Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
Erover praten met je kinderen (ongeacht of ze volwassen zijn) zou ik absoluut niet doen. Dit is iets tussen volwassenen. Kinderen zijn loyaal aan beide ouders. Nu ga jij ze belasten met iets waar ze niets mee kunnen. Je zit als kind echt niet te wachten op informatie over het seksleven van je ouders. Laat staan over affaires. Hou daar dus mee op (tenzij ze er zelf mee komen). Dit soort zaken bespreek je met je partner, een hulpverlener of goede vriend.
Ik begrijp ook niet waarom je zoiets belangrijks geheim zou houden voor betrouwbare mensen dichtbij (je broer of zus, goede vriendin etc). Er zijn vast mensen die discreet zijn. Naar de buitenwereld de schijn ophouden van een gelukkig huwelijk terwijl daar totaal geen sprake van is. En je juist steun kunt hebben aan iemand. Zie het ook als een vorm van liegen eigenlijk. Gelukkig heb ik goede vrienden waar we open en eerlijk zijn met elkaar. Juist ook over heftige of moeilijke zaken in het leven.
Izza schreef op 16-11-2023 om 09:50:
Erover praten met je kinderen (ongeacht of ze volwassen zijn) zou ik absoluut niet doen. Dit is iets tussen volwassenen. Kinderen zijn loyaal aan beide ouders. Nu ga jij ze belasten met iets waar ze niets mee kunnen. Je zit als kind echt niet te wachten op informatie over het seksleven van je ouders. Laat staan over affaires. Hou daar dus mee op (tenzij ze er zelf mee komen). Dit soort zaken bespreek je met je partner, een hulpverlener of goede vriend.
Ik begrijp ook niet waarom je zoiets belangrijks geheim zou houden voor betrouwbare mensen dichtbij (je broer of zus, goede vriendin etc). Er zijn vast mensen die discreet zijn. Naar de buitenwereld de schijn ophouden van een gelukkig huwelijk terwijl daar totaal geen sprake van is. En je juist steun kunt hebben aan iemand. Zie het ook als een vorm van liegen eigenlijk. Gelukkig heb ik goede vrienden waar we open en eerlijk zijn met elkaar. Juist ook over heftige of moeilijke zaken in het leven.
Complicerende factor daarbij is natuurlijk wel dat je van te voren niet weet wie er wel en wie er niet discreet zijn. Of dat je je daar gigantisch in kan vergissen.
Hier was er destijds maar 1 ding uitermate belangrijk voor mezelf, nog voordat ik wist dat ze vreemdging: ik wil niet dat het op het schoolplein komt te liggen. Ik woon in een klein dorp, waar mijn famillie en die van mijn vrienden, al generaties lang woont.
En toch zat er tussen die kleine groep eentje die het nodig vond het aan een vriend te vertellen. En zo kwam het dat nog geen week nadat ik mijn beste vriendengroep ( een man of 6) op de hoogte stelde dat het niet goed ging, er stront aan de knikker was en ik niet wist hoe en wat, dat er een week later al verhalen het dorp heen gingen dat ik en mijn vrouw gingen scheiden en ze al uit huis zou gaan.
Godzijdank dat het toen gebeurde, ik kon bij het uitkomen daardoor de keuze te maken om 2 man van die groep buiten het verhaal te houden. Maar je kunt je daar dus wel akelig in vergissen.
Peet52! schreef op 15-11-2023 om 20:52:
Dat van je zo eenzaam voelen herken ik heel erg. Vooral na 1 jaar. Heeft best lang geduurd. Kwam ook vooral omdat je het niet iedere keer wilt oprakelen. Voor mijn gevoel stond ik alleen. Dit uitte zich vooral bij mij in enorme woede uitbarstingen omdat ik alles opkropte. En ook hier deed man echt zijn best maar toch...en dan ontplofte ik.
Nu na 2.5 jaar denk ik regelmatig...heee...het gaat best goed. Tot ik weer tegen een trigger aanloop. Vaak compleet onverwachts zoals van de week. Ik moest even een verslag maken voor het werk en controleerde de geschiedenis van de computer. Man had die week ervoor de computer nodig voor een cursus. Foute boel. Niets raars op te merken maar toch hij was veel op zijn mail. En ik las iets over een pakketje. Maar dat gaf bij mij al een onbestemd gevoel. Gevoel van wantrouwen. Bah...en dan gaat het woekeren in mijn hoofd. En dan denk ik weer ...heb ik dat er wel voor over. Gevangen in dit gevoel. Dan blijft dat toch malen. Terwijl we echt een heerlijk weekend gehad hebben en er tussen ons meer verbinding is dan ooit. En dan de volgende dag je er volledig aan overgeven. Op zoek naar informatie over Truus. Even googelen op haar naam. Afgelopen 2.5 jaar nooit iets tegen gekomen. En ja hoor..nu een artikel in verband met haar werk. Met de nodige foto's erbij. Meteen de krantenbak uitgezocht op zoek naar dat blad ( werkgerelateerd van man)en toevallig was deze uitgave niet aanwezig bij ons. De maand ervoor wel en ook de maand erna. Dus man heeft ervoor gezorgd dat deze uitgave verdwenen was. Maar goed. De foto's van haar even goed bekeken en toen werd ik eigenlijk best boos. Het waren niet al te voordelige foto's van haar en dacht..mijn hemel. Heeft hij mij dat allemaal aangedaan voor haar. Waarom...ik begrijp echt helemaal niets van vreemdgaan. Ja de spanning etc etc etc...en de aandacht maar jeetje...
Het gaat hier over het algemeen heel goed maar vraag mezelf wel oprecht af. Voel ik dat serieus of wil ik dat gewoon graag omdat ik wil dat het goed gaat. Omdat ik mijn man niet kwijt wil. Ik ga de aankomende tijd echt even onderzoeken of ik hier nou gelukkiger van word. Het is net wat sweet beschrijft. Wat als ik toch de scheiding had doorgezet. En begrijp me niet verkeerd. Ik hou heel veel van mijn man en heb het vreemdgaan ook echt vergeven. Onze relatie is echt verbeterd. Hij is veranderd en echt in positieve zin. Alleen besef ik me nu dat ik hem misschien wel niet vergeef van wie ik nu geworden ben. Een controlerende vrouw die overal iets achter zoekt. Dat is zo wie ik niet ben en waar ik niet voor sta. Nooit geweest ook.
Niet mijn meest positiefste verhaal maar dit is wat vreemdgaan van je partner dus met je doet. Zelfs 2.5 jaar na uitkomen. De triggers komen op de momenten dat je het niet verwacht.
Bold: Allemaal herkenbaar voor velen van ons en tevens een teken van hoe diep het vreemdgaan ingrijpt en vaak altijd een rol blijft spelen in de relatie, hoe goed je ook het nawerk met zijn tweeën hebt gedaan.
Helemaal weer vol vertrouwen in de relatie staan is volgens mij eerder uitzondering dan regel.
Overigens denk ik dat je man het tijdschrift heeft laten verdwijnen om jou te sparen. Maar het blijft evengoed ongemakkelijk dat je zo met elkaar om moet gaan. sterkte
Elpisto schreef op 16-11-2023 om 10:13:
[..]
Complicerende factor daarbij is natuurlijk wel dat je van te voren niet weet wie er wel en wie er niet discreet zijn. Of dat je je daar gigantisch in kan vergissen.
Hier was er destijds maar 1 ding uitermate belangrijk voor mezelf, nog voordat ik wist dat ze vreemdging: ik wil niet dat het op het schoolplein komt te liggen. Ik woon in een klein dorp, waar mijn famillie en die van mijn vrienden, al generaties lang woont.
En toch zat er tussen die kleine groep eentje die het nodig vond het aan een vriend te vertellen. En zo kwam het dat nog geen week nadat ik mijn beste vriendengroep ( een man of 6) op de hoogte stelde dat het niet goed ging, er stront aan de knikker was en ik niet wist hoe en wat, dat er een week later al verhalen het dorp heen gingen dat ik en mijn vrouw gingen scheiden en ze al uit huis zou gaan.
Godzijdank dat het toen gebeurde, ik kon bij het uitkomen daardoor de keuze te maken om 2 man van die groep buiten het verhaal te houden. Maar je kunt je daar dus wel akelig in vergissen.
Normaalgezien weet je wel wie je echt kunt vertrouwen.
Maar zelfs als het uitkomt is dat toch geen schande? Jij kunt er niets aan doen. En op deze manier ervaar jij steun en hopelijk begrip. Daarnaast kan ik heel weinig met mensen die naar de buitenwereld toneel lopen te spelen terwijl het in werkelijkheid een puinhoop is. Wees gewoon eerlijk. Dit kan helaas iedereen overkomen.
Ik heb in elk geval ook meer begrip gekregen voor wantrouwige/controlerende partners omdat ik nu begrijp hoe dat komt … vroeger vond ik dat krengen…ik denk nu “die zijn waarschijnlijk op een bepaald punt in hun leven flink bedonderd geweest”. Dat kan zelfs al als kind geweest zijn, bedonderd door vertrouwensfiguren (ouders bv.) Dat neem ik mijn man zeker kwalijk… hij heeft me als mens veranderd. Ik zou vroeger nooit wantrouwend geweest zijn. Ten opzichte van niemand. Nu weet ik … zelfs diegene die je zogenaamd het naastste staat, is in staat om je te beliegen. Het verandert een mens echt. Maar bon, ben nu ook minder naïef 😊
Beetje vreemde reactie Izza, dat je het niet bespreekt met je kinderen ongeacht dat ze volwassen zijn. Want het is iets tussen volwassenen...dat snap ik niet.
Je noemt mensen die het aan niemand vertellen gemakshalve leugenaars, want je zegt zie het als liegen. Maar het niet aan je kinderen vertellen vind je wel goed. Dan moet je thuis dus wel toneel spelen zoals je het zelf zegt. Dan hou je dus wel de schijn op tegenover je kinderen en niet tegenover vrienden of familie?? Hoe stel je je dat voor als je nog volwassen kinderen thuis hebt wonen?
Fijn voor jou dat jij vrienden hebt waarmee je alles deelt maar niet iedereen heeft zo een vrienden groep of familie. Ik vind je reactie nogal ongenuanceerd en kort door de bocht.
Boogschutter schreef op 16-11-2023 om 15:39:
Beetje vreemde reactie Izza, dat je het niet bespreekt met je kinderen ongeacht dat ze volwassen zijn. Want het is iets tussen volwassenen...dat snap ik niet.
Je noemt mensen die het aan niemand vertellen gemakshalve leugenaars, want je zegt zie het als liegen. Maar het niet aan je kinderen vertellen vind je wel goed. Dan moet je thuis dus wel toneel spelen zoals je het zelf zegt. Dan hou je dus wel de schijn op tegenover je kinderen en niet tegenover vrienden of familie?? Hoe stel je je dat voor als je nog volwassen kinderen thuis hebt wonen?
Fijn voor jou dat jij vrienden hebt waarmee je alles deelt maar niet iedereen heeft zo een vrienden groep of familie. Ik vind je reactie nogal ongenuanceerd en kort door de bocht.
Het verschil met een volwassen vertrouwenspersoon is dat die niet de loyaliteit hebben naar jullie als ouders. Kinderen staan er tussenin. Ze mogen het (op een bepaalde leeftijd) best weten. Maar dat is echt wat anders dan inhoudelijk de affaire van hun vader met hen gaan bespreken. Of hoeveel verdriet het je doet of andere zaken rondom seksualiteit of relaties. Kinderen zijn geen inhoudelijke gesprekspartner of steunpilaar. Jullie zijn hun ouders en als je hulp nodig hebt zoek je dat bij andere volwassenen. Een kind kan gewoon niets met die informatie. Echt onnodig belastend ook.
Het zegt ook wel wat dat je buiten je gezin blijkbaar niemand hebt die je echt kunt vertrouwen. Geen familie of goede vriendin die er voor je is. Maar dat mag nog geen reden zijn om je kinderen hiermee op te zadelen.
Izza:
"Het zegt ook wel wat dat je buiten je gezin blijkbaar niemand hebt die je echt kunt vertrouwen. Geen familie of goede vriendin die er voor je is. Maar dat mag nog geen reden zijn om je kinderen hiermee op te zadelen."
Het zegt wat over wie of wat, en waarom?
Inderdaad wat zegt dat als ik niemand heb? Jij kent mijn situatie niet en hebt lekker overal een fijne mening over. Dank je wel Izza, een echte opsteker kon ik goed gebruiken pffff.
Ik bespreek het ook niet met de kinderen. Ze hebben er na het uitkomen alleen meegekregen dat hun vader wel iets had uitgespookt. Daarna nooit besproken. Ze weten ook niet dat hij online nog een paar maanden contact heeft gehad. Ik wilde pertinent niet dat dit uitkwam naar de kinderen toe. Ook idd omdat het hun vader was. Mijn dochter werd weleens gefrustreerd als mijn vriendin zei tegen haar. Je moeder heeft ons om mee te praten. Maar zo was het wel. Hun contact met hun vader moest onpartijdig zijn. Relatieproblemen zijn onze zaak en daar wilde ik ze niet bij betrekken. Tuurlijk zullen ze iets mee gekregen hebben. Ik vind het zelf heel fijn dat ik er gewoon open over ben. Zoals vandaag ook na deze week. Ik heb heel goed contact met collega..die weet alles van me en andersom. Nou dan kan ik weer even spuien..maar ook met de nodige dosis humor die ik alleen met haar kan delen. Zo had ze een liedje gevonden en dan kan ik daar weer lekker over los gaan. Maar dan houd ik van beide geen spaan heel..zoals ook de onvoordelige foto's dan gedeeld worden. Schiet ik er wat mee op...nee..maar ja het voelt gewoon even goed om het te uiten. En ik denk dan ook...zij is mijn leven binnengedrongen. Ik heb daar niet voor gekozen. Is haar keuze geweest en die van man..dus ja als ik ze dan lekker op de hak kan nemen. Interesseert me helemaal niets. Ben ik zo van nature...nee natuurlijk niet. Maar dat komt omdat ze je zoveel pijn hebben gedaan.
Nog even terugkomend op het delen met de kinderen. Mijn moeder deelde alles met mij. Mijn vader was een notoire vreemdganger. Wat ik me ook nog herinner..we reden in de auto en ze dacht dat ze hem zag. Ze ging op de andere helft rijden. Dagelijks brulde ze dat ze er een eind aan ging maken..noem maar op..vandaar dat ik heel erg strikt ben om dat gescheiden te houden..ik heb daar heel veel last van gehad. Ik zie mijn vader ook niet meer. Is wel mijn eigen keuze gewees maar toch. Als ik nu zou denken ik wil weer contact dan voelt dat als verraad naar mijn moeder. Zo gebroken was ze dat ze er na hem een tweede kans gegeven hebben achter kwam dat hij weer vreemdging. Nota bene was ik daarbij. Ze had w.s. al vermoedens en ging haar tas halen. Ik was mee..en ja hoor..een andere vrouw daar op de bank. Dus wat ik daarvan meegenomen heb is dat ik onze kinderen daar totaal niet mee wil belasten. Nu zijn ze ook van een leeftijd dat ze nog erg met zichzelf bezig zijn. En die kans wil ik ze geven. Mijn jongste is 15 dus heerlijk aan het.puberen..wat ze wel doorhebben is als het even niet zo lekker loopt. Ik trek me dan meestal terug. Krijg dan steevast de vraag. Hebben jullie ruzie...nee hoor we hebben een discussie of ben eerlijk en zeg dan dat iedereen wel eens ruzie heeft . Zeg nooit dat het met vreemdgaan te maken heeft.
Het lijkt mee ontzettend lastig boogschutter..dat je echt niemand hebt om erover te praten. Het heeft voor mij zo bevrijdend gewerkt dat ik er zo open over was. Het is zo'n belangrijk deel van je levensverhaal. Ik kan voor mezelf zelfs wel stellen dat hier niets bovenuit kan stijgen qua gebeurtenis die zo'n impact heeft gehad op mijn leven. Zowel negatief( de pijn) als positief. Mijn persoonlijke groei en ander kijk op het leven en het doorbreken van bepaalde patronen waarin ik vastzat.
MRI schreef op 16-11-2023 om 10:46:
[..]
Bold: Allemaal herkenbaar voor velen van ons en tevens een teken van hoe diep het vreemdgaan ingrijpt en vaak altijd een rol blijft spelen in de relatie, hoe goed je ook het nawerk met zijn tweeën hebt gedaan.
Helemaal weer vol vertrouwen in de relatie staan is volgens mij eerder uitzondering dan regel.
Overigens denk ik dat je man het tijdschrift heeft laten verdwijnen om jou te sparen. Maar het blijft evengoed ongemakkelijk dat je zo met elkaar om moet gaan. sterkte
Dank je..ja het is een gevoel wat zomaar naar boven kan komen op momenten dat je het totaal niet aan ziet komen.
Het sparen snap ik ja..maar daar zit ik dus niet op te wachten. Kom maar op met de confrontatie. Alleen gaat man die uit de weg . Maar ongemakkelijk is het zeker
Izza schreef op 16-11-2023 om 14:43:
[..]
Normaalgezien weet je wel wie je echt kunt vertrouwen.
Maar zelfs als het uitkomt is dat toch geen schande? Jij kunt er niets aan doen. En op deze manier ervaar jij steun en hopelijk begrip. Daarnaast kan ik heel weinig met mensen die naar de buitenwereld toneel lopen te spelen terwijl het in werkelijkheid een puinhoop is. Wees gewoon eerlijk. Dit kan helaas iedereen overkomen.
In die zin niet nee: het kon mij verder geen kloten interesseren of mensen wisten wat ze gedaan had. Maar in zon klein dorpje is het wel lastig: ik wou mijn kids er namelijk wel buiten houden. En je weet hoe dat gaat het: mensen hebben het er dan thuis over, kind krijgt dat mee en dan ligt het bij school. Zo makkelijk gaat dat.
Ik heb ontdekt hoe je berichten van mensen kunt blokkeren, dat maakt het forum een stuk aangenamer 😁.
Vwb vertellen: gevoelsmatig is het nooit goed. En dat is deep down de hele rotzooi: wat ik heb gewild is en kan niet meer. Er is een complexiteit aan het leven toegevoegd waardoor voor veel geldt: wat is de beste keuze van opties die ik allemaal niet wil? Bijvoorbeeld: Het helemaal niet delen met anderen is benauwend. Het wel delen met anderen maakt dat contact onomkeerbaar verandert (kan beide kanten op) en maakt allerlei mechanismen los. Het delen met kinderen kan heel ongezond zijn, er niets over zeggen ook. En dan komt er nog eens bij dat het achteraf makkelijk analyseren is terwijl je keuzes maakt onder grote emotionele druk.
Wij hebben onze kinderen wel verteld dat we in therapie zijn, niet waarom. En hebben benadrukt dat wij als volwassenen de problemen aangaan die op ons bord liggen. Ze zijn nog jong. We hebben wel eens besproken het te vertellen als ze ouder zijn. Om duiding te geven aan een periode waar ze veel van hebben gemerkt en weinig hebben meegekregen. Om te vertellen wat we hebben geleerd. Waarbij we over de ontrouw eigenlijk niet meer hoeven te vertellen dan dat er grenzen overschreden zijn met een andere man en dat dat voor ons beide heel zwaar is geweest.
Ach, ik doe ook maar wat ik denk dat goed is om hier doorheen te komen.
Boogschutter schreef op 16-11-2023 om 15:39:
Beetje vreemde reactie Izza, dat je het niet bespreekt met je kinderen ongeacht dat ze volwassen zijn. Want het is iets tussen volwassenen...dat snap ik niet.
Je noemt mensen die het aan niemand vertellen gemakshalve leugenaars, want je zegt zie het als liegen. Maar het niet aan je kinderen vertellen vind je wel goed. Dan moet je thuis dus wel toneel spelen zoals je het zelf zegt. Dan hou je dus wel de schijn op tegenover je kinderen en niet tegenover vrienden of familie?? Hoe stel je je dat voor als je nog volwassen kinderen thuis hebt wonen?
Ik ben niet Izza, maar kan wel antwoord geven op die vraag, want ik had jongvolwassen kinderen in huis wonen toen het bedrog van hun vader uitkwam. Ik zette hem de deur uit, waarna hij direct bij zijn minnares introk, die mijn kinderen overigens kenden want ze zat in onze vriendenkring. Mijn kinderen waren dus automatisch direct op de hoogte van wat er speelde en dat had ik hen graag bespaard. Het vertekende namelijk direct het beeld dat zij van hun vader hadden en hun loyaliteit lag direct bij mij. Dat is iets wat ik zeker niet wilde, ik wilde dat hun beeld over hun vader niet vertroebeld werd door hun oordeel over wat hij mij had aangedaan. Dat is helaas dus wel gebeurd, en dat had ik heel graag anders gezien als de omstandigheden dat toegelaten hadden.
In een situatie waarin de ouders problemen hebben samen maar in principe wel samen verder willen, lijkt het me HELEMAAL niet helpend die volwassen kinderen met die problemen te belasten. Voor wie is dat goed? Waarom is "je vader en ik hebben problemen die we samen aan willen pakken" dan niet voldoende?
Mooie vragen hoor! Ik wil mijn kinderen niet belasten met iets tussen mijn vrouw en mij. Ik wil mijn kinderen een loyaliteitsconflict besparen zodat zij zich vrij voelen in contact met ons beide. Ik wil hen leren dat ze niet alles hoeven te weten als het niet over hem gaat. En tegelijk wil ik voorkomen dat mijn kinderen het gevoel hebben dat er een geheim is waar niet over gepraat kan worden. Ergens geloof ik (vind het zelf vaag klinken) dat trauma invloed kan hebben op genen van volgende generaties en dat daarom enig inzicht in je voorgeschiedenis ook belangrijk is.
Maar dan is de grote vraag hoe je dat vertaald naar kinderen. Voor ons dus: niet vertellen op jonge leeftijd, als ze oud genoeg zijn mogelijk vertellen over ontrouw zonder ook maar enig detail te geven. En dan te benadrukken hoe wij dit samen hebben aangepakt, welke levenslessen we hebben geleerd en dat het de liefde voor elkaar en hen is geweest die maakte dat we het beste van onszelf hebben gegeven. En als het voor hen nodig is erkennen dat dat ook tot gevolg had dat wij onze handen vol hadden aan onszelf en minder beschikbaar waren voor hen.
