Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
Buitenspel2024 schreef op 08-03-2025 om 20:33:
Ik zit er niet zo goed bij, denk ik. Het voelt weer enorm wisselend tussen wil ik het 'opgeven' of denk ik dat er nog wat te repareren valt. Dat laatste is een beetje optimisme door de zon, denk ik. De dagen met de kinderen etc zijn beter behapbaar en dus voel ik mij overdag wel goed. Dan opper ik kleine dingen om wat toenadering te zoeken (samen eten, of een kletspraatje via de app) maar alles pakt nog steeds niet uit zoals het zou moeten 'volgens het boekje' als de ander ook wilt herstellen.
In therapie geeft man aan samen verder te willen. Is dat dan gewoon een sociaal wenselijk antwoord of zou het toch echt mogelijk zijn dat hij dat wilt, maar het gewoon niet kan uitvoeren zoals daadwerkelijk helpend is? Gaat die therapeut daar doorheen kunnen prikken?
Ik kan tot op zekere hoogte wel wat begrip opbrengen voor wáárom iemand een affaire begint (oorzaak hier nog altijd niet bekend, maar er zijn natuurlijk wel redenen die wellicht te accepteren zijn), maar begrip opbrengen voor waarom het zo lang duurt voordat er actie volgt nu, vind ik erg lastig.
Zou het echt kunnen dat iemand na 3 maanden nog steeds geen enkel idee heeft voor de oorzaak van een affaire? Of is reden dan te pijnlijk om te delen?
Misschien klink ik wel een beetje als een 'broken record' hier. Maar deur dicht voelt wel echt als deur dicht. Ben ik al bereid die dicht te doen? Misschien zie ik potentie die er helemaal niet is.. of het is er wel en dan wil ik het niet zomaar opgeven.
Soms zou ik willen dat ik vorig jaar al veel harder had opgetreden of iets. Hem eruit gezet voordat de ellende echt begon. Achteraf is makkelijk praten natuurlijk maar toch baal ik er wel van dat ik niet tijdig iets groters heb gedaan om dit allemaal te voorkomen
Ach Buitenspel, wat een slepend gebeuren. Ik vind het moeilijk om te lezen merk ik. Dit bedoelde ik nou een tijdje terug met 'waar is jouw kwaadheid?" En 'het hele gebeuren wordt een clusterfuck in je hoofd". Laten we even terug naar de basis gaan: man gaat vreemd, man zegt met jou door de willen, maar doet daar niets voor, laat je maanden modderen, trekt zich terug uit het gezin, gaat boven eten etc. Nou zegt hij weer bij de therapeut dat hij door wil. Maar waarmee wil hij dan door, want hij doet niets aan de relatie. Intussen draai jij het gezin en doet nog allerlei lieve pogingen tot contact ook waar hij vervolgens amper op reageert. En nu ben je bij de therapeut geweest en nou moet je weer gaan zitten gissen of wat hij daar zegt wel gemeend is en wat hij bedoelt. En nu is het weer heen en weer springen op gedachten van 'deur dicht of juist niet want misschien zit er wel van alles achter wat hij niet laat zien'. Maar jij geeft hem de ruimte om het niet te laten zien doordat je maar geduldig blijft. Wederom: waar zit je kwaadheid? Die wordt gesmoord in overwegingen. Er is ook zoiets als de wet van de paradox he? Je denkt nu alles te sparen door af te wachten maar misschien doorbreekt juist jouw echte boosheid over zijn behandeling van jou het vastzitten zodanig dat jullie verder kunnen. En zo niet dan is dat maar duidelijk. Je harder opstellen kan nu ook he?
" En nu ben je bij de therapeut geweest en nou moet je weer gaan zitten gissen of wat hij daar zegt wel gemeend is en wat hij bedoelt."
Ja ik haal mijzelf even aan want ik bedacht nog iets: natuurlijk hoef je bij de relthep niet boos te gaan schreeuwen maar een ferm "je spreekt deze woorden nu al lang uit, maar je daden tonen het tegendeel, hoe zit dat?" zal zaken meer op scherp zetten.
Want ja intussen weten we over relaties iha wel dat het niet om de woorden gaat maar om wat iemand daadwerkelijk in zijn daden laat zien. Leg hem het vuur aan de schenen! Niet om gemeen te zijn maar omdat deze hele houding van hem gemeen tegen jou is.
GekkeHenkie100 schreef op 01-03-2025 om 09:24:
[..]
Dat hangt denk ik heel erg af van het gesprek dat jullie voeren. Het feit dat je steeds dezelfde vragen hebt laat zien dat het gewoon nog niet klaar is. En dat is heel begrijpelijk. Iemand zei: gevoel los alleen op door te voelen (en niet in je hoofd en met rationele argumenten).
Dus als je de pijn voelt en vragen hebt: allereerst lief voor jezelf zijn. Je doet niets verkeerd, er is jou onrecht aangedaan en daarin mag je jezelf ruimte geven. Bijvoorbeeld door jezelf te erkennen in hoe naar dit is. Ik kon het ook goed voelen bij muziek. Heel veel verschillende nummers, maar Grijs en Ooit komt nooit weer van Jaap Reesema brachten mij geregeld bij tranen die de druk er wat vanaf haalden.
Het volgende is de reactie van de partner. Is hij/zij steeds opnieuw bereid je vast te houden en te erkennen? Dat is niet steeds opnieuw spijt betuigen, maar meer erkennen hoe moeilijk en verdrietig het voor jou is. Je steeds opnieuw gerust stellen dat hij/zij er alles aan doet om te herstellen en dit never nooit meer te doen. Elke keer dat dit lukt is een stap voorwaarts en elke keer dat het niet lukt 2 stappen terug.
En vond de tip van LifeEvent nog een heel belangrijke: maak nieuwe herinneringen en een nieuwe film. Wij zijn van alles gaan doen. En soms hielp het als mijn vrouw dan op een slecht moment zei: zullen we naar beelden gaan van dingen die wij hebben gedaan? Misschien vermijdend, maar zolang je niet wegloopt voor wat er is kan vermijding een heel welkom onderdeel van je proces zijn. Je kunt namelijk er soort van in verstrikt raken dat je je nu altijd boos en verdrietig moet voelen en genieten niet mag.
Sterkte hoor. Er zijn geen makkelijke oplossingen. Het is denk ik de kunst om wat er gebeurt over langere periode te beoordelen en niet in het hier en nu. Het hier en nu gaat zeker het eerste jaar zo enorm heen en weer. Ik heb na 1,5 gevoeld dat ik klaar was om het te vergeven. Dat hebben wij met een soort van ritueel gedaan. Daarmee was de pijn niet weg, maar ik kon het wel met meer rust benaderen.
Een beetje een verlate reactie van mij uit... ik ben je dankbaar voor je antwoorden alleszins. Er hebben het er hier nog al gezegd, je legt het altijd mooi uit.
Ik las enkele maanden geleden dat je na ongeveer 3 maanden echt wel moest stoppen met dagelijkse confrontaties. Dat je 1 moment per weer moest houden om erover te praten. Dat probeerde ik dus maar ik vind dat zo moeilijk. Wil dat nu nog altijd niet klaar zijn dan niet zeggen dat het gewoon nooit meer goedkomt?
Ik vermijd muziek heel erg nu, omdat ik dan dikwijls ga huilen. Maar wat je zegt klopt, eigenlijk moet die druk er gewoon af.
Me vasthouden en erkennen dat ik het moeilijk heb doet hij wel. Als ik mezelf toesta het te tonen tenminste. Ik heb dagelijks pijnlijke momenten, maar kan ik het maken dat altijd te laten zien? Hij ziet ook wel af als ik zo verdrietig ben. Hij heeft er sowieso echt ontzettend veel spijt van me zo gekwetst te hebben. Hij stelt me ook wel gerust, maar ik kan dat nog altijd niet zomaar zonder meer geloven en blijf wel ergens bang en vol twijfel.
Dat is ook wel een mooie. We maken nu wel meer herinneringen samen dan de laatste 10 jaar. We zijn 10j opgeslorpt geweest door het zorgen voor de kinderen en deden niks meer samen. Daar werken we nu echt wel aan.
Buitenspel2024 schreef op 01-03-2025 om 09:36:
[..]
Het is elke keer zo mooi om te lezen hoe jullie dit hebben doorstaan en er sterker uit zijn gekomen. (Dat geldt voor meer hier natuurlijk)
Zou zo graag willen dat mijn man een tiende deed van hoe jouw vrouw het doet en heeft gedaan.
Misschien moet ik iets meer doen ook nog maar ik heb het gewoon even niet in me om weer wat op te brengen en een deksel op mijn neus te krijgen voor de zoveelste keer..
Het moet vanuit je man komen, jammer genoeg. Je kan jullie relatie en je hart jammer genoeg niet in je eentje helen.
Dikke knuffel...
MRI schreef op 09-03-2025 om 11:39:
" En nu ben je bij de therapeut geweest en nou moet je weer gaan zitten gissen of wat hij daar zegt wel gemeend is en wat hij bedoelt."
Ja ik haal mijzelf even aan want ik bedacht nog iets: natuurlijk hoef je bij de relthep niet boos te gaan schreeuwen maar een ferm "je spreekt deze woorden nu al lang uit, maar je daden tonen het tegendeel, hoe zit dat?" zal zaken meer op scherp zetten.
Want ja intussen weten we over relaties iha wel dat het niet om de woorden gaat maar om wat iemand daadwerkelijk in zijn daden laat zien. Leg hem het vuur aan de schenen! Niet om gemeen te zijn maar omdat deze hele houding van hem gemeen tegen jou is.
Ik had je eerste reactie gelezen, deze lees ik nu net pas. Nav iets dat vanochtend gebeurde, toch een soort gesprek/discussie aangegaan met man. Hem nogmaals uiteindelijk gevraagd of hij door wilt, hij zei ja. Heb hem gemeld dat hij dingen dan eens anders moet gaan doen en niet gemeen tegen me moet zijn. Dat ik hem gemeen vindt naar mij. Dat zijn acties zoals nonstop appen, ook als ik afgelopen vrijdag opper om samen te eten, mij zeer doen. Dat het me heel wat moeite kost om zoiets te opperen en dat als hij tijdens het eten gaat appen stiekem en niet verteld met wie, mij dat zeer doet. Dat als hij wil dat dingen anders worden, hij daar zelf ook iets in kan doen (nav discussie ging het nu over een oppas regelen). Dus ik ben blij dat jij aanvult met dat stuk over gemeen doen, want ik wou je nog vragen of je tips had en gelukkig sluit die dus aan bij wat ik ook zelf vanmiddag heb gezegd..
Winnie86 schreef op 09-03-2025 om 13:21:
[..]
Een beetje een verlate reactie van mij uit... ik ben je dankbaar voor je antwoorden alleszins. Er hebben het er hier nog al gezegd, je legt het altijd mooi uit.
Ik las enkele maanden geleden dat je na ongeveer 3 maanden echt wel moest stoppen met dagelijkse confrontaties. Dat je 1 moment per weer moest houden om erover te praten. Dat probeerde ik dus maar ik vind dat zo moeilijk. Wil dat nu nog altijd niet klaar zijn dan niet zeggen dat het gewoon nooit meer goedkomt?
Ik vermijd muziek heel erg nu, omdat ik dan dikwijls ga huilen. Maar wat je zegt klopt, eigenlijk moet die druk er gewoon af.
Me vasthouden en erkennen dat ik het moeilijk heb doet hij wel. Als ik mezelf toesta het te tonen tenminste. Ik heb dagelijks pijnlijke momenten, maar kan ik het maken dat altijd te laten zien? Hij ziet ook wel af als ik zo verdrietig ben. Hij heeft er sowieso echt ontzettend veel spijt van me zo gekwetst te hebben. Hij stelt me ook wel gerust, maar ik kan dat nog altijd niet zomaar zonder meer geloven en blijf wel ergens bang en vol twijfel.
Dat is ook wel een mooie. We maken nu wel meer herinneringen samen dan de laatste 10 jaar. We zijn 10j opgeslorpt geweest door het zorgen voor de kinderen en deden niks meer samen. Daar werken we nu echt wel aan.
Benieuwd waar je dat gelezen hebt!!
Wij zijn 23 maanden verder en we hebben het er bijna dagelijks nog over. En de confrontatie is soms nog steeds behoorlijk pijnlijk, voor allebei.
Gisteren bv had ik een plotselinge trigger toen ik in mijn agenda keek om een afspraak met een vriendin te maken. Ik bedacht dat dat de gelegenheden waren dat hij dan even snel een wip met truus kon maken. Zoiets overkomt mij dan. Hij was verderop in de ruimte met iets ingewikkelds bezig maar (zei later) voelde acuut de sfeer omslaan.
Het is nog steeds helend om het te bespreken en ook al zijn het weer dezelfde vragen en antwoorden, het is erkenning van het leed wat hij mij heeft aangedaan. Net als dat onze dochter pas zei "papa heeft geen moeite gehad om tegen mij te liegen dat hij boodschappen ging doen maar eigenlijk naar truus ging"
Die opmerking treft hem dan als een mokerslag en is dan erg van slag door schuld en schaamte.
De kinderen noemen haar ook truus. Zij voelen zich ook voorgelogen door allebei en puzzelstukjes zijn op hun plek gevallen. Zij wilde met alle geweld steeds dat de kinderen bij haar kwamen, mijn dochter om te komen knutselen of haren vlechten, mijn zoon om te komen lunchen bv en wat ze zich achteraf realiseerden is dat altijd papa ze dan op kwam halen omdat ik moest werken. Ze hebben gezien hoe ze dan naast elkaar op de bank zaten.
Ook zij hebben daar nu nog vragen over. Heel pijnlijk maar wel goed dat zij ook kunnen uitspreken hoe gemeen hij was.
Er staat geen tijd en geen manier voor. Herstel op de manier die bij jullie past. En die herinneringen maken zijn zo belangrijk idd!
Buitenspel2024 schreef op 09-03-2025 om 14:03:
[..]
Ik had je eerste reactie gelezen, deze lees ik nu net pas. Nav iets dat vanochtend gebeurde, toch een soort gesprek/discussie aangegaan met man. Hem nogmaals uiteindelijk gevraagd of hij door wilt, hij zei ja. Heb hem gemeld dat hij dingen dan eens anders moet gaan doen en niet gemeen tegen me moet zijn. Dat ik hem gemeen vindt naar mij. Dat zijn acties zoals nonstop appen, ook als ik afgelopen vrijdag opper om samen te eten, mij zeer doen. Dat het me heel wat moeite kost om zoiets te opperen en dat als hij tijdens het eten gaat appen stiekem en niet verteld met wie, mij dat zeer doet. Dat als hij wil dat dingen anders worden, hij daar zelf ook iets in kan doen (nav discussie ging het nu over een oppas regelen). Dus ik ben blij dat jij aanvult met dat stuk over gemeen doen, want ik wou je nog vragen of je tips had en gelukkig sluit die dus aan bij wat ik ook zelf vanmiddag heb gezegd..
Okay, heel goed. Hoe reageerde hij?
(en nog een tip: let op je 'locus of control' wat zoveel betekent als: ga niet wachten totdat hij begrijpt dat iets niet aardig of vervelend is, dan leg je je krachtpunt bij hem. Dat eeuwige uitleggen dat iets niet lief is werkt niet bij sommige mensen: zij moeten voelen dat het je ernst is. Anders zien ze al dat vragen om begrip als een teken dat je toch wel blijft. Leg je krachtpunt van handelen bij jezelf: eis dat hij laat zien dat hij echt met je verder wil en dat, en dat je anders zelf de stekker er uit trekt. Genoeg gesoebat, geef hem geen ruimte meer met dit gedrag weg te komen)
MRI schreef op 09-03-2025 om 14:29:
[..]
Okay, heel goed. Hoe reageerde hij?
(en nog een tip: let op je 'locus of control' wat zoveel betekent als: ga niet wachten totdat hij begrijpt dat iets niet aardig of vervelend is, dan leg je je krachtpunt bij hem. Dat eeuwige uitleggen dat iets niet lief is werkt niet bij sommige mensen: zij moeten voelen dat het je ernst is. Anders zien ze al dat vragen om begrip als een teken dat je toch wel blijft. Leg je krachtpunt van handelen bij jezelf: eis dat hij laat zien dat hij echt met je verder wil en dat, en dat je anders zelf de stekker er uit trekt. Genoeg gesoebat, geef hem geen ruimte meer met dit gedrag weg te komen)
Nog nooit gehoord van locus of control. Hoe zou je dat in de praktijk vormgeven? Niet vragen om begrip of dan dus zeggen dat iets pijnlijk is? Maar dan concreet iets doen (of niet doen)? Of bedoel je dan meer bij de therapie iets zeggen als wat je eerder aangaf, gewoon melden dat zijn acties niet passen bij zijn woorden? Of meer hem laten denken hoe hij iets zou kunnen oplossen?
MRI schreef op 09-03-2025 om 14:29:
[..]
Okay, heel goed. Hoe reageerde hij?
(en nog een tip: let op je 'locus of control' wat zoveel betekent als: ga niet wachten totdat hij begrijpt dat iets niet aardig of vervelend is, dan leg je je krachtpunt bij hem. Dat eeuwige uitleggen dat iets niet lief is werkt niet bij sommige mensen: zij moeten voelen dat het je ernst is. Anders zien ze al dat vragen om begrip als een teken dat je toch wel blijft. Leg je krachtpunt van handelen bij jezelf: eis dat hij laat zien dat hij echt met je verder wil en dat, en dat je anders zelf de stekker er uit trekt. Genoeg gesoebat, geef hem geen ruimte meer met dit gedrag weg te komen)
Oh en hij reageerde vrij vermijdend 'we moeten morgen in de therapie al praten, en nu ook?' en 'ik wil het er niet over hebben. Heb er nu geen antwoord op'. Op dat laatste melde ik 'dan kom je er vanavond maar op terug als je wel een antwoord hebt'
Buitenspel2024 schreef op 09-03-2025 om 16:14:
[..]
Oh en hij reageerde vrij vermijdend 'we moeten morgen in de therapie al praten, en nu ook?' en 'ik wil het er niet over hebben. Heb er nu geen antwoord op'. Op dat laatste melde ik 'dan kom je er vanavond maar op terug als je wel een antwoord hebt'
Dit vind ik behoorlijke rode vlaggen dat hij zo reageert.
Hij moet het erover hebben! Hij heeft nog steeds niet zijn verantwoordelijkheid genomen. Natuurlijk is het niet leuk! Natuurlijk wil hij een streep eronder en door maar als je niet SAMEN op bodem van de put bent belandt (jij doordat hij jou erin heeft geflikkerd en hij om naast je te staan/zitten) dan kan er ook geen weg komen uit de put.
Vraagje :zou je dit (wat je hier op het forum schrijft) aan hem kunnen laten lezen? Eerder reageerde je met "dan is hij meteen weg" op die adviezen "eerste hulp bij vreemdgaan"
LifeEvent! schreef op 09-03-2025 om 16:45:
[..]
Dit vind ik behoorlijke rode vlaggen dat hij zo reageert.
Hij moet het erover hebben! Hij heeft nog steeds niet zijn verantwoordelijkheid genomen. Natuurlijk is het niet leuk! Natuurlijk wil hij een streep eronder en door maar als je niet SAMEN op bodem van de put bent belandt (jij doordat hij jou erin heeft geflikkerd en hij om naast je te staan/zitten) dan kan er ook geen weg komen uit de put.
Vraagje :zou je dit (wat je hier op het forum schrijft) aan hem kunnen laten lezen? Eerder reageerde je met "dan is hij meteen weg" op die adviezen "eerste hulp bij vreemdgaan"
Zou ik op zich wel kunnen doen, maar dan liever op een andere manier, in een brief ofzo. Geloof niet dat ik hem op dit forum wil 
dan ben ik mijn vertrouwde steunplekje straks kwijt en ik vind dit zo'n fijne plek.
(De metafoor van de put kent 'ie, hij heeft Ferdinand Bijzet ook beluisterd maar doet niet veel met die adviezen..)
@Buitenspel
Het lijkt alsof hij denkt dat de relatietherapie jullie gaat ‘fixen’, maar het zijn natuurlijk slechts handvatten die zij kunnen bieden. Het ECHTE werk zal vanuit hem en jullie moeten komen buiten de therapie!
Ik heb ook een beetje het idee dat jij niet het achterste van je tong laat zien bij de therapeut, sla jij weleens met je vuisten op tafel daar? Als jij dat eng vindt om thuis te doen, dan zou ik dat juist tijdens de therapie doen, zodat zij kunnen inspelen op jullie dynamiek. Waarvoor heb je anders deze relatietherapie?
Hoe moeilijk ook Buitenspel, ik denk dat jij het veel harder en duidelijker moet gaan spelen, zodat hij weet dat het ‘5 voor 12’ is!
Buitenspel2024 schreef op 09-03-2025 om 16:13:
[..]
Nog nooit gehoord van locus of control. Hoe zou je dat in de praktijk vormgeven? Niet vragen om begrip of dan dus zeggen dat iets pijnlijk is? Maar dan concreet iets doen (of niet doen)? Of bedoel je dan meer bij de therapie iets zeggen als wat je eerder aangaf, gewoon melden dat zijn acties niet passen bij zijn woorden? Of meer hem laten denken hoe hij iets zou kunnen oplossen?
Als je loc bij hem ligt, ben je aan het wachten totdat hij aardig doet. Doet hij dat niet dat ga je uitleggen dat dat toch niet lief is. Je hoopt de hele tijd op zijn begrip, bent verbaasd dat hij zo onbegripvol is maar verandert niets aan je situatie. Je blijft geduldig en blijft maar verwachten dat deze houding oplevert dat hij zal inzien dat het toch niet redelijk is hoe hij handelt. Je wordt niet boos. Kortom, je bent afhankelijk van hoe hij zich gedraagt.
Als je loc bij jou ligt mag je boos worden, neem je afstand, zeg je eerder: "luister gast heb het helemaal met jou gehad. Ik merk dat ik steeds kwader op je wordt. Ik ga voor mijzelf kiezen" (en dan geef je daar ook gevolg aan, dus je laat hem los, je gaat hobbies doen en vriendinnen en niet meer mindfucken over hoe je hem zo ver zou kunnen krijgen, zoals je alweer in de laatste zin doet. Je reageert vanuit je eigen persoon, wat jij er echt van vindt ipv denkend voor de relatie en hoe dat goed moet komen
Buitenspel2024 schreef op 09-03-2025 om 16:14:
[..]
Oh en hij reageerde vrij vermijdend 'we moeten morgen in de therapie al praten, en nu ook?' en 'ik wil het er niet over hebben. Heb er nu geen antwoord op'. Op dat laatste melde ik 'dan kom je er vanavond maar op terug als je wel een antwoord hebt'
Kijk dit bedoel ik. Waarom denk hij dat hij zich dit antwoord kan veroorloven? Hier zou hij toch stevige repliek op dienen te krijgen. Iets van 'wat maak jij mij nou, je liegt en bedriegt en je laat me daarna maar rondzwemmen met vragen en je doet er helemaal niks en je denkt dat de relthep het wel oplost? Nou ik heb nieuws voor je: met deze houding ga ik het niet met je redden! (en dat met pittige ferme stem)
Enfin je moet dat wel voelen natuurlijk en doordat lijntrekken word je steeds meer bij jezelf weggehaald. Mag jij boos zijn van jezelf? ook in andere situaties?
RoodVruchtje schreef op 09-03-2025 om 17:23:
@Buitenspel
Het lijkt alsof hij denkt dat de relatietherapie jullie gaat ‘fixen’, maar het zijn natuurlijk slechts handvatten die zij kunnen bieden. Het ECHTE werk zal vanuit hem en jullie moeten komen buiten de therapie!
Ik heb ook een beetje het idee dat jij niet het achterste van je tong laat zien bij de therapeut, sla jij weleens met je vuisten op tafel daar? Als jij dat eng vindt om thuis te doen, dan zou ik dat juist tijdens de therapie doen, zodat zij kunnen inspelen op jullie dynamiek. Waarvoor heb je anders deze relatietherapie?
Hoe moeilijk ook Buitenspel, ik denk dat jij het veel harder en duidelijker moet gaan spelen, zodat hij weet dat het ‘5 voor 12’ is!
Nou we hebben pas 2 sessies gehad, nog niet met mijn vuisten op tafel geslagen..
Het echte werk moet natuurlijk wel buiten de therapie gebeuren, maar betwijfel of man dat snapt of dat hij wil en of hij dat kan. Een paar x therapie gaat natuurlijk niks oplossen als er daarbuiten niks kan..
