Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
Theekannetje schreef op 18-01-2024 om 19:00:
[..]
Kalmeer eens een beetje Izza. Wat ik schreef is absoluut geen onzin. Een mens is absoluut in staat om een ongemakkelijke waarheid voor zichzelf te verdringen en dat gebeurt niet eens bewust. Ik heb genoeg gegraven en doorwrocht bij mijn man en ik heb zijn grote ontnuchtering gezien. Ik ben niet gek. Jouw ervaringen zijn simpelweg de mijne niet. En de mijne zijn even echt als de jouwe.
Je kan het niet met Izza eens zijn, maar zeggen dat ze moet kalmeren is toch wat badinerend imho. Zij mag ook haar mening hebben.
Izza schreef op 18-01-2024 om 18:47:
[..]
God bepaald het leven en iedere gebeurtenis is daarmee ook Zijn wil. Zowel van goede als minder goede zaken in het leven. En vergeving van zonden is volgens mij een van de basisbeginselen van het geloof. Of het oprecht is kan alleen Hij dus beoordelen. Nergens in de Bijbel staat single zijn trouwens beschreven als een zonde. In tegendeel zelfs. En dat je als single iedereen in bed zou nemen is natuurlijk grote onzin. Je kunt ook kiezen om geen relaties aan te gaan.
Ik vind het trouwens opmerkelijk dat je iemand na de zonde van overspel binnen een heilig instituut van het huwelijk weer in genade neemt. Maar iemand die ervoor kiest zijn relatie te openen (in alle openheid zonder ontrouw) of die als single kiest om een keer met iemand te slapen leeft in zonde. Daarbij is immers geen sprake van ontrouw. Zoveel dubbele standaarden binnen het geloof.
Ik geloof niet in open huwelijken. Heb van dichtbij gezien dat dit ook niet goed afliep en voor de kinderen was het destructief. Echt een Single bestaan leiden is niks mis mee natuurlijk, Paulus raadt het zelfs aan als je heel dicht bij God wil leven. Echter vindt God zelf het niet goed als de mens alleen is. Hij schiep niet voor niets Eva! Single betekent niet dat je dan altijd one night stands hebt, Dat had ik erbij moeten zetten. Excuus!
We leven in een gebroken wereld doordat we het kwaad, verleiding, hebben omarmd. We zijn zelf verantwoordelijk voor onze keuzes. We kunnen niet God de schuld geven. Natuurlijk heb ik gehuild en geschreeuwd naar Hem "waarom??
Waarom moest ik na een trauma door incest nu een relatietrauma krijgen? Waarom moesten 3 goede vrienden van 32 en 2 van 48 sterven en een kind overlijden van vrienden? Waarom? En waarom nu ik?? Ik weet het niet.... Wel weet ik dat er nog enorm veel wel is om dankbaar voor te zijn en weet ik dat Hij voor mij zorgt.
MRI schreef op 18-01-2024 om 19:39:
[..]
En wat heeft er dan toe geleid dat hij achteraf inziet dat hij eigenlijk onzeker was? Het type man dat jij beschrijft verandert niet zo snel is mijn ervaring. Het verhaal kan wel makkelijk veranderen, zeker als hij er een bepaald belang bij heeft, zoals een huwelijk voort willen zetten.
Dus welke interventies heeft de psycholoog voorgesteld om zelf zijn onzekerheid te kunnen voelen en er aan te werken? Ik denk dat velen hun voordeel ermee kunnen doen.
Welke interventies? Na 12 gesprekken met een psycholoog die hem veel opdrachten als "no send letters" en schadebrieven te laten schrijven, zijn jeugd in te duiken (dat laatste hebben 2 relatietherapeuten ook geprobeerd maar dat liet hij niet binnen) en te constateren dat hij "een knop" heeft die hij om kan zetten zodat veel hem niet raken kan bv in zijn werk. Dat kan helpend zijn maar in het geval van overspel is het destructief geweest. Hij zegt nu na de "ontmaskering" en gesprekken met ook kerkenraad, mensen die hij ontmoet heeft etc steeds meer te zien hoe hij zichzelf voorgelogen heeft. En eerlijk? .... Krijg regelmatig nog een bowlingbal in mijn maag geslingerd als ik besef hoe hij mij en ons gezin zo heeft voogelogen en bedrogen. Ik sta soms letterlijk "over te geven". Maar tegelijk geloof ik dat genade de zonde ziet als een symptoom van de ziekte dat je je diep van binnen niet echt geliefd voelt!
(bv onbewust bij hem, door afwijzing van zijn familie, niet meer gezien worden door mij zichzelf waardeloos voelt en dat probeert te overschreeuwen) En dat hij erkenning zocht op de verkeerde plek als overspel en tot die zonde is gekomen. In zijn geval is hij de leugen gaan geloven dat wat zij hem kon bieden aan bevestiging wat hij nodig had, mooier was, dan wat God hem te bieden had en dus ook zijn eigen huwelijk.
MRI schreef op 18-01-2024 om 19:40:
[..]
Je kan het niet met Izza eens zijn, maar zeggen dat ze moet kalmeren is toch wat badinerend imho. Zij mag ook haar mening hebben.
Izza noemt mij "niet al te intelligent". Met 2 maten meten is niet zo netjes.
LifeEvent! schreef op 18-01-2024 om 22:31:
[..]
Izza noemt mij "niet al te intelligent". Met 2 maten meten is niet zo netjes.
Maar ik reageerde toch niet op jou maar op Theekannetje? En meteen een oordeel er aan hangen van met 2 maten meten is nou ook niet fraai. Ik had dat bijvoorbeeld helemaal niet gelezen van dat niet intelligent. Ik wist ook niet dat dat moest hoor 
Ja Izza mag zeker een mening hebben maar die is heel zwart/wit, steeds hetzelfde riedeltje en staat ook haaks op wat psychotherapeuten zeggen. Het heeft een hoog oordelend gehalte en dat raakt kwetsbare forumleden en dat vind ik jammer. Ik lees hier veel kwetsbaarheid, kwetsbaarheid die ik zelf ook ervaren heb en een zwart/wit oordeel hielp mij toen zeker niet. Misschien dat forumleden zich zelfs nog verdrietiger gaan voelen.
Wat mij wel geholpen heeft in de verwerking is alle kanten bekijken (niet alleen maar met professionele hulp). Hoe heeft dit kunnen gebeuren, hoe kunnen we onderzoeken of we samen door kunnen, waarom heeft mijn man gedaan wat hij gedaan heeft, hoe heeft hij zoveel kunnen liegen. Hij had schuld aan het hele gebeuren maar ook ik heb gekeken naar mijn eventuele aandeel. Hij zag zichzelf door haar ogen, aantrekkelijk, gewild, spannend. Was hij verliefd op haar of was hij verliefd geworden op zichzelf, op de man die zij zag .... mooie vraag van onze therapeut waar hij goed over is gaan nadenken,
Nu ben ik jaren verder. Heb ik nog triggers? Ja soms maar niet meer zo pijnlijk of stemmingsbepalend. Komt dat omdat mijn man eindeloos spijt betuigd heeft, zich eindeloos schuldig gevoeld heeft, bereid was er heel veel over te praten en nu versie 4.0 is?
Nee zeker niet, ik heb een balans moeten vinden in het er over hebben en het soms te laten. Voor mijn man was het ook belangrijk om een horizon, zonder schuld te kunnen gaan zien. Ja hij wilde dat sneller dan ik. Ik moest dus wat sneller, hij wat langzamer.
Langzaam ging ik hem weer zien als de man waar ik ooit voor gevallen ben. Hij merkte aan mij dat ik dat weer ging zien.... en daar was die horizon die we nodig hadden.
Ben ik alles vergeten? Nee zeker niet. Heb ik hem vergeven? Ik heb dat nooit zo uitgesproken maar ik merk dat onze relatie weer natuurlijk aanvoelt. Vertrouw ik hem 100%, nee maar dat hoef ik ook niet van mezelf en ik kan daar prima mee leven. Gaat het nooit meer gebeuren, geen idee ik heb geen glazen bos maar denk wel dat we er samen meer voor waken. Het is een hobbelig pad geweest, vooral in het begin na het uitkomen, maar ik ben blij dat we zijn waar we zijn en ben ook blij dat we dit pad bewandeld hebben. Ik kan heel goed voor mijzelf zorgen in alle opzichten, had het ook zeker alleen gered maar met hem samen is echt leuker voel ik, ondanks die kras. Geef dingen de tijd, je voelt zelf wel aan dat als het te lang duurt en je meer ongelukkig bent dan gelukkig je misschien aan een plan B moet gaan denken en ook een plan B kan veel vormen hebben. Zijn dit verloren jaren of leerjaren.... tijd zal het leren.
LifeEvent! schreef op 18-01-2024 om 22:02:
[..]
Ik geloof niet in open huwelijken. Heb van dichtbij gezien dat dit ook niet goed afliep en voor de kinderen was het destructief. Echt een Single bestaan leiden is niks mis mee natuurlijk, Paulus raadt het zelfs aan als je heel dicht bij God wil leven. Echter vindt God zelf het niet goed als de mens alleen is. Hij schiep niet voor niets Eva! Single betekent niet dat je dan altijd one night stands hebt, Dat had ik erbij moeten zetten. Excuus!
Dus Paulus raadt het aan om single te leven om dichter bij God te zijn maar God vindt het niet goed? Best verwarrend.
LifeEvent! schreef op 18-01-2024 om 22:31:
[..]
Izza noemt mij "niet al te intelligent". Met 2 maten meten is niet zo netjes.
Nee hoor, ze doelde daarmee op jouw partner, niet op jou.
MRI schreef op 18-01-2024 om 22:46:
[..]
Dus Paulus raadt het aan om single te leven om dichter bij God te zijn maar God vindt het niet goed? Best verwarrend.
Paulus is God toch niet?
LifeEvent! schreef op 18-01-2024 om 23:03:
[..]
Paulus is God toch niet?
nou je noemt het anders wel in een alinea: je kan dit doen want dat vindt Paulus maar ja, God vindt weer dat. Wie volg je dan?
Maar inderdaad, en daarom ook een reden voor mij om niet (in alles) de bijbel te volgen (namelijk door witte mannen geschreven ten bate van het patriarchaat en jaren van de kansel verkondigd om hetzelfde patriarchaat te dienen) maar je te verhouden tot wat Christus noemt "Het koninkrijk Gods is in u"
MRI schreef op 18-01-2024 om 22:46:
[..]
Dus Paulus raadt het aan om single te leven om dichter bij God te zijn maar God vindt het niet goed? Best verwarrend.
Paulus is God toch niet?
kunnnen we dit gedoe over God lekker in een ander topic doen?
Safia schreef op 18-01-2024 om 22:46:
Ja Izza mag zeker een mening hebben maar die is heel zwart/wit, steeds hetzelfde riedeltje en staat ook haaks op wat psychotherapeuten zeggen. Het heeft een hoog oordelend gehalte en dat raakt kwetsbare forumleden en dat vind ik jammer. Ik lees hier veel kwetsbaarheid, kwetsbaarheid die ik zelf ook ervaren heb en een zwart/wit oordeel hielp mij toen zeker niet. Misschien dat forumleden zich zelfs nog verdrietiger gaan voelen.
Wat mij wel geholpen heeft in de verwerking is alle kanten bekijken (niet alleen maar met professionele hulp). Hoe heeft dit kunnen gebeuren, hoe kunnen we onderzoeken of we samen door kunnen, waarom heeft mijn man gedaan wat hij gedaan heeft, hoe heeft hij zoveel kunnen liegen. Hij had schuld aan het hele gebeuren maar ook ik heb gekeken naar mijn eventuele aandeel. Hij zag zichzelf door haar ogen, aantrekkelijk, gewild, spannend. Was hij verliefd op haar of was hij verliefd geworden op zichzelf, op de man die zij zag .... mooie vraag van onze therapeut waar hij goed over is gaan nadenken,
Nu ben ik jaren verder. Heb ik nog triggers? Ja soms maar niet meer zo pijnlijk of stemmingsbepalend. Komt dat omdat mijn man eindeloos spijt betuigd heeft, zich eindeloos schuldig gevoeld heeft, bereid was er heel veel over te praten en nu versie 4.0 is?
Nee zeker niet, ik heb een balans moeten vinden in het er over hebben en het soms te laten. Voor mijn man was het ook belangrijk om een horizon, zonder schuld te kunnen gaan zien. Ja hij wilde dat sneller dan ik. Ik moest dus wat sneller, hij wat langzamer.
Langzaam ging ik hem weer zien als de man waar ik ooit voor gevallen ben. Hij merkte aan mij dat ik dat weer ging zien.... en daar was die horizon die we nodig hadden.
Ben ik alles vergeten? Nee zeker niet. Heb ik hem vergeven? Ik heb dat nooit zo uitgesproken maar ik merk dat onze relatie weer natuurlijk aanvoelt. Vertrouw ik hem 100%, nee maar dat hoef ik ook niet van mezelf en ik kan daar prima mee leven. Gaat het nooit meer gebeuren, geen idee ik heb geen glazen bos maar denk wel dat we er samen meer voor waken. Het is een hobbelig pad geweest, vooral in het begin na het uitkomen, maar ik ben blij dat we zijn waar we zijn en ben ook blij dat we dit pad bewandeld hebben. Ik kan heel goed voor mijzelf zorgen in alle opzichten, had het ook zeker alleen gered maar met hem samen is echt leuker voel ik, ondanks die kras. Geef dingen de tijd, je voelt zelf wel aan dat als het te lang duurt en je meer ongelukkig bent dan gelukkig je misschien aan een plan B moet gaan denken en ook een plan B kan veel vormen hebben. Zijn dit verloren jaren of leerjaren.... tijd zal het leren.
Ik stuur je een privé bericht want voel veel herkenning in wat je schrijft. Ik stop met mijn, idd, kwetsbaarheid hier in het forum neer te leggen, ik dacht dat het lotgenotencontact zou betekenen. Het is niet helpend en bezorgt mij nog meer slapeloosheid.
Kreeg ook een ander privébericht van iemand van dit forum die zich weer in mijn verhaal herkende. Dat is een andere manier van communiceren dan het gevoel krijgen mij steeds te moeten verdedigen. Dat gevoel heb ik al naar sommige mensen die om mij heen staan. Ik had het echter van lotgenoten niet verwacht..... 😢
Elpisto schreef op 19-01-2024 om 07:28:
kunnnen we dit gedoe over God lekker in een ander topic doen?
ja is goed, niet hier iig. Ik wilde mijn eigen reactie gisteravond al weg halen, maar was te laat. Sorry van mijn kant voor het zijpaadje.
Safia schreef op 18-01-2024 om 22:46:
Ja Izza mag zeker een mening hebben maar die is heel zwart/wit, steeds hetzelfde riedeltje en staat ook haaks op wat psychotherapeuten zeggen. Het heeft een hoog oordelend gehalte en dat raakt kwetsbare forumleden en dat vind ik jammer. Ik lees hier veel kwetsbaarheid, kwetsbaarheid die ik zelf ook ervaren heb en een zwart/wit oordeel hielp mij toen zeker niet. Misschien dat forumleden zich zelfs nog verdrietiger gaan voelen.
Wat mij wel geholpen heeft in de verwerking is alle kanten bekijken (niet alleen maar met professionele hulp). Hoe heeft dit kunnen gebeuren, hoe kunnen we onderzoeken of we samen door kunnen, waarom heeft mijn man gedaan wat hij gedaan heeft, hoe heeft hij zoveel kunnen liegen. Hij had schuld aan het hele gebeuren maar ook ik heb gekeken naar mijn eventuele aandeel. Hij zag zichzelf door haar ogen, aantrekkelijk, gewild, spannend. Was hij verliefd op haar of was hij verliefd geworden op zichzelf, op de man die zij zag .... mooie vraag van onze therapeut waar hij goed over is gaan nadenken,
Nu ben ik jaren verder. Heb ik nog triggers? Ja soms maar niet meer zo pijnlijk of stemmingsbepalend. Komt dat omdat mijn man eindeloos spijt betuigd heeft, zich eindeloos schuldig gevoeld heeft, bereid was er heel veel over te praten en nu versie 4.0 is?
Nee zeker niet, ik heb een balans moeten vinden in het er over hebben en het soms te laten. Voor mijn man was het ook belangrijk om een horizon, zonder schuld te kunnen gaan zien. Ja hij wilde dat sneller dan ik. Ik moest dus wat sneller, hij wat langzamer.
Langzaam ging ik hem weer zien als de man waar ik ooit voor gevallen ben. Hij merkte aan mij dat ik dat weer ging zien.... en daar was die horizon die we nodig hadden.
Ben ik alles vergeten? Nee zeker niet. Heb ik hem vergeven? Ik heb dat nooit zo uitgesproken maar ik merk dat onze relatie weer natuurlijk aanvoelt. Vertrouw ik hem 100%, nee maar dat hoef ik ook niet van mezelf en ik kan daar prima mee leven. Gaat het nooit meer gebeuren, geen idee ik heb geen glazen bos maar denk wel dat we er samen meer voor waken. Het is een hobbelig pad geweest, vooral in het begin na het uitkomen, maar ik ben blij dat we zijn waar we zijn en ben ook blij dat we dit pad bewandeld hebben. Ik kan heel goed voor mijzelf zorgen in alle opzichten, had het ook zeker alleen gered maar met hem samen is echt leuker voel ik, ondanks die kras. Geef dingen de tijd, je voelt zelf wel aan dat als het te lang duurt en je meer ongelukkig bent dan gelukkig je misschien aan een plan B moet gaan denken en ook een plan B kan veel vormen hebben. Zijn dit verloren jaren of leerjaren.... tijd zal het leren.
Ik stuur je een privé bericht want voel veel herkenning in wat je schrijft. Ik stop met mijn, idd, kwetsbaarheid hier in het forum neer te leggen, ik dacht dat het lotgenotencontact zou betekenen. Het is echter niet helpend en bezorgt mij nog meer slapeloosheid.
Kreeg ook een ander privébericht van iemand van dit forum die zich weer in mijn verhaal herkende. Dat is een andere manier van communiceren dan het gevoel krijgen mij steeds te moeten verdedigen. Dat gevoel heb ik al naar sommige mensen die om mij heen staan. Ik had het echter van lotgenoten niet verwacht..... 😢
