Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
Ja liegen gaat hand in hand met vreemdgaan uiteraard. En ze geloven idd door hun zieke kop zelfs hun eigen leugens. Mijn vader blijft bv ontkennen dat hij dingen bij mij geflikt heeft, zegt zelfs dat ik lieg! En toen mijn moeder zei dat ze er van wist, was zij opeens, ook de leugenaar. Het meest pijn doet bij mij dat hij geen erkenning geeft naar mij. Dat mijn man vervolgens ook jaren heeft gelogen terwijl hij wist van mijn trauma is heel moeilijk. Maar ik krijg erkenning en zie berouw en hij werkt aan zijn leugenpaadjes in zijn hoofd te laten overgroeien. Dat dat door sommigen hier niet gelooft wordt snap ik ook. Maar nogmaals, iedere situatie is anders. God heeft niet Zijn leven voor goede maar voor slechte mensen gegeven. Daar geloof ik in!
En ik heb veel geleerd het afgelopen jaar. Het heeft mij anders naar mensen laten kijken. Eerder was ik heel verbitterd door wat mij als 5 jarig kind is aangedaan en later door incest, ik haatte mensen die boven mij stonden, had veel conflicten. In de Covid tijd wenste ik iedereen die een QR code had, hartstikke dood!
Ben ik blij met wat mijn man mij heeft aangedaan? Uiteraard niet maar het kwade kan leiden tot het goede en daarnaast geloof ik in het huwelijk mits er oprecht de wens is van de partner te willen veranderen en daarvoor alles doet🙏
LifeEvent! schreef op 06-09-2024 om 13:37:
Ja liegen gaat hand in hand met vreemdgaan uiteraard. En ze geloven idd door hun zieke kop zelfs hun eigen leugens. Mijn vader blijft bv ontkennen dat hij dingen bij mij geflikt heeft, zegt zelfs dat ik lieg! En toen mijn moeder zei dat ze er van wist, was zij opeens, ook de leugenaar. Het meest pijn doet bij mij dat hij geen erkenning geeft naar mij. Dat mijn man vervolgens ook jaren heeft gelogen terwijl hij wist van mijn trauma is heel moeilijk. Maar ik krijg erkenning en zie berouw en hij werkt aan zijn leugenpaadjes in zijn hoofd te laten overgroeien. Dat dat door sommigen hier niet gelooft wordt snap ik ook. Maar nogmaals, iedere situatie is anders. God heeft niet Zijn leven voor goede maar voor slechte mensen gegeven. Daar geloof ik in!
En ik heb veel geleerd het afgelopen jaar. Het heeft mij anders naar mensen laten kijken. Eerder was ik heel verbitterd door wat mij als 5 jarig kind is aangedaan en later door incest, ik haatte mensen die boven mij stonden, had veel conflicten. In de Covid tijd wenste ik iedereen die een QR code had, hartstikke dood!
Ben ik blij met wat mijn man mij heeft aangedaan? Uiteraard niet maar het kwade kan leiden tot het goede en daarnaast geloof ik in het huwelijk mits er oprecht de wens is van de partner te willen en daarvoor alles doet🙏
LE: wat ontzettend naar voor je wat je allemaal hebt meegemaakt en zo fijn dat je troost in het geloof hebt gevonden. Ik hoop oprecht dat je man eerlijk blijft en dat jullie het samen zullen rooien. Volgens mij ben jij intelligent genoeg om te zien waar je grenzen moet stellen en ik hoop dat je dat ook doet want zo'n toxische jeugd leidt er bij menigeen toe dat ze te vergevingsgezind worden omdat ze nu eenmaal gewend zijn het met de kruimeltje te doen. Maar geloof kan bergen verzetten en volgens mij heb je alles haarfijn door dus alle goeds voor jou en je man.
Ook hier nu het punt bereikt dat we na twee jaar concluderen dat het verder niet zo gaat.
Het vertrouwen is gewoon weg. Er zijn het afgelopen jaar wel wat rode vlaggen voorbij gekomen waar hij bij navraag geen echt antwoord kon/kan geven. Ik merk dat dit blijft vreten aan mij en dat mij dat zoveel energie kost. Hij kan er niet over praten, heeft het nog steeds aan niemand verteld, geeft aan dat hij dat gewoon moeilijk vind.
Verander hier hij door zij en samen Elpisto zijn verhaal kon het wel mijn verhaal zijn.😭😭
Ktof schreef op 07-09-2024 om 01:40:
Ook hier nu het punt bereikt dat we na twee jaar concluderen dat het verder niet zo gaat.
Het vertrouwen is gewoon weg. Er zijn het afgelopen jaar wel wat rode vlaggen voorbij gekomen waar hij bij navraag geen echt antwoord kon/kan geven. Ik merk dat dit blijft vreten aan mij en dat mij dat zoveel energie kost. Hij kan er niet over praten, heeft het nog steeds aan niemand verteld, geeft aan dat hij dat gewoon moeilijk vind.
Verander hier hij door zij en samen Elpisto zijn verhaal kon het wel mijn verhaal zijn.😭😭
Wat verdrietig om te lezen. Wat zul je moe zijn. Ben je nu net als Elpisto er klaar mee?
Het er niet over kunnen (willen?) praten door jouw partner én nieuwe rode vlaggen, tja dat maakt herstel bijna ondoenlijk. Dat het vertrouwen weg is en je steeds aan staat herken en begrijp ik zo goed. Verbroken vertrouwen heeft zo een enorme impact op hoofd en hart. Ik zeg hier vaker als bedrogene: je krijgt for life.
Kunnen we hier iets voor je betekenen?
Xxx
MRI schreef op 06-09-2024 om 14:07:
[..]
LE: wat ontzettend naar voor je wat je allemaal hebt meegemaakt en zo fijn dat je troost in het geloof hebt gevonden. Ik hoop oprecht dat je man eerlijk blijft en dat jullie het samen zullen rooien. Volgens mij ben jij intelligent genoeg om te zien waar je grenzen moet stellen en ik hoop dat je dat ook doet want zo'n toxische jeugd leidt er bij menigeen toe dat ze te vergevingsgezind worden omdat ze nu eenmaal gewend zijn het met de kruimeltje te doen. Maar geloof kan bergen verzetten en volgens mij heb je alles haarfijn door dus alle goeds voor jou en je man.
Dank je wel voor je lieve respectvolle reactie. Kreeg er tranen van. Ik wens jou en iedereen hier op dit forum die beschadigd is, heling door :eerlijkheid, vergeving voor wie hun ontrouw belijden, trouw, liefde, geduld en respect maar bovenal God in jullie leven van wie je weet dat Hij in verdriet en pijn bij je is.
Ktof schreef op 07-09-2024 om 01:40:
Ook hier nu het punt bereikt dat we na twee jaar concluderen dat het verder niet zo gaat.
Het vertrouwen is gewoon weg. Er zijn het afgelopen jaar wel wat rode vlaggen voorbij gekomen waar hij bij navraag geen echt antwoord kon/kan geven. Ik merk dat dit blijft vreten aan mij en dat mij dat zoveel energie kost. Hij kan er niet over praten, heeft het nog steeds aan niemand verteld, geeft aan dat hij dat gewoon moeilijk vind.
Verander hier hij door zij en samen Elpisto zijn verhaal kon het wel mijn verhaal zijn.😭😭
Wat erg! Zou je willen dat hij praat tegen anderen over wat er is gebeurd? 💔
Wat maakt denk je dat hij geen of ontwijkende antwoorden geeft terwijl hij weet hoe belangrijk eerlijkheid is!
Ik wens je sterkte en wijsheid🙏
Anna Cara schreef op 07-09-2024 om 05:51:
[..]
Wat verdrietig om te lezen. Wat zul je moe zijn. Ben je nu net als Elpisto er klaar mee?
Het er niet over kunnen (willen?) praten door jouw partner én nieuwe rode vlaggen, tja dat maakt herstel bijna ondoenlijk. Dat het vertrouwen weg is en je steeds aan staat herken en begrijp ik zo goed. Verbroken vertrouwen heeft zo een enorme impact op hoofd en hart. Ik zeg hier vaker als bedrogene: je krijgt for life.
Kunnen we hier iets voor je betekenen?
Xxx
Ik ben er inderdaad klaar mee. (Denk ik/hoop ik)
Heb denk ik de hoop opgegeven dat ze ooit gaat veranderen. Na 24 jaar samen zijn, vorige week naar een appartement gaan kijken om te huren. Hopelijk word deze aan mij toegewezen zodat ik dit hoofdstuk eindelijk kan afsluiten.
Nou sinds gisteren zijn we begonnen met de week om week regeling. Morgenavond direct een gesprek met mijn hypotheekadviseur en dan hoor ik wat de bedoeling is. Kunnen we in elk geval in die zin hopelijk snel schakelen.
Maar poeh, het was wel even slikken hoor. Gister in elk geval er voor gezorgd dat ik zo veel mogelijk te doen had, maar dan in de ochtend wakker worden zonder je kids. Man man man. Het zorgt er voor dat mijn boosheid richting mijn ex-vrouw toch wat begint te groeien. Afgesproken dat ik elke avond met ze bel en dat was fijn, maar heel verdrietig.
Maar goed, hopelijk zal het met de dag beter gaan. Dat is ook maar hoe ik het nu neem en bekijk: Dag voor dag.
Elpisto dat is in het begin ook echt pittig. En gemis zal op momenten blijven bestaan. Net als verdriet over het plaatje van het gezin. Maar bedenk dat het uiteindelijk zal slijten. Jij gaat een nieuw leven opbouwen en daarvoor heb je eigen tijd nodig. Daarnaast komt alles op jou aan op de momenten dat de kinderen er zijn. Dat kost veel meer energie dan met 2 personen. De tijd zonder de kinderen heb je om op te laden, te werken, rustig het huishouden te doen en je eigen sociale leven in te plannen. Ik was vroeger heel vaak druk en aan het vliegen en ervaar nu veel meer rust. Ook bij jou komt dat moment met de tijd.
Ik bel trouwens niet met de kinderen tussendoor. Ze kunnen en mogen mij wel bellen. Maar die tijd is met hun andere ouder en zorgt vaak voor gemis of loyaliteit problemen bij de kinderen heb ik gemerkt.
Izza schreef op 09-09-2024 om 10:51:
Elpisto dat is in het begin ook echt pittig. En gemis zal op momenten blijven bestaan. Net als verdriet over het plaatje van het gezin. Maar bedenk dat het uiteindelijk zal slijten. Jij gaat een nieuw leven opbouwen en daarvoor heb je eigen tijd nodig. Daarnaast komt alles op jou aan op de momenten dat de kinderen er zijn. Dat kost veel meer energie dan met 2 personen. De tijd zonder de kinderen heb je om op te laden, te werken, rustig het huishouden te doen en je eigen sociale leven in te plannen. Ik was vroeger heel vaak druk en aan het vliegen en ervaar nu veel meer rust. Ook bij jou komt dat moment met de tijd.
Ik bel trouwens niet met de kinderen tussendoor. Ze kunnen en mogen mij wel bellen. Maar die tijd is met hun andere ouder en zorgt vaak voor gemis of loyaliteit problemen bij de kinderen heb ik gemerkt.
Dat is voor nu even, omdat ze het er erg moeilijk mee hadden dat we hier al mee gingen beginnen. Uiteindelijk zullen we zoveel mogelijk inderdaad elkaar laten in de tijd dat de andere ouder de kinderen heeft.
Maar vooral zoon was echt heel erg boos en gaf aan graag te willen bellen. Dus in dat opzicht denk ik dat het voor nu wel even goed is.
Ktof schreef op 08-09-2024 om 17:51:
[..]
Ik ben er inderdaad klaar mee. (Denk ik/hoop ik)
Heb denk ik de hoop opgegeven dat ze ooit gaat veranderen. Na 24 jaar samen zijn, vorige week naar een appartement gaan kijken om te huren. Hopelijk word deze aan mij toegewezen zodat ik dit hoofdstuk eindelijk kan afsluiten.
Sterk van je dat je deze beslissing neemt Ktof.
Na 2 jaar nog het gevoel te hebben dat er dingen niet kloppen, lijkt me dit een wijs besluit. Ik zou het ook doen.
Elpisto schreef op 09-09-2024 om 11:05:
[..]
Dat is voor nu even, omdat ze het er erg moeilijk mee hadden dat we hier al mee gingen beginnen. Uiteindelijk zullen we zoveel mogelijk inderdaad elkaar laten in de tijd dat de andere ouder de kinderen heeft.
Maar vooral zoon was echt heel erg boos en gaf aan graag te willen bellen. Dus in dat opzicht denk ik dat het voor nu wel even goed is.
Ik ben ooit gescheiden toen mijn zoon 7 was. Vast slaapritueel: naar mij even bellen als hij bij papa was, naar papa even bellen als hij bij mij was, jaren gedaan zonder problemen. Gewoon effe vragen, “hoe was je dag” en welterusten wensen. Voor mijn zoon was dat een geruststellende gewoonte waar niet veel ophef werd over gemaakt. Dus dat is zeker mogelijk. Als beide ouders daar geen probleem van maken.
Theekannetje schreef op 10-09-2024 om 09:11:
[..]
Ik ben ooit gescheiden toen mijn zoon 7 was. Vast slaapritueel: naar mij even bellen als hij bij papa was, naar papa even bellen als hij bij mij was, jaren gedaan zonder problemen. Gewoon effe vragen, “hoe was je dag” en welterusten wensen. Voor mijn zoon was dat een geruststellende gewoonte waar niet veel ophef werd over gemaakt. Dus dat is zeker mogelijk. Als beide ouders daar geen probleem van maken.
Ja precies. En zoon heeft ook gewoon een mobiel dus appt ook wel met mij.
Man kan niet wachten om ze weer in mijn armen te sluiten. 11 jaar lang mijn kids elke dag om me heen gehad.
Elpisto schreef op 10-09-2024 om 11:53:
[..]
Ja precies. En zoon heeft ook gewoon een mobiel dus appt ook wel met mij.
Man kan niet wachten om ze weer in mijn armen te sluiten. 11 jaar lang mijn kids elke dag om me heen gehad.
Gewoon bellen of facetimen naar behoefte van je kinderen hoor!! Dat verlangen is er nu eenmaal en het stelt ze gerust.
Mijn kleinzoon van (@#€%) 3 maakte zich zorgen om de andere ouder als hij moest verkassen. Nu mag hij facetimen wanneer hij wil, meestal kort voor het slapen én heeft hij een foto van de afwezige ouder bij zich.
Max88 schreef op 10-09-2024 om 14:25:
[..]
Gewoon bellen of facetimen naar behoefte van je kinderen hoor!! Dat verlangen is er nu eenmaal en het stelt ze gerust.
Mijn kleinzoon van (@#€%) 3 maakte zich zorgen om de andere ouder als hij moest verkassen. Nu mag hij facetimen wanneer hij wil, meestal kort voor het slapen én heeft hij een foto van de afwezige ouder bij zich.
Ja precies. Het is nu ook nieuw he, dus wat dat betreft moeten ze nu voor het eerst in hun leven hun vader missen. Ik ben in die zin altijd overal bij aanwezig, of het nu de voetbaltraining is, of het turnles is. Ik ben er altijd. En nu ineens niet meer. Ik ben zelfs nog nooit een weekend zonder ze weg geweest.
Dus als zij zich daar goed bij voelen, wil ik dat ook gewoon. Ik voel me er ook goed bij. Ik ga zaterdag ook gewoon kijken bij voetbal van zoonlief. In overleg met moeders natuurlijk.
