Verder na ontrouw - deel 8

Uiteindelijk mogen mensen natuurlijk zelf hun keuzes maken. Ik begrijp niet zo goed wat ze met jouw man moeten. Hij heeft jou wat aangedaan he. Niet andere mensen. Die trekken het zich wel erg persoonlijk aan. Wat natuurlijk wel zou kunnen is dat ze andere normen en waarden hebben. En dat jullie gedrag daar niet meer inpast. Zeker dat van je man past niet bij mensen die zeer principieel zijn. Hij is door zijn gedrag onbetrouwbaar geworden. Anderen nemen hem niet meer serieus. Nieuwe mensen kennen jullie natuurlijk niet zo goed. Ik zou mij verder richten op anderen. 

Ik wens iedereen een mooie kerstavond en kerst. Hopelijk zijn jullie omringd met veel liefde, en vergeet je even de pijn. Vanavond en morgen eens niet denken en piekeren. Gewoon genieten van het nu, en je gezin.
Aan de raadgevers, weet dat jullie voor ons het verschil maken, en ervoor zorgen dat we op moeilijke momenten kunnen blijven ademen.
Ik zal mijn eigen advies hierboven trachten te volgen. Maar de voorbije dgn lag ik vaak in de knoop.
Ik wens mezelf een pakje toe onder de kerstboom, gevuld met liefde en positieve gevoelens.

Hohoho... Blijven gaan....

Fijne kerst voor iedereen! 
Leven gaat zo snel voorbij. Je hebt maar gemiddeld ongeveer 85x kerst (als je geluk hebt), dus bij mij al (heel) ruim over de helft.
Dus geniet met volle teugen van het samen zijn met je geliefden, familie of vrienden. 
♥️
Liefs van Yessie xxx

LifeEvent! schreef op 17-12-2024 om 22:44:

[..]

Geen boodschap aan de Bijbel hebben brengt je uiteindelijk naar de dood. En dat geldt niet alleen voor vreemdgangers die geen berouw hebben.

De weg van mensen die wel in de bijbel geloven brengt hen ook naar de dood.  

Het is me gelukt om het dinsdag en woensdag naar de achtergrond te verplaatsen. En ik genoot van de mentale rust. Dinsdag voelde het onwennig, woensdag voelde het goed, vertrouwd. 
De rust was zo welkom.
Nu 6 maand geleden. En eigenlijk heb ik de rust misschien zelf wat in handen. Is het een stap vooruit als ik de aanpak van deze 2 dagen verderzet? Mezelf zo rust gun, en ook zo het herstel niet 'saboteer', maar misschien wel een eerlijke  kans geef op die manier. 
Het opende mijn ogen, als ik het mezelf toestand het los te laten, dat ik daar  mezelf ook een vorm van rust gun. 
Geen spanning in de lucht, en even op de bank zitten samen, dicht bij elkaar, spontaan en gemeend, niet omdat het moet, maar omdat het spontaan was. 
Is dit de eerste stap naar 'aanvaarden/accepteren' dat het gebeurd is, waar jullie vaak over praten?

Wat een prachtig inzicht Breiertje. En een mooie stap vooruit. Vergeven doe je niet voor de ander maar voor jezelf! 
Zelf ben ik na twee maanden nog niet zover. Ik blijf soms maar doorvragen totdat ze opgeeft en niet weet of ze zo wel verder wil. Dat is dan maar zo. Op dit moment accepteer ik die uitkomst. Maar op een gegeven moment moet je inderdaad door. Ik heb in mijn hoofd dat het rond zes maanden gaat duren, dus hopelijk voel ik tegen die tijd een beetje hetzelfde zoals jij je nu voelt. Mooi zo volhouden en gun jezelf mooie feestdagen!

Breiertje schreef op 26-12-2024 om 10:48:

Het is me gelukt om het dinsdag en woensdag naar de achtergrond te verplaatsen. En ik genoot van de mentale rust. Dinsdag voelde het onwennig, woensdag voelde het goed, vertrouwd.
De rust was zo welkom.
Nu 6 maand geleden. En eigenlijk heb ik de rust misschien zelf wat in handen. Is het een stap vooruit als ik de aanpak van deze 2 dagen verderzet? Mezelf zo rust gun, en ook zo het herstel niet 'saboteer', maar misschien wel een eerlijke kans geef op die manier.
Het opende mijn ogen, als ik het mezelf toestand het los te laten, dat ik daar mezelf ook een vorm van rust gun.
Geen spanning in de lucht, en even op de bank zitten samen, dicht bij elkaar, spontaan en gemeend, niet omdat het moet, maar omdat het spontaan was.
Is dit de eerste stap naar 'aanvaarden/accepteren' dat het gebeurd is, waar jullie vaak over praten?

Ja, dat is wat ik bedoelde. Je bent geen willoos slachtoffer, voortdurend overgeleverd aan je emoties. Het is goed om er af en toe even het verstand bij te halen en jezelf af te remmen. Ik denk dat dat inderdaad vergeven is. De rustige periodes zullen ongetwijfeld afgewisseld worden met vlagen van emoties en vragen en twijfel, maar de intervallen worden langer. Laat die terugvallen ook toe als het even niet lukt. Zoals hier  meerdere keren wordt herhaald, de bedrogene bepaalt het tempo, niet de bedrieger. Ik ben blij dat je een goede Kerst had ❤️

Ikzelf heb gedurende de kerstdagen geen enkel moment, geen seconde, aan het bedrog gedacht, is wel al van in 2018 geleden, maar is het bewijs dat het kan. 

Draver23 schreef op 26-12-2024 om 14:48:

Wat een prachtig inzicht Breiertje. En een mooie stap vooruit. Vergeven doe je niet voor de ander maar voor jezelf!
Zelf ben ik na twee maanden nog niet zover. Ik blijf soms maar doorvragen totdat ze opgeeft en niet weet of ze zo wel verder wil. Dat is dan maar zo. Op dit moment accepteer ik die uitkomst. Maar op een gegeven moment moet je inderdaad door. Ik heb in mijn hoofd dat het rond zes maanden gaat duren, dus hopelijk voel ik tegen die tijd een beetje hetzelfde zoals jij je nu voelt. Mooi zo volhouden en gun jezelf mooie feestdagen!

Ik zei dat toen ook tegen mijn huisarts … ik geef het 6 maanden en kijk dan waar ik sta. “Ja”, zei hij, “en dat moet je daarna blijven doen”

Ik vond dat ontmoedigend, maar hij heeft gelijk gehad… Je blijft gewoon heel veel oog hebben voor je relatie, ze is nooit meer vanzelfsprekend, en eigenlijk is dat goed. Zelfs als de hartenpijn verdwijnt, je blijft alerter voor wat er gebeurt met de relatie, voor altijd. 

Hier even niet meer gereageerd hier maar het waren bewogen maanden en klote kerstdagen maar wij hebben voor de kerstdagen besloten om een eind aan te gaan maken aan ons huwelijk.
Zij verwijt mij de schuld van haar vreemd gaan, ik blijf in het cirkeltje dat een vos wel zijn haren verliest maar niet zijn streken.
Ondanks moeizame gesprekken, duidelijke afspraken en een kijk naar de wat verdere toekomst heeft het niet zo mogen zijn.
Ik denk op termijn wel de beste keuze, voor nu heel taai.
We willen nu het beste voor de kinderen.

Ondanks dit wens ik jullie allemaal wel een mooi jaarwisseling, een mooi en liefdevol 2025 en hopelijk veel herstel

Anna Cara schreef op 27-12-2024 om 06:36:

Draver, 6 maanden bleek/blijkt helaas niks qua benodigde tijd voor herstel. Zeker niet nu je ook nog volop in de 'jaag' periode zit. Je hoofd buitelt van de vragen en je vrouw kan het niet aan. Wordt in de verdediging gedrukt. Denkt dat het nooit meer kan gaan werken/vergeven worden. Voor jou zaak om jezelf te dwingen tot stopzetten van je obsessieve gedrag (ik deed het ook hoor, been there). Ook dat gedrag is namelijk verslavend. Je hersenen vinden het erg interessant. Vertrouwen is geknakt. Verraad hakt er bij jou echt hard psychologisch op in.

Het is reëler om aan 2 jaar te denken. Dat lijkt bizar lang. Maar echt, als jullie verder gaan kan dit de tijd zijn. Ook om het vertrouwen voor geen terugval of herhaling te krijgen. Begrijpen zullen we het nooit. En de uitkomst kan ook uit elkaar gaan zijn (bijvoorbeeld als je het niet kan loslaten). Neem het dag voor dag.

Breiertje, ik merkte dat mindfulness hielp. Dus wat jij aanging, het in hier en nu leven en bewust je hoofd dwingen om anders te denken (of jezelf rust gunnen), is fijn. En helpend. Bij mij ging dat wel heel erg schommelend en kon per dag wisselen. Maar niet de hele dag bezig zijn met het vreemdgaan geeft inderdaad rust. Het leven bestaat ook niet alleen uit deze ervaring. Bezig zijn met monogamie hoort geen dagtaak te zijn.

Hoe meer weer kleine en grote mooie momenten met je partner, kinderen, familie of met vriendinnen, hoe meer ik blij was met mijn keuze om verder te gaan met mijn partner. Leven kreeg weer kleur.

Ik.gun jullie (iedereen) meer momenten van rust. In hoofd. In hart. In gedrag. Het leven is kort. Hoe wil je de tijd die je nog hebt doorbrengen? En met wie?

Xxx

Ja klopt, ik merk dat ik mijn hoofd kan sturen. Gisteren avond voelde ik me weer weg drijven van hem. Afsluiten. Ik heb dit genegeerd, en we hadden nadien een heel intiem moment, die voor mij op dat moment geen rollenspel of 'doen alsof' moment was, maar op dat moment kwam het echt uit mezelf. Had ik toegegeven aan het afsluiten, dan was dit moment er niet geweest. 

Hij dolgelukkig deze morgen.

Hij is de afgelopen maanden zo attent, lief, teder... Hij ziet me. Zo was hij nooit. 

Hij is vrij van zijn demonen, verslaving nu. Het is een compleet andere persoon. Voor het eerst in die 6 maanden zie ik mezelf een stapje vooruit maken. We zijn er nog niet, bijlange niet. Hij was verkeerd, 100 procent. Maar het herstel moet ik ook toelaten, want als hij zich 100 procent geeft maar ik blok af, gaat het ook niet lukken.

Makkelijker gezegd dan gedaan. Ik blokkeer vaak. Dan verstar ik fysiek, bij knuffels of intieme momenten. Lichamelijk kan ik dan niet meer reageren op een zoen.... Het is letterlijk verstarren, blokkeren. Ik moet nog een manier vinden om te weten hoe ik dit stap voor stap overbrugd. Kleine stapjes. Muizenpasjes. 

Breiertje schreef op 27-12-2024 om 10:00:

[..]

Ja klopt, ik merk dat ik mijn hoofd kan sturen. Gisteren avond voelde ik me weer weg drijven van hem. Afsluiten. Ik heb dit genegeerd, en we hadden nadien een heel intiem moment, die voor mij op dat moment geen rollenspel of 'doen alsof' moment was, maar op dat moment kwam het echt uit mezelf. Had ik toegegeven aan het afsluiten, dan was dit moment er niet geweest.

Hij dolgelukkig deze morgen.

Hij is de afgelopen maanden zo attent, lief, teder... Hij ziet me. Zo was hij nooit.

Hij is vrij van zijn demonen, verslaving nu. Het is een compleet andere persoon. Voor het eerst in die 6 maanden zie ik mezelf een stapje vooruit maken. We zijn er nog niet, bijlange niet. Hij was verkeerd, 100 procent. Maar het herstel moet ik ook toelaten, want als hij zich 100 procent geeft maar ik blok af, gaat het ook niet lukken.

Makkelijker gezegd dan gedaan. Ik blokkeer vaak. Dan verstar ik fysiek, bij knuffels of intieme momenten. Lichamelijk kan ik dan niet meer reageren op een zoen.... Het is letterlijk verstarren, blokkeren. Ik moet nog een manier vinden om te weten hoe ik dit stap voor stap overbrugd. Kleine stapjes. Muizenpasjes.

Wat waardevol voor jullie dat hij zijn verantwoordelijkheid neemt voor wat hij je heeft aan gedaan! Los van het door gaan als partners is dit helend. Wat mij hielp is dat ik dit proces aan wilde gaan om goede ouders te bijven en te kunnen communiceren op een goede manier. Ik zou anders boos blijven haatdragend zelfs. Ik wilde diep gaan, samen met hem en open houden of we weer een toekomst samen zouden hebben. Dat hij dat begreep en accepteerde en respecteerde was helpend. Als ik de deur had dichtgegooid waren er nooit antwoorden gekomen en erkenning. Maar ook niet de fijne momentjes (al werden die daarna gevolgd door klote momenten) waar we moedeloos van werden en hij ook wanhopig dat het nooit meer goed zou komen maar dat werd steeds minder frequent. En nu volgen de fijne momenten elkaar op met af en toe rot momenten door herinneringen of nieuwe of oude vragen. Het is bevrijdend voor hem dat hij is verlost van zijn verslaving. Zo ervaart mijn man het ook en is heel dankbaar net als jouw man denk ik voor de kans die hij krijgt. 

Hou vol! 

LifeEvent! schreef op 27-12-2024 om 12:47:

[..]

Wat waardevol voor jullie dat hij zijn verantwoordelijkheid neemt voor wat hij je heeft aan gedaan! Los van het door gaan als partners is dit helend. Wat mij hielp is dat ik dit proces aan wilde gaan om goede ouders te bijven en te kunnen communiceren op een goede manier. Ik zou anders boos blijven haatdragend zelfs. Ik wilde diep gaan, samen met hem en open houden of we weer een toekomst samen zouden hebben. Dat hij dat begreep en accepteerde en respecteerde was helpend. Als ik de deur had dichtgegooid waren er nooit antwoorden gekomen en erkenning. Maar ook niet de fijne momentjes (al werden die daarna gevolgd door klote momenten) waar we moedeloos van werden en hij ook wanhopig dat het nooit meer goed zou komen maar dat werd steeds minder frequent. En nu volgen de fijne momenten elkaar op met af en toe rot momenten door herinneringen of nieuwe of oude vragen. Het is bevrijdend voor hem dat hij is verlost van zijn verslaving. Zo ervaart mijn man het ook en is heel dankbaar net als jouw man denk ik voor de kans die hij krijgt.

Hou vol!

Hij deed dit 8 jaar geleden al eens, we gingen dit proces al eens aan. Ook toen spijt berouw, boetekleed... Nu 4 jaar geleden hervallen en al die jaren dubbelleven geleid waar ik niets doorhad, ondanks dat ik waakzaam was. Dus berouw, beloftes, been there, done that... Woorden en daden van berouw zeggen mij niets.... 

Enige verschil is dat we nu weten dat hij een verslaving heeft, en dit zou zijn ogen geopend hebben, waardoor hij hiervoor zelf in therapie wou, levenslang omdat hij nu inziet dat hij een probleem heeft....

3e kans houdt voor mij risico in, het is een verslaving en hij herviel blijkbaar 4 jaar geleden. 

Nu hij beseft en schrok dat hij verslaving heeft kan hij inderdaad dit probleem aanpakken. Maar de angst om nog opnieuw gekwetst te worden is verlammend. Vandaar dat ik blokkeer. Het is voor mij een overlevingsstrategie. 

Ik vertrouwde hem na die eerste keer nog meer dan voordien, zo overtuigd was ik dat hij dit nooit meer zou doen. Nu weet ik dat ik hem nooit nog mag vertrouwen. Want een verslaving is en blijft een verslaving.

Maar goed. Vandaag dag 3 dat ik rust heb in mijn hoofd. Ook na dit antwoord  geen trigger om boos te zijn op hem.