Verder na ontrouw - deel 8

miss1984 schreef op 09-01-2023 om 22:19:

Verloren vader, ik begrijp je reactie volkomen. Dit was bij mij toen der tijd, inmiddels bijna 5 jaar geleden, exact dezelfde reactie. Ik wilde mijn kind geen minuut delen en al helemaal niet met een toekomste trut.
Die dan ook nog eens de helft van De Tijd met mijn kind ging lopen pronken? Geen haar op mijn hoofd!

Maar ik wil iets met je delen.

Bij therapie spraken we hier dan ook veel over en ik heb dit ruim ander half jaar tot twee jaar volgehouden. Zo stellig als wat. Ik ging " gewoon door". Ik ging aan mezelf werken, ik ging in therapie want wat waren eigenlijk mijn grenzen? En waarom wilde ik dit zo graag?

Het had veel meer met mijn eigenwaarde te maken en was ik opeens een Hulk geworden. Ik was bijna nooit meer lief, ik had zn hekel aan hem dat ik zijn was niet meer deed, ik kookte nog maar zelden voor hem, ik wekte hem niet meer en uiteindelijk werd ik iemand die ik helemaal niet meer wilde zijn. En mijn man wilde bijna stoppen met ons huwelijk. Wat ik nu ook heel goed zie en begrijp.

Daarna is er ondanks alles wat er gebeurd was ( veel vuldig vreemdgaan, echt heel veel, meer dan ik weet en zeker wat Anna aan gaf, veel meer dan er ooit toe gegeven zal worden) een omkeerbaar proces bij me gekomen. Ik deed diverse trainingen en ging een opleiding doen, ik deed eigenlijk alles wat goed voor mij was. Nog steeds in die mate vanaf de periode dat ik zo boos was maar op een andere manier. Ik had geaccepteerd dat hij fouten had gemaakt, en veel. Dat hij echt voor ons wilde gaan. En doormiddel van dat proces zijn we weer dichtbij elkaar gekomen.

Ik ben nu bijna 5 jaar verder en het kan echt.

Voor nu zou ik alle gevoelens toelaten die er maar komen en met een professional gaan praten. Sterkte💋

Maar Miss, kon en kan je hier dan echt rust in vinden? Vind je het dan niet pijnlijk dat hij, ondanks dat hij ook verder wilt, alsnog niet volledig eerlijk en open kan en wil zijn? Enerzijds voegt het misschien niet veel toe (behalve meer misère) maar anderzijds vind ik het ook wat zeggen over de mate waarin opnieuw kan worden begonnen. Ik vraag me af hoe anderen hierin staan. 

Wat ik me ook afvraag. 
Als verder bent in je verwerking. Je partner is vreemdgegaan en in mijn geval is dat bijna 2 jaar geleden dat ik er achter kwam.
Hoe zit dat met het vertrouwen?
Ik heb wel het gevoel dat dat weer goed gaat komen.
Of ben ik nu weer naïef 😔

bij mij is het vertrouwen in hem terug... tuurlijk spookt er wel eens door mijn hoofd bij een zake reis of bedrijfsuitje er zal toch niets gebeuren maar mijn man laat genoeg zien dat hij bij ons wil zijn, fouten heeft gemaakt en zelf ook nooit meer zulke fouten wil maken. Dat zorgt ervoor dat er weer vertrouwen is... voor 95 procent houd ik nog heel veel van mijn man en 5 procent haat ik hem voor wat hij gedaan heeft.... twijfel ik wel eens of ik altijd bij hem blijf? Tuurlijk sommige dagen ben ik superboos/ verdrietig / geraakt over wat er gebeurd  is en voel ik echt dat hij me niet verdiend.... maar ook wij zijn opnieuw begonnen, hebben heel veel therapie gevolgd apart en samen... en ik weet gewoon dat als wij zouden scheiden ik nog steeds boos en verdrietig om de situatie zou zijn dus voor mij is dat geen oplossing en tuurlijk speelt daar ook bij mee dat ik mijn kinderen niet wil missen. Wij zijn 1.5 jaar geleden verhuisd, gaan komend jaar verbouwen, gaan een verre reis met onze kinderen maken en proberen echt 2020 achter ons te laten... vergeten nooit maar wel opnieuw samen en daar ook samen aan werken hoe moeilijk dat sommige dagen ook kan zijn! 

hier op t moment ook helemaal geblokkeerd, verlorenvader, hun 2 voor je zien heb ik ook en t werd juist erger en erger, net na t uitkwam dacht ik ook zoals miss, ik blijf, desnoods voor de kids, uiteindelijk nu we 1 jaar verder zijn denk ik niet meer zo maar ik ben verzuurd, ik kan t niet opbrengen iets liefs te doen voor hem, wil niks voor hem doen, dat is ook niet goed zoals miss beschrijft en ik weet dat ik hieruit moet maar op t moment lukt t me niet en ben zo wantrouwend over alles, elk klein ding zet me al aan t denken, ik denk zelfs als hij lacht naar me ach lul lach maar ik geloof je niet, zo naar om de man waar ik zo gek op was nu zo te zien! Het vreemdgaan brak mn hart maar dit breekt ook mn hart, ik heb gwn geen zin meer in hem maar toch wil ik perse dat t goedkomt, t helpt ook totaal niet dat mijn maar op zakenreizen blijft gaan, gister hebben we er over gesproken, hij zou eik volg wk weer gaan maar hij heeft t afgezegd omdat ik me telkens afsluit, ik heb t gevoel dat ik niet de kans heb gekregen mezelf terug open te stellen, hij ging vreemd daar in dat land en is sinds t vreemdgaan al 5 keer naar daar gegaan, en tuurlijk zie ik wel in dat ik een mens niet kan opsluiten, ik zie heus wel dat hij tijdens t vreemdgaan heel anders was dan nu, als hij nu daar is belt en smst hij me vaak en stuut fotoos etc (tijdens t vreemdgaan was hij onbereikbaar)... dus ja ik zie t wel maar op de 1 of andere manier kan ik t niet afsluiten zolang hij naar daar blijft reizen en ik zie konstant verdachtte dingen die dan niks blijken te betekenen maar ja anyway, stel hij zou nooit meer naar daar reizen kan hij ook gwn in eigen land vreemdgaan... het is allemaal gwnweg verpest, toch willen we beiden samen blijven en voelen we beiden nog veel... het is een rollercoaster die ik niemand toewens... miss1984 hoe kwam jij uit dat niet lief zijn enzo?

VerlorenVader schreef op 10-01-2023 om 11:37:

[..]

Ik had verder gaan waarschijnlijk niet eens kunnen overwegen als ik niet eindelijk de hele waarheid te horen had gekregen. Toen ik merkte dat m'n vrouw alles op tafel wilde gooien en geen geheimen meer wilde hebben, heb ik alles gevraagd. Zelfs dingen waarvan ik achteraf dacht "waarom vroeg ik dat nou?" Ik denk dat ik dingen anders nog erger zou maken in m'n hoofd, en ik was de leugens zat. Ik wilde alles weten.

De keerzijde is wel dat al die details nu steeds door m'n hoofd vliegen. Ik heb, kort nadat ik erachter kwam, seks met haar gehad, maar sindsdien kan ik eigenlijk alleen hun twee nog voor me zien. Ik weet precies wat ze allemaal gedaan hebben... Dingen die ze niet met mij wilde doen, maar al te graag met hem... Ze zegt dat ze geen 'nee' durfde te zeggen bij hem, maar nu zal ik zelf ook niks meer durven ondernemen in bed, omdat ik nooit zeker kan weten of ze zich daar comfortabel bij voelt. Ik kan nooit zeker weten of ze het echt wilt, of dat ze gewoon bang is om 'nee' te zeggen. Misschien voelt ze zich nu ook verplicht om de dingen die ze met hem deed met mij te gaan doen? Dat wil ik ook niet. Ik ben sindsdien gaan slapen in de logeerkamer en ik zie dat voorlopig niet veranderen. Mijn libido is nu volledig verdwenen. Misschien dat dat nog goed gaat komen.. misschien ook niet

Als de eerste emoties gezakt zijn .

Is het is nu wel het moment dat je/ jullie ik e open kunt / kunnen zijn. Dus ook aangeven wat JIJ graag zou willen.

Sterkte ..

ToSweet1989 schreef op 10-01-2023 om 11:39:

bij mij is het vertrouwen in hem terug... tuurlijk spookt er wel eens door mijn hoofd bij een zake reis of bedrijfsuitje er zal toch niets gebeuren maar mijn man laat genoeg zien dat hij bij ons wil zijn, fouten heeft gemaakt en zelf ook nooit meer zulke fouten wil maken. Dat zorgt ervoor dat er weer vertrouwen is... voor 95 procent houd ik nog heel veel van mijn man en 5 procent haat ik hem voor wat hij gedaan heeft.... twijfel ik wel eens of ik altijd bij hem blijf? Tuurlijk sommige dagen ben ik superboos/ verdrietig / geraakt over wat er gebeurd is en voel ik echt dat hij me niet verdiend.... maar ook wij zijn opnieuw begonnen, hebben heel veel therapie gevolgd apart en samen... en ik weet gewoon dat als wij zouden scheiden ik nog steeds boos en verdrietig om de situatie zou zijn dus voor mij is dat geen oplossing en tuurlijk speelt daar ook bij mee dat ik mijn kinderen niet wil missen. Wij zijn 1.5 jaar geleden verhuisd, gaan komend jaar verbouwen, gaan een verre reis met onze kinderen maken en proberen echt 2020 achter ons te laten... vergeten nooit maar wel opnieuw samen en daar ook samen aan werken hoe moeilijk dat sommige dagen ook kan zijn!

Wel fijn om te lezen. En ook weer mooi om toekomstplannen te hebben voor de lange termijn samen.

Ja..denk dat in ons geval bij mij het onbegrip voor de leugens altijd zullen blijven. Boosheid voel ik eigenlijk niet meer. 

Ook een mooi moment  te delen. Onze dochter zei van het weekend.

"Ja maar jullie zijn zulke relaxe ouders". Is weleens anders geweest en vooral haar band met haar vader. Hij is zoveel meer open geworden naar alles en ook naar ons.

Titiv schreef op 10-01-2023 om 12:16:

hier op t moment ook helemaal geblokkeerd, verlorenvader, hun 2 voor je zien heb ik ook en t werd juist erger en erger, net na t uitkwam dacht ik ook zoals miss, ik blijf, desnoods voor de kids, uiteindelijk nu we 1 jaar verder zijn denk ik niet meer zo maar ik ben verzuurd, ik kan t niet opbrengen iets liefs te doen voor hem, wil niks voor hem doen, dat is ook niet goed zoals miss beschrijft en ik weet dat ik hieruit moet maar op t moment lukt t me niet en ben zo wantrouwend over alles, elk klein ding zet me al aan t denken, ik denk zelfs als hij lacht naar me ach lul lach maar ik geloof je niet, zo naar om de man waar ik zo gek op was nu zo te zien! Het vreemdgaan brak mn hart maar dit breekt ook mn hart, ik heb gwn geen zin meer in hem maar toch wil ik perse dat t goedkomt, t helpt ook totaal niet dat mijn maar op zakenreizen blijft gaan, gister hebben we er over gesproken, hij zou eik volg wk weer gaan maar hij heeft t afgezegd omdat ik me telkens afsluit, ik heb t gevoel dat ik niet de kans heb gekregen mezelf terug open te stellen, hij ging vreemd daar in dat land en is sinds t vreemdgaan al 5 keer naar daar gegaan, en tuurlijk zie ik wel in dat ik een mens niet kan opsluiten, ik zie heus wel dat hij tijdens t vreemdgaan heel anders was dan nu, als hij nu daar is belt en smst hij me vaak en stuut fotoos etc (tijdens t vreemdgaan was hij onbereikbaar)... dus ja ik zie t wel maar op de 1 of andere manier kan ik t niet afsluiten zolang hij naar daar blijft reizen en ik zie konstant verdachtte dingen die dan niks blijken te betekenen maar ja anyway, stel hij zou nooit meer naar daar reizen kan hij ook gwn in eigen land vreemdgaan... het is allemaal gwnweg verpest, toch willen we beiden samen blijven en voelen we beiden nog veel... het is een rollercoaster die ik niemand toewens... miss1984 hoe kwam jij uit dat niet lief zijn enzo?

Misschien moet je proberen om niet heel erg zwaar te tillen aan die zakenreisjes, als dat een noodzakelijk kwaad van zijn werk is. Zeker wat je zelf ook al aangeeft: Hij zou het overal kunnen doen.

Ik begon op een gegeven moment ook gigantisch achterdochtig te worden. Zo achterdochtig dat ik in mijn vrije tijd haast niet meer de deur uit durfde en haar alleen te laten. Deed ik dat wel, dan reed ik halverwege de avond nog een keer langs huis bij wijze van. Later bleek dat ze het gewoon flikte nadat ze de kinderen naar school bracht en ik op mijn werk zat. 

Dat heeft me ergens wel rust gegeven: Je hebt er zowiezo geen invloed op. En als ze het willen doen, dan doen ze het. Alleen zullen ze het deze keer waarschijnlijk beter verbergen, omdat ze de valkuilen van de vorige keer mee gemaakt hebben.

Niemand gaat ons de garantie geven dat onze partners dit niet nog een keer gaan doen. Ze hebben laten zien dat ze niet te vertrouwen zijn, wat de omstandigheden ook zijn. Dat als ze een keuze krijgen, ze er voor kunnen kiezen om glashard te liegen, alleen omdat ze dat beter uit komt. Daar moet je mee aan de slag. Om dat gevoel wat kwijt te raken. Maar daar ligt ook zeker een belangrijke taak voor je partner. Ik merk, ondanks dat het bij ons vrij goed gaat, dat de boosheid nooit ver weg is. Als ik dan in een discussie kom met haar om iets onzinnigs ofzo, merk ik dat ik heeeeeel veel moeite moet doen om die boosheid daar er niet uit te laten komen. 

Elpisto schreef op 10-01-2023 om 12:43:

[..]

Misschien moet je proberen om niet heel erg zwaar te tillen aan die zakenreisjes, als dat een noodzakelijk kwaad van zijn werk is. Zeker wat je zelf ook al aangeeft: Hij zou het overal kunnen doen.

Ik begon op een gegeven moment ook gigantisch achterdochtig te worden. Zo achterdochtig dat ik in mijn vrije tijd haast niet meer de deur uit durfde en haar alleen te laten. Deed ik dat wel, dan reed ik halverwege de avond nog een keer langs huis bij wijze van. Later bleek dat ze het gewoon flikte nadat ze de kinderen naar school bracht en ik op mijn werk zat.

Dat heeft me ergens wel rust gegeven: Je hebt er zowiezo geen invloed op. En als ze het willen doen, dan doen ze het. Alleen zullen ze het deze keer waarschijnlijk beter verbergen, omdat ze de valkuilen van de vorige keer mee gemaakt hebben.

Niemand gaat ons de garantie geven dat onze partners dit niet nog een keer gaan doen. Ze hebben laten zien dat ze niet te vertrouwen zijn, wat de omstandigheden ook zijn. Dat als ze een keuze krijgen, ze er voor kunnen kiezen om glashard te liegen, alleen omdat ze dat beter uit komt. Daar moet je mee aan de slag. Om dat gevoel wat kwijt te raken. Maar daar ligt ook zeker een belangrijke taak voor je partner. Ik merk, ondanks dat het bij ons vrij goed gaat, dat de boosheid nooit ver weg is. Als ik dan in een discussie kom met haar om iets onzinnigs ofzo, merk ik dat ik heeeeeel veel moeite moet doen om die boosheid daar er niet uit te laten komen.

Klopt, je hebt gelijk, ik weet dat zelf ook idd wel dat als ze t willen doen doen ze het toch wel, ze hebben t al eens gedaan dus die drempel is al weg en nu kennen ze idd de valkuilen. En zo obsessief iemand in t oog houden jaagt die ander juist weg heb ik ook door dus ik probeer eik zo min mogelijk te controleren of vragen te stellen maar van binnen maak ik mezelf al hele verhalen wijs.

Over die boosheid ja ik heb dat ook, opzich is er nu wel meer rust tussen ons, maar zodra er een kleine discussie is of in zie weer iets verdachts dan gaat mn boosheid meteen over t vreemdgaan, we maken ook nergens anders nog ruzie over, voor t vreemdgaan konden we echt kibbelen om onzin, sinds het vreemdgaan hebben we nog geen 1 keer over wat anders geruzied. Ik heb ook moeite met bepaalde opmerkingen voor me houden, zo is de vrouw in kwestie namelijk 2 meter, en ik kan bv als ik een lange vrouw zie dan een kutopmerking maken zoals dat is toch geen gezicht zon lange vrouw, ja dit slaat nergens op maar t floept er vaak gwn uit... daarom zei ik ook ik ben verzuurd, ik ben niet meer leuk en lief... met die opmerkingen ben ik nu wel zwaar verminderd, ik let er echt op om ze niet uit te spreken, maar ja ik ben dus niet de gezelligste om mee samen te leven... zijn schuld maar toch moet ik hieruit, al is t maar voor mijzelf om niet konstant boos te zijn op de wereld. Het is vermoeiend.

Titiv schreef op 10-01-2023 om 13:02:

[..]

Klopt, je hebt gelijk, ik weet dat zelf ook idd wel dat als ze t willen doen doen ze het toch wel, ze hebben t al eens gedaan dus die drempel is al weg en nu kennen ze idd de valkuilen. En zo obsessief iemand in t oog houden jaagt die ander juist weg heb ik ook door dus ik probeer eik zo min mogelijk te controleren of vragen te stellen maar van binnen maak ik mezelf al hele verhalen wijs.

Over die boosheid ja ik heb dat ook, opzich is er nu wel meer rust tussen ons, maar zodra er een kleine discussie is of in zie weer iets verdachts dan gaat mn boosheid meteen over t vreemdgaan, we maken ook nergens anders nog ruzie over, voor t vreemdgaan konden we echt kibbelen om onzin, sinds het vreemdgaan hebben we nog geen 1 keer over wat anders geruzied. Ik heb ook moeite met bepaalde opmerkingen voor me houden, zo is de vrouw in kwestie namelijk 2 meter, en ik kan bv als ik een lange vrouw zie dan een kutopmerking maken zoals dat is toch geen gezicht zon lange vrouw, ja dit slaat nergens op maar t floept er vaak gwn uit... daarom zei ik ook ik ben verzuurd, ik ben niet meer leuk en lief... met die opmerkingen ben ik nu wel zwaar verminderd, ik let er echt op om ze niet uit te spreken, maar ja ik ben dus niet de gezelligste om mee samen te leven... zijn schuld maar toch moet ik hieruit, al is t maar voor mijzelf om niet konstant boos te zijn op de wereld. Het is vermoeiend.

Boosheid en wantrouwen zijn vergif. Vooral wantrouwen. Dat is zo'n verschrikkelijk gevoel.

Wat vindt je man ervan dat hij je hiermee belast heeft. En vraag je ook aan hem wat het met hem doet.  Want je zegt dat je het er niet zoveel over wilt hebben. Maar denk dat het juist belangrijk is om er gesprekken over te hebben. En dan niet in de verwijt/ruzie sfeer.

Ja opmerkingen...tja die maak ik niet naar man. Heb in het begin weleens een grapje gemaakt maar daardoor werd de sfeer zo gespannen. Was in het begin dat we weer een beetje afspraken en hij op zoek was naar een hotel dicht in de buurt. Toen zei ik" ik weet er nog wel een".  Dus grapjes maak ik met vriendinnen of collega's . Is ook mijn manier om ermee om te gaan. Af en toe een beetje humor.

Zo bespreken wij het ook als man een feestje heeft. Hij bereid me eerst voor. Maar ik vraag ook wat het met hem doet om een bepaalde mate van vrijheid in te leveren.

Ga gewoon eens mee op reis.

Titiv,

Ik voelde me vooral een deurmat in die tijd. Iedereen veegde zijn voeten aan mij af, veel mensen wisten van het vreemdgaan. Ik voelde mij zo boos en dom in die tijd dat ik aan alles en iedereen lak had. Ik weet nu dat het een overlevingsstrategie was.

Wat mij vooral hielp was het aan mezelf werken. Mezelf nog weerbaarder en assertiever maken, mijn grenzen helder krijgen.
Ik ben een mindfulness training en een compassie training bij mijn psycholoog gaan doen. In die tijd was ik vooral op zoek naar herkenning en kon ik in een praatgroep mijn gevoelens delen. Mijn man en ik deden systeem therapie.

Ze stelde voor om edmr bij me te doen, na die ander half jaar waarin ik maar boos bleef en een defensieve houding had.
Maar ik koos er voor dat niet te doen omdat ik " bang was " dat ik alles zou vergeten en weer de oude miss zou worden. 

Het vasthouden aan patronen en dat wat je weet deed mij juist goed, het was vertrouwd. Dus daarom bleef ik ook " hangen in dat niet meer lief zijn, dan werd ik niet geraakt en had ik een schild, dat had ik toen heel erg sterk ontwikkeld terwijl ik voor die tijd, te lief, te zacht, te meegaand, te kwetsbaar was. Want ik was het " gewend" om zo behandelt te worden. Ook door mijn zeer dominante moeder. Wat nog steeds een proces is.

Maar waar ik het meeste aan had waren de podcasts van Micheal Pylarczyk. De filmpjes op YouTube en zijn meditatie app.

Zijn jaar programma kwam voorbij, maar wat mij vooral aan sprak waren zijn uitspraken over" leef je mooiste leven, dit leven heeft een deadline"

Ik voelde mij gehoord en wilde dit vooral met mijn leven. Mezelf bevrijden en dus vrij voelen.

Ik was op zoek naar mantra's omdat ik mezelf een ander leven gunde. En ik kon daar heel veel mee. Ik luister nog iedere dag op de app naar zijn affirmaties. Eigenlijk heb ik mezelf een soort van gereset. Ik werk niet voor hem haha maar ik ben er erg enthousiast over. Het is ook maar net wat jou aanspreekt.

Wat ik vooral gedaan heb in die tijd na twee jaar is tegen mezelf hardop gezegd en een soort knop gezocht/ gevonden met:

Miss-man krijgt 1 kans van mij om zich volledig in te zetten en weer te laten zien dat hij het beste met mij voor heeft. Ik ben toen gestopt met het niet niet meer lief zijn. Daar gingen natuurlijk weken/maanden overheen. Maar steeds bleef ik herhalen dat ik hem mocht vertrouwen en als bleek dat hij het echt niet in zich had ik dan nog net zoveel van hem bleef houden maar onze wegen toch echt gingen scheiden. 

Wij spraken toen veel over de mensen wie we wilde zijn?

Man deed zijn uiterste best en is gaan praten. Ik ging vragen en luisteren en zo is ons huwelijk eigenlijk veranderd.

En heel eerlijk. Ik ben nog nooit zo trots op mezelf geweest als op dit moment in mijn leven. Ik volg sinds vorig jaar een hbo studie. In het vakgebied waarbij ik met alle " ervaringsdeskundigheid" andere mensen momenteel help. Ik heb twee diploma s opzak gehaald voor deze opleiding. Ik wil niet pronken. Maar het is wel een lichtelijke levens missie geworden.

Natuurlijk heb ik nog wel eens mijn momenten, maar de antenne is inmiddels zo goed ontwikkelt dat ik veel zie en hoor. En toen niet. Ik was naïef en te lief. Ik hoor nu wat er gezegd word en bedoelt wordt. Van mijlen ver al.

En ik geloof in tweede kansen. Daar lag dan ook mijn sleutel na die twee jaar van boosheid. 

Het blijven herhalen van dat wat ik belangrijk vind en waar ik voor sta. Vanuit liefde. (Samen met man)

En man is mee op deze boot gestapt... zo niet waren we echt uit elkaar gegaan.

Maar het kost gigantisch veel tijd. Soms zijn er dagen dat ik mezelf af vraag is dit nu nog steeds wat ik wil? En is er in een splitsecond een onzekerheid maar dan vertrouw ik weer vooral op mezelf en dat wat er ook gebeurd in ons leven ik mezelf overal mee naar toe neem en ik inmiddels een fijn vangnet heb ontwikkelt. Vroeger was ik altijd alleen en eenzaam. En ook dat is weg.

Mijn man is een heel fijn mens geworden, veel liever, praat en moppert meer hardop. Hij heeft deze kans niet misbruikt of verspilt. Ik ben niet naïef en zal niet snel zeggen hij zal het nóóit meer doen, het is en blijft een verslaving. Dus iets waar ik mijn levenlang mee te dealen heb maar ik heb het er voor over. 

Ik hoop dat je er wat mee kunt, mocht ik op nog meer tips komen post ik ze nog.

Veel liefs PS Heb je al een professional in handen genomen waar je mee kunt praten?😘

"Maar Miss, kon en kan je hier dan echt rust in vinden? Vind je het dan niet pijnlijk dat hij, ondanks dat hij ook verder wilt, alsnog niet volledig eerlijk en open kan en wil zijn?"

Gedoe,

Ja ik heb daar inmiddels vrede mee. Het is voor mij niet helpend om meer te weten dan dat wat ik nu weet. Het voegt nul komma nul toe om in detail te gaan. Of hoeveel vrouwen er nog extra bovenop kwamen. Op het forum hebben ze mij daar vaak voor gewaarschuwd en daar heb ik naar geluisterd. 
Vooral één mevrouw hier op het forum ben ik mijn levenlang dankbaar. Ze deed mede mijn ogen open en doordat ik hier kwam ben ik pas gaan graven in het verleden van mijn man in alle jaren dat we samen waren. 
Daarom lees ik af en toe nog mee of reageer ik. Ik weet zelf hoe belangrijk het is om je gehoord te voelen.

Ik merk die triggers nu al. Er is tegenwoordig haast geen serie of film meer op TV waar mensen voor het eerst seks met elkaar hebben, en je ziet de spanning en opwinding van die eerste keren. Dat had zij ook met hem. Ik moet gewoon wegkijken.

De haren op m'n nek gaan overeind staan bij het horen van de plaatsnaam waar hij woont. Het zit vlak naast een grote stad waar m'n vrouw wel eens naartoe gaat om te shoppen. Als ze daar nu heengaat denk ik, shit, zou ze misschien met hem hebben afgesproken? Ik las ergens dat er bij 85% van vrouwen die vreemdgaan gevoelens voor de ander zijn. Ze zegt dat ze geen gevoelens voor hem heeft, maarja.. het zou wel verklaren waarom ze daar keer op keer weer naartoe ging. Waarom ze zo'n verontwaardigd bericht naar hem stuurde toen hij niks meer van zich liet horen. Waarom zou dat haar kunnen schelen als er geen gevoelens zijn..?

Om de maand zou de kleine ergens gaan logeren zodat wij een avondje in een hotel konden doorbrengen om er even tussenuit te gaan. Dat is voor mij nu ook verpest, zij deden dat namelijk wekelijks samen.

Ik weet hoe laat ze klaar is op werk en hoe lang het duurt om naar huis te rijden. Als het een half uur langer duurt begint m'n hartslag al te stijgen. 

Leuk, al die triggers.. er zullen er vast nog meer opduiken.

Waren jullie in het begin ook wat gemener naar jullie partner toe? Onze dochter ging gisteravond op de grond zitten en rolde een bal naar m'n vrouw toe. Ze moest van m'n dochter ook op de grond gaan zitten, en zei toen "nee mama, met je benen open", waarop ik meteen zei "mama is daar heel goed in". Dat zal die boosheid wel zijn.. vanochtend eindelijk bij de huisarts een verwijzing naar een psycholoog gekregen. Misschien dat ik over 2 weken dan kan gaan leren om met die boosheid om te gaan.

Anna Cara schreef op 13-01-2023 om 09:11:

In het begin wilde ik alles weten. Ging graven én 'vriendin' Truus kwam ongevraagd paar keer vertellen over de affaire. Later en zelfs tot nu aan toe heb ik vooral last van alle details. Maakt het uit of ze 20 x of 50x sex hadden? En waar en wanneer? Wat hij voor haar verjaardag kocht? Ik dacht van wel, maar ik leerde dat ik hierdoor meer schade heb opgelopen. Bepaalde data en locaties zijn voor mij triggers geworden. Zelfs fotos zijn daardoor verpest als zij daar ook zijn geweest. Texel, Efteling of bepaalde restaurants of kroegen. Zelfs mijn uitstapjes zijn verpest met terugwerkende kracht. Toen ik bij musical x zat, zat hij in haar.

Ik adviseer hier bedrogenen dan ook om geen details te vragen of te zoeken. Alleen als ze bewijs zoeken voor nieuw bedrog. Want het gaat wroeten bij velen.

Kun je rust vinden als je niet alles weet: ja. Ik vergelijk het met voorgaande relatie van mijn partner. Daar weet ik ook niet alles van en dat is prima voor mij.

Dat iedereen zijn eigen gevoel heeft bij vg en alles eromheen, is duidelijk. Ik zeg vaak hier: ieder verhaal is anders. Iedere persoon ook. Maar vreemdgaan maakt meer kapot dan je denkt ....

Begrijpelijk. Bij mij was het echter een manier om er achter te komen of ik nu de echte (vuile) waarheid kreeg. Ik zat niet te wachten op weer een periode "voelen" dat er meer is. Na elk gesprek dat we gehad hebben in die periode, nadat ik via via informatie gekregen had, had ik na een paar dagen altijd het gevoel dat het weer een gesprek geweest was waarin er weinig naar voren kwam en er precies dat werd toegegeven wat ik al wist. 

Toen dus duidelijk werd dat ze al lang en breed vreemd gegaan was, wou ik in elk geval de details weten van waar, wanneer. Hoe. Niet de standjes die ze gedaan hebben, dat kan me gestolen worden. Ik ken mijn vrouw en ik weet hoe ze kan zijn. Zelf ook mee gemaakt in het begin van onze relatie, dus dat dat er heftig aan toe gegaan is, kan ik zelf wel invullen.

Maar door de moeilijke vragen te stellen, en daar het "niet leuke" antwoord op te krijgen, wist ik wel dat die leugens klaar waren. Immers waren dat de makkelijkste vragen om met leugens te beantwoorden. Gelet op de antwoorden, deed ze dat niet.

@VerlorenVader

Die boosheid is iets wat af en toe opwelt ja. Niet zo zeer nog om wat ze gedaan heeft, maar meer om hoe ze me behandeld heeft in die periode. Wat ze zelf allemaal deed, het verwaarlozen van haar kinderen, egoistisch, niet naar haar gezin om kijken, was wat ze mij allemaal verweet. Maar zodra ik die boosheid voel opkomen, maken we dat wel bespreekbaar. Omdat het van mij ook niet eerlijk is om om niks boos te worden, omdat ik me op zo'n moment slecht voel ofzo.