Verder na ontrouw - deel 8

Mijn ex is alles behalve narcist. En toont geen enkel berouw, geen sorry, niks nada. Hij is gewoon van de struisvogelsoort. Kop in t zand, dan is er niks gebeurd. Ik geloof niet dat al die mannen zonder berouw narcist zijn. Ik heb wel eens ergens de vergelijking gelezen dat mannen laatjes in hun hoofd hebben en vrouwen spaghetti. Mannen doen gewoon laatje dicht, klaar. Vrouwen blijven proberen te ontrafelen. Is natuurlijk generaliserend, maar bij de meeste mannen en vrouwen die ik ken, herken ik die mechanisme wel vaak. 

Ik voel het ook zo aan dat loslaten inderdaad ook betekent dat je de waarom-vraag laat varen. Volgens mij weten ze het zelf dikwijls niet eens, het waarom. Het verstand zat immers ver weggeborgen 😄 Als bedrogene wil je dit vooral weten om (terug ) grip of controle over de situatie  te krijgen. Maar op langere termijn laat je dit best los, als je daar rijp voor bent. Voor mij is het grote keerpunt geweest de angst verlaten dat het nog eens kan gebeuren. En hem los te laten, zelfs binnen de relatie. Want ik wil echt dat hij vrijwillig bij mij is. Vindt hij ooit nog eens dat het gras elders groener is, dan kan hij gaan. Aan hem om dat op een moedige manier te doen en mij geen blaasjes wijs te maken. In een relatie moet je toch ook een stuk onafhankelijkheid bewaren en dat doe ik nu veel meer. En ik ben zeer blij dat hem dat prikkelt. Net zoals zijn “uitstap” mij prikkelde. Hij doet dus echt veel moeite voor me. En ik ook voor hem. Ik ben niet meer vanzelfsprekend. Dus ook binnen de relatie kun je loslaten om zo weer nader tot elkaar te komen. Wil hij dat nog eens weggooien? So will be it than. 
PS. Ik denk ook dat er veel te vlug met de term Narcisme wordt gegooid. Echte narcisten zijn psychopaten, dat is nog een graadje hoger dan een egoïst die daarbij niet al te moedig is en leugens vertelt uit diepe schaamte of schrik. 

Psychopaten maken gebruik van een ander met als doel, macht, sex of geld en weten dat zelf. Narcisten maken gebruik van de ander om hun ego hoog te houden dat is het verschil zoals ik het tegenkom. 

Natuurlijk is niet elke egoïst meteen narcist, ben je gek. Die van Birf ook niet, waarschijnlijk. Ook ik vind het vreselijk dat er zo met die term gegooid wordt.

 Maar mij heeft het zeer geholpen om na jarenlange vermoedens toch eindelijk eens uit te zoeken wat dat voor stoornis was en ik was verbijsterd hoe dat naadloos aansloot mijn het gedrag van mijn man. Na die eerste verwerking leer je dan hoe je kunt voorkomen dat je misbruikt wordt en hoe je emotioneel afstand kunt nemen.
Psychopathie gaat, zoals Thera zegt,  nog veel verder. Dat is anders, narcisme en psychopathie is niet hetzelfde.

Nee, er is een scala aan egocentrisch gedrag wat buiten de criteria van narcisme valt  Er blijft helaas nog genoeg aan ondefinieerbaar wangedrag over😕

Anna Cara schreef op 26-01-2024 om 07:49:

[..]

Uit ervaring kan ik je zeggen dat dat intense moe zijn voorbij gaat. Dat je gevoel hebt nergens puf voor te hebben. Week na week, maand na maand. Toen ik in therapie ging viel ook de term over hubby van een beetje narcistisch trekjes. Een narcist is echt wel duidbaar. Ik herkende het niet. Maar trekjes, tja dat is natuurlijk mogelijk.

Het boek van Marjan waar je over spreekt gaf mij meer inzicht. In gedachtes versus werkelijkheid. In dat ons hoofd stuurbaar is. Ego sterke wil heeft. Wat is jouw grootste eye opener in het boek tot nu toe?

Xxx

Dat mijn ego een sterke wil heeft. Verder ben ik nog niet. 😅

Ik had een gedachte die ik even ga delen. Als je samen in een relatie zit en de ene trekt zich langzaam maar zeker over jaren steeds verder terug, maar is daar niet duidelijk over. En de ander is niet op de hoogte (dat kun je noemen hoe je wilt..) daarvan en doet juist haar best om het weer goed/fijn/gelukkig samen te krijgen. Blust constant brandjes, terwijl datgene wat bedoeld wordt niet gezegd wordt. En ze ziet dat niet, want druk met brandjes blussen. 

Dan voelt dat terugtrekken/geen liefde/geen verbinding terugkijkend als je de tekenen ervan gaat zien in eerste instantie misschien als narscisme? Omdat het als het licht is aangegaan en je verblindend in de ogen schijnt, terwijl jij je liefde en inzet nog in volle hevigheid voelt, ineens als een grote klap binnenkomt. Alle momenten dat er niet van je gehouden werd, dat het niet wederkerig was, komen ineens allemaal bij elkaar. 
Ik zeg maar even iets. Ik heb het niet heel erg doordacht en ik weet niet of ik het duidelijk opgeschreven heb. 

Je hebt het superduidelijk opgeschreven! Ik denk zeker dat dit zo kan zijn. Je kunt dan om er beter zicht op te krijgen beter kijken naar de periode dat het nog goed was. In mijn geval waren daar ook al rode vlaggen. En hoe hij is naar de kinderen en anderen natuurlijk.

Bir_F schreef op 27-01-2024 om 22:18:

Ik had een gedachte die ik even ga delen. Als je samen in een relatie zit en de ene trekt zich langzaam maar zeker over jaren steeds verder terug, maar is daar niet duidelijk over. En de ander is niet op de hoogte (dat kun je noemen hoe je wilt..) daarvan en doet juist haar best om het weer goed/fijn/gelukkig samen te krijgen. Blust constant brandjes, terwijl datgene wat bedoeld wordt niet gezegd wordt. En ze ziet dat niet, want druk met brandjes blussen.

Dan voelt dat terugtrekken/geen liefde/geen verbinding terugkijkend als je de tekenen ervan gaat zien in eerste instantie misschien als narscisme? Omdat het als het licht is aangegaan en je verblindend in de ogen schijnt, terwijl jij je liefde en inzet nog in volle hevigheid voelt, ineens als een grote klap binnenkomt. Alle momenten dat er niet van je gehouden werd, dat het niet wederkerig was, komen ineens allemaal bij elkaar.
Ik zeg maar even iets. Ik heb het niet heel erg doordacht en ik weet niet of ik het duidelijk opgeschreven heb.

Ik heb me ook langzaam maar zeker steeds meer teruggetrokken in mijn laatste relatie. Ik was veel dingen beu. Onder andere ruzie elke keer over mijn kinderen. Of tijdens discussies en ruzies elke keer afvragen of ik nu gek ben en ze dingen echt nooit heeft gezegd, in een andere context heeft gezegd...  Elke keer maar weer uren of dagen me afvragen hoe ik iets kan zeggen zonder dat ze ontplofte (terwijl ze dat toch wel deed). Elke keer maar weer discussies zonder einde, terwijl het haar waarschijnlijk alleen maar was te doen om de discussie en om me nog verder in een hoek te drukken.

Dat was enorm vermoeiend allemaal met als gevolg dat ik op een gegeven moment gewoon op was. Als ik met haar was, dan was ik vroeg op de avond al bekaf. Als ik dat niet was, dan was ik dat niet. 

Heb nu de griep. Precies hetzelfde gevoel. De hele dag moe en 's avonds bekaf. Als ik gewoon fit ben, dan heb ik dat niet. 

Ik vind het te kort door de bocht om bij zo'n verandering het meteen op narcisme te gooien. Mijn psychologe geeft ook aan dat op basis van wat ik vertel ik niet gaslightte, maar gegaslight werd en dat dat in combinatie met de karaktertrek van wegcijferaar dodelijk vermoeiend is op een gegeven moment. 

Ik denk zelf dat een normale man of vrouw die vreemdgaat en bij die nieuwe partner blijft, in zijn of haar hoofd de eigen daden gaat goedpraten. In het hoofd heeft zich al allerlei bewijs gevormd om dit verraad te kunnen goedpraten: dat de oude partner echt niet past, dat er geen liefde was (of nooit geweest), dat de oude partner narcistisch is,  borderline heeft,  een koude heks is,  of wat dan ook. Allemaal dingen die onzin zijn, maar die de vreemdganger nodig heeft om zijn keuzes voor zichzelf te kunnen goedpraten. Dat gaat niet eens bewusr, maar juist onbewust. Het is een normaal menselijk proces. Google maar eens op cognitieve dissonantie. Dat proces lijkt op narcisme, omdat het totaal voorbij gaat aan wie de oude partner echt is. En hoe de relatie echt was. Je denkt als 'oude' partner: ik ben toch niet gek? Zo was het helemaal niet? Heeft hij echt nooit van mij gehouden?

Ik zie het zelf bij mijn ex- partner als een soort tijdelijk narcisme. Ik neem het ook niet persoonlijk op, omdat ik zie dat hij het ook richting vrienden en kinderen doet. Ik denk (hoop) dat het weer overgaat, voor de kinderen, ik hoef hem nooit meer terug.

Het heeft voor mij dus ook niks met de waarheid te maken, ik ga niet twijfelen aan mezelf of aan hoe onze liefde was in de vele goede jaren. Maar dat neemt natuurlijk niet weg dat ik ook naar mezelf kijk (ik was mezelf ook kwijt omdat ik de laatste jaren alles telkens weer probeerde goed te houden zonder dat ik wist wat er speelde). 

Edit: het lijkt nu net alsof hij zelf een onschuldig slachtoffer is, dat is hij natuurlijk niet. Ik heb talloze keren geprobeerd een open gesprek aan te gaan. Hij gaf niet thuis. Gashlighten inderdaad. Ik zag het toch echt verkeerd, er was helemaal niks. Of ik deed kleine dingen verkeerd (vaatwasser verkeerd inpakken of zo). Ik denk alleen niet dat dat narcisme was. Het is laf. Je eigen rol niet onder ogen durven zien en de ander telkens met een kluitje het riet insturen, dat is laf gedrag. 

Tijdelijk narcisme, die staat vast niet in de dsm-5. 😂 
Het is een mooie omschrijving voor geen liefde meer voelen, maar wel net doen alsof. Dan zie je narcisme als partner van?  

Het heeft behoorlijk wat tijd nodig. Bij mij tenminste. 🫣 
Ik denk wel dat ik ietsje verder ben. In eerste instantie dacht ik dat als hij oprecht berouw zou voelen dat er dan iets zou veranderen tussen ons. Nu zou ik wel oprecht berouw willen zien, maar eigenlijk hoef ik hem niet terug.
Denk ik met zekerheid te kunnen zeggen. 🤪

Bir_F schreef op 28-01-2024 om 10:43:

Tijdelijk narcisme, die staat vast niet in de dsm-5. 😂
Het is een mooie omschrijving voor geen liefde meer voelen, maar wel net doen alsof. Dan zie je narcisme als partner van?

Het heeft behoorlijk wat tijd nodig. Bij mij tenminste. 🫣
Ik denk wel dat ik ietsje verder ben. In eerste instantie dacht ik dat als hij oprecht berouw zou voelen dat er dan iets zou veranderen tussen ons. Nu zou ik wel oprecht berouw willen zien, maar eigenlijk hoef ik hem niet terug.
Denk ik met zekerheid te kunnen zeggen. 🤪

Als je zo afgesteld staat op je partner (dat was ik ook) dan kost het heel veel tijd om dat los te laten. Ik heb hem nu al bijna een jaar niet meer gezien en toch zit hij nog dagelijks in mijn hoofd. Hoewel ik al heel lang niks meer van hem verwacht. Maar het is juist dat inzicht, dat ik veel teveel sta afgesteld op anderen, dat ervoor zorgt dat ik groei. Dingen doen die puur voor mezelf zijn, dat voelt heel raar. Maar het helpt wel. 

Ja, ik stond ook teveel op hem afgesteld. En het gezin in z’n geheel. Of ik dat ook bij anderen heb, dat weet ik niet zo goed.

Ik las net op het viva forum het topic over lieve dingen die je partner voor je doet. Dat topic sterkt me eigenlijk ook weer in de gedachte dat hij niet echt een leuk exemplaar was. Geen een van de lieve dingen die ze beschrijven deed hij voor me.
Ik wilde bijna het gedachtenspoor op gaan waaróm hij geen van die dingen deed, maar ik heb mezelf kunnen stoppen. Maakt eigenlijk niet uit. 

Pief schreef op 28-01-2024 om 09:22:

Edit: het lijkt nu net alsof hij zelf een onschuldig slachtoffer is, dat is hij natuurlijk niet. Ik heb talloze keren geprobeerd een open gesprek aan te gaan. Hij gaf niet thuis. Gashlighten inderdaad. Ik zag het toch echt verkeerd, er was helemaal niks. Of ik deed kleine dingen verkeerd (vaatwasser verkeerd inpakken of zo). Ik denk alleen niet dat dat narcisme was. Het is laf. Je eigen rol niet onder ogen durven zien en de ander telkens met een kluitje het riet insturen, dat is laf gedrag.

Narcisme is precies deze lafheid en dan zo dat je ook alleen maar dat kunt zijn. Dus een voor de persoon zelf heel tragische ziekte. 

Dus het laffe ervan kun je niet gebruiken als argument dat het geen narcisme is. Wel het tijdelijk zijn. Dan zou je eigenlijk in de loop van de tijd een boodschap verwachten van, sorry dat ik in de tijd van de scheiding zo rot heb gedaan.

Ik heb wel eens het idee dat er een verkeerd beeld van narcisme is omdat het als scheldwoord wordt gebruikt tegenwoordig. Dat er dan niet meer wordt gezien dat de narcist in de eerste plaats van zichzelf het slachtoffer is. Zonder daarbij tekort te doen aan de andere slachtoffers. 

Maar het klopt denk ik ook wel dat er mensen zijn die tijdelijk narcistisch kunnen zijn. Elk blijk van echte spijt zal dan laten zien dat het dus geen echt narcisme is. Of bedenk mij nu ineens dat ik dan MRI tegenspreek.