Verder na ontrouw - deel 8

Persephone schreef op 17-11-2023 om 09:13:

[..]

Ik ben niet Izza, maar kan wel antwoord geven op die vraag, want ik had jongvolwassen kinderen in huis wonen toen het bedrog van hun vader uitkwam. Ik zette hem de deur uit, waarna hij direct bij zijn minnares introk, die mijn kinderen overigens kenden want ze zat in onze vriendenkring. Mijn kinderen waren dus automatisch direct op de hoogte van wat er speelde en dat had ik hen graag bespaard. Het vertekende namelijk direct het beeld dat zij van hun vader hadden en hun loyaliteit lag direct bij mij. Dat is iets wat ik zeker niet wilde, ik wilde dat hun beeld over hun vader niet vertroebeld werd door hun oordeel over wat hij mij had aangedaan. Dat is helaas dus wel gebeurd, en dat had ik heel graag anders gezien als de omstandigheden dat toegelaten hadden.

In een situatie waarin de ouders problemen hebben samen maar in principe wel samen verder willen, lijkt het me HELEMAAL niet helpend die volwassen kinderen met die problemen te belasten. Voor wie is dat goed? Waarom is "je vader en ik hebben problemen die we samen aan willen pakken" dan niet voldoende?

Dit is dus precies hoe het wel moet. In veel gevallen krijgen oudere kinderen het helaas wel mee. Soms is dat niet te voorkomen. Maar nooit inhoudelijk informatie en problemen met ze delen. Voor kinderen is het niet te bevatten dat iemand waarvan ze houden opeens zoiets ergs doet. Ze belasten met heftige volwassen aangelegenheden waar ze niets mee kunnen en geen invloed op hebben is echt schadelijk. 

Sommige mensen gebruiken hun kinderen teveel als goede vriend(in) en mentale steunpilaar. Terwijl je altijd bewust moet zijn van de ouderrol. Daarom is het zo belangrijk volwassen vertrouwenspersonen in je omgeving te hebben waarbij je terecht kunt. Vreselijk als je hierin alleen staat en je daarom je kinderen moet belasten of je partner (die de oorzaak is van alles). Dit laat zien dat het opbouwen en onderhouden van een eigen sociaal netwerk (los van je partner) zo belangrijk is. 

Ik lees jullie reacties over hoe jullie met de kinderen er over praten. Daar kan ik van leren. Ik weet dat het hier helemaal verkeerd is gegaan. Ook al wilde ik het niet, hebben ze veel te veel gehoord. Ik ben hysterisch geweest. Hij vertelde het ook op een zondagochtend terwijl de kinderen thuis waren, ze waren boven. Geen idee waarom. We (lees: ik) hadden wat opgeruimd in huis en zouden iets bedenken om met elkaar te gaan doen. Misschien dacht hij dat ik dan niet heftig zou reageren. Ik zou zo graag terug in de tijd willen om de kinderen die eerste weken te besparen. Ik heb enorme spijt van wat de kinderen toen gehoord en gezien hebben. Daarna probeerde ik nog ‘er gaat iets mis. We hebben hulp nodig.’  Maar ja, waar kun je tegenwoordig nog direct terecht.. Dat duurde te lang. En hij wilde helemaal geen hulp, dat was ik alleen. Hij wilde volgens mij dat ik de beslissing zou maken dat het klaar was. 
Ik probeerde met hem er over te praten als ze niet thuis waren, maar dat lukte niet. Hij wilde niet praten, wilde niks horen van mijn pijn, dus ontweek dat op allerlei manieren. Werk, sporten, rondjes rijden. Zorgde dat hij zo snel mogelijk gedronken had, omdat ik gezegd had niet te willen praten dan omdat er dan helemaal niks zinnigs uitkwam. Als ik het dan niet meer binnen kon houden en dingen eruit gooide van mijn verdriet, liep ik tegen een muur op. Hij heeft later ook tegen Jan en alleman verteld dat wij uit elkaar gingen, terwijl hij zelf dát gesprek nooit duidelijk met míj gevoerd heeft. 
Het bekende dode paard waar ik aan stond te trekken. Had ik maar de ruggengraat gehad om hem meteen eruit te zetten. Ik was zo blind! En misschien wel nog steeds een beetje. Eigenlijk heb ik richting de kinderen zo’n verschrikkelijke spijt van het hele afgelopen jaar. 

Maar als de kinderen het niet thuis gehoord hadden, hadden ze het wel op school gehoord. Ze hebben sowieso nare opmerkingen gekregen op school. Dat vind ik echt heel erg. Wat konden zij er nou aan doen? Dat neem ik hem echt heel erg kwalijk. Naast alle andere dingen die ik hem kwalijk neem. 
Er wordt hier in mijn dorp gretig over zulke dingen gepraat. Sommigen uit ramptoerisme, sommigen uit medeleven. Maar gepraat wordt er. Zeker toen de Truus ook nog vlak bij mij kwam wonen.

Nog steeds horen ik en de kinderen alles over hem op straat. Pas als ik er dan direct naar vraag krijg ik halfhalf antwoord, nog steeds ontwijkend, wat ik dan weer mag vertalen naar de kinderen. Als ik dat nodig vind en meestal vind ik dat, want het is van de zotte dat ze niet weten waar hun vader woont en gaat wonen. Of dat hij zijn relatie voortzet met de Truus. Mijn oudste dochter ging een keer spontaan langs en toen bleek dat zij bij hem was. Ze verstopte zich snel, maar haar kleren lagen overal. Echt om te janken, vind ik zulke dingen. Dan voel ik me weer geroepen om aan hem uit te leggen dat dit zo toch niet kan richting de kinderen. In een ander topic las ik geloof ik over oogkleppen op, nou dat is hier ook aan de orde. 
Dat vertalen naar de kinderen vind ik heel moeilijk, want ik heb er natuurlijk een mening en emoties over. Die wil ik niet aan ze overbrengen, ik doe mijn uiterste best voor neutraal, maar ze zijn natuurlijk niet gek.. 
Hem er op aanspreken dat hij zelf die dingen moet communiceren loopt uit op mij indirect vertellen dat ik moeilijk doe, want ik wil niet normaal met hem omgaan zodat hij het kan vertellen. Dan ben ik weer dágen uit mijn doen. 

Ik voel me zó klem zitten tussen hem, de kinderen, mijn mening over wat ik het beste vind voor de kinderen en mijn eigen emoties erover. 
Ik vind het ook zo lastig om ze in hun gevoel te erkennen als ze iets over hem zeggen, vaak zijn het geen positieve dingen namelijk, en ook neutraal te zijn. Als ik hun vader probeer ‘goed te praten’ of op een bepaalde manier probeer te nuanceren, worden ze ook nog eens boos op mij, dat ik ze niet begrijp. Maar het is ook niet goed om slecht te praten over hun vader. Het lijkt alsof die 2 dingen in mij niet tegelijk kunnen.
Wat zou voor mijn kinderen nu het beste zijn van mijn kant vandaan?

Persephone schreef op 17-11-2023 om 16:06:

Bir-F, ik had naast 2 jongvolwassen kinderen ook 2 jongere kinderen (9 en 11) die, doordat hun vader direct bij zijn minnares ingetrokken was, een hoop meer meekregen dan ik hen toegewenst had.

Ik heb destijds een kinderpsycholoog ingeschakeld, voor mezelf . Ik ging met haar praten over hoe ik het beste met de kinderen kon omgaan. Een van de dingen die zij mij zei was dat ik, door voortdurend positief over hun vader te praten, hen dus nooit erkende in hun verdriet. Er ligt namelijk nog een heel gebied tussen hun vader zwartmaken en belasten met zaken die hen niet aangaan, en voortdurend Zwitserland spelen.

Hier kwam ik dus laatst voor mezelf achter toen iemand dit bij mij deed. Ik zei op de duur: dat oneindige nuanceren wat je zit te doen, is mijn keukentafel geloof ik niet de plek voor. Dit is mijn verdriet en dat kun je niet wegpoetsen met allerlei redenen die je ervoor bedenkt. We hebben het besproken en tussen mij en die persoon is alles weer prima. Daarna besefte ik dat mijn kinderen dit waarschijnlijk zo van mij ervaren. Dat wil ik niet! Het was een naar gevoel. Maar ik wist ook nog niet goed hoe ik het wel moet doen. Je geeft goede tips, ik hoop dat ik die ‘in het moment’ kan toepassen. 

Dus als mijn kinderen mij vertelden over de zaken waar ze verdriet van hadden, zei ik: "Ik kan me erg goed voorstellen dat je daar verdrietig over bent". Ik zocht geen excuses voor het gedrag van hun vader, maar bagatelliseerde ook hun verdriet erover niet. Als ik hen aanmoedigde met hun vader te proberen te praten over wat zijn gedrag met hen deed, en zij zeiden dat dat toch geen zin had (daar hadden ze geen ongelijk in overigens),
zei ik dat ik het heel erg vond dat dat zo was. En als ze hun vader voor rotte vis uitmaakten tegenover mij, zei ik niet dat ik vader ook een zak hooi vond maar zei ik WEL dat ik het heel naar vond dat hij hen zo behandelde etc.

precies idem hier! 😵‍💫 Behalve dan dat jij volgens mij de juiste woorden en toon kan vinden om te reageren en ik zo druk ben met in mijn hoofd hem die zak hooi vinden en dat niet mogen zeggen van mezelf dat ik dichtsla. 

Uit mezelf vertelde ik nooit nare zaken over hun vader. Als ze naar zaken vroegen, gaf ik zo eerlijk mogelijk antwoord maar koos ik mijn woorden wel zorgvuldig en lette ik erop dat mijn antwoorden zaken waren die ze, gezien hun leeftijd, ook konden begrijpen.

Het is een lastige situatie. Enerzijds wil je tegenover je kinderen geen kwaad spreken over hun vader, maar anderzijds beschadigt hij hen en wil je hun verdriet daarover wel erkennen. Alleen maar positief over hun vader blijven praten, geeft hun het gevoel dat ze niet bij je terecht kunnen en dat jij hen niet begrijpt.

Wat ik in ieder geval geleerd heb, is dat het voor mijn kinderen belangrijk was dat hun gevoelens erkend werden, en dat ik geen excuses of nuances voor het gedrag van hun vader zocht of gemeenplaatsen zei als "maar papa houdt natuurlijk wel erg veel van jullie", als zijn gedrag daar bepaald niet op duidde. Uitleg over zijn gedrag moest immers echt van hem komen, niet van mij. Ik troostte de kinderen door naar hen te luisteren, hun verdriet te erkennen en soms ook manieren aan te reiken om met dat verdriet om te gaan, maar praatte zijn gedrag niet recht en zei ook geen dingen als dat hij dat zo vast niet bedoeld had etc.

Ik ben zelfs bang dat ze al gestopt zijn met mij er over te praten. Of ze hebben zich een beetje aangepast aan de situatie. En dan weet ik weer niet of ik er zelf nog over moet beginnen. Ik ga dit in ieder geval proberen een volgende keer. 

Heel knap van jou! Bedankt voor je antwoord. ❤️

Mijn man is ook het gesprek aangegaan met de kinderen. Toen hij weer thuis kwam wonen .Het is hier niet zo geweest dat ze niets mee gekregen hebben maar ik waakte ervoor om ze als steun pilaar te gebruiken gezien mijn eigen geparentificeerde relatie met mijn moeder. Waar ik nu als 54 jarige vrouw nog steeds mee worstel. 
Het is natuurlijk heel lastig om alles voor de kinderen verborgen te houden. 
Wat ik heel knap vond van de kinderen dat zij tijdens dat gesprek dingen zelf aangegeven hebben naar hun vader. Mijn man was daar heel erg van geschrokken. Vooral wat zoon hem aan had gegeven. Voor onze zoon waren wij altijd alles. Maar tijdens dat gesprek had zoon toch dingen gezegd die niet zo prettig waren voor man. En dan ging het met name om karaktereigenschappen van man.

Fijn birf dat je hier dingen kan oppikken om te gebruiken naar de relatie met je kinderen en hoe om te gaan met alles. Vooral de ervaring die peresphone omschrijft kun je veel uit leren denk.
Echt het is zo belangrijk voor de kinderen. Ik kan er nu zelfs nog boos om worden dat mijn ouders er zo mee omgegaan zijn. Heeft echt heel veel invloed gehad op mijn leven en nu nog steeds. 

Maar denk dat je alleen voor je eigen aandeel kan zorgen. Je ex man is verantwoordelijk voor zijn relatie met de kinderen.

Nadat ik mijn man betrapte op weer veelvuldig contact (bellen) met Truus ben ik vertrokken. De afspraak na het vg was duidelijk: nul contact. Na maanden geen contact ontstond toch bellen. Hij heeft dezelfde dag zelf de (volwassen) kinderen geïnformeerd over weer contact hebben en dat ik het ontdekt had en boos was. De kinderen snapten hun vader totaal niet. Zij kennen haar en wisten van het eerdere vreemdgaan. En dat hun vader mij absoluut niet wilde kwijtraken. Haar niet wilde. Hoe leg je het uit. Ik snapte er al niets van. Laat staan hen. De kinderen vonden hem een grote sukkel. Onbegrip.  Toch ben ik blij dat hij het had verteld. Het maakte dat er eerlijkheid was. Ik niet hoefde uit te leggen dat ik mega boos was. Weg was. Nu zijn de kinderen volwassen en hebben zelf ook relaties gehad. Dat maakt het wel anders. Ik deelde net na het uitkomen uit grote boosheid details. Maar daarna niet meer. Wel op grote lijnen. En dat hun vader kans vroeg. En wakker leek te zijn geworden. Ook omdat zij vroegen waarom ik niet wegging. Ik wist dat zelf niet eens goed. Zij hadden er wel eigen emoties bij en door. Best lastig vond en vind ik het. Nu zijn we jaar verder en ben ik blij te zijn gebleven. Toch blijft het iets lastigs. 
 

Ik sla aan op wat Peet benoemd: de verstoorde relatie met haar moeder. Het lijkt alsof de mensen die hier op het forum komen schrijven over verder gaan na vreemdgaan, heel vaak een verstoorde relatie hebben met hun ouders. Ikzelf ook.

Nu komt niemand ongeschonden uit het leven, maar toch vind ik het opvallend. 

Gedoe schreef op 18-11-2023 om 09:23:

Ik sla aan op wat Peet benoemd: de verstoorde relatie met haar moeder. Het lijkt alsof de mensen die hier op het forum komen schrijven over verder gaan na vreemdgaan, heel vaak een verstoorde relatie hebben met hun ouders. Ikzelf ook.

Nu komt niemand ongeschonden uit het leven, maar toch vind ik het opvallend.

Ik ook, ja.. Inderdaad opvallend. 

Alysa schreef op 18-11-2023 om 09:13:

Nadat ik mijn man betrapte op weer veelvuldig contact (bellen) met Truus ben ik vertrokken. De afspraak na het vg was duidelijk: nul contact. Na maanden geen contact ontstond toch bellen. Hij heeft dezelfde dag zelf de (volwassen) kinderen geïnformeerd over weer contact hebben en dat ik het ontdekt had en boos was. De kinderen snapten hun vader totaal niet. Zij kennen haar en wisten van het eerdere vreemdgaan. En dat hun vader mij absoluut niet wilde kwijtraken. Haar niet wilde. Hoe leg je het uit. Ik snapte er al niets van. Laat staan hen. De kinderen vonden hem een grote sukkel. Onbegrip. Toch ben ik blij dat hij het had verteld. Het maakte dat er eerlijkheid was. Ik niet hoefde uit te leggen dat ik mega boos was. Weg was. Nu zijn de kinderen volwassen en hebben zelf ook relaties gehad. Dat maakt het wel anders. Ik deelde net na het uitkomen uit grote boosheid details. Maar daarna niet meer. Wel op grote lijnen. En dat hun vader kans vroeg. En wakker leek te zijn geworden. Ook omdat zij vroegen waarom ik niet wegging. Ik wist dat zelf niet eens goed. Zij hadden er wel eigen emoties bij en door. Best lastig vond en vind ik het. Nu zijn we jaar verder en ben ik blij te zijn gebleven. Toch blijft het iets lastigs.

Ja dat is een een argument om het wel te vertellen: kinderen voelen zo veel aan. En je hoort vaak dat familiegeheimen ook invloed op kinderen kunnen hebben. 

Ik geloof ook niet perse dat dat van invloed is dat ik hier schrijf en alles deel.  Wel geloof ik dat dat van invloed is op mijn relatie. Daar heb ik veel over gelezen om te ontdekken of ik een codepence relatie met mijn man had/ heb. Dat komt vaak voort uit een onveilige hechting. Waarom zou ik anders verder gaan met mijn man heb ik wel eens gedacht. 

En denk dat er een groot verschil is tussen het feit dat kinderen dingen mee krijgen( waar je niet aan ontkomt denk ik) en dat je als ouders erkenning geeft aan hun gevoel of dat je hen als steunpilaar gebruikt. Idd...kinderen voelen dingen feilloos aan. Merk ik hier ook.

Weet nog dat wij uit elkaar waren en ik een bericht kreeg van Truus. Ik zat aan tafel met zoon. We waren huizen aan het kijken. En toen ik dat bericht op mijn telefoon binnen kreeg. Ik zag alleen het woord kinderen staan en toen brak ik. Ik moest zo huilen. Daarvoor was ik nog in shock. Zoon had het daar wel een aantal keer over. Hij dacht daar zelfs over na als hij bijv een vriend over de vloer had. Als Mama maar niet zo gaat huilen als mijn vrienden er zijn. Zover denkt een kind dus. 

Kinderen kunnen er soms wat van mee krijgen. Maar voor hun welzijn en veiligheid zorg je als ouder ze niet te belasten met volwassen problemen. Niet je partner uitmaken voor rotte vis. Ze erkennen in hun gevoel maar altijd je eigen problemen met andere volwassenen bespreken. Ze mogen hun eigen oordeel vormen over hun vader of moeder. Dus "ik begrijp dat je boos bent op papa" ipv "ik ben ook boos op papa omdat hij met Truus in bed ligt". 

Zeker als je besluit samen verder te gaan is het heel belangrijk niet te blijven hangen in ellende en verdriet. Door er continu over te beginnen en zo een slechte sfeer te creëren. Dat merken Kinderen direct. 

Izza schreef op 18-11-2023 om 17:22:

Kinderen kunnen er soms wat van mee krijgen. Maar voor hun welzijn en veiligheid zorg je als ouder ze niet te belasten met volwassen problemen. Niet je partner uitmaken voor rotte vis. Ze erkennen in hun gevoel maar altijd je eigen problemen met andere volwassenen bespreken. Ze mogen hun eigen oordeel vormen over hun vader of moeder. Dus "ik begrijp dat je boos bent op papa" ipv "ik ben ook boos op papa omdat hij met Truus in bed ligt".

Zeker als je besluit samen verder te gaan is het heel belangrijk niet te blijven hangen in ellende en verdriet. Door er continu over te beginnen en zo een slechte sfeer te creëren. Dat merken Kinderen direct.

Ik vind toch wel dat je dat erg makkelijk zegt.. Volgens mij doet iedereen z’n best! Maar grote emoties kun je niet altijd direct naast je neerleggen en vervolgens perfect reageren.
Ik neem even als voorbeeld bij mijn kinderen: regelmatig gebeurt het dat ik moeilijk kan onderscheiden wat ‘normaal pubergedrag’ is of respectloos behandelen van mij waarbij ik denk dat ze dit voorbeeld van hun vader hebben gehad. Ik moet in zo’n situatie als het me aanvliegt er echt doorheen worstelen, zeggen dat ik er later op terugkom, mezelf even terugtrekken, benoemen voor mezelf wat maakt dat ik me zo voel, bedenken of het echt klopt hoe ik dit voel en daarna kan ik pas reageren. En dan is het nog steeds niet altijd juist, want soms heb ik ze ook nog verkeerd begrepen. Dan heb ik een aaname gedaan in mijn hoofd die toch niet waar is. 
Mijn kinderen zijn heel snel in hun communicatie en ik normaalgesproken ook. Het afgelopen jaar hebben ze meerdere keren gezegd dat ik zo lang moet nadenken en dat er vervolgens alleen pedagogisch verantwoorde sh*t uit mijn mond komt waar ze niks mee kunnen.
Dus ja, dan probeer ik het goed te doen, maar sla ik nog de plank mis want het klinkt voor hen niet oprecht wat ik zeg. 

Gedoe schreef op 18-11-2023 om 09:23:

Ik sla aan op wat Peet benoemd: de verstoorde relatie met haar moeder. Het lijkt alsof de mensen die hier op het forum komen schrijven over verder gaan na vreemdgaan, heel vaak een verstoorde relatie hebben met hun ouders. Ikzelf ook.

Nu komt niemand ongeschonden uit het leven, maar toch vind ik het opvallend.

Ik kom uit een heel warm nest met liefhebbende ouders. En had ook veel vertrouwen in mijn eigen relatie die ook heel liefdevol verliep. Net daarom dat ik zo ondersteboven was van de leugens. Ik had nooit kunnen denken zelfs dat je iemand waar je van houdt zo kunt voor de gek hou. Dat was mijn wereld niet. Het is net de bedrieger die eerder uit een onevenwichtige jeugd komt. Ook na het bedrog bleef ik de sterkhouder. Hij zou nooit gekund hebben wat ik deed. Vergeven. Verder gaan. Hij was de onzekere. Hij zocht bevestiging elders. Niet ik. En daar heeft hij veel van geleerd. Namelijk dat er mensen zijn waar je wel kan op vertrouwen. Dat je je niet moet verzekeren met een reserve-lief. Een eye-opener.