Verder na ontrouw - deel 8

Beste Pinhana,

Wat een ontzettend moeilijke tijd voor je. Ik schrijf hier al een aantal jaartjes mee. 
Wat vanuit mijn ervaring erg hielp was het accepteren van het niet weten als je blijft.

Mijn man bleef ook maanden lang liegen tot ik zelf ging speuren. Tijdens therapie bekende hij het één en ander. 
En heel eerlijk het haalde dat verschrikkelijke gevoel van bedonderd te zijn nog steeds niet weg. 
Nadat ik zelf naar nummer 4 had gevraagd en hij dit bekende wist ik dat ondanks alles dat verschrikkelijke gevoel van het nog steeds niet weten bleef steken want ik geloofde hem nog steeds niet. 

Ik ben namelijk niet blind, jij ook niet. 
Ik wist dat het daar niet bij gebleven was, maar doorvragen had echt geen enkele zin meer na ander half jaar. Ik wist dat mijn geloof, mijn ongeloof, mijn verbazing, mijn verdriet niet minder ging worden als ik de focus op hem bleef leggen.

Tuurlijk wil je de waarheid, maar is dat ook de waarheid? En vervolgens gaat dat zelfde cirkeltje steeds rond dat is wat ik bedoel. Wanneer is het in je diepste binnenste genoeg. 

Wat mij juist hielp was persoonlijke groei en mijn herstel voor op te gaan zetten. Dat ik weer mezelf werd en niet die obsessieve speurneus die haar tijd verdeed met de focus op hem te houden, want ik verloor mezelf steeds meer in het verdriet en de boosheid

Ik vind het heel knap van je dat je weer in therapie gaat. Wat doe je zowel voor jezelf? Wat heb je nodig buiten om het willen weten.

Wat jullie allemaal 1 voor 1 zeggen, klopt. Ik heb het al zo vaak tegen mezelf gezegd in de spiegel. Ooit heb ik al mijn gevoelens op papier gezet en alles voorgelezen op een rustige manier. Toen lukte dat wel omdat ik niet meer over mijn woorden moest nadenken als hij mij onderbrak en ik gewoon kon aflezen.

De antwoorden die ik dan krijg, is: "ik wou dat ik jou iets anders kon zeggen, maar ik vertel echt de waarheid". Hij vertelt het ook zo overtuigend, vandaar dat ik er heel even bijna mee weg was... En ik ben echt geen domme vrouw, hoor, dames. Echt niet. 

Is het misschien moeilijk om te beseffen dat hij niet de man is die ik dacht dat hij was. Dat ik mij zo zwaar heb kunnen vergissen... Is het dat wat het mij zo moeilijk maakt? Ik weet het niet. Alsof ik niks waard ben...

Kan je geloven dat het mij minder pijn zou doen, moest hij mij verlaten voor een ander? Dan zou ik tenminste "weten" dat hij niet meer van mij houdt of gewoon een ander wil... Ipv mezelf gek te maken zoals nu...

Hij staat zeker open om terug in therapie te gaan. Hij gaat in alles mee wat ik vraag. Hij heeft zijn nr veranderd, ik heb alle codes van zijn accounts, kan altijd in zijn gsm kijken, kan hem zelfs tracken op zijn gsm... En dit al meer dan 1j. Maar toch blijft hij bij dat absurde verhaal...

Ik heb hier heel veel verhalen gelezen... Jullie zijn allemaal bedrogen en belogen, lang belogen... Maar wat maakt dan dat jullie ondanks de twijfel over zijn eerlijkheid toch bij jullie man blijven?
Waarom? Waarom al die moeite?

Ja, ik zie hem desondanks nog doodgraag, maar liefde alleen is toch niet voldoende?

Als je maar vaak genoeg tegen jezelf het zelfde verhaal blijft vertellen dan ga je daar ook in geloven en dat is wat je man doet. Dat heeft mijn man ook gedaan, ik heb ook z'n exemplaar.

Ik geloof oprecht dat jij geen domme vrouw bent. Natuurlijk niet. Het gaat erom dat jij in jezelf gelooft en dat bedoel ik met persoonlijke ontwikkeling. Mij hoef je niet te overtuigen dat je niet dom bent.
Ik vind het ontzettend moedig dat je je gezin een tweede kans hebt gegeven.

De vraag alleen is kun je berusting gaan vinden in het niet weten?
De onwetendheid en dat het bij dit verhaal gaat blijven. 
Dat gaat ook niet over één nacht ijs. Dat kost echt tijd om dit proces te verwerken, voor mij was het een groot trauma met ptts klachten. Ik geloof oprecht hoe moeilijk je je het hebt.

Pinhana schreef op 10-07-2023 om 15:06:

Wat jullie allemaal 1 voor 1 zeggen, klopt. Ik heb het al zo vaak tegen mezelf gezegd in de spiegel. Ooit heb ik al mijn gevoelens op papier gezet en alles voorgelezen op een rustige manier. Toen lukte dat wel omdat ik niet meer over mijn woorden moest nadenken als hij mij onderbrak en ik gewoon kon aflezen.

De antwoorden die ik dan krijg, is: "ik wou dat ik jou iets anders kon zeggen, maar ik vertel echt de waarheid". Hij vertelt het ook zo overtuigend, vandaar dat ik er heel even bijna mee weg was... En ik ben echt geen domme vrouw, hoor, dames. Echt niet.

Is het misschien moeilijk om te beseffen dat hij niet de man is die ik dacht dat hij was. Dat ik mij zo zwaar heb kunnen vergissen... Is het dat wat het mij zo moeilijk maakt? Ik weet het niet. Alsof ik niks waard ben...

Kan je geloven dat het mij minder pijn zou doen, moest hij mij verlaten voor een ander? Dan zou ik tenminste "weten" dat hij niet meer van mij houdt of gewoon een ander wil... Ipv mezelf gek te maken zoals nu...

Hij staat zeker open om terug in therapie te gaan. Hij gaat in alles mee wat ik vraag. Hij heeft zijn nr veranderd, ik heb alle codes van zijn accounts, kan altijd in zijn gsm kijken, kan hem zelfs tracken op zijn gsm... En dit al meer dan 1j. Maar toch blijft hij bij dat absurde verhaal...

Ik denk dat dat er wel een onderdeel van is, maar het vooral een combinatie van factoren is. 

Overigens, deel ik wel je mening over het alles willen weten, voor zover je ooit zeker weet dat je alles weet. Ik voelde tot in het diepst van mijn ziel, dat ik constant bullshit antwoorden kreeg. Elk gesprek wat we hadden, toen ik officieel nog niet wist of het verder was gegaan dan appcontact, eindigde ik met meer vragen dan dat ik antwoorden had gekregen. En dat ging geleidelijk aan steeds meer wringen. Dus ik herken dat gevoel wel: Voelen dat er meer is dan je al weet. Nu ging het bij mij dus vooral over of het wel of niet gebeurd was, niet of het vaker dan een aantal keer gebeurd was en hoe groot het bedrog was. Dus in die zin is de situatie niet vergelijkbaar als in: Zou het meer "closure" geven als ik wist dat het inderdaad 2 keer gebeurd is, of dat het 10 keer gebeurd is.

Ik heb ergens besloten dat het verhaal wat er nu op tafel ligt, het ware verhaal is. Kan ik daar echter vanuit gaan? Nope. Want een tijdje eerder, had ik dat voor mezelf ook besloten. En toen kwam er toch weer nieuwe informatie boven. 

Anderzijds, de informatie die ik wel tot me gekregen heb toen ik achter het bedrog kwam was zo intens en idioot, dat ik me afvraag of je dat kan veinzen. Dan lieg je, terwijl je weet dat je met je volle verstand idiote dingen staat te bekennen. 

Tegelijkertijd met ons verhaal, flikte de beste vriendin van mij partner hetzelfde bij haar man. En toen bij ons alles op tafel kwam, heb ik geroepen dat ik wist dat die vriendin ook loog en dat ze maar beter tegen die vriendin kon vertellen dat ze eerlijk moest zijn, anders zou ik die vriend inlichtten. En mijn vrouw heeft daar toen een heel eerlijk berichtje over gestuurd, in de zin van: Joh, het ligt hier op tafel. En hoewel het er hier even heel erg heftig aan toe gaat, geeft me dat zoveel opluchting. Informeer je man ook, want mijn partner dreigt het anders voor je te doen. Met daar ook nog de opmerking van mij bij: Luister, het is mensonterend om na alles wat we als mannen de afgelopen tijd hebben doorgemaakt, het van iemand anders alsnog te horen. 

Die meid weigerde, vroeg mijn vrouw alles te verwijderen en ik heb daar nog best gedoe over gehad met die vriend, omdat hij mij niet geloofde. Uiteindelijk bleek daar de andere kant van de affaire niet bestand tegen de druk, dus die besloot het zijn vriendin te vertellen en toen moest die vriendin van mijn vrouw wel. En zelfs toen, was ze niet eerlijk. En dan denk je: Hoe kan dat nou? Je wordt gedwongen "schoon schip" te maken en verteld dan dat je 2 keer vreemd gegaan bent, 1 keer in een hotel en 1 keer in de auto. En dan nog voor je houden dat je ook een keer een vakantiehuisje met hem geboekt hebt. En ook dat kwam uit. En toen was het daar weer hardstikke mis natuurlijk.

Het allerstomste daar in was nog wel dat hij wist dat zijn vrouw in een hotel was geweest met die affaire. En ik was echt compleet van mijn verstand toen hij het lulverhaal van haar daarover geloofde en geloofde dat er niks gebeurd was, maar dat ze enkel een lunch hadden gehad. En daarna was het verhaal dat ze wel op de kamer waren geweest, maar niks gedaan hadden. En daarna was het verhaal, dat het bij knuffelen was gebleven. En ik viel echt kapot van verbazing zowat. Totdat er bij mij soortgelijke shit kwam, en ik er ook voor koos om er maar niet over door te gaan, of het te geloven. Dat je bij jezelf denkt: Je kon wel niet goed bij je verstand zijn geweest. 

Ik heb wel geprobeerd daar open en eerlijk over te zijn richting mijn partner, hoe moeilijk dat misschien op dat moment ook was: We sluiten dit NU af. Godzijdank en bij toeval waren mijn kinderen uit slapen op het moment dat ik hoorde wat er gebeurde, en dat weekend hadden we eigenlijk van alles gepland staan om samen te gaan doen. Ik heb alles afgezegd en we hebben 2,5 dag lang gepraat, gehuild. En ik ben daar glashard in geweest: Ofwel komt nu alles op tafel en wil ik overal een antwoord op. Een eerlijk antwoord. Gebeurd dit niet, of komt er later informatie die ik niet wist, dan stopt het voor mij. Ik tolereer geen geheimen of leugens meer. Geen enkele.

Dat heeft bij mij wel de ogen in die zin geopend, dat de waarheid ook maar relatief is. De waarheid is wat je zelf bepaald wat de waarheid is. Echter moet je niet je ogen sluiten voor de signalen. Dat wil ik je meegeven. Ik had ook besloten dat de waarheid was dat mijn vrouw toenadering gezocht had bij iemand. Maar dat ze niet vreemd zou gaan. Maar toen de signalen daar waren, dat dat gevoel misschien onterecht kon zijn, heb ik daar wel actie op ondernomen. Om achter de waarheid te komen. 

Maar opmerkingen als " waarom zou ik nu nog liegen" of " Het kan niet erger dan dit". Ik hecht er geen waarde meer aan. Ze kunnen liegen, dat hebben ze laten zien. Nu kon die van mij echt barre slecht liegen, dus in dat opzicht had ik het vrij snel door. Maar goed, tussen denken dat iemand liegt, en weten dat iemand liegt, daar zit een heel groot vervelend verschil tussen.

Pinhana schreef op 10-07-2023 om 15:18:

Ik heb hier heel veel verhalen gelezen... Jullie zijn allemaal bedrogen en belogen, lang belogen... Maar wat maakt dan dat jullie ondanks de twijfel over zijn eerlijkheid toch bij jullie man blijven?
Waarom? Waarom al die moeite?

Ja, ik zie hem desondanks nog doodgraag, maar liefde alleen is toch niet voldoende?

Eerlijk? Dat is een proces met een voor mij glijdende schaal geweest. Ik denk wel eens, dat als er ook maar 1 gebeurtenis in dit hele verhaal anders was geweest, we het niet gered hadden.

En dat is wat te kort door de bocht, maar wel op sommige punten waar. Ze ging twee keer vreemd begin juli. Toen ging de affaire op vakantie, toen gingen wij op vakantie, op vakantie kwam het contact uit, en vanaf dat moment werd het ofwel te spannend om af te spreken, ofwel hield ze het af ( zoals ze zegt) omdat ze eerst uit de shitshow geraken wou. Was die vakantie er niet tussendoor geweest, dan hadden ze elkaar veel vaker gezien dan die 2 keer en vermoed ik dat ik ten tijde van mijn vakantie al bijna gescheiden was.

Maar in volgorde, gedurende die periode, was het het verdriet voor mijn kinderen. Mijn prachtige liefhebbende kinderen, die meer verdienden dan een moeder die ineens geen seconde meer naar ze omkeek. Ik moest er op dat moment voor ze zijn. Dat was stap 1. Het verliezen van mijn maatje. Je hoort het wel vaker, maar ze was echt mijn maatje. En ineens was daar een vrouw die ik niet meer herkende. Een lieve, prachtige vrouw. Liefhebbend. Steunend. Hard werkend. Waarderend. Van de een op andere dag was daar niks meer van over. Alles wat niet met haar telefoon te maken had, kon haar gestolen worden. Mijn ademen irriteerde haar al. Gemeen werd ze. Grof. Gewelddadig. 

Het stond zo ver af van wie ik dacht dat ze was, dat ik begon te vermoedden dat er iets niet goed was. Toen er later een psycholoog aan te pas kwam, besloot ik mijn eigen sores opzij te zetten en er te zijn voor haar onder het mom van: Ik kan prima zonder mijn vrouw. Daar stopt mijn leven niet. Maar voor de kinderen is ze van essentieel belang. 

In die mindset kwam de liefde die ik voor haar had bovendrijven. En hoewel dat allemaal heel erg cliche klinkt of heel zoetsappig: Ik denk dat daar de basis is gelegd voor het latere vergeven van haar acties. De realisatie dat 10 jaar huwelijk met haar de leukste periode van mijn leven was. En dat ik dat niet af wou laten hangen van 3 maand ellende.

Maar het allerbelangrijkste is ze zelf en de manier waarop ze er mee omgaat: Ze heeft het geaccepteerd wat ze gedaan heeft en doet er alles aan om te zorgen dat ik elke dag voel dat ze dit nooit weer zou doen. Dat is bijna elke dag zeggen dat ze zo blij is dat ik haar niet opgegeven heb, dat ik de wereld voor haar ben. Benoemen dat ze echt gelukkig is. Zonder haar inzet, denk ik niet dat we gekomen waren waar we nu zijn. Dat was essentieel. Als ze een soort instelling had gehad van " zo/zo" als in dat ze het allemaal na verloop van tijd maar gedoe vond en ik me niet zo moest aanstellen, dan had ik er direct een punt achter gezet.

En dan merk ik, persoonlijk, dat ik steeds minder moeite krijg met bepaalde zaken. 

Pinhana schreef op 10-07-2023 om 15:18:

Ik heb hier heel veel verhalen gelezen... Jullie zijn allemaal bedrogen en belogen, lang belogen... Maar wat maakt dan dat jullie ondanks de twijfel over zijn eerlijkheid toch bij jullie man blijven?
Waarom? Waarom al die moeite?

Ja, ik zie hem desondanks nog doodgraag, maar liefde alleen is toch niet voldoende?

Ik denk dat de reden voor iedereen anders is. Voor heel veel mensen (ook al geven ze het niet toe) is het ook gewoon niet alleen kunnen zijn. Na een langdurige relatie zijn veel mensen toch behoorlijk vergroeid met elkaar en is het heel lastig weer volledig een individu te worden die altijd alles alleen moet doen zonder steun, klankbord etc van een ander. Het vraagt een sterke persoonlijkheid om het leven alleen aan te kunnen (zeker met kinderen) en ik ken diverse situaties (ook zonder vreemdgaan) waarbij mensen uit gemak, afhankelijkheid of angst voor eenzaamheid etc toch maar samen blijven.

Met kinderen is dat heel vaak een hoofdreden. Terwijl je je af kunt vragen of het voor kinderen wel beter is om in een slechte relatie te blijven.  En wat doe je als ze uit huis gaan en je met je partner overblijft? 

Verder blijven ivm geld, eigen bedrijf, religie of schaamte vanuit de omgeving (vaak bij ouderen zie je dat daar hoort het niet). Hopen dat je iemand kunt veranderen etc. 

Ik denk dat het alleen zin heeft als de bedrieger volledig schuld en berouw laat zien en dat blijft doen. En echt naar zichzelf kijkt (en naar de problemen in de relatie). En dat de bedrogen partij er volledig overheen kan stappen en niet eeuwig blijft hangen in het gebeuren want anders blijft de relatie wankel. Accepteren dat je oude relatie voorbij is en het nooit meer zo zal worden.

Ik ben overigens voorstander van therapie maar alleen als er bij iemand zelf innerlijke motivatie is. Niet omdat het moet van de ander! En gedragsverandering kost jaren.... 

Izza schreef op 10-07-2023 om 16:04:

[..]

Ik denk dat de reden voor iedereen anders is. Voor heel veel mensen (ook al geven ze het niet toe) is het ook gewoon niet alleen kunnen zijn. Na een langdurige relatie zijn veel mensen toch behoorlijk vergroeid met elkaar en is het heel lastig weer volledig een individu te worden die altijd alles alleen moet doen zonder steun, klankbord etc van een ander. Het vraagt een sterke persoonlijkheid om het leven alleen aan te kunnen (zeker met kinderen) en ik ken diverse situaties (ook zonder vreemdgaan) waarbij mensen uit gemak, afhankelijkheid of angst voor eenzaamheid etc toch maar samen blijven.

Met kinderen is dat heel vaak een hoofdreden. Terwijl je je af kunt vragen of het voor kinderen wel beter is om in een slechte relatie te blijven. En wat doe je als ze uit huis gaan en je met je partner overblijft?

Verder blijven ivm geld, eigen bedrijf, religie of schaamte vanuit de omgeving (vaak bij ouderen zie je dat daar hoort het niet). Hopen dat je iemand kunt veranderen etc.

Ik denk dat het alleen zin heeft als de bedrieger volledig schuld en berouw laat zien en dat blijft doen. En echt naar zichzelf kijkt (en naar de problemen in de relatie). En dat de bedrogen partij er volledig overheen kan stappen en niet eeuwig blijft hangen in het gebeuren want anders blijft de relatie wankel. Accepteren dat je oude relatie voorbij is en het nooit meer zo zal worden.

Ik ben overigens voorstander van therapie maar alleen als er bij iemand zelf innerlijke motivatie is. Niet omdat het moet van de ander! En gedragsverandering kost jaren....

Geheel eens met bovenstaande ja.

Overigens was het voor mij juist de bewustwording dat ik het PRIMA alleen zou kunnen redden, die mij in de situatie de rust gaf. Bewustwording dat mijn vrouw aanvulling was op mijn leven, niet een "necessity".

Ik ben een beetje op de achtergrond geweest maar heb wel steeds alles gelezen. Ik wil nu wel even reageren op de vraag van Pinhana waarom je bij je partner blijft na zoveel bedrog. Wij waren vorig jaar 30 jaar getrouwd en voor mij was/is hij nog steeds de liefde van mijn leven. Ik ben het dan ook helemaal met Elpisto eens dat ik de die 7 maanden bedrog niet op wil laten wegen tegen 30 jaar huwelijk.  Precies zoals de vrouw van Elpisto, zo doet mijn man ook. Mijn man heeft ook enorme spijt en doet er ook alles aan om het weer goed te maken. Hij zegt ook iedere dag tegen mij dat hij zo blij is dat ik hem niet weggestuurd heb en zegt dat hij van mij houdt en dat hij niet kan begrijpen dat hij me vorig jaar niet gezien heeft. Hij zegt ook niet te begrijpen dat hij iets met iemand heeft gehad waar hij zich normaal gesproken niet voor om zou draaien. 
Hij zet me echt weer op een voetstuk. Door zijn spijt te betuigen en op alle vragen antwoord te geven daar voel ik mij gesterkt door en kan ik beetje bij beetje weer kijken naar een toekomst samen.
Maar net als iedereen hier heb ik ook gezegd dat eerlijkheid nu het belangrijkste is, ik accepteer geen enkele leugen meer. En ik ga ook absoluut niet een tweede keer door deze shit.
Ik wil nog iets zeggen over alles willen weten.
Ik denk dat ik "alles" weet, maar wat is alles?? Ik heb op alle vragen antwoord gekregen, maar als je veel vraagt dan krijg je ook veel antwoorden waar je helemaal niet blij van wordt, en na ieder antwoord heb je weer een nieuwe vraag. En dan? Weet je dan alles? Nooit....want je bent er niet bij geweest.

Elpisto schreef op 10-07-2023 om 16:08:

[..]

Geheel eens met bovenstaande ja.

Overigens was het voor mij juist de bewustwording dat ik het PRIMA alleen zou kunnen redden, die mij in de situatie de rust gaf. Bewustwording dat mijn vrouw aanvulling was op mijn leven, niet een "necessity".

Ik hoop dat het is toegestaan, maar dit stukje kopieer ik vanuit een ander draadje van een andere forumster. En ik kan het niet meer dan eens zijn met deze woorden, al heb ik deze hier ook al diverse malen geplaatst. Ik zie het Elpisto nu ook weer schrijven, dus vast geen probleem het nogmaals te herhalen

“Ik denk dat het heel belangrijk is dat je na vreemdgaan van je partner leert dat je zelf iemand bent ook zonder je partner. Het geliefd zijn door een ander is heel ondersteunend voor je zelfgevoel, maar hopelijk er niet compleet afhankelijk van. Ik denk dat na vreemdgaan pas weer een relatie mogelijk is met je partner als je eerst weer kunt voelen dat je leven ook heel kan zijn zonder hem.”

Is het ook niet een kwestie van accepteren dat hij minder perfect is dan je dacht?
Hier zag ik hem altijd als iemand met principes en sterke mening over anderen met aflatende principes, tot het moment dat het voor hem ook beter uit kwam principes wat te laten vieren. Ik heb het ervaren als eenzaam en zwaar teleurstellend. Eenzaam, omdat je merkt dat de omgeving zich laat piepelen door onwaarheden en zwartmakingen terwijl jezelf de was niet buiten gaat hangen vanwege de onrust bij de kinderen. Ik zat dus met de teleurstelling in onze band en het het gemakzucht hoe mensen meegaan met de leugen en je laten vallen. Ik ben gebleven in de hoop ons contact te kunnen keren naar een basis waar ik in kon ademen. Dan klinkt zwaar, maar zo voelt dat groeiproces in mij ook. Je eigen normen en waarden ontdekken is ook niet simpel na zo’n deceptie. Ze vormen wel de rode draad in wie je bent en hoe Mr.-Niet-zo-perfect  daar nog in past. Er is een nieuw evenwicht. Wel eentje waarin ik niet alles voor zoete koek aan neem, want respect is wel wat gedaald. Daarentegen heb ik meer respect voor mijzelf gekregen en zie ik mijzelf meer staan.

Had maar in het begin even uit elkaar gegaan. Had je los kunnen komen van wat hij jou heeft aangedaan. In een ander topic schreef iemand van het weekend hierover. Het klopt in mijn geval. Ik heb mezelf weer ontdekt en heb mijn partner niet nodig om te leven. Geen invulling meer. Heb alles losgelaten en check niks meer. Vergeten zal ik het nooit en weet waar ze toe in staat is geweest. Je moet loskomen van deze situatie want je gaat hier stuk aan. 

Het zal mij misschien niet in dank worden afgenomen, maar toch stel ik de vraag 😊

Is het, voor sommigen dan zoals ik hier lees, zo belangrijk om op een voetstuk geplaatst te worden en/of dat er dagelijks wordt gezegd dat men blij is destijds niet weggestuurd te zijn? Ik ben oprecht benieuwd naar het waarom? En natuurlijk snap ik de onderliggende ‘spijt/schuldbekentenis’, maar dat is niet hetgeen ik bedoel met mijn vraag.

Pinhana schreef op 10-07-2023 om 15:18:

Ik heb hier heel veel verhalen gelezen... Jullie zijn allemaal bedrogen en belogen, lang belogen... Maar wat maakt dan dat jullie ondanks de twijfel over zijn eerlijkheid toch bij jullie man blijven?
Waarom? Waarom al die moeite?

Ja, ik zie hem desondanks nog doodgraag, maar liefde alleen is toch niet voldoende?

Allereerst. Heftig je verhaal vooral vind ik met zulke jonge kinderen. Je hoort dan op een roze wolk te zitten en niet in deze ellende. Het lijkt mij zeer moeilijk om in deze periode met jonge kinderen dit voor je kiezen te krijgen.

Ik blijf bij mijn man omdat het de liefde van mijn leven is. Dat kon ik hiervoor minder met stelligheid zeggen.

En ook de liefde van je leven kan een grote fout maken.

Wil niet zeggen dat we voor altijd bij elkaar blijven. Ook ik heb na 2.5 jaar nog last van triggers en gevoel van wantrouwen wat opeens kan opspelen. Ik weet wel als dit gevoel de boventoon blijft dan kies ik wel voor mezelf. Voor een rustig leven zonder wantrouwen. En ik kan heel goed alleen. Heb de financiële middelen en weet dat ik het alleen zou redden.

Maar wil ook een leven in vrijheid voor ons beide. Dat zou voor mij een reden zijn om niet verder te gaan. Maar ik geef het wel de tijd. Wij zijn nu 2.5 jaar verder 

En ja..de hele waarheid boven tafel. Denk dat velen van ons daar twijfels bij hebben. Net zoals iemand al schreef. Elke nieuwe informatie roept weer nieuwe informatie op. Was bij mij ook het geval. Op een gegeven moment moet je voor jezelf bedenken wat jij kunt accepteren denk ik. 

Denk dat veel  verzwijgen idd ook voortkomt uit angst om de partner kwijt te raken. Als die collega van mijn man niet verliefd op hem was geweest had ik er nooit achter gekomen. Hoe triest is die wetenschap.

Sterkte😘