Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
Elpisto schreef op 27-02-2025 om 15:46:
[..]
Dat maakt het ook zo lastig, omdat in een normale situatie waarin je man moe is en vroeg op bed gaat, je voor jezelf daar waarschijnlijk niet iets geks achter zou zoeken en niet een seconde zou nadenken over of het allemaal nog wel zo moet. Door wat je mee gemaakt hebt, veranderd de gedachte daarbij.
Althans, dat had ik wel altijd heel erg. Is ze chagrijnig omdat ze een kutdag heeft of omdat er wat speelt? Dat komt omdat een en ander altijd gelijk te trekken was met gebeurtenissen in de affaire, die ik natuurlijk op dat moment niet helemaal plaatsen kon. En die mindfuck, die laat je maar moeilijk los. Of ja, die liet ik maar moeilijk los. En daar komt het liegen natuurlijk ook een beetje om de hoek kijken: Je weet op een gegeven moment fictie van non-fictie niet meer te onderscheiden. Of makkelijker gezegd: Het nare van liegen is dat je het niet meer geloofd als de waarheid gesproken wordt.Ik ben daardoor veel meer in een soort van neutrale stand gegaan de afgelopen 1,5 jaar, zie ik nu. Een beetje de " het zal me allemaal wel" stand. Dat wil niet zeggen dat het niet goed ging of dat we het niet leuk hebben gehad in de periode tussen de affaires in. We hebben een boel gezien, een boel gedaan. Maar ergens heb ik altijd wel het gevoel gehad dat ze vooral niet weg gegaan is, omdat ze het allemaal zo goed voor elkaar had en het alternatief een stuk minder leuk was.
Ja precies. Man heeft altijd veel en onregelmatig gewerkt, nu ben ik achterdochtig omdat hij de avonden waarop hij thuis zou kunnen zijn of naar Truus gaat, of opeens toch moet werken, of vroeg naar bed gaat. Dat werken en naar bed gaan zijn niet abnormaal, en kwam zovaak voor. Nu is alles verdacht.
Ik zit ook in de "zal wel" modus, maar toch raakt het me nog dat hij niet meer met mij wil zijn. Ik probeer daarom afstand te houden, maar dat vind ik dan weer lastig als hij opeens weer dingen gaat overleggen, interesse toont,of zoals vd week thuis komt voor koffie. Dan verander ik weer in die dweil die zo gek op hem is.
Ik kan me je verhaal zo niet voor de geest halen, maar haal jezelf niet naar beneden he. Volgens mj doe jij het prima, je komt sterk over. Als je dingen liet of laat gebeuren is dat jou manier en dat is prima. Als je grens echt daar is ga je daar vanzelf naar handelen. Niet te hard voor jezelf!
Anna Cara schreef op 26-02-2025 om 22:22:
[..]
Dat het gemiddeld 7 jaar duurt voor iemand besluit tot scheiden, komt van therapeut. Dat is niet mijn verhaal. Wij vrouwen / we schijnen er vaak zo lang over te doen voor scheiding daadwerkelijk wordt doorgezet. Ik vond dat best schokkende info.
LifeEvent! schreef op 26-02-2025 om 20:38:
[..]
Weet je man dat je die optie op scheiden houdt nu het 7 jaar geleden is?
Praten jullie er nog regelmatig over? Komt dat vanuit jou of ook van hem?
Hoe is het contact nu met Truus en jullie? Want niet verhuisd toch?
Negeer je haar en dr man of.....
Ik weet dat de man van truus ons het liefst ziet vertrekken (heeft hij tegen vrienden gezegd) er kan net aan een "hallo" aan mij af maar man negeert hij. Prima, al strookt het niet met zijn app van dankbaarheid aan mijn man dat hij de wake up call was van zijn huwelijk en zich zelfs bezorgd toonde omdat iedereen mijn man had uitgekotst en het huis had moeten verlaten, hij vond dat heel heftig.
Natuurlijk kom ik truus het liefst ook niet meer tegen. Maar zij heeft al onbeschaamd gezegd dat 2025 haar jaar gaat worden dus ik bereid mij al voor op haar publieke Come back.
Hoe gaan jij en je man met dat stel om?
Of en hoe wij omgaan met dat stel? Niet. Meteen naar nul gebracht. Einde vriendschap. Zij zijn een paar jaar geleden alsnog uit elkaar gegaan.
Hoe hebben jullie jezelf durven openstellen om verder te gaan?
5 maanden na de ontdekking dat hij 2j vreemdging met een collega. En ik heb de indruk dat ik meer afdrijf dan naar hem toe trek.
Op zich zou het tussen ons beter dan voordien kunnen worden. Het was eventjes ook echt beter.
Maar dan sloop die angst en twijfel erin en was het gedaan. Ik ben nu al 2 maanden meer bezig met hem wegduwen en alles wat hij zegt en doet kapot analyseren dan met toenadering zoeken.
Loslaten zegt de therapeut. Proberen vergeven want op deze manier kwel ik mezelf. Proberen de beelden die altijd boven komen weg te duwen. Maar hoe dan?
Winnie86 schreef op 28-02-2025 om 09:35:
Hoe hebben jullie jezelf durven openstellen om verder te gaan?
5 maanden na de ontdekking dat hij 2j vreemdging met een collega. En ik heb de indruk dat ik meer afdrijf dan naar hem toe trek.
Op zich zou het tussen ons beter dan voordien kunnen worden. Het was eventjes ook echt beter.
Maar dan sloop die angst en twijfel erin en was het gedaan. Ik ben nu al 2 maanden meer bezig met hem wegduwen en alles wat hij zegt en doet kapot analyseren dan met toenadering zoeken.
Loslaten zegt de therapeut. Proberen vergeven want op deze manier kwel ik mezelf. Proberen de beelden die altijd boven komen weg te duwen. Maar hoe dan?
Ik heb net hetzelfde. En ik raak er ook niet uit!
Winnie86 schreef op 28-02-2025 om 09:35:
Hoe hebben jullie jezelf durven openstellen om verder te gaan?
5 maanden na de ontdekking dat hij 2j vreemdging met een collega. En ik heb de indruk dat ik meer afdrijf dan naar hem toe trek.
Op zich zou het tussen ons beter dan voordien kunnen worden. Het was eventjes ook echt beter.
Maar dan sloop die angst en twijfel erin en was het gedaan. Ik ben nu al 2 maanden meer bezig met hem wegduwen en alles wat hij zegt en doet kapot analyseren dan met toenadering zoeken.
Loslaten zegt de therapeut. Proberen vergeven want op deze manier kwel ik mezelf. Proberen de beelden die altijd boven komen weg te duwen. Maar hoe dan?
Hoe je beelden kwijtraakt.. 🤷♀️ ik wou dat ik het wist. Hier nu 2 maanden sinds ik alles weet en mij lukt het (nog?) niet..
Zegt en doet hij dingen die je 'moet' analyseren of zegt en doet hij dingen ten behoeve van herstel?
Is er iets gebeurd waardoor de angst en twijfel weer terugkwam? 5 maanden is niet lang, mensen op dit forum zijn al langer onderweg en 5 maanden lijkt kort. Al begrijp ik goed dat het soms heel lang voelt.
Is het zeker weten klaar met die collega? Een affaire van 2 jaar is wel lang, dat is niet niks om te verwerken ook. Weet hij waarom hij die affaire had? En is hij met die oorzaak aan de slag?
Winnie86 schreef op 28-02-2025 om 09:35:
Hoe hebben jullie jezelf durven openstellen om verder te gaan?
5 maanden na de ontdekking dat hij 2j vreemdging met een collega. En ik heb de indruk dat ik meer afdrijf dan naar hem toe trek.
Op zich zou het tussen ons beter dan voordien kunnen worden. Het was eventjes ook echt beter.
Maar dan sloop die angst en twijfel erin en was het gedaan. Ik ben nu al 2 maanden meer bezig met hem wegduwen en alles wat hij zegt en doet kapot analyseren dan met toenadering zoeken.
Loslaten zegt de therapeut. Proberen vergeven want op deze manier kwel ik mezelf. Proberen de beelden die altijd boven komen weg te duwen. Maar hoe dan?
Die beelden gaan nooit meer weg. Accepteer dat. Met veel tijd zou het minder moeten worden. Uiteindelijk moet jij je er overheen kunnen zetten. Als er triggers blijven komen lukt dat niet en kan je niet verder. Hetzelfde is van toepassing op vertrouwen. Het onvoorwaardelijke is weg. Dat komt nooit meer terug. Je moet leren hem opnieuw te vertrouwen (en daar kan en moet hij middels woord en gedrag alles aan doen). Maar er is geen garantie dat de ander het niet meer doet. Ik geloof niet dat de gemiddelde mensen is gemaakt voor levenslang dezelfde partner. Ze zijn er wel. Maar hoeveel mensen ken jij die vanaf hun 18e tot hun 80e bij 1 persoon zijn? De meeste mensen wisselen gedurende hun leven van partners.
Winnie86 schreef op 28-02-2025 om 09:35:
Hoe hebben jullie jezelf durven openstellen om verder te gaan?
5 maanden na de ontdekking dat hij 2j vreemdging met een collega. En ik heb de indruk dat ik meer afdrijf dan naar hem toe trek.
Op zich zou het tussen ons beter dan voordien kunnen worden. Het was eventjes ook echt beter.
Maar dan sloop die angst en twijfel erin en was het gedaan. Ik ben nu al 2 maanden meer bezig met hem wegduwen en alles wat hij zegt en doet kapot analyseren dan met toenadering zoeken.
Loslaten zegt de therapeut. Proberen vergeven want op deze manier kwel ik mezelf. Proberen de beelden die altijd boven komen weg te duwen. Maar hoe dan?
Ik denk: hoe meer je probeert loslaten te forceren, hoe kleiner de kans dat het lukt. Het is zo begrijpelijk dat je zo snel mogelijk verlost wilt zijn van die beelden en gevoelens. Maar helaas werkt het zo niet bij iets dat je als traumatisch ervaart. In de zin: de beelden, de pijn, het verdriet, de angst lijken het een beetje (of heel erg 🥴) over te nemen. Tijd is je grote vriend. Ik ben 2,5 jaar verder en heb nog nauwelijks last van beelden die me zo lang in beslag hebben genomen. Dat heeft natuurlijk ook te maken met hoe je de tijd (samen) gebruikt.
Wat mij hielp is het besef: wat wij hadden is voorbij. Daarin was veel goeds en tegelijk dat verschrikkelijke bedrog. De vraag was: gaan wij opnieuw samen een toekomst aan? Met wat er nu op onze tijdlijn lag en altijd zou blijven liggen. Maar met de tijd neemt de afstand op de tijdlijn toe. Daar veel over praten, daarin vaak getroost worden en dan gaat er elke keer een stukje scherpte vanaf. Elke keer getriggerd zijn is een kans om dichterbij elkaar te komen of juist een stukje verwijdering te ervaren.
GekkeHenkie100 schreef op 28-02-2025 om 18:05:
[..]
Ik denk: hoe meer je probeert loslaten te forceren, hoe kleiner de kans dat het lukt. Het is zo begrijpelijk dat je zo snel mogelijk verlost wilt zijn van die beelden en gevoelens. Maar helaas werkt het zo niet bij iets dat je als traumatisch ervaart. In de zin: de beelden, de pijn, het verdriet, de angst lijken het een beetje (of heel erg 🥴) over te nemen. Tijd is je grote vriend. Ik ben 2,5 jaar verder en heb nog nauwelijks last van beelden die me zo lang in beslag hebben genomen. Dat heeft natuurlijk ook te maken met hoe je de tijd (samen) gebruikt.
Wat mij hielp is het besef: wat wij hadden is voorbij. Daarin was veel goeds en tegelijk dat verschrikkelijke bedrog. De vraag was: gaan wij opnieuw samen een toekomst aan? Met wat er nu op onze tijdlijn lag en altijd zou blijven liggen. Maar met de tijd neemt de afstand op de tijdlijn toe. Daar veel over praten, daarin vaak getroost worden en dan gaat er elke keer een stukje scherpte vanaf. Elke keer getriggerd zijn is een kans om dichterbij elkaar te komen of juist een stukje verwijdering te ervaren.
Wederom mooi omschreven! Ik ben nu ruim 1.5 jaar verder en de beelden kunnen mij nog steeds aanvliegen. Heb hier EMDR voor gehad maar dat vond ik weggegooid geld. Er samen over praten helpt maar vooral getroost worden, hoe gek dat ook klinkt, door diegene die het mij aan heeft gedaan en vooral zijn dankbaarheid die hij keer op keer toont dat hij een kans heeft gekregen. Daarom denk ik ook wel eens dat ik zoveel moeite blijf houden met die truus. Ze lacht mij voor mijn gevoel uit in mijn gezicht en het briefje met nul uitingen van berouw (wat ze moest schrijven van de kerkeraad) maakte het er niet beter op.
Als het kan en je er behoefte heb is denk ik erover blijven praten een betere vorm van EMDR en tijd.... Geef het tijd! Iedere dag is er weer 1 net zoals elke nacht met een extra uurtje slaap er weer 1 is.
Maak vooral nieuwe herinneringen!
Winnie86 schreef op 28-02-2025 om 09:35:
Hoe hebben jullie jezelf durven openstellen om verder te gaan?
5 maanden na de ontdekking dat hij 2j vreemdging met een collega. En ik heb de indruk dat ik meer afdrijf dan naar hem toe trek.
Op zich zou het tussen ons beter dan voordien kunnen worden. Het was eventjes ook echt beter.
Maar dan sloop die angst en twijfel erin en was het gedaan. Ik ben nu al 2 maanden meer bezig met hem wegduwen en alles wat hij zegt en doet kapot analyseren dan met toenadering zoeken.
Loslaten zegt de therapeut. Proberen vergeven want op deze manier kwel ik mezelf. Proberen de beelden die altijd boven komen weg te duwen. Maar hoe dan?
Hoe is zijn rol nu? Doet hij nog steeds zijn best of is er iets wezenlijks veranderd?
Ik herken wel wat je zegt, bij mij gebeurde dat ook na een aantal maanden (nadat het ook weer een tijdje goed ging). Achteraf gezien kan ik zeggen dat ik toch echt merkte dat mijn man afstand nam en het allemaal niet meer zo serieus nam. Dit sloop er echt in en had ik niet per se in de gaten. Maar hij wuifde mijn pogingen tot gesprekken over het ontrouw bijvoorbeeld weg met: 'Maar we hebben het nu toch goed?'. Waar ik dan niet goed op wist te antwoorden.
Buitenspel2024 schreef op 28-02-2025 om 12:07:
[..]
Hoe je beelden kwijtraakt.. 🤷♀️ ik wou dat ik het wist. Hier nu 2 maanden sinds ik alles weet en mij lukt het (nog?) niet..
Zegt en doet hij dingen die je 'moet' analyseren of zegt en doet hij dingen ten behoeve van herstel?
Is er iets gebeurd waardoor de angst en twijfel weer terugkwam? 5 maanden is niet lang, mensen op dit forum zijn al langer onderweg en 5 maanden lijkt kort. Al begrijp ik goed dat het soms heel lang voelt.
Is het zeker weten klaar met die collega? Een affaire van 2 jaar is wel lang, dat is niet niks om te verwerken ook. Weet hij waarom hij die affaire had? En is hij met die oorzaak aan de slag?
Het is zeker klaar, voor zover je zeker kan zijn, want ja hij loog 2 jaar.
Je zegt daar wel iets... ik denk dat het nog steeds niet helemaal duidelijk is waarom hij de affaire had. Lust? Weglopen van ons hectisch gezin dat hij eigenlijk niet aankan? Dat niet weten hindert me wel in het herstel.
En misschien doet hij niet genoeg. Of toch niet in mijn ogen. Hij probeert meer te helpen thuis, knuffelt en kust me veel. Maar hij vraagt zelden gericht hoe en of het gaat. Uit angst denk ik.
Izza schreef op 28-02-2025 om 14:33:
[..]
Die beelden gaan nooit meer weg. Accepteer dat. Met veel tijd zou het minder moeten worden. Uiteindelijk moet jij je er overheen kunnen zetten. Als er triggers blijven komen lukt dat niet en kan je niet verder. Hetzelfde is van toepassing op vertrouwen. Het onvoorwaardelijke is weg. Dat komt nooit meer terug. Je moet leren hem opnieuw te vertrouwen (en daar kan en moet hij middels woord en gedrag alles aan doen). Maar er is geen garantie dat de ander het niet meer doet. Ik geloof niet dat de gemiddelde mensen is gemaakt voor levenslang dezelfde partner. Ze zijn er wel. Maar hoeveel mensen ken jij die vanaf hun 18e tot hun 80e bij 1 persoon zijn? De meeste mensen wisselen gedurende hun leven van partners.
Maar hoe kan hij dat met woord en gedrag? Ik merk zelf ook dat wat hij nu doet niet genoeg is. Maar ik weet zelf niet goed wat dan wel nodig is. En hijzelf heeft het daar ook lastig mee. Hij denkt dat hij heel veel doet volgens mij, en het is al veel beter dan vroeger. Maar ik denk dat hij door zijn ASS niet helemaal kan voelen wat nodig is. En ik kan het ook niet zeggen.
GekkeHenkie100 schreef op 28-02-2025 om 18:05:
[..]
Ik denk: hoe meer je probeert loslaten te forceren, hoe kleiner de kans dat het lukt. Het is zo begrijpelijk dat je zo snel mogelijk verlost wilt zijn van die beelden en gevoelens. Maar helaas werkt het zo niet bij iets dat je als traumatisch ervaart. In de zin: de beelden, de pijn, het verdriet, de angst lijken het een beetje (of heel erg 🥴) over te nemen. Tijd is je grote vriend. Ik ben 2,5 jaar verder en heb nog nauwelijks last van beelden die me zo lang in beslag hebben genomen. Dat heeft natuurlijk ook te maken met hoe je de tijd (samen) gebruikt.
Wat mij hielp is het besef: wat wij hadden is voorbij. Daarin was veel goeds en tegelijk dat verschrikkelijke bedrog. De vraag was: gaan wij opnieuw samen een toekomst aan? Met wat er nu op onze tijdlijn lag en altijd zou blijven liggen. Maar met de tijd neemt de afstand op de tijdlijn toe. Daar veel over praten, daarin vaak getroost worden en dan gaat er elke keer een stukje scherpte vanaf. Elke keer getriggerd zijn is een kans om dichterbij elkaar te komen of juist een stukje verwijdering te ervaren.
Ik vind 5 maanden al zo lang...
Ik duw hem voor een stuk weg nu. Niet fysiek, wel mentaal. Ik ga precies in een soort zelfbeschermingsmodus. En dat helpt niet bij ons proces. Eigenlijk ging het beter tussen de 1e en de 3e maand. Nadien was het pas echt doorgedrongen of zo, ik weet het niet. Of ik kreeg minder hoop dat het goed kwam.
Nu ik jouw stukje lees, denk ik dat ik misschien te weinig getriggerd word. Of dat uitspreek. Het was voor een groot stuk dat dat ons bijeen hield de eerste maanden. Heel veel praten, knuffelen, vrijen, tijd maken voor elkaar zonder de kinderen. Dat is toch wel een klein beetje geminderd. Dat praten dan vooral.
Mijn therapeute zei me dat als ik kon vergeven en er een betere relatie kon ontstaan dan voordien, relatie 2.0
LifeEvent! schreef op 28-02-2025 om 20:03:
[..]
Wederom mooi omschreven! Ik ben nu ruim 1.5 jaar verder en de beelden kunnen mij nog steeds aanvliegen. Heb hier EMDR voor gehad maar dat vond ik weggegooid geld. Er samen over praten helpt maar vooral getroost worden, hoe gek dat ook klinkt, door diegene die het mij aan heeft gedaan en vooral zijn dankbaarheid die hij keer op keer toont dat hij een kans heeft gekregen. Daarom denk ik ook wel eens dat ik zoveel moeite blijf houden met die truus. Ze lacht mij voor mijn gevoel uit in mijn gezicht en het briefje met nul uitingen van berouw (wat ze moest schrijven van de kerkeraad) maakte het er niet beter op.
Als het kan en je er behoefte heb is denk ik erover blijven praten een betere vorm van EMDR en tijd.... Geef het tijd! Iedere dag is er weer 1 net zoals elke nacht met een extra uurtje slaap er weer 1 is.
Maak vooral nieuwe herinneringen!
Ha! Zo'n briefje. Ik kreeg een halve A4 met daarop 3 post its :
Het spijt me
Zelfs een A 4 zou niet groot genoeg zijn
Jullie horen bij elkaar
‐--------
Belachelijk dus.
Ik denk dat ik veel meer moet praten ipv opkroppen. Maar heeft het zin altijd dezelfde vragen te stellen?
Ik denk dat ik veel meer moet praten ipv opkroppen. Maar heeft het zin altijd dezelfde vragen te stellen?
Dat hangt denk ik heel erg af van het gesprek dat jullie voeren. Het feit dat je steeds dezelfde vragen hebt laat zien dat het gewoon nog niet klaar is. En dat is heel begrijpelijk. Iemand zei: gevoel los alleen op door te voelen (en niet in je hoofd en met rationele argumenten).
Dus als je de pijn voelt en vragen hebt: allereerst lief voor jezelf zijn. Je doet niets verkeerd, er is jou onrecht aangedaan en daarin mag je jezelf ruimte geven. Bijvoorbeeld door jezelf te erkennen in hoe naar dit is. Ik kon het ook goed voelen bij muziek. Heel veel verschillende nummers, maar Grijs en Ooit komt nooit weer van Jaap Reesema brachten mij geregeld bij tranen die de druk er wat vanaf haalden.
Het volgende is de reactie van de partner. Is hij/zij steeds opnieuw bereid je vast te houden en te erkennen? Dat is niet steeds opnieuw spijt betuigen, maar meer erkennen hoe moeilijk en verdrietig het voor jou is. Je steeds opnieuw gerust stellen dat hij/zij er alles aan doet om te herstellen en dit never nooit meer te doen. Elke keer dat dit lukt is een stap voorwaarts en elke keer dat het niet lukt 2 stappen terug.
En vond de tip van LifeEvent nog een heel belangrijke: maak nieuwe herinneringen en een nieuwe film. Wij zijn van alles gaan doen. En soms hielp het als mijn vrouw dan op een slecht moment zei: zullen we naar beelden gaan van dingen die wij hebben gedaan? Misschien vermijdend, maar zolang je niet wegloopt voor wat er is kan vermijding een heel welkom onderdeel van je proces zijn. Je kunt namelijk er soort van in verstrikt raken dat je je nu altijd boos en verdrietig moet voelen en genieten niet mag.
Sterkte hoor. Er zijn geen makkelijke oplossingen. Het is denk ik de kunst om wat er gebeurt over langere periode te beoordelen en niet in het hier en nu. Het hier en nu gaat zeker het eerste jaar zo enorm heen en weer. Ik heb na 1,5 gevoeld dat ik klaar was om het te vergeven. Dat hebben wij met een soort van ritueel gedaan. Daarmee was de pijn niet weg, maar ik kon het wel met meer rust benaderen.
