Verder na ontrouw - deel 8

Stresskipje schreef op 22-01-2025 om 16:51:

[..]

Als hij die tijd wel benut met Truus en niet tot inkeer komt dat dat zn huwelijk opblazen niet waard is weet je ook genoeg toch?

Ik denk nog steeds dat het tussen mijn man en Truus vroeg of laat een keer spaak loopt. Hem ergens anders laten vertoeven versneld dat proces misschien. Of niet,en/of ik kom makkelijker tot het besluit dat ik (ook) niet verder wil. Zoals RoodVruchtje schreef.

Ik merk zelf dat het me minder boeit dat/of hij met haar is als hij weg is. Als hij thuis is is het elke maar afwachten wanneer hij naar haar vertrekt. Dat verkondigd hij meestal last minute, en vaak blijft het dan bij een: ik moet om 16 uur weg en dan moet ik maar raden of vragen wat hij gaat doen (met haar eten voor hij moet werken of ze naar cursus gaan meestal). Dat zijn voor mij eigenlijk de enige triggers voor stress. Als hij gewoon thuis is heb ik er geen last van en geniet ik nog erg van zijn gezelschap en het samenzijn als gezin.

Ik kan me dat zo moeilijk voorstellen. Ik zou dat echt niet kunnen opbrengen.. maar kan me wel voorstellen dat hij nu best of both world's heeft en daarbij nog een heleboel vrijheid om both worlds te doen zeg maar. 

Weet jij of zij echt met hem verder wilt? Of is dit zo voor haar wel prima? 

Vind je het idee dat zij regelmatig mogelijk intiem zijn te behappen? 

Het klopt dat ik dan genoeg zou weten, echter zou mijn man dat niet eerlijk vertellen en ik zou er nooit zelf achter kunnen komen.. 

Buitenspel2024 schreef op 22-01-2025 om 17:00:

[..]

Ik kan me dat zo moeilijk voorstellen. Ik zou dat echt niet kunnen opbrengen.. maar kan me wel voorstellen dat hij nu best of both world's heeft en daarbij nog een heleboel vrijheid om both worlds te doen zeg maar.

Weet jij of zij echt met hem verder wilt? Of is dit zo voor haar wel prima?

Vind je het idee dat zij regelmatig mogelijk intiem zijn te behappen?

Het klopt dat ik dan genoeg zou weten, echter zou mijn man dat niet eerlijk vertellen en ik zou er nooit zelf achter kunnen komen..

In hoeverre hij het beste van 2 werelden heeft weet ik nog zo net niet. Hij heeft een dak boven zijn hoofd hier, maar verder alleen de huishoudelijke verplichtingen en zorg voor de kinderen en mij. Dat is meer een voordeel voor mij dan voor hem.

Wat hij met haar doet kan ik goed bagatelliseren. Ze zien elkaar alleen in het openbaar, dan wordt er misschien wel gekust, maar dat vind ik niet zo spannend. Hij heeft 1 keer bij haar geslapen. Dat heeft wel iets stuk gemaakt bij me. Dat hij dat gewoon echt gedaan heeft. Ongelooflijk. Maar daarna was het verdacht rustig, en met hun conversatie over fuckbuddies zijn (had ik gezien op de app waar hij bijzat) in mn hoofd en het gesprek wat we daarover hadden (zij houdt de boot af, en wil niet dat hij gaat scheiden voor haar, wil niet gelijk een relatie of samen wonen als ze een eigen huisje heeft...) vind ik het intieme gedeelte niet leuk, maar ik kan het wel zien als gewoon een keer samen sexen uit lust ,zin,en spanning. Zoals we dat ook met swingen deden . Want daarna is het dus niet meer gebeurd. Misschien gestuntelt op de achterbank van zijn boodschappenautootje, maar daar kan ik niet jaloers op worden. 

Ik twijfel of ze wel echt iets wil. Mijn man is wel iemand van alles of niks, en zij wilde geen bijvrouw zijn. Dus wat hun plannen en intenties zijn.... Maar zoals al geschreven; ze wil geen huwelijk stuk maken. En twijfel over mans gevoelens (hormoonkick of echte liefde) is ook al eens naar voren gekomen. 

Ik ben ook eigenlijk best benieuwd wat hij haar verteld over ons/thuis. Of hij liegt, of hij haar dingen verteld over zijn gevoelens die hij mij niet verteld....maar daar zal ik nooit achter komen.
Zover ik begrijp van man wordt er sowieso niet veel over thuis gepraat. Door mn man sowieso niet, hij is niet zo'n prater daarin.ook alleen als zij vragen stelt,  net als hier. Over haar wat meer, maar ze zitten vooral in hun eigen wereld samen, waar thuis los van staat. Echt 2 parallelle werelden.

GekkeHenkie100 schreef op 22-01-2025 om 20:46:

Het is voor mij niet zo goed te begrijpen waarom je genoegen neemt met een partner die niet volledig voor jou gaat en staat. En die niet laat zien (ipv zegt) alles te willen doen om te herstellen wat hij/zij heeft aangericht. In een aantal verhalen is degene die bedrogen is ook degene die afhankelijk is van de kruimels aan liefde die de vreemdganger laat vallen. Het zou verdorie omgekeerd moeten zijn! Degene die is vreemdgegaan mag voelen dat de toekomst samen bovenal afhankelijk is van de welwillendheid van de bedrogen partner. De vreemdganger mag laten zien er alles voor te doen om tot herstel te komen, tot aan het opzeggen van een baan en hobby’s toe. Ook al heb je geen zin, schop onder je hol en naar therapie. Je hebt iets heel verschrikkelijks gedaan. Dat gebeurt helaas en daar kan ik met enige compassie naar kijken. Maar ik heb er nul respect voor als iemand daarna niet volledig verantwoordelijkheid neemt. En ik denk: alles waar je genoegen mee neemt zet een norm voor het vervolg van je relatie.

Voor mij was de harde realiteit na de affaire: mijn huwelijk is voorbij. Het zou nooit meer worden wat het was. Het was daarmee ook niet de vraag of wij elkaar zouden kwijtraken, wij waren elkaar kwijt. En daarmee werd de vraag: willen wij opnieuw samen een toekomst aangaan? Hoe willen we dat vormgeven? En na een periode van ongelijkheid moet dat natuurlijk langzaam weer in balans komen.

Ik bedoel dit niet hard en natuurlijk snap ik hoe moeilijk dit is. Omdat er liefde is, historie, kinderen, comfort of zekerheid. Maar wil er vooral mee zeggen: je hoeft geen genoegen te nemen met minder dan iemand die volledig voor je gaat en staat. Als je genoeg van jezelf houdt zal je partner daar rekening mee houden of niet de juiste partner blijken te zijn.

In dit bericht zeg je natuurlijk alleen maar rake dingen. Maar de kanttekeningen die ik daar dan bij heb.. hoe snel mag je verwachten dat iemand volledig voor je gaat, wanneer ze zelf niet weten waarom ze dit deden en daardoor ook niet weten of het van hun kant te redden is? De oorzaak maakt natuurlijk wel uit voor de ontrouwe partner - is je huidige partner niet voldoende of wilde je gewoon een verzetje bij wijze van? Dat laatste geloof ik niet echt wanneer het langdurig gaande is, maar dan nog kan het een tal aan oorzaken hebben. Als ik nu het bijltje helemaal neergooi, is de kans vrij groot dat man dit niet onderzoekt en dat we dus beide niet gaan weten waardoor dit kwam en of het dus te redden viel. Tegelijkertijd is het heel pijnlijk als de ontrouwe partner het niet volgens het boekje doet met grote excuses etc.. dus hoeveel tijd krijgen ze? 

Dat hij zich maar ten dele realiseert dat het liefde, historie, kinderen, comfort en zekerheid is.. maar ik realiseer me heel goed dat dat er allemaal is (of liefde er iig was, of dat er nu is voel ik niet goed) en dat voor al die aspecten het wel een eerlijke kans moet krijgen. En dus doe ik weer een handreiking en zoek ik een kruimel en ben ik weer een dag verder. 

Het zal inderdaad moeten blijken of we nog de juiste partners voor elkaar zijn, maar dan toch weer, wanneer weten we dat? Of vooral, wanneer weet ik dat als hij het voorlopig nog niet weet?

Uit wat ik heb gelezen zijn er ook duidelijke richtlijnen voor succesvol herstel. En dat is berouw en inzicht. Keihard aan de relatie werken en direct contact verbreken. Niet afbouwen. En helaas dus ook ander werk of een andere locatie. Wil iemand dat niet dan heeft hij eigenlijk geen respect voor jou en jullie. Jij geeft een 2e kans he? Maar feitelijk had een vreemdganger natuurlijk al geen respect voor partner en relatie. Dus waarom zou hij dat nu opeens wel hebben (zonder therapie ook nog eens)? Dat iemand volgend jaar wel in therapie gaat of een andere baan zijn drogreden. Zoethoudertje zodat jij hoop blijft houden en na een jaar is het vast niet meer nodig (dan ligt de storm weer). 

Begrijpelijke worsteling buitenspel. Ik denk veel van wat Izza zegt. Hij is waarschijnlijk goed de weg kwijt en in de war. Gevoelens zijn niet maakbaar. Daar mag hij tijd voor krijgen. Maar ondertussen kan hij op heel veel manieren wel zijn verantwoordelijkheid nemen: alle contact verbreken, tot rust komen, een andere baan zoeken, gesprek met jou aangaan, proberen samen dingen te doen waarin je verbinding ervaart, hulp zoeken. Hij lijkt het tegenovergestelde te doen. Op basis van wat jij zegt zou ik niet weten waar jij houvast in moet vinden. Als jij een grens trekt kunnen er twee dingen gebeuren: je laat elkaar los of je relatie verbetert. En alles daar tussenin moet je de rest mee leven. Gevoelsmatig moet hij heel snel hiervan doordrongen raken. Namelijk: als er niets verandert in zijn gedrag dan is hij sowieso geen geschikte partner voor jou (mijn voorzichtige conclusie, jij weet het beter). Hij is degene die dit probleem zou moeten voelen en niet jij. En als hij er niet volledig voor kan of wil gaan, dan moet hij die keuze maken en niet jou laten zweven.

Wel geldt: als je, zoals in mijn verhaal, een soort van nieuwe relatie met elkaar aangaat, dan vraagt dat ook van jou bereidheid te groeien en naar jouzelf te kijken. 

Ik neem jullie berichten ter harte en lees ze nog een paar keer over. 
Man gaat wel naar poh, ik zelf inmiddels ook. Relatietherapie staat op de planning maar in onze regio zijn daar blijkbaar overal wachtlijsten voor. De afspraken zijn wel gepland maar laten helaas op zich wachten. 
Dus we hebben berouw en werken aan inzicht dmv poh en later relatietherapie en ook ik kijk dus wel naar mezelf.. 
Daar houd ik mij voorzichtig aan vast. Een andere baan is een harde grens voor mij, maar is niet morgen geregeld natuurlijk.. in mijn hoofd heb ik daar wel een voorzichtige deadline op wanneer daar concrete acties op moeten zitten. 

MRI schreef op 22-01-2025 om 14:12:

[..]

zucht ja voor de zoveelste keer: Ja je bent gekwetst, maar je kiest ervoor naar welke richting je dat channelt. Vreemdganger vergeven en heel je haat channelen naar minnares maar vooral dat steeds beschrijven is een teken selectieve verontwaardiging.

Wat een onzin: iemand als hoer beschrijven en haar sekswensen ten toon stellen en daar niks van mogen zeggen terwijl er aan de andere kant vergeving wordt gepredikt en zou ook nog van dedain gedrag getuigen?

Ik was ook gekwetst als bedrogene, ik heb dat die vrouw nooit kwalijk genomen. Sterker nog, ik heb dat haar ook verteld. Het hoeft niet hoor je haat onderhouden, je hebt een keuze. Voor mij is dat -zeker als minnares alleenstaand is en geen bekende van jou- ook totaal niet legitiem. Maar die discussie is al zo vaak hier gevoerd: ik vind degene met een relatie verantwoordelijk voor de relatie, niemand anders. Dat zijn we niet eens en dat mag ook.

(begrijp wel dat als het een vriendin betreft, dat je kwader op haar bent en vind dat ook terecht maar nog geen reden haar hier te beschrijven.)

Ik mag gewoon zeggen als iets me tegenstaat hoor. Is heel wat anders dan iemand als hoer beschrijven en haar seksuele wensen op dit forum gooien.

En nou houd ik er echt over op want bovenstaande heb ik al vijf keer of zo geschreven.

Dus al 5 x niet goed gelezen. 

Dus nog 1 x..... 

Ik heb haar nergens en nooit een hoer genoemd. De therapeut is samen met mijn man tot een beschrijving van de inhoud /betekenis van de affaire gekomen. En dat was ALSOF hij een hoer bezocht. En dan één waarmee hij wel een klik had omdat mannen vaak een favoriete hoer hebben als ze vaker gaan. Is ook erkend door sommige vrouwen van wie hun man een seksverslaving hadden.  Het was dus GEEN relatie maar een verslavingsdynamiek geworden. 

Daarnaast toont ze geen enkel berouw en vindt het nog steeds logisch was ze een affaire had. Oftewel geen verantwoordelijkheid genomen voor haar daden. Ik vind het bewonderingswaardig als mensen dat kunnen vergeven. Ik kan het niet en ik hoop dat mijn haat slijt en aangezien dat ook gebeurd is tav mijn vader (die ook geen schuld erkent) verwacht ik dat ook wel tzt

GekkeHenkie100 schreef op 22-01-2025 om 20:46:

Het is voor mij niet zo goed te begrijpen waarom je genoegen neemt met een partner die niet volledig voor jou gaat en staat. En die niet laat zien (ipv zegt) alles te willen doen om te herstellen wat hij/zij heeft aangericht. In een aantal verhalen is degene die bedrogen is ook degene die afhankelijk is van de kruimels aan liefde die de vreemdganger laat vallen. Het zou verdorie omgekeerd moeten zijn! Degene die is vreemdgegaan mag voelen dat de toekomst samen bovenal afhankelijk is van de welwillendheid van de bedrogen partner. De vreemdganger mag laten zien er alles voor te doen om tot herstel te komen, tot aan het opzeggen van een baan en hobby’s toe. Ook al heb je geen zin, schop onder je hol en naar therapie. Je hebt iets heel verschrikkelijks gedaan. Dat gebeurt helaas en daar kan ik met enige compassie naar kijken. Maar ik heb er nul respect voor als iemand daarna niet volledig verantwoordelijkheid neemt. En ik denk: alles waar je genoegen mee neemt zet een norm voor het vervolg van je relatie.

Voor mij was de harde realiteit na de affaire: mijn huwelijk is voorbij. Het zou nooit meer worden wat het was. Het was daarmee ook niet de vraag of wij elkaar zouden kwijtraken, wij waren elkaar kwijt. En daarmee werd de vraag: willen wij opnieuw samen een toekomst aangaan? Hoe willen we dat vormgeven? En na een periode van ongelijkheid moet dat natuurlijk langzaam weer in balans komen.

Ik bedoel dit niet hard en natuurlijk snap ik hoe moeilijk dit is. Omdat er liefde is, historie, kinderen, comfort of zekerheid. Maar wil er vooral mee zeggen: je hoeft geen genoegen te nemen met minder dan iemand die volledig voor je gaat en staat. Als je genoeg van jezelf houdt zal je partner daar rekening mee houden of niet de juiste partner blijken te zijn.

Helemaal mee eens. 

Zo is het bij ons ook gegaan. Ons huwelijk was voorbij. Hij heeft mij nu opnieuw ten huwelijk gevraagd en wil zijn belofte graag opnieuw ceremonieel uitspreken en gelukkig en heel bijzonder willen onze kinderen, familie en een aantal vrienden, hier graag getuige van zijn. 

Dank je voor het mooi verwoorden!

Jeetje, wat gebeurt er weer een hoop in dit draadje! Wat naar dat er toch zoveel mensen in hetzelfde schuitje terechtkomen.

Voor de (relatieve) nieuwkomers zal ik mijn verhaal weer even kort doen. Ik heb ooit draadje 2 & 3 gestart, in de tijd dat je na 1000 berichten een nieuw draadje moest starten. We zijn in dit draadje nu bijna 6000 berichten ver, en dit was al draad nummer 5 of 6? Dus kun je nagaan hoe vaak dit speelt, en hoeveel impact het heeft....

Mijn man vertelde me out of the blue na 27 jaar samen dat hij geen gevoel meer voor me had, daar al jaren mee rondliep en dat hij nu niet meer zag hoe het nog goed moest komen, dus hij wilde scheiden. Ik ben daar (uiteraard) niet zomaar mee akkoord gegaan. Hij heeft 1,5 jaar getwijfeld om de knoop echt door te hakken. Want hij wist bij nader inzien niet zo goed wat hij nu wilde.
Een periode waarin we relatietherapie hebben gehad en ik zelf met een coach aan de slag ben gegaan om mijn eigen issues aan te pakken. Ik wilde namelijk in mijn eentje een stabiele moeder kunnen zijn voor de kinderen als we uit elkaar zouden zijn. Ik heb in die periode, waarin we tijdelijk uit elkaar zijn geweest en ik ook nog eens heel wat shit in mijn persoonlijke leven had, heel wat stappen gezet op het gebied van mijn eigen ontwikkeling en het helen van mijn eigen trauma's. We zijn ook verschillende keren allebei ergens ander gaan logeren/wonen. Omdat we allebei tijd en ruimte nodig hadden. Hij trok toch steeds weer naar mij toe, zocht me op als ik in een B&B zat, of op zolder sliep. Hij was kortom niet duidelijk, bleef twijfelen. Killing voor mij, maar ik voelde heel duidelijk dat wij bij elkaar hoorden, dat hij voor zichzelf nog heel wat werk te verzetten had. Ik wilde dus zelf de knoop om te scheiden niet doorhakken, ook al ging ik bijna aan zijn getwijfel onderdoor. Maar uiteindelijk heeft hij toch de beslissing genomen om te willen scheiden. Ik moest daar dus wel in mee, ook al wilde ik dat niet.

Het proces bij de mediator verliep zo soepel dat die zich afvroeg waarom wij uit elkaar zouden willen, het was altijd gezellig en we kwamen er heel gemakkelijk uit. Ik wilde het nog steeds niet, het voelde alsof ik acteerde in een slechte B-film, maar ik heb alles op alles gezet om het in harmonie te regelen vanwege onze kinderen. En hij ook.

Enige probleem was dat onze oudste vastliep op school. Kind was 16, en bleek autistisch. Kwam depressief thuis te zitten. We vonden allebei dat een scheiding op dat moment dus niet kon. Man wilde de scheiding alleen uitstellen. Dus wel de papieren tekenen, maar het daadwerkelijk uit elkaar gaan uitstellen tot de oudste weer een beetje op de rails was .Dat zag ik niet zitten. Leek me ook voor de kinderen niet gezond, maar voor mezelf al helemaal niet. Ik heb hem toen voor de keus gesteld: nu toch uit elkaar en alle shit maar doorworstelen en kijken hoe we de schade konden beperken voor de kinderen, of toch onze relatie proberen te redden. Toen heeft man ervoor gekozen ons een tweede kans te geven. We hebben een (hele goede!) therapeut gevonden die ons in onze zeer ingewikkelde situatie wilde helpen.

Toen we op een terras zaten om het hierover te hebben, en hij had gezegd toch aan ons te willen werken, bleek even later dat hij in de tussentijd al een paar maanden een relatie had met een wederzijdese vriendin. Zij was de concrete aanleiding voor hem om toch voor een scheiding te kiezen. Dat wat natuurlijk wel even een klap in mijn gezicht. Ik had hem nadrukkelijk gevraagd niet aan een relatie te beginnen totdat we de scheiding hadden afgerond, omdat ik dat heel moeilijk zou vinden. Dat was het enige dat ik van hem had gevraagd. Achteraf bezien was zij al in beeld toen hij de bom had gedropt. Dat was eind september, en met Kerst heb ik haar uitgenodigd omdat ze in een hele nare scheiding verwikkeld was en ze met Kerst alleen was. Toen stonden ze in de keuken (achter mijn rug, maar in zicht van de kinderen) al met elkaar te flikflooien. Dus ik heb nog steeds het idee dat een verliefdheid op haar de aanleiding was voor zijn getwijfel aan ons. Maar hij houdt vol van niet. Ik zal het nooit zeker weten...

Anyway, hij had aangegeven aan onze relatie te willen werken. We hebben ons allebei 200% ingezet. Veel samen ondernomen, veel gesprekken gevoerd, onszelf heel kwetsbaar opgesteld. Ik heb heel erg diep gezeten nadat hij de relatie met haar had opgebiecht, maar we zijn er uiteindelijk wel uit gekomen. Het probleem bleek tijdens de relatietheapie (zoals ik al die tijd al dacht) vooral bij man zelf te zitten. Die heeft uit zijn jeugd een aantal coping mechanisms ontwikkeld die heel destructief bleken. Hij heeft uiteindelijk voor zichzelf ook therapie gehad, bij dezelfde therapeut. Dat heeft hem zeker geholpen.

Alles bij elkaar zijn we in die hele zwarte en zware periode als persoon enorm gegroeid en later samen als koppel ook. Maar, essentieel was wel dat hij zelf erkende dat wat hij dacht en voelde niet klopte. Dat hij de strijd met zichzelf aan durfde te gaan. Dat we open stonden voor elkaars pijn, en elkaar daarin konden troosten. Hij heeft een jaar lang liefdesverdriet gehad van zijn ‘affaire’. Hij heeft echt hard gewerkt om zijn gevoel voor mij terug te krijgen. Door foto’s van ons terug te kijken en muziek te luisteren uit onze jonge jaren. En ik heb hem, ondanks mijn eigen pijn, gesteund in zijn liefdesverdriet. Onze pijn samen delen en elkaar vasthouden was helend in ons proces.

We zijn nu alweer jaren verder. Onze relatie is echt een relatie 2.0. We zijn veel gelijkwaardiger, hij waardeert mij en mijn inbreng in onze relatie en ons gezin veel meer dan vroeger. We zijn echt weer heel gelukkig met elkaar. Onze relatie nu is eigenlijk zoals ik altijd gehoopt/gevoeld/gehoopt heb dat hij kon zijn.

*dubbel*

LifeEvent! schreef op 22-01-2025 om 22:26:

[..]

Dus al 5 x niet goed gelezen.

Dus nog 1 x.....

Ik heb haar nergens en nooit een hoer genoemd. De therapeut is samen met mijn man tot een beschrijving van de inhoud /betekenis van de affaire gekomen. En dat was ALSOF hij een hoer bezocht. En dan één waarmee hij wel een klik had omdat mannen vaak een favoriete hoer hebben als ze vaker gaan. Is ook erkend door sommige vrouwen van wie hun man een seksverslaving hadden. Het was dus GEEN relatie maar een verslavingsdynamiek geworden.

Daarnaast toont ze geen enkel berouw en vindt het nog steeds logisch was ze een affaire had. Oftewel geen verantwoordelijkheid genomen voor haar daden. Ik vind het bewonderingswaardig als mensen dat kunnen vergeven. Ik kan het niet en ik hoop dat mijn haat slijt en aangezien dat ook gebeurd is tav mijn vader (die ook geen schuld erkent) verwacht ik dat ook wel tzt

Wat een therapeut zeg .... ik heb gelukkig nog nooit een therapeut gehad die zulke taal als een hoer bezoeken nodig had om zijn/haar punt te maken wat onprofesioneel zeg, dat je zelf wel vertrouwen hebt in iemand die zo'n kijk heeft op relaties ..

Pennestreek, wat een heftig verhaal en wat zal jij het zwaar hebben gehad.. en zo lang.
Jouw verhaal is een soort hoopgevend, maar laat tegelijkertijd heel duidelijk zien hoeveel tijd er nodig kan zijn.. 
Ik weet niet of mijn relatie zoveel tijd zou kunnen doorstaan. 
Het is wel duidelijk dat je het dan echt moet beschouwen als een nieuwe relatie. 

Toch altijd een prachtig verhaal Pennestreek. En dat jullie nu 2.0 zijn, schrijf ik voor 80% bij op jouw conto.