Verder na ontrouw - deel 8

Welkom Krokus en Mariieke in het leukste en gezelligste topic van het forum 😉. Zware dagen voor jullie en dat gaat helaas nog een tijd duren. Ik hoop dat het forum je ook laat zien dat er echt dagen komen waarop je je beter voelt. Weer gaat voelen dat je leeft. 
Die ellendige nachten. Lag ik te zweten in bed, te woelen. Die verschrikkelijke beelden, de boosheid, de tijd terug willen draaien. Gekmakend. Ik werd er steeds beter in te voelen wanneer ik mijzelf moest afleiden en wanneer het juist goed was stil te staan bij de pijn. Dat was voor mij een les: het gevoel wordt minder als je het voelt. Het gaf mij steeds rust te zeggen dat mijn heftige emoties heel begrijpelijk waren.
In het zoeken naar een weg en houvast kwam ik oa volgende artikel en podcasts tegen. Voor mij waardevol omdat het waarden gaf aan iets dat mij niet lukte.

https://stroomlandcoaching.nl/relatietrauma/ omdat hier zo treffend beschreven wordt wat vreemdgaan en bedrog doet en hoe fundamenteel het is

> podcast ‘waar het op neerkomt’ aflevering S2E06 (en S2E05)
> relatie 2.0 aflevering 006
> ikwij relatiecoaching aflevering 54

Er is veel meer en anderen hier kunnen de lijst een stuk langer maken. Helaas kan niemand de pijn overnemen. Hopelijk heb je een aantal plekken/ mensen waar je je verhaal kunt doen. En hopelijk draagt dit forum een steentje bij.

Mariieke schreef op 28-02-2024 om 11:25:

Ik sluit me helaas aan bij deze groep.
Zit al meer dan één jaar in een rotsituatie, man die twijfelt (waarom kon hij me nooit duidelijk vertellen). Hij vertelde laatst dat hij wilde scheiden. De grond zakte onder mijn voeten vandaan. Hoe kon hij deze keus nou maken? We hebben een jong gezin en we hadden het altijd zo goed.
WAAROM?
En nu.. vallen langzaam de puzzelstukjes op de plek. Er was al die tijd een andere vrouw in zijn leven. Ik heb hem 2x betrapt dat hij bij haar was, en dan vertelde hij uiteindelijk dat dat klopte maar dat ze alleen hebben gepraat. En ik geloofde hem weer, want zijn verhaal was geloofwaardig.
Maar nu ik er meer met een afstand naar kijk, en nog eens de maanden naloop in m'n gedachten. Ik weet het zeker, zij is er al heel lang geweest.. en of zij ook de reden is van zijn twijfel weet ik niet, of dat ze vlak daarna in beeld is gekomen. Maar het scheelt niet veel als ik terug reken in tijd....

Hij weet nog niet, dat ik het nu zo zeker weet dat hij is vreemdgegaan. Want de keren dat ik hem ernaar vroeg ontkende hij, en gingen we weer 'verder'.
Nu liggen we in scheiding, en het contact is goed. Waardoor ik zelfs dacht (voordat ik de waarheid wist) ik snap niet waarom je wilt scheiden.
Maargoed, nog samen onder één dak door de huidige woningkrapte, nog samen in één bed (zijn matras ligt vanavond ergens anders!!), ik ben nog degene die het hele huishouden runt, samen de zorg voor de kinderen.

En ik merk dat het nu echt aan me vreet.. en ik de hele dag door denk.

Waarom heeft hij me dit aan gedaan?
Waarom heeft hij keer op keer gelogen?
Waarom is hij niet eerlijk geweest? Dan was het al veel eerder klaar tussen ons en was de schade wellicht nog wat te beperken. Maar nu door dit alles voel ik me vies, want de laatste maanden had hij seks met zowel haar als mij. Ik voel me bedrogen, verraden. Ik ben kapot, ik ben mezelf kwijt.
Waarom?
Wat bezielt hem?

En vanavond als hij thuiskomt is het weer een toneelstukje. Hoi, hoe was je dag? Hoe is het met de kinderen gegaan etc.

Hebben jullie tips om hiermee om te gaan? 

Hij blijft liegen, zelfs manipulatief gedrag.... en dat terwijl hij weet dat we nog jaren aan elkaar vast zitten ivm de kinderen. De jongste is 2 jaar. 

Waarom gooit hij nu niet alles op tafel? De scheiding is toch al bijna rond. En we moeten nog zolang communiceren omwille van de kinderen. 

Mariieke, probeer de relatie met hem zo zakelijk mogelijk en neutraal te houden. Je bent niet voor niets met een scheiding bezig: leuker wordt het niet meer.
Het enige wat je kunt doen is om het emotioneel zo veel mogelijk buiten de deur te houden. Communiceer kort en zakelijk, liefst via mail en app. Over hoogst noodzakelijke zaken.  Zonder in te gaan op allerlei toestanden van hem. Zeg rustig dat je daar niet op in gaat omdat het geen zin heeft.

Heel moeilijk, ik wens je sterkte!

Mariieke schreef op 02-03-2024 om 06:19:

[..]

Hebben jullie tips om hiermee om te gaan?

Hij blijft liegen, zelfs manipulatief gedrag.... en dat terwijl hij weet dat we nog jaren aan elkaar vast zitten ivm de kinderen. De jongste is 2 jaar.

Waarom gooit hij nu niet alles op tafel? De scheiding is toch al bijna rond. En we moeten nog zolang communiceren omwille van de kinderen.

Al de vragen die je hebt, ze zijn heel logisch want je wilt begrijpen hoe dit in elkaar steekte, waarom hij zo doet. Maar denk niet dat als je antwoord zou krijgen, het te begrijpen is. Je krijgt eerder weer nieuwe vragen. Want het is natuurlijk onbegrijpelijk dat iemand zo tegen je liegt en een lief gezin op breekt. Maar al die vragen zijn een reactie van iemand die getraumatiseerd is en nog verbonden is aan de ander op de oude manier van hoe jullie waren een tijdje terug. Hij is al veel meer uitgecheckt en voelt zich ws niet eens aangesproken. Je krijgt geen antwoord en als je antwoord krijgt zal het nooit genoeg zijn of de hele toestand waarin hij je brengt begrijpelijk maken. 

Probeer dat onder ogen te zien hoe pijnlijk ook. Doe niet meer lief tegen hem, laat hem de helft van het huishouden doen.

Wat hierboven gezegd wordt: wat bedoel je met zijn manipulatieve gedrag?

sterkte 

Dit is het zwaarste proces van mijn leven. Toen de affaire uitkwam had ik niet gedacht dat ik nu, maanden later, nog op dit punt zou zitten. 

Een paar dagen geleden kwam ik erachter dat er in december/januari nog regelmatig sms contact geweest is. Een shock want mijn man heeft er niets over gezegd. En dat was wel de afspraak. Geen contact en anders mij informeren dat er contact geweest is. Zelfs als ik gericht naar vroeg, werd het ontkent. 

Toen ik het contact ontdekte, zag ik de paniek in de ogen van mijn man. Zijn handen aan het trillen, moeilijk uit zijn woorden komen. Dit lijkt de verslaving waar ik zo vaak over gelezen heb. 
Mijn man vertelde dat hij juist in deze periode alles aan het afronden was. Omdat hij vond dat het zijn verantwoordelijkheid was om dit te stoppen, wilde hij er mij niet bij betrekken. Sinds ruim een maand is volgens mijn man het contact echt gestopt. Ik kan ook niets meer vinden. En eerlijk, de afgelopen weken voelde ik ook zoveel verbinding en dacht ik; volgens mij gaan wij het wel redden. 

Maar nu, als een boomerang ben ik weer terug bij het begin. Bij al het gelieg en bedrieg. En vind ik het ook heel moeilijk om onder ogen te komen dat de band met de ander zó belangrijk (of verslavend?) blijkt.

Ik heb de afgelopen dagen dingen gezegd die ik nooit zou willen zeggen. Ik heb geschreeuwd, gehuild, mijn energie is op. Blijkbaar liep onze weg naar herstel de afgelopen tijd helemaal niet synchroon. 

Ik heb hem naar de huisarts gestuurd voor een doorverwijzing. Zoveel gebrek aan zelfcontrole, daar heeft hij hulp bij nodig. Onze relatietherapeut is erg gericht op EFT. Ergens had ik steeds al het gevoel dat we daar nog niet klaar voor waren. Dat de problemen nog veel dieper zaten. En nu vraag ik me af of dit ooit voldoende kan verbeteren om een huwelijk met een veilige basis te krijgen.. 

Ruud1971! schreef op 26-02-2024 om 08:29:

[..]

Had nooit gedacht dat het verraad van je "maatje/partner" op welke manier ook zo lang in je hoofd blijft zitten. Inmiddels nu 1,5 jaar geleden. Onze relatie gaat echt wel goed (denk ik). Allebei willen we nog (lang) bij elkaar blijven maar...
Elke dag wakker worden is voor mij net als in de film Groundhog Day. Denk gelijk aan het verraad. Het maakt niet uit hoe de dag ervoor was. Soms een kortdurende gedachte soms blijft dit wat langer hangen. Ik zie toch ook forumleden die besloten om toen te gaan scheiden dat het hun nog steeds bezig houdt. Gaat dit ooit weg?. Duurt het 10 jaar?
Dat is de grote vraag.

@Henkie mooi verwoordt jullie proces. Denk je ook nog dagelijks wat er is gebeurd?

tja... helaas kan ik jou hier ook geen antwoord op geven, daar ik daar zelf nog naar op zoek ben....Toch vind ik het ook de moeite waard om door te blijven gaan, vechten voor iets waar ik in geloof

Peet52! schreef op 26-02-2024 om 13:54:

[..]

Hai Sanne.

Jeetje...4 jaar...heftig hé. Dat het zolang door kan werken. Ik ben dit jaar 32 jaar met mijn man. Echt...zo lang.

Is dit de reden dat wij nog samen zijn. Deels denk ik van wel. Deels omdat we heel goed bij elkaar passen. Maar daarnaast ook totaal verschillend zijn. Ik was zooooo verliefd op hem vroeger...zoveel passie die we deelde. Maar ook zoveel strijd. Dat kon ik altijd een plekje geven omdat ik altijd terug greep naar die passie en liefde van de begin tijd. Nooit gaven we op..altijd vonden we weer onze weg naar elkaar. Altijd de grens opzoeken. Tot we best in een wat kabbelende periode terrecht kwamen. Voor mij heerlijk. Achteraf ging het helemaal niet goed met mij maar dat had ik niet door. Ik leefde mijn leven maar leefde niet echt. Ik voelde helemaal niets meer...ik deed gewoon mijn dingen die er van mij verwacht werden. Mijn man en ik hadden totaal geen verbinding meer. Achteraf gezien. Maar hij droeg natuurlijk ook een geheim met zich mee. Of dat ermee te maken had kan ik niet met zekerheid zeggen. Kan ook door mijn eigen patronen te maken hebben.

De dag dat hij het opbiechtte...mijn hemel...ik was in shock. Echt totaal in shock...

Anders dan bij jou heb ik totaal niets doorgehad. Ik heb wel een keer doorgehad dat hij appte met haar maar dat was toen nog gewoon als een collega.

Zijn jullie al die tijd bij elkaar gebleven?

Wij zijn 6 weken uit elkaar geweest en hebben 3 maanden appart gewoond. Daardoor kon ik wel echt doorvoelen dat ik hem miste. Dat ik hem slecht los kon laten. Is dat omdat we al zolang samen waren op dat moment. Ik zou het oprecht niet weten.

Bij ons is het nu 3 jaar geleden..heb zeer regelmatig op het punt gestaan om echt de handoek in de ring te gooien. Mijn boosheid...pffff die vrat me op. Laatste keer dat ik dat wilde was voor mij cruciaal...ik heb echt besloten dat als ik me zo bleef voelen ik echt voor mezelf zou kiezen.

Wij hadden een leven samen maar deden eigenlijk alles alleen. Nu leven we ons leven meer samen maar heb ik zelf wel meer aandacht voor wat ik wil en probeer dat ook aan te geven.

Ik denk dat ik nu wel kan zeggen dat we er beter uit zijn gekomen. Maar dat heeft heel veel energie , verdriet etc etc gekost...kan ik met zekerheid zeggen dat we voor altijd samen blijven..nee dat kan ik niet. Maar dat hoeft ook niet. Heb mezelf wel voorgenomen dat als ik weer in zo'n slechte periode kom als een paar maanden geleden ik de hoop opgeef dat ik het kan verwerken. Ik heb het voor nu een laatste kans gegeven. Het mag na 3 jaar toch wel enigzins verwerkt zijn. Triggers mogen er zijn maar dat ik me volledig weer verlies in wanhoop of boosheid of iets dergelijks dat wil ik niet meer.

Oh hoe herkenbaar en invoelbaar wat je schrijft! Wij zijn ook 6 weken uit elkaar geweest ( apart gewoond). Achteraf gezien was ik de persoon die zich erg afhankelijk opstelde. Wij schelen 8 jaar met elkaar...ik was 19 toen ik hem leerde kennen,.. hij was zo zelfverzekerd, zo volwassen, zo sterk.. Ik adoreerde hem, hij was mijn held. Toen alles uit kwam, was ik zo ontzettend teleurgesteld, en tegelijkertijd besefte ik mij hoe afhankelijk is mij had opgesteld.... wie ben ik, wat wil ik...dat waren en zijn de vragen die mij bezig houden.

Zitten midden in scheiding, ben nadat hij de knoop heeft doorgehakt in gaan zien dat hij al langere tijd een ander heeft. 
Als ik hem daarmee confronteer dan ontkent hij niet echt, maar probeert ook niet zijn onschuld te bewijzen. 
Terwijl hij wel de hoop heeft hier als vrienden uit te komen. 
Hij was laatst een avondje weg, ik werd rond middernacht wakkere en realiseerde me dat hij nog niet thuis was. Ik werd onrustig, bang dat hij bij haar is. 
Waarom kan ik dat niet loslaten? Waarom kan ik me niet volledig op mezelf en de jonge kinderen richten? 
Ik merk dat ik hem voorlopig even geen geluk gun, met alles wat hij mij aangedaan heeft. 
Ik gun hem ook geen tijd met haar, ik wil de waarheid en dat hij daarvoor 'gestraft' wordt. 

Ik was zo onrustig die nacht, kan niet meer slapen, alleen maar in m'n hoofd. 
Echt vreselijk.....

Anna Cara schreef op 03-03-2024 om 08:33:

Je ervaart boosheid? Jouw leven ligt aan diggelen door zijn keuzes. En zijn leven niet. Zo iets? Zie het als dat je in een rouwproces zit. Daar horen allerlei emoties bij. Dat je hoofd vol zit is niet zo gek. Het is ook niet niks. Lifechanging. Heb je al gesprekken met een coach of praktijkondersteuner? Zou dat jou helpen?

Xxx

Ja, precies dat inderdaad. 

En ik heb heel veel onrust.. niet wetende waar hij is, terwijl we noodgedwongen nog samen wonen.

Ik ga starten bij een psycholoog. 

Mariieke schreef op 03-03-2024 om 06:48:

Zitten midden in scheiding, ben nadat hij de knoop heeft doorgehakt in gaan zien dat hij al langere tijd een ander heeft.
Als ik hem daarmee confronteer dan ontkent hij niet echt, maar probeert ook niet zijn onschuld te bewijzen.
Terwijl hij wel de hoop heeft hier als vrienden uit te komen.
Hij was laatst een avondje weg, ik werd rond middernacht wakkere en realiseerde me dat hij nog niet thuis was. Ik werd onrustig, bang dat hij bij haar is.
Waarom kan ik dat niet loslaten? Waarom kan ik me niet volledig op mezelf en de jonge kinderen richten?
Ik merk dat ik hem voorlopig even geen geluk gun, met alles wat hij mij aangedaan heeft.
Ik gun hem ook geen tijd met haar, ik wil de waarheid en dat hij daarvoor 'gestraft' wordt.

Ik was zo onrustig die nacht, kan niet meer slapen, alleen maar in m'n hoofd.
Echt vreselijk.....

Omdat jullie nog in een huis wonen is die afstand er nog niet. En je zit nog midden in het proces. Wat uiteindelijk gaat helpen is tijd, een eigen woning en leven en een afgerond proces. Hoe eerder dat er is hoe beter. Pas dan kunnen jullie beiden echt door. Men zegt dat er zeker 3 jaar staat voor je er weer volledig bent na een scheiding. Geef jezelf dus tijd omring jezelf met lieve mensen en een goede POH.