Verder na ontrouw - deel 8

Peet52! schreef op 04-01-2023 om 00:07:

[..]

Dat herken ik helemaal. Wij waren ook uit elkaar. We gingen toen " daten". Ik was weer helemaal in love. We waren beide weer helemaal verliefd. We waren zo "lost" zonder elkaar. Zo blij dat we weer samen waren.

Maar het ging ook gepaard met verdriet/ boosheid etc. Kon zo opeens omslaan bij me. Maar mijn man heeft echt boete gedaan/ spijt betuigd keer op keer. Avonden gepraat..vooral het eerst jaar bijna dagelijks denk ik.

Maar de liefde ja..die voelde ik zo intens. Zo dubbel soms omdat iemand je ook zoveel pijn heeft gedaan.

Het allerbelangrijkste in het herstel, naar mijn mening. Bovenop vooral niet nog een keer in de fout gaan natuurlijk. Maar ik merk aan mezelf ook heel erg dat ik me vast hou aan hoe het nu gaat en hoe mijn vrouw probeert haar "fout" goed te maken.

Van het feit zelf heb ik niet echt last meer. Of naja, last. Ik zie niet het hoofd van die kerel voor me ofzo. Dat schijnt ook nog wel eens een dingetje te zijn. Er zijn zat dagen dat ik eigenlijk niet stil sta bij wat er gebeurd is. Wel komen soms flarden voorbij van wat er allemaal gebeurd en gezegd is in die periode en dat doet nog wel eens zeer. Dan merk ik wel dat ik iets stiller wordt of even wat geprikkelder ben. Ze ging erg ver in het verbale en heeft daar een boel dingen geroepen die pijnlijk zijn. Wetende achteraf ook wat zich daar afspeelde op dat moment. 

Het moeite doen voor die eikel. Een lingeriepakje kopen. Ergens irriteert het me dat ze dat nog steeds niet voor mij gedaan heeft. Aan de andere kant hoeft dat ook helemaal niet. Ik ga niet meer van haar houden als ze zoiets aantrekt. Maar dat ze zonder nadenken die moeite deed voor hem en niet voor mij, dat steekt wel. Gek eigenlijk, het lijkt achteraf zo klein.

Ik worstel vooral met het verdriet van mijn partner, eerlijk gezegd. Niet zozeer met mijn eigen verdriet. Ik heb geen verdriet. Of niet meer. Ik heb dat verdriet al gehad. Ergens in die vakantie heb ik, geloof ik, voor mezelf geaccepteerd dat als mijn partner in staat zou zijn om dit soort contact via de app te hebben met iemand, dat de kans 100% was dat ze ook in staat zou zijn dat contact om te zetten in fysiek contact. Ik wist dat het alles of niets zou zijn. Omdat ik haar ken. En daardoor heb ik mijn verdriet daar op vakantie gehad. Nu voel ik er eigenlijk niet zoveel meer bij. Maar mijn vrouw, die is nog dagelijks intens verdrietig over wat ze gedaan heeft. En daar worstel ik soms wel mee, omdat dat verdriet wel iets oprakelt. Ik wil graag door.

Maar all in all gaat het hier best goed. We zijn nu 2 maand verder nadat het uit kwam en we gaan de 21e even lekker een nachtje weg zonder kids. Een weekendje Brussel naar de Harry Potter Forbidden Forest Experience. 

En ik ga de grap zelf maar maken: Nu betaal ik eens voor een hotelkamer waar ik zelf bij in lig.

Elpisto schreef op 04-01-2023 om 13:48:

[..]

Het moeite doen voor die eikel. Een lingeriepakje kopen. Ergens irriteert het me dat ze dat nog steeds niet voor mij gedaan heeft. Aan de andere kant hoeft dat ook helemaal niet. Ik ga niet meer van haar houden als ze zoiets aantrekt. Maar dat ze zonder nadenken die moeite deed voor hem en niet voor mij, dat steekt wel. Gek eigenlijk, het lijkt achteraf zo klein.

Ik merk dat ik daar ook veel last van heb. 1 keer in de maand seks zat er soms al niet in omdat ze zo druk en moe is, maar met hem kon ze wel 1 keer in de week afspreken en tijd voor hem vrij maken...? 

Anna Cara schreef op 05-01-2023 om 05:11:

Ik heb geconstateerd dat het last hebben van bepaalde dingen vaak komt door een vorm van jaloezie (in mijn geval ontdekken van cadeautjes die hij haar gaf, vaker sex met haar in bepaalde perioden,, weekendjes weg), Ik merkte de gedachte op waarom wel met haar en niet met mij. Gedachtes of hij haar misschien leuker vond? Of sex soms met haar lekkerder was? Of hij meer moeite deed voor haar? Ben of was ik dan niet leuk genoeg? Sexy genoeg? Ik betrok het op mijzelf. Maar daar was mijn partner helemaal niet mee bezig.

Iemand gaf een zin terug van Esther Perel: dat iemand die vreemdgaat zichzelf ziet door de ogen van de ander: leuker, sexier, gewild. Een versie die je wil zijn of weer wil zijn. Ik las ook ergens dat als je vreemdgaat je hetzelfde wat je met je minnares doet ook met je eigen partner moet doen.

Ik zag terugkijkend duidelijk dat omdat hij ook sex had met een ander, wij minder vaak vreeen. Dat hij niet meer investeerde in ons. Of beduidend minder.Hij gaf zijn tijd, aandacht en geld aan een ander.

Kan het bij jullie ook jaloezie zijn?

Oh het is zeker jaloezie. Dat had ik voor mezelf ook wel al kortgesloten. Wij kregen de spanning niet terug in de slaapkamer, dus legde ik me er op een gegeven moment bij neer dat dat er gewoon voor haar niet meer in zat ofzo. En er dan achter komen dat ze dat extra stapje zonder blikken of blozen voor hem wel zette, doet pijn en maakt inderdaad een beetje boos.

En dat is een boosheid waar je niet echt wat mee kunt imo, omdat ik al helemaal niet wil dat ze straks dingen gaat doen uit schuldgevoel ofzo, dus probeer ik daar zelf mee om te gaan. Dat is namelijk wel het laatste wat ik wil en zal onze relatie alleen maar beschadigen. 

hier was man juist veel meer tot me aangetrokken toen hij aan t vreemdgaan was maar zag haar natuurlijk ook niet vaak, ze woonde in een ander land dus ze was niet om de hoek zal maar zeggen. Ik had t toen niet door want ons sex leven zat altijd wel heel goed maar achteraf zag ik dat die keren dat hij thuis kwam van zakenreis (en haar dus zag) dat hij enorm graag sex met me wilde en zoiezo in die periode hadden we erg veel sex maarrrr wel ander soort sex, ik heb daar toen wel een opmerking over gemaakt herinner ik me maar ja... op dat moment dacht ik niet verder... de sex was raar, hij paktte me dan tussendoor echt stevig vast en vroeg vaak hou je nog van me of ook heel veel knuffelen na de sex terwijl dat normaal niet heel lang duurd bij ons, meestal ff samen babbelen en liggen en slapen maar toen kon hij me niet loslaten, herinner me zelfs dat hij me soms de hele nacht vasthield dat ik me echt los moest wurmen anders kon ik echt niet slapen... volgens hem was het schuldgevoel en angst dat als t uitkwam dat ik weg zou gaan... tja logisch dat hij dat toen zo voelde want ik had idd ook weg kunnen gaan... jaloezie is t hier ook hoor, tuurlijk, je partner gaat op hotel met een andef, doet dus moeite voor een ander terwijl ie een partner thuis heeft om dat mee te doen! Herinner me ook als gister dat die keren dat hij haar zag dat hij hier thuis vantevoren heel ijdel was, zichzelf ontharen etc, scheren, zn koffer paktte hij in alsof hij een vrouw was... dat viel me toen echt op dat ik nog dacht van huh?? Maja je denkt niet verder he.... achteraf weet ik gwn dat t voor haar was, hij wilde natuurlijk goed voor de dag komen, want zij is een vreemde, voor vreemde doen we ons anders voor en zijn we niet op ons gemak... 

Anna Cara schreef op 05-01-2023 om 05:11:

Iemand gaf een zin terug van Esther Perel: dat iemand die vreemdgaat zichzelf ziet door de ogen van de ander: leuker, sexier, gewild. Een versie die je wil zijn of weer wil zijn.

Natuurlijk is dat zo. In de ogen van die ander ben je enorm gewild. De aantrekkingskracht gaat dus helemaal niet over die persoon ZELF, maar om het gevoel dat die ander je geeft. In dat licht zie ik zo'n lingeriepakje ook: die ander geeft je het gevoel een sexy beest te zijn, en dus trek je zo'n pakje aan. Niet voor die andere man, maar vanwege het gevoel over jezelf dat die andere man je geeft.

En met die ander is het altijd weekend he. Geen hypotheken te betalen, huishoudens te runnen, zorgen om de kinderen, tienminutengesprekken en wie gaat deze week mantelzorgen bij de kwakkelende (schoon)ouder. Die ander laat zijn sokken niet slingeren, heeft zijn/haar edele delen altijd fris geschoren, zeurt niet over de uitpuilende vuilnisbak en is a l t i j d vrolijk als je hem/haar ziet en bovendien altijd te porren voor seks.

Vreemdgaan is niet ingewikkelder dan dat, hoor. Een manier om je beter over jezelf te voelen. En achteraf, als het uitkomt, worden er dan de redenen bij verzonnen. 

Persephone schreef op 06-01-2023 om 10:55:

[..]

Natuurlijk is dat zo. In de ogen van die ander ben je enorm gewild. De aantrekkingskracht gaat dus helemaal niet over die persoon ZELF, maar om het gevoel dat die ander je geeft. In dat licht zie ik zo'n lingeriepakje ook: die ander geeft je het gevoel een sexy beest te zijn, en dus trek je zo'n pakje aan. Niet voor die andere man, maar vanwege het gevoel over jezelf dat die andere man je geeft.

En met die ander is het altijd weekend he. Geen hypotheken te betalen, huishoudens te runnen, zorgen om de kinderen, tienminutengesprekken en wie gaat deze week mantelzorgen bij de kwakkelende (schoon)ouder. Die ander laat zijn sokken niet slingeren, heeft zijn/haar edele delen altijd fris geschoren, zeurt niet over de uitpuilende vuilnisbak en is a l t i j d vrolijk als je hem/haar ziet en bovendien altijd te porren voor seks.

Vreemdgaan is niet ingewikkelder dan dat, hoor. Een manier om je beter over jezelf te voelen. En achteraf, als het uitkomt, worden er dan de redenen bij verzonnen.

Mee eens. Tis idd zorgeloos, althans, zo lijkt t maar die zorgen komen uiteindelijk ook. En jezelf er beter door voelen duurt denk ik ook maar even want het schuldgevoel moet toch vreselijk zijn... en de angst dat t uitkomt... zelf zou ik t nooit kunnen ook al zou ik t willen.

ik heb even een vraagje, ik zit er echt mee... nu is t zo dat t nu iets meer dan 1 jaar geleden is dat t uitkwam... in al die tijd bleven ik en mn man intiem, uiteraard niet de eerste paar weken maar daarna was t gewoon weer zoals altijd, al merkte ik wel heel vaak dat ik er moeite mee had, tijdens t vrijen dacht ik eraan en kon ik niet goed ontspannen, ook de angst voor nog een soa speelde mee, heb er namelijk hpv aan overgehouden en hierdoor wilde ik t ook alleen doen met condoom... dit met fases, dan weer wel dan weer niet... anyway, sinds een week of 2 zoek ik excuses om geen sex te hebben, het is niet dat ik hem niet aantrekkelijk vind maar t doet teveel pijn (emotioneel gezien) en ik merk dat ik meer rust vind nu we geen sex hebben, vaak ben ik heel verdrietig na de sex, ik voel me dan zo naar... hij vroeg me ernaar gister en heb t verteld hoe ik me voel, wat ik hier nu dus ook opschrijf, hij zei dat hij t begrijpt en idd zag dat ik de afg 2 weken kalmer overkwam... maar ja hoe nu verder? Als we geen sex meer hebben is dat dan wel goed voor onze relatie... zal hij dan mss toch weer vreemdgaan ook al zegt hij van niet... wat ik nog wel kan toelaten is een knuffel in bed of samen onder een deken op de bank een film kijken, dat vind ik zelfs fijn maar echt sex nee ik durf opeens niet meer, want ik weet ik ga weer woede voelen dan en verdriet voelen... moet ik t tijd geven? Is t mss nu 1 jaar later pas echt bij me binnengekomen ofzo? Ik weet t ff niet... iemand die dit herkend? 

Anna Cara schreef op 07-01-2023 om 13:45:

Weet je, heel goed dat je het uitgesproken hebt. Juist met elkaar in gesprek gaan is de sleutel naar heling. en (even) geen sex... Ik heb die periode ook gehad en zelfs soms nog. Zag ik hem zo voor mij met haar in bed. Dan verging mij rapido de zin. Dat het nu pas gaat landen bij jou, zegt iets over je helingsproces. Maar misschien wel gaan praten met iemand? Want begeleiding kan denk ik geen kwaad?

Ja ik denk wel dat ik hulp nodig heb. Ben mezelf kwijt. Er is nu wel meer rust maar kan niet zeggen dat ik gelukkig ben. Ik ga er morgen met mn huisarts over praten.

Titiv schreef op 08-01-2023 om 12:11:

[..]

Ja ik denk wel dat ik hulp nodig heb. Ben mezelf kwijt. Er is nu wel meer rust maar kan niet zeggen dat ik gelukkig ben. Ik ga er morgen met mn huisarts over praten.

Heel goed Titiv, denk dat professionele hulp jou echt goed zal doen. Ik lees je nu al een ruime poos en had je vorig jaar ook al dit advies gegeven, want zo doorgaan wordt je ook niet gelukkiger van, toch? 

Nogmaals, heel goed en veel succes gewenst! 

Heb in elk geval geen seks met hem-terwijl je zelf geen zin hebt- omdat hij anders misschien wel vreemd gaat. Dat is pas fnuikend voor je relatie.

Het is nu ruim een week geleden sinds ik de hele waarheid ken, en ik merk dat ik steeds bozer word op m'n vrouw. De dingen die ze heeft gedaan, de dingen die ze op het spel heeft gezet...

Ik denk niet dat ik verder kan met haar. Ik merk dat m'n liefde voor haar met de dag afneemt. Niet heel gek, want ik kan aan niks anders denken.

Maar ik wil niet uit elkaar. Niet vanwege haar. Maar vanwege m'n dochter. Als je besluit uit elkaar te gaan, dan zeg je in feite "ik ga mijn kind voortaan nog maar voor 50% van de tijd zien, 50% van de tijd die ik normaal met haar heb." En dat vreet me op. De gedachte alleen al maakt me fysiek ziek, ik word misselijk, duizelig... Ik wil m'n kind voor 100% van de tijd kunnen zien opgroeien. Ik wil alles meemaken. Niet 50%, maar 100%. Het feit dat m'n vrouw dit riskeert maakt mij nog bozer. Zij is altijd degene die moet huilen als onze dochter een nachtje logeert bij 1 van onze ouders, zo erg mist ze haar, en dan flikt ze zoiets?

Ik zou nog eerder de relatie opengooien dan een scheiding overwegen. Laat haar maar neuken met wie ze wilt, als ze mij maar buiten d'r seksleven houdt en de schijn kan ophouden voor de komende... 16 jaar. Dat ging haar de afgelopen paar maanden behoorlijk goed af.

Verloren vader, ik begrijp je reactie volkomen. Dit was bij mij toen der tijd, inmiddels bijna 5 jaar geleden,  exact dezelfde reactie. Ik wilde mijn kind geen minuut delen en al helemaal niet met een toekomste trut. 
Die dan ook nog eens de helft van De Tijd met mijn kind ging lopen pronken? Geen haar op mijn hoofd!

Maar ik wil iets met je delen.

Bij therapie spraken we hier dan ook veel over en ik heb dit ruim ander half jaar tot twee jaar volgehouden. Zo stellig als wat. Ik ging " gewoon door". Ik ging aan mezelf werken, ik ging in therapie want wat waren eigenlijk mijn grenzen? En waarom wilde ik dit zo graag?

Het had veel meer met mijn eigenwaarde te maken en was ik opeens een Hulk geworden. Ik was bijna nooit meer lief, ik had zn hekel aan hem dat ik zijn was niet meer deed, ik kookte nog maar zelden voor hem, ik wekte hem niet meer en uiteindelijk werd ik iemand die ik helemaal niet meer wilde zijn. En mijn man wilde bijna stoppen met ons huwelijk. Wat ik nu ook heel goed zie en begrijp.

Daarna is er ondanks alles wat er gebeurd was ( veel vuldig vreemdgaan, echt heel veel, meer dan ik weet en zeker wat Anna aan gaf, veel meer dan er ooit toe gegeven zal worden) een omkeerbaar proces bij me gekomen. Ik deed diverse trainingen en ging een opleiding doen, ik deed eigenlijk alles wat goed voor mij was. Nog steeds in die mate vanaf de periode dat ik zo boos was maar op een andere manier. Ik had geaccepteerd dat hij fouten had gemaakt, en veel. Dat hij echt voor ons wilde gaan. En doormiddel van dat proces zijn we weer dichtbij elkaar gekomen.

Ik ben nu bijna 5 jaar verder en het kan echt.

Voor nu zou ik alle gevoelens toelaten die er maar komen en met een professional gaan praten. Sterkte💋

VerlorenVader schreef op 09-01-2023 om 17:42:

Het is nu ruim een week geleden sinds ik de hele waarheid ken, en ik merk dat ik steeds bozer word op m'n vrouw. De dingen die ze heeft gedaan, de dingen die ze op het spel heeft gezet...

Ik denk niet dat ik verder kan met haar. Ik merk dat m'n liefde voor haar met de dag afneemt. Niet heel gek, want ik kan aan niks anders denken.

Maar ik wil niet uit elkaar. Niet vanwege haar. Maar vanwege m'n dochter. Als je besluit uit elkaar te gaan, dan zeg je in feite "ik ga mijn kind voortaan nog maar voor 50% van de tijd zien, 50% van de tijd die ik normaal met haar heb." En dat vreet me op. De gedachte alleen al maakt me fysiek ziek, ik word misselijk, duizelig... Ik wil m'n kind voor 100% van de tijd kunnen zien opgroeien. Ik wil alles meemaken. Niet 50%, maar 100%. Het feit dat m'n vrouw dit riskeert maakt mij nog bozer. Zij is altijd degene die moet huilen als onze dochter een nachtje logeert bij 1 van onze ouders, zo erg mist ze haar, en dan flikt ze zoiets?

Ik zou nog eerder de relatie opengooien dan een scheiding overwegen. Laat haar maar neuken met wie ze wilt, als ze mij maar buiten d'r seksleven houdt en de schijn kan ophouden voor de komende... 16 jaar. Dat ging haar de afgelopen paar maanden behoorlijk goed af.

Mijn goede raad: neem de tijd. Scheiden kan echt altijd nog. Het is heel logisch dat je nu zo boos bent. Je gaat door allerlei fases heen, ontkenning, verdriet, boosheid, er komt een moment dat je alle details wil weten, je wil die ander vermoorden, je wil je partner vermoorden, noem maar op.

Echt, de eerste maanden in zo’n proces zijn een rollercoaster. Maar pas nadat je die rollercoaster door bent kun je een weloverwogen besluit nemen over wel of niet scheiden. Sowieso is in de pijn en emotie van het uitkomen van ontrouw gaan scheiden geen aanrader. Een harmonieuze scheiding, wat je toch graag voor je kinderen wil als je dan toch gaat scheiden, is dan zo ongeveer onmogelijk.

Dus, neem de tijd. Ga uitzoeken of er nog een basis is om op verder te gaan. Kan ze jou genoeg laten merken dat ze ervoor wil gaan? Kan ze naar zichzelf kijken? En, ook niet onbelangrijk, kun jij naar jezelf kijken? Naar jouw rol in de relatie? Ik wil absoluut niet zeggen dat jij ook maar een klein beetje schuld hebt, maar in de nasleep van vreemdgaan, als je je relatie weer opnieuw moet uitvinden, moet je ook kritisch naar jezelf kunnen en durven kijken. Jullie moeten op een nieuwe manier met elkaar om leren gaan. Daar moet jij ook toe bereid zijn. Kun jij zien wat haar zo kwetsbaar heeft gemaakt, welke pijn zij heeft proberen te verdringen door haar vreemdgaan? Want vreemdgaan heeft zelden te maken met de bestaande partner, maar met een gemis of trauma van de vreemdganger. Dat is geen excuus, maar een verklaring. En pas als je die verklaring hebt gevonden kun je proberen om er samen weer bovenop te komen.

Het kan echt. Zoals Miss ook al zegt. Een relatie 2.0, met een nieuwe rol voor beiden partners en een nieuwe manier van met elkaar omgaan. Mijn man en ik zijn echt vele malen dichter bij elkaar gekomen. Maar dat heeft jaren geduurd en veel inzet van beiden gevraagd. We hebben niet alleen onze relatie maar ook onszelf opnieuw uitgevonden. En er zitten (bij mij vooral) hele diepe littekens. Maar we zijn nu eindelijk (na 30 jaar!) waar ik hoopte/wist dat we zouden moeten zijn. Daarvoor moet je als partners volledig open naar elkaar kunnen zijn. Daar is de hulp van een therapeut heel handig bij.

Tijd is je vriend in dit geval. Neem geen overhaaste beslissingen. Lees dit hele draadje door, en de voorgangers (dit is deel 8 geloof ik). Geen enkel verhaal is hetzelfde, maar je zult er herkenning vinden en tips in overvloed.

Sterkte.