Verder na ontrouw - deel 8

MRI schreef op 30-01-2024 om 10:45:

[..]

Dat overdenken helpt niet. Het enige wat je kan doen is naar zijn gedrag kijken en daar de conclusies uit trekken.

Klopt, dat vergat ik of ik zag het niet. Ik ging uit van dat hij ook goede intenties en de capaciteiten had, geloofde daar werkelijk in. 

Ik probeer hem niet meer te overtuigen, hoor. Ik heb het heel druk met mijn grens bewaken dat ik hem niet kan helpen in zijn relatie met de kinderen. Ging ik gisteren al weer de fout mee in. Hij duwde en ik tuinde er weer in. 😣 

Eigenlijk wil ik in relaties met wie dan ook helemaal niet druk zijn met grenzen moeten bewaken. Ik wil gewoon kunnen geven, wat dan ook. Mezelf kunnen zijn en daarin gewaardeerd worden, met eigenaardigheden en al. 

Bir_F schreef op 30-01-2024 om 11:27:

[..]

Klopt, dat vergat ik of ik zag het niet. Ik ging uit van dat hij ook goede intenties en de capaciteiten had, geloofde daar werkelijk in.

Ik probeer hem niet meer te overtuigen, hoor. Ik heb het heel druk met mijn grens bewaken dat ik hem niet kan helpen in zijn relatie met de kinderen. Ging ik gisteren al weer de fout mee in. Hij duwde en ik tuinde er weer in. 😣

Eigenlijk wil ik in relaties met wie dan ook helemaal niet druk zijn met grenzen moeten bewaken. Ik wil gewoon kunnen geven, wat dan ook. Mezelf kunnen zijn en daarin gewaardeerd worden, met eigenaardigheden en al.

Ja gelijk heb je. Dat is toch eigenlijk ook een heel legitiem menselijk verlangen? 

Waarom niet van de grensoverschrijders eisen dat ze geen grenzen meer overschrijden in plaats van degenen wier grenzen zijn overschreden te wijzen op dat zij toch meer grenzen hadden moeten aangeven?

Als ik er zo over nadenk, riekt het eigenlijk naar een vorm van victimblaming. 

Ik zelf ben echter tot de conclusie gekomen dat in mijn leeftijdscategorie grensoverschrijding/non wederkerigheid een fabrieksetting is bij mannen. Ik hoop voor de jongere generatie dat het een keer neemt. 

Bir_F schreef op 30-01-2024 om 12:21:

[..]

Grappig dat jij dit zo zegt. Het deed me denken aan overdenkingen van mezelf van een jaar geleden, maar toen kon ik echt totaal niet helder denken. Ik vroeg me toen in pure wanhoop af hóe het toch kon dat mijn psycholoog praat over grenzen, maar dat als het je niet lukt die te bewaken dat het dan aan jezelf ligt? Waarom ‘begin bij jezelf’ en het goede voorbeeld geven niet werkt? En het komt denk ik neer op er oké mee zijn om mensen uit je leven te laten verdwijnen omdat ze niet goed zijn voor je. Ik was/ben daar niet zo makkelijk oké mee. 🤷🏽‍♀️

Bold: dank je wel, geloof ik? Ik dacht dat ik redelijk helder dacht (met medename van ieders en ook mijn eigen tunnelvisie, het is nu eenmaal een condition humaine) Maar enfin, no offense taken. 

Nou ja het is logisch dat een therapeut het zegt. Geef je grenzen aan en als het dan niet werkt verbreek je de relatie. Dus dat je deze persoon uit je leven moet laten verdwijnen. Als het niet werkt. Maar het gaat tevens uit van de premisse dat als je wel je grenzen aangeeft, die ene wederkerigheid biedende partner wel zal komen. En hoewel die er heus wel zullen zijn, lijken ze voor mij soms de uitzondering die de regel bevestigt. (in mijn generatie dan he) De nieuwe prins op het witte paard. 

MRI schreef op 30-01-2024 om 12:26:

[..]

Nou ja het is logisch dat een therapeut het zegt. Geef je grenzen aan en als het dan niet werkt verbreek je de relatie. Dus dat je deze persoon uit je leven moet laten verdwijnen. Als het niet werkt. Maar het gaat tevens uit van de premisse dat als je wel je grenzen aangeeft, die ene wederkerigheid biedende partner wel zal komen. En hoewel die er heus wel zullen zijn, lijken ze voor mij soms de uitzondering die de regel bevestigt. (in mijn generatie dan he) De nieuwe prins op het witte paard.

Nou ja, ik ben niet op zoek dus ik heb geen idee of ze bestaan. Ze zal daar inderdaad vanuit gegaan zijn. Ik voelde me alleen nog wat verder in een hoekje gedrukt, alsof weer iets mijn fout was. (Zo bedoelde ze het vast niet, hè. Maar de dingen die gebeuren in mijn hoofd.. 😵‍💫)

MRI schreef op 30-01-2024 om 12:26:

[..]

Bold: dank je wel, geloof ik? Ik dacht dat ik redelijk helder dacht (met medename van ieders en ook mijn eigen tunnelvisie, het is nu eenmaal een condition humaine) Maar enfin, no offense taken.

Nee, ik bedoel het niet lullig! 😱 Maar dat ik er toen totaal niet uitkwam om het uit te leggen en dat jij het nu duidelijk verwoord. 

Bir_F schreef op 30-01-2024 om 12:35:

[..]

Nee, ik bedoel het niet lullig! 😱 Maar dat ik er toen totaal niet uitkwam om het uit te leggen en dat jij het nu duidelijk verwoord.

is goed hoor

Waar het mij vooral om gaat is dat ik een volgende keer in een relatie (als die komt, want ik heb er voorlopig nog geen trek in) sneller mijn conclusie trek. Ik had wel door dat ik opschoof, inschikte, maar ik dacht dat het het waard was.  Lange relatie, ups en downs, kinderen. En ik had niet in de gaten dat ik zoveel was ingeschikt dat ik mezelf kwijt was.

Dat wil ik niet meer. Dus grenzen stellen, dat kan ik best goed. Maar als mannen er overheen gaan, dan wil ik dat ik er meteen mee stop. Niet meer denken, als ik dit of dat, als hij dit of dat... maar gewoon ermee kappen. Maar dan twijfel ik ook weer: kan je zo wel een relatie opbouwen? Mensen moeten toch fouten kunnen maken, een relatie moet kunnen groeien? Aan de andere kant, ik wil echt nooit meer over mijn grenzen laten gaan. 

Pief hoe ouder jij wordt hoe duidelijker je weet wat jij wilt in een relatie. Het voordeel is dat je geen ingewikkelde zaken hebt als een huis, kinderen of gezamenlijke financiën. Je kunt dus puur kijken of iemand echt bij jou past. En anders is het verbreken veel makkelijker. Die ervaring heb je immers al. En je bent echt bij iemand om de persoon zelf. 

Bedenk dat mensen niet meer veranderen. Je moet ze accepteren zoals ze zijn. En andersom ook. 

Izza schreef op 30-01-2024 om 22:47:

Pief hoe ouder jij wordt hoe duidelijker je weet wat jij wilt in een relatie. Het voordeel is dat je geen ingewikkelde zaken hebt als een huis, kinderen of gezamenlijke financiën. Je kunt dus puur kijken of iemand echt bij jou past. En anders is het verbreken veel makkelijker. Die ervaring heb je immers al. En je bent echt bij iemand om de persoon zelf.

Bedenk dat mensen niet meer veranderen. Je moet ze accepteren zoals ze zijn. En andersom ook.

Nou helaas, zo werkt dat niet bij mij. Indertijd toen ik heel bewust koos voor mijn ex wist ik wat ik wilde. Want we waren al een hele tijd vrienden en het werd steeds leuker, dát wilde ik wel voor altijd. Maar weten wat je wil blijkt geen garantie. Sommige mensen hebben meteen een klik als ze elkaar voor het eerst zien, en dat kan met iemand zijn die ze totaal niet hadden verwacht en waar het dan toch een levenlang goed meegaat. 

Daarbij, zoals Esther Perel mooi uit kan leggen, je kan wel van alles willen in een relatie maar het is niet realistisch om dat bij één persoon te zoeken. 

Misschien kun je de liefde gewoon niet grijpen, noch definiëren. Er bestaan geen woorden voor. Misschien is het ook de taak van de liefde niet om ons gelukkig te maken. Maar het is ook niet de bedoeling om overwegend ongelukkig te zijn. Liefde is voor mij verborgen in de alledaagsheid. Daar vindt men de duurzame liefde. En geen enkele liefde is allesomvattend of volmaakt. De perfecte liefde bestaat gewoonweg niet. Liefde is zacht, geen aaneenschakeling van hoogtepunten of eeuwige extase. Ze fluctueert. Ze kabbelt, elke partner heeft zijn eigen stroom, twee uiteenlopende stromen die regelmatig samenstromen of kruisen. Onafhankelijk zijn maar elkaar toch telkens weer ontmoeten. 
Therapie kan tijdelijk een hulpmiddel zijn, maar vormt maar één aspect. Therapie kan geen liefde maken waar er geen (meer) is. Duurzame liefde is telkens weer “ja” zeggen, zoveel als nodig is. Geven en krijgen. Niet geven en nemen. 

Wat een mens omver blaast, is als de ander elders stroomt en daarover liegt, doet alsof de stromen nog voldoende samenstromen terwijl er in werkelijkheid een enorme zijstroom is genomen. Dat is wat mensen raakt tot in hun kern. Verlaten worden zonder waarschuwing. In een andere realiteit leven zonder dat je dat beseft. Leugens en bedrog. Dat is wat mensen kapot maakt. Niet de wetenschap dat stromen ook soms wat verder uit elkaar kunnen stromen. Liefde is een keuze.

Het is een enorme kunst en kunde om een relatie op een goede manier te beëindigen. De terugtrekkende partij moet de kracht en de moed hebben om duidelijk te zijn, de verantwoordelijkheid te nemen, vastberaden, begripvol en mededogend zijn. Al dat gefriemel en gesjoemel in het donker is zo miezerig en klein en laat diepe sporen na bij de ander. Wees eerlijk. In de eerste plaats naar jezelf.

Er is niet zoiets als “we hebben het samen beslist”. Neen, er beslist er eentje en de ander gaat daarmee om. Dus scheidt met respect voor de ander. Dat zal veel schelen. 

De ander zonder antwoorden achterlaten, zonder mooi afscheid, als een versleten auto … zo lelijk, zo lelijk. Wat een valse start ook voor de nieuwe geliefde. 

En als je niet wil scheiden maar gewoon af en toe in een andere rivier gaan zwemmen, heb dan ook de moed om dit ter sprake te brengen. 

Mooi Theekan!

elledoris schreef op 31-01-2024 om 15:20:

[..]

Nou helaas, zo werkt dat niet bij mij. Indertijd toen ik heel bewust koos voor mijn ex wist ik wat ik wilde. Want we waren al een hele tijd vrienden en het werd steeds leuker, dát wilde ik wel voor altijd. Maar weten wat je wil blijkt geen garantie. Sommige mensen hebben meteen een klik als ze elkaar voor het eerst zien, en dat kan met iemand zijn die ze totaal niet hadden verwacht en waar het dan toch een levenlang goed meegaat.

Daarbij, zoals Esther Perel mooi uit kan leggen, je kan wel van alles willen in een relatie maar het is niet realistisch om dat bij één persoon te zoeken.

Na mijn scheiding weet ik beter dan ooit dat er nooit garanties zijn. Bij niemand niet en in geen enkele relatie. Gelukkig heeft mij dat niet weerhouden om weer liefde te ervaren. Maar de ervaring heeft mij zeker geholpen bij het maken van keuzes. Ik weet beter wat ik wil en wat mijn grenzen zijn. En ondanks een geweldige klik probeer ik daar bewust van te zijn en afwegingen in te maken. Zorgt voor open (soms pijnlijke) gesprekken. 

En ik heb nooit geloofd dat alles bij 1 persoon te vinden is. Daarom geloof ik ook niet zo in volledige monogamie. Mensen zouden zichzelf en elkaar openheid moeten gunnen.

Izza schreef op 31-01-2024 om 19:39:

[..]

 En ik heb nooit geloofd dat alles bij 1 persoon te vinden is. Daarom geloof ik ook niet zo in volledige monogamie. Mensen zouden zichzelf en elkaar openheid moeten gunnen.

Mensen moeten niets 😉

Izza schreef op 31-01-2024 om 19:39:

[..]

Na mijn scheiding weet ik beter dan ooit dat er nooit garanties zijn. Bij niemand niet en in geen enkele relatie. Gelukkig heeft mij dat niet weerhouden om weer liefde te ervaren. Maar de ervaring heeft mij zeker geholpen bij het maken van keuzes. Ik weet beter wat ik wil en wat mijn grenzen zijn. En ondanks een geweldige klik probeer ik daar bewust van te zijn en afwegingen in te maken. Zorgt voor open (soms pijnlijke) gesprekken.

En ik heb nooit geloofd dat alles bij 1 persoon te vinden is. Daarom geloof ik ook niet zo in volledige monogamie. Mensen zouden zichzelf en elkaar openheid moeten gunnen.

Nou, niks moet natuurlijk. 

Ik geloof WEL in monogamie. Misschien niet voor een heel leven, maar wel serieel. In mijn beleving is het seksuele aspect van een relatie precies datgene wat die relatie onderscheidt van vriendschap.