Verder na ontrouw - deel 8

Boogschutter schreef op 11-07-2023 om 15:02:

peet52!...wat fijn dat je nog benieuwd was hoe het met me ging. Ik denk dat onze verhalen ook het meest overeen komen en ik denk ook dat we ongeveer dezelfde leeftijd hebben. Het gaat bij mij nog op en af. De ene dag denk ik dat ik het al een heel stuk achter me kan laten en de andere dag ben ik in tranen.
Komend weekend ga ik een paar dagen alleen weg. Ik heb dit nog nooit gedaan maar heb nu gewoon heel erg behoefte aan stilte. Ergens waar niemand mij kent en niemand vraagt hoe het met mij is. Zou het liefst in een klooster gaan waar niemand mag praten hahaha. Ben benieuwd hoe me dat bevalt. Het is niet zo dat ik moet nadenken over onze relatie maar ik wil gewoon even niks.

Wat een heerlijk vooruitzicht. Even helemaal niets. Even alleen zijn met jezelf.

Ook zo herkenbaar. Ik heb die momenten ook zeker gehad. Ik riep dan...laat mij maar lekker gaan. Ik wilde alleen maar weg. Weg van alles. Maar ik was met meer dingen bezig om aan te pakken in mijn leven. Had er soms zo genoeg van!!!

Ja die rollacoaster. Denken dat je er al bent om vervolgens de volgende dag weer helemaal om te slaan...maar echt...dat wordt uiteindelijk minder. Soms zijn er dan dagen dat je er gewoon niet meer bij stilstaat. Ik denk er nog wel dagelijks even aan. Maar ik sta er niet meer mee op en ga er niet meer mee naar bed.

Veel plezier met je paar dagen weg. Ben benieuwd hoe het je bevalt?

RoodVruchtje schreef op 10-07-2023 om 17:11:

Het zal mij misschien niet in dank worden afgenomen, maar toch stel ik de vraag 😊

Is het, voor sommigen dan zoals ik hier lees, zo belangrijk om op een voetstuk geplaatst te worden en/of dat er dagelijks wordt gezegd dat men blij is destijds niet weggestuurd te zijn? Ik ben oprecht benieuwd naar het waarom? En natuurlijk snap ik de onderliggende ‘spijt/schuldbekentenis’, maar dat is niet hetgeen ik bedoel met mijn vraag.

Ik denk in het begin van de verwerking js het wel fijn om te horen. Hoeveel spijt je partner heeft. Echte oprechte spijt die voelbaar is voor jou als partner. Mijn man zei altijd. Ik ben zo dankbaar voor deze kans. Vond het zo'n rotwoord en nog steeds. Maar hij voelde dat toen zo.

Denk dat mijn man er dagelijks nog bij stilstaat ook al praten we er niet meer over. Niet over het vreemdgaan zelf. Daar is alles al over gezegd/ uitgediept tot in den treure. Wat toen ook nodig was voor mij en om samen verder te kunnen.

Ja en hij mag mij laten merken dat ik de leukste etc etc ben..maar dat doe ik nu andersom ook. Het gaat op een gegeven moment wel om de wisselwerking en niet om de vreemdgaande partner die zijn vreemdgaan moet goedmaken door deze dingen te zeggen. Het moet wel echt zijn en echt voelen. We uiten ons gevoel meer en dan komt dat ook meer naar voren.

Een voetstuk. Nee daar wil ik niet opstaan. Ik ben gewoon een mens. 

De rode draad is toch wel dat iedereen bij zijn partner gebleven is uit liefde, ook al was er veel woede, verdriet en angst... De liefde bleef. Door dit forum besef ik nu pas echt wat voor een (lang) proces het is om het terug 'normaal' te hebben. 1 ding blijft: het zal nooit meer hetzelfde zijn als ervoor. Dat is soms ook moeilijk te aanvaarden, voor mij toch...

En ja, in het begin heb je dat inderdaad wel wat nodig dat je als bedrogene op nr1 staat, want je voelt je waardeloos. Je was het niet waard om niet bedrogen te worden... Mijn vriend koopt bloemen, geeft mij meer rust door de kids nog meer op te vangen, is attent,... Maar toch mis ik precies nog iets... Weet zelf niet wat.

Ik heb het ook moeilijk om zelf als eerste initiatief te nemen om hem te knuffelen of te kussen. Momenteel moet het nog allemaal van zijn kant komen. En initiem zijn.... poeh, daar is nog een lange weg te gaan.
Hoe ging dat bij jullie allemaal?

Ja, dat is een heel lastig stuk. Mijn vrouw heeft een korte affaire gehad. Die heeft ze beëindigd nadat wij weer verbinding vonden. Wat volgde waren fijne maanden. Na een paar maanden besloot ze toch te vertellen wat er was gebeurd. Ik ervaar dat moment als traumatisch en herbeleef dat gevoel geregeld (minder intens natuurlijk). En het vervormde natuurlijk die mooie maanden die we hadden gehad. Maar: wij hadden dus al een paar maanden achter de rug met spetterende vrijpartijen. Dat maakte het heel gek. Na het opbiechten was er een tijdje afstand. Daarna volgde een periode van de ene week veel en vaak en dan paar weken niet. En het gebeurde geregeld dat beelden mij overvielen tijdens het vrijen. Soms reden om te stoppen, soms reden om er bij stil te staan en samen te rouwen. Ook hier: maar gewoon verdragen dat gebeurt wat gebeurt. Juist daarin kun je herstel vinden, dat ruimte krijgt wat er aan gebeurt. Als het verlangen er is: geniet ervan. Als de pijn er is: houd elkaar vast. Als de boosheid er is: uit het of houd even afstand van elkaar. Als dat mag en kan, bouw je aan veiligheid.

Intimiteit kan bijdragen aan opnieuw hechting. Mooi als het lukt, zonder te forceren. En bij ons ging het hand in hand met eindeloos praten, rouwen, praten rouwen.

Hoe mooi dat je dat ook kon, dat je vrouw jou daarin de tijd voor gaf.
Net zoals jou overvallen beelden mij soms ook tijdens een vrijpartij en dan blokkeer ik volledig of ik doe door, maar na de vrijpartij klap ik dicht en zit ik in een soort van waas. Ik kan het dan soms zo moeilijk uitspreken naar mijn vriend toe en omdat hij niet begrijpt wat er zich in mij afspeelt, zorgt dat natuurlijk ook voor frustratie...

Jullie gaan er allemaal zo knap mee om... Ik heb soms zo veel gedachten door mijn hoofd gaan dat ik gewoon dichtklap en precies een andere persoon lijk. Zo moeilijk...

Pinhana schreef op 12-07-2023 om 12:04:

Hoe mooi dat je dat ook kon, dat je vrouw jou daarin de tijd voor gaf.
Net zoals jou overvallen beelden mij soms ook tijdens een vrijpartij en dan blokkeer ik volledig of ik doe door, maar na de vrijpartij klap ik dicht en zit ik in een soort van waas. Ik kan het dan soms zo moeilijk uitspreken naar mijn vriend toe en omdat hij niet begrijpt wat er zich in mij afspeelt, zorgt dat natuurlijk ook voor frustratie...

Jullie gaan er allemaal zo knap mee om... Ik heb soms zo veel gedachten door mijn hoofd gaan dat ik gewoon dichtklap en precies een andere persoon lijk. Zo moeilijk...

Inderdaad, zoals Anna Cara zegt, we hebben allemaal evenveel geworsteld en even diep gezeten en ook wij wisten niet hoe we hiermee om moesten gaan. Toen ik dit forum ontdekte had ik al een lange weg afgelegd, maar toch deed nog het ongelooflijk veel deugd om de herkenbare verhalen te lezen. Ik heb er veel steun aan gehad en ook nu nog. Het spijt me oprecht dat ik dit forum niet vroeger hebt ontdekt, het zou bepaalde dingen voor mij gemakkelijker hebben. Dat we in een andere fase van herstel zitten dan jij wil helemaal niet zeggen dat we het beter gedaan hebben. Ook jij komt nog zo ver, maar alles heeft hoedanook tijd nodig. Dus verkijk je niet op onze verhalen. Wat seks betreft… dat stond tijdens de affaire van mijn man op een laag pitje. Hij zei me toen dat het door stress en vermoeidheid kwam. Toen de waarheid naar boven kwam had ik eerder zoiets van “manneke, je moet hier niet meer met uitvluchten afkomen, ik wil ook aan mijn trekken komen” Vreemd genoeg bloeide ons seksleven op en probeerden we alles uit waar ik over fantaseerde, maar hem niet wou mee lastig vallen in het verleden wegens zijn terughoudendheid. Hij wist niet wat hem overkwam. We hadden (hebben) nu veel meer plezier in seks dan vroeger. 1 keer kon ik niet omdat Truus (figuurlijk) tussen ons lag, maar dat vond ik onrechtvaardig, dus ik heb ze uit ons bed gewipt. Ze heeft daar niets te zoeken. De hernieuwde intimiteit met mijn man heeft ons juist dichter naar elkaar gebracht. Hij was vergeten hoe het ooit tussen ons was en wat we samen konden beleven. Wel, nu weet hij het weer en geniet er met volle teugen van. Echt, wip Truus uit jullie bed, die heeft daar niks meer te zoeken ❤️

Bedankt voor jullie reacties.

Wat heeft ervoor gezorgd dat jullie niet aan jullie zelf begonnen te twijfelen? Ik denk constant: zag ze er mooier uit, had ze een mooier figuur, had ze minder striemen, ... De meest absurde zaken komen in mij op. En dat is raar, want ik ben nooit het jaloerse type geweest, ik heb ook nooit zo onzeker geweest over mijn uiterlijk. Ik was blij met wie ik was tot nu... Ik voel mij waardeloos, een hoopje niks...

Het enige wat ik weet, is dat ik een goede mama ben, ik doe mijn best. Maar ben ik het wel waard als partner?
Ik zit echt diep... echt diep... huil mezelf sinds dit weekend iedere nacht in slaap... voel mij zo onrustig, zo gespannen... Ik zie het even allemaal niet meer helder 

Sorry dat ik jullie blijf lastig vallen, maar jullie zijn de enigen die mij echt begrijpen, die weten wat ik voel...

Oef, iedere nacht in slaap huilen, daar worden  je ogen uiterlijk ook niet mooier van en dat is het niet waard want je bent wel degelijk een mooie vrouw. Dus spreek jezelf toe dat je geen traan meer gaat laten.

Eigenlijk sta je aan begin van elkaar leren kennen zoals toen; je ziet een vent die je hart sneller doet slaan maar die je nog niet goed genoeg kent om gepassioneerde seks mee te delen omdat je nog niet zeker weet of het contact blijft of volgende maand weer over is en je met een stevige kater zit. Doe even rustig aan; meer voorspel zonder seks, tot je weer durft te geloven dat je ervan kan genieten.

Pinhana schreef op 12-07-2023 om 16:14:

Bedankt voor jullie reacties.

Wat heeft ervoor gezorgd dat jullie niet aan jullie zelf begonnen te twijfelen? Ik denk constant: zag ze er mooier uit, had ze een mooier figuur, had ze minder striemen, ... De meest absurde zaken komen in mij op. En dat is raar, want ik ben nooit het jaloerse type geweest, ik heb ook nooit zo onzeker geweest over mijn uiterlijk. Ik was blij met wie ik was tot nu... Ik voel mij waardeloos, een hoopje niks...

Tuurlijk twijfel je aan jezelf. Je bent vernederd. Dit hoort allemaal bij het proces. Je moet en zal ook echt zelf sterker worden. Wat iedereen zegt dat heeft tijd nodig. Je moet jezelf gaan waarderen. Koop een leuk zomerjurkje en ga eens naar de stad/terras waar veel mensen zijn. Je zal zien dat je genoeg bekijks van mannen krijgt. Dat zie je nu allemaal nog niet want je bent alleen maar met hem of die trut bezig. Laat hun los. Ook jij komt hier doorheen alleen moet je het wel zelf doen. Kijk alleen al naar jezelf dat jij je huwelijk nog een kans wil geven dat siert je al. Mooi karakterpunt mag je trots op zijn. Veel mensen hadden al de stekker eruit getrokken.

Bah Pinhana, wat een zware tijd voor je. Ik hoop met mijn bijdragen op dit forum niet op te roepen dat het knap is, maar vooral een hoopvol geluid te laten horen. In het besef dat herstel soms niet kan en/of niet verstandig is.

Terugkijkend is het belangrijkste wat ik heb gedaan gewoon doorademen. Ik ben op sommige dagen ook zo de weg kwijtgeweest, al kon ik dat voor anderen redelijk verborgen houden. Heb zo diep gezeten en ik heb een paar momenten gedacht dat de pijn te groot was om er samen doorheen te komen. Ik geregeld gezegd dat ik zo graag even een pauze wilde in het voelen en denken. En moeilijke momenten kunnen me nog steeds overvallen en dan word ik aangevochten in mijn minder leuke kanten… Inmiddels weet ik dat die moeilijke momenten komen, maar ook weer gaan. Dat maakt de momenten zelf niet leuker, maar wel dat ik er overheen kan kijken.

Ik kan wel wat dingen noemen die ons terugkijkend heel erg geholpen hebben. Hopelijk zit er iets tussen waar je iets aan hebt. Twee dagen na de bekentenis heb ik een therapeut uit mijn netwerk in vertrouwen genomen. Ik kon daar praten, ze kon mij enigszins schetsen wat er op mij af zou komen en ze heeft heel bruikbare boeken geadviseerd. Het besef was meteen dat de keuzes was: ga ik het aan of loop ik erbij weg? Het eerste zou lang en intens zijn. Het tweede ook… Zo startte onze verwerking. Soms waren we een paar dagen apart. Dat gaf mij soms de ruimte om met iets meer afstand na te denken en te voelen. Verder hebben we ontzettend veel gepraat. Zo kwam mijn vrouw meer en meer tot besef wat ze had gedaan. Zij heeft alle vragen beantwoord en volledige verantwoordelijkheid genomen. Waarbij we in de therapie naar zoveel meer hebben gekeken (hechting, patronen, omstandigheden, levensloop, verlies in het vreemdgaan). Het is daarbij dus ook over mij gegaan en mijn bijdrage aan patronen en omstandigheden. Daar ontstond ook een verlangen mijn vrouw meer/weer te geven wat ver weg was geraakt en ook nieuw gedrag vroeg. Eerlijkheid is overigens ook hard en onprettig. Er zijn ook dingen gezegd die nog wel eens nagalmen. Voor mij was volledige eerlijkheid cruciaal. Om het enigszins te begrijpen (dat het wel maar ook niet te begrijpen is), maar ook om vertrouwen te hervinden. Veel schade ontstaat helaas na het vreemdgaan: aanhoudende leugens, schadelijke manier van verwerken en (af)reageren. Het is ons gelukkig aardig bespaard gebleven.
We hebben 2 bevriende stellen in vertrouwen genomen. We hebben veel activiteiten stopgezet en zijn buiten enkele contacten en verplichtingen in isolement gegaan. Voor de kinderen niet, maar echt besef gehad dat we een loodzware tijd in gingen. Verder de rollercoaster ruimte gegeven: de enige dag intens dankbaar dat we elkaar niet kwijt waren en de andere dag pijn en twijfel. Het is mij gek genoeg goed gelukkig om te voelen wat ik nodig had. Soms heel onlogisch (roken, het uitschreeuwen in de auto, plekken bezoeken, contact gezocht met de derde, veel verschillende muziek, podcasts). Misschien niet altijd handig. En toch ook wel omdat ik mijn gevoel heb gevolgd. Daarnaast ook goed voor mezelf gezorgd: slaap was drama, maar gezond eten en sporten lukte goed. Zag dat ook als belofte aan mijzelf. Tot slot: heel veel liefde voor jezelf (en elkaar). De mildheid dat je onder hoogspanning tegen je grenzen aanloopt, fouten maakt. Het is ok en niet te vermijden. Je geeft wat je hebt en misschien wel meer dan dat. Morgen weer een nieuwe dag.
Specifiek in jouw verhaal komt wel bij mij op hoe belangrijk het is dat jouw man meer inzicht geeft of krijgt in zijn gemaakte keuzes. De uitleg klinkt ongeloofwaardig. Wat niet wil zeggen dat hij bewust liegt. Misschien liegt hij wel en dan moet hij begrijpen dat de schade en weg van herstel alleen maar groter worden. Maar misschien is dit wat hij gelooft. Maar wat maakt dat hij zo lang heeft verzwegen? Dat hij wraak wilde nemen? Dat hij jou dat toen niet heeft verteld. Om vertrouwen in de toekomst te hebben lijken dit mij vragen waar zelfonderzoek op de plaats is. Is hij daartoe bereid? Zichzelf binnenste buiten keren om met jou te bouwen aan een toekomst? 

Nooit jezelf vergelijken met Truus. Ze is niet superieur aan jou. Het enige verschil is dat zijn “nieuw” was. En aan zijn voeten lag. En daar toevallig was. En hij haar alleen maar in de beste omstandigheden meemaakte. Alleen de lusten, nooit de lasten van het dagelijkse leven. In de roze bubbel was alles fantastisch natuurlijk. Maar uiteindelijk koos hij voor jou. Je wil Truus niet zijn. Het is zeker een vernederende ervaring, maar ook voor Truus. In feite heeft jouw man twee vrouwen bedonderd. Met dat verschil dat zij wel van jouw bestaan wist, maar wees maar zeker dat hij ook tegen haar heeft gelogen. Hij heeft haar het gevoel gegeven dat zij uitverkoren was, maar uiteindelijk verliest ze dan toch nog. Als puntje bij paaltje komt, mag ze vertrekken. Niet dat ik haar wil verschonen, want uiteindelijk is ze je vriendin niet, ze wou je man stelen. Maar je man … ja die … die is nu ook voor haar een onbetrouwbaar persoon geworden. Dat is waar bedriegers uiteindelijk mee te maken krijgen … niemand vertrouwt hen nog. Iedereen verliest bij vreemdgaan.  De vreemdganger misschien nog het meest van al. Zijn reputatie als betrouwbaar en sterk persoon is om zeep. Geloof me, hier schamen ze zich te pletter om. Ze zijn zwak geweest. Ze hebben zich te barsten gelogen. Vooral mannen willen dit niet geweten hebben. Hun zelfbeeld en imago ligt aan scherven. Dat is ook vernederend voor hen. Ze hebben toch wel een beetje hun penis achterna gelopen. Ze hebben gefaald. En dat beseffen ze. Veel werk om dat te herstellen. Laat Truus los. Ze is niks speciaals. Blijkbaar nu ook niet meer voor hem. Ze was er gewoon. En nu niet meer. Hoe stom dat ook klinkt. Veel misère om niks. Voor elke betrokkene. 

Goed verhaal Anna Cara! Doet mij beseffen dat ik niet zozeer last heb gehad van de aanvechting dat de ander mooier etc. was. Ik ben niet over mijzelf gaan denken dat ik niet goed genoeg was, wel dat mijn vrouw dat vond. En daar ben ik nog steeds wel gevoelig voor. Voel dan sterke druk om te bewijzen dat mijn intenties goed waren bijvoorbeeld. Gelukkig kijkt mijn vrouw nu heel anders naar de derde (ze ziet het onechte, ongezonde en manipulatieve). Maar destijds heb ik in haar ogen gezien dat hij haar iets bracht wat ze bij niet niet vond. Dat blijft pijnlijk. Het activeerde mij goed voor mijzelf te zorgen (sport, leuke kleding, geurtje op).Het haalde juist wel iets sterks in mij naar boven. Misschien wel iets van willen laten zien wat ze op het spel had gezet. En ik vraag het tegenwoordig makkelijker aan mijn vrouw: wil je nog even zeggen dat het geen herinnering is die je koestert? Dat ik goed genoeg ben? Anderen vragen om je moed in te spreken en een stuk waarheid voor te houden lijkt me ook heel helpend. Op momenten lukte het mij ook niet reeel naar de situatie te kijken. Zelf niet zo bij anderen gezocht omdat weinig mensen het wisten. 
En een belangrijke is nog: wat jouw man heeft gedaan zegt vooral iets over hem en niet over jou. Dat bedoelde ik met de vragen: wat zegt het over hem dat hij dit zo heeft gedaan (het vreemdgaan, het verzwijgen, het liegen, het moment zo kort na zwanger zijn)? Natuurlijk is het goed om ook te kijken naar jullie patronen, naar jouw rol. Maar wat het ook is, het is nooit een excuus voor vreemdgaan. Naar de toekomst kijkend heb je houvast nodig. Daarom zo belangrijk dat hij onderzoekt wat dit over hem zegt en dat hij de bereidheid laat zien alles over te hebben voor herstel tussen jullie.