Verder na ontrouw - deel 8

Ik ben ook gelovig en hecht veel waarde aan openheid en eerlijkheid als leidraad in mijn leven zoals het geloof van ieder vraagt, maar ik deel dit niet zo snel op een forum waar ook mensen komen die of niet gelovig zijn of in zekere mate moeite hebben gekregen met het geloof in en de sturing vanuit de kerk.

Nu komen op dit topic veel goede tips voorbij zoals bepaalde podcasts, relatietherapieën of interessante boeken of cursussen die mensen kunnen helpen bij het verwerken van hun pijn en een bijdrage leveren aan het overdenken, daarbij heb ik baat bij de gedachte om God te beschouwen als mijn getuige wanneer mensen mij kwetsen of over mij liegen. Zo kan ik hun daden of opmerkingen of leugens bij hen neerleggen, wetende dat God hen ook heeft gehoord ipv die acties  naar mij toe trekken en ze mij raken, wat de harmonie binnen de relatie geen goed doet.
Zodoende snap ik dat het geloof voor diverse mensen iets biedt, al was het maar om het gevoel van eenzaamheid te verkleinen, gelijk aan de stem uit een podcast-sessie. Dus voor de gelovigen; koester het gevoel dat je er niet alleen voor staat, maar besef ook dat dit een forum is waar lotgenoten komen die niet gelovig zijn.
Uiteindelijk is er meer voor nodig om harmonie te bereiken; denk aan communiceren voor meer helderheid en een basis waarop je durft te bouwen.

Maar ook dan ben je er nog niet. Zelfs als een stoorzender uit beeld is, kan je vergeten naar elkaar te luisteren met een nare woordenwisseling  als gevolg. Gelukkig bestaat er dan de liefde en de verbinding tussen twee mensen.

Safia schreef op 18-01-2024 om 22:46:

Ja Izza mag zeker een mening hebben maar die is heel zwart/wit, steeds hetzelfde riedeltje en staat ook haaks op wat psychotherapeuten zeggen. Het heeft een hoog oordelend gehalte en dat raakt kwetsbare forumleden en dat vind ik jammer. Ik lees hier veel kwetsbaarheid, kwetsbaarheid die ik zelf ook ervaren heb en een zwart/wit oordeel hielp mij toen zeker niet. Misschien dat forumleden zich zelfs nog verdrietiger gaan voelen.

Wat mij wel geholpen heeft in de verwerking is alle kanten bekijken (niet alleen maar met professionele hulp). Hoe heeft dit kunnen gebeuren, hoe kunnen we onderzoeken of we samen door kunnen, waarom heeft mijn man gedaan wat hij gedaan heeft, hoe heeft hij zoveel kunnen liegen. Hij had schuld aan het hele gebeuren maar ook ik heb gekeken naar mijn eventuele aandeel. Hij zag zichzelf door haar ogen, aantrekkelijk, gewild, spannend. Was hij verliefd op haar of was hij verliefd geworden op zichzelf, op de man die zij zag .... mooie vraag van onze therapeut waar hij goed over is gaan nadenken,

Nu ben ik jaren verder. Heb ik nog triggers? Ja soms maar niet meer zo pijnlijk of stemmingsbepalend. Komt dat omdat mijn man eindeloos spijt betuigd heeft, zich eindeloos schuldig gevoeld heeft, bereid was er heel veel over te praten en nu versie 4.0 is?
Nee zeker niet, ik heb een balans moeten vinden in het er over hebben en het soms te laten. Voor mijn man was het ook belangrijk om een horizon, zonder schuld te kunnen gaan zien. Ja hij wilde dat sneller dan ik. Ik moest dus wat sneller, hij wat langzamer.
Langzaam ging ik hem weer zien als de man waar ik ooit voor gevallen ben. Hij merkte aan mij dat ik dat weer ging zien.... en daar was die horizon die we nodig hadden.

Ben ik alles vergeten? Nee zeker niet. Heb ik hem vergeven? Ik heb dat nooit zo uitgesproken maar ik merk dat onze relatie weer natuurlijk aanvoelt. Vertrouw ik hem 100%, nee maar dat hoef ik ook niet van mezelf en ik kan daar prima mee leven. Gaat het nooit meer gebeuren, geen idee ik heb geen glazen bos maar denk wel dat we er samen meer voor waken. Het is een hobbelig pad geweest, vooral in het begin na het uitkomen, maar ik ben blij dat we zijn waar we zijn en ben ook blij dat we dit pad bewandeld hebben. Ik kan heel goed voor mijzelf zorgen in alle opzichten, had het ook zeker alleen gered maar met hem samen is echt leuker voel ik, ondanks die kras. Geef dingen de tijd, je voelt zelf wel aan dat als het te lang duurt en je meer ongelukkig bent dan gelukkig je misschien aan een plan B moet gaan denken en ook een plan B kan veel vormen hebben. Zijn dit verloren jaren of leerjaren.... tijd zal het leren.

Wat fijn Safia, om dit geluid van jou hier te horen. Voor mijn gevoel sta ik nog maar aan het begin van dit proces ook al weet ik het een tijdje maar het geeft hoop!

Van de week een lange sessie met vriend gehad en samen naar vele jaren teruggekeken. Ik mocht zelfs in zijn creditcard afschriften kijken. Geloof ik hem? Er zijn nog een aantal zaken die hij niet (meer) kon verklaren en die bij mij een fronsende wenkbrauw trekken.

Ik realiseer mij dat ik het antwoord hierop nooit zal krijgen en daar moet ik het mee doen. Nu is het aan mij om dit alles een plek te gaan geven en kijken hoe ik hiermee om zal gaan. 
Gelukkig woensdag een afspraak met onze therapeut om dit stuk aan te pakken. Vandaag ook stukken minder met dit alles bezig geweest en kon ik mij fijn focussen op mijn werk. Zo fijn dat weer eens te mogen ervaren.

LF ik denk dat het goed is om alle kanten van een verhaal te bekijken. Niet alleen lotgenoten die het volledig met je eens zijn. Maar ook mensen die vragen stellen en kritisch zijn. Alleen daardoor krijg je zelfinzicht. 

Maar het is net als met het geloof. Mensen halen er dat uit wat ze kunnen gebruiken. Ook als dat haaks op elkaar staat (bijvoorbeeld overspel in een zonde. En tegelijkertijd vergeving voor alle zonden zijn mogelijk. Dus wat je ook doet Hij kan je vergeven). 

We hebben ook afgesproken dat, dit wilde hij zelf graag, dat hij nu aan zet is om ervoor te zorgen dat, in zijn woorden; hij het waard is om mijn liefde en plaats in mijn leven te hebben. Ik ga de komende tijd dus achteroverleunen (en op mijn handen zitten😬) en zien wat er gaat gebeuren….

Irtje wat een fijn bericht om te lezen! Neem je tijd en muizenstapjes 

Safia, jij ook dankjewel voor deze fijne post! Zo sta ik er ook in! Ik was begonnen met het één leerjaar te geven en uiteindelijk zijn we al bij 6 jaar verder... ongelooflijk wat een (leer) proces.

Safia schreef op 18-01-2024 om 22:46:

Nu ben ik jaren verder. Heb ik nog triggers? Ja soms maar niet meer zo pijnlijk of stemmingsbepalend. Komt dat omdat mijn man eindeloos spijt betuigd heeft, zich eindeloos schuldig gevoeld heeft, bereid was er heel veel over te praten en nu versie 4.0 is?
Nee zeker niet, ik heb een balans moeten vinden in het er over hebben en het soms te laten. Voor mijn man was het ook belangrijk om een horizon, zonder schuld te kunnen gaan zien. Ja hij wilde dat sneller dan ik. Ik moest dus wat sneller, hij wat langzamer.
Langzaam ging ik hem weer zien als de man waar ik ooit voor gevallen ben. Hij merkte aan mij dat ik dat weer ging zien.... en daar was die horizon die we nodig hadden.

Ben ik alles vergeten? Nee zeker niet. Heb ik hem vergeven? Ik heb dat nooit zo uitgesproken maar ik merk dat onze relatie weer natuurlijk aanvoelt. Vertrouw ik hem 100%, nee maar dat hoef ik ook niet van mezelf en ik kan daar prima mee leven. Gaat het nooit meer gebeuren, geen idee ik heb geen glazen bos maar denk wel dat we er samen meer voor waken. Het is een hobbelig pad geweest, vooral in het begin na het uitkomen, maar ik ben blij dat we zijn waar we zijn en ben ook blij dat we dit pad bewandeld hebben. Ik kan heel goed voor mijzelf zorgen in alle opzichten, had het ook zeker alleen gered maar met hem samen is echt leuker voel ik, ondanks die kras. Geef dingen de tijd, je voelt zelf wel aan dat als het te lang duurt en je meer ongelukkig bent dan gelukkig je misschien aan een plan B moet gaan denken en ook een plan B kan veel vormen hebben. Zijn dit verloren jaren of leerjaren.... tijd zal het leren.

Dat van het nodig hebben om een horizon te zien, dat herken ik ook heel sterk bij man. Als ik heel erg in de put zit, is hij heel bang dat ik er nooit overheen zal kunnen komen en dat de rest van ons leven zo hobbelig zal zijn als nu. Dat hij alles voorgoed verpest heeft door zijn acties. Gelukkig is hij inmiddels wel zo ver dat hij zich hier overheen zet en probeert positief te zijn, omdat samen in de put gaan zitten ook niet helpend is.

Net als Irtje ben ik nog niet zo ver als bijv. Safia, Miss, Anna, Pennestreek, Theekannetje en nog een aantal op dit forum. Maar heel fijn om dit te lezen, zo voel ik het ook.

Maar voelt af en toe heel goed. Probeer ook de positieve kant te bekijken. Het is heel heftig om dit door te maken, maar je leert ook heel veel van dit proces. Mensen waar alles meezit hebben vaak niet in de gaten hoe fijn dat dat is en waarderen het niet meer. Dat zie ik nu heel scherp. En besef ook dat ik had kunnen sterven zonder het ooit te weten. Soms denk ik heel even dat dat fijner was (als ik in de put zit), maar meestal ben ik dankbaar dat de waarheid eindelijk boven tafel is en de angel eruit is.

Ons leven had los van het bedrog ook al heel veel tegenslag op andere fronten, maar dit heb ik altijd vol goede moed getrotseerd. Misschien leefde ik daardoor een beetje te veel in de overlevingsstand en heb daarom de vage signalen genegeerd. Hij was ook altijd heel liefdevol en behulpzaam naar mijn toe. Hij verklaard ook dat hij vaak het gevoel had dat hij mij heel trouw was en dat hij dat andere deed om het leven vol te kunnen houden (zoals bij een drugs of drank verslaving).

Waar ik ook veel moeite mee heb is dat ik de signalen genegeerd heb. Man heeft wel hele kleine subtiele pogingen gedaan om het probleem dat hij had aan te kaarten denk ik achteraf. Grootste probleem is dat hij wel zag dat hij fout bezig was maar dat hij het op alle mogelijke manieren voor zichzelf verantwoordde in zijn brein. Echt een aandachtsprobleem en diep van binnen was hij niet blij met zichzelf. Aan de buitenkant een leuke spontane gezellige knappe man, vanbinnen een klein onzeker kind dat hunkerde naar aandacht. Er waren ook vaak momenten dat hij zijn leven wilde beteren en dan zocht hij ook wel naar manieren om te breken met zijn dubbelleven. Maar was echt een cirkel waarin hij gevangen zat. 

Het was een probleem wat hij had vanaf dat hij een kind was, steeds op zoek naar aandacht en bevestiging. Nu ik dit weet kan ik het ook zien met terugwerkende kracht. Ik weet ook dat het niet aan mij lag, maar mijn ego kan het minder goed verdragen dat het gebeurd is en zo lange tijd. Dit vreet nog regelmatig aan mij en voel me dan terug zakken. 

Loslaten, loslaten, loslaten. Verleden kan je nu eenmaal niet veranderen of beïnvloeden. Het heeft al veel te lang geduurd.

In het NU is alles heel mooi. Mooie intense liefdevolle momenten, veel tijd en aandacht voor elkaar. Ik sta nu op 1, en dat voel in ook.

Hij weet nu hoe het werkt (oorzaak-gevolg) en hoe je het onder controle kunt houden. Namelijk als hij aandacht krijgt, meteen bedenken wat de gevolgen kunnen zijn. En weten dat hij zijn grens mag aangeven, dat hij anderen niet over zijn grens hoeft te laten. Dat hij daar zelf de baas over is. "Jij kan mij wel leuk vinden, maar ik hoef daar niet op in te gaan want ik hou van mijn vrouw". Klinkt heel basaal, maar dat was het voor hem niet. Nooit geleerd, nooit beseft hoe dit werkt. Zoveel wijzer en sterker nu.

MRI schreef op 18-01-2024 om 19:40:

[..]

Je kan het niet met Izza eens zijn, maar zeggen dat ze moet kalmeren is toch wat badinerend imho. Zij mag ook haar mening hebben.

Als zij schrijft dat ik onzin verkoop, reageer ik daar passend op. 

Theekannetje schreef op 20-01-2024 om 22:31:

[..]

Als zij schrijft dat ik onzin verkoop, reageer ik daar passend op.

je doet maar

Safia schreef op 18-01-2024 om 22:46:

Ja Izza mag zeker een mening hebben maar die is heel zwart/wit, steeds hetzelfde riedeltje en staat ook haaks op wat psychotherapeuten zeggen. Het heeft een hoog oordelend gehalte en dat raakt kwetsbare forumleden en dat vind ik jammer. Ik lees hier veel kwetsbaarheid, kwetsbaarheid die ik zelf ook ervaren heb en een zwart/wit oordeel hielp mij toen zeker niet. Misschien dat forumleden zich zelfs nog verdrietiger gaan voelen.

Wat mij wel geholpen heeft in de verwerking is alle kanten bekijken (niet alleen maar met professionele hulp). Hoe heeft dit kunnen gebeuren, hoe kunnen we onderzoeken of we samen door kunnen, waarom heeft mijn man gedaan wat hij gedaan heeft, hoe heeft hij zoveel kunnen liegen. Hij had schuld aan het hele gebeuren maar ook ik heb gekeken naar mijn eventuele aandeel. Hij zag zichzelf door haar ogen, aantrekkelijk, gewild, spannend. Was hij verliefd op haar of was hij verliefd geworden op zichzelf, op de man die zij zag .... mooie vraag van onze therapeut waar hij goed over is gaan nadenken,

Nu ben ik jaren verder. Heb ik nog triggers? Ja soms maar niet meer zo pijnlijk of stemmingsbepalend. Komt dat omdat mijn man eindeloos spijt betuigd heeft, zich eindeloos schuldig gevoeld heeft, bereid was er heel veel over te praten en nu versie 4.0 is?
Nee zeker niet, ik heb een balans moeten vinden in het er over hebben en het soms te laten. Voor mijn man was het ook belangrijk om een horizon, zonder schuld te kunnen gaan zien. Ja hij wilde dat sneller dan ik. Ik moest dus wat sneller, hij wat langzamer.
Langzaam ging ik hem weer zien als de man waar ik ooit voor gevallen ben. Hij merkte aan mij dat ik dat weer ging zien.... en daar was die horizon die we nodig hadden.

Ben ik alles vergeten? Nee zeker niet. Heb ik hem vergeven? Ik heb dat nooit zo uitgesproken maar ik merk dat onze relatie weer natuurlijk aanvoelt. Vertrouw ik hem 100%, nee maar dat hoef ik ook niet van mezelf en ik kan daar prima mee leven. Gaat het nooit meer gebeuren, geen idee ik heb geen glazen bos maar denk wel dat we er samen meer voor waken. Het is een hobbelig pad geweest, vooral in het begin na het uitkomen, maar ik ben blij dat we zijn waar we zijn en ben ook blij dat we dit pad bewandeld hebben. Ik kan heel goed voor mijzelf zorgen in alle opzichten, had het ook zeker alleen gered maar met hem samen is echt leuker voel ik, ondanks die kras. Geef dingen de tijd, je voelt zelf wel aan dat als het te lang duurt en je meer ongelukkig bent dan gelukkig je misschien aan een plan B moet gaan denken en ook een plan B kan veel vormen hebben. Zijn dit verloren jaren of leerjaren.... tijd zal het leren.

❤️ Mooi, goed verwoord en heel herkenbaar. 

Bir_F schreef op 16-01-2024 om 22:52:

Oprecht berouw is zo belangrijk. Hij heeft wel eens sorry gezegd, maar het was niet oprecht. Er was geen begrip. Het was niet voor mij. Het was spijt van de gevolgen, voornamelijk die voor hem. Dat ‘werkt’ natuurlijk niet.
Ik liep vervolgens helemaal vast in dat uitleggen aan hem, maar het werd niet begrepen. 🤷🏽‍♀️ ‘Wat wil je dan dat ik zeg..?’

Onbegrijpelijk hoe blind ik was alle jaren ervoor. En nog, hè.. Keer op keer kan ik zo stom zijn om toch te geloven dat hij dingen goed bedoeld. Er mijn sausje van blinde vlek en mantel der liefde overheen leggen om dingen goed te praten.
Hij vindt het maar ‘raar’ dat ik hem niet wil zien of spreken. Maar het is voor mij nodig als een soort zelfbescherming nu, omdat hij steeds iets uit mij weet te zuigen hoe hard ik ook probeer het niet te laten gebeuren. Ik kan er zelf niet eens de vinger op leggen hoe of wat het dan is, maar ik hou dan een leeg gevoel over dat hij iets van mij vraagt of neemt terwijl er niks terug is voor mij.
Ik heb daar een enorm schuldgevoel over, omdat men zegt dat je als ouders altijd samen ouders blijft en dat het beter is voor de kinderen als je goed met elkaar om kunt gaan. Ik zie terugkijkend alleen maar dat ik eigenlijk alleen geouderd heb en dat hij soms erbij was. Ik begrijp dus werkelijk niet hoe dat dan nu zou moeten, met een mes in mijn rug. Hoe moet iemand dat te kunnen? Retorische vraag, denk ik.

Ik gun hem empathie en zelfreflectie, daar zou hij wel even mee vooruit kunnen..

Het lijkt me heel goed eens 'Je leven in eigen hand-herstellen na narcistisch misbruik'  van Iris Koops te lezen. Met name over zogenaamd co-ouderschap. Een situatie na echtscheiding zou moeten lijken op hoe het tijdens het huwelijk was. Als hij toen zelden de vaderrol nam, hoeft dat nu ook niet zo'n grote plaats in zijn leven in te nemen.

Ook over jouw eindeloos pleiten om hem uit te leggen wat echt berouw is, herken ik veel in narcisme. Mijn man snapte dat ook niet, en nog niet.
Mjon van Oers heeft ook een goed boek geschreven over narcistisch misbruik. Me dunkt dat jij wel wat gaat herkennen. Het is dringend zaak dat, als dat zo is, je leert hoe je daar mee om kunt gaan.

Puinhoop schreef op 24-01-2024 om 23:53:

[..]

Het lijkt me heel goed eens 'Je leven in eigen hand-herstellen na narcistisch misbruik' van Iris Koops te lezen. Met name over zogenaamd co-ouderschap. Een situatie na echtscheiding zou moeten lijken op hoe het tijdens het huwelijk was. Als hij toen zelden de vaderrol nam, hoeft dat nu ook niet zo'n grote plaats in zijn leven in te nemen.

Ook over jouw eindeloos pleiten om hem uit te leggen wat echt berouw is, herken ik veel in narcisme. Mijn man snapte dat ook niet, en nog niet.
Mjon van Oers heeft ook een goed boek geschreven over narcistisch misbruik. Me dunkt dat jij wel wat gaat herkennen. Het is dringend zaak dat, als dat zo is, je leert hoe je daar mee om kunt gaan.

Ik ben nog bezig in het boek over angst, zelfliefde en nog iets wat ik eerder noemde. Ik ga niet zo hard. Kan me er moeilijk toe zetten eigenlijk. Zoveel te regelen en te doen dat ik verder weer enkel neerplof en duizend jaar wil slapen.
Ik heb een eerste gesprek gehad met iemand voor gezinshulp. Dat is iets wat ik graag aanneem, maar het komt er ook weer bij. 

Ik vind het toch heel moeilijk te geloven, narcisme. Niet alles past in dat plaatje, hoewel sommige dingen misschien wel passen. Voor echt berouw uitspreken moet je ook moed hebben, denk ik? Jezelf kwetsbaar op durven stellen en toegeven dat je iets verkeerd deed, maar afwachten wat dan de reactie is. Ik denk dat hij dat wel mist.
Als je zegt egoïsme beaam ik het direct. 

Nee, eigenlijk zeg ik het net verkeerd. Als ik een planning maak en hem dan daadwerkelijk zou uitvoeren dan is het denk ik niet veel. Het voelt alleen als zó oneindig veel, te veel. En dan is het moeilijk starten en iets afwerken. 

Bir_F schreef op 25-01-2024 om 22:55:

[..]

Ik ben nog bezig in het boek over angst, zelfliefde en nog iets wat ik eerder noemde. Ik ga niet zo hard. Kan me er moeilijk toe zetten eigenlijk. Zoveel te regelen en te doen dat ik verder weer enkel neerplof en duizend jaar wil slapen.
Ik heb een eerste gesprek gehad met iemand voor gezinshulp. Dat is iets wat ik graag aanneem, maar het komt er ook weer bij.

Ik vind het toch heel moeilijk te geloven, narcisme. Niet alles past in dat plaatje, hoewel sommige dingen misschien wel passen. Voor echt berouw uitspreken moet je ook moed hebben, denk ik? Jezelf kwetsbaar op durven stellen en toegeven dat je iets verkeerd deed, maar afwachten wat dan de reactie is. Ik denk dat hij dat wel mist.
Als je zegt egoïsme beaam ik het direct.

Narcisme, of liever gezegd een narcistische persoonlijkheidsstoornis, zijn grote woorden. En in feite doet een etiketje er niet toe. Het gaat om gedrag. Maar... als iemand eenmaal de diagnose heeft, weet je in ieder geval dat het niet kan verbeteren. Als iemand narcistische trekken heeft én spijt maak je meer kans. 

Overigens toonde mijn ex, mét de diagnose NPS berouw. Het zegt niet altijd wat.