Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
MRI schreef op 26-02-2025 om 16:12:
[..]
Ik probeer slechts te kijken wat haar boosheid (want die is er duidelijk) op een positieve manier aangewend kan worden binnen het geheel. Want we (ik in de eerste plaats hoor) denken misschien te vaak: "ik verdwijn zelf wel een beetje want gegeven mijn positie kan het niet anders'
.
Ik denk, maar is compleet mijn eigen invulling, dat als je zo ‘gevangen’ zit, je fysieke beperkingen/ongeneeslijke ziekte, dubbel zo hard binnenkomt. Je een gevecht met jezelf hebt van verdriet, boosheid en (soms) wanhoop zelfs. Het is ook zo ontzettend K*T dat er dan geen fatsoenlijk vangnet voor iemand is……..ik voel je Breiertje, maar je hebt er helemaal niets aan 🥰
Persephone schreef op 26-02-2025 om 16:14:
[..]
En heb je dan niet -ja, ik probeer alleen even mee te denken- zoiets als afgekeurd worden voor werk en daardoor een uitkering krijgen?
En wat bedoel je met " cumuleren"? Bedoel je daarmee dat er nog bezit/vermogen is waardoor bijstand niet kan?
Wat ontzettend akelig als je vast zit vanwege ziekte en financien, zeg.
Ik kan niet meer werken dus wat ik nu 'trek' is hetgeen ik recht op heb. En dat is onnoemelijk laag.
Cumuleren wil zeggen wat ik nu 'trek' kan niet gecombineerd worden met een bijkomende uitkering. Wat ik heb, heb ik, maar daar kan niets bijkomen vanuit overheid of instanties. Enkel onderhoudsgeld. Maar mijn man verdient niet veel, dat zou zelfs daarmee niet volstaan.
Had ik in een andere sector gewerkt, dan was dit een heel ander verhaal. Nepstatuten achterpoortjes, uitzonderingen... Daar was ik in tewerkgesteld. Nepstatuut is vast werk zonder rechten opbouwen. Was een keitoffe job. Met hart en ziel. Maar zie.... Overheid creëert zo'n jobs, mensen hebben werk, betalen volle pot belastingen maar bouwen geen rechten op.
Daar stond ik als gezonde jongedame nooit bij stil...
Buitenspel2024 schreef op 26-02-2025 om 16:01:
[..]
Maar hier gebeurd dat niet. Geen toenadering, geen eerlijkheid, geen transparantie. Niks wat een stapje richting herstel is. Behalve dan dat hij meegaat naar therapie nu. Maar een dag later wel onacceptabele dingen tegen me zeggen als het te heet wordt onder zijn voeten door een opmerking van mij.
Wat zit ik dan vast te houden..
Hm, is dat echt zo, of vindt je het lastig te herkennen? (Je weet denk ik wel waar ik op doel). Misschien heb je gelijk, en ben ik gewoon naief om in iets verbinding zien, terwijl dat misschien helemaal niet zo is.
Voorbeeld; man leek er een sport van te maken om vooral niet savonds met mij op de bank te hoeven zitten. Op vrije avonden ging hij of naar Truus, of "moest" alsnog werken.Gisteren was hij wel thuis, maar ging vroeg naar bed, want hij was moe.
zo ontstond weer een stukje transitie van hoofd naar hart ; "het is over. Hij ontwijkt me, is hier niet voor mij, maar voor de kinderen ,en omdat hij nergens heen kan." vanmorgen, totaal onverwacht een appje: samen koffie? Ik ben op weg van a naar b, en kom langs huis". Iets heel kleins, maar daarvan schiet ik gelijk weer een stap terug in het loslatingsproces. Hij wil dus schijnbaar nog wel in contact komen/zijn/blijven. Als hij niks meer met me van doen wil hebben had hij ook door kunnen rijden.
RoodVruchtje schreef op 26-02-2025 om 16:20:
[..]
Ik denk, maar is compleet mijn eigen invulling, dat als je zo ‘gevangen’ zit, je fysieke beperkingen/ongeneeslijke ziekte, dubbel zo hard binnenkomt. Je een gevecht met jezelf hebt van verdriet, boosheid en (soms) wanhoop zelfs. Het is ook zo ontzettend K*T dat er dan geen fatsoenlijk vangnet voor iemand is……..ik voel je Breiertje, maar je hebt er helemaal niets aan 🥰
Ennnn... Afgelopen jaren waren ook voor mij persoonlijk een hel.
Jong,ambitieus, mooie job, klom hogerop.
Je wordt ziek, blijft werken, maar dat gaat niet.
Vallen, opstaan, blijven tegen de muur lopen. Blijven proberen werken. Die muur. Tot de specialist je op consultatie direct opneemt in ziekenhuis en zegt, het is zo dat je ieder moment kan doodvallen. Slik.
Je werkte dag en nacht, gaf je volledig. Komt er een job vrij die misschien wel haalbaar is. Je vraagt je baas die je als een vriend zag of je die job mag. Neen. Want jouw job is zo zwaar dat niemand hem wil of kan. Dus jij mag bij terugkeer jouw job houden, we maken die nog wat zwaarder en de makkelijke job zoeken we nog iemand, want jouw job die wil echt niemand doen. Slik. En ik ben niet mobiel. Komaan
Lukt het niet? Dan moet je stoppen.
Ik heb gevochten om mijn job te houden. 2 jaar. Verloren. Zo hard vanaf gezien. Echt een trauma
Door mijn ziekte al mijn vriendschappen kwijt. Ook dat is traumatisch
Maar wat had ik geluk. Want ik had mijn sterke man. Die liet me niet vallen. Zo gelukkig dat ik hem had. Wat was ik een gelukzak.
Slik...
Iedereen heeft me eigenlijk gebruikt.... En weggesmeten als ik niet langer nuttig was.
En dan komen die therapeuten lullen dat mijn man sv is door een jeugdtrauma.
Tjah. Met al mijn traumatische ervaringen de afgelopen jaren, waaruit blijkt dat iedereen die je vertrouwt je zo behandelt... Vraag me af wat ik dan zal ontwikkelen.
En ben dan nog echt een slimme empatisch goed uitziend lekker wijf (in een rolstoel). Laat me echt niet doen en heb elke uitdaging in mijn leven aangegrepen en succesvol aangepakt.
En dan word ik genaaid van alle kanten. ( Om een humoristische toets te geven... Behalve van mijn man die naaide me wel maar ook niet🤮)
Breiertje schreef op 26-02-2025 om 16:20:
[..]
Ik kan niet meer werken dus wat ik nu 'trek' is hetgeen ik recht op heb. En dat is onnoemelijk laag.
Cumuleren wil zeggen wat ik nu 'trek' kan niet gecombineerd worden met een bijkomende uitkering. Wat ik heb, heb ik, maar daar kan niets bijkomen vanuit overheid of instanties. Enkel onderhoudsgeld. Maar mijn man verdient niet veel, dat zou zelfs daarmee niet volstaan.
Had ik in een andere sector gewerkt, dan was dit een heel ander verhaal. Nepstatuten achterpoortjes, uitzonderingen... Daar was ik in tewerkgesteld. Nepstatuut is vast werk zonder rechten opbouwen. Was een keitoffe job. Met hart en ziel. Maar zie.... Overheid creëert zo'n jobs, mensen hebben werk, betalen volle pot belastingen maar bouwen geen rechten op.
Daar stond ik als gezonde jongedame nooit bij stil...
Ja maar ook in Belgie is er toch een bestaansminimum? Als je met de uitkering die je nu hebt daaronder zit, dan wordt dat toch aangevuld tot het bestaansminimum, ongeacht onder welke CAO je viel toen je nog wel gewoon kon werken? Ook in Belgie is bijstand geen werknemersverzekering, maar een vangnet.
Begrijp me niet verkeerd hoor, ik probeer niet je situatie in twijfel te trekken of iets dergelijks, ik probeer even mee te denken. Mijn ervaring is (maar dan dus wel in NL) dat mensen vaak hulp vragen bij het verkeerde loket.
RoodVruchtje schreef op 26-02-2025 om 16:20:
[..]
Ik denk, maar is compleet mijn eigen invulling, dat als je zo ‘gevangen’ zit, je fysieke beperkingen/ongeneeslijke ziekte, dubbel zo hard binnenkomt. Je een gevecht met jezelf hebt van verdriet, boosheid en (soms) wanhoop zelfs. Het is ook zo ontzettend K*T dat er dan geen fatsoenlijk vangnet voor iemand is……..ik voel je Breiertje, maar je hebt er helemaal niets aan 🥰
Dat ben ik helemaal met je eens (heb zelf ook ongeneeslijke ziekte en zware beperkingen en ik werd van de ene dag op de andere verlaten door de vader van mijn kind, terwijl we een klein babietje hadden). Het gaat mij er ook niet om dat dat niet rot mag zijn en oneerlijk en dat dat geen gevolgen zou hebben voor hoe je verder dealt met vreemdgaan. Ik zeg ook niet dat ze iets fout doet ik zeg alleen dat als er zo'n kwaadheid zou zitten dat je weg zou gaan als je zou kunnen, dat dan alle verdere interventies van therapeuten eigenlijk lood om oud ijzer zijn totdat dáár ook mee gewerkt wordt op een manier waarbij haar recht gedaan wordt.
Want het is heel anders als je weg kán maar er voor kiest er samen aan te werken, dan dat je door financiele omstandigheden er maar probeert het beste van te maken en vandaaruit therapie doet. Dat moet toch implicaties hebben voor de therapie?
Persephone schreef op 26-02-2025 om 16:35:
[..]
Ja maar ook in Belgie is er toch een bestaansminimum? Als je met de uitkering die je nu hebt daaronder zit, dan wordt dat toch aangevuld tot het bestaansminimum, ongeacht onder welke CAO je viel toen je nog wel gewoon kon werken? Ook in Belgie is bijstand geen werknemersverzekering, maar een vangnet.
Begrijp me niet verkeerd hoor, ik probeer niet je situatie in twijfel te trekken of iets dergelijks, ik probeer even mee te denken. Mijn ervaring is (maar dan dus wel in NL) dat mensen vaak hulp vragen bij het verkeerde loket.
Nee, het is niet cumuleerbaar. Het bestaansminimum is van toepassing bij een uitkering, en wat ik trek valt niet onder de noemer uitkering.
Iemand die nooit werkte krijgt meer dan hetgeen ik recht op heb. Ongelooflijk onrechtvaardig maar het is zo.
België is echt een wirwar.
Breiertje schreef op 26-02-2025 om 16:40:
[..]
Nee, het is niet cumuleerbaar. Het bestaansminimum is van toepassing bij een uitkering, en wat ik trek valt niet onder de noemer uitkering.
Iemand die nooit werkte krijgt meer dan hetgeen ik recht op heb. Ongelooflijk onrechtvaardig maar het is zo.
België is echt een wirwar.
Ik lees nu hier https://www.socialsecurity.be/citizen/nl/sociale-bijstand-en-ocmw
Daarin wordt toch beschreven dat iemand altijd recht heeft op een bestaansminimum? Wat mis ik hier Breiertje?
Persephone schreef op 26-02-2025 om 16:04:
[..]
Wat levert dat vasthouden je op?
Praktische voordelen, denk, ik vooral, zoals goede woonruimte voor mij en de kinderen. Elke dag mijn kinderen kunnen zien.
Dat ik het dadelijk écht alles heb gegeven tbv herstel, ook wanneer ik herstel lastig voor me zag. Dat we nu nog een kans hebben om in de therapie aan 'ons' te werken - dat is hoe dan ook belangrijk omdat de kinderen nog klein zijn.
Een stukje (valse?) hoop dat man wel eerlijk en transparant mag zijn.
Dat ik echt geen opgever ben..
Dat soort dingen, denk ik. Maar er staat een hoop tegenover waarbij ik me afvraag of ik niet behoor te rennen zeg maar.
RoodVruchtje schreef op 26-02-2025 om 16:13:
[..]
Wil je delen wat hij dan zoal voor onacceptabele dingen zegt, mag ook via pb hoor als je het niet openbaar wil delen?
Ben je financieel onafhankelijk Buitenspel?
Nou, op zich, als er in deze buurt gepaste woonruimte was (überhaupt beschikbaar, want het is er nu niet, nog los van het gigantische overbieden hier..) dan wordt het krapjes maar financieel onafhankelijk genoeg, denk ik. Het zal niet heel makkelijk zijn dan maar het zou wel moeten lukken.
Alleen, hier komen amper huizen vrij en die die wel vrij komen, worden met een ton overboden en daar kan ik niet aan mee doen helaas..
RoodVruchtje schreef op 26-02-2025 om 16:58:
[..]
Ik lees nu hier https://www.socialsecurity.be/citizen/nl/sociale-bijstand-en-ocmw
Daarin wordt toch beschreven dat iemand altijd recht heeft op een bestaansminimum? Wat mis ik hier Breiertje?
Omdat mijn ex-man onderhoudsgeld zou moeten betalen. En dat ik met dat bedrag en mijn bedrag zou moeten rondkomen. Maar hij verdient echt niet veel. Huishuur afgetrokken zou hij een kleine 500 € over hebben. Gas, elektriciteit, eten, kinderen....
Omdat ik een inkomen heb die niet cumuleerbaar is. Ik kan geen bijstand hebben van het ocmw. Niet elk inkomen kan je combineren met ocmw. Mensen in België met een laag pensioen onder het minimum kunnen ook niet altijd bijkrijgen van het ocmw. Ik kan mijn inkomen ook niet afzeggen om wel ocmw te krijgen. Ze verhalen dat ook terug. Ouderen in rusthuis die laag pensioen hebben, ocmw? Nee, kinderen moeten bijpassen volgens inkomen....
Ocmw, Er zijn daaraan voorwaarden verbonden waaraan je moet voldoen.
Ik zou het moeten doen met mijn inkomen en met onderhoudsgeld van echtgenoot. Maar denk dat hij al zou moeten goochelen om zelf rond te komen. De kinderen gaan nog naar school....medische kosten....
Nu dat bekeek ik echt al honderduit, dat zal het niet worden. Die strijd gaf ik al op.
Buitenspel2024 schreef op 26-02-2025 om 16:01:
[..]
Maar hier gebeurd dat niet. Geen toenadering, geen eerlijkheid, geen transparantie. Niks wat een stapje richting herstel is. Behalve dan dat hij meegaat naar therapie nu. Maar een dag later wel onacceptabele dingen tegen me zeggen als het te heet wordt onder zijn voeten door een opmerking van mij.
Wat zit ik dan vast te houden..
Meegaan naar therapie zegt op zichzelf niets als je er verder niets mee doet. Therapie vraagt inzet en motivatie om naar jezelf te kijken en het geleerde toe te passen. Kan jij de zaken die je nu aangeeft ook bij hem en de therapeut neerleggen? En wat zegt hij dan? Een goede therapeut laat hem er niet mee wegkomen maar vraagt door.
Zoals jij dit nu beschrijft wil hij helemaal geen therapie. Dan is het wel erg kostbaar om te doen. Ik zou dit dus ook bespreekbaar maken. Wil jij wel echt therapie of kunnen we beter stoppen volgens jou?
Breiertje schreef op 26-02-2025 om 17:54:
[..]
Omdat mijn ex-man onderhoudsgeld zou moeten betalen. En dat ik met dat bedrag en mijn bedrag zou moeten rondkomen. Maar hij verdient echt niet veel. Huishuur afgetrokken zou hij een kleine 500 € over hebben. Gas, elektriciteit, eten, kinderen....
Omdat ik een inkomen heb die niet cumuleerbaar is. Ik kan geen bijstand hebben van het ocmw. Niet elk inkomen kan je combineren met ocmw. Mensen in België met een laag pensioen onder het minimum kunnen ook niet altijd bijkrijgen van het ocmw. Ik kan mijn inkomen ook niet afzeggen om wel ocmw te krijgen. Ze verhalen dat ook terug. Ouderen in rusthuis die laag pensioen hebben, ocmw? Nee, kinderen moeten bijpassen volgens inkomen....
Ocmw, Er zijn daaraan voorwaarden verbonden waaraan je moet voldoen.
Ik zou het moeten doen met mijn inkomen en met onderhoudsgeld van echtgenoot. Maar denk dat hij al zou moeten goochelen om zelf rond te komen. De kinderen gaan nog naar school....medische kosten....
Nu dat bekeek ik echt al honderduit, dat zal het niet worden. Die strijd gaf ik al op.
Je zou geen vermogen meer kwijt zijn aan dure therapie voor jezelf, voor hem en voor jullie samen. En heel hard gezegd dat hij weinig inkomen heeft is niet jouw probleem. Ook in België krijgen kinderen kindergeld en kunnen ze een bijbaan nemen. Jullie hebben geen hele kleine kinderen meer toch?
Izza schreef op 26-02-2025 om 17:58:
[..]
Je zou geen vermogen meer kwijt zijn aan dure therapie voor jezelf, voor hem en voor jullie samen. En heel hard gezegd dat hij weinig inkomen heeft is niet jouw probleem. Ook in België krijgen kinderen kindergeld en kunnen ze een bijbaan nemen. Jullie hebben geen hele kleine kinderen meer toch?
De kinderen werken hoor en betalen hun spullen volledig zelf. Enkel studies en eten betalen wij. En dat klopt, dat hij weinig verdiend is niet mijn probleem dan. Maar als er niets over is kan hij ook niet veel betalen toch?
Ik zou echt wel veel van hem nodig hebben om rond te komen en dat heeft hij zelf niet over na zijn huishuur. (Gemeubelde studio, het minimum) Dat heb ik al allemaal bekeken met hem samen bij notaris wat mogelijkheden waren in het begin toen het net uitkwam.
Moet wel realistisch zijn in wat kan betaald worden. Als hij het niet verdient, kan hij het niet betalen toch?
Nu deze discussie is eigenlijk niet nodig want voorlopig geen sprake van uit elkaar gaan. Daar heb ik geen energie voor over. Het is momenteel 'verder na vreemdgaan' dat ik probeer.
Lukt dit niet, dan moet ik oplossingen zoeken om het alleen te kunnen. Maar ik heb nu hersenspinsels genoeg over hoe ik verder moet, dat ik mijn hoofd niet verder zal laten malen over hoe het moet is het niet gaat.
Zelfs nu, met onze 2 inkomsten hebben we net genoeg, soms zelfs tekort. En we doen enkel onze basisbehoeften. Geen zotte dingen. Niets weggooien, tweedehands, heel bewust kopen qua voeding...
Ziek zijn kost veel! Mijn medicatie, zo duur!
Breiertje schreef op 26-02-2025 om 18:16:
[..]
De kinderen werken hoor en betalen hun spullen volledig zelf. Enkel studies en eten betalen wij. En dat klopt, dat hij weinig verdiend is niet mijn probleem dan. Maar als er niets over is kan hij ook niet veel betalen toch?
Ik zou echt wel veel van hem nodig hebben om rond te komen en dat heeft hij zelf niet over na zijn huishuur. (Gemeubelde studio, het minimum) Dat heb ik al allemaal bekeken met hem samen bij notaris wat mogelijkheden waren in het begin toen het net uitkwam.
Moet wel realistisch zijn in wat kan betaald worden. Als hij het niet verdient, kan hij het niet betalen toch?
Nu deze discussie is eigenlijk niet nodig want voorlopig geen sprake van uit elkaar gaan. Daar heb ik geen energie voor over. Het is momenteel 'verder na vreemdgaan' dat ik probeer.
Lukt dit niet, dan moet ik oplossingen zoeken om het alleen te kunnen. Maar ik heb nu hersenspinsels genoeg over hoe ik verder moet, dat ik mijn hoofd niet verder zal laten malen over hoe het moet is het niet gaat.
Zelfs nu, met onze 2 inkomsten hebben we net genoeg, soms zelfs tekort. En we doen enkel onze basisbehoeften. Geen zotte dingen. Niets weggooien, tweedehands, heel bewust kopen qua voeding...
Ziek zijn kost veel! Mijn medicatie, zo duur!
Scheiden is ook verdergaan na vreemdgaan🙂
Heb je naast de notaris weleens je licht opgestoken bij andere organisaties die eventueel in oplossingen mee kunnen denken? Je zult toch de enige niet zijn in deze situatie?
