Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
Waarom woont die gelijk weer bij jou?. Je/jullie zijn te snel gegaan. Willen jullie een kans maken ga even los van elkaar. Ga nadenken wat jij wilt, zoek hulp, ga daten met elkaar en neem therapie. Pas als die 100% voor je wil gaan dan pas samen wonen. Dit gaat je veel pijn geven en spreek uit ervaring. Je bent verraden en het vertrouwen is weg. Het is vaker gezegd hier: vertrouwen komt te voet, maar gaat te paard
Ik denk dat je gevoel heel normaal is. Ik heb even je andere post gelezen. Wat heb je een hoop mee gemaakt terwijl dit een van de mooiste tijden van je leven moet zijn.
Tenminste dat vind ik. Het krijgen van een kind is zo bijzonder maar ook heel intensief.En dan ook nog je 2e terwijl je nog een ander jong kind hebt. Je lijf zit vol hormonen en dan is je man ook niet beschikbaar. Die twijfelt aan jullie. Dat kun je er helemaal niet bij hebben. Wat zul je moe zijn.
Snap heel goed je twijfels en je muur die je om je heen gebouwd hebt.
Ben het met Ruud eens. Jullie zijn te snel gegaan. Misschien verstandig om zelf ook een goed na te denken wat JIJ wilt. Je hoeft echt niet alleen maar mee te gaan in het gevoel van je man. Jij bent er ook nog!!
Hij heeft je gekwetst en gaat nu gewoon verder met zijn twijfels.
En natuurlijk kan het zo zijn dat jullie niet zo goed matchen maar dat heeft hem er niet van weerhouden om een gezin te stichten.
Laat hem ook maar jou hart terugwinnen. Hij moet ook aan de bak.
En probeer te stoppen met pleasen. Zet jezelf op de 1e plaats in plaats van alleen maar aan hem te denken.
Heel veel sterkte xx
Ylja94 schreef op 10-03-2024 om 06:13:
Dit deed hij na een individueel gesprek met een relatietherapeut, die hem vertelde zijn gevoel te volgen. 1 week later krabbelde hij langzaam terug. Hij heeft ook aangegeven aan zichzelf te willen werken.
Ondertussen hebben we onze eerste therapiesessie gehad met een nieuwe relatietherapeut. Dat zorgde voor veel chaos in mijn hoofd.
Ik heb 2 weken lang kunnen wennen aan het uit elkaar gaan, maar nu is hij dus tot inkeer gekomen. Hij geeft aan dat hij zo'n enorme druk voelde om een beslissing te maken na het gesprek met die andere therapeut, dat hij dat toen heeft gedaan, maar dat alles in een waas gebeurde. Vervolgens is hij in gesprek gegaan met vrienden en familie en met de nodige afstand tot de situatie heeft hij nu ingezien dat dit niet goed voelt en het toch wil proberen met mij. Maar.. verder staat hij er nog hetzelfde in, hij wil graag onderzoeken of het gevoel voor mij terug kan komen.
Ik weet niet goed hoe ik hiermee om moet gaan. We hebben een fijne therapeut waar we mee verder gaan. Maar mijn emoties gaan sinds dat gesprek weer alle kanten op. Waar ik 2 weken lang rust had, het me niet boeide wat hij allemaal deed en wist waar ik aan toe was, komt nu die hoop en onzekerheid weer om de hoek kijken.
We wonen weer samen in huis. Maar uit een stukje zelfbescherming kan ik niet met hem communiceren. Hij heeft me al zoveel gekwetst. Ik reageer kort en gevoelloos. Ik durf me niet open te stellen, bang weer te worden gekwetst. Wordt dit met de tijd beter? Hij geeft me gelukkig die ruimte en begrijpt waar het vandaan komt.
Tegelijkertijd vraag ik me af: kan ik dit nog wel? Ik zit met 2 kleine kindjes. Ik slaap slecht, ben blij dat ik nog niet hoef te werken want ik zou niet weten hoe ik dat nu erbij moet doen.
Plus ik ben natuurlijk ook gaan nadenken over onze relatie.. en dan slaat bij mij de twijfel ook toe. Wil ik dit nog wel? Wat hadden we eigenlijk samen? Gek dat ik dat denk, want ik heb er voor gekozen om kinderen met hem te krijgen, dus er moet wel iets zijn geweest toch?
Ik denk dat door de hele situatie mijn gevoelens voor hem nu ook behoorlijk bekoeld zijn geraakt. En dat maakt me bang. Ik schrik ervan.
Want als er iets is wat ik wil, is het wel ons gezinnetje een kans geven. Scheiden is de makkelijkste optie, en ik ben niet van het snelle opgeven. Maar sjee, dat besef ik me nu wel, dat scheiden de makkelijkste optie is, want dit is enorm moeilijk.
Ik lees meerdere zaken die nu spelen en vooral ook vetgedrukte. Je bent jullie relatie onder de loep gaan nemen en vraag je jezelf af hoe ‘goed’ deze wel/niet was. Wat is daarvan je conclusie?
Als je een lange relatie hebt, dan sta je niet alle dagen stil bij de vraag wat de status van je relatie is. Je hebt een bepaald ritme samen, werk, kinderen, huishouden, het kabbelt zeg maar voort. Daarnaast is het meestal ook de maatschappelijke verwachting dat er op een gegeven moment kinderen komen….
Nu heeft je man een bom gedropt binnen de relatie, zijn gevoel voor jou is weg. Je denkt toch niet dat dit iets is van de laatste weken/maanden? Ook hij is in de lijn der verwachtingen meegegaan, zoals zoveel relaties lopen, ook hij heeft toch bewust voor deze kinderen gekozen lijkt mij?
Vandaar ook mijn vraag wat jouw conclusie was toen je écht goed ging nadenken over de kwaliteit van jullie relatie?
Daarnaast ben ik het met mijn voorgangers eens dat jullie weer veel te snel terug zijn gaan samenwonen. Grote fout die velen maken na een tijdelijke break-up, denken door te gaan daar waar men was gebleven, maar dat is onmogelijk!
Dat jouw hoofd zo’n chaos is is niet zo heel raar natuurlijk, dat heeft, zoals Ana zo mooi zegt, tijd nodig qua verwerking. Goed dat jullie professionele hulp hebben, voldoende gespreksstof lijkt mij. Ik hoop dat jullie er samen gaan uitkomen, maar het zou ook zo maar kunnen zijn dat jij er op een gegeven moment geen heil meer in ziet.
Sterkte 
Zowel Ylja als haar man willen uiteindelijk de situatie het liefste vergeten. Gewoon terug naar vroeger. Jonge kinderen als grootste drijfveer. Een omgeving die bezorgd is en op man heeft ingepraat om "gewoon" terug te gaan naar zijn gezin. Want eens gekozen blijft gekozen. Zo gaat het natuurlijk heel erg vaak. Er is enorm veel moed voor nodig om uit elkaar te gaan. En velen zien niet dat ontrouw nooit vergeten zal worden. Het kan niet ongedaan gemaakt worden. En er is jarenlang! Begrip, boetedoening en therapie nodig. Dat doet maar een enkeling daadwerkelijk.
Bedenk dat het fout is wat hij heeft gedaan. Maar wees niet blind voor de problemen in jullie relatie en wellicht ook bij hem persoonlijk. Als je dat niet aanpakt zal dit blijven bestaan, gaat hij opnieuw de fout in of ontstaan andere problemen omdat je in de basis niet gelukkig bent met jezelf of de relatie (en dat kan jou ook treffen).
Het is zeker allemaal heel erg dubbel... Ik weet ook niet zo goed hoe ik verder moet hiermee. Gaan we te snel? misschien. Vergeten ga ik het zeker niet, dat staat vast. Net als dat onze relatie nooit meer hetzelfde zal zijn.
Mijn man heeft een hoop onverwerkte jeugdtrauma's. Daar nooit iets mee gedaan. Dit heeft moeten gebeuren om hem in te laten zien dat het toch wel goed is om met zichzelf aan de slag te gaan. Het werd moeilijk voor hem, en ipv te communiceren met mij is hij als het ware gevlucht, dit heeft hij in het verleden ook gedaan in andere situaties. Is het nu te laat voor ons? Misschien.
Maar ik vind het heel moeilijk om dat te accepteren. Ik ben in ieder geval tot de conclusie gekomen dat we verschillen van elkaar, maar elkaar op die manier ook heel erg aanvullen en ook gezamenlijke dingen leuk vinden. Mijn man heeft weinig vrienden (vanwege zijn jeugd, vluchtgedrag, etc.) en een moeilijke band met zijn familie, daardoor ging hij al snel mee in mijn leven, qua vrienden en familie. Nu komt hij erachter dat dit niet helemaal is wat hij wil. Maar wat hij wel wil, dat weet hij ook niet precies (of hij durft het nog niet aan te geven).
Maar verder was er wederzijds respect voor elkaar, konden we goed praten en hadden we echt een hele fijne relatie, althans, dat dacht ik dan.
Voor mij staat vast dat ik hoe dan ook wil kijken wat het ons gaat brengen. Voorlopig ligt de focus op dit verraad een plekje geven en het te begrijpen. We zullen tenslotte, ook als we uit elkaar gaan, weer met elkaar door een deur moeten voor de kinderen.
Maar ik vind het juist zo moeilijk om daaraan toe te geven. Het voelt zo stom. Ik weet niet of het nog gaat lukken tussen ons, maar ik heb wel de zekerheid nodig van mijn man dat hij er 100% voor gaat om mijn vertrouwen in hem terug te krijgen. Aangezien hij het ook niet weet, wordt dat voor mij moeilijk. Hier is toch niet uit te komen, denk ik dan?! In de sessie gaf hij aan dat hij voor ons wil gaan, maar ik voel aan alles dat dat niet helemaal klopt. Misschien komt dat doordat hij het woorden scheiden al zo snel heeft verkondigd.
Qua samenwonen, vind ik het ook heel dubbel. We hebben de afgelopen weken een soort birdnesting gedaan, maar daar werden we beiden niet gelukkig van. Allebei weer terug naar onze ouders. Ik weet zo 1 2 3 niet hoe we het anders moeten oplossen.
Mijn hoofd is vol op dit moment. Morgen hebben we weer een sessie, ik ga dit in ieder geval allemaal aankaarten. Hopelijk krijg ik dan ook wat meer duidelijkheid van mijn man.
Als er sprake is van (ernstige) jeugdtrauma's zijn die niet zomaar weg. Zelfs met jarenlange therapie is dat niet op te lossen. In het gunstigste geval leert hij ermee omgaan, het herkennen en ernaar te handelen. Maar zo'n traject vraagt heel veel van hem. En dat zal ten koste gaan van jou en de kinderen. Vraag jezelf af of jij jouw leven in het teken wil laten staan van zijn problemen. Want alle tijd die gaat naar hem en jullie (2 verschillende dingen) kan jij niet investeren in jezelf. In je eigen leven en ontwikkeling. Omdat je continu met hem en jullie bezig bent of moet zijn (gewild of ongewild). En bedenk dat therapie geen wondermiddel is.
Hij is nu gevlucht in jouw leven. Een logische en makkelijke oplossing voor de korte termijn. Trauma aanpakken is iets voor een lange adem. En alleen zinvol bij volledige motivatie. Dat lees ik hier niet (hij weet het nog niet etc). Hij wil zijn makkelijke leven met jou natuurlijk wel terug (want zelf heeft hij niets en is hij eigenlijk niemand). Maar is dat in jouw belang? Kijk eens kritisch naar wat jij wilt in het leven en wat goed is voor jou.
Het was een nutteloze bijdrage van mij, dus gedelete
Izza schreef op 11-03-2024 om 10:21:
Als er sprake is van (ernstige) jeugdtrauma's zijn die niet zomaar weg. Zelfs met jarenlange therapie is dat niet op te lossen. In het gunstigste geval leert hij ermee omgaan, het herkennen en ernaar te handelen. Maar zo'n traject vraagt heel veel van hem. En dat zal ten koste gaan van jou en de kinderen. Vraag jezelf af of jij jouw leven in het teken wil laten staan van zijn problemen. Want alle tijd die gaat naar hem en jullie (2 verschillende dingen) kan jij niet investeren in jezelf. In je eigen leven en ontwikkeling. Omdat je continu met hem en jullie bezig bent of moet zijn (gewild of ongewild). En bedenk dat therapie geen wondermiddel is.
Hij is nu gevlucht in jouw leven. Een logische en makkelijke oplossing voor de korte termijn. Trauma aanpakken is iets voor een lange adem. En alleen zinvol bij volledige motivatie. Dat lees ik hier niet (hij weet het nog niet etc). Hij wil zijn makkelijke leven met jou natuurlijk wel terug (want zelf heeft hij niets en is hij eigenlijk niemand). Maar is dat in jouw belang? Kijk eens kritisch naar wat jij wilt in het leven en wat goed is voor jou.
Hmm, ik vind dat je wel weer heel stellig van alles beweert, alsof je de wijsheid in pacht hebt. En ik vind je advies in dit geval ronduit slecht.
Dat zo'n traject veel vraagt van hem, zeker. Maar dat hoeft echt niet per definitie ten koste te gaan van vrouw en kinderen en/of de relatie. Er zijn meer dan voldoende voorbeelden hier op het forum van partners die flink wat bagage hadden en aan zichzelf gewerkt hebben, naast dat ze aan hun relatie werkten. Sterker nog, dat gaat vaak juist heel goed samen. Naarmate je jezelf beter leert kennen, en je blokkades en niet-helpende coping mechanismen doorkrijgt, komen mensen ook anders in hun relatie te staan. Ze zien hun eigen aandeel beter en kunnen bijsturen. En ze krijgen meer begrip voor hun partners.
Volgens mij hebben trouwens ook veel (alle?) bedrogen partners die verder zijn gegaan na de ontrouw hier op het forum ook aan zichzelf gewerkt in de periode dat er aan de relatie werd gewerkt. En zijn we er allemaal beter en sterker uit gekomen. Dus dat het niet tegelijk zou kunnen is, imho, bullshit.
En natuurlijk hoeft het leven van TO straks niet in het teken van zijn problemen te staan. En mocht dat toch (teveel) zo zijn, dan kan ze tegen die tijd wel verder kijken. Maar om nou bij voorbaat al te stellen dat er geen balans en geluk in het huwelijk mogelijk is omdat een van beiden te kampen heeft met onverwerkte trauma's vind ik wel superkort door de bocht. Lijkt me dat er dan maar heel weinig relaties kans van slagen hebben...
En daarnaast, is TS echt bereid om haar kinderen dan maar op te zadelen met een vader met onverwerkte jeugdtrauma's? Die daar blijkbaar nu al best mee worstelt? Lijkt mij het recept voor ellende eerlijk gezegd. Ik zou dus zeker niet direct kiezen voor uit elkaar, maar de mogelijkheid onderzoeken of ze er samen toch uit kunnen komen. Scheiden kan tenslotte altijd nog.
Pen gelukkig is het absoluut niet zo dat in een groot deel van de relaties sprake is van trauma's. Laat staan dat die ernstig zijn of onverwerkt. To mag best voor zichzelf en de kinderen kiezen door bewust te kijken wat zij nu wil met deze man. En hij kan natuurlijk prima aan zichzelf en hun relatie werken. Als hij dat al wil... Maar waar blijft to in dit verhaal? Het is lastig aan jezelf te werken als alles in het teken staat van de partner. En trauma behandeling is heftig en langdurig.
Het grootste probleem is zijn motivatie. Hij heeft geen idee wat hij wil. En trauma behandeling is zinloos zonder volledige inzet (ook daarna om het vast te blijven houden).
Ik heb gelukkig gezien dat er ook leuke relaties mogelijk zijn. Je hoeft niet te vechten of keihard te werken. Een relatie en partner kan ook gewoon leuk zijn en gezond in het leven staan.
Een partner met psychische problemen, stoornissen of andere ellende kan zeer ontwrichtend werken. Voor zo iemand gaan of blijven gaan is een keuze en geen verplichting. Daarvan moet je je bewust zijn.
We hebben nou eenmaal beiden een andere ervaring. Zo heb ik ervaren dat het juist heel erg mooi is als je samen zulke problemen als onverwerkt trauma te boven kunt komen. Je leert elkaar op een enorm diep niveau kennen. En je leert (wij beiden tenminste) dat je ook mét die bagage de moeite waard bent en dat er iemand van je kan houden. Juist het hele proces samen doormaken is voor ons enorm waardevol geweest. We zijn letterlijk samen gegroeid en nog meer naar elkaar toe gegroeid.
Natuurlijk, er is hier heel veel gebeurd. En het wordt zeker geen gemakkelijke weg. Maar scheiden is dat ook niet. Ik vind dat ze eerst zouden moeten onderzoeken of ze elkaar nog kunnen vinden. Stellen dat in deze situatie zij hoe dan ook het onderspit zal delven, dat er geen ruimte zal zijn voor haar en/of de kinderen, vind ik echt veel te kort door de bocht.
Ik zeg het nog maar een keer, scheiden kan echt altijd nog.
Ik ben van mening dat de nadruk meer op de kinderen (baby en peuter?) mag liggen ipv op de man. Wat ik elders begrijp is dat man niet fysiek vreemd is gegaan. Als dat klopt, dan zou ik toch wel proberen om het nog goed te maken. Naar een collega gaan is niet fijn voor de relatie, maar voor fysiek vreemdgaan moeten ze toch weer de volgende drempel over en om dat met bedrog in stand te houden nog weer een volgende. Zo ver was het nog niet gekomen (als ik het goed heb begrepen). Als je net een baby en een peuter hebt, dan zijn het zware tijden. Het is echt zonde om, geleefd door de baby en hormonen, veranderingen met werk en gezin, wat er gewoon bij hoort, elkaar kwijt te raken. Een nieuwe relatie is in theorie misschien moeiteloos en idyllisch, maar met een baby en peuter en 18 jaar co-ouderschap is die kans niet zo groot. Blijven is moeilijk, scheiden is moeilijk. Maar omdat de kinderen nog zo klein zijn, zou ik er alles aan gedaan willen hebben voordat ik het op zou geven.
Investeren in je relatie en trauma behandeling heeft alleen zin als beiden hier hetzelfde over denken. De partner van TO weet niet eens wat hij wil. En of hij zaken wil aanpakken. Kortgeleden was hij luid en duidelijk over de scheiding (ook naar de buitenwereld toe). Toen is er op hem ingepraat en is hij tot inkeer gekomen. Wat moet TO daar nu mee? Hij wilde haar niet meer. Wilde scheiden en had daarnaast grensoverschrijdende intieme contacten met een collega. Waarvan To niet eens weet wat er precies is voorgevallen... Deze collega werkt daar nog steeds. Daarnaast zitten ze in de tropenjaren dus hoeveel tijd heeft die man om eens rustig aan zichzelf te werken. Om nog maar te zwijgen over to. Die zit met een partner die tal van problemen heeft en waarvan ze niet weet of en waarom hij haar nog wil, of dat oprecht is en of ze hem kan vertrouwen. Ze zal waarschijnlijk wel zwichten ivm het jonge gezin en de omgeving. Maar dat maakt niet dat je er niet op kunt wijzen dat zij er ook toedoet en ook een keuze heeft. Dus wat wil ik? En wil ik nog jarenlang met zo'n problematische man verder?
Izza schreef op 11-03-2024 om 18:17:
Investeren in je relatie en trauma behandeling heeft alleen zin als beiden hier hetzelfde over denken. De partner van TO weet niet eens wat hij wil. En of hij zaken wil aanpakken. Kortgeleden was hij luid en duidelijk over de scheiding (ook naar de buitenwereld toe). Toen is er op hem ingepraat en is hij tot inkeer gekomen. Wat moet TO daar nu mee? Hij wilde haar niet meer. Wilde scheiden en had daarnaast grensoverschrijdende intieme contacten met een collega. Waarvan To niet eens weet wat er precies is voorgevallen... Deze collega werkt daar nog steeds. Daarnaast zitten ze in de tropenjaren dus hoeveel tijd heeft die man om eens rustig aan zichzelf te werken. Om nog maar te zwijgen over to. Die zit met een partner die tal van problemen heeft en waarvan ze niet weet of en waarom hij haar nog wil, of dat oprecht is en of ze hem kan vertrouwen. Ze zal waarschijnlijk wel zwichten ivm het jonge gezin en de omgeving. Maar dat maakt niet dat je er niet op kunt wijzen dat zij er ook toedoet en ook een keuze heeft. Dus wat wil ik? En wil ik nog jarenlang met zo'n problematische man verder?
Izza, vind jij nu eigenlijk dat ieder koppel waarbij iets van overspel speelde uit elkaar moet gaan? Want in je postings lees ik dat dat de enige kant is die je als uitkomst ziet.
Ylja94,
Wat een zeer moeilijke tijd voor je zeg... en wat intensief met twee mini mensjes erbij om voor te verzorgen.
Ik heb je gelezen en ben benieuwd hoe het vandaag is geweest bij therapie?
Wat ik me afvroeg, heb je een aantal fijne familie leden of vrienden waar je op terug kunt vallen?
Ik vind het heel knap van je dat je hier je verhaal doet en er is heel veel moed voor nodig om je man nog een kans te geven maar zoals ik het lees lijkt het me het meer dan waard om samen te gaan onderzoeken wat helpend is en wat er voor nodig is om te kijken hoe jullie samen kunnen uitzoeken wat jullie beide nodig hebben. Dus niet man alleen maar dat je ook vooral goed gaat onderzoeken wat jij nodig hebt. Zeker met alle zorgen.
En daarbij ik vind het helemaal niet gek dat jullie weer samen wonen, dat kan er juist voor zorgen dat je meer in verbinding gaat komen met elkaar en daar goed de tijd voor gaat nemen samen. Natuurlijk is het niet goed te praten wat je man bezielde deze bom te bombarderen maar het kan juist een ingang zijn naar een nieuwe vorm van jullie relatie. Zoals ik het lees wil je man met zichzelf aan de slag, dat klinkt positief. Jullie hebben nog een heel leven voor jullie, pak die tijd en Blijf lief voor jezelf! 
