Verder na ontrouw - deel 8

Winnie86 schreef op 11-12-2024 om 00:10:

[..]

Daar worstel ik zo erg mee. Ik heb het gevoel dat ik het moet begrijpen om verder te kunnen. Maar ik moet het waarschijnlijk gewoon aanvaarden en dat lukt me inderdaad (nog) niet.

Ik praat wel veel, maar heb wel het gevoel dat ik in herhaling blijf vallen en er niet verder mee kom.

Ik ben vandaag naar haar huis gereden omdat ik zo hard op zoek ben naar antwoorden. Of misschien wil toetsen of hrt klopt wat mijn man me allemaal gezegd heeft.

Veel sterkte met je ziekte, ik wens je nog vele gelukkige jaren toe!

Dat gevoel herken ik. Ik wilde het ook begrijpen. Hoe kan je zoveel van iemand houden en diegene tegelijk zo kapot maken? Zo genieten van je gezin en je kinderen hun veilige haven ontnemen en ze beschadigen. 

Dat is niet te begrijpen. Mijn man begreep het ook niet. Dat hij daar toe in staat was vond en vindt hij afschuwelijk. Hij kreeg er suïcidale gedachten door en wilde meteen op zoek naar de oorzaak en persoonlijkheidstoornissen laten onderzoeken.

Er is een wetenschappelijk psychologische verklaring gekomen maar het begrijpen? 

Nee en dat zal ook niet gebeuren...... 

Richt je op of je wil vergeven en/of je met hem samen door kan gaan. Ik wilde het onderzoeken, de tijd zijn werk laten doen en hield mijzelf voor "scheiden kan altijd nog" 

Winnie86 schreef op 11-12-2024 om 00:10:

[..]

Daar worstel ik zo erg mee. Ik heb het gevoel dat ik het moet begrijpen om verder te kunnen. Maar ik moet het waarschijnlijk gewoon aanvaarden en dat lukt me inderdaad (nog) niet.

Ik praat wel veel, maar heb wel het gevoel dat ik in herhaling blijf vallen en er niet verder mee kom.

Ik ben vandaag naar haar huis gereden omdat ik zo hard op zoek ben naar antwoorden. Of misschien wil toetsen of hrt klopt wat mijn man me allemaal gezegd heeft.

Veel sterkte met je ziekte, ik wens je nog vele gelukkige jaren toe!

Ik denk persoonlijk dat het begrijpen een lastig iets is. Ik denk dat ik de beweegredenen van mijn ex-vrouw destijds nog enigszins kan snappen. Maar, het blijft een bewuste keuze. En ik denk dat als je zelf die keuze in wat voor situatie dan ook nooit zou maken, je nooit echt begrijpen kunt waarom iemand die keuze gemaakt heeft. 

Ik vond het persoonlijk fijner om te weten wat er zich afgespeeld heeft en wat voor dingen er gezegd waren, hoe ver het ging, emotioneel ook. Niet de details, alsjeblieft niet. Maar ik vond het wel waardevol om te weten waarvan ik precies moest herstellen. Is dat van een partner die bij een ander het bed in springt om iets te ervaren wat ze niet meer in ons huwelijk vonden kon, of was dat een full blown affaire, inclusief de verliefde gevoelens etc. Voor mij zat daar wel een heel groot verschil in.

Ik denk wel dat mijn ex-vrouw nooit begrepen heeft, of heeft willen begrijpen, hoeveel impact het had op ons. En ik denk dat die empathie en dat inlevingsvermogen wel essentieel zijn. 

Winnie begin om op te houden het te begrijpen. Dat zal niet gebeuren. En bedenk dat jij niet de volledige waarheid zult horen. Zoals gezegd is dit een proces van jaren. 

Maar op een gegeven moment moet het wel klaar zijn. Als jij kiest om bij hem te blijven kies je ook voor dit onderdeel van jullie verleden. Blijf daar niet jarenlang in hangen naar hem toe. Als je er in de toekomst regelmatig aan blijft denken, het blijft benoemen of ermee bezig blijft leef je in het verleden. Dan heb je geen volwaardige relatie meer en kan je beter stoppen. En dat mag want niet iedereen kan vergeven. Op het moment dat het jou niet meer raakt, van slag brengt en het gewoon een passerende gedachte is heb je vergeving bereikt. Daar hoeft jouw partner niets mee. Dat is immers van jou. Zoals theekan ook bewust doet. 

blauwgeel schreef op 11-12-2024 om 11:11:

Hey Winnie, zoals velen hier al schrijven wil je te snel. Begrijpelijk want het zijn gevoelens en gedachten waar je het liefst zo snel mogelijk vanaf wilt. Maar dat kost heel veel tijd. Wij zijn nu bijna 1,5 jaar verder sinds het uitkomen en ik denk er nog steeds iedere dag aan. Wel anders, maar het is niet weg. In plaats van dat het iedere dag weer een shock van ongeloof is, is het meer een gegeven. Dit hoort bij mijn leven en huwelijk. Het gaat nooit meer weg. En dat maakt me wel regelmatig verdrietig en boos, dat mijn man ervoor gekozen heeft deze pijn in ons huwelijk te brengen. Ondanks dat hij mij nooit wilde verlaten. En dat is het meest pijnlijke en onbegrijpelijke aan alles. Begrijpen doe ik dat nog steeds niet en zal ik ook nooit doen.

Inmiddels sta ik op het punt dat ik vooral wil onderzoeken hoe wij dit achter ons kunnen laten en wat daarvoor nodig is. Wij willen namelijk samen verder. Maar nu staat de andere dame in mijn gedachten nog dagelijks tussen ons in. Alsof ze er altijd is. Daar wil ik vanaf.

Geef jezelf en elkaar tijd. Nu is het belangrijkste dat je goed voor jezelf zorgt. Dat je hier gezond doorheen komt. Met de tijd zullen gedachten en gevoelens anders worden. Het blijft niet zoals het nu is.

Hoe bedoel je, "er tussen in" ? 

Izza schreef op 11-12-2024 om 12:25:

Winnie begin om op te houden het te begrijpen. Dat zal niet gebeuren. En bedenk dat jij niet de volledige waarheid zult horen. Zoals gezegd is dit een proces van jaren.

Maar op een gegeven moment moet het wel klaar zijn. Als jij kiest om bij hem te blijven kies je ook voor dit onderdeel van jullie verleden. Blijf daar niet jarenlang in hangen naar hem toe. Als je er in de toekomst regelmatig aan blijft denken, het blijft benoemen of ermee bezig blijft leef je in het verleden. Dan heb je geen volwaardige relatie meer en kan je beter stoppen. En dat mag want niet iedereen kan vergeven. Op het moment dat het jou niet meer raakt, van slag brengt en het gewoon een passerende gedachte is heb je vergeving bereikt. Daar hoeft jouw partner niets mee. Dat is immers van jou. Zoals theekan ook bewust doet.

Heb je mij ook al gezegd, en ik lees dat bericht vaak opnieuw, en opnieuw. Ik hoop dat door dit advies steeds opnieuw te lezen als ik erin blijf hangen, dit me op die momenten helpt het te 'parkeren'. 

Winnie86 schreef op 11-12-2024 om 00:10:

[..]

Daar worstel ik zo erg mee. Ik heb het gevoel dat ik het moet begrijpen om verder te kunnen. Maar ik moet het waarschijnlijk gewoon aanvaarden en dat lukt me inderdaad (nog) niet.

Ik praat wel veel, maar heb wel het gevoel dat ik in herhaling blijf vallen en er niet verder mee kom.

Ik ben vandaag naar haar huis gereden omdat ik zo hard op zoek ben naar antwoorden. Of misschien wil toetsen of hrt klopt wat mijn man me allemaal gezegd heeft.

Veel sterkte met je ziekte, ik wens je nog vele gelukkige jaren toe!

Dankjewel Winnie.

Ik heb ook een keer of twee contact gehad met Truus omdat ik antwoorden wou. Die krijg je echter niet. Want, hoe kan je er van op aan dat zij je wel de waarheid zal vertellen? Mijn Truus was er alleen op uit om me naar beneden te halen. Het kost gewoon tijd om te aanvaarden dat je nooit de volledige waarheid van die periode zult kennen. Wat belangrijk is voor mij zijn de jaren erna. Hoe langer je partner kan “bewijzen” dat hij wel betrouwbaar is, hoe meer vertrouwen hij ook terugwint. Er zit helaas niets anders op. Met “bewijs” bedoel ik overigens niet dat er constante controle is. Geloof me, nu je dit hebt meegemaakt zijn je antennes superscherp aangescherpt voor bullshit. Je zal het veel vlugger merken als hij weer begint “te draaien”. Dat is de voorwaardelijke relatie, een relatie waar jij zelf niet om gevraagd hebt. Volledig op de vreemdganger zijn conto te schrijven. Vertrouwen komt te voet en gaat te paard. Time is on your side.

Winnie86 schreef op 11-12-2024 om 00:10:

[..]

Daar worstel ik zo erg mee. Ik heb het gevoel dat ik het moet begrijpen om verder te kunnen. Maar ik moet het waarschijnlijk gewoon aanvaarden en dat lukt me inderdaad (nog) niet.

Ik praat wel veel, maar heb wel het gevoel dat ik in herhaling blijf vallen en er niet verder mee kom.

Ik ben vandaag naar haar huis gereden omdat ik zo hard op zoek ben naar antwoorden. Of misschien wil toetsen of hrt klopt wat mijn man me allemaal gezegd heeft.

Dat je hoofd zo op hol slaat, is een traumarespons: je hoofd probeert chocola te maken van iets wat onbegrijpelijks in een poging rust te krijgen: als ik maar wist hoe en wat, en ik begreep het, dan kan ik het voorkomen voor de toekomst en het verleden afsluiten. Zoals velen hierboven zeggen: je gaat het niet begrijpen.

Maar dat je hoofd op hol slaat is wel een teken van hoe gekwetst en gewond bent. Ik zou beginnen 'gewoon' te voelen hoe dat voelt. En dat is natuurlijk super moeilijk en kwetsbaar of razend makend. Maar het is daarnaast helend voor systeem: je gedachten kunnen je niet helpen want het is je emotionele zelf dat gewond is geraakt. Je  kan daarvoor ook hulp zoeken bij een therapeut. Mij hield EMDR  voor anderen weer niet. Heel sterkte bij het voelen van hoe %*( rot dit is.

Irtje schreef op 09-12-2024 om 15:50:

[..]

Heel herkenbaar hoor. In het begin kan je nog niet àlles bevatten en zodra steeds meer duidelijk wordt lijkt het alsof of jouw gevoel na in de eerste shock periode (pas) naar voren komt.

Wij zijn ‘pas’ 2,5 jaar verder en zitten nog middenin dit proces (therapie, tijdelijk uit elkaar e.d.) en ik kan je niet zeggen hoe en of wij eruit komen.

Het is ook bepalend hoe je man hiermee omgaat en in hoeverre hij bereid is te werken aan zichzelf. Bij mijn man heeft dat (nadat hij moest toegeven het toch niet alleen te kunnen 😧duh….) alleen al twee jaar geduurd!

Sterkte en je kunt hier altijd terecht ook al ken je niet ieders verhaal. Het gaat erom dat ook jij je gehoord mag voelen!

Is jouw man in zijn eentje naar een therapeut geweest daarvoor? Is het dan de bedoeling dat de 'bedrieger' leert vanwaar het komt dat hij zoiets doet? Of iets anders?

Tsja, het willen begrijpen… Ik ben denk ik op een punt gekomen dat ik kan begrijpen dat mensen dit doen. Dat er een cocktail aan factoren is waardoor mensen een grens overschrijden, dan nog 1, en dan nog 1 etc. En dat je voor je het weet er helemaal in verstrikt raakt. En hoe verder erin, hoe moeilijker eruit. Mijn vrouw legde ook eens uit: zolang het een geheim was zat ik aan hem vast. Omdat hij de enige was met wie ze enigszins kon praten over de situatie en omdat hij ook degene was die haar veel schade kon toebrengen.
Maar ondanks dat ik het begrijp, ik kan me er nog steeds niets bij voorstellen. Dat je op sleutelmomenten in staat bent zoveel te verdringen. Dat je iets doet waarvan je weet dat het niet deugt, dat je er zoveel mee kapot maakt. Dat je gewoon zo kiest voor jezelf. En dat helemaal bij de geplande en goed voorbereide ontmoetingen. 
Het helpt mij ergens te weten dat ik geen beter mens ben. Dwz: ik kan me niet voorstellen dat ik ooit zou vreemdgaan, maar het mechanisme herken ik wel in andere verdovingen die ik in mijn leven heb gezocht. En het onbewustzijn daarop (of juist het verdringen van besef). Maar wat mij vooral hielp: mijn vrouw kan het zich ook niet meer voorstellen. De vervreemding die ze nu voelt naar de momenten waarop ze het wel heeft gedaan. Voor mij is een van de pijnlijke films een zorgvuldig gepland uitje waarin het voor het eerst all the way ging. In mijn hoofd: romantische slowmo beelden, passend muziekje, wulps loopje, ondeugend glimlachje en twinkeling in de ogen. Ik heb haar eens gevraagd: wat zou je tegen jezelf zeggen als je jezelf in die situatie had zien staan? Daar had ze echt tijd voor genomen. Het was een wat langere boodschap die hier op neerkwam: doe het niet. Ze had dat uitgeschreven en ik las het geregeld als die film weer even op repeat stond. Het bracht dan toch wat rust in het hier en nu.

Ik begrijp jouw uitleg en betoog hoor Henk. Maar ik zou ook bedenken dat als je met iemand verder wilt je alles zegt wat die ander wil horen. Natuurlijk heb je spijt, zou je het nu nooit meer doen etc etc. Logisch. Want niemand zou toch zeggen dat hij enorm genoten heeft of geen spijt? Je trekt het boetekleed aan en hoopt dat je partner je vergeeft. Maar je kunt niet in iemand kijken en weet niet hoe hij het werkelijk heeft beleefd. Ik denk dat je moet accepteren dat je de waarheid nooit volledig zult weten. En dat bepaalde verlangens in de menselijke natuur kunnen zitten. Ik wilde ook spijt horen. Maar of het echt was? Ik zal het nooit weten. En eigenlijk doet het er ook niet zoveel toe. Je moet kunnen vergeven en het achter je laten. 

En vanuit een andere hoek. Ik heb daarna in een relatie gezeten waarbij er openheid mogelijk was. Dat was een enorme bevrijding. Jezelf niet hoeven beperken en gewoon kunnen genieten van iemand anders zonder onderdrukking van gevoelens. Zelf bepalen wat je wilt ipv dat je partner dat niet wil. En veel meer communicatie openheid. Ik denk dat het niet voor iedereen zou werken. Maar ik merkte dat het heel normaal is om die gevoelens te hebben. En dat het ook leuk en spannend is. Natuurlijk mocht dat. Maar als het niet mag zal het gevoel niet heel anders zijn (misschien juist wel spannender).

Kan ik volgen Izza. In deze vertrouw ik op mijn eigen overtuiging dat wat zij schreef oprecht was. Omdat het congruent was met hoe ik haar al jaren kende, de emoties die zichtbaar waren, het zelfonderzoek dat ze heeft gedaan en al die keren daarna waarop ze heeft laten zien dat ze op een andere manier met pijn en verdriet wilde omgaan. Ik heb best veel gevraagd naar wat zij samen hebben gedaan en gevoeld. Pijnlijk en soms zou ik willen dat ik het niet heb gedaan. Maar de winst is dat mijn vrouw zegt dat ze voelt dat er geen geheimen meer zijn, dat ze geen angst voelt dat ik nog ergens achter kan komen. En die vrijheid is voelbaar.
Ik ben een beetje gaan geloven dat je in verbinding wel kunt voelen of de ander oprecht en open is. En het is een geweldige ervaring als je in die verbinding ook de schaduwkanten kunt laten zien. Ook als ze niet altijd leuk zijn voor de ander om te horen. 

Winnie86 schreef op 11-12-2024 om 21:17:

[..]

Is jouw man in zijn eentje naar een therapeut geweest daarvoor? Is het dan de bedoeling dat de 'bedrieger' leert vanwaar het komt dat hij zoiets doet? Of iets anders?

Ja de bedrieger moet idd erachter zien te komen wat ervoor gezorgd heeft dat dit egoïstische gedrag (want dat is het) heeft kunnen ontstaan. En ook leren hoe hij van dat gedrag afkomt. En dat begint met verantwoordelijkheid nemen en de wil te veranderen. Wij kunnen nl de ander niet veranderen. 

Natuurlijk was de beleving op het moment zelf fantastisch. Iedereen die al ooit in de ban was van iemand weet dat. Maar toch mogen we ervan uitgaan dat spijt achteraf oprecht is. De meeste mensen zijn namelijk geen ongevoelige psychopaten. 
Spijt omdat er iemand gekwetst is, maar ook spijt om wat men zichzelf aangedaan heeft. Eens de roes is gaan liggen, hou je misschien niet meer echt van jezelf … Er is immers niet veel goeds voortgekomen uit die fantastische belevenis, niet voor de vreemdganger zelf, niet voor Truus en niet voor de trouwe partner. Iedereen verliest. 
Niemand wordt blij van de roes waar hij/zij op den duur de slaaf van wordt, waar je op den duur geen controle meer over hebt en waar je toch telkens weer aan onderworpen wordt. Ik geloof oprecht in de opluchting van daar vanaf te zijn en ook in de schaamte dat het zo ver is kunnen komen. Totaal jezelf verliezen. Klinkt prachtig maar is het meestal niet. 
Iedereen heeft verlangens en behoeftes, natuurlijk, en daar kan eventueel iets mee gedaan worden, besproken worden, maar in den duik een affaire beginnen is een zeer destructieve manier om daar mee om te gaan. Voor jezelf en voor de anderen. Omdat je mensen gebruikt (je partner én Truus) en omdat je gewoonweg onbetrouwbaar wordt voor iedereen en je zelf anderen ook gaat wantrouwen. Dus ik denk dat de meesten die beweren dat ze spijt hebben, dat ook effectief menen. Je ziet en hoort dat ook wel, denk ik, tenzij het, zoals ik zei, rasechte psychopathische leugenaars zijn. Denk ik …

Hebben mensen tips om om te gaan met onzekerheid die de kop op kan steken? Mijn partner is eenmalig vreemdgegaan onder de invloed drugs en alcohol, waarvoor die in behandeling is gegaan, omdat deze situatie eigenlijk de laatste druppel was in een volle emmer. Erg veel spijt aanwezig en dat lijkt ook oprecht. Altijd zelf wel het idee gehad dat mensen een fout kunnen maken, maar het doet nog steeds ongelofelijk veel pijn.Het is natuurlijk wel nog steeds zijn keuze geweest om te doen wat hij heeft gedaan. 

Dat gekwetstheid vestert zich bij mij in heel veel onzekerheid. Ik ben constant opzoek naar bevestiging en zodra ik die niet krijg in de maten die ik wil word ik erg onzeker. Ik weet niet goed hoe ik hiermee om moet gaan. Bij een psycholoog zit ik al. Hebben mensen tips?