Verder na ontrouw - deel 8

Elpisto schreef op 30-05-2024 om 11:06:

[..]

Wordt jij nou nooit moe van jezelf?

Nee.

Ik verbaas mij er vooral over hoe vaak mensen de affairepartner van alles kwalijk nemen. Of in dit geval iemand anders die niets zegt en in een lastige positie zit. Allemaal door die partner. Je hebt toch alleen afspraken met je eigen partner? 

Ha Sander. Wat kl*te hè. Het is denk ik goed en zelfs belangrijk dat je die boosheid ook voelt en ruimte geeft. Ik heb meestal wel compassie gehad voor het feit dat mijn vrouw zo de weg was kwijtgeraakt. Combinatie van bizarre omstandigheden, een stuk verwijdering tussen ons die de laatste jaren was gegroeid en niet bewustzijn van kind-pijn. En toen was daar meneer luldebehanger. Hij presenteerde zich als de grote helper. Hij heeft het slim opgebouwd. En op het moment dat ze ervan overtuigd was dat deze man haar iets kon bieden zijn grenzen verlegd. Ik kon en kan het begrijpen omdat bij ons beide een stuk onbewustzijn zat. En ik kan geloven dat zij mij nooit dit heeft willen aandoen en ze zich er niet van bewust was wat dit heeft teweeggebracht.

En tegelijk is het bedrog gewoon heel hard. Als iemand liegt, verliefd en geil naar een ander kijkt en seks en intieme gesprekken heeft met een ander tegen de afspraak in dan is dat egoïstisch. Daar doet het bij mij nog steeds pijn: waar was ik de eerste keer toen de kleren uitgingen? Hoe kon je mijn aankijken na de eerste keer seks?  Blijkbaar bestond ik niet of deed mijn bestaan er niet toe. Voor beide. 

Het is allebei waar. En beide moet aan de orde komen in jullie proces. Zij moet bereid zijn jouw boosheid aan te horen en er voor je te zijn. Zo vaak als het nodig is. Alleen als jij dat echt mag voelen en uiten (op een constructieve manier) kun je het verwerken. En er moet ook ruimte zijn dat zij ontdekt wat maakt dat zij zover is gegaan. En onder ogen zien wat jullie samen hebben laten ontstaan in je relatie. En wat daar bij beide weer de onderliggende redenen voor zijn. Echt een zwaar proces, maar heel erg de moeite waard. Ongeacht of je er wel of niet samen uitkomt. Sterkte!

Pippeltje schreef op 01-06-2024 om 11:40:

[..]

Nee.

Ik verbaas mij er vooral over hoe vaak mensen de affairepartner van alles kwalijk nemen. Of in dit geval iemand anders die niets zegt en in een lastige positie zit. Allemaal door die partner. Je hebt toch alleen afspraken met je eigen partner?

Volledig eens. Mensen leggen hun eigen normen en waarden op aan een ander. Terwijl dat voor iedereen anders is en een ander jou geen enkele verantwoordelijkheid schuldig is. Je hebt een relatie met je partner. Affaires van familie en goede vrienden zal ik melden. Vanwege mijn verbondenheid en loyaliteit met die persoon. Maar dat heb ik niet met mensen die verder van mij afstaan of waarvan ik de partner niet eens ken of waarvan ik verder weinig weet over hun persoonlijke situatie. 

Sander ik denk dat er altijd een stuk ongelijkheid in de relatie zal blijven zitten. Als bedrogene wil je erkenning en gezien worden in je emoties. En dat kan ook na langere tijd weer opspelen door bepaalde triggers. Terwijl voor veel overspeligen de situatie voorbij is. Die hebben spijt betuigd en gaan door met een comfortabel leven. Willen er niet meer mee bezig zijn want voor hen is het voorbij. Ik denk dat blijvend herstel alleen werkt als iemand weet dat het levenslang aandacht nodig heeft. 

Want het vertrouwen dat jij nodig hebt is er niet meer. Geen enkele garantie heb jij dat ze dit niet meer doet. Dat moet je accepteren. 

Izza schreef op 01-06-2024 om 12:47:

[..]

Volledig eens. Mensen leggen hun eigen normen en waarden op aan een ander. Terwijl dat voor iedereen anders is en een ander jou geen enkele verantwoordelijkheid schuldig is. Je hebt een relatie met je partner. Affaires van familie en goede vrienden zal ik melden. Vanwege mijn verbondenheid en loyaliteit met die persoon. Maar dat heb ik niet met mensen die verder van mij afstaan of waarvan ik de partner niet eens ken of waarvan ik verder weinig weet over hun persoonlijke situatie.

Maar dat vindt een grote groep hier van niet en dat mag. Die groep hoef je niet te overtuigen of te blijven overtuigen toch?

Ik ben gescheiden, maar ook dan hoef ik niet steeds te horen dat ik iemand anders niet méde( méde-!!!)verantwoordelijk mag houden, of dat het tegenwoordig héél normaal is om ruimdenkend te zijn en polyamoreus enz. Het wordt wat LP-achtig soms, die verbazing over wat een ander mag ervaren. 

Max88 schreef op 01-06-2024 om 09:16:

[..]

Het is geen lekke band plakken en weer door, maar een proces van vallen en opstaan en dan zal blijken of het lukt of niet. En ook als het lukt of lijkt te lukken hoeft dat niet te betekenen dat het nooit meer bovenkomen, niet meer voorkomt.

Ook als je zou scheiden (nadat je jaren bleef), betekent dat niet dat je opgaf en ook geeft het geen garantie op geluk of een leven zonder verdriet.

Maar dit fix, beslis en verwerk je meestal niet in een paar weken.

Dat vallen en opstaan herken van ik de afgelopen weken. Twijffel over doorgaan of stoppen omdat er teveel gebeurd is. Iedere dag/uur is anders.
Een leven zonder verdriets is inderdaad onmogelijk, of ik nu in deze relatie blijf of een nieuwe relatie krijg. Wel denk ik dat je keuzes kan maken die de hoeveelheid verdriet kunnen verminderen. Naief doorgaan en over een tijd opnieuw de deksel op de neus krijgen verdient dan weinig begrip.

Peet52! schreef op 01-06-2024 om 10:14:

Mijn man moest mij echt weer veroveren hoor. Wij waren dan wel uit elkaar.
Maar idd..het is niet zomaar iets wat je maar even verwerkt .
Vaak gepaard met stappen vooruit en dan weer stappen achteruit.

In mijn geval is het van twee kanten hard werken. Ik aan genegenheid en zij aan gelijkwaardigheid en herstel van vertrouwen. Een van ons kan niet achterover leunen en zich later veroveren.

Sander2k24 schreef op 02-06-2024 om 12:02:

[..]

Dat vallen en opstaan herken van ik de afgelopen weken. Twijffel over doorgaan of stoppen omdat er teveel gebeurd is. Iedere dag/uur is anders.
Een leven zonder verdriets is inderdaad onmogelijk, of ik nu in deze relatie blijf of een nieuwe relatie krijg. Wel denk ik dat je keuzes kan maken die de hoeveelheid verdriet kunnen verminderen. Naief doorgaan en over een tijd opnieuw de deksel op de neus krijgen verdient dan weinig begrip.

[..]

In mijn geval is het van twee kanten hard werken. Ik aan genegenheid en zij aan gelijkwaardigheid en herstel van vertrouwen. Een van ons kan niet achterover leunen en zich later veroveren.

Ja dat is bij ons ook het geval hoor..beide hard werken. Alleen moest mijn man in het begin wel even een stapje harder werken om mij terug te veroveren. En mij vooral niet het gevoel geven alsof het vreemd gaan mijn schuld zou zijn. Tuurlijk had ik mijn aandeel in onze relatie. Maar ik weiger een aandeel te hebben in het vreemd gaan. Dat leg ik volledig bij mijn man.

Wat ik wil zeggen dat je beide verantwoordelijk bent in je relatie. En het kan zo zijn dat de ander iets mist of anders zou willen zien. En dat je niet gelukkig bent dat zou kunnen. Maar vreemdgaan is een egoïstische manier om hier mee om te gaan. De bedrogene heeft geen keuze. Zeg het gewoon. Dan heeft de andere partij ook een keuze. 

Ik riep laatst weer tijdens de zoveelste boze bui. Wat jij had moeten doen is ..ik wil graag sex met een ander...ben jij het hiermee eens..

Ach het is gewoon een heel lastig proces. Het is stap voor stap alles verwerken wat er gebeurd is. En iedere stap is nodig om verder te komen. 

Ik weet ook niet hoe lang het geleden is voor jullie?

GekkeHenkie100 schreef op 01-06-2024 om 12:41:

Ha Sander. Wat kl*te hè. Het is denk ik goed en zelfs belangrijk dat je die boosheid ook voelt en ruimte geeft. Ik heb meestal wel compassie gehad voor het feit dat mijn vrouw zo de weg was kwijtgeraakt. Combinatie van bizarre omstandigheden, een stuk verwijdering tussen ons die de laatste jaren was gegroeid en niet bewustzijn van kind-pijn. En toen was daar meneer luldebehanger. Hij presenteerde zich als de grote helper. Hij heeft het slim opgebouwd. En op het moment dat ze ervan overtuigd was dat deze man haar iets kon bieden zijn grenzen verlegd. Ik kon en kan het begrijpen omdat bij ons beide een stuk onbewustzijn zat. En ik kan geloven dat zij mij nooit dit heeft willen aandoen en ze zich er niet van bewust was wat dit heeft teweeggebracht.

En tegelijk is het bedrog gewoon heel hard. Als iemand liegt, verliefd en geil naar een ander kijkt en seks en intieme gesprekken heeft met een ander tegen de afspraak in dan is dat egoïstisch. Daar doet het bij mij nog steeds pijn: waar was ik de eerste keer toen de kleren uitgingen? Hoe kon je mijn aankijken na de eerste keer seks? Blijkbaar bestond ik niet of deed mijn bestaan er niet toe. Voor beide.

Het is allebei waar. En beide moet aan de orde komen in jullie proces. Zij moet bereid zijn jouw boosheid aan te horen en er voor je te zijn. Zo vaak als het nodig is. Alleen als jij dat echt mag voelen en uiten (op een constructieve manier) kun je het verwerken. En er moet ook ruimte zijn dat zij ontdekt wat maakt dat zij zover is gegaan. En onder ogen zien wat jullie samen hebben laten ontstaan in je relatie. En wat daar bij beide weer de onderliggende redenen voor zijn. Echt een zwaar proces, maar heel erg de moeite waard. Ongeacht of je er wel of niet samen uitkomt. Sterkte!

Ja echt hé...die gedachten die je dan soms hebt. Hoe kon je mij de volgende dag nog aankijken. En zo nog meer vragen die er dan in je om gaan.

GekkeHenkie100 schreef op 01-06-2024 om 12:41:

Ha Sander. Wat kl*te hè. Het is denk ik goed en zelfs belangrijk dat je die boosheid ook voelt en ruimte geeft. Ik heb meestal wel compassie gehad voor het feit dat mijn vrouw zo de weg was kwijtgeraakt. Combinatie van bizarre omstandigheden, een stuk verwijdering tussen ons die de laatste jaren was gegroeid en niet bewustzijn van kind-pijn. En toen was daar meneer luldebehanger. Hij presenteerde zich als de grote helper. Hij heeft het slim opgebouwd. En op het moment dat ze ervan overtuigd was dat deze man haar iets kon bieden zijn grenzen verlegd. Ik kon en kan het begrijpen omdat bij ons beide een stuk onbewustzijn zat. En ik kan geloven dat zij mij nooit dit heeft willen aandoen en ze zich er niet van bewust was wat dit heeft teweeggebracht.

En tegelijk is het bedrog gewoon heel hard. Als iemand liegt, verliefd en geil naar een ander kijkt en seks en intieme gesprekken heeft met een ander tegen de afspraak in dan is dat egoïstisch. Daar doet het bij mij nog steeds pijn: waar was ik de eerste keer toen de kleren uitgingen? Hoe kon je mijn aankijken na de eerste keer seks? Blijkbaar bestond ik niet of deed mijn bestaan er niet toe. Voor beide.

Het is allebei waar. En beide moet aan de orde komen in jullie proces. Zij moet bereid zijn jouw boosheid aan te horen en er voor je te zijn. Zo vaak als het nodig is. Alleen als jij dat echt mag voelen en uiten (op een constructieve manier) kun je het verwerken. En er moet ook ruimte zijn dat zij ontdekt wat maakt dat zij zover is gegaan. En onder ogen zien wat jullie samen hebben laten ontstaan in je relatie. En wat daar bij beide weer de onderliggende redenen voor zijn. Echt een zwaar proces, maar heel erg de moeite waard. Ongeacht of je er wel of niet samen uitkomt. Sterkte!

Ik begrijp ook dat mijn vrouw aan het zoeken is gegaan naar aandacht en bewondering omdat dit thuis beperkt kwam.
Het seksuele is geweest om de betrokken man te pleasen en te behouden voor contact. Als het alleen het seksuele was dan was het na zo'n nacht al over of had ze anderen gezocht als hij aangaf geen interesse meer te hebben.

Maar wat ik niet begrijp is dat je je huidige leven zo op het spel zet voor iemand die geen oprechte interesse heeft. En naar mij of zelfs naar ons gezin het signaal "jij bent niemand", "jij bent niet belangrijk". En daar moet ik dan moeite voor gaan doen. Lastig.
Overigens bestonden wij wel in haar contact met de ander. Er werd gewoon over de partner en kinderen gesproken. 

Jij kan geloven dat ze je dit nooit heeft willen aandoen. Maar er moet toch ook iets van besef zijn dat als dit allemaal uitkomt of meer wordt er uiteindelijk consequenties zijn?

Jij hebt veel vragen hoe het gegaan is. Ik heb alle details onder ogen gekregen. Dat is ook niet al te prettig en heel erg confronterend. Maar wel duidelijk.

Deze week weer een therapie sessie. Ben benieuwd wat we gaan ontdekken...

Anna Cara schreef op 01-06-2024 om 12:46:

Pippeltje, ik vind het vermoeiend dat je jouw mening opdringt. Niet dat je deze hebt maar dat je deze ook nog aanvallend naar mij toe uit. Zo ervaarde ik jouw post. Ieder mag hier in mening hebben over of je het de minnares of minnaar wel of niet kwalijk neemt. Stop nou eens met daarover discussie willen voeren. Je wil overtuigen. Dat ervaar ik als teleurstellend en niet gepast nadat dit al vaker voorbij is gekomen in dit draadje.

Ik hoef mij niet te verdedigen of te gaan uitleggen aan jou. Lees gewoon het draadje terug ipv weer zo te reageren.

Nou Anna Cara, wat jammer dat je dat zo opvat. Ik denk echter dat dit meer over jou zegt dan over mij. Ik schrijf als ieder ander hier mijn mening op het forum. Het feit dat dat van mij voor jou opeens opdringerig voelt, komt waarschijnlijk omdat er iets binnen in jou is wat roept dat die mening op zijn minst een kern van waarheid heeft- iets wat jij niet graag erkent.

Als ik zin heb om mijn mening hier te ventileren, dan doe ik dat: ik zou niet weten waarom ik naar jouw 'stop daar nu eens mee' opdracht zou moeten luisteren. En dat je het als 'teleurstellend' omschrijft....: daarmee maak je mijn bijdrage veel te belangrijk. Als jij het onzin vindt dan scroll je toch door?

En uitleggen of verdedigen??? Heb ik je ook maar iets gevraagd?

Nee hoor. Leef en laat leven.

Wat ik nu achteraf kan zeggen is dat ik me deze 3 jaar ook mezelf behoorlijk verwaarloosd heb. In die zin dat al mijn energie naar het verwerken van de ontrouw is gegaan.
De laatste crisis die we gehad hebben was nodig om voor mij oude pijn van onze relatie vroeger. Dat die erkend werd door man. Dus zijn dominante gedrag/ woedeuitbarstingen door onmacht. En wat dat met mij deed. Dat ik dat met hem kon delen. Aangegeven ook dat ik dat niet meer wil/ niet meer accepteer en dat dat mijn grens is. Ook zelf aangegeven dat ik qua communicatie ook rustiger moet blijven.

Nu meer bewust van mezelf en ga energie besteden aan mezelf. Het wordt wel eens tijd na 3 jaar.

@Sander "Jij kan geloven dat ze je dit nooit heeft willen aandoen. Maar er moet toch ook iets van besef zijn dat als dit allemaal uitkomt of meer wordt er uiteindelijk consequenties zijn?" 

Dat besef is van korte duur, wordt weg gebagatelliseerd en over de consequenties wordt al helemaal niet nagedacht. Het is quick fix. Dopaminerush etc. Er ontstaat gedrag wat vergeleken kan worden met verslaving 

LifeEvent! schreef op 02-06-2024 om 17:08:

@Sander "Jij kan geloven dat ze je dit nooit heeft willen aandoen. Maar er moet toch ook iets van besef zijn dat als dit allemaal uitkomt of meer wordt er uiteindelijk consequenties zijn?"

Dat besef is van korte duur, wordt weg gebagatelliseerd en over de consequenties wordt al helemaal niet nagedacht. Het is quick fix. Dopaminerush etc. Er ontstaat gedrag wat vergeleken kan worden met verslaving

LiveEvent. Bedoel je daarmee dat het gedrag wat een vreemdganger laat zien nadat je bijvoorbeeld verder gaat met de partner verslavend is voor de vreemdganger. Of voor de bedrogene?

Een affaire is verslavend. Niet zo gek natuurlijk. Anders zouden mensen er niet langdurig mee doorgaan en daarmee veel op het spel zetten. 

Dat maakt het terugkomen bij de vaste partner ook lastig. Want feitelijk ben je aan het loskomen van een verslaving (en soms zelfs liefdesverdriet) terwijl de bedrogene er niet voor je kan zijn en juist een pro actieve houding verwacht. Daarnaast moet je werken aan de onderliggende problemen in je oorspronkelijke relatie of in jezelf.