Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
Breiertje schreef op 05-02-2025 om 16:27:
[..]
Moeilijke vraag.
Als mijn man zonder verslaving is wie hij nu is, dan is hij hoe ik dacht dat hij was. Dan zou ik ms blijven
Als het geen verslaving was, waar kans op herval zo groot is... Geen verslaving, dan misschien ook.
Steeds in het geval waar hij ook spijt, berouw en herstel wil zoals nu.
Ik blijf erbij het is echt geen slechte man.
Was ik niet ongeneeslijk ziek geweest, en had ik nog mijn mooie carrière en inkomen. Dan zou ik vertrekken. Dan zou hij een vogel voor de kat zijn.
Ik denk dat vertrekken makkelijker is dan blijven. Vertrekken zou naar mijn gevoel het voordeel geven dat ik kan loslaten. Of ik nu alles weet of niet. Is hij daar, of niet. Deed hij dit of niet.... Daar zou ik vanaf zijn.
Gevoelsmatig heb ik hem losgelaten. Het is nu lijken of ik terug iets voor hem kan voelen.
Maar mijn situatie is nu zo dat deze optie voor mij er niet is. Dus hoop ik dat we de brokken kunnen lijmen.
Het wordt nooit meer zoals het was. Ik word ook niet meer wie ik was.
Soms lees ik dat relaties na ontrouw sterker worden. Volgens therapeuten. Kan me dat niet voorstellen.
Het maakt me harder. Hij zal me nooit meer raken. Ik kan niet meer knuffelen, teder zijn. Ik ben definitief veranderd
Dat je definitief veranderd bent is logisch, niet erg, misschien zelfs heel hard nodig.
Ik denk niet dat mensen per se zeggen dat je weg moet. Jij bent de regisseur van je eigen leven. Het antwoord van jouw keuze komt vanzelf met de tijd.
Laat je ziekte ( dat is je privé, maar is het zo dat er voor jou met de juiste hulp nog een goed en redelijk lang leven te leiden is? Negeer het gerust als je dat ongepast vindt) niet de oorzaak zijn dat je je gedoemd voelt dat er geen andere opties zijn.
Weet je, ik zou een vriendin nooit zeggen dat ze weg moet. Wel dat als ze weg wil, maar niet kan of durft, dat ik me voor haar in zal zetten.
Hou je taai, voel jezelf vrij genoeg om te blijven, als dat in jouw ogen het enige mogelijke is. Voel je net zo vrij hem de deur te wijzen als hij zich niet inzet of niet leerbaar is. Niks moet.
Bijzonder hoe synchroon de energieen hier soms lopen!
Wij hebben het, na ruim 2,5 jaar vechten van vooral mijn kant, niet gered.
Sinds 2 weken zijn we definitief uit elkaar en zoals Izza en anderen zeggen wat een vrijheid ontstaat er in je hoofd! Geen triggers en angst (verdriet en boosheid soms nog wel) meer waar hij is en wat hij doet, is hij wel eerlijk nee, gewoon stilte in mijn hoofd. Ik heb dit zolang niet meer gehad. Eindelijk weer ruimte om over bijv werkzaken na te denken!!
Irtje schreef op 05-02-2025 om 17:01:
Bijzonder hoe synchroon de energieen hier soms lopen!
Wij hebben het, na ruim 2,5 jaar vechten van vooral mijn kant, niet gered.
Sinds 2 weken zijn we definitief uit elkaar en zoals Izza en anderen zeggen wat een vrijheid ontstaat er in je hoofd! Geen triggers en angst (verdriet en boosheid soms nog wel) meer waar hij is en wat hij doet, is hij wel eerlijk nee, gewoon stilte in mijn hoofd. Ik heb dit zolang niet meer gehad. Eindelijk weer ruimte om over bijv werkzaken na te denken!!
Wow.. 2,5 jaar...
Vocht je ex niet mee voor je gevoel?
Hoe kijk je nu terug? (Als je het wilt delen, natuurlijk)
@breiertje, je bent te hard voor jezelf. Je MOET helemaal niks. Als je een bepaalde stap niet kan zetten, dan is dat dus niet wat je wil, of je bent er nog niet aantoe. Of dit voelt gewoon het beste voor jou. Dat mag. Dat is niet per definitie gebrek aan eigenwaarde of een domme keuze. Als er binnen die situatie iets is ŵaar je je niet prettig bij voelt dan zoek je daar vanzelf een weg in. Maar dat hoeft niet gelijk scheiden te zijn. Daar zit nog zoveel tussen. Niemand kan zeggen wat je moet doen.
Uit harde meningen en ervaringen kun je ook constateren dat jij er anders in staat. Of ergens nog niet staat. Of jij je redenen hebt niet te vertrekken.
In mijn geval kan ik "HET" ook loslaten en rust ervaren als we wel nog samen zijn. Af en toe bots ik op een grens en daar handel ik dan naar. Maar daar ben ik niet vanaf als we gescheiden zijn.
Ik vind scheiden juist weer veel moeilijker dan samen een weg vinden. Want gescheiden moeten we ook samen een weg vinden, alleen dan is het veel ingewikkelder, omdat je 2 aparte huishoudens bent. Ik vind communiceren ook veel lastiger als hij weg is. Overleggen voelt als zakelijke transacties, de gezellige momenten, en het gezinsgevoel vallen weg. Voor de kinderen ook. Ik ben blij voor de mensen die zich beter voelen na een scheiding, maar dat is geen gegeven voor een ander.
Buitenspel2024 schreef op 05-02-2025 om 17:16:
[..]
Wow.. 2,5 jaar...
Vocht je ex niet mee voor je gevoel?
Hoe kijk je nu terug? (Als je het wilt delen, natuurlijk)
Nee, het heeft 1,5 jaar geduurd voordat hij pas zijn eerste stap naar verandering zette en dat was omdat ik toen -eindelijk- de stap zette naar; ik ga bij je weg. Dat was het moment dat hij langzaamaan echt begon te ‘voelen’ wat hij gedaan heeft en welke impact en consequenties dit had.
Maar voor mij/ons was het te laat en kon hij de echte ommekeer niet maken. Heel verdrietig want ik heb hem langzaam leren kennen als een fijn mens dat hij kan zijn/is. Echter het vertrouwen is compleet weg en hij is (kan/wil het niet?) gewoon niet transparant genoeg voor mij om mij veilig bij te voelen en verder te gaan.
Breiertje schreef op 05-02-2025 om 12:56:
en dan zakt de moed wij weer in de schoenen als ik dit lees...
Lieve Breier: het valt me al een tijdje op dat je erg van slag kan raken van ongunstige berichten. Zoiets als dat de kans op terugval bij seksverslaving best aanwezig is. Ik snap ook dat, gegeven de situatie waarin je zit weggaan geen mogelijkheid is en dat maakt eigenlijk dat je totaal geen ruimte hebt om voor jezelf te kiezen ook al zou je dat willen. Ik begrijp dat je in zo'n situatie alleen maar wilt dat je oude partner terug komt. Of... het beeld dat je had van hoe je partner vroeger was. Want in de praktijk was hij niet zo. Hij zet zich nu in, werkt aan zichzelf, wil bij je zijn etc. Geweldig natuurlijk, maar ergens schuilt bij jou de angst dat die andere Breiertjeman er ook nog is, of weer op komt zetten zodra hij jou weer helemaal 'terug heeft'. Ik zie je zo gevangen zitten tussen hoop en vrees. Maar het is ook zwart/ wit: nu is het goed, als hij een terugval krijgt is het fout. Maar weet je hij kan ook een tijdelijke terugval krijgen (in bv een paar keer pornokijken) dat het niet helemaal fout gaat. Als hij het daar maar over blijft hebben met een therapeut.
Hoe zou het voor je zijn om met een therapeut te werken aan een beeld van hem met al zijn kanten: een goede lieve man, maar ook één die zijn frustraties botvierde via seks en jou op een droogje zette?
Dan raak je misschien uit die zwart/ wit modus en krijg je meer geloof in dat je het aankan, mocht er een terugval zijn. Vraag je therapeut naar werken aan 'whole object permenancy' ten opzichte van je man.
MRI schreef op 05-02-2025 om 18:09:
[..]
Lieve Breier: het valt me al een tijdje op dat je erg van slag kan raken van ongunstige berichten. Zoiets als dat de kans op terugval bij seksverslaving best aanwezig is. Ik snap ook dat, gegeven de situatie waarin je zit weggaan geen mogelijkheid is en dat maakt eigenlijk dat je totaal geen ruimte hebt om voor jezelf te kiezen ook al zou je dat willen. Ik begrijp dat je in zo'n situatie alleen maar wilt dat je oude partner terug komt. Of... het beeld dat je had van hoe je partner vroeger was. Want in de praktijk was hij niet zo. Hij zet zich nu in, werkt aan zichzelf, wil bij je zijn etc. Geweldig natuurlijk, maar ergens schuilt bij jou de angst dat die andere Breiertjeman er ook nog is, of weer op komt zetten zodra hij jou weer helemaal 'terug heeft'. Ik zie je zo gevangen zitten tussen hoop en vrees. Maar het is ook zwart/ wit: nu is het goed, als hij een terugval krijgt is het fout. Maar weet je hij kan ook een tijdelijke terugval krijgen (in bv een paar keer pornokijken) dat het niet helemaal fout gaat. Als hij het daar maar over blijft hebben met een therapeut.
Hoe zou het voor je zijn om met een therapeut te werken aan een beeld van hem met al zijn kanten: een goede lieve man, maar ook één die zijn frustraties botvierde via seks en jou op een droogje zette?
Dan raak je misschien uit die zwart/ wit modus en krijg je meer geloof in dat je het aankan, mocht er een terugval zijn. Vraag je therapeut naar werken aan 'whole object permenancy' ten opzichte van je man.
Hij had al een terugval, en dan ging hij er meteen diep in. Waar hij eerst sexdates zocht via sites, en zogezegd niemand afkwam omdat het nep bleek te zijn (?), herviel hij 4 jaar later en ging voor het zekere. Ik boek een prostituee en heb zeker seks.
Dus klein herval dat had hij niet.
Hij wist toen niet dat hij verslaafd was wegvluchtte van.... Ok, maar toch...
En inderdaad ik blijk gevoelig aan ongunstige berichten. Maar ik las zoveel, zoveel, en lees nergens een verhaal van iemand die herstelde. Enkel ieder verhaal gaat over herval.
Dan heb je weinig om je aan vast te houden toch...
Het klopt dat ik van dat beeld af moet van de goeie man. Want die heeft nooit bestaan. Die zat in mijn hoofd. (
Stresskipje schreef op 05-02-2025 om 17:35:
@breiertje, je bent te hard voor jezelf. Je MOET helemaal niks. Als je een bepaalde stap niet kan zetten, dan is dat dus niet wat je wil, of je bent er nog niet aantoe. Of dit voelt gewoon het beste voor jou. Dat mag. Dat is niet per definitie gebrek aan eigenwaarde of een domme keuze. Als er binnen die situatie iets is ŵaar je je niet prettig bij voelt dan zoek je daar vanzelf een weg in. Maar dat hoeft niet gelijk scheiden te zijn. Daar zit nog zoveel tussen. Niemand kan zeggen wat je moet doen.
Uit harde meningen en ervaringen kun je ook constateren dat jij er anders in staat. Of ergens nog niet staat. Of jij je redenen hebt niet te vertrekken.
In mijn geval kan ik "HET" ook loslaten en rust ervaren als we wel nog samen zijn. Af en toe bots ik op een grens en daar handel ik dan naar. Maar daar ben ik niet vanaf als we gescheiden zijn.
Dat zeiden vrienden ook tegen mij dat ik niets MOEST en vooral moest doen wat goed voelde. Maar de consequentie van een andere weg gaan dan zij vonden, resulteerde voor mij in 10! verbroken vriendschappen.
Breiertje schreef op 05-02-2025 om 18:49:
[..]
Hij had al een terugval, en dan ging hij er meteen diep in. Waar hij eerst sexdates zocht via sites, en zogezegd niemand afkwam omdat het nep bleek te zijn (?), herviel hij 4 jaar later en ging voor het zekere. Ik boek een prostituee en heb zeker seks.
Dus klein herval dat had hij niet.
Hij wist toen niet dat hij verslaafd was wegvluchtte van.... Ok, maar toch...
En inderdaad ik blijk gevoelig aan ongunstige berichten. Maar ik las zoveel, zoveel, en lees nergens een verhaal van iemand die herstelde. Enkel ieder verhaal gaat over herval.
Dan heb je weinig om je aan vast te houden toch...
Het klopt dat ik van dat beeld af moet van de goeie man. Want die heeft nooit bestaan. Die zat in mijn hoofd. (
Nee en betekent het feit dat hij toen geen klein terugval had, hij dat nu ook niet kan hebben?
Nou ja die goede man was er natuurlijk ook. Wel bij gratie van het feit dat hij een verborgen leven had maar nu is, dat als het goed is voorbij. Dat betekent dat de relatie nu uit dat contrast weg kan gaan. De ander gaan zien als een heel iemand met goede en donkere kanten kan een weg tot heling zijn. Ook voor jou want jij was ook gehecht aan het beeld van die goede kant. En ik zou met een therapeut kijken wat die dynamiek in jouw systeem veroorzaakt(e).
Als je je beter wil gaan voelen, zul je imho boven die dualiteit uit moeten rijzen. Ja hemels moeilijk en misschien onmogelijk maar mijns inziens de enige manier om in jouw situatie niet de hele tijd slachtoffer en woedend tegelijk te zijn.
Ik hoop dat er therapeuten zijn die hierop kunnen doorpakken.
MRI schreef op 05-02-2025 om 19:01:
[..]
Nee en betekent het feit dat hij toen geen klein terugval had, hij dat nu ook niet kan hebben?
Nou ja die goede man was er natuurlijk ook. Wel bij gratie van het feit dat hij een verborgen leven had maar nu is, dat als het goed is voorbij. Dat betekent dat de relatie nu uit dat contrast weg kan gaan. De ander gaan zien als een heel iemand met goede en donkere kanten kan een weg tot heling zijn. Ook voor jou want jij was ook gehecht aan het beeld van die goede kant. En ik zou met een therapeut kijken wat die dynamiek in jouw systeem veroorzaakt(e).
Als je je beter wil gaan voelen, zul je imho boven die dualiteit uit moeten rijzen. Ja hemels moeilijk en misschien onmogelijk maar mijns inziens de enige manier om in jouw situatie niet de hele tijd slachtoffer en woedend tegelijk te zijn.
Ik hoop dat er therapeuten zijn die hierop kunnen doorpakken.
Wat ben jij een wijze dame. Je voedt mijn ziel!
Irtje schreef op 05-02-2025 om 17:01:
Bijzonder hoe synchroon de energieen hier soms lopen!
Wij hebben het, na ruim 2,5 jaar vechten van vooral mijn kant, niet gered.
Sinds 2 weken zijn we definitief uit elkaar en zoals Izza en anderen zeggen wat een vrijheid ontstaat er in je hoofd! Geen triggers en angst (verdriet en boosheid soms nog wel) meer waar hij is en wat hij doet, is hij wel eerlijk nee, gewoon stilte in mijn hoofd. Ik heb dit zolang niet meer gehad. Eindelijk weer ruimte om over bijv werkzaken na te denken!!
Sterkte ...en herken je gevoel van bevrijding. Het vrij zijn en gewoon rust in je hoofd.
Wonen jullie ook al apart?
Wij zijn nu 4 maanden uit elkaar. En ook ik was boos, verdrietig..voelde me de eerste dagen echt geamputeerd. maar nu..ik voel geen boosheid meer. En ik hoef ook geen antwoorden meer. Af en toe verdriet is er zeker. Zoals van de week een videocall met de advocaat..tja..gaat toch om 32 jaar samen die je hebt doorgemaakt. Maar dat verdriet mag er zijn. En morgen wordt er een verzoek ingediend bij de rechtbank. Ik die dacht oud te worden met man. En we gaan nu supergoed met elkaar om..alleen het vreemdgaan..heb ik afgesloten. Wat jij zegt. Je hoeft er nu niets meer mee.
Maar die rust in je hoofd en regie over je eigen leven. Zoveel meer energie .
Irtje schreef op 05-02-2025 om 17:01:
Bijzonder hoe synchroon de energieen hier soms lopen!
Wij hebben het, na ruim 2,5 jaar vechten van vooral mijn kant, niet gered.
Sinds 2 weken zijn we definitief uit elkaar en zoals Izza en anderen zeggen wat een vrijheid ontstaat er in je hoofd! Geen triggers en angst (verdriet en boosheid soms nog wel) meer waar hij is en wat hij doet, is hij wel eerlijk nee, gewoon stilte in mijn hoofd. Ik heb dit zolang niet meer gehad. Eindelijk weer ruimte om over bijv werkzaken na te denken!!
Wat moeilijk en wat fijn tegelijk. Hopelijk komt er nu ruimte voor herstel en een nieuw leven. Iedereen heeft een ander tijdspad nodig van hoelang je wilt of kunt blijven vechten. Verwijt jezelf dat niet. Dit is jouw pad geweest. Je hebt er alles aan gedaan en kunt nu beginnen met deze fase af te sluiten. Veel sterkte.
LifeEvent! schreef op 05-02-2025 om 18:50:
[..]
Dat zeiden vrienden ook tegen mij dat ik niets MOEST en vooral moest doen wat goed voelde. Maar de consequentie van een andere weg gaan dan zij vonden, resulteerde voor mij in 10! verbroken vriendschappen.
Ik begrijp dat dat heel erg naar en heftig is. Maar bedenk dat jij geen invloed hebt op andere mensen. Zij hebben hun eigen mening en dat kan. In hun ogen is jouw partner niet meer de persoon die ze dachten dat hij was. En willen ze geen omgang meer met zo iemand. Ik begrijp overigens niet waarom ze jou dan ook niet meer willen zien. Helaas zien veel stellen ieder ander stel als een geheel ipv 2 individuen. Jij bent niet je partner. En omgang met jou zou gewoon mogelijk moeten zijn. Wel zonder je partner en misschien is dat het probleem? Dat je partner toch mee wil komen? Of mensen denken dat jij boos of beledigd bent als je partner niet welkom is? Ik heb genoeg contacten waar de partner geen onderdeel van is. Maar ik weet dat sommige mensen daar heel star in zijn. Ik heb zelfs een vriendin wiens partner ik niet mag. Maar met haar heb ik gewoon omgang.
Bedenk je dat dit wellicht toch niet zulke goede vrienden waren.
Stresskipje schreef op 05-02-2025 om 17:35:
Ik vind scheiden juist weer veel moeilijker dan samen een weg vinden. Want gescheiden moeten we ook samen een weg vinden, alleen dan is het veel ingewikkelder, omdat je 2 aparte huishoudens bent. Ik vind communiceren ook veel lastiger als hij weg is. Overleggen voelt als zakelijke transacties, de gezellige momenten, en het gezinsgevoel vallen weg. Voor de kinderen ook. Ik ben blij voor de mensen die zich beter voelen na een scheiding, maar dat is geen gegeven voor een ander.
In het begin is dat wennen en zoeken. Maar ook daar wen je aan. Belangrijk is om alles goed vast te leggen. Hoe meer er vast staat hoe minder overleg. Accepteer dat de ander het op zijn of haar eigen manier doet. En voorkom losse eindjes in de afhandeling. Dat je elkaar later nog geld of goederen schuldig bent. Of iemand nog iets moet betalen. Daarom ben ik ook geen fan van alimentatie. Dat geld geeft zeggenschap en gedoe. Hoe minder je hoeft te overleggen hoe prettiger.
Izza schreef op 05-02-2025 om 20:53:
[..]
In het begin is dat wennen en zoeken. Maar ook daar wen je aan. Belangrijk is om alles goed vast te leggen. Hoe meer er vast staat hoe minder overleg. Accepteer dat de ander het op zijn of haar eigen manier doet. En voorkom losse eindjes in de afhandeling. Dat je elkaar later nog geld of goederen schuldig bent. Of iemand nog iets moet betalen. Daarom ben ik ook geen fan van alimentatie. Dat geld geeft zeggenschap en gedoe. Hoe minder je hoeft te overleggen hoe prettiger.
Wat voor zeggenschap geeft dat?
En dan bedoel je partner alimentatie of ook kinderalimentatie?
