Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
Bir_F schreef op 26-11-2024 om 22:21:
[..]
Uh, ik wilde niemand terecht wijzen waar het in dit draadje over mag gaan. 🫣 Ik bedoel meer: dit is waarom ik hier meelees. Voor mij heeft een huwelijk geen houdbaarheidsdatum en was het vanuit beide de insteek monogaam te zijn, totdat hij dat niet meer was. Als het huis in de vergelijking van Thera, waar je onderhoud aan moet plegen zodat het een fijn huis blijft, zonder stiekem op vakantie te gaan in een ander huis.
Ik haal vaak waardevolle inzichten hier. Ik voelde me met mijn verhaal hier echt gehoord en begrepen.
Tegelijk ook niet meer altijd, omdat er best veel toch samen door proberen te gaan en waarbij het dan uiteindelijk goed komt en soms uiteindelijk toch niet. En ik gun dat natuurlijk van harte, maar ik had dat zelf ook zo graag gewild. Ik baal (dat is niet het goede woord, het is erger) ervan, nog steeds, dat ik in mijn eentje patronen probeer te ontdekken en te reflecteren op wat ik anders had kunnen doen en wat nou maakt dat wij het niet gered hebben. Hoeveel ik ook tegen mezelf zeg dat ik ermee moet stoppen, blijf ik er maar mee bezig. Elke keer is er wel iets wat me weer die kant op stuurt. Ik vind het verschrikkelijk dat mijn gezin kapot is en dat is na 2 jaar gewoon niet minder.
Ik heb je oude post teruggekeken voor je verhaal. Wat een verdriet en verbijstering! Ik denk aan je😘🙏
Bir je mag er toch ook van balen? Niemand begint aan een huwelijk of kinderen met het idee dat het anders loopt. Dat wil je ook niet. De realiteit is helaas wel vaak anders. En het is belangrijk voor jezelf om niet te blijven hangen in dat verdriet. Of jezelf gek te maken met vragen die je nooit kunt beantwoorden of waaruit alleen nieuwe vragen volgen. Of je nu blijft of gaat. Iedereen heeft de wat als vraag wel.
Mij heeft het geholpen om niet langer te vergelijken met andere relaties. De duur van een relatie zegt niets over de relatie zelf. En bij veel mensen weet je niet wat er achter de voordeur speelt. Ook zitten er heel veel mensen in relaties die totaal niet bij mij zouden passen. Ik concentreer mij dus op mijn eigen leven en zaken waar ik wel invloed op heb. En hadaar veel vreugde uit. Sterker nog ik zie een relatie niet eens meer als een voorwaarde om gelukkig te zijn. Dat ben ik namelijk zowel alleen als in een relatie. Je kunt dus van afhankelijkheid (ook emotioneel) naar onafhankelijkheid gaan als je dat wilt. Nu ben ik heel gelukkig in een relatie maar dat was of ben ik alleen dus ook.
Even een update van mijn kant. We proberen nu om samen verder te gaan. Ik krijg te horen dat we goede stappen maken maar dat het gevoel wel lang weg is geweest en dat het even duurt voordat dit er is, maar ze weet ook niet zeker of het nog terugkomt. Ik word hier moedeloos van. Zij gaat vreemd, ik zet een bad voor haar klaar na een lange dag en ik ben degene die aan een lijntje wordt gehouden. Tuurlijk is er geen gevoel, mr romeo de derde is perfect en ik zit thuis in de luiers. Tuurlijk is er geen gevoel op dat moment. Ugh ben even gefrustreerd.
Draver23 schreef op 28-11-2024 om 21:49:
Even een update van mijn kant. We proberen nu om samen verder te gaan. Ik krijg te horen dat we goede stappen maken maar dat het gevoel wel lang weg is geweest en dat het even duurt voordat dit er is, maar ze weet ook niet zeker of het nog terugkomt. Ik word hier moedeloos van. Zij gaat vreemd, ik zet een bad voor haar klaar na een lange dag en ik ben degene die aan een lijntje wordt gehouden. Tuurlijk is er geen gevoel, mr romeo de derde is perfect en ik zit thuis in de luiers. Tuurlijk is er geen gevoel op dat moment. Ugh ben even gefrustreerd.
Jij laat dit gebeuren, Draver!Je stelt je heel afhankelijk van haar op en dat is wat haar gedrag mogelijk maakt.
Draver23 schreef op 28-11-2024 om 21:49:
Even een update van mijn kant. We proberen nu om samen verder te gaan. Ik krijg te horen dat we goede stappen maken maar dat het gevoel wel lang weg is geweest en dat het even duurt voordat dit er is, maar ze weet ook niet zeker of het nog terugkomt. Ik word hier moedeloos van. Zij gaat vreemd, ik zet een bad voor haar klaar na een lange dag en ik ben degene die aan een lijntje wordt gehouden. Tuurlijk is er geen gevoel, mr romeo de derde is perfect en ik zit thuis in de luiers. Tuurlijk is er geen gevoel op dat moment. Ugh ben even gefrustreerd.
Nou ja uit eerdere posts bleek dat je de boel ook had laten versloffen thuis. We weten natuurlijk in hoeverre maar je kan ook weer niet verwachten dat als jij een keer de luiers verschoont of een bad klaar maakt dat je vrouw meteen om is. Ik zei al eerder: je zal een levenslange adem moeten hebben en de veranderingen niet laten vallen zodra je haar weer terughebt. Dus vraag je af of je dat op kan brengen als het niet meteen effect heeft
Draver23 schreef op 28-11-2024 om 21:49:
Even een update van mijn kant. We proberen nu om samen verder te gaan. Ik krijg te horen dat we goede stappen maken maar dat het gevoel wel lang weg is geweest en dat het even duurt voordat dit er is, maar ze weet ook niet zeker of het nog terugkomt. Ik word hier moedeloos van. Zij gaat vreemd, ik zet een bad voor haar klaar na een lange dag en ik ben degene die aan een lijntje wordt gehouden. Tuurlijk is er geen gevoel, mr romeo de derde is perfect en ik zit thuis in de luiers. Tuurlijk is er geen gevoel op dat moment. Ugh ben even gefrustreerd.
Ze is vreemdgegaan omdat ze ongelukkig was in jullie relatie. Die problemen zijn niet zomaar weg natuurlijk. En haar gevoelens voor die ander ook niet.
Dank voor jullie reacties. Ik besef me dat ik hier niet alleen op empathie kan rekenen maar gelukkig ook kritische berichten, want dat zet me aan het denken. Ik snap ook dat die berichten gebaseerd zijn op mijn summiere, vaak negatieve berichten over haar en mezelf. Dus laat ik het verhaal wat nuanceren een paar weken erna.
Na mijn post hebben we samen gepraat. Daarin kwam vanuit haar kant veel erkenning voor haar eigen verantwoordelijkheid in deze. Mijn lakse houding was maar deels de oorzaak, haar moeder worden incl. borstvoeding, het late moment dat onze koter eindelijk de hele nacht doorsliep, haar onvermogen om goed haar emoties te communiceren, de aandacht die ze van iemand kreeg waarvoor ze open stond. Haar defensieve reactie en onwil om het te bespreken is niet omdat het haar niets doet, maar omdat ze zich erg schaamt voor haar actie en angst heeft om mij kwijt te raken. Ik praat mijn stress van me af, zij ontlaadt stress door even aan niks te denken. Ik geef aan dat ze op die momenten dat het haar wel wat doet mij even kan appen zodat ik ook weet dat ze eraan denkt.
Ja het is niet niks wat ze heeft gedaan. Maar ik erken mijn eigen verantwoordelijkheid en doe nu wat ze nodig heeft (= een team zijn. Tot nu toe alleen zich geuit in vroeg opstaan, zelf de was doen en eten koken op bepaalde dagen; kennelijk voor haar een groot verschil. Ik ben zeker bereid om die inzet te blijven leveren. Ik doe het ook voor mezelf. Ergens las ik dat consistent gedrag na vier weken verandert in een gewoonte dus daar put ik ook moed uit). In die context was ik wat kwaad dat ik wel eraan werkte en het haar ogenschijnlijk niks deed. Maar nu zegt ze dat ze weer graag bij me is en dat het de goede kant opgaat. En ik zie ook haar spijt steeds meer. Haar verliefdheid op de derde lijkt te zijn verdwenen, ze mist alleen de hechte vriendschap die ze had. En hij lijkt een andere baan te hebben gevonden, dus dat lucht al helemaal op. Ik zie het ook als kwaliteiten die hij had die ik niet vertoonde, niet zozeer dat deze jongen nou zo bijzonder was (zelfbescherming misschien).
Dan kun je zeggen dat ik zwak/afhankelijk door lieve dingen voor haar te doen terwijl het nog zo vers is. Misschien is dat zo. Ik weet alleen wel dat als ik boos of afstandelijk reageer dat ik haar van me distantieer en dat wil ik niet met een kleine van ons beiden. Ik voel die commitment heel erg en dat maakt mij vergevingsgezind. In onze relatie mogen we wat mij betreft fouten maken, als we daar maar voldoende en oprecht berouw voor tonen. Ze lijkt dat nu te doen, zolang ze dat blijft doen gaat het goed. Als ze weer in oude verwijtende boze patronen gaat leven, dan wordt het anders. Mijn liefde is niet (meer) onvoorwaardelijk.
Ik vond het ook een eye-opener toen ze mij vroeg of ik vond dat ze nu op voorsprong stond in de relatie. Ze zag dat zelf totaal niet zo en keek er ook niet met plezier op terug. Mijn gevoel dat zij dus mooi met een ander heeft gelegen en daarvan heeft genoten klopte dus niet. Ik heb zelfs een vrijbrief gekregen om zelf met iemand anders het bed te delen. Dat ga ik niet doen want dat is verwoestend voor de relatie, maar het aanbod van haar vind ik wel wat zeggen.
Izza schreef op 29-11-2024 om 09:27:
[..]
Ze is vreemdgegaan omdat ze ongelukkig was in jullie relatie. Die problemen zijn niet zomaar weg natuurlijk. En haar gevoelens voor die ander ook niet.
Dat is een te eendimensionaal beeld en niet de enige reden waarom ze vreemdging. Ze heeft ook met zichzelf geworsteld. De problemen zijn opgelost, althans zo hoor ik het. Ik heb begrip dat haar gevoel minder is, maar wil wel horen dat er progressie is (omdat ik ook niet hoor wat er beter kan).
Draver23 schreef op 29-11-2024 om 09:53:
Dank voor jullie reacties. Ik besef me dat ik hier niet alleen op empathie kan rekenen maar gelukkig ook kritische berichten, want dat zet me aan het denken. Ik snap ook dat die berichten gebaseerd zijn op mijn summiere, vaak negatieve berichten over haar en mezelf. Dus laat ik het verhaal wat nuanceren een paar weken erna.
Na mijn post hebben we samen gepraat. Daarin kwam vanuit haar kant veel erkenning voor haar eigen verantwoordelijkheid in deze. Mijn lakse houding was maar deels de oorzaak, haar moeder worden incl. borstvoeding, het late moment dat onze koter eindelijk de hele nacht doorsliep, haar onvermogen om goed haar emoties te communiceren, de aandacht die ze van iemand kreeg waarvoor ze open stond. Haar defensieve reactie en onwil om het te bespreken is niet omdat het haar niets doet, maar omdat ze zich erg schaamt voor haar actie en angst heeft om mij kwijt te raken. Ik praat mijn stress van me af, zij ontlaadt stress door even aan niks te denken. Ik geef aan dat ze op die momenten dat het haar wel wat doet mij even kan appen zodat ik ook weet dat ze eraan denkt.
Ja het is niet niks wat ze heeft gedaan. Maar ik erken mijn eigen verantwoordelijkheid en doe nu wat ze nodig heeft (= een team zijn. Tot nu toe alleen zich geuit in vroeg opstaan, zelf de was doen en eten koken op bepaalde dagen; kennelijk voor haar een groot verschil. Ik ben zeker bereid om die inzet te blijven leveren. Ik doe het ook voor mezelf. Ergens las ik dat consistent gedrag na vier weken verandert in een gewoonte dus daar put ik ook moed uit). In die context was ik wat kwaad dat ik wel eraan werkte en het haar ogenschijnlijk niks deed. Maar nu zegt ze dat ze weer graag bij me is en dat het de goede kant opgaat. En ik zie ook haar spijt steeds meer. Haar verliefdheid op de derde lijkt te zijn verdwenen, ze mist alleen de hechte vriendschap die ze had. En hij lijkt een andere baan te hebben gevonden, dus dat lucht al helemaal op. Ik zie het ook als kwaliteiten die hij had die ik niet vertoonde, niet zozeer dat deze jongen nou zo bijzonder was (zelfbescherming misschien).
Dan kun je zeggen dat ik zwak/afhankelijk door lieve dingen voor haar te doen terwijl het nog zo vers is. Misschien is dat zo. Ik weet alleen wel dat als ik boos of afstandelijk reageer dat ik haar van me distantieer en dat wil ik niet met een kleine van ons beiden. Ik voel die commitment heel erg en dat maakt mij vergevingsgezind. In onze relatie mogen we wat mij betreft fouten maken, als we daar maar voldoende en oprecht berouw voor tonen. Ze lijkt dat nu te doen, zolang ze dat blijft doen gaat het goed. Als ze weer in oude verwijtende boze patronen gaat leven, dan wordt het anders. Mijn liefde is niet (meer) onvoorwaardelijk.
Ik vond het ook een eye-opener toen ze mij vroeg of ik vond dat ze nu op voorsprong stond in de relatie. Ze zag dat zelf totaal niet zo en keek er ook niet met plezier op terug. Mijn gevoel dat zij dus mooi met een ander heeft gelegen en daarvan heeft genoten klopte dus niet. Ik heb zelfs een vrijbrief gekregen om zelf met iemand anders het bed te delen. Dat ga ik niet doen want dat is verwoestend voor de relatie, maar het aanbod van haar vind ik wel wat zeggen.
Ik denk dat ze niet bewust vreemd is gegaan omdat ze bij jou iets miste. Het is in haarzelf iets wat haar gemis gaf en dat vulde de ander in. Ze was kwetsbaar en stond open voor de aandacht die hij gaf en dan zit je voor je het weet in een leugenweb en treedt er een verslavingsdynamiek op.
Jou verwijten maken is wegvluchten van haar verantwoordelijkheid. Onder ogen zien wat ze kapot heeft gemaakt is niet fijn en een mens wil daar van weg dus worden er excuses/verklaringen voor haar gedrag door haarzelf gezocht. Dat komt stukje bij beetje en dan verandert cognitief in emotioneel schuldbesef.
Ik weet niet of ze dat herkent?
Belangrijk is dat ze nu jouw wonden verzorgt die ze heeft aangebracht, naast je gaat zitten in de put waar ze jou in heeft geflikkerd.
En vanuit daar ga je samen naar de relatie kijken en weer opbouwen.
Maar zij moet het tempo aanhouden die jij hebt!
Heb je de podcast van Ferdinand ook aan haar laten horen? Dat is echt een eyeopener vonden wij.
Even uit de meeleesstand, omdat ik me afvraag of het alleen mij opvalt dat bij Draver de ‘schuld’ van het vreemdgaan van zijn vrouw meer bij hem gelegd wordt, dan in eerdere reacties bij vrouwen wiens man is vreemdgegaan. Ligt dit aan mij?
Ysieux schreef op 29-11-2024 om 11:11:
Even uit de meeleesstand, omdat ik me afvraag of het alleen mij opvalt dat bij Draver de ‘schuld’ van het vreemdgaan van zijn vrouw meer bij hem gelegd wordt, dan in eerdere reacties bij vrouwen wiens man is vreemdgegaan. Ligt dit aan mij?
Ja dat vind ik dus ook. Vandaar mijn reactie. Hoop dat deze dus anders is?
Ysieux schreef op 29-11-2024 om 11:11:
Even uit de meeleesstand, omdat ik me afvraag of het alleen mij opvalt dat bij Draver de ‘schuld’ van het vreemdgaan van zijn vrouw meer bij hem gelegd wordt, dan in eerdere reacties bij vrouwen wiens man is vreemdgegaan. Ligt dit aan mij?
Nee niet echt, wat mij betreft. Vreemdgaan is geen enkel excuus.
Maar(!) Draver geeft zelf aan dat hij laks is geweest, iets wat méde voor verwijdering zorgt. Als partner aan zichzelf werkt en Draver denkt dat hij er vanaf is door er op tijd uit te gaan, dan blijft dát stuk een obstakel. Zelfs als je dat een klein maandje doet, is het toch ietwat onrealistisch dan een veel beter resultaat te verwachten van de héle relatie an sich.
Dus sowieso is zijn verwachting een onrealistische doch hoopvolle en ietwat afhankelijke, daarnaast mag hij ook gewoon beslissen om zelf niet in onzekerheid te wachten: hij kan kiezen om te blijven of te gaan. Blijf je dan moet je mede aan de slag, de verwachting bijstellen en het de tijd geven, ga je dan houd je de controle. In beide gevallen accepteer je de gevolgen.
Draver wacht en dat is prima, maar vérwacht te veel en veel te snel.
Ik waardeer alle reacties, kritisch of empatisch. Het is ook een genuanceerd verhaal en ik heb hiervoor ook mijn eigen tekortkomingen blootgelegd. Had ik dat niet gedaan dan waren de reacties wellicht meer empatisch geweest.
In het algemeen (altijd gevaarlijk) heb ik wel het idee dat voor vrouwen waarvan de man is vreemdgegaan meer begrip wordt opgebracht dan voor mannen waarbij de vrouw vreemdging. Ik snap niet heel goed waar dat vandaan komt. Volgens mij is het zo dat mannen eerder vreemdgaan wegens lust, doen dat vaker eenmalig en hebben eerder spijt dan vrouwen, vrouwen gaan eerder vreemd omdat de emotionele binding thuis weg is en bij de ander wel aanwezig is. Vrouwen zijn ook eerder geneigd om de eigen relatie te verbreken zodra ze vreemdgaan, bij mannen is dat minder.
Vanuit die gedachte kan ik me voorstellen dat vrouwen eerder een of meerdere concrete redenen hebben om vreemd te gaan en dat ook kenbaar maken aan de man, waardoor er een verhaal ontstaat bij het vreemdgaan. Als mannen vreemdgaan omdat ze simpelweg zin hadden in seks, dan is er al helemaal geen rechtvaardiging.
Als je het verhaal omdraait en een man hebt die vreemdgaat omdat hij thuis geen seks krijgt (een legitiem bezwaar), dan zijn we ook eerder geneigd om te zeggen: geef dat dan aan bij je vrouw. Maak het bespreekbaar. En bij vrouwen wordt dat minder verwacht. Mannen moeten het maar aanvoelen omdat vrouwen het lastig vinden om dat te communiceren. Daar is nog wel heel veel winst te behalen m.i.
De podcast van Ferdinand ben ik nu aan het beluisteren. Zij zou het ook gaan luisteren!
Ysieux schreef op 29-11-2024 om 11:11:
Even uit de meeleesstand, omdat ik me afvraag of het alleen mij opvalt dat bij Draver de ‘schuld’ van het vreemdgaan van zijn vrouw meer bij hem gelegd wordt, dan in eerdere reacties bij vrouwen wiens man is vreemdgegaan. Ligt dit aan mij?
Ik denk dat vrouwen, in het algemeen, om andere redenen vreemd gaan dan mannen, dus dat vind ik totaal niet met elkaar te vergelijken.
Voor wie het interessant vindt een lijst met podcasts die ik heb gewaardeerd:
> podcast ‘waar het op neerkomt’ aflevering S2E06 (en S2E05)
> relatie 2.0 aflevering 006
> ikwij relatiecoaching aflevering 54 en 138
> wijs in verlangen: steeds weer opnieuw vreemdgaan - waarom doe je dit?
> Bij Jorieke: Ferdinand Bijzet
> #180 Instagram vraag: hoe denk ik over vreemdgaan
> Met Anne en Tijs (van alles op aan te merken, maar wel mooie inkijk in de rauwheid van het proces)
> Lust aflevering 18, 40, 61 (let op: ook flink triggerend, maar dat hielp mij ergens wel)
> Alles is liefde: aflevering 017 met Petra Deij (met Petra Deij sowieso mee podcasts)
> de podcast van de ontrouw expert heb ik ook veel geluisterd. Lang niet altijd prettig (triggerend, praat graag zelf, kwaliteit niet altijd goed), maar toch ook veel afleveringen die mij hebben geholpen. Bijvoorbeeld: 36, 39, 41, 96-101, 125, 147-150, 169, 170
> podcasts van amber stinissen en website www.amberstinissen.nl
> podcasts over hechting
En tot slot een artikel waar ik heel veel aan heb gehad: https://stroomlandcoaching.nl/relatietrauma/
Ik heb geregeld dit ook met mijn vrouw geluisterd of daar haar laten luisteren. Soms gaf het woorden waar dat mij niet lukte. En dat leverde geregeld goede gesprekken op.
