Verder na ontrouw - deel 8

Persephone schreef op 14-11-2023 om 15:59:

[..]

Dat geloof ik niet, hoor. Als je verliefd wordt maar je eigen relatie zit gewoon goed, dan stopt die verliefdheid ook gewoon weer. Dan zoek je manieren om degene waar je gevoelens voor hebt te ontlopen, je roept jezelf een halt toe als je merkt dat je zit te zwijmelen en als ultieme remedie wil het ook nog weleens helpen om je partner van je gevoelens te vertellen - dat haalt de magie behoorlijk van de verliefdheid af.

Al die dingen doe je misschien minder snel als je relatie al niet goed zit en als je jezelf daar bovenop dan ook nog eens toestemming geeft om iets met die verliefderige gevoelens te doen, is het hek helemaal van de dam.

Klopt. Wij spreken elkaar toch niet tegen? We zeggen eigenlijk bijna hetzelfde. Alleen mag je je niet laten verrassen als je verliefd wordt. De mens die zich niet bewust is van wat er aan het gebeuren is en wat het (maar) betekent, of toch eens een grens overgaat in een zwak moment, onnadenkend, of denkt dat hij/zij dat wel in de hand zal kunnen houden … dat zijn allemaal grijze situaties. Alleen wie zich bewust is van zichzelf en wat er aan het gebeuren is, het gevaar inziet en bewust afstand neemt, kan daarmee omgaan. Inderdaad, het vertellen aan de partner is een goede remedie. Ik denk echt dat velen gewoon niet beseffen waar ze mee bezig zijn. En eenmaal een grens overschreden wordt het zeer moeilijk. Het werkt verslavend. En vernauwt het zicht. Velen denken ook echt dat een verliefdheid ware liefde is. Terwijl het hoofdzakelijk biologie is. 

Theekannetje schreef op 14-11-2023 om 16:46:

[..]

Klopt. Wij spreken elkaar toch niet tegen? We zeggen eigenlijk bijna hetzelfde. Alleen mag je je niet laten verrassen als je verliefd wordt. De mens die zich niet bewust is van wat er aan het gebeuren is en wat het (maar) betekent, of toch eens een grens overgaat in een zwak moment, onnadenkend, of denkt dat hij/zij dat wel in de hand zal kunnen houden … dat zijn allemaal grijze situaties. Alleen wie zich bewust is van zichzelf en wat er aan het gebeuren is, het gevaar inziet en bewust afstand neemt, kan daarmee omgaan. Inderdaad, het vertellen aan de partner is een goede remedie. Ik denk echt dat velen gewoon niet beseffen waar ze mee bezig zijn. En eenmaal een grens overschreden wordt het zeer moeilijk. Het werkt verslavend. En vernauwt het zicht. Velen denken ook echt dat een verliefdheid ware liefde is. Terwijl het hoofdzakelijk biologie is.

Ik reageerde op jouw stellige opmerking "Wie verliefd is heeft immers alleen oog daarvoor en wordt blind voor zijn/haar omgeving, incluis eigen partner en kinderen". Daar ben ik het helemaal niet mee eens: ik denk dat mensen met een goede en stabiele relatie helemaal niet ineens blind zijn. In je laatste berichtje nuanceer je je eerdere stelligheid en daarmee ben ik het wel grotendeels eens.

Izza schreef op 14-11-2023 om 17:37:

Waarom zou een verliefdheid geen ware liefde kunnen zijn? Echt wat een onzin. Op je partner ben je (hopelijk) ook ooit verliefd geworden toch? En tja ware liefde is mooi maar kan natuurlijk ook weer overgaan. Iemand die al 10 jaar je partner is hoeft dat immers niet te blijven. En mensen kunnen tal van zeer goede redenen hebben om bij hun partner te blijven. Daar hoef je niet eens verliefd voor te zijn.

Verliefdheid is een teken om bewust na te denken over je relatie. Dat doe je bij voorkeur eerst zelf. Ben je volledig gelukkig met je partner dan gaat het vanzelf weer weg en doe je er niets mee (hooguit stiekem een beetje genieten van het gevoel). Maar zit je in een slechte relatie dan is het echt wel een serieus signaal. Om eens goed na te denken over je huidige partner en wat er mist in die relatie.

Verder kan verliefdheid iedereen gebeuren. Maar of en wat je ermee doet is een keuze! Vreemdgaan overkomt je echt niet.

Izza, ik zeg toch nergens dat verliefdheid niet kan leiden tot liefde? Laar het is gewoon zo dat je in de eerste verliefdheid je geliefde door een roze bril ziet, enkel de pluspunten, niet de minpunten. Dit is wetenschappelijk onderzocht. Als je niet gebonden bent ga je er natuurlijk voor en kan er natuurlijk een goede relatie uitvloeien. Alleen weet je dat nog niet in het beginstadium. En als je dan in euforie stante pede een goede relatie verlaat, kun je daar echt spijt van krijgen. Bij jou is alles altijd zo zwart/wit. Zo ook de stelligheid dat vreemdgaan je nooit overkomt. Ik ben daar genuanceerder in. Vooral romantici die geloven dat verliefdheid gelijk staat aan liefde en dat het dus onmogelijk is om op een ander verliefd te worden als je van iemand anders houdt, zijn niet realistisch ingesteld en hebben daar dan ook nooit over nagedacht omdat ze het als onbestaande achtten. Totdat ze overdonderd worden. En onvoorbereid zijn. Ze maken op dat moment niet de bewuste keuze die ze moeten maken en ervaren het als “onvermijdelijk “. Ik geloof daar wel in. Vooral die affaires die ontstaan na een jarenlange relatie die wat ingedut is maar daarom niet slecht. In de ideale wereld gebruik je die verliefdheid inderdaad om je eigen relatie onder de loep te nemen, maar mensen zijn niet perfect. Ze worden omver geblazen en weten begot niet hoe ze daar moeten mee omgaan. Mensen zijn zijn soms zwak en feilbaar. Maken fouten. Maar je kunt geen twee onvoorbereid  zijn. Daarom geloof ik wel dat je mensen een tweede kans mag geven als beiden dit willen. Iemand neersabelen omdat er een fout gemaakt is in grote verwarring… ik weet niet … ik ervaar het anders… 

Vraag aan degenen voor wie de ontrouw al een tijdje geleden is: op wat voor manier merken jullie ‘dat het slijt’? Welke plek heeft het gebeurde (niet) in jullie leven?

Gevoelsmatig zit ik soms wat vast. Wij zijn nu iets van 1,5 jaar verder en zijn samen diep gedaan. Mijn vrouw heeft gedaan wat ze kon om tot herstel te komen. Dat heeft ze goed gedaan. Voor haar is het ver weg. En voor mij… de schok is er wel af. Maar ik kan me soms zo down voelen. Onrustige nachten. Beelden die zich opdringen. Uitspraken van haar die binnenkomen alsof het gisteren was. Herbeleven van momenten waarop ik verdriet of boosheid heel sterk voelde. Kan me eenzaam voelen.

In de crisis was er ook iets dat energie ga en activeerde. Herstel en groei was zwaar en hoopgevend tegelijk. Nu lijkt het leven wat ‘normaler’ te worden. Maar dat lukt mij lang niet altijd. Alsof ik op een manier opnieuw moet accepteren dat dit deel is van mijn (en onze) geschiedenis en dus van mij (en ons). Benieuwd wat anderen hierin ervaren en wat geholpen heeft.

Henkie het zal ook altijd een smet op jullie relatie blijven. Dit kan je niet vergeten hoe oud je ook zult worden. Maar als je kiest voor vergeving en samen verder gaan zul je dat moeten accepteren. Uiteindelijk moet jij als bedrogen partner jezelf er overheen zetten en verder gaan met je leven. Je hebt hier immers voor gekozen dus het continu blijven aanhalen heeft geen zin. Jullie weten het beiden. Het is normaal dat er momenten zijn van verdriet en moedeloosheid. Ook dat hoort erbij. De tijd zal zijn werk moeten doen. Als jij merkt dat je er na zeer lange tijd nog steeds ernstig mee zit (denk aan depressie, aanvallen van woede en verdriet) dan is het de vraag of je verder moet gaan. Soms lukt het niet dit achter je te laten. Dat mag en kan gebeuren. Maar blijf daar niet in hangen en kijk naar een toekomst zonder de ander. 

GekkeHenkie100 schreef op 14-11-2023 om 22:05:

Vraag aan degenen voor wie de ontrouw al een tijdje geleden is: op wat voor manier merken jullie ‘dat het slijt’? Welke plek heeft het gebeurde (niet) in jullie leven?

Gevoelsmatig zit ik soms wat vast. Wij zijn nu iets van 1,5 jaar verder en zijn samen diep gedaan. Mijn vrouw heeft gedaan wat ze kon om tot herstel te komen. Dat heeft ze goed gedaan. Voor haar is het ver weg. En voor mij… de schok is er wel af. Maar ik kan me soms zo down voelen. Onrustige nachten. Beelden die zich opdringen. Uitspraken van haar die binnenkomen alsof het gisteren was. Herbeleven van momenten waarop ik verdriet of boosheid heel sterk voelde. Kan me eenzaam voelen.

In de crisis was er ook iets dat energie ga en activeerde. Herstel en groei was zwaar en hoopgevend tegelijk. Nu lijkt het leven wat ‘normaler’ te worden. Maar dat lukt mij lang niet altijd. Alsof ik op een manier opnieuw moet accepteren dat dit deel is van mijn (en onze) geschiedenis en dus van mij (en ons). Benieuwd wat anderen hierin ervaren en wat geholpen heeft.

Ik ervaar EXACT hetzelfde (ik ben 15 maand ‘verder’ inmiddels). Met uitzondering dat ik nauwelijks boosheid voel (bizar nooit gehad eigenlijk).

Anna Cara schreef op 15-11-2023 om 00:22:

Juist omdat je nu niet meer echt samen vecht en de crisis achter jullie ligt, gaat je onderbewuste verwerken. Je hoofd heeft tijd en ruimte om te denken. En je ego brengt het soms naar zwaarte.

Mijn tip: misschien toch nog een keer een helingsgesprek. Zie het artikel dat ik iets hierboven postte. Maar vooral: zoek afleiding. Simpelweg aan mooie, leuke en lieve dingen denken. Van haar. Van jou. Van jullie. Elke keer weer.

Xxx

Thanks! De eerste zin hierboven raakt op een manier. De crisis was samen. Daarin is alles gevoeld, besproken. Ik denk en voel echt dat ik het vergeven heb. Er is geen boosheid meer. Ik heb geen behoefte om haar te belasten met dingen die ik er nog over voel. Ze heeft gedaan wat ze kon om het te herstellen, dat heeft ze echt goed gedaan.

En toch is de last niet weg. Overigens ook niet altijd aanwezig. Maar steeds keert het weer terug. Vooral als ik alleen ben (s nachts wakker liggen, lange autoritten, hardlopen). Afleiding klinkt als een goede strategie, maar is tegelijk onderdeel van mijn patroon. Althans, er zit een dun lijntje tussen afleiden en vermijden. Waarom jouw zin raakt: de crisis was samen. Nu op dit stuk niet meer. Soms voelt dat heel alleen.Voor mijn vrouw is het een zwarte bladzijde die ver weg is. Ze snapt op een manier hoe ze zichzelf zo kon verliezen en ik kan in mijn hoofd geloven dat ze dit niet nog eens doet. Maar voor mij is het niet ver weg. En dat voelt op momenten gewoon heel eenzaam. Kan me voorstellen dat er nog wat te verwerken valt, al weet ik zelf niet wat. Ga je tip bekijken. En inderdaad afleiden, vanavond staat deze jongen op de bar te dansen 😁

bedankt voor jullie reacties! Tja ik zit er zo dubbel in... toen er heen ander in het spel was stond ik volledig achter haar... nu blijkt die collega er te zijn en kan ik zelf een beetje boos om worden! Ze heeft van heel dichtbij gezien wat het met mij, mijn gezin gedaan heeft... ze was toen zo boos op mijn man en nu doet ze ongeveer hetzelfde... ik laat haar inderdaad praten en probeer mijn mening zo weinig mogelijk te geven, het is haar leven en elk verhaal is anders maar jeetje zeg wat heeft dit me afgelopen weekend trimmers gegeven naar mijn eigen situatie 3 jaar terug!!

Over het gevoel samen verder te gaan met mijn man... ook ik twijfel soms heel erg omdat ik het gevoel van bedrog niet kwijtraak maar dan zoek ik hulp voor mezelf of we gaan weer een APK bij onze therapeut halen en dat helpt ons weer op weg... juist omdat iedereen doet alsof er nooit wat gebeurd is levert mij dat onrust op.  Gelukkig willen we beiden aan onze relatie blijven werken en dat zorgt ervoor dat ik door kan gaan.... maar reken maar dat ik heel vaak gedacht heb wat als ik toch die scheiding door had gezet.... 

Heel herkenbaar Henk. Ik had heel lang een sterk gevoel van onrecht. Hij had mij zoveel pijn gedaan, ik heb zo lang geduld met hem gehad, zoveel begrip voor hem, zelfs voor zijn liefdesverdriet, en ik heb zo hard aan mezelf gewerkt. Ik heb het zoveel zwaarder gehad dan hij. Ik bleef heel lang het gevoel houden dat hij op de een of andere manier nog ‘gestraft’ moest worden, mijn pijn moest voelen. Dat er geen balans was.
Maar, zo werkt het niet. Ja, degene die uitcheckt zonder de ander in zijn/haar proces mee te nemen, degene die vreemdgaat, die heeft het inderdaad lang niet zo zwaar als de partner. Maar het leven is nu eenmaal niet eerlijk. Dat los kunnen laten, en de ander kunnen vergeven, is wel voorwaarde om écht weer samen verder te kunnen.

Gelukkig gaat dat, als de relatie verder wel weer oké is, min of meer vanzelf. Echt, heb geduld, de tijd doet heel veel. Ik denk, als ik nu terugkijk, dat we (ik) een jaar of 3 nodig hebben gehad. En ik kan nog wel eens boos worden hoor, dat het zo oneerlijk verdeeld was. Maar hij heeft het echt goed gemaakt, is ook veranderd, eindelijk de man geworden waarvan ik voelde dat die er was, maar die toch al die jaren nét buiten bereik bleef. Hij voelt dat ook zo, dat we eindelijk, na bijna 30 jaar, elkaar echt gevonden hebben. En de relatie was goed hoor, maar ik heb altijd het gevoel gehad dat we nog een laagje dieper konden, dat de verbinding nog hechter kon. Alleen had hij deep down toch last van bindingsangst, durfde hij zich niet helemaal bloot te geven.

Daarnaast is onze relatie nu veel gelijkwaardiger, ook in huishoudelijk opzicht. Hij was, zoals zoveel mannen, vooral bezig met ‘kostwinner’ zijn, zich focussen op zijn werk want hij voelde zichzelf heel verantwoordelijk voor ons en het inkomen. Dat krijg je wel als je je hele leven samen bent geweest met je moeder die met moeite de eindjes aan elkaar kon knopen. Hij heeft nooit op mij en mijn inkomen willen leunen. Maar hij verwachtte daardoor van mij dat ik huishouden en kinderen voor mijn rekening nam. Terwijl ik daar niet perse heel gelukkig van werd. Maar een andere verdeling was niet bespreekbaar. Hij heeft in onze crisis zelf voor huis, kinderen en hond moeten zorgen en kreeg daardoor pas in de gaten hoeveel werk dat is, ook denk- en planwerk. Sindsdien pakt hij veel meer zijn aandeel in dat deel van de BV gezin. En waardeert mij veel meer. Dat vooral.

Anyhow, geduld, dus. En vooral de verbinding blijven zoeken. Het bespreekbaar maken als je weer eens een terugval(letje) hebt, of last van een trigger. Ik vind het heel belangrijk dat we het ook na jaren nog kunnen hebben over toen, wat het met ons deed, wat we ervan geleerd hebben. Zodat we elkaar scherp houden en elkaar vast blijven houden.

Dankjewel ook Pennestreek! Elke keer als ik met Henk wordt aangesproken voel ik dat ik de verkeerde naam heb aangemaakt 😁.

Doet me goed hoe uitgebreid je dit beschrijft. Zo rauw en hoopgevend tegelijk. Jullie laten me zien dat ik misschien teveel of snel verwacht had dit een plek te geven, schetsen perspectief dat dingen echt nog meer gaan veranderen en helpen tegelijk om opnieuw te erkennen dat er altijd iets zal blijven. Dikke boks!

Dat van je zo eenzaam voelen herken ik heel erg. Vooral na 1 jaar. Heeft best lang geduurd. Kwam ook vooral omdat je het niet iedere keer wilt oprakelen. Voor mijn gevoel stond ik alleen. Dit uitte zich vooral bij mij in enorme woede uitbarstingen omdat ik alles opkropte. En ook hier deed man echt zijn best maar toch...en dan ontplofte ik.
Nu na 2.5 jaar denk ik regelmatig...heee...het gaat best goed. Tot ik weer tegen een trigger aanloop. Vaak compleet onverwachts zoals van de week. Ik moest even een verslag maken voor het werk en controleerde  de geschiedenis van  de computer.  Man had die week ervoor de computer nodig voor een cursus. Foute boel. Niets raars op te merken maar toch hij was veel op zijn mail. En ik las iets over een pakketje. Maar dat gaf bij mij al een onbestemd gevoel. Gevoel van wantrouwen. Bah...en dan gaat het woekeren in mijn hoofd. En dan denk ik weer ...heb ik dat er wel voor over. Gevangen in dit gevoel. Dan blijft dat toch malen. Terwijl we echt een heerlijk weekend gehad hebben en er tussen ons meer verbinding is dan ooit. En dan de volgende dag je er volledig aan overgeven. Op zoek naar informatie over Truus.  Even googelen op haar naam. Afgelopen 2.5 jaar nooit iets tegen gekomen. En ja hoor..nu een artikel in verband met haar werk. Met de nodige foto's erbij. Meteen de krantenbak uitgezocht op zoek naar dat blad ( werkgerelateerd van man)en toevallig was deze uitgave niet aanwezig bij ons. De maand ervoor wel en ook de maand erna. Dus man heeft ervoor gezorgd dat deze uitgave verdwenen was. Maar goed. De foto's van haar even goed bekeken en toen werd ik eigenlijk best boos. Het waren niet al te voordelige foto's van haar en dacht..mijn hemel. Heeft hij mij dat allemaal aangedaan voor haar. Waarom...ik begrijp echt helemaal niets van vreemdgaan. Ja de spanning etc etc etc...en de aandacht maar jeetje...

Het gaat hier over het algemeen heel goed maar vraag mezelf wel oprecht af. Voel ik dat serieus of wil ik dat gewoon graag omdat ik wil dat het goed gaat. Omdat ik mijn man niet kwijt wil. Ik ga  de aankomende tijd echt even onderzoeken of ik hier nou gelukkiger van word. Het is net wat sweet beschrijft. Wat als ik toch de scheiding had doorgezet. En begrijp me niet verkeerd. Ik hou heel veel van  mijn man en heb het vreemdgaan ook echt vergeven. Onze relatie is echt verbeterd. Hij is veranderd en echt in positieve zin. Alleen besef ik me nu dat ik hem misschien wel niet vergeef van wie ik nu geworden ben. Een controlerende vrouw die overal iets achter zoekt. Dat is zo wie ik niet ben en waar ik niet voor sta. Nooit geweest ook. 

Niet mijn meest positiefste verhaal maar dit is wat vreemdgaan van je partner dus met je doet. Zelfs 2.5 jaar na uitkomen. De triggers komen op de momenten dat je het niet verwacht. 

 

@Henkie en Peet...ja dat eenzame gevoel dat heb ik ook. Dat komt ook omdat niemand het weet (dat was mijn beslissing, maar ik had niet gedacht wat dat voor mij zou betekenen.) Op die manier kun je dus alleen met man praten en dat is nu juist diegene die ervoor gezorgd heeft dat het nu zo slecht met je gaat. Ik praat ook wel met onze (volwassen) kinderen maar ik wil hun er ook niet teveel mee belasten.

Onze middelste zoon woont in het buitenland, daar gaan we dit weekend naar toe. Vorig jaar zijn we daar ook geweest en toen was hij al met Truus bezig. Dat was vanavond even een dingetje...ik wilde weten of hij toen ook met haar ge-appt of gebeld had. Ik had dit al eerder gevraagd maar wilde het nu weer vragen. Kijken of het antwoord hetzelfde was, denk ik. Van de ene kant vind ik mezelf dan zo stom om daar weer een punt van te maken want ik kan daar toch niks meer aan veranderen maar aan de andere kant kan ik me niet bedwingen om het nog een keer te vragen.

Het gaat bij ons eigenlijk best goed. We praten er wel nog dagelijks over. Man geeft nog steeds overal antwoord op en steunt mij enorm als ik verdriet heb. Hij is ook heel diep gegaan en zegt dat hij niet begrijpt hoe hij ons huwelijk zo te grabbel heeft kunnen gooien. Hij zat vorig jaar zo op een egoïstisch eiland en heeft alleen maar aan zichzelf gedacht. En toen was daar Truus..en ze was gewillig. Hij zegt dat er helemaal niks speciaals aan Truus was, het had ook iemand anders kunnen zijn.

Praten jullie eigenlijk met jullie (volwassen) kinderen over het hele voorval en hoe reageren die erop? Hier reageren ze allemaal anders.

Ik heb talloze momenten die mij in gedachte connecten met het vreemdgaan van mijn man. Jaren met haar bezig geweest én haar in mijn en mijn kinderen leven gebracht als 'vriendin'. Vakanties, feestjes, verjaardagen, uitjes. En hij deed ineens veel meer zakenbezoeken met overnachting. Of zogenaamde vergaderingen in het buitenland waar hij dan weekend 'met collegas' aanplakte. Dat gunde ik hem. Leuk toch de vrijheid om dat te kunnen doen. Wat gezellig zei ik,  had ik maar zulke leuke collega's... Ik had vol vertrouwen. Ik had het dan zwaarder want dagenlang volle zorg voor de kinderen en huisdier. Heel bah achteraf. Ik wil ook niet meer naar die plaatsen waar hij met haar die weekendjes weg was.  En wilde lang niet in hotels slapen. Laat staan daar intiem zijn met hem. 

Mijn kinderen kennen haar en haar gezin dus. Dat was verschrikkelijk na het uitkomen. Een extra complicerende factor. De kinderen weten ervan. Truus heeft nog tijdje via een van de kinderen informatie over ons lopen lopen vissen. Kind besefte dat toen niet. Later wel en werd het contact verbroken. Ik was daar blij om.  

Ik spreek er niet echt meer met de kinderen over. Ook hier reagerden ze anders. Een kind wil er ook niet meer over weten (die vond toen dat ik de scheiding had moeten inzetten). Die is ook erg boos geweest op mijn man. De ander vroeg er paar keer naar. Maar ook vertelde die dan iets over hun vader met Truus. Bijvoorbeeld dat ze toen en toen hand in hand schaatsten. Waar kind dus bij was.  Kan er nog boos om worden. Ze had uit mijn leven én dat van mijn kinderen moeten blijven. Ik neem dat mijn man heel erg kwalijk. Een andere vrouw gaan doen is één ding maar haar in het leven van je vrouw en kinderen toelaten of brengen  vind ik zo fout. Daar is ook veel extra psychologische schade bij mij door ontstaan. 

Afijn, de rauwe kanten zijn er wel vanaf. Tijd geven bracht en brengt meer rust. Ik houd veel van mijn man. Maar zal zijn keuzes nooit begrijpen en helemaal uit mijn hoofd, nee dat is het nooit.