Verder na ontrouw - deel 8

Boogschutter schreef op 10-07-2023 om 16:42:

Ik ben een beetje op de achtergrond geweest maar heb wel steeds alles gelezen. Ik wil nu wel even reageren op de vraag van Pinhana waarom je bij je partner blijft na zoveel bedrog. Wij waren vorig jaar 30 jaar getrouwd en voor mij was/is hij nog steeds de liefde van mijn leven. Ik ben het dan ook helemaal met Elpisto eens dat ik de die 7 maanden bedrog niet op wil laten wegen tegen 30 jaar huwelijk. Precies zoals de vrouw van Elpisto, zo doet mijn man ook. Mijn man heeft ook enorme spijt en doet er ook alles aan om het weer goed te maken. Hij zegt ook iedere dag tegen mij dat hij zo blij is dat ik hem niet weggestuurd heb en zegt dat hij van mij houdt en dat hij niet kan begrijpen dat hij me vorig jaar niet gezien heeft. Hij zegt ook niet te begrijpen dat hij iets met iemand heeft gehad waar hij zich normaal gesproken niet voor om zou draaien.
Hij zet me echt weer op een voetstuk. Door zijn spijt te betuigen en op alle vragen antwoord te geven daar voel ik mij gesterkt door en kan ik beetje bij beetje weer kijken naar een toekomst samen.
Maar net als iedereen hier heb ik ook gezegd dat eerlijkheid nu het belangrijkste is, ik accepteer geen enkele leugen meer. En ik ga ook absoluut niet een tweede keer door deze shit.
Ik wil nog iets zeggen over alles willen weten.
Ik denk dat ik "alles" weet, maar wat is alles?? Ik heb op alle vragen antwoord gekregen, maar als je veel vraagt dan krijg je ook veel antwoorden waar je helemaal niet blij van wordt, en na ieder antwoord heb je weer een nieuwe vraag. En dan? Weet je dan alles? Nooit....want je bent er niet bij geweest.

Was al benieuwd hoe het met je ging en met jullie verwerkings proces.

Pinhana, ik bleef omdat ik vind dat iedereen een tweede kans verdiend en ik geen gebroken gezin wilde. Scheiden was voor mij geen optie, wel een weg vinden in onze relatie, zowel links als rechtsom. 
Ik heb daar nooit een geheim van gemaakt. Na verloop van tijd realiseerde ik me dan ook dat ik veelste afhankelijk van hem was geweest (we delen een half leven samen) en daar ben ik los van gekomen. Dat moest compleet veranderen, in mijn hoofd en hart. 
Er ontstond een soort afkick proces van hem. Dat wat ik daarstraks ook posten. Ik hoop dat je daar ook naartoe kunt werken. Je mag mij privé berichten mocht je tips willen of dingen die mij hielpen horen.

Zoals je hier bij meerdere leest, ik ben niet meer bang om alleen te zijn en ik ben in alle opzichten erg goed voor mezelf gaan zorgen. Dat is wat het met mij deed en ben ik totaal onafhankelijk geworden. Ik vind het soms best verdrietig om te zeggen maar ik mis mijn man daardoor ook bijna niet meer. Dat is toch het besef dat ik nooit meer afhankelijk wil zijn van iemand. ( tuurlijk mis ik zijn aanwezigheid maar ik bedoel dat ik tegenwoordig heel goed alleen kan zijn en niet meer ziekelijk naar hem hunker zoals vroeger- de naïeve-goedgelovige-onbezonnen miss)
Wij geven elkaar nog steeds veel liefde maar het is nu in balans! Dat was het vroeger niet.

Wij praten nog maar zelden over wat er gebeurd is en daarbij ook geen spijtbetuigingen meer. Maar dat is iets wat ik zelf aan heb gegeven want ik wilde doorgaan en niet iedere keer terug bij het woord Sorry.... 
Dat haalde steeds het verdrietige gevoel bij mij naar boven en hielp mij totaal niet, dus nee hier geldt dat niet.

Dank je voor het delen van al jullie ervaringen, jullie inzichten,... Ik weet dat elke situatie anders is, maar soms heb je ook woorden nodig die jou een ander perspectief doen inzien of die je doen nadenken over zaken waar je zelf nog niet aan gedacht had.

Ik zie mijn vriend nog steeds graag, heel graag zelfs. We zijn 7j samen en ik heb altijd gedacht dat we samen oud zouden worden. Dus voor mij is dit dan ook de reden waarom ik nog zo veel moeite doe.

Normaal had ik vrijdag een gesprek met de therapeut en omdat deze aanvoelde dat ik er echt onderdoor zat, liet hij mij weten dat ik na mijn werk nog mocht komen. Pfoeee, dat was heftig. Ondanks mijn verdriet kon ik lange tijd niet meer huilen en daarnet kwam alles eruit.

Net zoals jullie stelde hij ook de vraag wat ik bedoel met de volledige waarheid en of mij dat zou helpen. Volgens hem maakt de waarheid niet uit en het bedrog zal een bepaalde reden hebben. 'wraak' is misschien gewoon een smoes omdat hij denkt dat het minder pijn doet dan de waarheid, maar het blijft bedrog. Wat de reden ook is. En toen zei hij ook nog iets anders dat mij deed nadenken. Ik zei de hele tijd dat mijn vriend veel moeite doet opdat ik hem terug zou 'vertrouwen' en me terug veilig zou voelen bij hem. Maar het feit dat ik nog zo hard blokkeer, is volgens hem omdat mijn vriend niet genoeg moeite doet. Aan de hand van voorbeelden uit mijn verhaal kon ik wel begrijpen wat hij bedoelde.
Ook moet ik terug meer op mezelf focussen, los van het feit of de relatie nog gaat slagen of niet. Ik moet terug gelukkig worden met mezelf. Dit lees ik hier ook veel bij jullie. Echt knap hoe jullie dat allemaal hebben gedaan en zo mooi dat jullie dit delen en dat iedereen elkaar hier zo steunt.
Wat zou ik toch zo graag iemand van jullie een knuffel willen geven. Gewoon een knuffel van iemand die weet wat ik voel... een oprechte knuffel ♥️

Pinhana, ik ben gebleven omdat ik niet het idee had dat ik gelukkiger zou worden door bij hem weg te gaan. We waren net verhuisd, wat voelde als een emigratie. Ik was de klap van de verhuizing net te boven en ik, maar vooral ook de kinderen, begonnen net onze draai te vinden. Weg gaan was gewoon te ingrijpend, al ben ik wel gelijk op zoek gegaan naar vervangende woonruimte, maar dat lag natuurlijk niet voor het oprapen. De kinderen wilde ook niet weg. Dus ik heb mezelf een soort van wijs gemaakt dat ik mezelf voor hen op offerde.
Ondanks dat mijn partner nu in zijn doen en laten de ideale partner is, heb ik nog steeds last van het blijven, gewoon vanwege het feit wat hij me heeft aan gedaan. Ruim 3 jaar later komt dat gevoel nog steeds soms op zetten. Dan vraag ik me nog steeds oprecht af of ik niet gelukkiger zou zijn zonder hem en of ik zonder hem niet pas ècht volledig zou helen. Maar aan de andere kant heb ik een heel leuk leven hier. Dat zou ik mezelf, maar ook de kinderen, allemaal moeten ontzeggen als ik weg zou gaan.

Mega knuffel terug 😊

@Pinhana, er zijn diverse manieren om stil te staan bij wat voor jou belangrijk is. Je gaat al naar een therapeut om je gedachten te ordenen, ik volgde een mindfullness training van Arkin via de huisarts en leerde minder energie te verdoen in oordelen. Een paar anderen die hier schrijven, hadden veel baat bij bepaalde podcast.
Maakt niet uit wat je doet, als het je maar goed doet zodat je meer rust ervaart. Verdriet en emoties zijn vaak gevolg van onrust.
De tijd is niet meer terug te draaien, de leugens ook niet, maar je kan je wel richten op het minder snel oordelen of aannames doen over anderen ( o.a.. je man) omdat de daarbij oprijzende ergenis  jezelf eerder kwelt dan goed doet.
{{{knuffel}}}

Ik denk trouwens wel dat er een groot verschil zit tussen een korte affaire of eenmalige misstap (keerdronkenzoenenin de kroeg ofzo). Of echt een jarenlange relatie ernaast. Dat laatste zou wat mij betreft echt einde verhaal moeten zijn al ben je nog zolang getrouwd. Dan heeft iemand echt een compleet dubbelleven en is er sprake vsn structureel liegen. Zo iemand is echt niet meer te vertrouwen wat mij betreft. Ook geen voorbeeld de kinderen. 

Izza schreef op 10-07-2023 om 22:43:

Ik denk trouwens wel dat er een groot verschil zit tussen een korte affaire of eenmalige misstap (keerdronkenzoenenin de kroeg ofzo). Of echt een jarenlange relatie ernaast. Dat laatste zou wat mij betreft echt einde verhaal moeten zijn al ben je nog zolang getrouwd. Dan heeft iemand echt een compleet dubbelleven en is er sprake vsn structureel liegen. Zo iemand is echt niet meer te vertrouwen wat mij betreft. Ook geen voorbeeld de kinderen.

Persoonlijk zou daar voor mij ook een verschil in zitten ja. Ik kan me niet zo goed iets voorstellen bij het iemand nog in de ogen kunnen aan kijken, bij wijze van, als het iets is wat er altijd geweest is, of jaren heeft geduurd. 

Izza schreef op 10-07-2023 om 22:43:

Ik denk trouwens wel dat er een groot verschil zit tussen een korte affaire of eenmalige misstap (keerdronkenzoenenin de kroeg ofzo). Of echt een jarenlange relatie ernaast. Dat laatste zou wat mij betreft echt einde verhaal moeten zijn al ben je nog zolang getrouwd. Dan heeft iemand echt een compleet dubbelleven en is er sprake vsn structureel liegen. Zo iemand is echt niet meer te vertrouwen wat mij betreft. Ook geen voorbeeld de kinderen.

Dat vind ik ook, en dat was dan ook de reden dat ik een punt achter mijn lange huwelijk zette. Mijn ex-man had echt een dubbelleven hetgeen maakte dat ik niet meer kon zeggen wat nu een leugen was en wat de waarheid was. Het feit DAT hij in staat bleek tot zo'n dubbelleven, sloeg bij mij alle liefde en respect dood.

Ik zou ook niet weten hoe ik verder zou kunnen als het bedrog groter, langer, doortrapter zou zijn. Maar zoeken we zo niet allemaal aanknopingspunten in ons verhaal? En legitimatie voor de keuzes die we maken? Ik voel vooral compassie voor diegenen die ervoor kiezen die grote pijn te (ver)dragen. Loeizwaar moet het zijn en daarom een shoutout na jullie. Uit de verhalen en eigen ervaring maak ik op: wat je wilt kan niet meer. Je wilt niet leven met de pijn en je wilt niet leven zonder je partner. Veel bewondering voor jullie dat je daartoe bereid bent.

Het doet mij nog steeds goed als mijn vrouw mij bedankt voor het dragen van de pijn. Sorry en spijt hoeven voor mij niet meer, dat is erkend. Maar dit blijft me zo nu en dan goed doen omdat ook de pijn zo nu en dan weer opspeelt. De liefde is gelukkig groter.

RoodVruchtje schreef op 10-07-2023 om 17:11:

Het zal mij misschien niet in dank worden afgenomen, maar toch stel ik de vraag 😊

Is het, voor sommigen dan zoals ik hier lees, zo belangrijk om op een voetstuk geplaatst te worden en/of dat er dagelijks wordt gezegd dat men blij is destijds niet weggestuurd te zijn? Ik ben oprecht benieuwd naar het waarom? En natuurlijk snap ik de onderliggende ‘spijt/schuldbekentenis’, maar dat is niet hetgeen ik bedoel met mijn vraag.

In het begin is het belangrijk veelvuldig de bevestiging te krijgen dat jij belangrijker bent dan de aanbeden buitenechtelijke liefde die dikwijls inderdaad op een voetstuk werd geplaatst door de vreemdganger. Ik denk dat iedereen beseft dat we uiteindelijk allemaal maar gewone mensen zijn. Zeker na verloop van tijd is die dagelijkse bevestiging echter niet meer nodig en en soms zelfs ongewenst. Soms wel eens nuttig bij een incidentje, maar er hangt na verloop van tijd minder gewicht aan.
Wat er wel toe doet: 
We weten allemaal dat de liefde van je leven niet bestaat. We kiezen iemand die dan de liefde van je leven wordt.

En daar komt het uiteindelijk op neer … het is een kwestie van een keuze maken, elke keer opnieuw, en het doet deugd als je partner je laat merken dat hij/zij nog elke dag voor jou kiest en niet voor een ander. Niemand is speciaal in het algemeen, maar jij bent wel speciaal voor die éne. Dat is hoe het werkt en het werkt in beide richtingen. Als de hormonenstorm gaat liggen, wordt liefde een kwestie van (een bewuste) keuze. En dat eens bevestigen doet deugd. Moet niet elke dag en zeker niet dwingend. 

Roodvruchtje.. Het is echt niet zo dat ik als een princesje behandelt wil worden en ik denk ook dat er een verschil is of dat je aan het begin van het verwerkings proces zit of dat er al een lange tijd overheen is gegaan. Ik weet van de affaire van af december dus als ik het hier zo lees is dat betrekkelijk kort. De affaire had geduurt van mei tot het uit kwam op die bewuste december dag. 
Het sorry zeggen hoeft voor mij ook niet zo maar ik vind het wel fijn als hij zegt dat het hem pijn doet als hij ziet hoeveel verdriet ik heb. Ook belt hij geregeld in de pauze even (ik vind dat fijn omdat ze nog steeds collega's zijn ) en hij is nu weer op tijd thuis om te eten. Overwerken is nu toch niet meer zo belangrijk. Al met al zijn dat voor mij dingen wat ik bedoel dat ik weer op een voetstuk sta.

Ik begrijp dat het voor iedereen anders is, de ene heeft misschien meer troost of bevestiging nodig dan de andere. Het is denk ik het belangrijkste dat je krijgt wat je nodig hebt en dat de ander ertoe bereidt is om je dat te geven anders heeft het hele proces geen kans van slagen.

peet52!...wat fijn dat je nog benieuwd was hoe het met me ging. Ik denk dat onze verhalen ook het meest overeen komen en ik denk ook dat we ongeveer dezelfde leeftijd hebben. Het gaat bij mij nog op en af. De ene dag denk ik dat ik het al een heel stuk achter me kan laten en de andere dag ben ik in tranen. 
Komend weekend ga ik een paar dagen alleen weg. Ik heb dit nog nooit gedaan maar heb nu gewoon heel erg behoefte aan stilte. Ergens waar niemand mij kent en niemand vraagt hoe het met mij is. Zou het liefst in een klooster gaan waar niemand mag praten hahaha. Ben benieuwd hoe me dat bevalt. Het is niet zo dat ik moet nadenken over onze relatie maar ik wil gewoon even niks.