Verder na ontrouw - deel 8

Izza schreef op 10-06-2024 om 15:24:

[..]

Heel begrijpelijk hoor. Je komt ook behoorlijk onzeker over. En dat weet je partner natuurlijk ook. Die kan haar gedrag in stand houden omdat jij dat toestaat.

Ik had zelf ook veel waarom vragen. Met hulp heb ik geleerd die piekervragen los te laten. Jij zult nooit alle antwoorden krijgen. En al krijg je die wel. Wat heb je dan aan de antwoorden? Je komt er niet verder mee. Daarnaast heb ik geleerd uit te gaan van daden niet van woorden. Jij bent misschien ook geneigd om vast te houden aan haar mooie woorden. Maar die zeggen niets. Het gaat om wat ze in haar gedrag en acties laat zien.

Bespreek alles met je eigen therapeut en wees duidelijk naar haar. Een proefscheiding kan een prima middel zijn. Afgebakende periode in een vakantiehuis of tijdelijke plek bij of via je netwerk en om en om in jullie huis met de kinderen. Hoe bevalt jullie beiden dat?

Wil ze dit alles niet dan is het jouw keuze. Haar accepteren of voor jezelf kiezen. Absoluut niet makkelijk maar zoveel beter voor je eigen groei en ontwikkeling (en zelfrespect want waar is dat gebleven nu)?

Klopt, ik ben op dat gebied heel onzeker. en daar maakt ze wel gebruik van.

De kwaadheid vanuit haar kant wordt iedere erger, duidelijk is dat ze aanstuurt op een scheiding en dat ik die keuze moet maken

Brand schreef op 10-06-2024 om 15:43:

[..]

Klopt, ik ben op dat gebied heel onzeker. en daar maakt ze wel gebruik van.

De kwaadheid vanuit haar kant wordt iedere erger, duidelijk is dat ze aanstuurt op een scheiding en dat ik die keuze moet maken

Dat komt omdat je ze je nu vooral vervelend vindt. Dat is een bikkelharde constatering, maar wel hoe het zit. Je zit haar met dat soort vragen in de weg in haar verliefdheid. Of naja, als ik je verhaal zo lees zie ik iemand die vaker vreemd gaat.

Eerlijk: Daar is voor jezelf geen eer aan te behalen. Samen verder gaan na ontrouw, vraagt ook zeker het een en ander aan de bedrieger. En daarin vinkt ze wat mij betreft geen enkel vakje af. In die zin ben je, mijn inschatting, aan een dood paard aan het trekken.

Grenzen stellen voor jezelf en daar consequenties aan verbinden: Prima dat ze zich "opnieuw" wil gaan uitvinden, maar dat gaat nu ten koste van jou en je gezin en daar zou je in elk geval voor jezelf een grens in moeten stellen: IK ben hier niet akkoord mee en als je dit door zet, dan is een scheiding de enige andere optie. 

Brand schreef op 10-06-2024 om 08:18:

Ik ben een man van 43, 11 jaar getrouwd en 19 jaar samen met mijn vrouw we hebben 3 kinderen.

Ik kende de zin ook wel van rond de 40 beginnen de midlife crisissen.
Maar hoe moet ik omgaan met een vrouw van begin 40 die al 4 jaar lang ineens aan het veranderen is, liegt over contact met andere mannen, afspraakjes heeft met andere mannen, zelfs intiem contact met iemand die veel jonger is (wat ze zelf ontkent overigens maar bewijzen zijn er) waar ons gezin ineens voor kwam te staan en een diepe relatie crisis heeft veroorzaakt ruim een jaar geleden.
Op dit moment geeft ze aan dat ze wilt leven zoals zij het wilt omdat ze zich al jaren aan mij aangepast heeft wat ze nooit eerder heeft aangegeven in al die tijd.
Daarnaast krijgt iedereen de schuld van wat er gebeurd is behalve zij zelf.
Ik had moeten zien dat het niet goed ging, ik was te naïef en zo heb ik haar in de handen van een ander gedreven.
Ik zoek wel eens op termen die me te binnen schieten hoe onze relatie verloopt en iedere keer komt ik uit bij gaslightning.
ze zegt ook dat ik maar eens na moet denken en als ik er niet met kan leven er maar een punt achter moet zetten.
Wat moet ik doen ?
We hebben samen relatietherapie gehad en allebei een apart traject. Dat aparte traject loop bij mij nu een jaar, mijn vrouw heeft na 4x gezegd dat ze het wel goed vind en zelf oplost.
Vorige week kwam ik erachter dat ze opnieuw stiekem app contact heeft met een andere man. Ik ben radeloos, zeker tegenover de kinderen. Dit verdienen zij niet.

Heel verdrietig! 

Lijkt op het verhaal van mijn vriendin. Zij gaat vreemd maar haar man is het probleem.

Echt totaal de weg kwijt! Dat heet jezelf wijsmaken dat het niet zo erg met je gesteld IS. Ze neemt de verantwoordelijkheid niet. Dat is ook lastig want dan moet je inzien dat je vreselijke dingen aan het doen ben. Soort zelfbescherming. 

Ik raad je aan om podcasts te luisteren over ontrouw van Ferdinand Bijzet. Over het programma SAMEN

Brand schreef op 10-06-2024 om 16:27:

[..]

Dat idee had ik ook al, als ze niet bij me is dan is ze vrolijk, meegaand en zichzelf, zodra ik ook maar 100mtr in de buurt kom slaat de sfeer om.

Dan zal het toch op het moeilijke traject moeten afgaan en zal ik die keuze moeten maken

Uiteindelijk maakt dat gedrag je gewoon kapot. Niemand zou een ander zo vervelend moeten behandelen. Zeker niet de persoon die het dichtste bij jou staat. Je hebt toch hulp voor jezelf? Bespreek dit en ga werken aan je zelfvertrouwen. En je kunt ook omdenken. Niet ik wordt verlaten en nu krijg ik nooit meer een vrouw. Maar: ik maak deze keuze voor mijzelf omdat ik een grens trek en mij niet langer zo laat behandelen. Ieder mens wil gezien worden en respectvol behandeld worden. Ga niet wachten tot ze jou echt volledig zat is maar hou de eer aan jezelf. 

En to ik ben na een zeer lange relatie een periode alleen geweest en heb een open relatie gehad. Totaal anders dan alles wat ik gewend was. Maar beide enorm prettig omdat het mijn keuze was. In die open relatie was zelfs meer communicatie, vertrouwen en respect dan in de voorgaande traditionele relatie. Ik zeg niet dat jij of wie dan ook dat moet gaan doen. Maar er bestaat dus een leven buiten het bekende vertrouwde. 

Brand, ik denk dat jij met het gevoel loopt dat jij de beslissing moet nemen, en dat het dan jouw schuld is (met name naar de kinderen) dat er een scheiding aan de orde komt.
Maar vergeet niet dat zij een reeks van keuzes heeft gemaakt die jou praktisch dwingen om deze keus te maken: tenzij jij bereid bent het laatste restje zelfrespect wat je hebt, op te offeren!

Izza schreef op 10-06-2024 om 19:06:

En to ik ben na een zeer lange relatie een periode alleen geweest en heb een open relatie gehad. Totaal anders dan alles wat ik gewend was. Maar beide enorm prettig omdat het mijn keuze was. In die open relatie was zelfs meer communicatie, vertrouwen en respect dan in de voorgaande traditionele relatie. Ik zeg niet dat jij of wie dan ook dat moet gaan doen. Maar er bestaat dus een leven buiten het bekende vertrouwde.

Ik snap je ingeving wel maar zo sta ik er niet in, dat heeft me nooit egtrokken voor een open relatie.

Ik zeg wel eerlijk dat ik heel veel wraakgevoelens heb.

Veel mensen snappen niet dat ik die gast nog geen klap op zijn bek heb gegeven maar ik weet niet wat erger vind, hem of mijn partner. 

Pippeltje schreef op 10-06-2024 om 19:14:

Brand, ik denk dat jij met het gevoel loopt dat jij de beslissing moet nemen, en dat het dan jouw schuld is (met name naar de kinderen) dat er een scheiding aan de orde komt.
Maar vergeet niet dat zij een reeks van keuzes heeft gemaakt die jou praktisch dwingen om deze keus te maken: tenzij jij bereid bent het laatste restje zelfrespect wat je hebt, op te offeren!

Als ik die keuze maak wordt het verhaal zo gedraaid dat alles aan mij ligt, en zelfrespect heb ik al lang niet meer, dat is wel afgenomen.

Zelfvertrouwen is 0.0.

Het enige wat ik van mezelf vind en dat vind ik het belangrijkste is dat ik altijd een goede vader voor mijn kinderen ben geweest

Brand schreef op 10-06-2024 om 20:10:

[..]

Als ik die keuze maak wordt het verhaal zo gedraaid dat alles aan mij ligt, en zelfrespect heb ik al lang niet meer, dat is wel afgenomen.

Zelfvertrouwen is 0.0.

Het enige wat ik van mezelf vind en dat vind ik het belangrijkste is dat ik altijd een goede vader voor mijn kinderen ben geweest

Hallo Brand..

Probeer allereerst te werken aan je zelfvertrouwen. Dat hoeft niet in 1 keer. Dat kan in kleine delen. Eerst het besef dat je daaran moet werken. Het besef is er bij jou. Laat je niet klein maken en klein houden door je vrouw. 

Door meer aan je zelfvertrouwen en zelfbeeld te werken zul je ook sterker worden. Vanuit daar kun je beter overzien welke keuze het best voor jezelf is.

En zoals meerdere hier al aangegeven hebben. Verder na ontrouw verreist inzet van beide partijen. 

sterkte..

Nou Brand. Aan de ene kant klinkt het alsof je geen grond hebt en alles kwijt bent. Aan de andere kant kun je terugvallen op jezelf en is er veel om voor te knokken. Voor je kinderen, voor jullie toekomst en voor jouw zelfbeeld. Maar dat gaat niet vanzelf komen en van jouw vrouw hoef je op dit moment niets te verwachten. Die gaat (al heel lang!) door een proces en kiest voor zichzelf. Ten koste van jou en daarmee ook jullie gezin. En dat is iets waar je heel erg boos over mag zijn. Er word jou onrecht aangedaan en er is jou veel afgenomen. Als je dat gevoel echt toelaat dan komt er een bak emotie en energie los. 
Wat ga je daarmee doen? Net als anderen: je komt hierin verder als jij regie neemt waar dat kan. Een hele harde grens trekken: jou vrouw gaat vandaag nog stoppen met deze derde en volle bak aan jullie huwelijk werken of ze kan haar koffers pakken. Hoe langer dit doorgaat, hoe groter de problemen en hoe moeilijker herstel wordt (als je dat nog wilt). 
Ik schrijf dit als ervaringsdeskundige. Helaas ook bedrogen. Wij gaan heel goed een paar jaar later. Al blijft de pijn. Maar tegelijk is de waardering voor mijn vrouw groot. Zij heeft heel hard gewerkt (en ik ook) om problemen aan te kijken en aan te gaan. Dat was heel zwaar, maar we merken dat dingen veranderen. Dwz we hebben steeds vaker succeservaringen. Dus: het kan. Maar niet zoals jouw vrouw er in staat. Ik denk dat Izza een mooi lijstje had met dingen die zij niet doet. Er is geen basis. En als die niet komt is het einde van de put niet in zicht ben ik bang. Wens je alle moed, wijsheid en sterkte. Het is f*cking zwaar. Maar echt, als jij gaat kiezen liggen er betere dagen in het verschiet.

Trouwens, wat een treurigheid dat je hulp hebt gezocht maar niet gekregen. Er zijn mensen die hun werk wel goed doen.

Peet52! schreef op 10-06-2024 om 20:29:

[..]

Hallo Brand..

Probeer allereerst te werken aan je zelfvertrouwen. Dat hoeft niet in 1 keer. Dat kan in kleine delen. Eerst het besef dat je daaran moet werken. Het besef is er bij jou. Laat je niet klein maken en klein houden door je vrouw.

Door meer aan je zelfvertrouwen en zelfbeeld te werken zul je ook sterker worden. Vanuit daar kun je beter overzien welke keuze het best voor jezelf is.

En zoals meerdere hier al aangegeven hebben. Verder na ontrouw verreist inzet van beide partijen.

sterkte..

Beste Peet,

Als iemand mij kan helpen om mijn zelfvertrouwen wat op te krikken ben ik de 1ste die dat aan neemt, mijn huidige therapeut voor mijn persoonlijk traject lukte het niet omdat ik teveel bezig was met mijn vrouw en de pijn van ons gezin.

Ik probeer podcasts te luisteren en had via een ander forum de tip gekregen om in dit forum te kijken omdat deze persoon veel steun heeft gehad aan de mede forummers

GekkeHenkie100 schreef op 10-06-2024 om 20:35:

Nou Brand. Aan de ene kant klinkt het alsof je geen grond hebt en alles kwijt bent. Aan de andere kant kun je terugvallen op jezelf en is er veel om voor te knokken. Voor je kinderen, voor jullie toekomst en voor jouw zelfbeeld. Maar dat gaat niet vanzelf komen en van jouw vrouw hoef je op dit moment niets te verwachten. Die gaat (al heel lang!) door een proces en kiest voor zichzelf. Ten koste van jou en daarmee ook jullie gezin. En dat is iets waar je heel erg boos over mag zijn. Er word jou onrecht aangedaan en er is jou veel afgenomen. Als je dat gevoel echt toelaat dan komt er een bak emotie en energie los.
Wat ga je daarmee doen? Net als anderen: je komt hierin verder als jij regie neemt waar dat kan. Een hele harde grens trekken: jou vrouw gaat vandaag nog stoppen met deze derde en volle bak aan jullie huwelijk werken of ze kan haar koffers pakken. Hoe langer dit doorgaat, hoe groter de problemen en hoe moeilijker herstel wordt (als je dat nog wilt).
Ik schrijf dit als ervaringsdeskundige. Helaas ook bedrogen. Wij gaan heel goed een paar jaar later. Al blijft de pijn. Maar tegelijk is de waardering voor mijn vrouw groot. Zij heeft heel hard gewerkt (en ik ook) om problemen aan te kijken en aan te gaan. Dat was heel zwaar, maar we merken dat dingen veranderen. Dwz we hebben steeds vaker succeservaringen. Dus: het kan. Maar niet zoals jouw vrouw er in staat. Ik denk dat Izza een mooi lijstje had met dingen die zij niet doet. Er is geen basis. En als die niet komt is het einde van de put niet in zicht ben ik bang. Wens je alle moed, wijsheid en sterkte. Het is f*cking zwaar. Maar echt, als jij gaat kiezen liggen er betere dagen in het verschiet.

Trouwens, wat een treurigheid dat je hulp hebt gezocht maar niet gekregen. Er zijn mensen die hun werk wel goed doen.

Hoi Henk,

De adviezen die ik hier krijg zijn over het algemeen vaak hetzelfde en toch wel goed om te lezen. Ik heb dit met wat vrienden besproken en die hadden allemaal 1 antwoord : scheiden en laten gaan

Door jullie antwoorden komt dat soms ook op hetzelfde neer maar wel met argumenten om eerst wat te proberen.

Zojuist weer een gesprek gehad over hetzelfde, ik zie dingen die er niet zijn, zij doet stiekem omdat ik het verbied en als ik haar vrij laat gebeurd er niets en krijg ik een lieve vrolijke vrouw terug.

Voor mij is het de omgekeerde wereld, voor al deze "onzin"(als ik het zo mag noemen) hadden we een leuk leven, waren allebei gelukkig en gingen voor het gezin.

Dat maakt het zo moeilijk.

Voor de buitenwereld is het een ideale maar pittige vrouw, in huis is het iemand die graag de boventoon voert.

Voor de rest geen kwaad woord anders had ik er geen 9 jaar bij geweest, maar nu is het veranderd en helaas de foutieve kant op

Dank voor je begrip.

Ik wil we gaan zoeken voor andere hulp, in je gezicht uitgelachen worden door onzekerheid is echt een schande

Brand schreef op 10-06-2024 om 20:08:

[..]

Ik snap je ingeving wel maar zo sta ik er niet in, dat heeft me nooit egtrokken voor een open relatie.

Ik zeg wel eerlijk dat ik heel veel wraakgevoelens heb.

Veel mensen snappen niet dat ik die gast nog geen klap op zijn bek heb gegeven maar ik weet niet wat erger vind, hem of mijn partner.

Maar Brand jij zit al in een open relatie he? Jij bent het er niet mee eens. En dit is totaal niet hoe het moet. Maar jouw vrouw wil haar vrijheid en neemt die ook gewoon. Jij bent onzeker en hebt geen zelfvertrouwen en zij stapt volledig over jou heen. Jij durft toch niets te doen. Dat weet ze en dat gebruikt ze ook. 

En die gast staat hier verder buiten. Die heeft geen afspraken met jou. Jouw vrouw wil dit en trekt zich niets van jou aan. Ze zegt in jullie laatste gesprek toch ook dat ze haar vrijheid wil en dat gewoon doet? Vanuit mijn eigen ervaring, zo werken open relaties niet! Jij wilt dit niet en dat mag. Het is voor jou niet geschikt. Maar dan moet je luisteren naar je vrienden en voor jezelf kiezen. 

En to kom eens uit die bubbel. Er is geen sprake van een gelukkige relatie en jullie gingen niet samen voor het gezin. Jij deed en dacht dat. Jouw vrouw was en is niet gelukkig met jou. Dat is heel hard maar ze heeft haar redenen om dit te doen. Jij blijft alleen hangen in het verleden en wil dat plaatje weer terug. Terwijl dat nooit meer terug zal komen. De mensen hier met een succesvolle doorstart kunnen je vertellen dat je een totaal andere relatie krijgt daarna. Dat kost jaren van keihard werken van beide kanten. Zoals in mijn lijstje staat. Jouw vrouw voldoet aan geen enkele voorwaarde voor een doorstart. 

Dus: voor jezelf kiezen en scheiden of accepteren en ophouden met klagen.