Verder na ontrouw - deel 8

"maar bovendien dat ik echt weer hele fijne intense momenten met hem heb we dichter dan ooit bij God staan en weer toekomst zie, dan draaien ze en is het hun pijn en hoe ze zich bedrogen voelen."

Maar LifeEvent, kun je niet zeggen dat jouw vriend trouw aan jou had beloofd en dat niet is nagekomen en dat je vrienden helemaal niks met jullie trouw en ontrouw te maken hebben en er helemaal geen pijn van horen te hebben? Waarom betrekken ze dit op hunzelf? Zij zijn toch niet bedrogen? Of zijn ze zo narcistisch dat de hele wereld om hun draait? 

Mwoah het kan natuurlijk ook dat buitenstaanders in zijn gaan zien dat een bepaalde relatie toxische elementen in zich draagt en dat ze dat niet willen ondersteunen. Ik zeg niet dat dat bij LE zo is en als dat zo is vind ik dat ze die reden erbij moeten zeggen en dat ze wel om die persoon geven maar inzien dat mensen ondersteunen in dat gedrag niet helpt. Maar er kunnen meerdere redenen zijn waarom mensen afhaken bij vriendschappen. Ik blijf altijd maar het goede in iemand zien ook al gaat ze met een 'fout' figuur die haar pijn doet. Ik zou willen dat ik makkelijker kon zeggen dat ik haar niet meer ondersteunde in die dynamiek. 

Annaniem2023 schreef op 30-07-2024 om 12:46:

"maar bovendien dat ik echt weer hele fijne intense momenten met hem heb we dichter dan ooit bij God staan en weer toekomst zie, dan draaien ze en is het hun pijn en hoe ze zich bedrogen voelen."

Maar LifeEvent, kun je niet zeggen dat jouw vriend trouw aan jou had beloofd en dat niet is nagekomen en dat je vrienden helemaal niks met jullie trouw en ontrouw te maken hebben en er helemaal geen pijn van horen te hebben? Waarom betrekken ze dit op hunzelf? Zij zijn toch niet bedrogen? Of zijn ze zo narcistisch dat de hele wereld om hun draait?

Zij zeggen zich bedrogen te voelen om verschillende redenen. 

Omdat het beeld van hem wat ze hadden is geklapt, ze keken tegen hem op of ze hadden met hem te doen met zo'n vrouw die in Covidtijd in een wappie veranderde. Omdat hij hen niet in vertrouwen had genomen, omdat ze dachten dat hij dezelfde waarden en normen had, omdat hij zelf altijd een behoorlijke sterke mening overal over heeft en ze zich wel eens in een hoek gedrukt voelden, omdat ze het erg voor hem vonden dat hij door zijn eerste vrouw en beste vriend bedrogen is en niet met hun ongeloof, dat hij in staat was, om 30 jaar later hetzelfde te doen. Omdat ze jaren jaloers waren op mij dat hij altijd romantisch en zorgzaam voor mij was liefkozingen in openbaar, super vader die altijd met z'n kinderen bezig was in tegenstelling tot hun eigen vent en daarnaast een truus had. Dat kunnen ze niet rijmen.in hun hoofd. Dus hij is gevaarlijk, narcistisch gespleten, gek 2 gezichten, hoort in een inrichting dat je je zo kan gedragen. Omdat hij een vriendin van mij had uitgekozen als hoer te gebruiken ipv een vreemde te bezoeken..... Zo kan ik nog wel even doorgaan😔

MRI schreef op 30-07-2024 om 13:47:

Mwoah het kan natuurlijk ook dat buitenstaanders in zijn gaan zien dat een bepaalde relatie toxische elementen in zich draagt en dat ze dat niet willen ondersteunen. Ik zeg niet dat dat bij LE zo is en als dat zo is vind ik dat ze die reden erbij moeten zeggen en dat ze wel om die persoon geven maar inzien dat mensen ondersteunen in dat gedrag niet helpt. Maar er kunnen meerdere redenen zijn waarom mensen afhaken bij vriendschappen. Ik blijf altijd maar het goede in iemand zien ook al gaat ze met een 'fout' figuur die haar pijn doet. Ik zou willen dat ik makkelijker kon zeggen dat ik haar niet meer ondersteunde in die dynamiek.

O, maar daar ben ik het helemaal mee eens. Ik heb een soortgelijk ding momenteel aan de hand: een heel dierbare vriendin heeft een man die ik zachtgezegd afgrijselijk vind, maar nadat we meermaals gesproken hebben over zijn gedrag en hun dynamiek, heeft ze duidelijk aangegeven bij die man te willen blijven. Dan kan ik zijn gedrag of haar beslissing wel blijven afkeuren, maar daar bereik ik alleen maar mee dat ze mij niets meer vertelt. Dat zou haar dus (nog verder) isoleren. Dus doe ik zo normaal mogelijk tegen hem, vertel ik haar niet meer dat ik vind dat zij hem zou moeten verlaten, en probeer ik duidelijk te maken dat ze altijd bij mij terecht kan als ze dat nodig heeft. 

Ingewikkeld vind ik dat wel, hoor.

life laat dat los. Jouw vriendinnen mogen hun mening hebben over jouw partner. Maar ze hebben niets te zeggen over jouw relatie. En kunnen nog normaal met jou omgaan. Zij hebben geen relatie met jouw partner en hij heeft hen niets aangedaan. Hii hoeft zich naar hen ook absoluut niet te bewijzen. Wat een onzin zeg. Ik ken meer dan genoeg mensen die (in mijn ogen) in vervelende of foute relaties zitten. Ik ga gewoon met hen om. Niet mijn probleem namelijk. 

Zijn dit religieuze vrienden? Daar hoor ik vaker dat mensen die een zonde begaan worden buitengesloten en dat men geen contact meer wil met de zondaar. 

Ga jezelf of je partner ook niet verdedigen. Jouw leven, jouw keuze. 

Izza schreef op 30-07-2024 om 15:14:

life laat dat los. Jouw vriendinnen mogen hun mening hebben over jouw partner. Maar ze hebben niets te zeggen over jouw relatie. En kunnen nog normaal met jou omgaan. Zij hebben geen relatie met jouw partner en hij heeft hen niets aangedaan. Hii hoeft zich naar hen ook absoluut niet te bewijzen. Wat een onzin zeg. Ik ken meer dan genoeg mensen die (in mijn ogen) in vervelende of foute relaties zitten. Ik ga gewoon met hen om. Niet mijn probleem namelijk.

Zijn dit religieuze vrienden? Daar hoor ik vaker dat mensen die een zonde begaan worden buitengesloten en dat men geen contact meer wil met de zondaar.

Ga jezelf of je partner ook niet verdedigen. Jouw leven, jouw keuze.

Inderdaad. En dat begrijp ik dus echt niet. Wie zonder zonde is... Wie zijn die lui dat ze denken te kunnen/mogen oordelen over een ander. En gezien de statistieken zitten er vast mensen bij die zelf ook wel eens een scheve schaats gereden hebben. En bovendien was juist Jezus bij uitstek iemand die anderen kon vergeven. Hoe kun je jezelf christen noemen, en tegelijkertijd iemand zo veroordelen? Ik kan daar met mijn pet niet bij.

Ik vind zelf dat mensen minstens een tweede kans verdienen, en zelfs meer. Bovendien, zoals ik al schreef, ik vind het respectloos naar mij als mensen geen contact meer zouden willen met mijn man. Dan wijzen ze namelijk ook mij af. Dus dat zouden voor mij geen vrienden meer zijn. En dat geldt net zo goed voor familie. Hoewel het dan misschien ingewikkelder is om mensen niet meer te zien. Maar daar zou mijn insteek zijn: ik heb geen probleem met jullie, jullie hebben een probleem met mijn man. Los dat zelf maar op. Zo heel moeilijk is dat namelijk niet, gewoon normaal doen is genoeg. 

LifeEvent! schreef op 30-07-2024 om 15:02:

[..]

Zij zeggen zich bedrogen te voelen om verschillende redenen.

Omdat het beeld van hem wat ze hadden is geklapt, ze keken tegen hem op of ze hadden met hem te doen met zo'n vrouw die in Covidtijd in een wappie veranderde. Omdat hij hen niet in vertrouwen had genomen, omdat ze dachten dat hij dezelfde waarden en normen had, omdat hij zelf altijd een behoorlijke sterke mening overal over heeft en ze zich wel eens in een hoek gedrukt voelden, omdat ze het erg voor hem vonden dat hij door zijn eerste vrouw en beste vriend bedrogen is en niet met hun ongeloof, dat hij in staat was, om 30 jaar later hetzelfde te doen. Omdat ze jaren jaloers waren op mij dat hij altijd romantisch en zorgzaam voor mij was liefkozingen in openbaar, super vader die altijd met z'n kinderen bezig was in tegenstelling tot hun eigen vent en daarnaast een truus had. Dat kunnen ze niet rijmen.in hun hoofd. Dus hij is gevaarlijk, narcistisch gespleten, gek 2 gezichten, hoort in een inrichting dat je je zo kan gedragen. Omdat hij een vriendin van mij had uitgekozen als hoer te gebruiken ipv een vreemde te bezoeken..... Zo kan ik nog wel even doorgaan😔

Misschien hebben je vriendinnen meer tijd nodig voor ze kunnen geloven dat jullie herstel idd goed is. Ze wantrouwen hem nu. Maar als jullie band blijvend is, kan die vriendschap ook bijtrekken. 

Ik ben ook gekwetst door mensen die mij al meer dan 30 jr kenden, zowel en bloedverwant als leden uit de schoonfamilie. Met de bloedverwant ben ik om goede redenen volledig gebroken. Die hoef ik niet meer te ontmoeten, zo groot is mijn wantrouwen.
De leden uit de schoonfamilie hebben mij om andere redenen gekwetst. Ookal kom ik hen 3 à 4x per jaar tegen,  ( bv. op zo’n gemaakte kerstdiner), ik voel geen warmte meer voor hen door hun houding naar mij toe. Maar voor onze kinderen ga ik wel naar een familieaangelegenheid.

Mijn verstandhouding naar de schoonfamilie heeft nog wat tijd nodig en ik geloof dat het wederzijds is; we zijn allen niet klaar elkaar weer te mogen. Dat is het gevolg van gelieg en onwaarheden. 

LE. Misschien wil je te snel… Geef hen de tijd. Als ze jouw vriendschap missen, kunnen die banden weer aangehaald worden maar soms moet het ook zo wezen dat de vriendschap verwatert.

Pennestreek schreef op 30-07-2024 om 15:33:

[..]

Ik vind zelf dat mensen minstens een tweede kans verdienen, en zelfs meer. Bovendien, zoals ik al schreef, ik vind het respectloos naar mij als mensen geen contact meer zouden willen met mijn man. Dan wijzen ze namelijk ook mij af. Dus dat zouden voor mij geen vrienden meer zijn. 

Het hangt er voor mij wel een beetje vanaf of er voorheen ook een vriendschapsband met die man was. Voor de meeste van mijn vriendinnen geldt dat ik hun mannen ken, maar geen zelfstandige vriendschap met hen heb. Dus ik zie die mannen alleen eens op een feestje oid, en dan kan ik prima normaal doen tegen hen; mijn eventuele mening over hen is niet belangrijk en omwille van omgangsvormen ook prima te verbergen.

Dat is natuurlijk wel anders als de vriendschap voorheen ook met de man in kwestie hecht was. 

Dank jullie in de eerste plaats voor jullie reacties! De moeite die jullie daarvoor nemen om ervaringen te noemen en meedenken ! Daarom ben ik op dit forum gegaan, voor lotgenoten 🙏

Het betreffen alleen vrienden die NIET christelijk zijn. Diegenen die dat wel zijn hebben normaal contact nu met hem. Natuurlijk waren ze in het begin boos en dat hebben ze hem ook gezegd, er zijn ook gesprekken geweest. Dit betreft een vriendengroep van 12 inclusief ons. 

Ze kennen allemaal truus omdat zij ook op verjaardagen kwam en in dorp woont. 

De meeste vrouwen mochten haar niet. Vonden haar hoerig aanwezig en theatraal (behalve de meeste mannen, die vonden haar leuk). Ze begrepen ook niet waarom ik haar als vriendin had. (had naar ze moeten luisteren 😪) 

Een aantal van de mannen zijn ook bevriend met mijn man. Een aantal omdat het mannen en ook nieuwe partners inmiddels van vriendinnen. Mijn man was niet de kartrekker, inde zin van vriendschappen onderhouden met iedereen maar eenmaal met elkaar op pad kon hij het met iedereen vinden. 3 hebben zelf met overspel te maken gehad, die mannen/vrouw  gingen door met de truus. 1 heeft zelf overspel gepleegd maar was uiteraard "anders" want betrof een paar keer ipv 5 jaar.

En ik moet niet verdedigen, zoals een psycholoog zei, je bent niet de evangelist van je relatie. Maar ook dat was niet goed. Want "eerst waren we wel goed om je op te vangen en nu deel je het met alleen mensen die jou naar de mond praten" 

Maar als ik het zo samenvat zijn bij de meeste van jullie de vriendschappen 💫 gebleven... 

LifeEvent, ik zou de waarde van deze vriendschappen nogeens goed onder de loep nemen. Een goede en (h)échte vriendschap kan wel tegen een stootje, ook als het gaat om vreemdgaan!

Velen hoor ik altijd keihard roepen dat ‘zij hem meteen buiten trappen als hij vreemdgaat’, maar niets blijkt minder waar als het hen daadwerkelijk overkomt. Of mensen die schreeuwen dat haar/zijn partner nooit zou vreemdgaan, ook zo’n ‘lachertje’…….

Ik zou zoals Anna ook niet meer omgaan met zogenaamde vrienden die van het vreemdgaan wisten en niks hebben gezegd. Maar in onze vriendenkring is dat niet het geval. Ik ben er ook zeker van dat ik steun zou krijgen voor mijn keuze om mijn man een tweede kans te geven. Alleen heb ik er niet voor gekozen om dat met hen te delen. Al vertrouw ik hen en zien we elkaar graag. Ik zou werkelijk niet weten wat het aan de vriendschap afdoet als je ervoor kiest om iets niet te delen. Je bent namelijk niet verplicht om je ziel bloot te leggen en ik had er ook geen behoefte aan. Ik wilde mijn man echt een tweede kans geven. En hem niet door het slijk halen. Wat zich afspeelde is iets intiems tussen ons. Mijn vrienden zouden dat zeker ook begrijpen. Ik had genoeg aan mijn zus (die in dezelfde trouwe vriendengroep zit) en een andere vriendin. 
Aan LifeEvent zou ik zeggen, wees niet te hard voor je vrienden. Ze zijn onwetend. Maar ze hebben zich ook niet te moeien met jouw relatie. Ik zou er gewoon niet meer over spreken en indien nodig duidelijke grenzen stellen als ze zich echt misdragen. Tijd geeft raad. 

Als mensen trouwen doen ze een belofte ten overstaan van hun vrienden en familie dat ze elkaar voor altijd trouw zullen blijven, ik heb dan toch een beetje het gevoel dat die vrienden en familie zich ook een beetje bedrogen kunnen voelen als een van de partners vreemd gaat.
Je kunt ook gewoon het huwelijk als een economisch contract zien en daar hoef je niemand bij te betrekken en ben je ook niemand verantwoording verschuldigd. Dat is toch veel verstandiger en realistischer

Voor ons is het alweer een jaar geleden dat de affaire uitkwam. Maar pas sinds kort zijn we op weg naar herstel, iets dat ik een paar maanden geleden niet meer voor me zag. 

Wat een ontzettend rollercoaster is het afgelopen jaar geweest. Natuurlijk leren omgaan met de shock, het verdriet, de boosheid en tegelijk het leven 'normaal' door laten lopen met twee jonge kinderen, het huishouden, een baan. Als ik erop teug kijk snap ik niet hoe ik overeind gebleven ben. Vaak genoeg voelde het alsof dit niet meer lukte. Na nieuwe ontdekking, meer leugens, steeds weer contact met de minnares, enkel nog wantrouwen en een diepe angst om wat er nog zou volgen. Het heeft mij zo diep geraakt op verschillende vlakken. Het is oprecht het zwaarste jaar in mijn leven geweest. 

En nu... begint het langzaam tot rust te komen. Mijn man is een aantal maanden ergens anders gaan wonen. Iets dat voor ons beide goed was. Mijn man is gestart met individuele therapie. Dat inzichten geeft voor hem en mij. Het ziet eruit als een lange weg. Met diepgewortelde patronen en overtuigingen. Of dit echt te overwinnen is? Daar heb ik zeker nog veel zorgen over. Ik zie wel de wilskracht van mijn man om het anders te doen. En geniet van het geluk dat de kinderen voelen als wij samen zijn als gezin. 

Nu is het ook tijd om hulp te krijgen voor mezelf. Weer zelfliefde voelen, dingen en plek geven en loslaten. En dan ook vooral het intense verdriet en de boosheid... 

Toen dit alles uitkwam las ik hier over de lange weg die afgelegd moest worden naar herstel. Ik kon mij dit toen niet voorstellen en vroeg me af waarom het dan zo lang duurt. Ik zie het nu.. en wij zijn er nog lang niet. In wat voor een diep dal je kunt komen na de ontdekking. Steeds dieper als er nare gebeurtenissen volgen. En de klim terug naar boven ons nog zeker nog lange tijd kosten...