Verder na ontrouw - deel 8

hallo allemaal, 
Mag ik met jullie meeschrijven?
Ik lees al een paar weken jullie verhalen en ik wou even zeggen dat ik daar heel veel steun aan heb. De pijn en het verdriet wat jullie doorstaan is natuurlijk wel hartverscheurend, maar de herkenning is voor mij heel helpend.
Ik ben bang om herkend te worden, dus durf niet teveel details te geven ,maar ik zal mijn verhaal even zo bondig mogelijk proberen te omschrijven. 
Mijn man heeft een ander. Hij is altijd open en eerlijk over geweest over wat er speelde en ging in overleg met mij met haar om, en bleef me gerust stellen dat hij echt niet bij me weg zou gaan voor haar,en hij mij absoluut niet kwijt wou,van me hield, ik zijn alles was,enzovoort...
Binnen een maand veranderde dat naar: ik voel "het" niet meer voor je en ik wil verder (als in sex) met haar. Omdat die gevoelens voor hem voelde als verraad naar mij kon hij mij niet meer aanraken of bv schatje noemen. Wel of niet scheiden maakte hem niet uit,maar hij ging verder met haar.
Sprongetje naar voren leven we nu als "vriendjes" en "ouders van" samen, en gaat hij regelmatig uit met haar. Afgelopen weekenden kwam hij snachts helemaal niet meer thuis, dus er is inmiddels ook sex geweest.
Ergens ben ik daar blij om, des te eerder is de spanning eraf en wordt hij nuchter. Of zij.
Denk ik.
Hijzelf is van mening dat zijn gevoelens voor mij weg zijn, niet terugkomen, en zij de liefde van zijn leven is.
Ik kan dat niet geloven. We hadden een goed huwelijk, vol liefde en wederzijds respect. Nooit ruzie. Zij kennen elkaar eigenlijk helemaal niet echt, en hun kennende denk ik dat ze elkaars mindere kanten in notime zat zijn. Ik vind het eeuwig zonde om ons leven en dat van de kinderen daarvoor op te blazen. Na een paar helse weken van liefdesverdriet ben ik in staat om achterover te leunen en af te wachten. 
Ik leef mn leven gewoon door, de kinderen merken er niks van (papa is vaker veel weg,ook voor werk). Ik ga geen beslissingen voor hem nemen. Ondertussen doet hij alles voor mij en ons gezin.behalve stoppen met haar.
Waar het heengaat geen idee, maar ik hou het hoofd koel. Hopelijk blijft dat zo tot hij tot inkeer komt. Of daadwerkelijk weggaat. Dan is het vroeg genoeg om me weer druk te gaan maken. 
Ondertussen hoop ik hier mn ei en vragen kwijt te kunnen, en vind ik steun in jullie verhalen. 
Alvast bedankt in ieder geval 😊. 

Stresskipje schreef op 08-01-2025 om 20:08:

hallo allemaal,
Mag ik met jullie meeschrijven?
Ik lees al een paar weken jullie verhalen en ik wou even zeggen dat ik daar heel veel steun aan heb. De pijn en het verdriet wat jullie doorstaan is natuurlijk wel hartverscheurend, maar de herkenning is voor mij heel helpend.
Ik ben bang om herkend te worden, dus durf niet teveel details te geven ,maar ik zal mijn verhaal even zo bondig mogelijk proberen te omschrijven.
Mijn man heeft een ander. Hij is altijd open en eerlijk over geweest over wat er speelde en ging in overleg met mij met haar om, en bleef me gerust stellen dat hij echt niet bij me weg zou gaan voor haar,en hij mij absoluut niet kwijt wou,van me hield, ik zijn alles was,enzovoort...
Binnen een maand veranderde dat naar: ik voel "het" niet meer voor je en ik wil verder (als in sex) met haar. Omdat die gevoelens voor hem voelde als verraad naar mij kon hij mij niet meer aanraken of bv schatje noemen. Wel of niet scheiden maakte hem niet uit,maar hij ging verder met haar.
Sprongetje naar voren leven we nu als "vriendjes" en "ouders van" samen, en gaat hij regelmatig uit met haar. Afgelopen weekenden kwam hij snachts helemaal niet meer thuis, dus er is inmiddels ook sex geweest.
Ergens ben ik daar blij om, des te eerder is de spanning eraf en wordt hij nuchter. Of zij.
Denk ik.
Hijzelf is van mening dat zijn gevoelens voor mij weg zijn, niet terugkomen, en zij de liefde van zijn leven is.
Ik kan dat niet geloven. We hadden een goed huwelijk, vol liefde en wederzijds respect. Nooit ruzie. Zij kennen elkaar eigenlijk helemaal niet echt, en hun kennende denk ik dat ze elkaars mindere kanten in notime zat zijn. Ik vind het eeuwig zonde om ons leven en dat van de kinderen daarvoor op te blazen. Na een paar helse weken van liefdesverdriet ben ik in staat om achterover te leunen en af te wachten.
Ik leef mn leven gewoon door, de kinderen merken er niks van (papa is vaker veel weg,ook voor werk). Ik ga geen beslissingen voor hem nemen. Ondertussen doet hij alles voor mij en ons gezin.behalve stoppen met haar.
Waar het heengaat geen idee, maar ik hou het hoofd koel. Hopelijk blijft dat zo tot hij tot inkeer komt. Of daadwerkelijk weggaat. Dan is het vroeg genoeg om me weer druk te gaan maken.
Ondertussen hoop ik hier mn ei en vragen kwijt te kunnen, en vind ik steun in jullie verhalen.
Alvast bedankt in ieder geval 😊.

Even voor de verduidelijking, heb je het hier over een open relatie? 

we hadden altijd een soort halfopen huwelijk, in de zin van dat lol maken met een andere vrouw mocht. Maar wat hem betreft hebben we nu een verstandshuwelijk, omdat ik de stekker er (nog) niet uit wil trekken en hij de stap niet wil zetten. Hij hoeft niks meer uit te zoeken, hij is er al uit denkt hij.

Ik denk dat hij een vertroebelt beeld heeft en een grote fout maakt

Grenzen stellen zou betekenen dat hij vertrekt. Daar heb ik veel over getwijfeld, maar dan trek ik het leven van de kinderen overhoop en dat wil ik ze niet aandoen. Straks komt het goed, maar is hun fundament voor altijd beschadigd. Want: papa is in staat om ons te verlaten.
Ook is er voor mij nog genoeg te halen. Hij is nog altijd even zorgzaam en behulpzaam. Het is gezellig. Anderzijds heeft hij me wel gedumpt,voor een ander. En zijn negatieve kanten heb ik altijd kunnen bedekken met de mantel der liefde,maar die liefde is nu weg.
Precies die negatieve kanten zijn de dingen wat zij zo geweldig aan hem vindt. Ze kijkt enorm tegen hem op, maar als de feromoontjes zijn uitgewerkt gaan ze geheid botsen (is al eens gebeurd en toen heeft hij er een punt achter gezet). Ik weet haast zeker dat het spaak gaat lopen, ze passen niet bij elkaar. Ik wil ons leven daarvoor niet overhoop trekken. Zeker dat van de kinderen niet. Als hij dat wel wil, mag hij zelf die stap zetten. Dan heb ik er in ieder geval alles aan gedaan. 

Anna Cara schreef op 08-01-2025 om 20:52:

Waar kunnen we je mee helpen?

Xxx

Me aanhoren 😅. En ik ga vast nog tegen dingen aanlopen waarbij ik wat wijze woorden kan gebruiken. Ik heb het gevoel dat ik die hier wel ga vinden. Vrienden en familie komen niet verder dan: dit pik je toch niet, schop hem buiten. Ook vinden ze me naief,dat ik denk dat hij eerlijk is. Ik schrik ervan hoe slecht van vertrouwen mensen zijn. Hoe is je relatie als je je man niet geloofd denk ik dan. Dus praat ik er met hen maar niet meer over. Het voelt meer als verdedigen.

Een vraag.. 

Wat zijn voor jullie helpende vragen geweest om te stellen aan je partner? 

Ik noteer nu alle vragen die ik heb en probeer mij goed af te vragen wat het antwoord me dan zou brengen voordat ik ze stel. Bijv vragen richting drijfveren, wat bracht het jou. 

Ik heb al een aantal keer als algemeen advies gelezen om geen details te vragen over het 'hoe'. Ik heb alleen heleboel beelden in mijn hoofd die ik zelf heb bedacht, en vraag me af ook of dat dan slijt of dat het dan toch beter zou zijn wel wat details te vragen.. 

En misschien zijn er nog wel andere vragen die jullie hebben geholpen? 

Izza schreef op 04-01-2025 om 19:33:

[..]

Dat advies vind ik ook absoluut niet ok! Kom op zeg je bent in een zakelijke omgeving van je partner. En dan ga je daar een rel lopen schoppen? Jouw partner moet daar nog werken he? En er zijn ook andere collega's op de werkvloer. Als werkgever zou ik hier absoluut niet van gediend zijn. En alle betrokkenen flink aanspreken. Problemen los je maar thuis op in je privé.

Los daarvan weet je ook niet altijd de reactie van de minnaar. Ik ken ook een verhaal waarbij er een zeer onaangename reactie kwam. Erg pijnlijk voor de bedrogen vrouw. Niet iedereen gaat spijt betuigen of leeft met jou mee he. Je kunt ook agressie opwekken, jaloers gedrag of verwijten. En er zijn natuurlijk ook minnaars die helemaal geen spijt hebben. Ze zijn jou verder ook geen verantwoordelijkheid schuldig natuurlijk. Dat is jouw partner alleen.

Als mijn partner zonder mijn instemming en medeweten op mijn werkplek zou komen zouden wij er een extra probleem bijhebben.

En als collega zou ik ook ingrijpen. Het gaat anderen gewoon niets aan. Wat mij betreft ben je gewoon niet in orde.

Ik ben van mening dat iemand die niet wil dat er op z’n werk rellen ontstaan, geen geheime affaire moet beginnen op het werk. Die heeft zelf werk en privé dooreen gehaald. Die weet toch dat daar problemen van komen en de carrière in gevaar komt? Is het niet met de partners, dan wel met de minnaar/minnares zelf, die zich op een bepaald moment afgewezen zal voelen en stennis zal schoppen (eventueel beschuldigingen van grensoverschrijdend gedrag achteraf) of problemen met andere collega’s die voelen dat er eentje voorrang krijgt? Of je wordt de risee van het bedrijf waar iedereen uiteindelijk wel weet wat er zich afspeelt, een publiek geheim, waar iedereen. Over gniffelt, superspannend.Wie zijn gat verbrandt, moet maar op de blaren zitten, denk ik dan.

Theekannetje schreef op 09-01-2025 om 07:30:

[..]

Ik ben van mening dat iemand die niet wil dat er op z’n werk rellen ontstaan, geen geheime affaire moet beginnen op het werk. Die heeft zelf werk en privé dooreen gehaald. Die weet toch dat daar problemen van komen en de carrière in gevaar komt? Is het niet met de partners, dan wel met de minnaar/minnares zelf, die zich op een bepaald moment afgewezen zal voelen en stennis zal schoppen (eventueel beschuldigingen van grensoverschrijdend gedrag achteraf) of problemen met andere collega’s die voelen dat er eentje voorrang krijgt? Of je wordt de risee van het bedrijf waar iedereen uiteindelijk wel weet wat er zich afspeelt, een publiek geheim, waar iedereen over gniffelt, superspannend.Wie zijn gat verbrandt, moet maar op de blaren zitten, denk ik dan.

Ik zie dat echt anders Theekan. Je zet jezelf gewoon te kijken als volwassene. Om als bedrogen partner een enorme scène te gaan schoppen. Heel onvolwassen (en zelfs aso). En daarnaast totaal niet doelmatig. Jij wilt uiteindelijk antwoorden. En met je partner blijf je verbonden of je nu samen blijft of niet. Maar hierdoor raken de verhoudingen nog verder verstoort. Daarnaast is de kans groot dat je het tegenovergestelde krijgt. Iemand wordt overvallen en schiet in de verdediging of zelfs agressie. Ik zou zo'n gesprek niet eens aangaan en direct de beveiliging bellen of vertrekken. Een derde is jou geen verantwoording schuldig en ook niet jouw persoonlijke boksbal. Daar mag je voor naar je partner.  Als iemand op een volwassen manier vraagt om een gesprek zou ik daar waarschijnlijk in meegaan. Maar wordt ik zomaar overvallen dan zijn we direct uitgepraat. 

Stresskipje, ik denk dat jij moet doen wat voor jou prettig is. Zolang jij je hier goed bij voelt is het jouw leven toch? Ik zou wel ophouden voor hem te denken. Nu vul jij van alles voor hem in. Je bent natuurlijk niet zijn moeder. Ook moet je nadenken of je hem hierna wel weer op dezelfde wijze wilt (stel het gaat fout). Jij stemt immers hiermee in. Dus komt er geen excuses of therapie etc. Waarom zou hij immers? En bedenk ook dat hij als het al minder intensief wordt met haar. Wel in contact kan blijven. Of dat er weer een andere partner bijkomt. Ik heb zelf langere tijd een open relatie gehad. En dat is echt een behoefte en levensstijl. Die blijft ook als er partners afhaken. Die behoefte aan vrijheid en af en toe een uitstapje elders. Ik moet wel zeggen dat de onderlinge communicatie wel open en respectvol moet zijn. En dat lees ik bij jullie totaal niet. Je kunt best gevoelens krijgen bij een ander. Maar dan moet je dat onderling bespreken. Zou een poly relatie iets voor jullie zijn? 

Zou het voor jou prettig zijn om ook iemand erbij te hebben? Of heb je dat gedaan? 

Stresskipje wat een rotsituatie. En wat knap dat je dit kan verdragen. Mogelijk heb je gelijk dat hij snel genoeg heeft van zijn nieuwe lief; maar ben je niet bang dat de weg ge-effend is om gemakkelijk dan maar een ander te nemen 'voor erbij'? 
Voor de kinderen heel fijn dat je dit kan. Maar of het uiteindelijk werkt?

Je schreef trouwens 'dat papa ons kan verlaten' maar... hij verlaat jou voor een ander, niet zijn kinderen neem ik aan.

hoi Izza
Bedankt voor je reactie.
Het klopt helemaal wat je zegt. Het was voorheen ook zoals je omschrijft, in goed overleg naast het huwelijk rondscharrelen. Ik heb in het verleden ook weleens iemand gehad. Dat ging prima, maar dat kwam omdat het voor de derde partij puur vrijheid blijheid was.
Deze derde partij is helemaal hoteldebotel van mijn man en dat streelt zijn ego zo enorm dat hij helemaal opgaat in het contact en mij niet meer zag staan. Ik ben gewoon buiten spel gezet. Dat is voor mij niet leuk natuurlijk, en hij vindt dat ook rot voor mij. Daarom vindt hij scheiden wel een aantrekkelijk idee, dan wordt hij niet meer met zijn schuldgevoel geconfronteerd. 
Maar inderdaad, ik vul heel veel in. We praten ook niet meer, dus ik "moet" wel. Of eigenlijk moet ik niet, maar alleen bedenken wat ik wil. Wat ik wil is nu geen optie, dus wat wil ik dan? Dat wisselt bijna per dag.
Het ene moment wil ik wachten. Loopt het spaak en komen wij weer samen, of gaat hij zelf weg?
Het andere moment denk ik: wil ik hem nog wel als hij zo met onze relatie omgaat?
En vandaag speel ik met de gedachte: misschien moet ik hem vragen te vertrekken, om te kijken of hij ons gaat missen? Zo niet, dan wil ik ook niet meer verder met hem.
En ook voor mijn rust. Hij gaat vanavond naar haar, en van het weekend waarschijnlijk ook weer. Gevoelsmatig doet dat me niks meer, maar ik heb wel lichamelijke klachten (pijn op de borst en gespannen nek). Dus kennelijk zit er wel onrust/stress. Niet in de laatste plaats omdat hij me in zn slaap nogal eens aanraakt,en dan smelt ik weer voor hem. Apart slapen zou beter zijn, maar dat kan ik niet over mn hart verkrijgen. Dan doe ik geen oog dicht en wil niks liever dan naast hem liggen.  Lastig....
Een polyrelatie zou best wat kunnen zijn, maar hij kan dat dus niet. Al zijn gevoelens gaan naar haar,en er is niks over voor mij. Dat is geen relatie natuurlijk. 
Ik moet nu nog niet denken aan een ander (helaas).