Verder na ontrouw - deel 8

MRI schreef op 02-01-2025 om 20:45:

[..]

Van Dale omschrijft 'ontvankelijk' als 'openstaand voor indrukken'. Met andere woorden: gevoeligheid voor verslaving zijn. De ene mens heeft dat meer dan de andere

Ja dat heeft hij zeker laten onderzoeken. Het is echter niet een verslaving maar verslavingsdynamiek. Maar als je gevoelig bent voor andere verslavingen is de kans groter dat geweten eerder bedekt wordt. Ahw jezelf voorliegen 

LifeEvent! schreef op 04-01-2025 om 16:28:

[..]

Ja dat heeft hij zeker laten onderzoeken. Het is echter niet een verslaving maar verslavingsdynamiek. Maar als je gevoelig bent voor andere verslavingen is de kans groter dat geweten eerder bedekt wordt. Ahw jezelf voorliegen

Wat is het verschil?

Truus overvallen klinkt wel spannend. Zeker op kantoor, inmiddels ken ik daar ook een hoop andere collega's. Maar ook thuis weet je niet of ze alleen thuis is of niet. Je hebt wel gelijk om haar man te contacten. Ik zou dat andersom ook willen. 

Izza schreef op 02-01-2025 om 22:53:

[..]

Wat mij betreft ben je in een goede relatie open en eerlijk. Eventuele behoeftes aan anderen of aan spanning, problemen of wat dan ook kan je bespreken. En door een affaire ontstaat natuurlijk een gigantisch relatieprobleem! Daar moet je gezamenlijk aan werken. Wat mij betreft volstaat alleen individuele of zelfs geen therapie echt niet.

En bij een langdurig contact lijkt het mij heel vreemd dat je totaal geen contact hebt. Geen woorden met elkaar wisseld en in volledige stilte bij elkaar bent. Met name bij vrouwen (die echt genoeg keuze hebben) wil je dat toch niet. Een keer dronken in de kroeg is wat anders dan maandenlang of zelfs jaren afspreken.

1. Klopt door de affaire. Maar je stelde dat er relatieproblemen moeten zijn geweest VOOR de affaire en dat was  niet zo. Wel waren er  patronen. Maar die komen in elk huwelijk voor. 

2 natuurlijk wordt er gepraat al is het alleen al om afspraken te maken. Maar jij schreef dat er een parallelle relatie is wat inhoudt dat je veel met elkaar deelt. Dat kan in sommige affaires maar hoeft niet. In mijn mans geval was het oppervlakkig via de App over ophalen van kinderen of over een tv programma maar juist niet over waar ze mee bezig waren. Dat was te confronterend. En tijdens de seks werd er idd niet gesproken. Het was zo snel mogelijk weg zijn en vooral normaal doen. Dat is een "ontkenningsmechanisme" en om het in stand te houden. Net als bij misbruik bv, daarbij is het ook bekend hoe dat werkt in de psyche. 

MRI schreef op 04-01-2025 om 16:53:

[..]

Wat is het verschil?

Net als narcisme en narcismedynamiek.

Bij dat laatste hoef je geen Narcist te zijn bv

Of egoïst en egoisme

Buitenspel2024 schreef op 04-01-2025 om 17:14:

Truus overvallen klinkt wel spannend. Zeker op kantoor, inmiddels ken ik daar ook een hoop andere collega's. Maar ook thuis weet je niet of ze alleen thuis is of niet. Je hebt wel gelijk om haar man te contacten. Ik zou dat andersom ook willen.

Dat advies vind ik ook absoluut niet ok! Kom op zeg je bent in een zakelijke omgeving van je partner. En dan ga je daar een rel lopen schoppen? Jouw partner moet daar nog werken he? En er zijn ook andere collega's op de werkvloer. Als werkgever zou ik hier absoluut niet van gediend zijn. En alle betrokkenen flink aanspreken. Problemen los je maar thuis op in je privé. 

Los daarvan weet je ook niet altijd de reactie van de minnaar. Ik ken ook een verhaal waarbij er een zeer onaangename reactie kwam. Erg pijnlijk voor de bedrogen vrouw. Niet iedereen gaat spijt betuigen of leeft met jou mee he. Je kunt ook agressie opwekken, jaloers gedrag of verwijten. En er zijn natuurlijk ook minnaars die helemaal geen spijt hebben. Ze zijn jou verder ook geen verantwoordelijkheid schuldig natuurlijk. Dat is jouw partner alleen. 

Als mijn partner zonder mijn instemming en medeweten op mijn werkplek zou komen zouden wij er een extra probleem bijhebben. 

En als collega zou ik ook ingrijpen. Het gaat anderen gewoon niets aan. Wat mij betreft ben je gewoon niet in orde. 

hi allen, 
Nog een update van mij. Helaas geen geweldige, maar wel eentje die te verwachten was na mijn laatste update.
Ik heb een tijdje elders gewoond, dat gaf me veel rust. Ondertussen woon ik weer thuis en merk ik weer onrust. Dat heeft ook te maken met de gesprekken die ik heb gevoerd met mijn man. Anderhalve maand geleden zei hij dat hij geen therapie wilde volgen. Dat was een reden om tijdelijk uit huis te gaan. Ik zag het echt niet meer zitten en had bij wijze van de scheidingspapieren in mijn hoofd al getekend. Ik heb veel gereflecteerd op mezelf en kwam er ook achter dat ik zelf nog veel te doen heb. Ik wil die boosheid over alles wat er is gebeurd kwijtraken, ik moet het accepteren. Mijn man gaf aan dat hij wel in therapie wil, ooit, maar nu met kleine kinderen niet. Daar kan ik mee leven, mits hij ging nadenken over andere manieren om aan zichzelf te werken. 
Ondertussen ben ik zo ver dat ik hem heb verteld wat ik nodig heb. 
Ik heb het afgelopen jaar namelijk zoveel geleerd over mezelf. Ben diep gegaan en ben er voor mijn gevoel echt sterker uit gekomen. Ik weet wie ik ben, wat mijn valkuilen zijn en het belangrijkste voor nu: ik weet wat ik nodig heb in een relatie. Ik ben daar trots op. Trots op mezelf dat ik zo gegroeid ben.
Mijn man daarentegen is niet gegroeid, en dat betekent dat we nu niet meer op elkaar afgestemd zijn. Kort door de bocht: Ik wil een goed kwetsbaar gesprek, hij toont affectie. Dat was ooit voldoende voor mij, maar na alles wat er gebeurd is niet meer.

Dat heb ik hem verteld, en heb hem de keuze gegeven: Of je gaat mee met mij en daarin groeien, of we stoppen ermee, want ik kan je niet dwingen. 
En dan zie ik zijn worsteling: ik zit denk ik aan knoppen te draaien bij hem waarvan hij het bestaan niet eens af wist. Hij probeert het op zijn manier echt, maar het lukt hem niet?
Hij wil nadenken, wil er wel voor gaan, maar..... hij weet niet hoe. 
En dan die 'maar' weer, altijd weer die maar. ik ben er redelijk klaar mee. 

Mijn verstand zegt: geef het nou op joh, deze man gaat niet veranderen. Je verdient zoveel beter. Hij kiest niet eens.
Mijn gevoel zegt: hij is beschadigd, en hij probeert! En denk aan wat we zouden kunnen zijn met onze kinderen.
Ik weet het, als ik dit zou lezen bij een ander dan had ik de keuze al snel gemaakt. Mijn verstand begint het langzaamaan te winnen, dat merk ik wel. 

Maar oh wat ben ik trots op mezelf, dat ik zover ben gekomen en dat ik niet bang meer ben om hem voor die keuze te zetten.
Nu alleen nog zelf de keuze maken als hij dat niet snel doet...

@Gekke Henkie, ik wil je bedanken voor de lijst met de podcasts die je eind november hebt geplaatst. Het heeft enorm geholpen hier om de boel open te gooien hier nu. Het is heel heftig nu, maar het moest uiteindelijk een keer gebeuren als we überhaupt willen bekijken óf we samen door kunnen. 

Anna Cara schreef op 06-01-2025 om 22:39:

[..]

Wat is heftig nu?

Wat is opengebroken?

Wat hielp vooral?

De podcast die gedeeld is van Ferdinand Bijzet vooral. Wat daarin precies het voor man duidelijk heeft gemaakt, weet ik nog niet. Maar die podcast was zo herkenbaar voor mij en door man te vragen ernaar te luisteren heeft iets daarin iets gedaan in dat hij eerlijker is geworden (naar mij maar wellicht ook naar zichzelf) en het zelf nu door die eerlijkheid (denk ik?) nu echt voelt ook. 

Jullie adviezen over zelf grenzen stellen, daaraan vasthouden, niet zelf gaan pleasen en onzeker zijn, hebben mij vervolgens ook weer geholpen in het gesprek dat volgde.

Anna Cara schreef op 06-01-2025 om 22:44:

[..]

De bekende hart vs hoofd problematiek! Hoofd is helder maar hart niet. Zo lastig. Dat hij wel wil maar niet weet hoe daar kan relatietherapie juist bij helpen.

Zeker trots mag je zeker zijn dat je angst je niet meer verlamt. Niet meer laat pleasen. Dat je zo gegroeid bent. Je leeft maar kort maak het mooi(er)(st)!

Xxx

Dank anna! Relatietherapie hebben we weer staan, maar dat is pas over een maand. Daar wachten we al 2 maanden op.

Het is inderdaad verdomd lastig om te merken dat hij er wel iets aan wil doen, maar niet weet hoe. Aan de andere kant heel dubbel; hij wil geen therapie, maar ik kan nu ook begrijpen waarom niet:

Hij heeft aangegeven te willen werken aan zijn tekortkomingen. Prima, hoe ga je dat doen? Heb je daar hulp bij nodig? Dat weet hij dan niet. Ik geef aan dat hij eerst een hulpvraag nodig heeft. Die weet hij niet. ik maak het makkelijker: waar loop je nu tegen aan in je leven? Hij weet het niet te benoemen. Zegt ook dat zijn hoofd compleet blokkeert. Vervolgens zegt hij hoe vreselijk hij dat vindt, want hij weet dat het mij ook raakt. 

Tja dan zinkt de moed ook in mijn schoenen. Als hij al niet eens kan benoemen wat er mis gaat in zijn leven? Uiteindelijk kwam er met veel moeite uit dat hij teveel verantwoordelijkheid voelt ten opzichte van de kinderen en mij en dat hij denkt dat hij alles moet dragen. 

Ergens hoop ik dat als hij er wat meer induikt en voor zichzelf zijn hulpvragen gaat formuleren, dat hij gemotiveerder wordt om daar meer aan te doen. Maar ja, dat is ijdele hoop. Ergens heb ik er weinig vertrouwen in. Ik voel me nu meer zijn therapeut/moeder/leerkracht die hem verteld wat hij moet doen etc.

de vraag voor mij nu is of ik hier op wil en kan wachten. Ik ben echt in afwachtende (wantrouwende) modus en het kost me veel energie. Dat vind ik vooral vervelend, hoeveel energie er momenteel uitgaat naar onze relatie. Die energie wil ik besteden aan mezelf (ik doe gelukkig nog wel veel dingen zelf), mijn kinderen en mijn werk. Aan de andere kant is het praktisch gezien fijn, want jeetje, aan een huis kom ik echt niet zo snel en de kinderen zijn nog zo jong, hebben veel aandacht nodig, fijn om dat samen te doen. Ik wil de relatietherapie in ieder geval afwachten. 

We haten elkaar niet, we kunnen gelukkig af en toe hele fijne gesprekken voeren. Maar er is echt meer voor nodig.