Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
Persephone schreef op 28-01-2024 om 12:47:
[..]
He-le-maal mee eens; zo zie ik het ook.
De vragen die ik Bir-F zie stellen omtrent het al dan niet hebben van narcisme van haar ex-man, zie ik ook wel in dat licht. De vreemdganger die vertrekt heeft redenen nodig om zijn/haar gedrag goed te praten, en de achterblijver heeft redenen nodig om dat gedrag te verklaren. De vertrekkende vreemdganger zegt dus dat het huwelijk al tijdenlang niet goed was, en de achterblijver gaat denken dat de ex een narcist is. Nu kan dat allebei in sommige gevallen ook heus wel waar zijn, maar ik denk vooral dat beide zaken voortkomen uit de behoefte redenen voor gedrag te bedenken.
Zo zie ik het ook. En in je zoektocht naar een verklaring doe je dus zelf eigenlijk precies hetzelfde: je ziet je partner en zijn gedrag niet zoals het werkelijk is, maar gebruikt het om je eigen beeld te bevestigen. Als het lukt om alleen te focussen op je eigen rol en, dan maakt het eigenlijk helemaal niet meer uit waarom hij doet wat hij doet. Je ziet het gedrag van een afstandje en doet zelf je eigen ding voor jezelf en de kinderen. Of hij nou iets positiefs doet of negatiefs, je blijft bij jezelf. Ik ben daar nog niet. Ik ga ook niet aan een andere partner beginnen voordat ik daar ben met hem. Als ik het met hem kan, dan kan ik het bij iedereen.
MRI schreef op 28-01-2024 om 12:51:
[..]
Dat zou ook in de richting van verborgen narcisme kunnen gaan. Opnieuw, geen diagnose maar om je licht op te steken:
https://www.youtube.com/watch?v=BCeQTO-h6fk
Ik herken dit heel erg. Denk dan ook dat deze eigenschappen bij mij man er altijd al zitten, maar dat ze in tijden van crisis veel zichtbaarder worden.
Pief schreef op 28-01-2024 om 15:46:
[..]
Zo zie ik het ook. En in je zoektocht naar een verklaring doe je dus zelf eigenlijk precies hetzelfde: je ziet je partner en zijn gedrag niet zoals het werkelijk is, maar gebruikt het om je eigen beeld te bevestigen. Als het lukt om alleen te focussen op je eigen rol en, dan maakt het eigenlijk helemaal niet meer uit waarom hij doet wat hij doet. Je ziet het gedrag van een afstandje en doet zelf je eigen ding voor jezelf en de kinderen. Of hij nou iets positiefs doet of negatiefs, je blijft bij jezelf. Ik ben daar nog niet. Ik ga ook niet aan een andere partner beginnen voordat ik daar ben met hem. Als ik het met hem kan, dan kan ik het bij iedereen.
Maar wel is het tricky op het moment dat ex jou juist bewerkt heeft op dat stuk wat jou deel is, om je dan daar op te gaan richten. Het kan echt nodig zijn, om dan wel te gaan zien of daar ongezonde processen zijn geweest, waardoor jijzelf niet eens meer weet of je nou met je eigen blik of met die van je ex naar jezelf kijkt.
MRI schreef op 28-01-2024 om 13:13:
[..]
De diagnose narcisme kan heel nuttig zijn om chocola te maken van alle vraagtekens waar je als partner mee bent blijven zitten. Dat heeft bij mij geholpen. Maar er zijn zoveel vormen van vreemd gedrag bij mensen dat om te weten of je wel of niet verder kan met iemand een diagnose eigenlijk niet nodig is. Het enige wat telt is: hoe voel ik me in de relatie met deze persoon?
Opgebruikt en weggegooid als oud vuil met de boodschap dat het allemaal mijn schuld was.
De laatste keer dat ik in een echt gesprek met hem was, liet me ook weer leeggezogen achter. Duurde 3 dagen voor ik het kon duiden wat het was. Zelfs als ik duidelijk vertel wat mijn grens is (ik kan jou hier niet mee helpen. Meerdere keren herhaald.) weet hij door als een onbeholpen persoon die het ook allemaal niet weet en kan, op een of ander manier toch mijn hulp te krijgen.
Na het filmpje over verborgen narcisme, kwam ik bij een filmpje over je eigen grenzen bewaken. Dat is meer helpend voor mijzelf, denk ik. Maar ook hartstikke ingewikkeld en maakt toch dat ik ook weer terug ga kijken: bewaakte ik mijn grenzen niet? (Nee, duidelijk niet) Maar werd er ook niet steeds tegenaan geduwd? (Ja, zeker wel)
Ik heb wel eens ergens gehoord dat ik wensen aangaf ipv grenzen. Ik heb het idee, de overtuiging, dat je in een liefdevolle relatie of in een goede vriendschap niet je grenzen hoeft te bewaken. Dat het over en weer vanzelf gaat. Klopt misschien niet, he. Maar dat is wel hoe ik deed.
Bir_F schreef op 28-01-2024 om 18:17:
[..]
Opgebruikt en weggegooid als oud vuil met de boodschap dat het allemaal mijn schuld was.
De laatste keer dat ik in een echt gesprek met hem was, liet me ook weer leeggezogen achter. Duurde 3 dagen voor ik het kon duiden wat het was. Zelfs als ik duidelijk vertel wat mijn grens is (ik kan jou hier niet mee helpen. Meerdere keren herhaald.) weet hij door als een onbeholpen persoon die het ook allemaal niet weet en kan, op een of ander manier toch mijn hulp te krijgen.
Na het filmpje over verborgen narcisme, kwam ik bij een filmpje over je eigen grenzen bewaken. Dat is meer helpend voor mijzelf, denk ik. Maar ook hartstikke ingewikkeld en maakt toch dat ik ook weer terug ga kijken: bewaakte ik mijn grenzen niet? (Nee, duidelijk niet) Maar werd er ook niet steeds tegenaan geduwd? (Ja, zeker wel)
Ik heb wel eens ergens gehoord dat ik wensen aangaf ipv grenzen. Ik heb het idee, de overtuiging, dat je in een liefdevolle relatie of in een goede vriendschap niet je grenzen hoeft te bewaken. Dat het over en weer vanzelf gaat. Klopt misschien niet, he. Maar dat is wel hoe ik deed.
Ja dat is het lastige met die uitspraak van 'je moet grenzen aangeven'. Ik heb wel eens tegen een therapeut (toen ik nog probeerde met ex te gaan) gezegd "ja als je grenzen aangeeft, stop je misschien wat je niet wilt, maar je krijgt nog niet wat je wel wilt". Daar hadden ze dan geen antwoord op.
Ik gaf wel grenzen aan, vrij stellige ook, maar dat hielp niet hoor. Wensen aangeven ook niet trouwens.
Pief schreef op 28-01-2024 om 15:46:
[..]
Zo zie ik het ook. En in je zoektocht naar een verklaring doe je dus zelf eigenlijk precies hetzelfde: je ziet je partner en zijn gedrag niet zoals het werkelijk is, maar gebruikt het om je eigen beeld te bevestigen. Als het lukt om alleen te focussen op je eigen rol en, dan maakt het eigenlijk helemaal niet meer uit waarom hij doet wat hij doet. Je ziet het gedrag van een afstandje en doet zelf je eigen ding voor jezelf en de kinderen. Of hij nou iets positiefs doet of negatiefs, je blijft bij jezelf. Ik ben daar nog niet. Ik ga ook niet aan een andere partner beginnen voordat ik daar ben met hem. Als ik het met hem kan, dan kan ik het bij iedereen.
Dat is het inderdaad helemaal waar, het brein gaat op de overlevingsstand anders kun je het niet verwerken. Zelf ook mee gemaakt. 
Thera schreef op 28-01-2024 om 16:00:
[..]
Maar wel is het tricky op het moment dat ex jou juist bewerkt heeft op dat stuk wat jou deel is, om je dan daar op te gaan richten. Het kan echt nodig zijn, om dan wel te gaan zien of daar ongezonde processen zijn geweest, waardoor jijzelf niet eens meer weet of je nou met je eigen blik of met die van je ex naar jezelf kijkt.
Dat is precies wat ik bedoel. Bij mezelf blijven in plaats van beïnvloed worden door die ongezonde processen.
Als iemand je ex is moet je voor jezelf kiezen. Niet bezig blijven met verklaringen voor zijn of haar gedrag. Of het stellen van een diagnose. Totaal zinloos (het maakt de situatie niet anders). En zonde van je tijd. Kijk naar jezelf en je eigen leven en maak je los van een ander.
Izza schreef op 28-01-2024 om 23:31:
Als iemand je ex is moet je voor jezelf kiezen. Niet bezig blijven met verklaringen voor zijn of haar gedrag. Of het stellen van een diagnose. Totaal zinloos (het maakt de situatie niet anders). En zonde van je tijd. Kijk naar jezelf en je eigen leven en maak je los van een ander.
Jij lijkt wel een man. Hup. Laatje dicht en doorgaan. Alsof wat er gebeurt is geen invloed heeft op het nu met iemand gaat.
MRI schreef op 28-01-2024 om 19:12:
[..]
Ja dat is het lastige met die uitspraak van 'je moet grenzen aangeven'. Ik heb wel eens tegen een therapeut (toen ik nog probeerde met ex te gaan) gezegd "ja als je grenzen aangeeft, stop je misschien wat je niet wilt, maar je krijgt nog niet wat je wel wilt". Daar hadden ze dan geen antwoord op.
Ik gaf wel grenzen aan, vrij stellige ook, maar dat hielp niet hoor. Wensen aangeven ook niet trouwens.
Wat een goeie is dat.
Ik verzuchtte eens tegen een vriendin dat ik zo graag zou hebben dat een man niet steeds mijn grenzen zou overschrijden. Zij antwoordde daarop dat ze mij een man toewenste bij wie ik geen grenzen zou moeten aangeven. Vond ik ook een mooie; als ik al ooit nog eens aan de man ga is dat hetgeen ik mezelf gun.
elledoris schreef op 29-01-2024 om 09:09:
[..]
Jij lijkt wel een man. Hup. Laatje dicht en doorgaan. Alsof wat er gebeurt is geen invloed heeft op het nu met iemand gaat.
Natuurlijk heeft dat wel invloed, maar het is denk ik zinvoller voor jezelf om het gedrag bij die man te laten en onder de loep te nemen waarom JIJ op dat gedrag reageerde zoals je deed en waarom aangegeven maar overschreden grenzen dan geen reden waren voor JOU om iets anders te doen dan je altijd deed etc. Volgens mij is dat precies wat Izza bedoelde: verklaringen zoeken voor het gedrag van die ander maakt de situatie niet anders. Naar je eigen gedrag kijken en nadenken over wat je in het vervolg anders zou doen, is daarentegen zinvoller. Heeft niks met laatjes en hoppa doorgaan te maken, maar met op een constructieve manier met de situatie omgaan.
Ik was daar destijds ook enorm slecht in hoor, en ben tijdenlang bezig geweest met het zoeken naar verklaringen voor het gedrag van mijn ex-man. Pas toen een eventuele verklaring me niets meer kon schelen en ik dus stopte met daarover piekeren/googlen/praten, ging het beter met me en kon ik weer vooruit kijken.
Izza schreef op 28-01-2024 om 23:31:
Als iemand je ex is moet je voor jezelf kiezen. Niet bezig blijven met verklaringen voor zijn of haar gedrag. Of het stellen van een diagnose. Totaal zinloos (het maakt de situatie niet anders). En zonde van je tijd. Kijk naar jezelf en je eigen leven en maak je los van een ander.
Ja dat is natuurlijk zo, je moet het achter je laten. Maar de werking van een double bind/ trauma bond kan nog ver na de scheiding zich doen gelden. Mensen kunnen niet altijd makkelijk 1-2-3 zich van wat er gebeurd is afwenden.
Een ander iets wat meespeelt in het lang blijven 'hangen' in nadenken over de voorbije relatie, is dat het ook een traumarespons kan zijn, een teken dat je je te diep hecht, bij een scheiding in een eenzame realiteit terecht komt waarbij er een soort reactie van je brein is dat er over nadenken ten minste nog iets van verbinding met iemand ergens geeft. In de realiteit slaat het natuurlijk nergens op want je wilt die persoon niet eens meer zien of spreken. Maar de mens, of althans de meeste mensen willen een diepere verbinding, we zijn ook kuddedieren en je brein lost het op deze manier wat onhandig op. Als mensen kampen met zo'n ingewikkelde hechting uit de jeugd icm eenzaamheid van dit moment, kan je tegen ze zeggen: kom op je moet door hoor, zonde van je leven. En dan heb je helemaal gelijk, Maar je heb tevens geen notie van de interne processen die kunnen spelen.
Persephone schreef op 29-01-2024 om 10:44:
[..]
Wat een goeie is dat.
Ik verzuchtte eens tegen een vriendin dat ik zo graag zou hebben dat een man niet steeds mijn grenzen zou overschrijden. Zij antwoordde daarop dat ze mij een man toewenste bij wie ik geen grenzen zou moeten aangeven. Vond ik ook een mooie; als ik al ooit nog eens aan de man ga is dat hetgeen ik mezelf gun
Ja een mooie uitspraak van die vriendin. Ik bedoelde trouwens toen ik dat ooit zei: als ik mijn grens aangeef, doet hij misschien wat minder manipuleren, maar het betekent niet dat hij ook wat zorgzamer is.
Pief schreef op 28-01-2024 om 21:47:
[..]
Dat is precies wat ik bedoel. Bij mezelf blijven in plaats van beïnvloed worden door die ongezonde processen.
Ik heb hier eens over nagedacht.. 🫣
Het is toch ook altijd zo dat gedrag van iemand anders jou beïnvloed. Actie-reactie.
Dus als je dan even bij het grenzen aangeven blijft en mijn idee dat in een liefdevolle relatie je dan niet standvastig je grenzen hóeft te bewaken. Want je leeft vanuit de onbewuste overtuiging dat de ander ook het beste met jou voorheeft, dat wensen aangeven genóeg zou moeten zijn, omdat de ander van je houdt en jou ook gelukkig en blij wilt zien. Zoals jijzelf andersom wel probeert. Dat de ander jou ook iets gunt, wat jij graag wil.
Je hoort of ziet een wens en kijkt of je daarin tegemoet kan komen. En nog een. En nog een. En nog een. En in eerste instantie is dat allemaal goed en wel, tot het uit balans raakt. Het is er andersom niet. Geen wederkerigheid. Geen tegemoetkomen van jouw wens, van iets wat jou gelukkig maakt.
En dan komt, ook onbewust, dat je nee gaat zeggen tegen wensen. En je probeert een grens. En dan als reactie wordt er geduwd tegen die grens. En geduwd. En weer. Altijd. En je geeft eens toe en nog eens, want nog steeds wil je de ander gelukkig zien. Een grensje hier overschreden en een grensje daar. En hoe erg is het nou, eens iets doen wat de ander fijn vindt? Je wilt toch samen gelukkig zijn?
Volgens mij zit niet het probleem in geen grenzen aangeven, maar in degene die steeds tegen grenzen duwt. Opnieuw en opnieuw. Degene die wel steeds wensen aangeeft en ingewilligd wil krijgen, maar andersom niet.
En jouw reactie blijft niet respectvol, je raakt gefrustreerd. Tenminste, ik kan wel beamen dat dat bij mij gebeurt is. En dan ging het ineens over mijn reactie, die niet oké was. Ipv over ‘ja hallo, ik gaf een grens aan en jij respecteert die niet’.
En je raakt er van in de war, je praat langs elkaar heen. Ik was aan het sorry zeggen voor mijn reactie, want ja dat klopt eigenlijk wel. Ik zou niet zo fel moeten reageren, maar rustig praten. Ik ga beter mijn best doen.. En hup, daar was ik weer braaf terug in mijn ‘rol’ geduwd.
Je ziet het alleen zelf niet als je er midden in zit. Je zit er te dicht met je neus bovenop. Je gunt de ander toch geluk.
En eigenlijk als je dan nog een stapje verder gaat, bedenk ik me nu, begint het allemaal met degene die ‘besluit’ dat de ander haar wensen er niet toe doen. Maar wel even vergeet te vertellen dat die wensen hem aan zijn kont kunnen roesten en dat alleen zijn wensen belangrijk zijn.
En wat me nu dus nog steeds zo in de war maakt, is dat ik dit denk te zien en dat hij daar nul komma nul seconden over na heeft gedacht sindsdien. En als ik het aangaf, vragen stelde, bevestiging zocht van ‘is dit wat gebeurde?’ dat hij bij hoog en bij laag volhield dat het niet waar is. Het lag aan mij en aan mijn ‘ik’.
Bir_F schreef op 30-01-2024 om 09:52:
[..]
Volgens mij zit niet het probleem in geen grenzen aangeven, maar in degene die steeds tegen grenzen duwt. Opnieuw en opnieuw. Degene die wel steeds wensen aangeeft en ingewilligd wil krijgen, maar andersom niet.
En wat me nu dus nog steeds zo in de war maakt, is dat ik dit denk te zien en dat hij daar nul komma nul seconden over na heeft gedacht sindsdien. En als ik het aangaf, vragen stelde, bevestiging zocht van ‘is dit wat gebeurde?’ dat hij bij hoog en bij laag volhield dat het niet waar is. Het lag aan mij en aan mijn ‘ik’.
Hoi, ik heb even geknipt in je reactie omdat die zo lang was. Bold: ja ik ben het metje eens hoor grotendeels. Er wordt heel vaak gedaan of degene die empatisch is en geeft in een relatie het probleem is. Maar het is toch niet meer dan logisch en normaal dat je fijne dingen voor de ander doet zonder meteen wat terug te verwachten? En dat je niet meteen op wederkerigheid zit te wachten maar denkt 'ah dat komt wel eens een keer'. Maar het komt niet of weinig en op een gegeven moment is het een ingesleten patroon.
Kwestie is dat therapeuten en over het algemeen mensen die psychologische begeleiding doen geen interventie kunnen plegen bij de gene die niet wederkerig is. Het is makkelijker om te zeggen: jij moet je grenzen stellen bij de gever dan tegen de eeuwige ontvanger te zeggen: ga jij nu ook eens zorgzaam en wederkerig zijn. Meestal zien laatsten ook het probleem niet want ja, recht zo die gaat, laat maar komen die aandacht en empathie.
Het is ook gewoon een niche voor therapeuten: al die dames (meestal) die wel hard willen werken aan zichzelf teneinde nu eens echt een wederkerige relatie te krijgen. Dus ze gaan zeggen 'wat is dat in jou dat je zo'n relatie hebt, dat je geen grenzen stelt?" En die gevers gaan daar heel hard over nadenken zoals jij en ik ook doen.
Maar ik zei het hierboven al: als je grenzen stelt, stop je misschien wat je niet wilt, maar je krijgt nog niet wat je wel wilt.
Ik heb vaak gedacht in mijn eigen relaties en als ik andere bezag: als die ene stopt met te veel geven en haar grenzen aangeeft, houdt de relatie gewoon op. Want die ander gaat dat niet oppakken. En of dat uit entitlement of uit onvermogen is, doet er niet eens zoveel toe. Feit is dat die persoon het niet als probleem ervaart dus er ook niet aan wil werken
Dus ja: ik vind ook dat het probleem voor zeker 50 % bij die persoon ligt. Maar ik zou je willen aanraden te stoppen met hem daarvan te willen overtuigen. Dat overdenken helpt niet. Het enige wat je kan doen is naar zijn gedrag kijken en daar de conclusies uit trekken.
