Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
Stresskipje schreef op 03-03-2025 om 15:24:
@winnie86
Waarom kun jij niet zeggen wat je nodig hebt? Weet je je gevoel niet onder woorden te brengen? Weet je niet wat er concreet achter je gevoel zit?
Ik moet ook letterlijk tegen mn man zeggen wat ik wil, of hoe ik iets bedoel. anders heeft hij ook geen idee of vat het anders op (vermoedelijk ook ass). Na jaren van communiceren heeft hij ook geleerd te vragen wat ik van hem verwacht of hoe ik iets bedoel. Onempathische mensen zijn misschien niet empathisch, maar wel leerbaar. Ookal is hij beperkt in zich inleven, dan hoeft het nog geen eenrichtingsverkeer te zijn.
Ik kan me voorstellen dat mijn post nu beroerder/harder overkomt dan dat ik deze bedoel, maar ik weet niet hoe ik het anders kan omschrijven.
Je doet het nu overkomen alsof het hebben van ASS, of wat dan ook in vergelijkbare spectrum, een soort van excuus is voor die ander zijn/haar gedrag. Of dat zij daardoor een soort van ontoerekeningsvatbaar zijn.
Is dat wat jij soms denkt Stresskipje, dat je man doet zoals hij nu doet door zijn (nog niet vastgestelde) ASS? Dat hij niet beseft hoe respectloos het is richting zijn vrouw en gezin om voor de 2e keer in 1 maand met zijn minnares op vakantie te gaan? Om vervolgens weer ongegeneerd ‘thuis’ te komen en zijn plaatsje inneemt binnen het gezin en in het bed naast zijn vrouw?
Sneeuwklokjes schreef op 02-03-2025 om 11:26:
lees al lang af en toe mee. Maar alle verhalen en berichten en 437 pagina's doorlezen is erg veel.
Zijn hier ook stellen die daadwerkelijk langere tijd uitelkaar zijn geweest en het daarna besloten toch verder te gaan?
Wij zijn nu een jaar uitelkaar (relatie bijna 19jaar). Heel veel gebeurd. Maar toch willen we onderzoeken of dit de juiste beslissing is geweest. Hoe pak je dit aan? We zijn opzoek naar een relatietherapeut, maar merken dat er maar weinig zijn die ervaring hebben met stellen die het na een lange periode toch willen proberen. We willen niet in dezelfde patronen stappen en terug naar t oude.
Wie heeft tips?
Bedenk dat verandering heel erg moeilijk is. Kunnen jullie elkaar accepteren zoals jullie nu zijn? Je kunt geen ander mens van elkaar maken. Dit is wat het is. Is dat genoeg? Ook therapie maakt geen ander mens van jou of hem. Ga het dus niet proberen met het idee dat nu alles anders gaat.
Tevens zou ik aanraden je eigen huis te behouden. Je kunt prima een relatie hebben zonder dagelijks samen te leven. Laat dat ook geen doel meer zijn. Geef elkaar de vrijheid en een eigen leven. En kijk hoe het vanuit die situatie samen gaat.
RoodVruchtje schreef op 03-03-2025 om 16:46:
[..]
Ik kan me voorstellen dat mijn post nu beroerder/harder overkomt dan dat ik deze bedoel, maar ik weet niet hoe ik het anders kan omschrijven.
Je doet het nu overkomen alsof het hebben van ASS, of wat dan ook in vergelijkbare spectrum, een soort van excuus is voor die ander zijn/haar gedrag. Of dat zij daardoor een soort van ontoerekeningsvatbaar zijn.
Is dat wat jij soms denkt Stresskipje, dat je man doet zoals hij nu doet door zijn (nog niet vastgestelde) ASS? Dat hij niet beseft hoe respectloos het is richting zijn vrouw en gezin om voor de 2e keer in 1 maand met zijn minnares op vakantie te gaan? Om vervolgens weer ongegeneerd ‘thuis’ te komen en zijn plaatsje inneemt binnen het gezin en in het bed naast zijn vrouw?
Nee ,zo doe ik het niet overkomen, jij haalt mijn situatie er zelf bij (no offence). We hebben het hier over communiceren. Aangeven wat je nodig hebt en verwacht.
Ik benadruk zelfs dat onempathisch zijn niet hetzelfde is als onnozel. Dus geen excuus voor kutgedrag nee, alleen een andere manier van communiceren, waarbij je ook actie mag terug verwachten.
man weet wel degelijk dat het respectloos is wat hij doet. Daarom heeft hij het eerst uit gemaakt met mij voordat hij met haar het bed indook. Dat hij nog hier is is omdat ik niet wil scheiden. Zo dekt hij zich aan alle kanten in, dat hem niks te verwijten valt. want van verwijten krijgt hij een rotgevoel en wordt hij boos. Egocentrisch. Onempathisch dus. Om tot een fatsoenlijk gesprek te komen moet ik duidelijk mijn verwachtingen en bedoelingen aangeven. Hij kan dat zelf niet passend invullen.
Dat was mijn boodschap aan Winnie.
Izza schreef op 03-03-2025 om 17:09:
[..]
Bedenk dat verandering heel erg moeilijk is. Kunnen jullie elkaar accepteren zoals jullie nu zijn? Je kunt geen ander mens van elkaar maken. Dit is wat het is. Is dat genoeg? Ook therapie maakt geen ander mens van jou of hem. Ga het dus niet proberen met het idee dat nu alles anders gaat.
Tevens zou ik aanraden je eigen huis te behouden. Je kunt prima een relatie hebben zonder dagelijks samen te leven. Laat dat ook geen doel meer zijn. Geef elkaar de vrijheid en een eigen leven. En kijk hoe het vanuit die situatie samen gaat.
Dat ben ik niet met je eens. Als de wil er is en je elkaar kan helpen kan je wel veranderen. Elkaars destructieve patronen herkennen en afspreken dat je daar op aangesproken wil worden.
Een onderdeel van de affaire was dat mijn man makkelijk kon liegen. Dat wist ik altijd al, van die kleine dingetjes, hij werd boos als ik daar wat van zei. In therapie heeft hij geleerd hoe dat leugen pad in zijn hoofd ervoor zorgde dat hij het makkelijker kon en er nauwelijks schuldgevoel daarover was. Dat pad moet overwoekeren en een ander pad, de waarheid, moet gemaakt worden zodanig dat het met de ogen dicht gelopen kan worden. Zijn psycholoog vroeg mij of ik bereid was hem daarbij te helpen, zo'n pad maken kost tijd. Met vallen en opstaan. We hebben ervoor gekozen onze kinderen (14 18 en 23) erin te betrekken want onze oudste zoon vertoonde al hetzelfde leugengedrag. Het is bijzonder om zo kwetsbaar en open te zijn met en voor elkaar. Niet alleen onze relatie is door het kwade heen ten goede gekeerd maar ook ons gezin. Vrienden van de kinderen zijn graag hier (ook de kinderen van onze vrienden die ons verlaten hebben!! ) daar zijn we heel dankbaar voor.
Ik las vanmorgen een artikel daarover van een neurowetenschapper die ik graag wil delen.
https://www.flowmagazine.nl/levenslessen/patronen-doorbreken-tips/
