Verder na ontrouw - deel 8

Peet52! schreef op 20-05-2024 om 13:26:

Ik vind dat man achtergebleven is in zijn groei en het aanpakken daarvan. Zodoende komen er weer zaken van vroeger naar voren zoals zijn woedeuitbarstingen . Waardoor ik weer een gevoel ervaar van terugtrekken. We uit de verbinding gaan. Maar ik nu ook heel duidelijk heb. Ik denk niet dat ik zo'n leven wil. Ik wil meer eigen regie over mijn leven.

Kijk ik heb ook woede uitbarstingen gehad deze afgelopen 3 jaar maar neem hier wel zelf de verantwoordelijkheid voor. Heb ik overigens al een half jaar niet meer. Ik ben steeds meer bij mijn volwassen ik gekomen waardoor ik steeds meer dingen uitspreek en uit durf te spreken.

Ik denk nu wel steeds meer ...als kers op de slagroomtaart kreeg ik het vreemdgaan er nog even bovenop. Man wilde zo graag een kans dat we 40 waren en ik zijn woedeuitbarstingen zo zat was.

Man is nu weer naar caravan. Ik merk dat ik me niet meer weg cijfer. Ik laat mezelf horen. En een leven zonder vertrouwen. Ehhh...dat maakt ook dat je je minder vrij voelt . Hij zal verantwoording moeten nemen voor zijn deel. En dat heeft hij wel gedaan en is door het stof gegaan maar heeft mij op een voetstuk geplaatst. Ik wil daar niet staan. Ik wil een gelijkwaardige relatie. Ik wil dat hij aan zichzelf werkt.

Aan het begin dat we samen verder gingen had ik een boek gekocht. Samen verder na vreemdgaan. Ik vroeg van de week. Heb je het wel eens gelezen . Nee. Wanneer had ik dat moeten doen. Pffffff...

Hier worstel ik nu heel erg mee. De ontrouw is bij ons veel langer geleden. Daar ben ik op zich wel overheen. Ik vertrouw hem ook wel dat hij niet meer vreemd gaat. Maar hij doet weinig eraan om een goede relatie te hebben met mij, om meer of een betere verbinding te krijgen samen. Hij wilde verder gaan met mij omdat hij van mij hield, maar het is nu zo liefdeloos.

S.ndra schreef op 21-05-2024 om 03:32:

[..]

Hier worstel ik nu heel erg mee. De ontrouw is bij ons veel langer geleden. Daar ben ik op zich wel overheen. Ik vertrouw hem ook wel dat hij niet meer vreemd gaat. Maar hij doet weinig eraan om een goede relatie te hebben met mij, om meer of een betere verbinding te krijgen samen. Hij wilde verder gaan met mij omdat hij van mij hield, maar het is nu zo liefdeloos.

Was dat vroeger ook al zo? Of ervaar je het nu anders na wat jullie meegemaakt hebben?

Ik merk dat ik gewoon echt niet terug wil naar hoe het vroeger was. Ik wil erkenning van wat zijn woedeuitbarstingen met mij gedaan hebben. Ik wil dat stuk helen en verwerken.  Dan kunnen we pas weer door.

Nu begrijp ik wel dat ik al een heel stuk verder ben dan man. Ik wilde zelf ook graag patronen doorbreken en wilde dingen anders. Ik snap ook dat het voor hem aba ca dabra is als ik begin over mijn innerlijke kind en mijn volwassen ik . Dat ik codepent ben en verslaafd aan deze relatie. Ben er overigens er ook van overtuigd dat hij dat ook is. Hij heeft mij nodig om zijn oude pijn in stand te houden. ( weet niet of ik het zo goed uitleg)

Gisteren gaf hij aan in therapie te willen voor zijn woedeuitbarstingen.  

Maar ik ben sceptisch. Dit gaat al jaren zo. En ik ben daar zelf in meegegaan hoor. Maar kan nu begrijpen waarom ik nooit weg gegaan ben. Eigenlijk wist ik vroeger al dat hij niet goed voor me was. Ik had gisteren wat dingen gelezen toevallig op het forum opgezocht. Over partners met woede uitbarstingen. Ik heb dingen gelezen en moest ook wel huilen.  Ik had verdriet om wat ik mee gemaakt had. En dat is alleen maar goed heb ik geleerd. Ook een podcast weer geluisterd. Zeer herkenbaar.

Maar voor nu heb ik gezegd dat ik erover na wil denken. Ik zeg niet meteen Ja. Mijn innerlijke kind had meteen al ja gezegd. Mijn volwassen ik denk daar toch even anders over.

S.ndra schreef op 21-05-2024 om 03:32:

[..]

Hier worstel ik nu heel erg mee. De ontrouw is bij ons veel langer geleden. Daar ben ik op zich wel overheen. Ik vertrouw hem ook wel dat hij niet meer vreemd gaat. Maar hij doet weinig eraan om een goede relatie te hebben met mij, om meer of een betere verbinding te krijgen samen. Hij wilde verder gaan met mij omdat hij van mij hield, maar het is nu zo liefdeloos.

Bespreek je dit wel met hem? Waarom zijn wij samen? En stel jezelf ook eens die vraag. Wat heb je daarin concreet van hem nodig. Wat moet hij doen of laten binnen deze relatie? 

En houden van zegt natuurlijk vrij weinig. Houden van doe je van tal van mensen (je kinderen, ouders, goede vrienden etc). Wat maakt dat hij echt van jou als partner kan houden? Liefdeloos klinkt alsof hij gewoon weer verder is gegaan. Terug in een comfortabel leven met jou en niet teveel moeite doen. Wil jij zo oud worden? 

Izza schreef op 21-05-2024 om 09:48:

Mensen veranderen en ontwikkelen zich natuurlijk gedurende hun leven. In een (zeer) lange relatie kan je dan op een punt komen (en vaak zelfs vaker dan een keer) dat jullie ontwikkeling niet gelijk loopt. De ene persoon gaat sneller de andere staat stil. Of mensen gaan verschillende kanten op. Het is heel ingewikkeld om levenslang iemand te vinden die op hetzelfde niveau zit als jij. Dat kan je ook bijna niet verwachten van een ander. De meeste mensen accepteren dat zoals het is. Of zoeken andere personen waarmee ze dit kunnen delen (denk aan collega's, vrienden, mensen met dezelfde sport of hobby). Maar als het intimiteit of seksualiteit betreft is dat opeens een probleem. In een monogame relatie kan je dat niet zomaar elders zoeken. Erover in gesprek gaan is raadzaam. Maar je kunt die ander niet veranderen. Als iemand bijvoorbeeld eerder redelijk vlak, niet romantische of zelfs liefdeloos was zal dat niet opeens anders zijn. En bedenk dat een affaire ook zijn redenen heeft gehad. Iemand doet dat niet zomaar. Hij of zij was niet gelukkig in de relatie en stond open voor anderen om dat mee te delen. Dat is een bewuste keuze. Je kunt er namelijk ook voor kiezen zaken te bespreken binnen je relatie. Maar iets heeft hem of haar daarvan weerhouden.

Dat je weer samenkomt wil niet altijd zeggen dat de relatie weer goed is. Er zijn immers onderliggende problemen die je moet aanpakken. In de praktijk gebeurt dat vaak niet maar vervallen mensen in oude patronen.

Ik denk dat je hier zeker een punt hebt. 

Als ik naar mijn persoonlijke situatie kijk denk ik dat ik altijd in mijn achterhoofd verlang naar de gevoel wat ik ervaarde dat we uit elkaar waren. Vrijheid en vrij zijn. Niemand die op je let. Niemand die zich aangesproken voelt etc etc. Doen en laten wat ik wilde.  

Ik heb dit in het begin gedeeld met man dat we samen verder gingen en ik ben in de overtuiging dat hij mij dat gevoel ook gunt maar denk dat het lastig zoniet onmogelijk is om dit in een relatie met hem te kunnen ervaren. Die patronen zij ln zo verweven met ons. Ik merk dat ik weer terug val naar overlevings mechanismen om me staande te houden. En dat hoeft maar 1 gezichtsuitdrukkingen te zijn waardoor ik dat gevoel krijg.

Het vreemdgaan. Ik heb daar ook over nagedacht. Het gebeurde in een jaar waar ik best heel veel leuke dingen deed. Met vriendinnen. We hadden zelf wat leuke dingen. Hele leuke verassing voor mijn 50e verjaardag door vriendinnen. Ik kan me nog herinneren dat ik een gevoel had. Ik heb nog uitgesproken naar man dat ik me goed voelde en ook het gevoel. Ik mag er ook zijn. 

Wat ik me dan af ga vragen. Kon hij dat niet hebben ofzo. Hij deed altijd precies waar hij zin in had. Festivals etc etc gunde ik hem altijd. 

Maar goed het is best ingewikkeld en ik kan het me bijna niet voorstellen dat iemand daar dan zo mee om zou kunnen gaan.

Yessie2000 schreef op 08-05-2024 om 09:45:

[..]

Bij man was het een gebrek aan aandacht in zijn jeugd en door zijn uiterlijk kreeg hij vanaf 16 jaar veel aandacht van vrouwen, iets was een heel fijn gevoel gaf. Waar hij aan verslaafd raakte om zijn innerlijke kind te troosten.

Bij ons heeft het onze hele relatie beïnvloed (niet continue gelukkig), maar wel heel lang. Dus niet dat het eerst goed zat en er toen een affaire was. Het was een soort schaduw pad dat hij naast ons leven bewandelde (dat hij afsloot als hij thuis was). 

Ik ben nieuw op dit forum. Herken dit erg in het gedrag van mijn partner (F39). Vroeger  voor onze relatie veel korte relaties om herkenning te krijgen omdat dit een gemis is uit de jeugd. En vooral via sex contact blijven houden met deze mannen. Het is tenslotte een vrouw. 

Tijdens onze relatie is het jaren goed gegaan maar in onze mindere fase van 2 jaar is het op zoek gaan naar herkenning weer begonnen. En uiteraard heeft een man hier gebruik van gemaakt. Hier ben ik achter gekomen en nu hebben we dus een crisis thuis.

Deze man wilde slechts één nacht en niet meer maar ze heeft wel contact gehouden om naar complimentjes te vissen.

Izza schreef op 21-05-2024 om 09:48:

Mensen veranderen en ontwikkelen zich natuurlijk gedurende hun leven. In een (zeer) lange relatie kan je dan op een punt komen (en vaak zelfs vaker dan een keer) dat jullie ontwikkeling niet gelijk loopt. De ene persoon gaat sneller de andere staat stil. Of mensen gaan verschillende kanten op. Het is heel ingewikkeld om levenslang iemand te vinden die op hetzelfde niveau zit als jij. Dat kan je ook bijna niet verwachten van een ander. De meeste mensen accepteren dat zoals het is. Of zoeken andere personen waarmee ze dit kunnen delen (denk aan collega's, vrienden, mensen met dezelfde sport of hobby). Maar als het intimiteit of seksualiteit betreft is dat opeens een probleem. In een monogame relatie kan je dat niet zomaar elders zoeken. Erover in gesprek gaan is raadzaam. Maar je kunt die ander niet veranderen. Als iemand bijvoorbeeld eerder redelijk vlak, niet romantische of zelfs liefdeloos was zal dat niet opeens anders zijn. En bedenk dat een affaire ook zijn redenen heeft gehad. Iemand doet dat niet zomaar. Hij of zij was niet gelukkig in de relatie en stond open voor anderen om dat mee te delen. Dat is een bewuste keuze. Je kunt er namelijk ook voor kiezen zaken te bespreken binnen je relatie. Maar iets heeft hem of haar daarvan weerhouden.

Dat je weer samenkomt wil niet altijd zeggen dat de relatie weer goed is. Er zijn immers onderliggende problemen die je moet aanpakken. In de praktijk gebeurt dat vaak niet maar vervallen mensen in oude patronen.

'Erover in gesprek gaan is raadzaam.' mijns inziens is dit een verplichting naar je partner. Je hebt andere behoeftes en als je dit niet bespreekbaar maakt in je relatie groei je uit elkaar. Dan barst de bom vroeg of laat.

Izza schreef op 21-05-2024 om 09:48:

Mensen veranderen en ontwikkelen zich natuurlijk gedurende hun leven. In een (zeer) lange relatie kan je dan op een punt komen (en vaak zelfs vaker dan een keer) dat jullie ontwikkeling niet gelijk loopt. De ene persoon gaat sneller de andere staat stil. Of mensen gaan verschillende kanten op. Het is heel ingewikkeld om levenslang iemand te vinden die op hetzelfde niveau zit als jij. Dat kan je ook bijna niet verwachten van een ander. De meeste mensen accepteren dat zoals het is. Of zoeken andere personen waarmee ze dit kunnen delen (denk aan collega's, vrienden, mensen met dezelfde sport of hobby). Maar als het intimiteit of seksualiteit betreft is dat opeens een probleem. In een monogame relatie kan je dat niet zomaar elders zoeken. Erover in gesprek gaan is raadzaam. Maar je kunt die ander niet veranderen. Als iemand bijvoorbeeld eerder redelijk vlak, niet romantische of zelfs liefdeloos was zal dat niet opeens anders zijn. En bedenk dat een affaire ook zijn redenen heeft gehad. Iemand doet dat niet zomaar. Hij of zij was niet gelukkig in de relatie en stond open voor anderen om dat mee te delen. Dat is een bewuste keuze. Je kunt er namelijk ook voor kiezen zaken te bespreken binnen je relatie. Maar iets heeft hem of haar daarvan weerhouden.

Dat je weer samenkomt wil niet altijd zeggen dat de relatie weer goed is. Er zijn immers onderliggende problemen die je moet aanpakken. In de praktijk gebeurt dat vaak niet maar vervallen mensen in oude patronen.

Ben ik niet helemaal met je eens. Ik denk niet dat er altijd "iets" moet ontbreken, om een affaire aan te gaan eerlijk gezegd. 

Sterkte Sander. In begin van crisis is het soms heel heftig en zwaar. Belangrijkste is dat jouw partner zelf ziet hoe het zo gelopen is.

EENS dat het een verplichting is als partner dat je andere behoeftes hebt of ergens gefrustreerd over bent. Mijn man is hier ook heel erg van overtuigd. Hij durfde dit destijds niet, bang dat ik dit niet zou begrijpen of zijn mening niet zou respecteren. Is ook iets uit jeugd ... een overtuiging dat zijn mening niet telde. Dat hij het nooit goed deed en meer van dit soort negatieve gedachten. En deze waren heel goed verborgen, aan de buitenkant zag ik een zelfverzekerde man die het allemaal goed voor elkaar leek te hebben. 
Hij had zichzelf er van overtuigd dat hij de affaire nodig had om zichzelf beter te voelen. Maar het tegenovergestelde is waar. Hij ging zich steeds slechter voelen en had de aandacht van de affaire dan weer nodig om weer een soort oppepper te krijgen. Lijkt bijna op een drugsverslaving. Je weet dat het niet goed voor je is en dat het je nergens brengt. En toch ga je ermee door. Alsof je gevangen bent in een rad.

Yessie2000 schreef op 22-05-2024 om 15:57:

Sterkte Sander. In begin van crisis is het soms heel heftig en zwaar. Belangrijkste is dat jouw partner zelf ziet hoe het zo gelopen is.

EENS dat het een verplichting is als partner dat je andere behoeftes hebt of ergens gefrustreerd over bent. Mijn man is hier ook heel erg van overtuigd. Hij durfde dit destijds niet, bang dat ik dit niet zou begrijpen of zijn mening niet zou respecteren. Is ook iets uit jeugd ... een overtuiging dat zijn mening niet telde. Dat hij het nooit goed deed en meer van dit soort negatieve gedachten. En deze waren heel goed verborgen, aan de buitenkant zag ik een zelfverzekerde man die het allemaal goed voor elkaar leek te hebben.
Hij had zichzelf er van overtuigd dat hij de affaire nodig had om zichzelf beter te voelen. Maar het tegenovergestelde is waar. Hij ging zich steeds slechter voelen en had de aandacht van de affaire dan weer nodig om weer een soort oppepper te krijgen. Lijkt bijna op een drugsverslaving. Je weet dat het niet goed voor je is en dat het je nergens brengt. En toch ga je ermee door. Alsof je gevangen bent in een rad.

Sta je ook stil bij het feit dat je de stelling ‘once a cheater always a cheater’ meer kracht geeft op deze manier; gooien op een verslaving. Volgende keer dat hij vreemdgaat, ja dan weet je dat een verslaving is en kun je het hem niet kwalijk nemen. Het is een chronische ziekte. Een verslaafde of verslavingsgevoelige kan altijd een terugval krijgen. Er zijn weinig mannen/vrouwen die eerlijk toegeven waarom ze een affaire hebben gehad nadat ze betrapt zijn. Vergeet ook niet dat je partner niet alleen jou maar ook zijn affaire partner heeft voorgelogen al die tijd. Het is niet onbewust hoor een affaire aangaan en het is zeker niet alleen omdat je slecht over jezelf voelt en een oppepper nodig hebt. Het ontstaat meestal omdat er gevoelens zijn ontwikkeld voor een ander, dit is iets wat we liever als partner niet willen horen/accepteren. In theorie wordt er vaak gezegd dat je er samen sterker uitkomt na een affaire maar ik heb het nog niet meegemaakt in mijn omgeving dat een relatie echt herstelt na een affaire. De meeste die na een affaire toch blijven en afstand nemen van hun affaire partner, die doen dat niet omdat ze opeens heel veel van hun partner houden maar meer omdat ze alles wat ze hebben opgebouwd niet kwijt willen raken. De affaire blijft altijd in hun achterhoofd en als ze de stap niet zetten voor wat voor reden dan ook, zullen zich altijd afvragen hoe de relatie met de affaire partner zou zijn. Sommige, krijgen zelf spijt van hun besluit om te blijven  en de relatie loopt meestal na een tijdje stuk. 100% vergeven voor het vreemdgaan doe je als bedrogen partner ook niet, ook al kun jezelf dit overtuigen. Tussen weggaan en blijven, vind ik blijven de moeilijke keuze! 

In mijn geval kan ik niet echt spreken van een affaire denk ik. Het was een one-night stand met daarna virtueel (chat) contact voor een paar maanden. Emotioneel vreemdgaan noem ik het. Dit kon ze makkelijk afsluiten door een afsluitend bericht te sturen en het te archiveren/verwijderen omdat de intensiteit toch al wat was uitgedoofd. De andere kant had er ook al snel vrede mee dat het stopte.

Donna,
Ja, in mijn geval was het inderdaad eens een bedrieger, altijd een bedrieger. Ook al in vorige relaties die hij had. Tot het moment hij inzag waarom hij dit deed, de diepere reden. Zelf kon hij dit niet zien, omdat hij er midden in zat en het gedrag al in vroege jeugd begon. Pas in de crisis werd hij gedwongen naar zichzelf te gaan kijken en op onderzoek te gaan. 
Elk geval is weer anders. De pijn voor de andere partij altijd groot.
In ons geval was het voor hemzelf altijd heel duidelijk dat zijn gezin op 1 stond en dat hij nooit met de affaire partner verder wilde. Het was voor hem echt een uitvlucht van de realiteit, een soort ontlading.  Hij maakte zichzelf zelfs wijs dat hij best trouw aan mij was. Ik weet hoe dit klinkt...
Het is soms echt heel raar hoe je brein kan werken. 

En als ik naar mezelf kijk. Ik heb mijn intuïtie jarenlang genegeerd. Dat ga ik nooit meer doen....

Yessie2000 schreef op 23-05-2024 om 14:20:

Donna,
Ja, in mijn geval was het inderdaad eens een bedrieger, altijd een bedrieger. Ook al in vorige relaties die hij had. Tot het moment hij inzag waarom hij dit deed, de diepere reden. Zelf kon hij dit niet zien, omdat hij er midden in zat en het gedrag al in vroege jeugd begon. Pas in de crisis werd hij gedwongen naar zichzelf te gaan kijken en op onderzoek te gaan.
Elk geval is weer anders. De pijn voor de andere partij altijd groot.
In ons geval was het voor hemzelf altijd heel duidelijk dat zijn gezin op 1 stond en dat hij nooit met de affaire partner verder wilde. Het was voor hem echt een uitvlucht van de realiteit, een soort ontlading. Hij maakte zichzelf zelfs wijs dat hij best trouw aan mij was. Ik weet hoe dit klinkt...
Het is soms echt heel raar hoe je brein kan werken.

En als ik naar mezelf kijk. Ik heb mijn intuïtie jarenlang genegeerd. Dat ga ik nooit meer doen....

Je weet wat je te doen staat. Je kunt de inspanningen van je partner ondersteunen om het gedrag van “once a cheater always a cheater” te veranderen, maar de inspanning komt uiteindelijk van hemzelf. Als hij op termijn niet veranderd of de schade veroorzaakt door zijn gedrag niet kan inzien, dan moet je alvast nadenken waar je grens ligt. 
En je gevoel zeker niet negeren!

Sander2k24 schreef op 22-05-2024 om 18:05:

In mijn geval kan ik niet echt spreken van een affaire denk ik. Het was een one-night stand met daarna virtueel (chat) contact voor een paar maanden. Emotioneel vreemdgaan noem ik het. Dit kon ze makkelijk afsluiten door een afsluitend bericht te sturen en het te archiveren/verwijderen omdat de intensiteit toch al wat was uitgedoofd. De andere kant had er ook al snel vrede mee dat het stopte.

Noem het hoe je het noemen wil natuurlijk, maar emotioneel vreemdgaan heeft wel een wat andere betekenis dan met iemand het bed in duiken, ook al was het 1 keer. 

Yessie, zeer herkenbaar allemaal. Ik noem het tegenwoordig dan ook de afhankelijkheidsrush naar aandacht, zoveel als het maar kon.

Ik geloof ondanks alles wat er gebeurd is, dat herstel echt plaats kan vinden, als je beide bereid bent het bijltje er niet bij neer te leggen en je beide de motivatie hebt, al is het maar een mini muizen beetje. Mijn man is een zoveel fijner mens geworden, onder andere liever geworden naar zichzelf toe. Wat mij ook veel vertrouwen heeft gegeven omdat hem dit ook veel weerbaarder heeft gemaakt, het zelfvertrouwen wat hij nu voelt dat hij die aandacht helemaal niet altijd nodig heeft maar het veel meer uit zichzelf kan halen, zijn focus op allerlei andere dingen heeft liggen en toekomst gericht. Met regelmaat zeggen we nog tegen elkaar dat wanneer je zoiets samen doorstaat met alle pijn van dien, we op dit moment eigenlijk van elkaar weten dat we beide geloven dat we echt samen verder willen.

Hoi Sander, heb je het idee dat het een aandachtshunkering is? Weet je wat er aan vooraf gaat wanneer ze hier weer naar op zoek gaat? Veel sterkte. Wat verdrietig en moelijk voor je.