Verder na ontrouw - deel 8

Renate46 schreef op 12-09-2024 om 14:37:

[..]

Woningen onder 3 ton vind ik hier niet in mijn buurt. Dat is jullie geluk. Overigens die 450k is op basis van schatting. Ze bieden nu ruim over de vraagprijs zelfs tot 100k. Voor je ex zou dat betekenen dat ze 50k meer krijgt. Daar moet je rekening mee houden.

Kan jij dat ook ophoesten? Uiteindelijk gaat het toch echt om geld.

Wie zegt dat dat een schatting is? Waar haal je dat weg? 

Ik zie alweer dat ik me als man hier verdedigen moet, want oh wee als ik mijn vrouw een loer probeer te draaien. Jammer.

Ter verduidelijking dan maar: Die 450k is een prijs die genoemd is door mijn hypotheekadviseur, die ook zijn makelaarspapieren heeft, op basis van o.a. een vergelijkbare woning, die 30 m2 kleiner is en 1 straat verderop staat, die nu voor 375k te koop staat. 

Dat is dus een waardeindicatie, geen "schatting". Hier wordt namelijk echt niet met 100k overboden. Dat kan ik je wel vertellen. Daar hoef ik dus geen enkele rekening mee te houden.

En nee, als de taxatiewaarde hoger komt te liggen dan 450k, wordt het voor mij een harde pass. 

Elpisto schreef op 12-09-2024 om 15:00:

[..]

Wie zegt dat dat een schatting is? Waar haal je dat weg?

Ik zie alweer dat ik me als man hier verdedigen moet, want oh wee als ik mijn vrouw een loer probeer te draaien. Jammer.

Ter verduidelijking dan maar: Die 450k is een prijs die genoemd is door mijn hypotheekadviseur, die ook zijn makelaarspapieren heeft, op basis van o.a. een vergelijkbare woning, die 30 m2 kleiner is en 1 straat verderop staat, die nu voor 375k te koop staat.

Dat is dus een waardeindicatie, geen "schatting". Hier wordt namelijk echt niet met 100k overboden. Dat kan ik je wel vertellen. Daar hoef ik dus geen enkele rekening mee te houden.

En nee, als de taxatiewaarde hoger komt te liggen dan 450k, wordt het voor mij een harde pass.

Is haar harde wens om ook te scheiden? 

Maakt het haar uit dat ze moet verhuizen? 

LifeEvent! schreef op 12-09-2024 om 20:38:

[..]

Is haar harde wens om ook te scheiden?

Maakt het haar uit dat ze moet verhuizen?

Ja, zij is diegen die de scheiding aankondigde in eerste instantie. 

Al gaat het allemaal wel weer een beetj als de vorige keer. Vorige week was het stadium van " papa en mama kunnen nog prima door een deur met elkaar en papa mag altijd bij mama komen eten". 

Inmiddels is het alarmfase 1 en is ze 1 week later pislink. Zelfde verhaal als de vorige keer. 

Ze is inmiddels uit alle appgroepen gestapt die ze met haar vriendinnen had, ze reageerd op niemand meer en ik ben gebombardeerd tot de destroyer van ons huwelijk. 

Dit kan wel eens vervelend gaan worden. De volgende stap was de vorige keer berouw/spijt/janken. Ik hoop in die zin dat dat er nog weer aan zit te komen, want in deze staat is er niet met haar te praten. 

Elpisto schreef op 12-09-2024 om 15:00:

[..]

Wie zegt dat dat een schatting is? Waar haal je dat weg?

Ik zie alweer dat ik me als man hier verdedigen moet, want oh wee als ik mijn vrouw een loer probeer te draaien. Jammer.

Jammer dat jij dat zo ziet. De verwarring komt namelijk door wat je zelf schreef: je stelt dat de hypotheekadviseur een waarde van 450K genoemd heeft, maar dat je zelf denkt dat dat niet klopt en dat de waarde een ton hoger ligt.

Persephone schreef op 13-09-2024 om 07:53:

[..]

Jammer dat jij dat zo ziet. De verwarring komt namelijk door wat je zelf schreef: je stelt dat de hypotheekadviseur een waarde van 450K genoemd heeft, maar dat je zelf denkt dat dat niet klopt en dat de waarde een ton hoger ligt.

Vandaar dat ik mijn vrouw gevraagd heb: Zoek een makelaar uit die niet verbonden is met mij, laat die een taxatie uit brengen en dan weten we hoe en wat.

Ik gok zelf inderdaad dat het hoger dan die 450k komt te liggen en dan is het inderdaad kansloos. Dat is dan ook wat het is hoor en dan verkopen we gewoon de woning.

Inmiddels zitten we in fase 2. Dezelfde fase als de vorige keer. Hij komt nu alleen wat sneller. In het begin is het nog van " Ja maar ik hou wel van je, we moeten dit goed regelen, ik wil je niet kwijt als maatje, je kunt in mijn week met de kinderen gewoon mee eten, ik ga je anders vreselijk missen".

Fase 2 is: Boos. Boos op mij, want ik heb ons huwelijk kapot gemaakt. Nou, dat is precies hetzelfde als de vorige keer. Iemand haten is makkelijker dan van hem te houden, iets in die richting ofzo? Afijn, ze is overal uitgestapt qua appgroepen, ze heeft al haar vriendinnen aan de kant gezet, ze reageert op niemand meer. Ze is vreselijk tekeer gegaan tegen mij, ik heb nooit van haar gehouden, ik was verdrietig omdat ik de kinderen miste, haar niet. Noem het allemaal maar op. 

Pfffff, ergens had ik de hoop dat we deze fase konden overslaan. Maar dat was ijdele hoop blijkbaar. Ze heeft alles en iedereen weggesneden en direct de banden met die " goede vriendin" van de vorige keer na 2 jaar weer aangehaald. 

Dit gaat een gedoe worden van jewelste ben ik bang. En dan denk ik bij mezelf: Jij rent naar een andere kerel toe, waar ben je nou boos over?

Renate46 schreef op 13-09-2024 om 07:32:

[..]

Dat slaat natuurlijk helemaal nergens op. De realiteit is dat er met gemak overboden wordt boven de vraagprijs. Dat is ook haar geld wat ze extra mee kan krijgen voor een nieuwe start. Nogmaals ik hoop het voor je maar zei alleen houdt er rekening mee.

De realiteit is dat een woning vaak iets goedkoper in de markt gezet wordt, zodat er overboden wordt. 

Uiteindelijk moet er altijd een taxatierapport ten grondslag liggen aan een waarde, omdat deze bindend is voor de hypotheekverstrekker. Die wordt opgemaakt a.d.h.v. vergelijkbare woningen, ligging, noem het maar op. Dus daar is het overbieden op woningen toch gewoon in meegenomen?

De vreemdganger die de ander de schuld geeft van de scheiding: zeer herkenbaar. Deed mijn ex-man ook. Ik vroeg de scheiding aan toen ik erachter kwam dat hij al anderhalf jaar een relatie naast ons huwelijk had, en tot op de dag van vandaag (14 jaar na dato) houdt hij vol dat IK het huwelijk opgeblazen heb.

Tja. Ik vermoed dat hij dat nodig had om zichzelf een soort excuus te geven voor de ellende die hij met name zijn kinderen aandeed. De schuld van zijn vreemdgaan lag namelijk ook al bij mij (hij voelde zich geen man meer bij mij), en de scheiding was ook mijn schuld en hem trof geen enkele blaam.

Er komt een moment, Elpisto, dat het jou niet meer kan schelen wat haar perspectief op de werkelijke gang van zaken is. Tot die tijd is het gewoon ellendig en zaak je schouders recht te houden om alles zo stabiel mogelijk voor je kinderen te houden. Die stabiliteit gaat namelijk niet van je ex-vrouw komen.

Anna Cara schreef op 13-09-2024 om 08:36:

Oh Elpisto, ik vrees ook dat de curve van gedrag exact zo verloopt als voorgaande keer. De enige schakel van verandering kun jij zijn. Of ben jij.

Je schreef ergens kortgeleden dat als ze weer met jou verder wil, je hier open voor staat. Ik voorzie dat je dan over 1 of 2 jaar weer hier een update komt geven.

Wat is het toch heftig. Ze moet vanaf morgen (?) Toch week uit huis? Of was dat deze week.

Sterkte

Deze keer ga ik er niet in mee. Ik had eergister contact met haar gehad over de woning, en dat ging nog best prima. Ze praatte wat over de kinderen, over dat zoonlief last van z'n nieuwe voetbalschoenen had.

Gisteravond zou ik weer even met de kids bellen, dus ik belde haar eerst even om te vragen of ze al een datum in haar hoofd had voor het ouderschapsplan. Ontplofte ze. 
Naja, ik ben er verder maar niet al te veel op in gegaan. Toen ze zei je hebt nooit van me gehouden, heb ik wel gezegd: Volgens mij hadden we afgesproken niet meer gemeen te doen tegen elkaar. Maar goed, toen werd ze nog gekker en mistte ik haar niet, maar de kinderen. Enhet ging zo super met haar en ze was mij niet nodig en uiteindelijk gooide ze de telefoon er op met de woorden " Laat mij maar, ik moet dit verwerken en ik hang nu op anders ga ik dingen zeggen die ik niet meen. 

Uhm, nou ik denk dat ik nu wel voor mezelf besloten heb dat dit zo niet meer kan. Wij hebben oprecht de afgelopen 2 jaar super veel lol gehad. We zijn 4 keer op vakantie geweest, Disneyland, weekendje weg met z'n 2en. In die 2 jaar hebben we eigenlijk alles gedaan om te zorgen dat we elkaar terug vonden. En ik dacht echt dat dat gelukt was. Elke dag zei ze: Man, ik hou de wereld van je. 

Dus eerlijk: Ik denk dat ik voor mezelf echt heel snel moet beslissen dat dit voor mijn gezondheid gewoon niet zo verstandig is. Dit kan toch niet? Dat je vreemd gaat, is 1. Dat je 2 keer vreemd gaat, daar vind ik wat van. Daar was ik, terecht dunkt me, echt boos over. 2 uurtjes. Daarna ben ik over gegaan op de orde van de dag, en gekeken hoe we dit zo goed mogelijk kunnen regelen voor de kinderen. En dan toch na 1,5 week, nadat ik zelfs aangegeven heb er echt nog voor te willen vechten, nu weer zo boos worden.

Dus ja, terug gaan naar haar is denk ik voor mezelf de slechtste keuze die ik kan maken. En eerlijk: Ik ben nu vooral bang dat dit een gevecht gaat worden, het verdriet zakt in die zin wel al wat.

Zondag gaat ze inderdaad naar haar nieuwe vriend. Ik mocht in deze week niet even langs komen voor de kinderen. Misschien begrijpelijk, ik weet niet hoe dat werkt. Maar ik heb haar wel gezegd: Dit is verschrikkelijk, als je de kinderen nou mist, kom dan langs om ze te knuffelen. Woensdag komt ze zowiezo even de kids van school halen omdat dat haar vrije middag is en ze dat graag wou: Prima. Ook nog gevraagd of ze mee wil eten, uit goedheid, maar ook dat wil ze niet. 

I

Persephone schreef op 13-09-2024 om 08:43:

De vreemdganger die de ander de schuld geeft van de scheiding: zeer herkenbaar. Deed mijn ex-man ook. Ik vroeg de scheiding aan toen ik erachter kwam dat hij al anderhalf jaar een relatie naast ons huwelijk had, en tot op de dag van vandaag (14 jaar na dato) houdt hij vol dat IK het huwelijk opgeblazen heb.

Tja. Ik vermoed dat hij dat nodig had om zichzelf een soort excuus te geven voor de ellende die hij met name zijn kinderen aandeed. De schuld van zijn vreemdgaan lag namelijk ook al bij mij (hij voelde zich geen man meer bij mij), en de scheiding was ook mijn schuld en hem trof geen enkele blaam.

Er komt een moment, Elpisto, dat het jou niet meer kan schelen wat haar perspectief op de werkelijke gang van zaken is. Tot die tijd is het gewoon ellendig en zaak je schouders recht te houden om alles zo stabiel mogelijk voor je kinderen te houden. Die stabiliteit gaat namelijk niet van je ex-vrouw komen.

Het stomme is: Zij is diegene die die scheiding op tafel gegooid heeft. Ik heb daar nog anderhalf week aan getrokken, gesprekken gevoerd. Was wel voordat ik wist hoe en wat natuurlijk. Maar ik heb echt getrokken: Wat is nou het probleem? Communicatie kwam daar uit. Ik zat met bepaalde dingen die ik moeilijk vond te bespreken en zij vond het vervolgens moeilijk om aan te tonen dat zij daar weer moeite mee had.

Gesprek na gesprek heb ik met haar gevoerd: Alsjeblieft, laten we nu toch in relatietherapie gaan. Laten we hier nou voor eens en voor altijd een punt achter zetten, therapie gaan volgen, en zien wat er gebeurd. Want als communicatie het probleem is, dan moeten we daar wat aan doen. Want in een nieuwe relatie gaat dit ook mis. Niks wou ze. Ja, scheiden. 

Vervolgens blijkt dat het met die kerel alweer heel lang aan de gang was, allemaal weer heel geraffineerd, ontmoet in een boksgroepje ( waar ze met een vriendin heen ging) en als die vriendin niet ging, trok ze naar die kerel. Vanaf dag 1. Dat was in maart. Ja kom op hoor, wat is dan nu het probleem? 

Ik doe nergens moeilijk over, ik lieg tegen de kinderen over waar ze verblijft, het is al best wel pijnlijk genoeg dat je weet dat je vrouw direct bij een andere kerel in bed ligt. Ik doe er alles aan om te zorgen dat het allemaal stabiel en goed blijft voor de kinderen. Mijn dochter was hysterisch aan de telefoon eergisteren. Buiten zinnen. Die was een knuffel nodig van papa. En dan zegt mijn vrouw: Ja, maar dat kan nu niet. Hoezo kan dat niet? Ik zit letterlijk 700 meter verderop. Ik kan er binnen 20 seconden zijn om een knuffel te geven. 

Eerlijk? Het kan mij ook niet schelen wat haar perspectief is. Ik ben niet haatdragend of rancuneus: Ik zie best in dat er minder leuke dingen zijn gebeurd in onze relatie, zoals in elke relatie leuke en minder leuke dingen gebeuren. Maar uiteindelijk heb en hou ik wel echt de wereld van haar, vind ik het een ontzettend leuke vrouw ( 95% van de tijd) en bovenal een goede moeder. Bewondering voor waar ze weg komt, kijkend naar een bipolaire moeder. Ik heb voor mezelf wel in beeld dat het voor mij de wereld betekend heeft. En ik weet echt wel dat dat voor haar net zo is.

Dat ze nu iedereen weg snijd, en boos is, is haar verwerkingsmechanisme. Boosheid is beter dan verdriet he. Als je maar heel erg boos kunt zijn op iemand, dan hoef je niet naar jezelf te kijken en niet te voelen dat je verdrietig bent.

Want dat ze in de war is wederom, is wel duidelijk. Je staat niet op maandagochtend te huilen midden in school, dat je zoveel van me houd, om op woensdagochtend te roepen dat het zo super goed met je gaat. 

Mijn man heeft mij nooit de schuld gegeven van zijn gedrag en overspel maar werd wel vaak geïrriteerd door mijn verdriet of woede door zijn gedrag, hij kon er zelfs echt boos om worden. Dit neem ik hem enorm kwalijk. En ook alles verkleinen, als in; hij is “gewoon” een sociaal mens. En ook die fases na een fout van hem, eerst mega boos en alles ontkennen, zo van; hoe kun je mij vals beschuldigen?! Daarna t afzonderen en dan weer spijt als je t spijt kan noemen (ik denk eerder paniek om de controle over iedereen te verliezen) Hoe ik t zie; dit soort mensen zijn eigenlijk mega onzeker en de balans kwijt. Ze kruipen altijd in de slachtofferrol en hebben meerdere gezichten dus ook meerdere karakters en dus ook meerdere mensen nodig in hun leven om konstant bevestiging te krijgen hoe gewilt en geweldig ze zijn. Ik walg ervan. 

Titiv schreef op 13-09-2024 om 09:33:

Mijn man heeft mij nooit de schuld gegeven van zijn gedrag en overspel maar werd wel vaak geïrriteerd door mijn verdriet of woede door zijn gedrag, hij kon er zelfs echt boos om worden. Dit neem ik hem enorm kwalijk. En ook alles verkleinen, als in; hij is “gewoon” een sociaal mens. En ook die fases na een fout van hem, eerst mega boos en alles ontkennen, zo van; hoe kun je mij vals beschuldigen?! Daarna t afzonderen en dan weer spijt als je t spijt kan noemen (ik denk eerder paniek om de controle over iedereen te verliezen) Hoe ik t zie; dit soort mensen zijn eigenlijk mega onzeker en de balans kwijt. Ze kruipen altijd in de slachtofferrol en hebben meerdere gezichten dus ook meerdere karakters en dus ook meerdere mensen nodig in hun leven om konstant bevestiging te krijgen hoe gewilt en geweldig ze zijn. Ik walg ervan.

Mijn vrouw heeft in die zin ook niet mij de schuld gegeven van het overspel. Wel over dat ze op dat moment zo klaar was met ons, en dat kwam allemaal door mij. Idem met hoe het nu gaat. 

Nou, dat doet ze nu weer. Het is een soort van verwerkingsmechanisme. Eerst komt het redden wat er te redden valt, dan komt de boosheid en straks komt de realisatie en de spijt. De vorige keer kwam dat direct toen het contact uit kwam. Deze keer zal dat wel wat langer duren. Maar die realisatie komt nog wel. Je kunt iets maar zo lang weg stoppen. Dat moet er een keer uit. Het is nu natuurlijk voor haar heel makkelijk om alles weg te stoppen.

Net wat ik zeg, ze heeft alles en iedereen die enigszins met mij een band heeft, weggesneden. Terwijl dat haar beste vriendinnen waren. Die nog langs zijn geweest om haar te vertellen: We zijn er voor je. Waar ze maandag nog een schouder aan gehad heeft. 

Naja, het is wat het is. Afwachten wat hier nog achterweg gaat komen. 

Elpisto schreef op 13-09-2024 om 10:49:

[..]

Mijn vrouw heeft in die zin ook niet mij de schuld gegeven van het overspel. Wel over dat ze op dat moment zo klaar was met ons, en dat kwam allemaal door mij. Idem met hoe het nu gaat.

Nou, dat doet ze nu weer. Het is een soort van verwerkingsmechanisme. Eerst komt het redden wat er te redden valt, dan komt de boosheid en straks komt de realisatie en de spijt. De vorige keer kwam dat direct toen het contact uit kwam. Deze keer zal dat wel wat langer duren. Maar die realisatie komt nog wel. Je kunt iets maar zo lang weg stoppen. Dat moet er een keer uit. Het is nu natuurlijk voor haar heel makkelijk om alles weg te stoppen.

Net wat ik zeg, ze heeft alles en iedereen die enigszins met mij een band heeft, weggesneden. Terwijl dat haar beste vriendinnen waren. Die nog langs zijn geweest om haar te vertellen: We zijn er voor je. Waar ze maandag nog een schouder aan gehad heeft.

Naja, het is wat het is. Afwachten wat hier nog achterweg gaat komen.

Dit gedrag is ook heel vervelend voor jou want je wilt nu door en afsluiten. Maar als die ander je konstant “nodig” lijkt te hebben kun jij ook niet door. Mijn man doet dit ook en ook al ben ik er echt klaar mee t raakt je toch wanneer hij oprecht spijt lijkt te hebben, of zichzelf verliest en zn leven loopt te verkloten. Dat raakt je toch wel. Ook is t dan moeilijk om samen gescheiden normaal verder te gaan en dat is zo jammer ook voor de kinderen. Ik hou me vast aan t feit dat ik niks fout heb gedaan en er alles aan heb gedaan en ik wil gewoon terug gelukkig worden en hij kan mij niet gelukkig maken. Nooit meer, er is teveel schade. Als ik jou was zou ik haar zoiezo loslaten en altijd kalm reageren en meer kun je niet doen.

Wat geef je ons hier een indrukwekkende inkijk in jullie proces Elpisto. De zoektocht hoe je het mooie dat is geweest laat staan en tegelijk boos en verdriet voelen waar dat nodig is. Hoe je begrip hebt voor de achtergrond en issues die zij met zich meedraagt en tegelijk ziet dat ze zulke destructieve keuzes maakt.

Ik kwam een voor mij helpende quote tegen: we zijn allemaal gebrekkig. We maken allemaal fouten, hebben allemaal last van ons ego, doen anderen pijn. Maar er is een verschil tussen gebrekkig en giftig. En dat is: ben je bereid te leren van je fouten en verantwoordelijkheid te nemen voor wat je hebt gedaan? Te herstellen. Het laatste lijkt bij jouw vrouw geen sprake van. En dan is er, ondanks alle begrip en liefde, gewoon geen basis waar je op kunt bouwen. Als zij niet kiest voor constructieve aanpak van haar issues dan rest niets meer dan hopen dat ze nog eens het licht gaat zien. En dan kun je niet anders dan begrenzen en jezelf beschermen. Je hebt 2 keer bedrog meegemaakt, de leugens, de shit van horen dat het allemaal aan jou ligt. Dat verdient niemand.

Sterkte man. Op afstand vind ik het zo k*t voor je dat je hier doorheen moet (en de anderen die nu in deze situatie zitten). Door iets wat niet jouw keuze is. Alle goeds voor jou en je kinderen. En voor haar.