Verder na ontrouw - deel 8

Persephone schreef op 21-01-2025 om 22:02:

Peet, een heel fijne nacht in je nieuwe huis toegewenst!!!!!

Dank je.....🌷

Breiertje schreef op 21-01-2025 om 20:36:

[..]

Nu in mijn geval kan ik niet zeggen dat hij zich in een slachtofferrol wentelt, of vindt dat hij iets mag omdat, of dat hij zich wegsteekt achter trauma's. Het feit is bij een sv dat de reden van het gedrag moet behandeld worden om kans op herval te minimaliseren. Dus wat de reden ook is (zoeken ze uit), dat moeten ze aanpakken. Hij zal de therapeut of mij niet rond zijn vingers winden, hij heeft daarvoor de skills niet voor. Communicatief echt niet sterk, en denkt niet na over dingen. Impulsief eigenlijk. Liegen dat deed hij wel. Manipuleren kan hij zeker niet.

Met tranen in de ogen iets zeggen ... Hoh. Dat zijn emoties. Die toont hij niet, kent hij niet, heeft hij ms niet?

Afgelopen maanden in het begin heeft hij veel geweend. Hij voelde zich ellendig (tjah). Maar enkel bij mij. En dat zag ik in 26 jaar nog nooit, tranen. Zelfs niet bij het overlijden van één van zijn ouders.

Hij gebruikt ook geen mensen. En de p's gebruikte hij ook niet. Hij betaalde eerlijk voor een dienst.

Zou het kunnen dat dit deel nog meespeelt bij jou, qua verbinding/positiviteit durven voelen of blokkeren, dat de oorzaak nog niet gevonden is en je dus niet weet hoe de kans op herval? 

Daar zit ik misschien helemaal naast hoor, maar las je reactie net en dit stukje viel me even op. 

Draver23 schreef op 21-01-2025 om 19:24:

Is er ook een woord voor vrouwelijke slachtoffers? Want voor haar is het ook moeilijk en nu moet ze telkens eraan terugdenken als ik erover begin en ze had het liever ook allemaal teruggedraaid...

Ik ben het even kwijt, misschien heb je het al verteld. Weet je de oorzaak van haar ontrouw? 

(Slachtoffers.. 😒) 

Breiertje schreef op 21-01-2025 om 22:38:

[..]

Jaja. Dat is zeker een grote oorzaak. Ik ben daar veel mee bezig, dat klopt.

Hoe lang is hij al in therapie? Is daar een soort tijdsframe aan te geven hoe lang zo'n traject duurt voordat de oorzaak helder is/kan zijn? 

Peet52! schreef op 21-01-2025 om 21:08:

[..]

Ja mijn ouders hadden een hele fijne vechtscheiding die jaren geduurd heeft.

Mijn vader ging opzichzelf wonen. Maar was even vergeten te zeggen dat hij daar met een vrouw en 3 kinderen ging wonen. Daar kwam ik toen zelf achter dat ik al die opgemaakte bedden zag.

Mijn ouders zijn later weer bij elkaar gekomen. Maar vader was toch weer de fout in gegaan. Mijn moeder was haar tas vergeten..en ik moest mee deze halen..en ja hoor..er zat weer een andere vrouw in huis. Later kwam ik iemand tegen op een feestje die vertelde toen ze hoorde wie mijn vader was.ohhh...die man...daar ging al rond..als er maar een gat in zat. ( zo werd dit verteld..zijn niet mijn eigen woorden)

Hele charismatische, knappe man met veel geld en die ongelofelijk goed kon liegen. Ik heb ergens ook nog een half broertje of zusje in Engeland geloof ik. Dus mijn ervaring met ontrouw was al behoorlijk gekleurd toen ik het moest gaan verwerken in mijn eigen relatie. Toen man en ik elkaar ontmoeten was ik ook behoorlijk wantrouwend tegenover mannen

Dat begrijp ik. Wat een ellende heeft je vader veroorzaakt. Mijn ouders idem dito

Mijn vader ging vreemd met ook een vriendin van mijn moeder. En met een oppas meisje en vergreep zich ook aan mij. Mijn moeder ging vervolgens ook (met toestemming van mijn vader) vreemd. Maar alles moet geheim blijven want wat zouden de kerk mensen er wel niet van zeggen. Ik was ook misbruikt door een buurman, woest was mijn vader, politie erbij, man in de gevangenis etc en dan doet hij 4 jaar later hetzelfde!!! Onbegrijpelijk. 

Ik was daardoor zo fel op geheimen! Dat ik verkondigde als mij dat zou overkomen mijn man aan de schandpaal zou gaan. 

(En dat ging hij ook, met zijn truus erbij)

Mijn man was ook 1,5 jaar bedrogen door zijn eerste vrouw met zijn beste vriend. Ik dacht daarom ter goeder trouw en ook omdat hij van mijn verleden wist dat hij mij zoiets nooit aan zou doen. Truus wist er ook van en vond het zo erg allemaal voor mij maar ondertussen verleidde ze mijn man en lachte ze mij vierkant uit toen ik haar confronteerde met haar verraad. 

Het vertrouwen in de mens was al weg waardoor ik hard en verbitterd was geraakt maar nu door de mensen die ik liefhad zo bedrogen te worden, is het vertrouwen helemaal weg! 

Ik wil echter niet verbitterd zijn. Dus volg therapie en probeer compassie te hebben en de psychologie achter de daden van de mens te begrijpen mits zij berouw hebben en hard willen werken aan zichzelf om de schade te herstellen. Anders kan en wil ik er niks mee. 

Buitenspel2024 schreef op 21-01-2025 om 22:49:

[..]

Hoe lang is hij al in therapie? Is daar een soort tijdsframe aan te geven hoe lang zo'n traject duurt voordat de oorzaak helder is/kan zijn?

Sinds de ontdekking afspraak gemaakt en hij kon een kleine 2maand later gaan. Dus sinds begin augustus.

Geen tijdsframe. De frequentie wordt afgebouwd (wekelijks/2wekelijks/maandelijks/ nu anderhalve a 2maand tussen.

Therapie zal hij levenslang volgen. Enerzijds onderhoudend, indien de nood zich voordoet frequenter.

Elpisto schreef op 22-01-2025 om 09:07:

[..]

Ik denk dat die overweging altijd wel ergens blijft hangen ja. Er is een stuk van haar, wat ik niet los krijg. En ergens in elk geval wel de hoop dat ze nu ook echt hulp voor zichzelf gaat zoeken, om te leren hoe groot het trauma is wat ze heeft en hoe diep dat geworteld zit. Hoe het kan dat ze in die diepe periode, zo de validatie van anderen nodig heeft. En het elke keer eenzelfde type man is, idioot 1e klas zeg maar. Manipulatief. En dat dan niet in zien ofzo, ondanks dat er 100 man zijn die dat tegen haar vertellen op dat moment. Zelfs nu klikt dat nog niet helemaal zeg maar, ondanks dat die manipulatie heel erg ver gaat.

Zelfs zogenaamd "contact" met haar dode oma's wordt er bij gehaald. Het is allemaal vrij pervers.

Maar Elpisto, jij bent haar ex he, niet haar hulpverlener. Ik zou maar heel goed oppassen dat je door de mediation weer in die oude rol gezogen wordt. Want wat je va n haar vertelt, komt zij over als iemand met issues die jou of een nieuwe minnaar hard nodig heeft, misschien om de leegte in haarzelf niet te voelen. En mediation is geen therapie. Houd op haar te willen laten zien dat ze raar doet (zo je dat al doet) maar gebruik de mediation om je eigen grenzen juist duidelijker te stellen zodat ze geen voet tussen de deur krijgt. De eigenlijke voet tussen de deur is natuurlijk jouw gevoel voor haar maar bij mensen met dit soort persoonlijkheden kan je geen gelijkwaardige band opbouwen, door hun innerlijke pijn zullen ze hun eigenbelang voorop zetten, onbewust wordt jij een enabler en word jij weer gekwetst. Pas op er weer in verstrikt te raken. 

Misschien vooral ook je eigen posts teruglezen El Pisto. Daar was je vrij helder en duidelijk dat je dit nooit meer wilde. Wees sterk!

MRI schreef op 22-01-2025 om 09:34:

[..]

Maar Elpisto, jij bent haar ex he, niet haar hulpverlener. Ik zou maar heel goed oppassen dat je door de mediation weer in die oude rol gezogen wordt. Want wat je va n haar vertelt, komt zij over als iemand met issues die jou of een nieuwe minnaar hard nodig heeft, misschien om de leegte in haarzelf niet te voelen. En mediation is geen therapie. Houd op haar te willen laten zien dat ze raar doet (zo je dat al doet) maar gebruik de mediation om je eigen grenzen juist duidelijker te stellen zodat ze geen voet tussen de deur krijgt. De eigenlijke voet tussen de deur is natuurlijk jouw gevoel voor haar maar bij mensen met dit soort persoonlijkheden kan je geen gelijkwaardige band opbouwen, door hun innerlijke pijn zullen ze hun eigenbelang voorop zetten, onbewust wordt jij een enabler en word jij weer gekwetst. Pas op er weer in verstrikt te raken.

De exacte woorden van de mevrouw van de mediation inderdaad. Het zorgt in beginsel voor een gigantische scheef gegroeide band.

Ik weet dat mediation geen therapie is en het is ook niet zo dat ik nog heel erg actief ben in haar dingen in te willen laten zien. Uiteindelijk zijn issues, issues. En daar moet iemand zelf wat aan willen doen, ipv 2 keer je leven op de kop zetten door dit soort drastische keuzes.

Overigens ligt het allemaal niet zo makkelijk: Er zit veel angst voor de man waar ze verliefd werd en dat heeft zijn weerslag op alles en iedereen, ook op mijn kinderen. Dus enigzins die rust proberen te bewaren is me wel wat waard eerlijk gezegd.

Man is hier nog steeds vanuit zichzelf aan het beredeneren op de een of andere manier. Nogmaals rustig aangegeven dat het voor mij een harde grens (eis/voorwaarde) is, dat als we samen willen proberen verder te gaan, hij of Truus dient weg te gaan bij werkgever. Zijn visie is dat dit in elk geval in 2025 niet kan. Dat is mij echt te lang, dan zie ik niet in hoe ik weer iets van vertrouwen kan gaan krijgen als ze nog steeds samenwerken. 
De argumenten dat het niet kan hebben betrekking op de taken die hij heeft en dat we het huis etc niet kunnen betalen. Dat hij daarmee 'ons' opoffert, en het huis dan alsnog de verkoop in moet, lijkt niet binnen te komen. 
Het voelt echt alsof dit ten koste gaat van mij, dat maakt dus dat ik eigenlijk niet wil wijken van deze voorwaarde. Voorzie dat ik daar zelf heel veel last van ga hebben, en het is dan nog maar de vraag of het in 2026 wel opeens kan. 
Is deze voorwaarde te drastisch?
Of past het in het straatje waarin hij mij inderdaad vaak 'in de steek laat' nu.. 

Buitenspel2024 schreef op 22-01-2025 om 10:56:

Man is hier nog steeds vanuit zichzelf aan het beredeneren op de een of andere manier. Nogmaals rustig aangegeven dat het voor mij een harde grens (eis/voorwaarde) is, dat als we samen willen proberen verder te gaan, hij of Truus dient weg te gaan bij werkgever. Zijn visie is dat dit in elk geval in 2025 niet kan. Dat is mij echt te lang, dan zie ik niet in hoe ik weer iets van vertrouwen kan gaan krijgen als ze nog steeds samenwerken.
De argumenten dat het niet kan hebben betrekking op de taken die hij heeft en dat we het huis etc niet kunnen betalen. Dat hij daarmee 'ons' opoffert, en het huis dan alsnog de verkoop in moet, lijkt niet binnen te komen.
Het voelt echt alsof dit ten koste gaat van mij, dat maakt dus dat ik eigenlijk niet wil wijken van deze voorwaarde. Voorzie dat ik daar zelf heel veel last van ga hebben, en het is dan nog maar de vraag of het in 2026 wel opeens kan.
Is deze voorwaarde te drastisch?
Of past het in het straatje waarin hij mij inderdaad vaak 'in de steek laat' nu..

Hier deed man net zo. Smoesjes waarom de cursus niet ergens anders/met iemand anders voortgezet kon worden. Later bleek hij gewoon het contact niet kwijt te willen. Wat ik allang doorhad, want het kon echt wel anders. 

Ik vind jou grens niet drastisch. Ik kan me alleen heel goed voorstellen dat je het heel lastig vindt om de consequentie van zijn keuze uit te voeren. Voel je niet rot als je dat nog niet kan. Ws ben je er nog niet aantoe.

Maar misschien blijft het altijd wel een hartverscheurende keuze. Dat is wat ik me afvraag: komt er wel een moment waarop ik zeker weet dat ik wil scheiden? Of blijft de twijfel, en het "de stap niet zonder zware tegenzin kunnen zetten? Kan iemand anders dat beantwoorden?

ik herken heel erg wat jullie zeggen. Hier kan hij ook nog geen feitelijke keuzes maken die wat mij betreft niet met zijn gevoel voor mij te maken hebben. Ik zie het hetzelfde mbt tot zijn werk. Truus heeft aangegeven te gaan binnen een half jaar. Het voelt als wachten hierop tot we echt verder kunnen. 
Hij wil bijv. ook nog niet haar app verwijderen, iets waar ik moeite mee heb. Met name omdat ik denk dat hij daarmee eigenlijk laat zien nog niet echt van haar los te willen komen. Overigens staan in die app niet alle ‘leuke’ gesprekken die ze hebben gehad want die zijn tussentijds elke keer verwijderd. Weet ook niet zo goed of dit een grens is die ik heb/moet aangeven. Of dat dit iets is dat ook tijd nodig heeft zodra hij daar zelf aan toe is. 
Dus niet echt tips, hopelijk iemand anders wel… 

Stresskipje schreef op 22-01-2025 om 11:29:

[..]

Hier deed man net zo. Smoesjes waarom de cursus niet ergens anders/met iemand anders voortgezet kon worden. Later bleek hij gewoon het contact niet kwijt te willen. Wat ik allang doorhad, want het kon echt wel anders.

Ik vind jou grens niet drastisch. Ik kan me alleen heel goed voorstellen dat je het heel lastig vindt om de consequentie van zijn keuze uit te voeren. Voel je niet rot als je dat nog niet kan. Ws ben je er nog niet aantoe.

Maar misschien blijft het altijd wel een hartverscheurende keuze. Dat is wat ik me afvraag: komt er wel een moment waarop ik zeker weet dat ik wil scheiden? Of blijft de twijfel, en het "de stap niet zonder zware tegenzin kunnen zetten? Kan iemand anders dat beantwoorden?

Dankje voor dit 💝. Je hebt misschien meer inzicht in mij misschien dan ikzelf nu.. ergens voer ik het liefst de consequentie nú uit want dan is het maar gebeurd en aan de andere kant wil ik proberen het echt vol te houden tot in elk geval de therapie start. Maar man maakt het echt heel moeilijk met alle non-acties... 

Ik ben ook helaas wel benieuwd naar de antwoorden van anderen op jouw laatste vraag.