Verder na ontrouw - deel 8

Max88 schreef op 26-02-2025 om 18:23:

[..]

Scheiden is ook verdergaan na vreemdgaan🙂

Heb je naast de notaris weleens je licht opgestoken bij andere organisaties die eventueel in oplossingen mee kunnen denken? Je zult toch de enige niet zijn in deze situatie?

Ja sociale dienst ziekenhuis 

2xmaatschappelijk assistent ziekenfonds (2, verschillende personen)

Vakbond.

Maar goed, ik laat dit even los. Heb me de eerste maanden suf gezocht naar die oplossing 

Ik wil mijn beetje energie sparen voor herstel.

Uiteindelijk ben ik niet zelfredzaam door mijn gezondheid. Alleen wonen zonder hulp voor mij... Hiervoor kan ik de kids niet inschakelen.

Hulp kost ook geld...

Hopelijk kan deze discussie even gaan liggen. 

Dit is buiten de 'maar er moet toch wel een vangnet zijn- discussie: Kijk ik stelde de vraag 'wat als je kon weggaan, zou je het dan doen?" niet omdat ik Breier niet geloofde in hoe vast ze zit maar hier om: 

Ik zeg niet dat ze iets fout doet ik zeg alleen dat als er zo'n kwaadheid zou zitten dat je weg zou gaan als je zou kunnen, dat dan alle verdere interventies van therapeuten eigenlijk lood om oud ijzer zijn totdat dáár ook mee gewerkt wordt op een manier waarbij haar recht gedaan wordt

Want het is heel anders als je weg kán maar er voor kiest er samen aan te werken, dan dat je door financiele omstandigheden er maar probeert het beste van te maken en vandaaruit therapie doet. Dat moet toch implicaties hebben voor de therapie?

De discussie wordt nu getrokken naar het praktische deel van 'er moet toch wel een mogelijkheid zijn?' Maar dat bedoelde ik niet; ik geloof haar wel dat ze alles onderzocht heeft.

Ik vermoed dat, om uit die cirkel van hoop, kwaadheid, angst te komen je als therapeut het gegeven "ik zou weggaan als ik kon, maar ik moet wel blijven'moet adresseren. Dat zijn ze niet gewend natuurlijk want het is of 'we doen er alles aan om bij elkaar te blijven' of 'we kijken of we uit elkaar moeten'. Maar wees creatief als therapeut zou ik zeggen en ik zou zelf als client dit aankaarten bij de therapeut. 

Maar blijkbaar zeg ik iets vreemds want er komt antwoord noch reactie?

MRI schreef op 26-02-2025 om 19:12:

Dit is buiten de 'maar er moet toch wel een vangnet zijn- discussie: Kijk ik stelde de vraag 'wat als je kon weggaan, zou je het dan doen?" niet omdat ik Breier niet geloofde in hoe vast ze zit maar hier om:

Ik zeg niet dat ze iets fout doet ik zeg alleen dat als er zo'n kwaadheid zou zitten dat je weg zou gaan als je zou kunnen, dat dan alle verdere interventies van therapeuten eigenlijk lood om oud ijzer zijn totdat dáár ook mee gewerkt wordt op een manier waarbij haar recht gedaan wordt

Want het is heel anders als je weg kán maar er voor kiest er samen aan te werken, dan dat je door financiele omstandigheden er maar probeert het beste van te maken en vandaaruit therapie doet. Dat moet toch implicaties hebben voor de therapie?

De discussie wordt nu getrokken naar het praktische deel van 'er moet toch wel een mogelijkheid zijn?' Maar dat bedoelde ik niet; ik geloof haar wel dat ze alles onderzocht heeft.

Ik vermoed dat, om uit die cirkel van hoop, kwaadheid, angst te komen je als therapeut het gegeven "ik zou weggaan als ik kon, maar ik moet wel blijven'moet adresseren. Dat zijn ze niet gewend natuurlijk want het is of 'we doen er alles aan om bij elkaar te blijven' of 'we kijken of we uit elkaar moeten'. Maar wees creatief als therapeut zou ik zeggen en ik zou zelf als client dit aankaarten bij de therapeut.

Maar blijkbaar zeg ik iets vreemds want er komt antwoord noch reactie?

Maar ik antwoordde toch al 2 x, ik weet het echt niet, was mijn situatie anders geweest of ik zou weggeweest zijn of niet. Ik weet het allemaal niet meer. In het begin wou ik weg. Keek ik voor een oplossing.Toen bleek dat dit moeilijk was probeer ik verder te gaan met 2. Maar dit is moeilijk. We komen zeer goed overeen, echt waar. Maar ik voel niets meer. Maar ook voor anderen of andere dingen voel ik niets meer. Ik ben onverschillig voor alles.

De laatste jaren maakte ik veel mee, en de therapeut zegt dat een mens maar zoveel aankan, en ik uit zelfbescherming en angst me op slot heb gezet.

Ik hoop dat dit slot snel opengaat en dat ik dan misschien weer ga voelen.

Wat als je wel kon vraag... Ik heb daarover al gepiekerd en ik weet het niet.

Het gaat over financieel, gezondheid, zorg. Het is niet wat als je financieel wel kan, want ik ben afhankelijk van hem voor mijn zelfredzaamheid.

Het is en en .. wat als je financieel wel kon en gezond was, en nog kon werken.... En vragen wat ik zou doen als ik niet ziek was, is niet fair tov mezelf, want ik kan niet genezen. De verwerking daarvan heeft 3jaar gekost. Ik kan mezelf niet aandoen dat ik nadenk over wat ik zou doen als ik nooit ziek was geworden...

Je kan het financiële niet los zien van de gezondheid, want was ik niet ziek, dan ging ik nog werken en dan kon ik alle kanten uit. Dan had ik iets onder controle. Nu niet.

Dus met alle wil van de wereld mri, ik kan je vraag niet beantwoorden. Ik weet het echt niet.

ps therapeuten weten dat ik kies voor herstel omdat dit voor mij de beste optie is.

RoodVruchtje schreef op 26-02-2025 om 19:24:

[..]

Nee, je zegt helemaal niets vreemds hoor MRI.

Excuses, denk dat ik diegene was die het verhaal/de vraag de praktische kant op heb gestuurd, was absoluut niet bewust. Daardoor is jouw vraag, MRI, ondergesneeuwd.

Ook excuses richting jou Breiertje, ik wilde jou verre van nóg meer hersenspinsels/kopzorgen bezorgen.

Oh geen probleem hoor. Totaal niet. Ik vind je nog altijd lief!

Breiertje schreef op 26-02-2025 om 19:34:

[..]

Maar ik antwoordde toch al 2 x, ik weet het echt niet, was mijn situatie anders geweest of ik zou weggeweest zijn of niet. Ik weet het allemaal niet meer. In het begin wou ik weg. Keek ik voor een oplossing.Toen bleek dat dit moeilijk was probeer ik verder te gaan met 2. Maar dit is moeilijk. We komen zeer goed overeen, echt waar. Maar ik voel niets meer. Maar ook voor anderen of andere dingen voel ik niets meer. Ik ben onverschillig voor alles.

De laatste jaren maakte ik veel mee, en de therapeut zegt dat een mens maar zoveel aankan, en ik uit zelfbescherming en angst me op slot heb gezet.

Ik hoop dat dit slot snel opengaat en dat ik dan misschien weer ga voelen.

Wat als je wel kon vraag... Ik heb daarover al gepiekerd en ik weet het niet.

Het gaat over financieel, gezondheid, zorg. Het is niet wat als je financieel wel kan, want ik ben afhankelijk van hem voor mijn zelfredzaamheid.

Het is en en .. wat als je financieel wel kon en gezond was, en nog kon werken.... En vragen wat ik zou doen als ik niet ziek was, is niet fair tov mezelf, want ik kan niet genezen. De verwerking daarvan heeft 3jaar gekost. Ik kan mezelf niet aandoen dat ik nadenk over wat ik zou doen als ik nooit ziek was geworden...

Je kan het financiële niet los zien van de gezondheid, want was ik niet ziek, dan ging ik nog werken en dan kon ik alle kanten uit. Dan had ik iets onder controle. Nu niet.

Dus met alle wil van de wereld mri, ik kan je vraag niet beantwoorden. Ik weet het echt niet.

Ja dat begrijp ik dus allemaal. Ik zou de therapeut in ieder geval vragen het feit mee te nemen dat je door je omstandigheden niet vrij bent in je keuze en de vraag wat dat doet met een gevoel van een mens. Boosheid, mindfuck, naar binnen gekeerde boosheid, verdriet of uit angst jezelf op slot zetten... en hoe je juist daar aan kan werken gegeven de situatie waarin je nu zit. Begrijp me goed, ik probeer je niet iets op te dringen, ik probeer juist iets aan te reiken waar je mee verder kan. 

Want ook in een eenzame cel kun je schreeuwen, tekenen, dansen, brieven schrijven, schilderen,  snap je? Alles om die boosheid vrij te laten en zo weer je kracht te voelen. 

MRI schreef op 26-02-2025 om 19:53:

[..]

Ja dat begrijp ik dus allemaal. Ik zou de therapeut in ieder geval vragen het feit mee te nemen dat je door je omstandigheden niet vrij bent in je keuze en de vraag wat dat doet met een gevoel van een mens. Boosheid, mindfuck, naar binnen gekeerde boosheid, verdriet of uit angst jezelf op slot zetten... en hoe je juist daar aan kan werken gegeven de situatie waarin je nu zit. Begrijp me goed, ik probeer je niet iets op te dringen, ik probeer juist iets aan te reiken waar je mee verder kan.

Want ook in een eenzame cel kun je schreeuwen, tekenen, dansen, brieven schrijven, schilderen, snap je? Alles om die boosheid vrij te laten en zo weer je kracht te voelen.

Ik weet dat je dit met goede bedoelingen. Super dankbaar ervoor, laat dat duidelijk zijn!❣️

Ik denk dat je een betere therapeut zou zijn als die die we hier hebben. De mijne, de zijne, de onze...

Ik zei het al. Ik vind het een teleurstelling.

Al op zoek geweest naar andere maar vaak piepjonge pas afgestudeerde meisjes. Dat wil niets zeggen, ik weet het maar dat praat toch moeilijk als ze de leeftijd ongeveer hebben van je eigen kinderen.

Ellenlange wachtlijsten...

De therapeuten die we nu hebben hebben de ervaring met de problematiek, een bloeiende praktijk, maar MRI, wat zou jij hier hopen geld kunnen verdienen. Jij bent veel sterker dan hen allemaal samen.

Ze weten dat ik een beetje in de val zit. Dit werd al besproken.

En de woede heb ik hier, bij hen, maar thuis minder. Daar verander ik in een boosaardig mens precies. Heel vermoeiend voor mij.

Breiertje schreef op 26-02-2025 om 20:07:

[..]

Ik weet dat je dit met goede bedoelingen. Super dankbaar ervoor, laat dat duidelijk zijn!❣️

Ik denk dat je een betere therapeut zou zijn als die die we hier hebben. De mijne, de zijne, de onze...

Ik zei het al. Ik vind het een teleurstelling.

Al op zoek geweest naar andere maar vaak piepjonge pas afgestudeerde meisjes. Dat wil niets zeggen, ik weet het maar dat praat toch moeilijk als ze de leeftijd ongeveer hebben van je eigen kinderen.

Ellenlange wachtlijsten...

De therapeuten die we nu hebben hebben de ervaring met de problematiek, een bloeiende praktijk, maar MRI, wat zou jij hier hopen geld kunnen verdienen. Jij bent veel sterker dan hen allemaal samen.

Ze weten dat ik een beetje in de val zit. Dit werd al besproken.

En de woede heb ik hier, bij hen, maar thuis minder. Daar verander ik in een boosaardig mens precies. Heel vermoeiend voor mij.

Tja fijn dat je me begrijpt. Ik ben zelf creatief therapeut en misschien kun je bij een creatief therapeut in jouw buurt met dit issue werken. Ik zie hele mooie dingen gebeuren als mensen via creativiteit handen en voeten geven aan die diepere gevoelens. Dan ga je werken 'beyond de woorden' en ga je bijvoorbeeld zelf in een gedicht of tekening zien wat er speelt. (niet denken 'ik ben niet creatief, daar gaat het niet om, het gaat er om dat je via die creativiteit de beide hersenhelften koppelt en zo de onderliggende beelden, gevoelens, demonen en hulpbronnen boven tafel krijgt)  Bovendien krijgen die gevoelens dan concrete uitwerkingen, dat heeft een andere invloed dan weer eens een zoveelste  gesprek. Door je te uiten op die manier wordt er vaak meer closure bereikt.  Maar ik zou inderdaad wel een door de wol geverfde creatief therapeut gaan, liefst iemand die je door mond op mond reclame krijgt aanbevolen. sterkte

Anna Cara schreef op 26-02-2025 om 14:11:

Ja, ik ben dit doorgegaan. Hoofd en hart botsten. En soms nog. Natuurlijk is er verschil in elk vreemdgaan verhaal. Wij zijn getrouwd vanuit romantiek. Ik ben ook romantisch. Mijn man ging vreemd uit lust. Wist dat hij niet mij wilde kwijtraken. Voelde zich schuldig. Maar deed het toch. De Truus woont om de hoek, is ook nog eens mijn leven binnengestapt en gebracht als vriendin. Haar man en gezin ook. Dat maakt de ervaring nog complexer. En pijnlijker in triggers en emoties.

Ik vind nog steeds zijn vreemdgaan en vooral de leugens en alles daarna (ook weer sex hebben met Truus), onacceptabel. En aan de andere kant houden van, leuke man, gezin en qua huis uit moeten en financieel shit toekomst speelde toch ook mee. Ik had ook last van faalangst. Ik bleef. Ik dacht scheiden kan altijd nog. Ik ga het onderzoeken of het kans heeft. Maar dat deed ik dus ook na ontdekking leugens 2 en 3.

Dit is een mindfuck voor mijzelf geworden. Ik heb daar ook therapie voor gevolgd. Waarom bleef ik. Waarom mijn grenzen laten overlopen. Hoe beslis ik. Waarom beslis ik waarvoor. Wanneer is houden van niet meer genoeg? Wat voel ik nog? Want ik voelde tijd niks meer, bleek later bescherming van mijn eigen ikke.

In therapie werd duidelijk dat je er rationeel niet uit komt als je twijfelt. En gevoel gaat blijkbaar op termijn beslissen. En dat het 7 jaar (!) Duurt voor we beslissen te gaan scheiden. Zeven jaar.

Een relatie, een partner heeft ook mooie kanten. En voordelen. Ik heb geen spijt van blijven. Maar dat hoofd en hart is terugkerend. En als je hart gaat aangeven dat het niet meer lukt ... Dan is weggaan alsnog een mogelijkheid.

Een relatie is een keuze. Toen, nu en straks.

Niks mis met proberen. Maar ook niks mis met uit elkaar gaan.

Xxx

Weet je man dat je die optie op scheiden houdt nu het 7 jaar geleden is? 

Praten jullie er nog regelmatig over? Komt dat vanuit jou of ook van hem? 

Hoe is het contact nu met Truus en jullie? Want niet verhuisd toch? 

Anna Cara schreef op 26-02-2025 om 22:22:

[..]

Dat het gemiddeld 7 jaar duurt voor iemand besluit tot scheiden, komt van therapeut. Dat is niet mijn verhaal. Wij vrouwen / we schijnen er vaak zo lang over te doen voor scheiding daadwerkelijk wordt doorgezet. Ik vond dat best schokkende info.

Met betrekking tot ontrouw 7 jaar, of is dat meer een gemiddelde van een kabbelend huwelijk? 

Stresskipje schreef op 26-02-2025 om 16:34:

[..]

Hm, is dat echt zo, of vindt je het lastig te herkennen? (Je weet denk ik wel waar ik op doel). Misschien heb je gelijk, en ben ik gewoon naief om in iets verbinding zien, terwijl dat misschien helemaal niet zo is.

Voorbeeld; man leek er een sport van te maken om vooral niet savonds met mij op de bank te hoeven zitten. Op vrije avonden ging hij of naar Truus, of "moest" alsnog werken.Gisteren was hij wel thuis, maar ging vroeg naar bed, want hij was moe.

zo ontstond weer een stukje transitie van hoofd naar hart ; "het is over. Hij ontwijkt me, is hier niet voor mij, maar voor de kinderen ,en omdat hij nergens heen kan." vanmorgen, totaal onverwacht een appje: samen koffie? Ik ben op weg van a naar b, en kom langs huis". Iets heel kleins, maar daarvan schiet ik gelijk weer een stap terug in het loslatingsproces. Hij wil dus schijnbaar nog wel in contact komen/zijn/blijven. Als hij niks meer met me van doen wil hebben had hij ook door kunnen rijden.

Dat maakt het ook zo lastig, omdat in een normale situatie waarin je man moe is en vroeg op bed gaat, je voor jezelf daar waarschijnlijk niet iets geks achter zou zoeken en niet een seconde zou nadenken over of het allemaal nog wel zo moet. Door wat je mee gemaakt hebt, veranderd de gedachte daarbij. 

Althans, dat had ik wel altijd heel erg. Is ze chagrijnig omdat ze een kutdag heeft of omdat er wat speelt? Dat komt omdat een en ander altijd gelijk te trekken was met gebeurtenissen in de affaire, die ik natuurlijk op dat moment niet helemaal plaatsen kon. En die mindfuck, die laat je maar moeilijk los. Of ja, die liet ik maar moeilijk los. En daar komt het liegen natuurlijk ook een beetje om de hoek kijken: Je weet op een gegeven moment fictie van non-fictie niet meer te onderscheiden. Of makkelijker gezegd: Het nare van liegen is dat je het niet meer geloofd als de waarheid gesproken wordt. 

Ik ben daardoor veel meer in een soort van neutrale stand gegaan de afgelopen 1,5 jaar, zie ik nu. Een beetje de " het zal me allemaal wel" stand. Dat wil niet zeggen dat het niet goed ging of dat we het niet leuk hebben gehad in de periode tussen de affaires in. We hebben een boel gezien, een boel gedaan. Maar ergens heb ik altijd wel het gevoel gehad dat ze vooral niet weg gegaan is, omdat ze het allemaal zo goed voor elkaar had en het alternatief een stuk minder leuk was. Ik wou dat ik de ballen had gehad om in die zin dat gevoel te volgen. Mijn gevoel richting mijn ex-vrouw heeft nog nooit mis gezeten. 

Hier volgt het zich allemaal ook wel weer in rap tempo op. Het is met alle belangen die er spelen soms heel lastig om alles een klein beetje op een rijtje te houden. Tot nu toe lukt met dat soms wel, soms niet. Gek word ik er van. Maar in elk geval een klein beetje trots dat ik nu wel wat ballen laat zien.