Vriend wil bij me weg
Twee weken geleden nu vertelde mijn vriend met dat hij niet meer samen verder wil.
Voor mij kwam dit totaal onverwacht, ik hou ontzettend veel van hem en dacht dat we het nog steeds leuk hadden samen. Ik heb me altijd voorgesteld dat we samen oud zouden worden. We hadden het de week ervoor nog gehad over meer tijd maken voor elkaar, en ik stond op het punt te regelen dat de kinderen af en toe bij mijn ouders of zus konden logeren, zodat wij tijd voor elkaar konden nemen, dus dit kwam voor mij echt als een donderslag bij heldere hemel.
Natuurlijk heb ik gemerkt dat we heel weinig tijd voor onszelf en voor elkaar hebben de laatste jaren, en misschien had ik daar veel eerder iets aan moeten doen. Ik heb altijd gedacht dat dat wel weer zou komen als de kinderen (3 jaar en 8 jaar) wat groter zouden zijn. Ik heb nooit gemerkt dat hij hier zoveel anders in stond.
Ik snap nog steeds weinig van de situatie, hij zegt weg te willen en meer ruimte voor zichzelf nodig te hebben, maar zit ondertussen van alles in het huis te klussen en plannen te maken voor gezamenlijke vakanties. Hij wil ook graag goede vrienden blijven en nog steeds leuke dingen doen samen.
Ik ben ook heel erg geschrokken van de dingen die hij de afgelopen weken heeft gezegd. Hij zegt voornamelijk dat hij niet meer weet wie hij zelf is en dat hij meer ruimte voor zichzelf nodig heeft en dat hij niet meer op die manier van mij houdt. Maar de afgelopen dagen heeft hij ook gezegd dat hij zich gevangen voelt in zijn leven (werk, gezin en relatie) en dat hij eigenlijk helemaal niks meer voelt. Met name dat laatste heeft me erg laten schrikken, en ik vraag me nu af in hoeverre dit misschien een depressie kan zijn, of met een midlife crisis te maken kan hebben.
Ik wil mezelf natuurlijk geen valse hoop geven, maar het klinkt voor mij alsof hij vooral erg met zichzelf in de knoop zit, en denkt dat weglopen en een huis voor zichzelf hebben alles gaat oplossen. Ik ben alleen bang dat zelfs als dat zo is, hij dat niet van mij zal aannemen, en zeker niet nu..
heeft iemand tips hoe hiermee om te gaan, of ervaringen met soortgelijke situaties? Ik ben even helemaal de kluts kwijt 
IMI-x2 schreef op 13-11-2023 om 09:55:
[..]
Omdat hij zelf zegt dat TO niet het probleem is (hij wil wel samen leuke dingen doen), dat hij met zichzelf in de knoop zit.
Hij zegt ook dat hij niet meer op die manier van haar houdt, dit is ook al 2 weken gaande dus het lijkt mij dat hij al 10 stappen verder is en hier al langer mee bezig is. En wie of wat het probleem is maakt ook niet meer uit, hij wil weg en het zo netjes mogelijk afwerken. En dat is zijn goed recht. Je kunt nou eenmaal niet afdwingen dat iemand die weg wil zich verplicht moet inzetten om de relatie te redden, wat je nog wel kan is zorgen dat iedereen er zonder al teveel schade vanaf komt en daar is hij zo te lezen mee bezig.
AnnaPollewop schreef op 13-11-2023 om 09:38:
[..]
Er liggen anders wel afspraken en daar mag je best een beroep op doen. Stel ik geef een aannemer een opdracht voor een verbouwing, ik plan dat in, regel ander onderdak, opslag van mijn spullen en ik reken erop na de klus in een verbeterd huis te zitten. Dan kan de aannemer toch niet op het laatste moment zeggen: ik doe het niet, je hoeft ook niet te betalen, maar alle vervolgschade is niet mijn probleem, ik ben een vrije ondernemer, doei.
TO zou, als haar partner van tevoren aangegeven had dat hij de vrijheid wilde houden om elk moment op te kunnen stappen, misschien niet aan kinderen begonnen zijn met hem. Dit is een vorm van contractbreuk en dan mag je best eisen stellen. Leuk hoor, al die autonomie, maar dat is wel iets waar beide partijen het vanaf het begin over eens moeten zijn. Een huwelijk of langdurige relatie is anders dan een one night stand (waarbij je ook raar op zou kijken als die ander de volgende ochtend een verhuiswagen met zijn spullen laat voorrijden en komt inhuizen).
Tuurlijk kun je gewoon doen wat je zelf wil en je niks van anderen aantrekken, maar anderen vinden dat wel compleet asociaal en dat mag dan ook. Er zijn kinderen in het spel, die hebben er last van als pa ineens het gras verderop groener vindt. Die zitten er ook niet op te wachten. In een gezin mag je best eisen stellen aan anderen, dat ze ook hun verantwoordelijkheid pakken. Dus aan de slag gaan met hun depressie, verslaving, rugproblemen, werkeloosheid of de piepende deur. Als je al die verplichtingen niet wil, dan moet je er niet aan beginnen.
Helaas is het leven niet voorspelbaar en kunnen mensen en situaties veranderen. Een relatie is geen zakelijke overeenkomst met vastgelegde afspraken en een vooraf bepaald resultaat. Het gaat over mensen en gevoelens. Mensen proberen tal van zaken vast te leggen en daarmee zekerheden te creëren. Die zijn er niet in het leven. Er valt dus simpelweg niets af te dwingen. Natuurlijk probeer je te overleggen. Maar als iemand niet wil is het daarmee klaar.
En dat ik 5, 10, 20jaar geleden iets ben aangegaan (ik zie een relatie of huwelijk niet als verplichting) zegt dat niet dat het nooit meer kan veranderen.
Daarnaast is een relatie gebaseerd op gelijkwaardigheid. Het opleggen of verbieden valt daar niet onder. Een mens is een individu dus bepaald zelf wat hij wil of doet. Overleg en communicatie is heel belangrijk maar nooit afdwingbaar.
Aranir schreef op 12-11-2023 om 20:05:
[..]
Ik denk dat hij dit gedachtenexperiment al vaak heeft gedaan de afgelopen tijd, hij lijkt het idee te hebben dat alles straks beter wordt als hij '1 week op, 1 week af' heeft, zodat hij na een week druk met de kinderen ook een week rust heeft om weer bij te komen.
Dat is in ieder geval waar hij het de afgelopen tijd het meest over heeft; tijd voor zichzelf om even in zijn eentje weer helemaal op te laden en zichzelf terug te vinden. Maar als hij dat nodig heeft, kan hij die ruimte ook gewoon binnen onze relatie nemen, ik snap nog steeds niet waarom uit elkaar gaan dan de enige optie is in zijn hoofd :/
En daarbij komt nog dat zijn beeld van 1 week op, 1 week af ook helemaal niet de toekomst hoeft te zijn als we inderdaad uit elkaar gaan. Ik weet helemaal niet of ik dat wel zou trekken, ik zou de kinderen veel te veel missen als ze een hele week weg zouden zijn steeds
Izza schreef op 13-11-2023 om 09:14:
[..]
Ik begrijp wat je zegt. Maar alleen wonen en leven en met niemand rekening hoeven houden is echt totaal wat anders dan even een momentje voor jezelf in een gezin. Ik heb beiden gedaan en het is niet vergelijkbaar. Met een partner of gezin hou je altijd bewust of onbewust rekening. En een weekendje weg is leuk maar in de praktijk natuurlijk maar beperkt haalbaar.
Hoe jullie het co ouderschap verdelen is iets voor de toekomst. Tal van opties. Maar genoeg mensen die het heerlijk vinden om even een paar dagen hun eigen ritme te kunnen volgen. Eten, werken en slapen waar en wanneer ze willen. Ik ken zelfs wel mensen in een druk gezinsleven die wel eens een dagje dit zouden willen. Hij wil dit graag langer. Je hoeft het ook niet te begrijpen. Het is zijn leven.
Ik ben het eens met Izza’s reactie op vetgedrukte.
Daarnaast, probeer er ook voor te waken dat je niet koste wat kost de relatie wil behouden, omdat je een week zonder kinderen niet denkt te kunnen trekken binnen co-ouderschap. Je zegt wel hem ook die ruimte te kunnen geven binnen de relatie, maar is dat wel écht zo? Dat geeft op den duur wellicht ook de nodige irritaties, hetgeen wat Izza ook al aangeeft.
Helaas is niet alles te fixen met therapie, boeken lezen en/of podcasts beluisteren en daarbij, die ander zal dit ook zelf moeten willen. Trekken aan een dood paard gaat sowieso niets opleveren……
En het voorbeeld van een verbouwing met een aannemer is natuurlijk tov een huwelijk/relatie is natuurlijk appels met peren vergelijken. Niemand kan voor een ander bepalen wanneer er genoeg moeite is gedaan voor de relatie, ongeacht of er wel/geen kinderen zijn. Gescheiden ouders zijn nog steeds, per definitie, geen slechte(re) ouders.
Ik vind dat je het aan je kinderen verplicht bent in elk geval serieus te proberen om over je relatiehobbels heen te komen. Ik vind dat TO en haar partner verstandiger zijn dan sommige mensen hier. Ze gaan tenminste nog in relatietherapie, een heel goed idee. Dat verdient hun relatie en dat verdienen de kinderen. De uitkomst is natuurlijk onzeker, maar ze proberen tenminste met elkaar te blijven praten. Ik hoop dat het aan beide kanten wat inzichten oplevert.
IMI-x2 schreef op 13-11-2023 om 10:46:
Ik vind dat je het aan je kinderen verplicht bent in elk geval serieus te proberen om over je relatiehobbels heen te komen. Ik vind dat TO en haar partner verstandiger zijn dan sommige mensen hier. Ze gaan tenminste nog in relatietherapie, een heel goed idee. Dat verdient hun relatie en dat verdienen de kinderen. De uitkomst is natuurlijk onzeker, maar ze proberen tenminste met elkaar te blijven praten. Ik hoop dat het aan beide kanten wat inzichten oplevert.
Het lijkt mij niet meer dan normaal om in elk geval met elkaar in gesprek te blijven als je kinderen hebt en uit elkaar gaat. Ze gaan niet in relatie therapie om de boel beter te maken maar om het netjes te kunnen afsluiten.
IMI-x2 schreef op 13-11-2023 om 10:46:
Ik vind dat je het aan je kinderen verplicht bent in elk geval serieus te proberen om over je relatiehobbels heen te komen. Ik vind dat TO en haar partner verstandiger zijn dan sommige mensen hier. Ze gaan tenminste nog in relatietherapie, een heel goed idee. Dat verdient hun relatie en dat verdienen de kinderen. De uitkomst is natuurlijk onzeker, maar ze proberen tenminste met elkaar te blijven praten. Ik hoop dat het aan beide kanten wat inzichten oplevert.
To wil in therapie om de relatie te herstellen. Haar man doet mee in therapie om de relatie af te ronden. Dat zijn wel uiteenlopende uitgangspunten. Ik ben zeker voor therapie. Maar het is geen wondermiddel. En alleen zinvol als er van beiden motivatie en inzet is. Anders krijg je het dode paard waar vruchtje op doelt.
Uiteindelijk verdienen kinderen stabiele en gelukkige ouders. Dat staat los van de woon of relatiestatus. Veel mensen zien het gezin als hoogste ideaal. Maar gezinnen waarbij sprake is van afwezige ouders, liefdeloosheid, onverschilligheid naar elkaar of zelfs ruzie en conflicten zijn niet in het belang van de kinderen.
Izza schreef op 13-11-2023 om 11:46:
[..]
To wil in therapie om de relatie te herstellen. Haar man doet mee in therapie om de relatie af te ronden. Dat zijn wel uiteenlopende uitgangspunten.
Juist daarom schreef ik dat ik hoop dat het aan beide kanten tot inzichten leidt.
Hier zal ik zeker negatieve reacties opkrijgen, maar ik word zelf een beetje ziek van dat doorgeschoten individualisme, het individu als centrum van de wereld. Het individu met zijn zelfbeschikking, waaraan geen eisen gesteld mogen worden, niet bevraagd, niet geconfronteerd, niet tegengesproken, die zelf bepaalt wat hij wil of doet. Het eigengeluk is de heilige graal. Kinderen hebben geen stem, maar schikken.
Die religie van het ego, waarin de voorkeuren van de persoon centraal staan, de gevoelscultuur waarin wij nu leven, ik zie veel schaduwkanten.
Ik heb zelf een trouwbelofte uitgesproken (in bijzijn en gedragen door velen) die boven (of onder) mijn individualistische zielenroerselen uitging. Liefde die niet zichzelf zoekt.
Labyrinth schreef op 13-11-2023 om 15:08:
Hier zal ik zeker negatieve reacties opkrijgen, maar ik word zelf een beetje ziek van dat doorgeschoten individualisme, het individu als centrum van de wereld. Het individu met zijn zelfbeschikking, waaraan geen eisen gesteld mogen worden, niet bevraagd, niet geconfronteerd, niet tegengesproken, die zelf bepaalt wat hij wil of doet. Het eigengeluk is de heilige graal. Kinderen hebben geen stem, maar schikken.
Die religie van het ego, waarin de voorkeuren van de persoon centraal staan, de gevoelscultuur waarin wij nu leven, ik zie veel schaduwkanten.
Ik heb zelf een trouwbelofte uitgesproken (in bijzijn en gedragen door velen) die boven (of onder) mijn individualistische zielenroerselen uitging. Liefde die niet zichzelf zoekt.
ja helemaal eens: empathie, verbinding en betrokkenheid is wat de wereld en zeker kinderen nodig heeft/ hebben.
Als dat echter niet gedragen wordt door een individu dat heel in zichzelf is, haar eigen identiteit ondersteunt met de daarbij behorende grenzen en acties, loopt men de kans door te schieten in het altruïsme. Dan krijg je people pleasing, opoffering en toxische partner- en familierelaties die dan eigenlijk een vorm van ego worden met alle destructieve gevolgen voor betrokkenen en kinderen van dien.
Dus ja: je inzetten op zorgzaamheid en verbinding maar dat uit balanceren met gezonde zelfzorg en bewust zijn van eigen grenzen die dan ook gesteld mogen worden.
Labyrinth schreef op 13-11-2023 om 15:08:
Hier zal ik zeker negatieve reacties opkrijgen, maar ik word zelf een beetje ziek van dat doorgeschoten individualisme, het individu als centrum van de wereld. Het individu met zijn zelfbeschikking, waaraan geen eisen gesteld mogen worden, niet bevraagd, niet geconfronteerd, niet tegengesproken, die zelf bepaalt wat hij wil of doet. Het eigengeluk is de heilige graal. Kinderen hebben geen stem, maar schikken.
Die religie van het ego, waarin de voorkeuren van de persoon centraal staan, de gevoelscultuur waarin wij nu leven, ik zie veel schaduwkanten.
Ik heb zelf een trouwbelofte uitgesproken (in bijzijn en gedragen door velen) die boven (of onder) mijn individualistische zielenroerselen uitging. Liefde die niet zichzelf zoekt.
Eens. Maar je kunt het alleen aanbieden. Je kunt een ander niet dwingen er deel van uit te maken. Verbinding kun je uiteindelijk niet in je eentje bewerkstelligen. Als één van de twee (langdurig) afhaakt, is de wederkerigheid voorbij en zuigt een relatie je leeg in plaats van je te voeden. Je hebt elkaar nodig!
Mija schreef op 13-11-2023 om 15:47:
[..]
Eens. Maar je kunt het alleen aanbieden. Je kunt een ander niet dwingen er deel van uit te maken. Verbinding kun je uiteindelijk niet in je eentje bewerkstelligen. Als één van de twee (langdurig) afhaakt, is de wederkerigheid voorbij en zuigt een relatie je leeg in plaats van je te voeden. Je hebt elkaar nodig!
Ja dat is wat ik bedoelde: als de één weg wil, en jij vanuit de diep gevoelde behoefte tot verbinding en zorg voor de kinderen samen wil blijven, kun je niet vanuit een overtrokken verantwoordelijkheidsbesef jezelf gaan opofferen. Er zijn er twee voor nodig
Lexus schreef op 13-11-2023 om 15:53:
[..]
Ja dat is wat ik bedoelde: als de één weg wil, en jij vanuit de diep gevoelde behoefte tot verbinding en zorg voor de kinderen samen wil blijven, kun je niet vanuit een overtrokken verantwoordelijkheidsbesef jezelf gaan opofferen. Er zijn er twee voor nodig
Het ging hiervoor ergens over eisen stellen en dat dat niet kon. Maar je kunt het ook zo zien dat als je in zo’n onevenwichtige relatie zit dag je dan in plaats van jezelf op te offeren eist dat de ander iets gaat doen àls hij nog in de relatie wil zitten. Dat hij er ook uit kan gaan (liever niet) dus daarom is het niet een absolute eis, maar dat het feit dat hij in de relatie blijft inhoudt dat je wat van hem eist.
Thera schreef op 13-11-2023 om 16:15:
[..]
Het ging hiervoor ergens over eisen stellen en dat dat niet kon. Maar je kunt het ook zo zien dat als je in zo’n onevenwichtige relatie zit dag je dan in plaats van jezelf op te offeren eist dat de ander iets gaat doen àls hij nog in de relatie wil zitten. Dat hij er ook uit kan gaan (liever niet) dus daarom is het niet een absolute eis, maar dat het feit dat hij in de relatie blijft inhoudt dat je wat van hem eist.
Ja eens. Maar zou het zo kunnen zijn dat mensen die vaak niet stellen uit angst dat iemand dan dus weggaat?
Ja dat denk ik zeker. Ik heb het zelf wel gedaan, had het eerder moeten doen. En dat ik dat niet eerder deed (en mensen het uit angst niet doen) betekent niet dat het geen goede aanpak is.
Thera schreef op 13-11-2023 om 16:15:
[..]
Het ging hiervoor ergens over eisen stellen en dat dat niet kon. Maar je kunt het ook zo zien dat als je in zo’n onevenwichtige relatie zit dag je dan in plaats van jezelf op te offeren eist dat de ander iets gaat doen àls hij nog in de relatie wil zitten. Dat hij er ook uit kan gaan (liever niet) dus daarom is het niet een absolute eis, maar dat het feit dat hij in de relatie blijft inhoudt dat je wat van hem eist.
Als je beiden in die relatie wilt blijven zitten dan kan je over en weer natuurlijk bepaalde voorwaarden met elkaar bespreken. Maar als 1 persoon echt is afgehaakt of duidelijk heeft gemaakt dat het hem niets meer uitmaakt of de relatie voorbij is dan heb je niets meer in handen.
