Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
Omega schreef op 06-03-2024 om 08:39:
Toen mijn beste vriendin (voor haar) geheel onverwacht werd verlaten na 25 jaar (voor haar) gelukkig huwelijk heeft ze dat ook wel eens verzucht. Als hij was overleden had ik een mooi verleden gehad, dan stond hier nu een foto van hem, dan keek ik met liefde in de fotoboeken. Nu is hij ook 'overleden' maar is het verleden kapot, lijkt alles een leugen, KAN ik niet eens meer de fotoboeken kijken, en hij is er nog wel maar hij is er toch niet.
Nu, vele jaren later, is het allemaal wel milder en meer ' geland', en is het leven doorgegaan, maar die rauwheid van het begin is me altijd bijgebleven.
Waarmee ik overigens niet wil zeggen dat een scheiding erger is dan en overlijden, absoluut niet. Meer dat ik t gevoel kan begrijpen, zoals Ruud t ook beschreef.
Ja, heel herkenbaar. Het ongeloof en onbegrip, de paniek. Als een partner overlijdt is er geen keuze. Maar het idee dat degene van wie je zo ontzettend veel houdt er bewust voor kiest om je zo keihard te laten vallen, dat is werkelijk niet te vatten. Een allesomvattende pijn.
Toen wij in dat proces zaten is man doodziek geweest en bijna overleden. Zelfs terwijl het nu alweer jaren prima gaat tussen ons kan ik soms 's nachts nog in paniek wakker worden, dan heb ik daar weer over gedroomd. Het idee dat ik hem dan moest begraven terwijl hij net had gezegd dat hij niet meer op die manier van me hield, al jaren niet meer, dat hij een ander had, en dat iedereen op die begrafenis dat ook wist... Hoe had ik de kinderen op moeten vangen? Ik was zelf kapot, op.
Hij werd weer beter, gelukkig. Maar ik moest hem wel een tijdlang thuis verzorgen. Terwijl hij van me af wilde. Wat een heartfuck. Eigenlijk snap ik terugkijkend niet dat ik overeind ben gebleven...
Maar gelukkig zijn we allemaal sterker dan we van tevoren kunnen bedenken. Want ik heb me er, net zoals velen, wel doorheen geslagen. En ben er sterker uit gekomen.
Wat voor mij het grote verschil is dat je jij overlijden geen keuze hebt. Het is definitief en onomkeerbaar. Bij ontrouw zelf heb je geen keuze. Maar over wat je daarna doet wel. Je kiest er zelf voor bij iemand te blijven en door die periode heen te gaan. Er is hoop, liefde en positieve ontwikkelingen (anders blijf je immers niet). Uiteindelijk heb je je geliefde nog en daar is bij een overlijden geen sprake van. Daar is er geen toekomst. Bij ontrouw is die er wel (ongeacht je keuze want zonder overspelige partner kan je ook heel gelukkig worden). Beter niet meer vergelijken dus.
Ik vind levend verlies wel een toepassende term. Vergelijken met het overlijden van een partner. Nee.
Alleen de fases van verwerken kunnen lijken op die van een rouw proces.
Alleen kijkt de buitenwereld er wel anders naar wanneer iemand gaat scheiden . Dat is normaler terwijl je wel al die fases van verwerken aan het doormaken bent.
Ik keek er vroeger ook heel anders naar. Nu heb ik het mee gemaakt en weet ik hoe het voelt..zoooo...de heftigste pijn. Het vertrouwen wat geschonden was door diegene die je het meest vertrouwde!!!!!
Izza schreef op 09-03-2024 om 07:20:
Wat voor mij het grote verschil is dat je jij overlijden geen keuze hebt. Het is definitief en onomkeerbaar. Bij ontrouw zelf heb je geen keuze. Maar over wat je daarna doet wel. Je kiest er zelf voor bij iemand te blijven en door die periode heen te gaan. Er is hoop, liefde en positieve ontwikkelingen (anders blijf je immers niet). Uiteindelijk heb je je geliefde nog en daar is bij een overlijden geen sprake van. Daar is er geen toekomst. Bij ontrouw is die er wel (ongeacht je keuze want zonder overspelige partner kan je ook heel gelukkig worden). Beter niet meer vergelijken dus.
Wat een onzin. Alsof je na een overlijden van een geliefde geen keuze hebt hoe je doorgaat. En wel nadat je bedrogen bent en de bedrieger vrolijk doorgaat met zijn leven waar heel jouw verleden (samen), heden en toekomst geknakt zijn en je van voor en achter niet meer weet wat waar is en wat je nou wel of niet kan koesteren.
elledoris schreef op 09-03-2024 om 09:06:
[..]
Wat een onzin. Alsof je na een overlijden van een geliefde geen keuze hebt hoe je doorgaat. En wel nadat je bedrogen bent en de bedrieger vrolijk doorgaat met zijn leven waar heel jouw verleden (samen), heden en toekomst geknakt zijn en je van voor en achter niet meer weet wat waar is en wat je nou wel of niet kan koesteren.
Dit dus..
Krokus schreef op 05-03-2024 om 15:56:
Ik geloof ook dat de triggers er voor de rest van je leven zullen blijven. Maar ik heb er wel vertrouwen in dat deze steeds minder heftig zullen zijn. Dat hoop ik tenminste, want op deze manier leven is geen doen, geeft veel te veel stress. In mijn geval is het dan ook nog zo dat hij samen werkt met haar, elke dag samen lunchen, elkaar treffen bij het koffiezetapparaat en ga zo maar verder. Daar kan ik wel van kotsen, maar ik moet voor mezelf een manier vinden om daarmee om te kunnen gaan.
Dit lijkt me wel heel erg moeilijk. Wanneer je verder gaat met je partner en hij nog elke dag samen werkt. Ik weet niet of ik dit gekund had. Want ik denk juist dat die persoon uit jullie leven moet. Is het samen lunchen echt nodig?
Pennestreek schreef op 08-03-2024 om 11:02:
[..]
Ja, heel herkenbaar. Het ongeloof en onbegrip, de paniek. Als een partner overlijdt is er geen keuze. Maar het idee dat degene van wie je zo ontzettend veel houdt er bewust voor kiest om je zo keihard te laten vallen, dat is werkelijk niet te vatten. Een allesomvattende pijn.
Toen wij in dat proces zaten is man doodziek geweest en bijna overleden. Zelfs terwijl het nu alweer jaren prima gaat tussen ons kan ik soms 's nachts nog in paniek wakker worden, dan heb ik daar weer over gedroomd. Het idee dat ik hem dan moest begraven terwijl hij net had gezegd dat hij niet meer op die manier van me hield, al jaren niet meer, dat hij een ander had, en dat iedereen op die begrafenis dat ook wist... Hoe had ik de kinderen op moeten vangen? Ik was zelf kapot, op.
Hij werd weer beter, gelukkig. Maar ik moest hem wel een tijdlang thuis verzorgen. Terwijl hij van me af wilde. Wat een heartfuck. Eigenlijk snap ik terugkijkend niet dat ik overeind ben gebleven...
Maar gelukkig zijn we allemaal sterker dan we van tevoren kunnen bedenken. Want ik heb me er, net zoals velen, wel doorheen geslagen. En ben er sterker uit gekomen.
Heftig je verhaal. Wat een pijn zal dit gedaan hebben. Maar wat je zegt. Wat zijn we als mens toch sterk. En als ik naar mijn eigen situatie kijk. Blij dat ik dit groeiproces na het bedrog mee gemaakt heb. Ondanks de pijn.
Maar vooral het bewustzijn dat ik eigen keuzes mag en kan maken.
Deze week toevallig foto's gekeken. Samen met de kinderen. Ik heb een hele doos vol. Dat man opgebiecht had dat hij vreemd was gegaan en we uit elkaar waren heb ik deze doos ook doorgespit. Alle foto's verwijderd waar man op stond en appart gelegd. Wat heb ik gehuild toen ik dat deed. Idd het gevoel...wat heeft mijn huwelijk voorgesteld. Wat was echt... Je weet niet meer wat waar en niet waar is. Zelfs toen we weer samen waren weleens verwezen naar foto's en in mijn boosheid hiernaar verwezen..wat een dom wicht daar op die foto's. Ik dus...
Deze week gekeken en kon ik weer met veel liefde en plezier hier naar kijken. Af en toe nog wel met een gedachte hoe was ons huwelijk vroeger. Kan me soms heel veel niet meer herinneren. Komt ook omdat ik na onze herstart veel bewuster leef en bewust geniet van onze verbinding en samen zijn. Het niet meer zomaar voor lief neem. Het een keuze is van ons beide om samen te zijn.
En dan het besef dat het verwerken echt goed gaat bij mij. Tuurlijk nog steeds triggers. Maar hé...dat heb je ook in een huwelijk waar andere dingen spelen. Dat moet ik nog even realistisch gaan zien. Het is evengoed niet altijd rozengeur en maneschijn maar dat is het nergens.
elledoris schreef op 09-03-2024 om 09:06:
[..]
Wat een onzin. Alsof je na een overlijden van een geliefde geen keuze hebt hoe je doorgaat. En wel nadat je bedrogen bent en de bedrieger vrolijk doorgaat met zijn leven waar heel jouw verleden (samen), heden en toekomst geknakt zijn en je van voor en achter niet meer weet wat waar is en wat je nou wel of niet kan koesteren.
En na een overlijden raak je meestal ook niet de helft van je vrienden kwijt en/of het contact met je kinderen.
elledoris schreef op 09-03-2024 om 11:48:
[..]
En na een overlijden raak je meestal ook niet de helft van je vrienden kwijt en/of het contact met je kinderen.
We gaan dus gewoon door met deze tragedies met elkaar vergelijken teneinde een pleidooi voor de grootsheid van ons eigen lijden te plegen? Het is gewoon niet te vergelijken, het zijn totaal verschillende vormen van leed.
Er is leed in beide situaties. Maar vang elkaar geen vliegen af alsjeblieft.
MRI schreef op 09-03-2024 om 12:26:
[..]
We gaan dus gewoon door met deze tragedies met elkaar vergelijken teneinde een pleidooi voor de grootsheid van ons eigen lijden te plegen? Het is gewoon niet te vergelijken, het zijn totaal verschillende vormen van leed.
Er is leed in beide situaties. Maar vang elkaar geen vliegen af alsjeblieft.
Ik reageerde op Izza die beweert dat je na een overlijden geen keuze en geen toekomst heb en na ontrouw / bedrog wel. Het is geen pleidooi dat bedrog erger is, maar wel dat bedrog ontzettend ontwrichten kan zijn.
elledoris schreef op 09-03-2024 om 13:50:
[..]
Ik reageerde op Izza die beweert dat je na een overlijden geen keuze en geen toekomst heb en na ontrouw / bedrog wel. Het is geen pleidooi dat bedrog erger is, maar wel dat bedrog ontzettend ontwrichten kan zijn.
Ik denk dat je het verkeerd leest. Izza bedoelde (vlgs mij) dat overlijden/de dood een vast gegeven is, men zich daarbij alleen kan neerleggen.
Okay, sorry ik denk dat ik het inderdaad verkeerd las.
hoi allemaal,
Ik ga even hier verder vanuit mijn draadje 'postpartum depressie'. Er zijn weer wat nieuwe ontwikkelingen die ik hoop met jullie te kunnen bespreken.
Even in het kort: Zoals de meesten wel weten, heb ik mijn man 5 weken geleden betrapt op intieme gesprekken met een collega, terwijl ik met een 2 maanden oude baby en een dreumes thuis zat. Hij had eind november aangegeven het gevoel tussen ons te missen. Wat er precies is gebeurd tussen die 2, zal ik waarschijnlijk nooit helemaal weten. 2 weken geleden barste de bom, en gaf hij aan te willen scheiden. Dit deed hij na een individueel gesprek met een relatietherapeut, die hem vertelde zijn gevoel te volgen. 1 week later krabbelde hij langzaam terug. Hij heeft ook aangegeven aan zichzelf te willen werken.
Ondertussen hebben we onze eerste therapiesessie gehad met een nieuwe relatietherapeut. Dat zorgde voor veel chaos in mijn hoofd.
Ik heb 2 weken lang kunnen wennen aan het uit elkaar gaan, maar nu is hij dus tot inkeer gekomen. Hij geeft aan dat hij zo'n enorme druk voelde om een beslissing te maken na het gesprek met die andere therapeut, dat hij dat toen heeft gedaan, maar dat alles in een waas gebeurde. Vervolgens is hij in gesprek gegaan met vrienden en familie en met de nodige afstand tot de situatie heeft hij nu ingezien dat dit niet goed voelt en het toch wil proberen met mij. Maar.. verder staat hij er nog hetzelfde in, hij wil graag onderzoeken of het gevoel voor mij terug kan komen.
Ik weet niet goed hoe ik hiermee om moet gaan. We hebben een fijne therapeut waar we mee verder gaan. Maar mijn emoties gaan sinds dat gesprek weer alle kanten op. Waar ik 2 weken lang rust had, het me niet boeide wat hij allemaal deed en wist waar ik aan toe was, komt nu die hoop en onzekerheid weer om de hoek kijken.
We wonen weer samen in huis. Maar uit een stukje zelfbescherming kan ik niet met hem communiceren. Hij heeft me al zoveel gekwetst. Ik reageer kort en gevoelloos. Ik durf me niet open te stellen, bang weer te worden gekwetst. Wordt dit met de tijd beter? Hij geeft me gelukkig die ruimte en begrijpt waar het vandaan komt.
Tegelijkertijd vraag ik me af: kan ik dit nog wel? Ik zit met 2 kleine kindjes. Ik slaap slecht, ben blij dat ik nog niet hoef te werken want ik zou niet weten hoe ik dat nu erbij moet doen.
Plus ik ben natuurlijk ook gaan nadenken over onze relatie.. en dan slaat bij mij de twijfel ook toe. Wil ik dit nog wel? Wat hadden we eigenlijk samen? Gek dat ik dat denk, want ik heb er voor gekozen om kinderen met hem te krijgen, dus er moet wel iets zijn geweest toch?
Ik denk dat door de hele situatie mijn gevoelens voor hem nu ook behoorlijk bekoeld zijn geraakt. En dat maakt me bang. Ik schrik ervan.
Want als er iets is wat ik wil, is het wel ons gezinnetje een kans geven. Scheiden is de makkelijkste optie, en ik ben niet van het snelle opgeven. Maar sjee, dat besef ik me nu wel, dat scheiden de makkelijkste optie is, want dit is enorm moeilijk.
Ik vraag me af, herkennen jullie dit? Is dit normaal bij het proces? Zou het kunnen komen doordat ik al 2 weken heb kunnen wennen aan het idee van scheiden?
Goedemorgen Ylja,
Ja, het is normaal want bij wat je doormaakt horen 2 zaken: rationeel en emotioneel. En beiden zijn bij jou vanaf november getriggerd. Jouw man heeft de ultieme bom gedropt met eerst zijn mededeling mijn gevoel is weg. En vervolgens ontdek je zijn vreemdgaan. Heeft hij het over scheiden. En dan nu toch weer niet. Kortom: hij beslist elke keer wat hij wil en jij staat eigenlijk machteloos.
Dit alles brengt schade aan jouw gevoel toe. En je hoofd gaat ook rationeel voor- en nadelen in kaart brengen. Je ziet de zwarte kanten van je partner en vergroot het uit. Dat maakt namelijk uit elkaar gaan makkelijker voor je. En heel belangrijk: je voelt je totaal niet veilig. Want hij kan ook kiezen voor (weer) weggaan. Ter bescherming bouw je een muur om je hart. Je wil niet meer machteloos zijn. Niet meer gekwetst worden. Kan dit kloppen?
Het is allemaal heel vers. Bij mij hielp het tijd geven. Gewoon accepteren dat je door dit trauma meerdere wonden hebt opgelopen. Dat onveilig voelen iets met jou doet en jouw hoofd en hart je willen beschermen.
Rationeel kun je zeggen ik wil verder met deze relatie. Maar emotioneel beslist jouw hart tzt of je het wel kán. Jouw man besefte dat hij het gevoel had van ik moet beslissen. Heb jij soms het gevoel van ik moet (diepe) gevoelens voor hem voelen? Het wordt voorlopig of nooit meer zoals het was. Laat wat je denkt dat je moet, voelen, los. Leef per dag. Geef alles tijd. Het is niet niks wat je meemaakt.
Xxx
