Verder na ontrouw - deel 8

Denk dat Ruud bedoelt dat ontrouw net zo traumatisch is . Of dat de verwerking lijkt op een rouw verwerkings proces. Alleen is de partner niet overleden. Tja gaat erg ver om te zeggen dat je partner beter had kunnen overlijden maar dat zeg je waarschijnlijk in je onmacht, boosheid, onbegrip over de situatie. Het verwerken is zo verdomde moeilijk en vergt zoveel inzet van beide partijen. En je voelt je ook zooooo eenzaam soms in je proces...tenminste dat heb ik op sommige momenten zo ervaren. Omdat we beide een ander verwerkings proces hadden.
Ik heb  ook weleens gelezen toen ik besloot verder te gaan met mijn partner. De pijn wanneer je partner vreemdgaat is echt heel heftig en traumatisch....het is echt eennrouw proces. Althans de processen die je doorloopt.Alleen kies je er zelf voor om verder te gaan met de relatie als je dat beide wilt. Je kiest er niet zelf voor dat je partner vreemdgaat.

Pippeltje schreef op 05-03-2024 om 19:55:

[..]

Ik vind dit behoorlijk grof naar mensen die hun partner hebben verloren!

Puff had geen tijd om er verder op door te gaan maar om nu zo te reageren...

Het gaat om het verleden. Als je bv 25 jaar getrouwd bent en je partner wordt ziek. Dan ga je een eindfase in. Je neemt afscheid in liefde van elkaar en je kijkt de eerste tijd echt terug hoe mooi je het samen hebt gehad. Alles was perfect. Tuurlijk ga je het rouwproces in maar je weet hoe mooi de liefde was en kan zijn.

Bij ontrouw of onverwachts eenzijdig scheiden heb je een heel andere kijk op je verleden. Partner die jaren is vreemdgegaan, woorden als voel het al jaren niet meer en heb gewacht totdat de kinderen meerderjarig waren. Je verleden is gewoon een leugen geweest. Je bent dan op wat voor manier keihard bedrogen ook al zijn het soms woorden. Vaak raak je ook nog eens je huis kwijt, kinderen die je nog maar 1-2x per week ziet enz enz. Conclusie je raakt je partner in beide gevallen in het heden kwijt maar je hebt een heel andere beleving/beeld over een relatie en verleden.

Pief schreef op 06-03-2024 om 08:02:

[..]

Maar ik heb ook van dichtbij gezien dat een man zijn vrouw verloor en kinderen hun moeder. En ik kan je zeggen dat dat toch nog echt veel traumatischer is dan hoe ik mijn (zeer) pijnlijke scheiding beleef.

Ik denk (weet) ook zeker dat gescheiden mensen eerder verder kunnen gaan dan mensen die hun partner hebben verloren. Gezonde boosheid doet wonderen om snel over je scheiding te komen maar in het geval van overlijden blijf je vaak hangen wat ik heel goed snap. Het was zo fijn samen, gemis en onmacht. Je kan geen boosheid gebruiken hiervoor. Wat je wel hebt zijn mooie herinneringen.

Toen mijn beste vriendin (voor haar) geheel onverwacht werd verlaten na 25 jaar (voor haar) gelukkig huwelijk heeft ze dat ook wel eens verzucht. Als hij was overleden had ik een mooi verleden gehad, dan stond hier nu een foto van hem, dan keek ik met liefde in de fotoboeken. Nu is hij ook 'overleden' maar is het verleden kapot, lijkt alles een leugen, KAN ik niet eens meer de fotoboeken kijken, en hij is er nog wel maar hij is er toch niet.
Nu, vele jaren later, is het allemaal wel milder en meer ' geland', en is het leven doorgegaan, maar die rauwheid van het begin is me altijd bijgebleven.
Waarmee ik overigens niet wil zeggen dat een scheiding erger is dan en overlijden, absoluut niet. Meer dat ik t gevoel kan begrijpen, zoals Ruud t ook beschreef. 

Tot je hebt meegemaakt wat hen het is om je geliefde weg te zien teren en sterven en de eenzaamheid van alleen achter blijven hebt ervaren én in een relatie bedrogen bent blijft het allemaal speculeren natuurlijk. 
Wat ik al zei: het is niet te vergelijken, niet in pijn, niet in eenzaamheid niet in wat dan ook. Het is werkelijk schrijnend om zulke naïeve aannames te lezen van mensen die het niet zelf hebben meegemaakt. 

Omega schreef op 06-03-2024 om 08:39:

Toen mijn beste vriendin (voor haar) geheel onverwacht werd verlaten na 25 jaar (voor haar) gelukkig huwelijk heeft ze dat ook wel eens verzucht. Als hij was overleden had ik een mooi verleden gehad, dan stond hier nu een foto van hem, dan keek ik met liefde in de fotoboeken. Nu is hij ook 'overleden' maar is het verleden kapot, lijkt alles een leugen, KAN ik niet eens meer de fotoboeken kijken, en hij is er nog wel maar hij is er toch niet.
Nu, vele jaren later, is het allemaal wel milder en meer ' geland', en is het leven doorgegaan, maar die rauwheid van het begin is me altijd bijgebleven.
Waarmee ik overigens niet wil zeggen dat een scheiding erger is dan en overlijden, absoluut niet. Meer dat ik t gevoel kan begrijpen, zoals Ruud t ook beschreef.

Goed omschreven. 

Omega schreef op 06-03-2024 om 08:39:

Toen mijn beste vriendin (voor haar) geheel onverwacht werd verlaten na 25 jaar (voor haar) gelukkig huwelijk heeft ze dat ook wel eens verzucht. Als hij was overleden had ik een mooi verleden gehad, dan stond hier nu een foto van hem, dan keek ik met liefde in de fotoboeken. Nu is hij ook 'overleden' maar is het verleden kapot, lijkt alles een leugen, KAN ik niet eens meer de fotoboeken kijken, en hij is er nog wel maar hij is er toch niet.
Nu, vele jaren later, is het allemaal wel milder en meer ' geland', en is het leven doorgegaan, maar die rauwheid van het begin is me altijd bijgebleven.
Waarmee ik overigens niet wil zeggen dat een scheiding erger is dan en overlijden, absoluut niet. Meer dat ik t gevoel kan begrijpen, zoals Ruud t ook beschreef.

Ja dit gevoel herken ik helemaal. Ik kan zelf wel echt met plezier en liefde terugkijken op ons verleden samen, gelukkig. Maar het is wel heel pijnlijk dat hij het bedoezelt en ontkent. Ik hou dat echter bij hem. 

Ik heb het er wel eens over met die goede vriend die zijn vrouw verloor. We halen samen mooie herinneringen op aan haar en aan hun samen. Maar als ik dat doe, dan kijkt iedereen me wat meewarig aan. Alsof ik niet helemaal goed snik ben dat ik nog warme gevoelens heb voor die tijd en voor de man die hij was voor mij. Dat vind ik ook heel naar, niet alleen hij ontkent ons verleden, maar iedereen om ons heen ook.

Je verliest ook vrienden en zijn familie, die ook jouw familie is. Het verlies is groot en alomvattend.

Ik heb het overlijden van zijn vrouw van dichtbij meegemaakt. Die wanhoop en het intense verdriet,  was verschrikkelijk. Mijn kinderen hebben hun vader nog en het idee dat ie ooit wel weer normaal gaat doen. Zijn kinderen zijn hun moeder onherroepelijk kwijt. Ik kan die dingen niet met elkaar vergelijken. 

MRI schreef op 06-03-2024 om 09:22:

Tot je hebt meegemaakt wat hen het is om je geliefde weg te zien teren en sterven en de eenzaamheid van alleen achter blijven hebt ervaren én in een relatie bedrogen bent blijft het allemaal speculeren natuurlijk.
Wat ik al zei: het is niet te vergelijken, niet in pijn, niet in eenzaamheid niet in wat dan ook. Het is werkelijk schrijnend om zulke naïeve aannames te lezen van mensen die het niet zelf hebben meegemaakt.

Er is niks naïefs aan.

Jij was toch diegene die een partner is verloren. Jij had toch een foto van hem op de kast staan. Jij kocht toch bloemen voor zijn graf of bij zijn foto? Jij denkt nu soms toch nog terug hoe zou het zijn als die nog geleefd had. Dat is mooie liefdevolle gedachte en dat raak je ook nooit kwijt. 

Zo denken mensen echt niet die jaren lang bedrogen zijn en/of plotseling scheiden. Elke foto die je pakt is had hij/zij toen al een ander, was hij/zij bezig al voorbereidingen te treffen om te scheiden. Was ik opvulling, huissloof, melkkoe. enz enz enz

MRI schreef op 06-03-2024 om 09:22:

Tot je hebt meegemaakt wat hen het is om je geliefde weg te zien teren en sterven en de eenzaamheid van alleen achter blijven hebt ervaren én in een relatie bedrogen bent blijft het allemaal speculeren natuurlijk.
Wat ik al zei: het is niet te vergelijken, niet in pijn, niet in eenzaamheid niet in wat dan ook. Het is werkelijk schrijnend om zulke naïeve aannames te lezen van mensen die het niet zelf hebben meegemaakt.

Er is niks naïefs aan.

Jij was toch diegene die een partner is verloren. Jij had toch een foto van hem op de kast staan. Jij kocht toch bloemen voor zijn graf of bij zijn foto? Jij denkt nu soms toch nog terug hoe zou het zijn als die nog geleefd had. Dat is mooie liefdevolle gedachte en dat raak je ook nooit kwijt. 

Zo denken mensen echt niet die jaren lang bedrogen zijn en/of plotseling scheiden. Elke foto die je pakt is had hij/zij toen al een ander, was hij/zij bezig al voorbereidingen te treffen om te scheiden. Was ik opvulling, huissloof, melkkoe. enz enz enz

Pief schreef op 06-03-2024 om 09:40:

[..]

Zijn kinderen zijn hun moeder onherroepelijk kwijt. Ik kan die dingen niet met elkaar vergelijken.

We hebben het hier niet over kinderen dat is natuurlijk een ander verhaal.

Ruud1971! schreef op 06-03-2024 om 09:43:

[..]

Er is niks naïefs aan.

Jij was toch diegene die een partner is verloren. Jij had toch een foto van hem op de kast staan. Jij kocht toch bloemen voor zijn graf of bij zijn foto? Jij denkt nu soms toch nog terug hoe zou het zijn als die nog geleefd had. Dat is mooie liefdevolle gedachte en dat raak je ook nooit kwijt.

Zo denken mensen echt niet die jaren lang bedrogen zijn en/of plotseling scheiden. Elke foto die je pakt is had hij/zij toen al een ander, was hij/zij bezig al voorbereidingen te treffen om te scheiden. Was ik opvulling, huissloof, melkkoe. enz enz enz

Het blijven allemaal aannames hoor. Totdat je beide hebt meegemaakt weet je niet waar je het over hebt en als je het wel zou meemaken zou je beseffen hoe naief het was wat je zei. 

Pief schreef op 06-03-2024 om 09:40:

[..]

Ja dit gevoel herken ik helemaal. Ik kan zelf wel echt met plezier en liefde terugkijken op ons verleden samen, gelukkig. Maar het is wel heel pijnlijk dat hij het bedoezelt en ontkent. Ik hou dat echter bij hem.

Ik heb het er wel eens over met die goede vriend die zijn vrouw verloor. We halen samen mooie herinneringen op aan haar en aan hun samen. Maar als ik dat doe, dan kijkt iedereen me wat meewarig aan. Alsof ik niet helemaal goed snik ben dat ik nog warme gevoelens heb voor die tijd en voor de man die hij was voor mij. Dat vind ik ook heel naar, niet alleen hij ontkent ons verleden, maar iedereen om ons heen ook.

Je verliest ook vrienden en zijn familie, die ook jouw familie is. Het verlies is groot en alomvattend.

Ik heb het overlijden van zijn vrouw van dichtbij meegemaakt. Die wanhoop en het intense verdriet, was verschrikkelijk. Mijn kinderen hebben hun vader nog en het idee dat ie ooit wel weer normaal gaat doen. Zijn kinderen zijn hun moeder onherroepelijk kwijt. Ik kan die dingen niet met elkaar vergelijken.

precies dit

Ruud1971! schreef op 06-03-2024 om 09:43:

[..]

Zo denken mensen echt niet die jaren lang bedrogen zijn en/of plotseling scheiden. Elke foto die je pakt is had hij/zij toen al een ander, was hij/zij bezig al voorbereidingen te treffen om te scheiden. Was ik opvulling, huissloof, melkkoe. enz enz enz

Nou, zo denk ik dus echt wel ja. Ik zie liever geen foto’s, want voor mij is iedere leuke foto een herinnering van leven in een leugen. Toen hield hij niet van mij en ik wel van hem, maar hij zei niks.
Ik snap  wel dat je het niet kunt vergelijken, maar voor mij is mijn hele huwelijkstijd ontwricht. 

Bir_F schreef op 06-03-2024 om 10:10:

[..]

Nou, zo denk ik dus echt wel ja. Ik zie liever geen foto’s, want voor mij is iedere leuke foto een herinnering van leven in een leugen. Toen hield hij niet van mij en ik wel van hem, maar hij zei niks.
Ik snap wel dat je het niet kunt vergelijken, maar voor mij is mijn hele huwelijkstijd ontwricht.

ja het gaat er natuurlijk niet om dat vreemdgaan geen leed zou zijn. Ik heb dat ook meegemaakt en de machteloosheid en leed etc die daarbij komt kijken is ook gigantisch. Daar wil ik niks aan afdoen. Het zijn allebei grote drama's in iemands leven. 

Maar als het niet te vergelijken is, dan misschien maar niet doen dan? 

Manu Keirse rouwverwerkingsdeskundige noemt een scheiding, of in mijn geval het vreemdgaan : levend verlies (hoe ik dat zelf ook zie) 
Op Spotify staat daar een podcast over op die veel indruk op mij heeft gemaakt toen ik hem vorig jaar beluisterde.