Verder na ontrouw - deel 8

Birdy24 schreef op 22-01-2025 om 11:42:

ik herken heel erg wat jullie zeggen. Hier kan hij ook nog geen feitelijke keuzes maken die wat mij betreft niet met zijn gevoel voor mij te maken hebben. Ik zie het hetzelfde mbt tot zijn werk. Truus heeft aangegeven te gaan binnen een half jaar. Het voelt als wachten hierop tot we echt verder kunnen.
Hij wil bijv. ook nog niet haar app verwijderen, iets waar ik moeite mee heb. Met name omdat ik denk dat hij daarmee eigenlijk laat zien nog niet echt van haar los te willen komen. Overigens staan in die app niet alle ‘leuke’ gesprekken die ze hebben gehad want die zijn tussentijds elke keer verwijderd. Weet ook niet zo goed of dit een grens is die ik heb/moet aangeven. Of dat dit iets is dat ook tijd nodig heeft zodra hij daar zelf aan toe is.
Dus niet echt tips, hopelijk iemand anders wel…

Zou verwijderen van haar app echt iets doen? Man heeft hier haar nummer ook nog in zijn telefoon, app is uiteraard gewist.. Ik vind dat ergens niet zo spannend want een telefoonnummer is zo weer toegevoegd? Zou het wel positief vinden als man hem uitzichzelf zou blokkeren ofzo, ook al is iemand ook zo gedeblokkeerd natuurlijk. Maar mijn man gaat dat soort acties echt niet zelf bedenken en ook op verzoek niet doen.. 

Buitenspel2024 schreef op 22-01-2025 om 11:45:

[..]

Dankje voor dit 💝. Je hebt misschien meer inzicht in mij misschien dan ikzelf nu.. ergens voer ik het liefst de consequentie nú uit want dan is het maar gebeurd en aan de andere kant wil ik proberen het echt vol te houden tot in elk geval de therapie start. Maar man maakt het echt heel moeilijk met alle non-acties...

Ik ben ook helaas wel benieuwd naar de antwoorden van anderen op jouw laatste vraag.

Dat dacht ik gisteren ook. Ik was er ineens zo klaar mee. Terwijl ik Vorige week nog alle moed had om het op zn beloop te laten. Zou dat dan het begin van loslaten zijn? Lastig he, als ze niet voor je willen/kunnen gaan? Dan valt of staat alles met jou acties. Dat valt mij heel zwaar. Ik weet vrijwel zeker dat ik er overheen kom als hij er weer voor zou willen gaan. Over een jaar ook nog wel. Wat dat betreft heb ik gewoon een enorme zwak voor hem. Daardoor lijkt hij me alles te kunnen flikken. Ik ga toch niet. 

Waar we het laatst over hadden, het uitvallen naar de kinderen, dan zou het echt klaar zijn. Nu vraag ik me af of hij dat aanvoelt en het daarom niet doet.

En zou dat ook werken als ik echt weg zou gaan als hij geen afstand neemt van Truus?

Ik durf het niet uit te proberen, aangezien ik er niet achter sta. Spelletjes hou ik niet van.

Ik kreeg een lieve pb van iemand hier, die heel raak zei: als je uit elkaar gaat en hij komt tot inkeer dan is dat mooi meegenomen. Maar uit elkaar gaan om hem te laten beseffen wat hij kapot maakt moet niet de insteek zijn.

Hoe staan jullie tegenover een tussenstap; apart wonen en van daaruit verder kijken hoe het verder moet?

Birdy24 schreef op 22-01-2025 om 11:42:

ik herken heel erg wat jullie zeggen. Hier kan hij ook nog geen feitelijke keuzes maken die wat mij betreft niet met zijn gevoel voor mij te maken hebben. Ik zie het hetzelfde mbt tot zijn werk. Truus heeft aangegeven te gaan binnen een half jaar. Het voelt als wachten hierop tot we echt verder kunnen.
Hij wil bijv. ook nog niet haar app verwijderen, iets waar ik moeite mee heb. Met name omdat ik denk dat hij daarmee eigenlijk laat zien nog niet echt van haar los te willen komen. Overigens staan in die app niet alle ‘leuke’ gesprekken die ze hebben gehad want die zijn tussentijds elke keer verwijderd. Weet ook niet zo goed of dit een grens is die ik heb/moet aangeven. Of dat dit iets is dat ook tijd nodig heeft zodra hij daar zelf aan toe is.
Dus niet echt tips, hopelijk iemand anders wel…

Nummer verwijderen en/of blokkeren is inderdaad schijnveiligheid.

Hier is er dan nog echt contact, maar  Die apps zijn mn laatste zorg. Ik hoef ze ook niet eens meer te zien, want ik weet wat ze doen, en alles wat te ver gaat wordt zorgvuldig verwijderd. Je kunt er gewoon helemaal niks mee.

LifeEvent! schreef op 22-01-2025 om 12:19:

Ik lees in jullie verhalen dat man haar niet wil amputeren. Een harde voorwaarde om jullie relatie te redden. Zie het programma S. A. M. E.N van Ferdinand Bijzet.
Anders is het gedoemd te mislukken. Niks afbouwen contact. Geen contact!
Foto's apps nummer wissen en ander werk zoeken. etc

Een collega van mij die vreemd ging met een collega zei ook dat het prima zakelijk kon blijven. Ze zijn echter toch weer stiekem met elkaar gaan afspreken, je merkte het ook hoe ze met elkaar om bleven gaan er hing een spanning, en nu gaat hij scheiden. Kindje van 2 jaar

Ik heb het even gegoogled, voor zover ik het (zonder te hoeven betalen) kan beoordelen zitten wij dan nog bij de S van stilstaan. Onze hamvraag/worsteling is juist wanneer gaan we de A van amputeren eisen. Hoelang stilstaan? Tot we het niet meer volhouden spreekt voor zich. Maar wat ik me dus afvraag is of er mensen zijn die uit ervaring kunnen vertellen of er wel ooit een moment komt waarop je zeker weet dat je niet meer wil wachten/stilstaan ? Dat je er op een zekere dag echt 'aantoe' bent. Of is dat een utopie, en is de kans groter dat we in de tweestrijd blijven hangen?

Stresskipje schreef op 22-01-2025 om 12:30:

[..]

Dan moet man de relatie wel willen redden. Dat is bij mij, en bij Birdy24 en Buitenspel2024 nog niet echt aan de orde.

Als wij amputatie eisen is het einde verhaal. En dat willen we (nog) niet.

Wel een interessant programma! Ik ga het zeker opzoeken.

Weet je misschien ook een programma voor loskomen van iemand die niet voor je wil vechten? Of voor volhouden bij afwachten?😁

De podcast van Bij Jorike met Ferdinand Bijzet is het laatste zetje wat man hier nodig had om eerlijk(er) (want ik weet echt nog niet alles, denk ik) te worden. Dat amputeren weet 'ie dus wel, nog los van wat ik dat ook nodig heb. 

Doe mij ook maar zo'n programma voor loskomen of volhouden. Misschien kunnen we in winterslaap totdat ze wat hebben besloten, zijn we meteen bijgekomen en tegen die tijd schijnt de zon vast ook. 

Ben ook benieuwd naar de ervaringen met een tussenstap qua apart wonen..

Stresskipje schreef op 22-01-2025 om 12:18:

[..]

Ik kreeg een lieve pb van iemand hier, die heel raak zei: als je uit elkaar gaat en hij komt tot inkeer dan is dat mooi meegenomen. Maar uit elkaar gaan om hem te laten beseffen wat hij kapot maakt moet niet de insteek zijn.

Hoe staan jullie tegenover een tussenstap; apart wonen en van daaruit verder kijken hoe het verder moet?

Vetgedrukte zou niet dé insteek moeten zijn, maar kan prima ‘onderdeel van’ zijn natuurlijk. Soms hebben mensen deze echte fysieke afstand nodig om tot dat besef te komen, omdat zij het zich niet goed kunnen beseffen als het gezin als vanouds samen onder 1 dak woont. 

Daarnaast vind ik dit ook een éénzijdige beredenering (op de vreemdganger gericht), want de afstand kan ook zomaar voor jezelf het besef geven dat je het zo beter vindt. Dat het jou onverwachts zoveel rust geeft bijv.

In mijn laatste relatie hebben wij ook tijdelijk afstand van elkaar genomen om beide tot rust te komen en te zien wat het ons bracht qua gevoel etc. Hier was overigens geen sprake van vreemdgaan, maar speelde wel een andere vertrouwenskwestie.

Ik persoonlijk heb het (achteraf gezien) ervaren als ‘uitstel van executie’ helaas, de pleister er langzaam aftrekkend. Aan onze liefde voor elkaar heeft het nooit gelegen, sterker nog, beide noemen wij elkaar nog steeds elkaars grootste liefde, maar helaas is alleen liefde soms niet genoeg. In sprookjes overwint liefde alles, maar in de realiteit geldt dit echt niet!

Aanvulling: ik begrijp heus wel dat mensen, zeker met kinderen, deze tussenstap proberen hoor. Maar het creëert ook weer soort van valse hoop en dat wil je ook niet, niet voor jezelf, maar zeker niet voor de kinderen.

Stresskipje schreef op 22-01-2025 om 12:57:

[..]

Ik had mn bericht aangepast, maar nu hebben we ze beide 🙂.

Interessant, zoek ik ook op!

Mijn man is van begin af aan al eerlijk, dus daar is niks in nodig. Hoewel hij niet alles verteld, onder het mom van: iets niet zeggen is geen liegen. Als ik iets vraag krijg ik antwoord. Hij zal best dingen wat verdraaien, maar dat kan ik wel door de vingers zien. Hij heeft kennelijk toch nog behoefte aan damagecontrol, dat zie ik wel als iets positiefs.

In winterslaap, of 6 weken op een zonnig eiland met de kids... heerlijk. Ik heb serieus zitten zoeken naar een fijne plek om heen te vluchten. Helaas hebben de kinderen teveel verplichtingen.

Ja hier ook verplichtingen, dus een zonnig eiland wekenlang gaat 'm niet worden. En ik wil ze eigenlijk ook niet missen, dus zelf weggaan vind ik ook lastig. 

Ik wacht nog op het perfecte stroomschema.. als dit, dan dat en als zus, dan zo. Deze plek in niemandsland zo in het 'midden' van nog onbekende opties, is een moeilijk plekje. 

Er zal toch een dag moeten komen waarop je het voelt, of weet. Ik dacht voorheen ook altijd, komt er een dag dat je weet dat je klaar bent met kinderen willen, en die dag kwam ook. Dus deze hopelijk ook. 

RoodVruchtje schreef op 22-01-2025 om 12:54:

Daarnaast vind ik dit ook een éénzijdige beredenering (op de vreemdganger gericht), want de afstand kan ook zomaar voor jezelf het besef geven dat je het zo beter vindt. Dat het jou onverwachts zoveel rust geeft bijv.

Daar denk ik nu ook overna. Ik heb hem al een keer weggestuurd, maar dat vond ik vreselijk. De volgende heb ik hem al gevraagd om terug te komen.

Nu zijn we alweer verder en denk ik ook dat het mij rust kan geven. Maar de kinderen niet. En zij staan bij mij voorop.

Wat je daarboven schrijft is ook waar. Maar het "erom doen" is risicovol als het niet het gewenste resultaat geeft,en je het eigenlijk niet wou. Zou voor mij ook voelen als een spelletje spelen. 

Stresskipje schreef op 22-01-2025 om 12:57:

[..]

Ik had mn bericht aangepast, maar nu hebben we ze beide 🙂.

Interessant, zoek ik ook op!

Mijn man is van begin af aan al eerlijk, dus daar is niks in nodig. Hoewel hij niet alles verteld, onder het mom van: iets niet zeggen is geen liegen. Als ik iets vraag krijg ik antwoord. Hij zal best dingen wat verdraaien, maar dat kan ik wel door de vingers zien. Hij heeft kennelijk toch nog behoefte aan damagecontrol, dat zie ik wel als iets positiefs.

In winterslaap, of 6 weken op een zonnig eiland met de kids... heerlijk. Ik heb serieus zitten zoeken naar een fijne plek om heen te vluchten. Helaas hebben de kinderen teveel verplichtingen.

Of (even advocaat vd duivel) ziet hij enorm op tegen scheiden, omdat iemand op zoek zal moeten naar een woning, het financieel zoveel impact heeft etc. Probeer het dus niet enkel als iets positiefs te zien of in jouw voordeel.

RoodVruchtje schreef op 22-01-2025 om 13:00:

In mijn laatste relatie hebben wij ook tijdelijk afstand van elkaar genomen om beide tot rust te komen en te zien wat het ons bracht qua gevoel etc. Hier was overigens geen sprake van vreemdgaan, maar speelde wel een andere vertrouwenskwestie.

Ik persoonlijk heb het (achteraf gezien) ervaren als ‘uitstel van executie’ helaas, de pleister er langzaam aftrekkend. Aan onze liefde voor elkaar heeft het nooit gelegen, sterker nog, beide noemen wij elkaar nog steeds elkaars grootste liefde, maar helaas is alleen liefde soms niet genoeg. In sprookjes overwint liefde alles, maar in de realiteit geldt dit echt niet!

Aanvulling: ik begrijp heus wel dat mensen, zeker met kinderen, deze tussenstap proberen hoor. Maar het creëert ook weer soort van valse hoop en dat wil je ook niet, niet voor jezelf, maar zeker niet voor de kinderen.

Ik blijf dat altijd wel een lastig koord vinden om op te balanceren. Want diezelfde kinderen hebben, over het algemeen, natuurlijk wel baat bij een gelukkig gezinnetje. 

Niet dat je voor de kinderen bij elkaar moet blijven, of dat je als het echt gedoe is, veel beter apart kunt zijn van elkaar. Maar ik zie mijn kinderen nog wel steeds worstelen met het " maar hoe kan dit, jullie waren zo gelukkig met elkaar, nooit ruzie, nooit gedoe". 

Als er ook ergens maar iets zit waarvan je allebei niet zeker bent of het weg gaat, zou je het altijd moeten zien uit te vogelen denk ik. Maar wel met je kinderen in het achterhoofd houdende. 

Elpisto schreef op 22-01-2025 om 09:07:

[..]

Ik denk dat die overweging altijd wel ergens blijft hangen ja. Er is een stuk van haar, wat ik niet los krijg. En ergens in elk geval wel de hoop dat ze nu ook echt hulp voor zichzelf gaat zoeken, om te leren hoe groot het trauma is wat ze heeft en hoe diep dat geworteld zit. Hoe het kan dat ze in die diepe periode, zo de validatie van anderen nodig heeft. En het elke keer eenzelfde type man is, idioot 1e klas zeg maar. Manipulatief. En dat dan niet in zien ofzo, ondanks dat er 100 man zijn die dat tegen haar vertellen op dat moment. Zelfs nu klikt dat nog niet helemaal zeg maar, ondanks dat die manipulatie heel erg ver gaat.

Zelfs zogenaamd "contact" met haar dode oma's wordt er bij gehaald. Het is allemaal vrij pervers.

Ik waardeer je, voor zover iemand hoogte van een persoon kan krijgen op een forum uiteraard.

Een gewaarschuwd man telt voor 2. Wees voorzichtig  want de manipulatie,  hulpeloosheid, instabiliteit kn zich terug op jou richten en omdat je nog deels gehecht bent ( ik na 11.5 jaar nog steeds in een neutrale vorm, ik zie ex als familie), omdat het kwetsbaar is, kort geleden is al sluimert het al jaren, kun je er vatbaar voor zijn. Je graaft je eigen "graf" ermee.

Je moet rekening houden dat niet iedereen te redden of veranderen valt. Zeker mensen die zo vreselijk beschadigd, vervormd zijn, zijn niet altijd leerbaar of gevoelig voor behandeling; zeker niet met narcistische trekken die je eens beschreef. 

Blijf alert oké?

RoodVruchtje schreef op 22-01-2025 om 13:00:

In mijn laatste relatie hebben wij ook tijdelijk afstand van elkaar genomen om beide tot rust te komen en te zien wat het ons bracht qua gevoel etc. Hier was overigens geen sprake van vreemdgaan, maar speelde wel een andere vertrouwenskwestie.

Ik persoonlijk heb het (achteraf gezien) ervaren als ‘uitstel van executie’ helaas, de pleister er langzaam aftrekkend. 

Maar dat is toch niet erg? Ik doe dat letterlijk ook nog steeds, pleisters er langzaam af trekken. Liever wat langer een beetje pijn, dan in 1 keer heel veel pijn.

Plus inderdaad voor de kinderen niet te drastische beslissingen nemen.