Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
Ik worstel in mijn hoofd nog altijd een beetje met hoeveel tijd geef je de ontrouwe partner voor zijn eigen proces (therapie, uitzoeken wat er onderliggend mis is/was).
Deze week heb ik 2x een harde grens getrokken waarvan ik weet dat voor mij aan moet zijn voldaan wil herstel überhaupt een optie zijn.
De eerste heeft hij al een soort van weggewimpeld, en de tweede lijkt hij ook weg te gaan wimpelen. Dan zit er voor mij niet zoveel op dan hier een consequentie aan te gaan hangen omdat deze 2 voor mij echt noodzakelijk zijn.
Het is misschien nog te vroeg in zijn proces om aan die grenzen te voldoen, aan de andere kant doet hij dus niks (behalve therapie) om te trachten dit te herstellen en wil ik daar niet eindeloos ruimte voor geven. Ergens voel ik wel dat deze relatie hem op deze manier niet wordt, aan de andere kant maken andere factoren (zoals kleine kinderen) het gevoelsmatig lastig om er meteen grote streep onder te zetten. Nog los van dat ik het wel spannend vindt om het volgende proces dan in te gaan en alleen verder te moeten.
En zo slinger ik heen en weer tussen de ene en de andere kant.
Maar, oke, 2 harde grenzen waar niet aan wordt voldaan (waaronder het amputeren van de 3e) dan kan ik niet veel anders eigenlijk..
Ja, heel moeilijk. En het kan zijn dat je achteraf beter kunt zeggen of je vindt dat je te lang hebt gewacht.
Mijn idee: ik zou de partner veel tijd geven voor zijn/haar proces, mits je ziet dat er inzet is en keuzes gemaakt worden. Gevoelens zijn niet maakbaar (wel te sturen), dus daar wil je tijd voor geven. Maar de keuze voor therapie, contact verbreken, etc kun je ook op wilskracht en tegen gevoel in maken. En het is eerder omgekeerd: omdat hij die keuzes niet maakt kan zijn (en jullie) proces niet beginnen.
GekkeHenkie100 schreef op 01-02-2025 om 09:31:
Ja, heel moeilijk. En het kan zijn dat je achteraf beter kunt zeggen of je vindt dat je te lang hebt gewacht.
Mijn idee: ik zou de partner veel tijd geven voor zijn/haar proces, mits je ziet dat er inzet is en keuzes gemaakt worden. Gevoelens zijn niet maakbaar (wel te sturen), dus daar wil je tijd voor geven. Maar de keuze voor therapie, contact verbreken, etc kun je ook op wilskracht en tegen gevoel in maken. En het is eerder omgekeerd: omdat hij die keuzes niet maakt kan zijn (en jullie) proces niet beginnen.
Hij beredeneert het vooral vanaf zijn eigen kant. Baan niet opzeggen, want dan heeft hij dadelijk een tijdelijk contract terwijl er geen garantie is dat het hier komt. Waarop ik denk, zolang je nog met Truus werkt - komt het sowieso niet goed.
En zo kabbelen we dan denk ik door tot de relatietherapie start (over een maandje) en dan maakt hij in de tussentijd nog geen keuze tbv ons.
Dan voel ik toch de neiging om hem te vragen een bepaalde periode weg te gaan nu, zodat het in elk geval duidelijk is dat ik dit niemandsland niet eindeloos ga accepteren en dit niet niet zomaar overwaait. Ik ben harder aan het werk voor ons dan hij nu, en dat slaat natuurlijk nergens op... En ik begrijp dat ik ook iets te doen heb, hoor. Alleen is het niet logisch dat ik nu meer doe dan hij.
Ik wil hem uiteraard ruimte geven voor zijn proces, maar niet zonder inzet en keuzes vanaf zijn kant.
Buitenspel2024 schreef op 01-02-2025 om 08:53:
Ik worstel in mijn hoofd nog altijd een beetje met hoeveel tijd geef je de ontrouwe partner voor zijn eigen proces (therapie, uitzoeken wat er onderliggend mis is/was).
Deze week heb ik 2x een harde grens getrokken waarvan ik weet dat voor mij aan moet zijn voldaan wil herstel überhaupt een optie zijn.
De eerste heeft hij al een soort van weggewimpeld, en de tweede lijkt hij ook weg te gaan wimpelen. Dan zit er voor mij niet zoveel op dan hier een consequentie aan te gaan hangen omdat deze 2 voor mij echt noodzakelijk zijn.
Het is misschien nog te vroeg in zijn proces om aan die grenzen te voldoen, aan de andere kant doet hij dus niks (behalve therapie) om te trachten dit te herstellen en wil ik daar niet eindeloos ruimte voor geven. Ergens voel ik wel dat deze relatie hem op deze manier niet wordt, aan de andere kant maken andere factoren (zoals kleine kinderen) het gevoelsmatig lastig om er meteen grote streep onder te zetten. Nog los van dat ik het wel spannend vindt om het volgende proces dan in te gaan en alleen verder te moeten.
En zo slinger ik heen en weer tussen de ene en de andere kant.
Maar, oke, 2 harde grenzen waar niet aan wordt voldaan (waaronder het amputeren van de 3e) dan kan ik niet veel anders eigenlijk..
Ja maar een harde grens is pas een harde grens als hij geëffectueerd wordt. Dus een bordje bij een weiland zetten waarop staat 'verboden toeganng' lijkt een harde grens maar blijkt pas echt een harde grens als er een hele hoge boete opstaat. Ik vermoed dat als hij niet echt voelt hoe serieus het voor jou is, dat hij niet in beweging komt die ook uitgedeeld wordt. En zolang de wandelaar denkt 'oh je krijgt nooit een boete hier, alleen een reprimande' zal hij lekker doorwandelen. En blijkens je twijfel (die begrijpelijk is natuurlijk) is het nog niet helemaal serieus voor je. Hij voelt dat en pakt die ruimte. En op zo'n manier wordt jouw geduld zijn gelegenheid om maar niet slagvaardig te zijn. Ja het is waardeloos dat het zo werkt want vaak is het zo dat als de harde grens wel gesteld en gevoeld wordt, het emotioneel te laat is voor diegene.
Buitenspel; wat zijn jouw 2 harde grenzen als ik vragen mag?
Echt een klotesituatie waar je in zit hoor, met zo'n passieve kerel...
Ik denk ook wat MRI zegt. Dat hij voelt dat hij de ruimte heeft om het zo te doen. En dat blijft zolang jij die ruimte geeft. Als dat zo is, dan moet jij nu de stap zetten. Omdat degene die het hoort te doen het niet doet.
Wat is dan de stap? Durf ik je niet in te adviseren. Maar denk een stap waarbij hij de urgentie voelt: we gaan stoppen of we gaan groeien. En dat is dan ook precies wat in beweging komt. Ontzettend spannend en moeilijk natuurlijk. Maar ik denk dat je geen genoegen moet nemen met alles tussen stoppen of groeien.
Het lastige van een consequentie aan een grens verbinden is dat je die consequentie pas kan uitvoeren als je er echt vrede mee hebt als hij zou vertrekken en het niet meer goed komt. Bij mij kwam dat van het ene op het andere moment, na een zoveelste voorval waaruit bleek dat hij vrolijk doorging en schijt had aan mij. Toen was het opeens klaar.
Anderzijds denk ik dat in overleg apart gaan zitten, en beide letterlijk ruimte krijgen voor nadenken en ervaren wat je mist ook niet verkeerd is. Als het dan niet meer goed blijkt te komen, was het ook niet goedgekomen als hij niet weg was gegaan.
Pippeltje schreef op 01-02-2025 om 10:15:
Buitenspel; wat zijn jouw 2 harde grenzen als ik vragen mag?
Echt een klotesituatie waar je in zit hoor, met zo'n passieve kerel...
Even een priveberichtje gestuurd met uitgebreider antwoord ivm herkenbaarheid.
Maar in het kort,
Maar grens 1: verandering op werk en uiteindelijk man of Truus daar weg en een plan hiervoor.
Grens 2: eerlijkheid en transparantie over affaire en het contact.
Stresskipje schreef op 01-02-2025 om 10:48:
Het lastige van een consequentie aan een grens verbinden is dat je die consequentie pas kan uitvoeren als je er echt vrede mee hebt als hij zou vertrekken en het niet meer goed komt. Bij mij kwam dat van het ene op het andere moment, na een zoveelste voorval waaruit bleek dat hij vrolijk doorging en schijt had aan mij. Toen was het opeens klaar.
Anderzijds denk ik dat in overleg apart gaan zitten, en beide letterlijk ruimte krijgen voor nadenken en ervaren wat je mist ook niet verkeerd is. Als het dan niet meer goed blijkt te komen, was het ook niet goedgekomen als hij niet weg was gegaan.
Dat is lastig maar ik denk dat ik daar mbt deze 2 grenzen wel ben. Als hij daar niet aan wilt voldoen, word ik samen met hem ook niet gelukkig, dat weet ik zeker. Dan loopt het toch spaak..
Dat gevoel snap ik natuurlijk helemaal! Het is een conflict tussen hoofd en hart. Het hart is er nog niet aan toe. Maar met het hoofd denk ik: als je hoopt er samen uit te komen, dan is de kans daarop denk ik het grootst als je nu een grens trekt. Namelijk: daarmee doorbreek je het patroon, daarmee is er een kans(je) dat hij urgentie gaat voelen en hoe langer je doormoddert hoe meer te herstellen en hoe kleiner de kans dat dat lukt. Omdat je dan, wat MRI schreef, zelf op een gegeven moment het point of no return hebt bereikt.
GekkeHenkie100 schreef op 01-02-2025 om 10:30:
Ik denk ook wat MRI zegt. Dat hij voelt dat hij de ruimte heeft om het zo te doen. En dat blijft zolang jij die ruimte geeft. Als dat zo is, dan moet jij nu de stap zetten. Omdat degene die het hoort te doen het niet doet.
Wat is dan de stap? Durf ik je niet in te adviseren. Maar denk een stap waarbij hij de urgentie voelt: we gaan stoppen of we gaan groeien. En dat is dan ook precies wat in beweging komt. Ontzettend spannend en moeilijk natuurlijk. Maar ik denk dat je geen genoegen moet nemen met alles tussen stoppen of groeien.
Thanks weer. Dit zou zomaar eens waar kunnen zijn, dat hij de ruimte ergens voelt om gewoon zo door te gaan en njet echt te gaan bewegen, ongeacht welke kant op. Je hebt ook gelijk met je laatste zin, dankje.
Buitenspel2024 schreef op 01-02-2025 om 11:04:
[..]
Even een priveberichtje gestuurd met uitgebreider antwoord ivm herkenbaarheid.
Maar in het kort,
Maar grens 1: verandering op werk en uiteindelijk man of Truus daar weg en een plan hiervoor.
Grens 2: eerlijkheid en transparantie over affaire en het contact.
Een manier om de grens harder te maken kan zijn er een deadline aan verbinden. Voor grens 1 zou dat kunnen zijn: 1 juni zijn er daadwerkelijk dingen veranderd op je werk. Anders ga ik een advocaat inschakelen. Grens 2: tja hoe weet je ooit of hij eerlijk en transparant is? Ik zou eerder zeggen: ik wil elke week dat we bv twee uur nemen om hier open over te communiceren. En dan staat transparatie voor mij voorop. Als na een maand of zes weken niet meer helderheid komt, trek ik mijn conclusies en die zullen op praktisch vlak zijn.
Ik heb het even te kwaad. Gisteren met man besproken dat hij definitieve eigen woonruimte gaat zoeken. Legde dit bij mij, of dat was wat ik wilde. Ja, als hij met haar blijft omgaan wel. Ik vond het wel moeilijk om uit te spreken. Hij accepteerde dat direct, alsof dat was wat hij even wilde horen, waardoor ik zeker wist dat het goed is zo.
Maar sinds vanmiddag, van het ene op het andere moment ben ik zo verdrietig en mis ik hem zo! Ik moet op mn handen zitten om hem niet te vragen langs te komen. Het is dat ik weet dat hij met haar is (cursusavond), dus hij zou toch niet komen, maar anders zou hij wel komen.
Ik wil dat helemaal niet willen, maar de drang is zo sterk. Ik word er gek van. Hopelijk zakt het snel weer af, anders vrees ik dat ik hem echt ga vragen terug te komen, al weet ik dat dat dom is. Bah... ik moest het even kwijt.
MRI schreef op 01-02-2025 om 11:16:
[..]
Een manier om de grens harder te maken kan zijn er een deadline aan verbinden. Voor grens 1 zou dat kunnen zijn: 1 juni zijn er daadwerkelijk dingen veranderd op je werk. Anders ga ik een advocaat inschakelen. Grens 2: tja hoe weet je ooit of hij eerlijk en transparant is? Ik zou eerder zeggen: ik wil elke week dat we bv twee uur nemen om hier open over te communiceren. En dan staat transparatie voor mij voorop. Als na een maand of zes weken niet meer helderheid komt, trek ik mijn conclusies en die zullen op praktisch vlak zijn.
Hier gaat het bij ons mis, want wat is dan de transparantie die hij moet geven. Hij heeft echt geen idee wat dit is en wat hij dan moet doen/zeggen.
En ik kan niet duidelijk aangeven wat dit is omdat ik niet weet wat en of er iets is wat ik moet weten?!
Hoe ziet dit er voor jullie uit, transparant zijn?
Irtje schreef op 01-02-2025 om 18:11:
[..]
Hier gaat het bij ons mis, want wat is dan de transparantie die hij moet geven. Hij heeft echt geen idee wat dit is en wat hij dan moet doen/zeggen.
En ik kan niet duidelijk aangeven wat dit is omdat ik niet weet wat en of er iets is wat ik moet weten?!
Hoe ziet dit er voor jullie uit, transparant zijn?
Bij ons was dat gewoon bepraten wat hij met Truus besprak, en wat ze gedaan hadden als ze elkaar zagen. Hoefde helemaal niet gedetailleerd. Maar gewoon in grote lijnen.
Later veranderde dat in schijnheilig gedoe. Niks zeggen, behalve als ik er naar vroeg. Of vaag doen. Om 15:30 zeggen "Ik ga om 16 uur weg", als cursus om 19 uur begint. Moest ik weer vragen: gaan jullie eerst ergens eten? Zeg dat gewoon. Of uren na cursus thuis aan komen kakken. Vertelde eerst gewoon wat ze gedaan hadden en waarover gepraat. Vertelde dingen over die ze appten. Later moest ik dat eruit trekken, ging het appen opeens stiekem, en zei hij niet meer dan nodig was. Dat is killing.
In de gevallen dat er gezegd wordt dat er geen contact meer is, moet daar ook over gepraat kunnen worden. "Hoe was je week? Truus nog geappt/gezien/gesproken," zijn nee zul je dan moeten geloven. Je kan immers niet van iemand verwachten dat hij bewijst dat hij iets niet doet. Als die vertrouwensbreuk te groot is wordt het lastig, en zal het moeten slijten. En beide accepteren en respecteren dat dat vertrouwen misschien wel voor altijd beschadigd is.
