Verder na ontrouw - deel 8

Stresskipje schreef op 30-01-2025 om 13:58:

ik vertel ook niemand wat, maar daar is hij wel bang voor. Hij vertrouwd mij niet. Heeft voorheen ook weleens zitten vissen wat ik na een scheiding zou zeggen over ons sexleven ed.
Jarenlang hebben we continu vinger aan de pols gehouden over hoe we vonden dat het ging, en nooit een noemenswaardig onvertogen woord. Ook niet tijdens dat gesprek wat ik hierboven benoem was er wat hem betreft niks niet goed. Zelfs in het begin van Truus was ik zijn nummer 1, had niks te vrezen en moest hij er niet aan denken om me kwijt te raken. Had daar zelfs nachtmerries over.
Hij werd pas "ontevreden" toen hij Truus niet mocht neuken, maar hij dat wel wilde toen zij voorstelde fuckbuddies te worden.
Dus nee, het is in mijn ogen niet breder dan die ander. Maar soi, ik praat niet negatief over hem en niemand weet het. Hij zwijgt uit schaamte, en ik hou niet van de vuile was buitenhangen. Ik wil te vertrouwen zijn. Dat hij dat niet doet is zijn probleem.

Tsja, aan de andere kant: Dan had die zijn leuter maar in zijn broek moeten houden toch? 

De verhalen gingen hier al vrij snel rond omdat ex-vrouw het iets te gezellig maakte met nieuwe vriend op een feest waar het halve dorp er stond, terwijl nog niemand wist dat we officieel zouden gaan scheiden. Zelfs de kids niet, ze had het me net 3 dagen eerder medegedeeld. Maar ik heb er ook zeker niet over gelogen. Wel bij school overigens, de wat nieuwsgierige moeders die een welgemeende hart onder de riem wouden steken nav de verhalen heb ik verteld dat de koek gewoon op was en dat de overige verhalen mij niet bekend waren. 

Maar ik ging toch zeker famillie en vrienden niet een ander verhaal vertellen dan wat er gebeurd is. Dat ex-vrouw daar wat van vond en dat dat onze band gigantisch beschadigd heeft, is niet mijn verantwoordelijkheid. Had ze der benen maar bij elkaar moeten houden en zeker het verstand moeten hebben niet zoiets te flikken op een feest. Ik kreeg later ook nog een keer het verwijt: Straks horen onze kinderen deze verhalen. Ja, dan had je dus daar zelf 10 stappen eerder aan moeten denken voordat je je in het openbaar zo misdraagt. Daar voel ik echt 0,0 verantwoordelijkheid voor.

Overigens vind ik het ook wel wat zeggen over het morele kompas van iemand: Met alle gemak 2 keer je benen wijd gooien voor een man buiten je huwelijk, daar is niks mis mee. Nee het is pas mis als die verhalen de wereld in komen. Gek toch? 

hier verteld man het ook aan niemand. Door de manier waarop het uitkwam, weten zijn ouders het aan 'zijn' kant en degene aan wie de ouders het eventueel hebben doorverteld (maar daar houd ik me verder buiten) ook. Aan 'mijn' kant vertel ik het mijn naasten wel, ik ga niet de schijn op zitten houden en dan snapt de omgeving het ook als ik wat afwezig lijk of minder attent ben.. Tsjah, dat dat nu iets doet in de onderlinge relaties, dat is jammer als we het kunnen herstellen, maar dat zie ik dan wel weer. Voor nu heb ik meer aan wat support of luisterende oren. En ik moet eerst deze periode doorkomen. 
In onze gezamenlijke vriendengroep deel ik het nu niet, maar mochten we toch moeten gaan scheiden dan ga ik er niet over liegen. 
Ik vind het ook niet mijn verantwoordelijkheid om het geheim te houden, man heeft een keuze gemaakt en daar blijkbaar niet ver genoeg over nagedacht.. Zou wat zijn als alle bedrogen partners hun mond moeten houden als ze dat niet willen (als je dat wel wilt voor jezelf, uiteraard helemaal goed). 

Breiertje schreef op 30-01-2025 om 15:00:

hier weet niemand iets. Ik zwijg al 7 maand. Niet zijn familie, niet mijn familie, beste vrienden... Enkel de kinderen.
Huisarts en therapeuten zijn de enigen die het weten.

Vind je dat lastig? 

Er wordt toch gezegd dat het voor de bedrogene makkelijker verwerken is met een vertrouwenspersoon, waar je eens kan luchten en ventileren. Ik heb dit niet. Gelukkig kon ik altijd bij mijn huisarts terecht. Als ik wil ventileren moet ik dit bij hem doen en dat is niet ideaal want hij is de oorzaak van alles... 
Maar nu zijn we 7 maand verder, is het rustiger en lukt het wel denk ik zonder.
Voordeel, als je even buiten die heksenketel wil, en je gaat ergens heen, niemand weet iets, dan geniet ik ervan dat het leven daar wel normaal is. In mijn geval zou mijn man in mijn omgeving afgemaakt worden, er zou geen begrip zijn. Wat hij deed kan echt ook niet. En als ik koos voor herstel, zou ik ook verantwoording moeten afleggen. En dat moet ik niet, aan niemand. Mijn keus moet mijn keus zijn. En om continu vragen te beantwoorden.... Uitleg te geven... Nu is koffie drinken bij vriendin gewoon koffie drinken bij vriendin. Even normaal en dat vind ik een enorm voordeel 

Breiertje schreef op 30-01-2025 om 15:36:

Er wordt toch gezegd dat het voor de bedrogene makkelijker verwerken is met een vertrouwenspersoon, waar je eens kan luchten en ventileren. Ik heb dit niet. Gelukkig kon ik altijd bij mijn huisarts terecht. Als ik wil ventileren moet ik dit bij hem doen en dat is niet ideaal want hij is de oorzaak van alles...
Maar nu zijn we 7 maand verder, is het rustiger en lukt het wel denk ik zonder.
Voordeel, als je even buiten die heksenketel wil, en je gaat ergens heen, niemand weet iets, dan geniet ik ervan dat het leven daar wel normaal is. In mijn geval zou mijn man in mijn omgeving afgemaakt worden, er zou geen begrip zijn. Wat hij deed kan echt ook niet. En als ik koos voor herstel, zou ik ook verantwoording moeten afleggen. En dat moet ik niet, aan niemand. Mijn keus moet mijn keus zijn. En om continu vragen te beantwoorden.... Uitleg te geven... Nu is koffie drinken bij vriendin gewoon koffie drinken bij vriendin. Even normaal en dat vind ik een enorm voordeel

Goh ja ik leef waarschijnlijk in een hele andere wereld maar ik deel dat soort dingen wel met vriendinnen. Juist omdat ik geen zin heb om loyaal te zijn met iemand die dat niet met mij was. Niet uit wraak of zo, maar gewoon om mijn leven te delen, dat lucht op. In het verleden toen dit speelde noemde ik ook zijn goede kanten en dat het juist daardoor zo'n dilemma voor me was.

Ik heb ook vriendinnen die nooit iets over hun relatie vertellen en natuurlijk is dat aan hen, voor mij staan ze dan iets verder weg omdat er ergens een soort geheim hokje van hun leven waar zij niet hun emoties en gevoelens over willen laten zien. En als het dan slecht gaat met zo'n vriendin merk ik dat en wil ik er voor haar zijn. Dat kan dan niet maar dan vind ik het samenzijn ook iets oppervlakkigs krijgen. 

Ik begrijp het goed als je in een omgeving zit waarin hij afgemaakt zou worden en aan de andere kant vind ik het voor mijzelf een niet loyaal zijn aan mijzelf en een soort van meewerken aan het systeem van verslaving of bedrog. Ik heb helemaal geen zin zo'n geheim alleen te dragen. Maar goed, dat ben ik. 

"Ik kan het gewoon niet, hem zwart maken. Zo voelt het toch. Ik praat er wel met een paar collega's over, maar altijd blijf ik hem "verdedigen" door te benadrukken dat hij nooit iets stiekem gedaan heeft en het hem is overkomen. Dat ik het stom en laf vind dat hij zn gezin ervoor in de greppel gooit zeg ik alleen hier. Ik heb gewoon teveel respect voor mensen om ze in kwaad daglicht te zetten. Dat hij dat niet ziet en waardeerd doet pijn, maar dat zegt wat over hem. "Zoals de waard is vertrouwd hij zijn gasten" is een gezegde die ik regelmatig gebruik als hij mij wantrouwen toedicht. 

Stresskipje schreef op 30-01-2025 om 16:21:

"Ik kan het gewoon niet, hem zwart maken. Zo voelt het toch. Ik praat er wel met een paar collega's over, maar altijd blijf ik hem "verdedigen" door te benadrukken dat hij nooit iets stiekem gedaan heeft en het hem is overkomen. Dat ik het stom en laf vind dat hij zn gezin ervoor in de greppel gooit zeg ik alleen hier. Ik heb gewoon teveel respect voor mensen om ze in kwaad daglicht te zetten. Dat hij dat niet ziet en waardeerd doet pijn, maar dat zegt wat over hem. "Zoals de waard is vertrouwd hij zijn gasten" is een gezegde die ik regelmatig gebruik als hij mij wantrouwen toedicht.

Hm maar is dat een kwestie van respect? Ik zeg hierboven er ook bij dat ik ook altijd zijn goede kanten naast dit gedrag benadrukte en het dilemma dat daardoor veroorzaakt werd. Dat vind ik niet uit disrespect de ander in een kwaad daglicht zetten imho. Dat is meer het delen van moeilijke en mooie kanten van de ander voor mij. 

Maar zie je wat er gebeurt? Eerst deel je jouw pijn niet met anderen en hij moet daar waardering hebben en als hij dat niet heeft, doet dat dan weer pijn. Ook begrijpelijk, maar het wordt een systeem waarbij jij zaken met de mantel der liefde bedekt, daardoor meer draagt en het hem stilletjes verwijt als hij dat niet genoeg waardeert. 

Je hoeft iemand niet helemaal af te fakkelen als je dit zou delen met iemand die je vertrouwt, toch?

Elpisto schreef op 30-01-2025 om 16:24:

[..]

Hele grote +1. Overigens was ik het ook gewoon nodig voor mijn verwerking, die avonden bij vrienden thuis, dom ouwehoeren, ventileren. Frustratie kwijt raken. Het heeft mij heel erg goed gedaan. En uiteindelijk ben ik als persoon niet verantwoordelijk voor de acties van mijn ex-vrouw. Als ze niet zou willen dat mensen haar zien als een vreemdganger die bij haar gezin weg rent, dan had ze niet moeten vreemdgaan en bij haar gezin moeten weg rennen. Behoorlijk naïef vind ik het.

Dat wil niet zeggen dat ik vind dat ze door de hele wereld aan de schandpaal genageld moet worden, maar ik vind dat het mijn goed recht is om de mensen die me dierbaar zijn te vertellen over wat zich afgespeeld heeft. Uiteindelijk zijn mijn vrienden er al heel wat jaren langer dan mijn ex-vrouw er was, namelijk al vanaf een jaar of 2/3 oud. En 1 vd jongens had daar destijds al een hele mooie opmerking over richting mijn ex-vrouw, nadat ex-vrouw in het begin ergens heel vervelend over deed in onze vriendengroep: Ik weet zeker dat ik bij zijn huwelijk ben als het zover is, voor jou is dat nog afwachten.

Wat fijn dat je zulke vrienden hebt! Ja ik besef me wel dat wij beiden onze relatie hebben beëindigd na het vreemdgaan van de ander. Dan zouden mensen makkelijk kunnen denken 'ja zie je wel om de relatie in stand te houden, is het niet handig 'uit de school te klappen'. 

Het zou een mooi onderwerp voor een podcast of een minor psychologie zijn "in hoeverre hebben relaties baat bij geheimhouding tov de buitenwereld na vreemdgaan'. Of " de extra druk die partners van vreemdgangers ervaren door niets te vertellen aan vrienden en vriendinnen'. Ik heb daar tot nu nog niets over gehoord of gelezen, maar goed, ik lees en hoor ook niet alles. Interessant. Misschien werkt zwijgzaamheid van de partner ten opzichte van de buitenwereld, maar ik vind het wel een extra offer. 

Ik heb het ook gedeeld met mensen. En misschien ook mensen die verder van me af stonden. Tja. Ik had man ( toe wij destijds verder gingen) duidelijk gemaakt dat ik voor niemand mijn mond ging houden omdat het MIJN levensverhaal was. 
Toen wij uit elkaar gingen heb ik ook gezegd..alles wat we deze 3.5 jaar gedeeld hebben blijft bij mij.. alleen het stukje vreemdgaan. Daar hou ik mijn mond niet over. En niet om hem zwart te maken. Maar om mijn eigen verwerking te kunnen starten. Het is ook mijn HUWELIJK die zo op deze manier geëindigd is. En tja..zoals hierboven al gezegd word. Hij is ook zelf verantwoordelijk voor de keuzes die hij gemaakt heeft. Hij heeft ervoor gekozen om vreemd te gaan. Niet ik.
En mij allerbeste vrienden..die zeggen evengoed. Je blijft hem altijd maar als goed zien of verdedigen. Ik maak hem nooit helemaal zwart. Dat kan ik ook niet omdat ik ook de goede kanten zie van hem. Hij is niet alleen het vreemdgaan. De buitenwereld is veel harder voor vreemdgangers. 

Toevallig vroeg iemand er vandaag naar. Even in verband met verkopen huizen. Zo van..is hij vreemdgegaan.  Een collega die ik bewust nooit iets verteld heb. In verband met de sociale kring waarin zij verkeert. Toen heb ik gezegd. Ja...en dat het een grote L*L is maar dat hij ook heel veel goeds heeft. En komt het ergens terrecht. Nou is dat mijn verantwoording. Nee. Dat is die van hem. Hij heeft deze keuze gemaakt. 
 Dus mijn mond houden...echt niet. Waarom zou ik. Ik vertel het niet bewust meer. Die behoefte voel ik niet meer. Maar als het in een gesprek ter sprake komt dan verwijg ik het ook niet bewust.
Maar deed ik ook niet toen wij een herstart hadden gemaakt. 

Laat jezelf geen schulgevoel aanpraten. Of dat je verantwoordelijk ben voor je partner en zijn keuzes die gemaakt zijn.

ik ben normaal een open boek. Vertel vrij open over alles. Maar bij dit heb ik en ik alleen beslist dat ik dit niet wou delen. Totaal los van hem was dit mijn keuze. Ik heb veel meegemaakt afgelopen jaren, ook door ziek te worden. Ik heb dat helemaal alleen verwerkt. 
Dat ik niet hierover wil praten was een bewuste keuze. Helemaal haaks tov wie ik ben.
8 jaar geleden nam ik wel mensen in vertrouwen. En ik heb me dat altijd beklaagd. Zou dit nooit meer doen. Heb daar echt een fout gemaakt.
Ik heb hier gelukkig alles wat ik zoek.
Ik merk dat ik sterker word, elke dag. Ik heb geluk met mijn huisarts, en de therapeuten die ons helpen. En ik heb een man die zelf wil vechten, en schuldinzicht heeft. Hij weet dat hij een probleem heeft. Hij is blij dat hij hulp krijgt.
En ik moet nu nog verder herstellen.

Het vertellen aan anderen is in ieder geval een onvoorspelbare factor voor het vervolg. Wij hebben een kleine kring in vertrouwen genomen. Ik zou niet weten hoe ik in dat contact kon blijven staan zonder. En daarom geen spijt. Tegelijk had ik het heel graag niet verteld 😁. Relaties zijn onomkeerbaar veranderd door hoe het proces daarna verliep. In een gesprek heb ik enkele details verteld die ik helaas niet terug kon nemen. Dus het maakt ook uit wat je vertelt.

Nog steeds hebben sommige mensen het gevoel dat wij heel zielig zijn en heel erg worstelen. Terwijl wij als de brandweer gaan. Maar in dat proces hebben we heb niet mee kunnen (en willen) nemen. Althans niet intensief. Achteraf had ik graag meer stilgestaan bij: hoe denknik dat de ander het ontvangt? Hoe betrouwbaar en emotioneel stabiel is de ander? Is de ander in staat te steunen of gaat hij/zij juist steun vragen? En het maakt ook veel uit of een relatie verbroken wordt of juist in de lift komt.

Ik heb een mannen-vriendengroepje waar ik het niet heb verteld. Vond ik toen heel moeilijk en nu ben ik er blij mee. Al denk ik nog steeds wel eens ‘je moest een weten’. Helemaal wanneer bv een van de vrienden vertelt over zijn escapades als vreemdganger.

Ik heb wel scherp gehad destijds: wat wil ik dat er wel/niet bij de kinderen terecht komt. Dat was mijn reden om het toen heel klein te houden. Te vragen om begrip dat we het heel moeilijk hadden en ook ruimte voor ons om daarin ons proces te gaan. Onze kinderen weten het niet. Wel dat we door een heel moeilijke tijd hebben gehad. Voelt wel goed om ze er nog iets over te vertellen als de leeftijd er is. Omdat ik denk dat geheimen in het systeem kunnen gaan etteren. En je kunt best veel zeggen zonder veel informatie te geven.

MRI schreef op 30-01-2025 om 16:55:

[..]

Wat fijn dat je zulke vrienden hebt! Ja ik besef me wel dat wij beiden onze relatie hebben beëindigd na het vreemdgaan van de ander. Dan zouden mensen makkelijk kunnen denken 'ja zie je wel om de relatie in stand te houden, is het niet handig 'uit de school te klappen'.

Het zou een mooi onderwerp voor een podcast of een minor psychologie zijn "in hoeverre hebben relaties baat bij geheimhouding tov de buitenwereld na vreemdgaan'. Of " de extra druk die partners van vreemdgangers ervaren door niets te vertellen aan vrienden en vriendinnen'. Ik heb daar tot nu nog niets over gehoord of gelezen, maar goed, ik lees en hoor ook niet alles. Interessant. Misschien werkt zwijgzaamheid van de partner ten opzichte van de buitenwereld, maar ik vind het wel een extra offer.

Voor wat het waard is: ik heb deze vraag ook gesteld aan onze voormalig relatietherapeut. Ik vond het namelijk vrij apart dat mijn vriendin het niet met haar ouders wilde delen. Hij gaf aan dat hij in zijn praktijk merkte dat de stellen die het zo weinig mogelijk mensen hadden verteld, de grootste kans hadden om hun relatie te herstellen na een affaire. Gek is die conclusie niet als ik kijk naar de mensen om me heen die ik het verteld heb. Allemaal een eigen mening en sommige daarvan doen zeker richting mijn vriendin afstandelijk en kil. Dat heeft ook zeker een impact op haar. Ik heb het geluk dat ze tegen een stootje kan, maar weet niet hoe het in de toekomst gaat lopen. Het maakt wel dat ik sindsdien het niet aan teveel mensen vertel. Mijn naaste familie, vrienden en collega's weten het. Mijn vriendin had daar ook begrip voor. Ik reguleer mijn emoties door het met anderen te delen, dus voor de relatie was het ook goed. Maar nooit iemand verteld met de intentie om haar zwart te maken, hoewel ik dat dan natuurlijk wel doe. Maar daar heeft ze het zelf naar gemaakt denk ik dan.

In mijn situatie kon ik niet anders. Mijn kinderen waren getuige toen ik het ontdekte. Ik wilde hem uit mijn buurt dus hij is vertrokken met onze vouwwagen en vond later een huis. Hij werd ook diezelfde dag in elkaar geslagen door man van truus waar veel getuige van waren oa mijn kinderen en ik had behoefte aan mensen die mij konden steunen. 
Ik dacht ook zeker te weten dat ik wilde scheiden dus het interesseerde mij niet dat hij door bijna iedereen gecanceld werd, ik was zo boos dat ik hem zelfs het allerergste toewenste. We zijn collega's dus ook daar wist iedereen het. Toen hij liet zien dat hij vreselijk veel spijt had, aan zichzelf ging werken en mij het allerbeste gunde, ook financieel en alles deed wat ik vroeg, zoals voor de kinderen zorgen als ik moest werken of uit ging en dan zorgde dat ik hem niet hoefde te zien maakte de boosheid plaats voor verdriet en missen wat we hadden en mijn toekomst als gezin instortte. 
Nu anderhalf jaar later is het soms een nadeel dat iedereen op de hoogte is nu we herstel willen. Maar het is wel interessant om te ervaren hoe een ieder er anders mee om gaat. 
Het zegt heel veel over "de mensen zelf" hebben we ontdekt. Onze vriendengroep is gehalveerd ondanks de pijn en het verdriet daardoor weten nu wel wie de echte vrienden waren. Heb hen wel verteld dat, mocht hen iets gebeuren of een keuze maken die de mijne nooit zal zijn, ik wel voor ze klaar zal staan. 
We hebben er ook nieuwe vrienden voor terug gekregen.