Verder na ontrouw - deel 8

LifeEvent! schreef op 22-01-2025 om 22:26:

[..]

Dus al 5 x niet goed gelezen.

Dus nog 1 x.....

Ik heb haar nergens en nooit een hoer genoemd. De therapeut is samen met mijn man tot een beschrijving van de inhoud /betekenis van de affaire gekomen. En dat was ALSOF hij een hoer bezocht. En dan één waarmee hij wel een klik had omdat mannen vaak een favoriete hoer hebben als ze vaker gaan. Is ook erkend door sommige vrouwen van wie hun man een seksverslaving hadden. Het was dus GEEN relatie maar een verslavingsdynamiek geworden.

Daarnaast toont ze geen enkel berouw en vindt het nog steeds logisch was ze een affaire had. Oftewel geen verantwoordelijkheid genomen voor haar daden. Ik vind het bewonderingswaardig als mensen dat kunnen vergeven. Ik kan het niet en ik hoop dat mijn haat slijt en aangezien dat ook gebeurd is tav mijn vader (die ook geen schuld erkent) verwaIcht ik dat ook wel tzt

ik heb geen zin het op te zoeken, het zal wel. iig gebruik je dan de woorden van de therapeut om haar te betitelen. Dan wordt het een semantisch spel. Ik begrijp dat je haar niet kan luchten of zien hoor, vooral omdat ze een vriendin was. Maar elke keer dat jij denigrerend over haar schrijft, zoals het beschrijven van haar sekswensen, voedt je de haat in jezelf en dat is ook niet fijn voor jou. Iedere keer dat je argumentaties geeft waarom zij een slecht mens is en geen vergeving verdient, houdt je jezelf verder weg van loslaten en onverschilligheid tegenover haar. Doe je zelf dat niet aan. 

Wauw pennestreek, wat een verhaal. Maar een mooie en hoopgevende uitkomst. Daar hoop ik ook op. Op de herstart dan, niet op de diepe dalen die je doorgegaan bent zeg. Echt heftig. Maar ik herken je wilskracht. Net als jij dat voelt ben ik ook van mening dat wij gewoon perfect bij elkaar passen, en overal uit kunnen komen. Dat hij dat nu niet ziet omdat Truus ervoor ligt.
De tijd zal het leren.

Ik ben ook wel benieuwd hoe het nu met je depressieve kind gaat?

LifeEvent! schreef op 23-01-2025 om 11:06:

[..]

Dat hoop ik ook voor jullie en jullie kinderen!!

Wat ik mij afvroeg na het lezen van jullie geschiedenis, wil je als het goed komt doorgaan met jullie "open relatie"?

Dankjewel 🥰

De Tijd zal het leren wat we nog kunnen hebben. Ik kan nu wel roepen dat ik geen vrouw meer in zn buurt kan velen,maar zo slecht van vertrouwen ben ik nou eenmaal niet. Man zal verwacht ik wel voorzichtiger worden, en dat is dan alleen maar prima natuurlijk. 

Ik ben ook niet bang voor herhaling. Deze wederzijdse chemie, klik, die onder bepaalde omstandigheden ontstaan is, gebeurd niet zomaar nog een keer. Als dat wel zo is dan klopt er iets niet, en zal ik de hoop en het vertrouwen vanzelf verliezen en hem makkelijker los kunnen laten. 

LifeEvent! schreef op 23-01-2025 om 11:06:

[..]

Dat hoop ik ook voor jullie en jullie kinderen!!

Wat ik mij afvroeg na het lezen van jullie geschiedenis, wil je als het goed komt doorgaan met jullie "open relatie"?

Wat is toch jouw afkeer van andermans keuzes? Is het relevant of ze daarmee doorgaan? Vreemdgaan en ontrouw komt veel vaker voor. Opgelegde monogamie is gewoon niet voor iedereen passend. 

Pennestreek schreef op 22-01-2025 om 22:51:

Jeetje, wat gebeurt er weer een hoop in dit draadje! Wat naar dat er toch zoveel mensen in hetzelfde schuitje terechtkomen.

Voor de (relatieve) nieuwkomers zal ik mijn verhaal weer even kort doen. Ik heb ooit draadje 2 & 3 gestart, in de tijd dat je na 1000 berichten een nieuw draadje moest starten. We zijn in dit draadje nu bijna 6000 berichten ver, en dit was al draad nummer 5 of 6? Dus kun je nagaan hoe vaak dit speelt, en hoeveel impact het heeft....

Mijn man vertelde me out of the blue na 27 jaar samen dat hij geen gevoel meer voor me had, daar al jaren mee rondliep en dat hij nu niet meer zag hoe het nog goed moest komen, dus hij wilde scheiden. Ik ben daar (uiteraard) niet zomaar mee akkoord gegaan. Hij heeft 1,5 jaar getwijfeld om de knoop echt door te hakken. Want hij wist bij nader inzien niet zo goed wat hij nu wilde.
Een periode waarin we relatietherapie hebben gehad en ik zelf met een coach aan de slag ben gegaan om mijn eigen issues aan te pakken. Ik wilde namelijk in mijn eentje een stabiele moeder kunnen zijn voor de kinderen als we uit elkaar zouden zijn. Ik heb in die periode, waarin we tijdelijk uit elkaar zijn geweest en ik ook nog eens heel wat shit in mijn persoonlijke leven had, heel wat stappen gezet op het gebied van mijn eigen ontwikkeling en het helen van mijn eigen trauma's. We zijn ook verschillende keren allebei ergens ander gaan logeren/wonen. Omdat we allebei tijd en ruimte nodig hadden. Hij trok toch steeds weer naar mij toe, zocht me op als ik in een B&B zat, of op zolder sliep. Hij was kortom niet duidelijk, bleef twijfelen. Killing voor mij, maar ik voelde heel duidelijk dat wij bij elkaar hoorden, dat hij voor zichzelf nog heel wat werk te verzetten had. Ik wilde dus zelf de knoop om te scheiden niet doorhakken, ook al ging ik bijna aan zijn getwijfel onderdoor. Maar uiteindelijk heeft hij toch de beslissing genomen om te willen scheiden. Ik moest daar dus wel in mee, ook al wilde ik dat niet.

Het proces bij de mediator verliep zo soepel dat die zich afvroeg waarom wij uit elkaar zouden willen, het was altijd gezellig en we kwamen er heel gemakkelijk uit. Ik wilde het nog steeds niet, het voelde alsof ik acteerde in een slechte B-film, maar ik heb alles op alles gezet om het in harmonie te regelen vanwege onze kinderen. En hij ook.

Enige probleem was dat onze oudste vastliep op school. Kind was 16, en bleek autistisch. Kwam depressief thuis te zitten. We vonden allebei dat een scheiding op dat moment dus niet kon. Man wilde de scheiding alleen uitstellen. Dus wel de papieren tekenen, maar het daadwerkelijk uit elkaar gaan uitstellen tot de oudste weer een beetje op de rails was .Dat zag ik niet zitten. Leek me ook voor de kinderen niet gezond, maar voor mezelf al helemaal niet. Ik heb hem toen voor de keus gesteld: nu toch uit elkaar en alle shit maar doorworstelen en kijken hoe we de schade konden beperken voor de kinderen, of toch onze relatie proberen te redden. Toen heeft man ervoor gekozen ons een tweede kans te geven. We hebben een (hele goede!) therapeut gevonden die ons in onze zeer ingewikkelde situatie wilde helpen.

Toen we op een terras zaten om het hierover te hebben, en hij had gezegd toch aan ons te willen werken, bleek even later dat hij in de tussentijd al een paar maanden een relatie had met een wederzijdese vriendin. Zij was de concrete aanleiding voor hem om toch voor een scheiding te kiezen. Dat wat natuurlijk wel even een klap in mijn gezicht. Ik had hem nadrukkelijk gevraagd niet aan een relatie te beginnen totdat we de scheiding hadden afgerond, omdat ik dat heel moeilijk zou vinden. Dat was het enige dat ik van hem had gevraagd. Achteraf bezien was zij al in beeld toen hij de bom had gedropt. Dat was eind september, en met Kerst heb ik haar uitgenodigd omdat ze in een hele nare scheiding verwikkeld was en ze met Kerst alleen was. Toen stonden ze in de keuken (achter mijn rug, maar in zicht van de kinderen) al met elkaar te flikflooien. Dus ik heb nog steeds het idee dat een verliefdheid op haar de aanleiding was voor zijn getwijfel aan ons. Maar hij houdt vol van niet. Ik zal het nooit zeker weten...

Anyway, hij had aangegeven aan onze relatie te willen werken. We hebben ons allebei 200% ingezet. Veel samen ondernomen, veel gesprekken gevoerd, onszelf heel kwetsbaar opgesteld. Ik heb heel erg diep gezeten nadat hij de relatie met haar had opgebiecht, maar we zijn er uiteindelijk wel uit gekomen. Het probleem bleek tijdens de relatietheapie (zoals ik al die tijd al dacht) vooral bij man zelf te zitten. Die heeft uit zijn jeugd een aantal coping mechanisms ontwikkeld die heel destructief bleken. Hij heeft uiteindelijk voor zichzelf ook therapie gehad, bij dezelfde therapeut. Dat heeft hem zeker geholpen.

Alles bij elkaar zijn we in die hele zwarte en zware periode als persoon enorm gegroeid en later samen als koppel ook. Maar, essentieel was wel dat hij zelf erkende dat wat hij dacht en voelde niet klopte. Dat hij de strijd met zichzelf aan durfde te gaan. Dat we open stonden voor elkaars pijn, en elkaar daarin konden troosten. Hij heeft een jaar lang liefdesverdriet gehad van zijn ‘affaire’. Hij heeft echt hard gewerkt om zijn gevoel voor mij terug te krijgen. Door foto’s van ons terug te kijken en muziek te luisteren uit onze jonge jaren. En ik heb hem, ondanks mijn eigen pijn, gesteund in zijn liefdesverdriet. Onze pijn samen delen en elkaar vasthouden was helend in ons proces.

We zijn nu alweer jaren verder. Onze relatie is echt een relatie 2.0. We zijn veel gelijkwaardiger, hij waardeert mij en mijn inbreng in onze relatie en ons gezin veel meer dan vroeger. We zijn echt weer heel gelukkig met elkaar. Onze relatie nu is eigenlijk zoals ik altijd gehoopt/gevoeld/gehoopt heb dat hij kon zijn.

Wat een intens verhaal maar tegelijk ook wat een resultaat van jullie harde werken. Ik hoop dat ik over een paar jaar hetzelfde erop mag terug kijken. 

ben wel heel benieuwd naar een aantal dingen; mijn man heeft ook nog last van liefdesverdriet en voelt niks voor mij. Geeft wel om mij maargoed dat zijn natuurlijk verschillende dingen. Heeft jouw man tijdens of na zijn liefdesverdriet weer (liefdes)gevoel voor jou gekregen en wanneer besefte hij dit zich? En hoe ging jij de eerste periode om met verbinding zoeken/krijgen (knuffelen, zoenen etc) hadden jullie hier allebei behoefte aan? 

Izza schreef op 23-01-2025 om 12:24:

[..]

Wat is toch jouw afkeer van andermans keuzes? Is het relevant of ze daarmee doorgaan? Vreemdgaan en ontrouw komt veel vaker voor. Opgelegde monogamie is gewoon niet voor iedereen passend.

Begrijpend lezen is idd echt een vak! 

Waar lees je dat ik schrijf in deze post afkeer te hebben van haar vorm van relatie? 

Ik stel een vraag zonder oordeel! 

Izza schreef op 23-01-2025 om 14:48:

[..]

Mensen Geven om elkaar op verschillende manieren. Goed dat jij beseft dat dit niet hetzelfde is als een relationele liefdesband. Niet iedereen ziet dat verschil. Die verwarren het geven met liefde (en dan specifiek partner liefde).

Om weer in die verbinding te komen is emotionele openstelling nodig. Goed communiceren (wat voel ik). En uiteindelijk ook fysiek contact. Anders blijf je in een vriendschappelijke relatie zitten. Die behoefte voel je wel vanuit jezelf (en hij ook). Als dat gevoel er niet is of niet meer komt dan weet je ook genoeg. Hoelang je het geeft is aan jezelf.

Eens, ben alleen erg nieuwsgierig of dit vaak bij de partner die is vreemdgegaan mist/minder aanwezig is en hoe lang dat duurde. Tegelijk vraag ik me ook wel eens af of het soms bewust niet kiezen hiervoor ook maakt dat je dat gevoel niet wil/kan toelaten…

Vandaag door man weer een werk-Truus-gerelateerde grens overschreden. Zo lijkt de tijd die ik het probeer te geven, snel in te korten. 
Net wat statistieken gelezen mbt scheiden (bedankt Instagram algoritme) en hoeveel mensen daarna nog gelukkig worden met een ander, of last hebben van (financiële) problemen en dan kan er voor mijn gevoel wel weer wat tijd bij. 
Wat blijft dat toch lastig. 

Hoeveel tijd totdat ik weer wat 'geluk' mag voelen op dit vlak, linksom of rechtsom..

Buitenspel2024 schreef op 23-01-2025 om 18:51:

Vandaag door man weer een werk-Truus-gerelateerde grens overschreden. Zo lijkt de tijd die ik het probeer te geven, snel in te korten.
Net wat statistieken gelezen mbt scheiden (bedankt Instagram algoritme) en hoeveel mensen daarna nog gelukkig worden met een ander, of last hebben van (financiële) problemen en dan kan er voor mijn gevoel wel weer wat tijd bij.
Wat blijft dat toch lastig.

Hoeveel tijd totdat ik weer wat 'geluk' mag voelen op dit vlak, linksom of rechtsom..

Onze situatie is totaal verschillend... Ik heb een man die van meet af aan vocht voor me. Maar, hij lapte me dit al 2,3 keer, en jarenlang dubbelleven...

Bij mij is mijn gevoel weg. Ik zit op slot. Nu bijna 7 maand geleden heb ik het ontdekt. Ik ben maanden van de wereld geweest. Forumgenoten sleurden me hierdoor. Nu, na bijna 7 maand is het wat rustiger in mijn hoofd. Kan ik al eens nadenken aan een toekomst samen. Misschien brengt tijd ook voor hem raad, qua gevoelens dan. En intussen zie jij af, ja. Het is een kwestie van inademen, uitademen. Zo zat ik vaak dagenlang, adem in, adem uit....

Ik moet wel zeggen, ik had meteen gezegd dat het over was. Mes op de keel gezet. Ik dwong hem een andere woonst te zoeken (maar hij ging niet). Dat maakte hem wel aan het schrikken. Ik zocht appartementen voor hem, en hij besefte des te harder dat ik het meende, dat hij dit echt niet wou.

En ergens, moest hij (jouw man) zo stapel zijn, en gek van verliefdheid, zou hij al vertrokken zijn denk ik... Zo zie ik het toch bij koppels die uiteengaan waar een serieuze affaire is. 

Waar mijn man gek van wordt blijkbaar, is mijn afstandelijkeid, ik die niet meer weet of ik hem wel wil. Hij vecht voor een sprankel liefde en aandacht. Ik haal mijn schouders op en draai me om. Laat hem maar zijn best doen nu, ik deed 26 jaar mijn best, en hij zag me ook niet.

Ik weet niet of je hier iets aan hebt.

Kan ms wat verklaren voor buitenspel en birdy ook?

Sterkte dames. Ik wou dat ik jullie wanhoop kon wegnemen, maar weet met de mijne ook geen raad.

Breiertje schreef op 23-01-2025 om 19:04:

[..]

Onze situatie is totaal verschillend... Ik heb een man die van meet af aan vocht voor me. Maar, hij lapte me dit al 2,3 keer, en jarenlang dubbelleven...

Bij mij is mijn gevoel weg. Ik zit op slot. Nu bijna 7 maand geleden heb ik het ontdekt. Ik ben maanden van de wereld geweest. Forumgenoten sleurden me hierdoor. Nu, na bijna 7 maand is het wat rustiger in mijn hoofd. Kan ik al eens nadenken aan een toekomst samen. Misschien brengt tijd ook voor hem raad, qua gevoelens dan. En intussen zie jij af, ja. Het is een kwestie van inademen, uitademen. Zo zat ik vaak dagenlang, adem in, adem uit....

Ik moet wel zeggen, ik had meteen gezegd dat het over was. Mes op de keel gezet. Ik dwong hem een andere woonst te zoeken (maar hij ging niet). Dat maakte hem wel aan het schrikken. Ik zocht appartementen voor hem, en hij besefte des te harder dat ik het meende, dat hij dit echt niet wou.

En ergens, moest hij (jouw man) zo stapel zijn, en gek van verliefdheid, zou hij al vertrokken zijn denk ik... Zo zie ik het toch bij koppels die uiteengaan waar een serieuze affaire is.

Waar mijn man gek van wordt blijkbaar, is mijn afstandelijkeid, ik die niet meer weet of ik hem wel wil. Hij vecht voor een sprankel liefde en aandacht. Ik haal mijn schouders op en draai me om. Laat hem maar zijn best doen nu, ik deed 26 jaar mijn best, en hij zag me ook niet.

Ik weet niet of je hier iets aan hebt.

Kan ms wat verklaren voor buitenspel ook?

Sterkte dames. Ik wou dat ik jullie wanhoop kon wegnemen, maar weet met de mijne ook geen raad.

Knuffel voor het dikgedrukte stuk. Ik voel dat laatste stuk zo. 

Man lijkt hier ietsje gevoeliger te zijn wanneer ik afstand neem, maar het zet niet echt noemenswaardige zoden aan de dijk. Hij appt dan ineens wat meer over de kinderen, maar veel meer levert het niet op. 

Wanneer ik te toegankelijk ben, lijkt hij alweer te denken dat het is overgewaaid. Hij zit zo in zijn eigen proces, heeft geen oog voor het mijne en het onze. Ik geef hem ruimte, biedt openingen, doe handreikingen om hem te helpen in zijn proces. Maar hij wil of kan (door in de knoop te zitten) niks terugdoen. 

Het is op deze manier te weinig. Het is echt proberen de dag te overbruggen en dan ben ik er weer een verder. 

Stresskipje schreef op 23-01-2025 om 11:01:

Wauw pennestreek, wat een verhaal. Maar een mooie en hoopgevende uitkomst. Daar hoop ik ook op. Op de herstart dan, niet op de diepe dalen die je doorgegaan bent zeg. Echt heftig. Maar ik herken je wilskracht. Net als jij dat voelt ben ik ook van mening dat wij gewoon perfect bij elkaar passen, en overal uit kunnen komen. Dat hij dat nu niet ziet omdat Truus ervoor ligt.
De tijd zal het leren.

Ik ben ook wel benieuwd hoe het nu met je depressieve kind gaat?

Dat is lief! Intussen is kind 25 en worstelt nog steeds met het leven. Waren wij uit elkaar gegaan, dan weet ik niet hoe het er nu voor had gestaan. Als ouders samen vullen we elkaar goed aan, maar dat komt ook omdat onze lijntjes kort zijn natuurlijk. Dat was veel ingewikkelder geweest als we niet meer samen waren geweest...

Ik hoop ook voor jou dat je man binnenkort 'wakker' wordt en ziet wat hij dreigt kwijt te raken. Knap dat jij hem de ruimte geeft. Ik weet niet of ik dat had gekund als ik had geweten dat hij met iemand anders samen was. Achteraf is het wel een zegen dat ik het niet wist.

Birdy24 schreef op 23-01-2025 om 12:25:

[..]

Wat een intens verhaal maar tegelijk ook wat een resultaat van jullie harde werken. Ik hoop dat ik over een paar jaar hetzelfde erop mag terug kijken.

ben wel heel benieuwd naar een aantal dingen; mijn man heeft ook nog last van liefdesverdriet en voelt niks voor mij. Geeft wel om mij maargoed dat zijn natuurlijk verschillende dingen. Heeft jouw man tijdens of na zijn liefdesverdriet weer (liefdes)gevoel voor jou gekregen en wanneer besefte hij dit zich? En hoe ging jij de eerste periode om met verbinding zoeken/krijgen (knuffelen, zoenen etc) hadden jullie hier allebei behoefte aan?

Ja, zoals is al schreef is zijn gevoel voor mij weer helemaal teruggekomen. Hij heeft daar met de relatietherapeut heel actief aan gewerkt. Veel muziek geluisterd uit onze jonge, verliefde jaren (hij is heel muzikaal, heeft liedjes met en voor me geschreven en voor hem is muziek dus het middel om zijn gevoel te uiten, maar ook heel erg verbonden met gevoel en herinneringen) en hij heeft veel tijd besteed aan foto's kijken van vroeger. Hij beweerde dat hij nooit van me gehouden had, toen hij de bom dropte voor de eerste keer. Auw, dat kwam hard aan! Maar ik ben daar niet ingetrapt, ik zag meteen dat dat zijn manier was om voor zichzelf die scheiding te rechtvaardigen. En daarin heeft hij me uiteindelijk ook gelijk gegeven. Ik vond dat zo'n trap onder de gordel, je vrouw, je maatje voor bijna 30 jaar, de moeder van je kinderen, zeggen dat je wil scheiden is 1 ding, maar dan ook nog even die hele 30 jaar als een soort leugen van tafel vegen vond ik wel echt onnodig hard. En zo ken(de) ik hem niet, vandaar dat ik meteen zag hoe de vork in de steel zat.

Maar ja, na verloop van tijd sleet het liefdesverdriet (cold turkey gestopt met haar, en haar overal geblokkeerd. Wat lastig was want ze hadden een gezamenlijk hobby, muziek, waar ook anderen bij betrokken waren, maar dat heeft hij wel gedaan) en kwam langzaam zijn gevoel voor mij terug. Of beter: hij kon daar toen weer bij.

Intimiteit was heel ingewikkeld, maar dat was het de voorgaande 2 jaar al. We waren nog altijd regelmatig intiem met elkaar in die periode. Dat maakte ook dat ik niet echt geloofde dat er niks meer tussen ons was. Ook bij man is fysiek intiem zijn namelijk heel erg verbonden met geestelijk intiem zijn en verbinding. Dat was dus ook een mindfuck (pun intented van jewelste al die tijd. Toen ik er achter kwam dat hij een tijdlang een ander had was intiem zijn ineens heel moeilijk voor mij. 'Zij' zat voor mijn idee altijd op de rand van het bed bij wijze van spreken. Ik had visioenen van hun samen. Dat komt je lust tot vrijen ook niet ten goede natuurlijk. We hebben dat heel langzaam opgebouwd. Man gaf me daar ook alle ruimte voor. Maar ik heb wat keren huilend de vrijpartij afgebroken hoor... Dan hadden we in plaats daarvan een goed gesprek. Wat ook verbindend was.

Pennestreek schreef op 23-01-2025 om 20:33:

[..]

Ja, zoals is al schreef is zijn gevoel voor mij weer helemaal teruggekomen. Hij heeft daar met de relatietherapeut heel actief aan gewerkt. Veel muziek geluisterd uit onze jonge, verliefde jaren (hij is heel muzikaal, heeft liedjes met en voor me geschreven en voor hem is muziek dus het middel om zijn gevoel te uiten, maar ook heel erg verbonden met gevoel en herinneringen) en hij heeft veel tijd besteed aan foto's kijken van vroeger. Hij beweerde dat hij nooit van me gehouden had, toen hij de bom dropte voor de eerste keer. Auw, dat kwam hard aan! Maar ik ben daar niet ingetrapt, ik zag meteen dat dat zijn manier was om voor zichzelf die scheiding te rechtvaardigen. En daarin heeft hij me uiteindelijk ook gelijk gegeven. Ik vond dat zo'n trap onder de gordel, je vrouw, je maatje voor bijna 30 jaar, de moeder van je kinderen, zeggen dat je wil scheiden is 1 ding, maar dan ook nog even die hele 30 jaar als een soort leugen van tafel vegen vond ik wel echt onnodig hard. En zo ken(de) ik hem niet, vandaar dat ik meteen zag hoe de vork in de steel zat.

Maar ja, na verloop van tijd sleet het liefdesverdriet (cold turkey gestopt met haar, en haar overal geblokkeerd. Wat lastig was want ze hadden een gezamenlijk hobby, muziek, waar ook anderen bij betrokken waren, maar dat heeft hij wel gedaan) en kwam langzaam zijn gevoel voor mij terug. Of beter: hij kon daar toen weer bij.

Intimiteit was heel ingewikkeld, maar dat was het de voorgaande 2 jaar al. We waren nog altijd regelmatig intiem met elkaar in die periode. Dat maakte ook dat ik niet echt geloofde dat er niks meer tussen ons was. Ook bij man is fysiek intiem zijn namelijk heel erg verbonden met geestelijk intiem zijn en verbinding. Dat was dus ook een mindfuck (pun intented van jewelste al die tijd. Toen ik er achter kwam dat hij een tijdlang een ander had was intiem zijn ineens heel moeilijk voor mij. 'Zij' zat voor mijn idee altijd op de rand van het bed bij wijze van spreken. Ik had visioenen van hun samen. Dat komt je lust tot vrijen ook niet ten goede natuurlijk. We hebben dat heel langzaam opgebouwd. Man gaf me daar ook alle ruimte voor. Maar ik heb wat keren huilend de vrijpartij afgebroken hoor... Dan hadden we in plaats daarvan een goed gesprek. Wat ook verbindend was.

God, ja, dat intieme....breek me de bek niet open. Geen idee hoe dit ooit weer goed voelt wat mij betreft.