Verder na ontrouw - deel 8

Izza schreef op 18-01-2024 om 08:27:

Ik kom haar ook nog wel eens tegen. In het begin even beladen maar nu allang niet meer. De verantwoordelijkheid en schuld ligt bij de persoon in een relatie. Niet bij een derde wat mij betreft. Voor mij was het ongenoegen destijds een teken dat ik nog teveel bezig was met de relatie en verwerking nog niet volledig was. Met het loslaten van de relatie heb ik mijn gevoel naar haar ook los kunnen laten. In een goede relatie komt er niemand tussen. Er was dus blijkbaar een ruimte waar iemand in is gekomen.

Vind ik wat te makkelijk eerlijk gezegd. Ook in goede huwelijken/relaties komt het voor. Het is alleen zo'n makkelijk argument om te gebruiken, om dat vreemdgaan een beetje te bedekken met de mantel der liefde. 

Elpisto schreef op 18-01-2024 om 12:59:

[..]

Vind ik wat te makkelijk eerlijk gezegd. Ook in goede huwelijken/relaties komt het voor. Het is alleen zo'n makkelijk argument om te gebruiken, om dat vreemdgaan een beetje te bedekken met de mantel der liefde.

Ben ik met je eens, een relatie is niet per definitie slecht als er wordt vreemdgegaan, hooguit dat er misschien iets wordt gemist. En dat missen kan dan ook alweer afhankelijk zijn van een bepaalde periode in iemands leven. Zo zwart/wit is het allemaal niet. 

@MRI, mooi gezegd! 

MRI schreef op 18-01-2024 om 14:39:

[..]

Ja en ik denk ook wel eens: soms is wijzen naar de relatie ook een therapeutisch winstmodel. In de zin dat je dan als bedrogen partner moet gaan 'werken' aan wat er mis was tussen jullie twee. Terwijl het dus ook gewoon kan dat de ander van twee walletjes wilde eten en dat volkomen gelegitimeerd vond.

De gedachte 'in een goede relatie komt er nooit iemand tussen' komt dan wel goed uit: de bedrogen partij wordt medeverantwoordelijk voor het vreemdgaan gemaakt, want ja, een relatie maak je met zijn tweeën, zo is de redenering. Maar soms kijkt een van de twee een andere kant op wat uiteindelijk uitmondt in vreemdgaan, terwijl de andere partij er alles aan doet om die ander 'erbij' te houden.

En natuurlijk zijn er ook stellen waar men uit elkaar is gegroeid door beiden een andere kant op te kijken. En dan kan het heel helend zijn als er met gelijke inzet aan herstel wordt gewerkt.

Het is idd niet zwart wit en ieder dient voor zichzelf in te voelen hoe het in zijn of haar relatie ligt.

Dit raakt me omdat ik ook soms baal als ik  te horen krijg dat we het met zijn tweeën deden, dat vreemdgaan, dat er iets meespeelde tussen ons, terwijl ik mijn man alleen maar graag gezien heb, hem waardeerde en respecteerde. Ook hijzelf heeft altijd gezegd dat hij niets miste, dat ons gezinsleven hem gelukkig maakte, dat het alles was wat hij wenste. Hij zei ook dat ik het niet bij mij of in onze relatie moest zoeken. Hij zegt gewoon van zichzelf dat hij zich als een egoïst en een klootzak heeft gedragen, verliefd of niet, dat ik dat nooit verdiend heb en dat hij er nooit volledig bij stilgestaan heeft welk diep verdriet hij mij daarmee zou aandoen of de immense schade die hij daarmee zou aanrichten. Als hij iets miste, had hij mij daar alleen maar hoeven over aanpreken, ik heb hem altijd in alles gesteund. Maar hij wou niets aan “ons” veranderen, hij wilde enkel een uitstapje, in het geheim, was ervan overtuigd dat het niet lang zou duren en dat ik het nooit zou te weten zou gekomen zijn. Den ouwen die het groene blaadje dat zichzelf op een presenteerblaadje aanbood niet kon weerstaan. Maar in plaats van eens kort te experimenteren werd hij werd hij verliefd en verslaafd. En nu is “ons” dus wel veranderd, wat hij eigenlijk niet wou. Hij is de vrouw kwijt die ik vroeger was. Dat is zijn verdriet. En hij zou zo de klok terugzetten moest hij dat kunnen. Hij zegt zelf: “het was het allemaal niet waard”

MRI schreef op 18-01-2024 om 14:39:

[..]

Ja en ik denk ook wel eens: soms is wijzen naar de relatie ook een therapeutisch winstmodel. In de zin dat je dan als bedrogen partner moet gaan 'werken' aan wat er mis was tussen jullie twee. Terwijl het dus ook gewoon kan dat de ander van twee walletjes wilde eten en dat volkomen gelegitimeerd vond.

De gedachte 'in een goede relatie komt er nooit iemand tussen' komt dan wel goed uit: de bedrogen partij wordt medeverantwoordelijk voor het vreemdgaan gemaakt, want ja, een relatie maak je met zijn tweeën, zo is de redenering. Maar soms kijkt een van de twee een andere kant op wat uiteindelijk uitmondt in vreemdgaan, terwijl de andere partij er alles aan doet om die ander 'erbij' te houden.

En natuurlijk zijn er ook stellen waar men uit elkaar is gegroeid door beiden een andere kant op te kijken. En dan kan het heel helend zijn als er met gelijke inzet aan herstel wordt gewerkt.

Het is idd niet zwart wit en ieder dient voor zichzelf in te voelen hoe het in zijn of haar relatie ligt.

Precies. Het is dan natuurlijk voor diegene die die stap gemaakt heeft heel makkelijk om te zeggen: Ja maar, onze relatie was al niet zo goed meer. Meestal is dat iets waar de andere partij zich niet (helemaal) in vinden kan.

Hier werd dat voor het uitkomen van de affaire inderdaad ook gebezigd. Een vrij onschuldige discussie werd ineens HET middelpunt van wat er allemaal mis was in de relatie. Ik wist wel dat dat niet zo was. Voelde wel dat er iets niet in de haak was. Maar toch ga je er op een gegeven moment ook in geloven. Als iemand maar lang genoeg volhoud, doet dat gekke dingen met een mens.

Als ik mijn posts in het desbetreffende topic uit die tijd terug lees, lees ik dat ik er zelf in ben gaan geloven op dat moment. Dat het inderdaad misschien allemaal niet zo leuk was als ik me herinnerde en dat ik me wel kon voorstellen dat ze er klaar mee was. Daar heeft vrouw overigens zelf bijna net zoveel moeite mee als met de affaire zelf: De bagger en onzin die ze me allemaal naar mijn hoofd geslingerd heeft.

En eerlijk gezegd: Ik denk dat dat mij ook het meeste steekt aan dat alles. De affaire niet. Tot op zekere hoogte begrijp ik die, ja hoe moet je het noemen, Midlife crisis misscien, wel. Dat je daar op acteert, is een ander verhaal. Maar dat ik als een soort van collateral damage dan alle onzin naar me toe gegooid kreeg, dat vind ik nog een heel ander soort van onredelijk. Daar worstel ik nog wel eens mee. Met de affaire an sich niet echt. Ik wordt niet badend in het zweet wakker denkend aan wat er gebeurd is.

Theekannetje schreef op 18-01-2024 om 15:59:

[..]

Dit raakt me omdat ik ook soms baal als ik te horen krijg dat we het met zijn tweeën deden, dat vreemdgaan, dat er iets meespeelde tussen ons, terwijl ik mijn man alleen maar graag gezien heb, hem waardeerde en respecteerde. Ook hijzelf heeft altijd gezegd dat hij niets miste, dat ons gezinsleven hem gelukkig maakte, dat het alles was wat hij wenste. Hij zei ook dat ik het niet bij mij of in onze relatie moest zoeken. Hij zegt gewoon van zichzelf dat hij zich als een egoïst en een klootzak heeft gedragen, verliefd of niet, dat ik dat nooit verdiend heb en dat hij er nooit volledig bij stilgestaan heeft welk diep verdriet hij mij daarmee zou aandoen of de immense schade die hij daarmee zou aanrichten. Als hij iets miste, had hij mij daar alleen maar hoeven over aanpreken, ik heb hem altijd in alles gesteund. Maar hij wou niets aan “ons” veranderen, hij wilde enkel een uitstapje, in het geheim, was ervan overtuigd dat het niet lang zou duren en dat ik het nooit zou te weten zou gekomen zijn. Den ouwen die het groene blaadje dat zichzelf op een presenteerblaadje aanbood niet kon weerstaan. Maar in plaats van eens kort te experimenteren werd hij werd hij verliefd en verslaafd. En nu is “ons” dus wel veranderd, wat hij eigenlijk niet wou. Hij is de vrouw kwijt die ik vroeger was. Dat is zijn verdriet. En hij zou zo de klok terugzetten moest hij dat kunnen. Hij zegt zelf: “het was het allemaal niet waard”

Dit vind ik altijd zo'n dooddoener. Niet boos bedoeld hoor. Maar die opmerking heb ik hier ook gehoord. Dan denk ik bij mezelf: Dat zal allemaal wel, als je niet wist en stilgestaan had bij wat het mij zou aan doen, dan had je het niet stil gehouden.

Mijn partner heeft hemel en aarde bewogen om het te verbergen. Het volledige verhaal ( als ik dat ooit gehad heb) kwam pas op tafel, toen ik haar bij wijze van spreken betrapte met die kerel nog tussen der benen. Dus in hoeverre ze dan niet stil gestaan heeft bij wat het met ons en mij zou doen? Daar geloof ik echt geen kloten van. 

"" Mijn partner heeft hemel en aarde bewogen om het te verbergen. Het volledige verhaal ( als ik dat ooit gehad heb) kwam pas op tafel, toen ik haar bij wijze van spreken betrapte met die kerel nog tussen der benen. Dus in hoeverre ze dan niet stil gestaan heeft bij wat het met ons en mij zou doen? Daar geloof ik echt geen kloten van."" 
@elpisto

Zoals mijn man het vertelde was dat hij zich dat echt wel realiseerde maar allerlei onzin erover heen legde om het af te zwakken net zolang dat er geen schuldgevoelens meer waren en hij weer openstond voor het volgende (later seks) bezoekje. 
Zijn psycholoog legde het zo uit dat hij de affaire is aangegaan omdat hij al een tijdje  waardering, bewondering en tenslotte verliefdheid uitgesproken kreeg van mijn "vriendin" wat zijn ego streelde. Hij was in die tijd onzeker vanwege werk werd door zijn hele familie verstoten en leefde onder stress en daarbij was ik met mijzelf bezig en had weinig oog voor hem, wat hij absoluut niet als excuus wil gebruiken want zo gaat dat nu eenmaal soms een periode in een lange relatie. Dus de affaire gaf hem een goed gevoel maar daarna schuldgevoel waarvoor hij weer de affaire gebruikte om dat goede gevoel te krijgen. Een cirkel dus. Zoals dat bij verslaving werkt. 

Maar dat snappen? 

Hij snapt het zelf ook niet. En dan gaat het ook nog eens over zichzelf. Het is wetenschap naast gevoel volgens de psycholoog.. Dat staat naast elkaar. En de tijd verzacht hopelijk het gevoel.... 

LifeEvent! schreef op 18-01-2024 om 16:55:

"" Mijn partner heeft hemel en aarde bewogen om het te verbergen. Het volledige verhaal ( als ik dat ooit gehad heb) kwam pas op tafel, toen ik haar bij wijze van spreken betrapte met die kerel nog tussen der benen. Dus in hoeverre ze dan niet stil gestaan heeft bij wat het met ons en mij zou doen? Daar geloof ik echt geen kloten van.""
@elpisto

Zoals mijn man het vertelde was dat hij zich dat echt wel realiseerde maar allerlei onzin erover heen legde om het af te zwakken net zolang dat er geen schuldgevoelens meer waren en hij weer openstond voor het volgende (later seks) bezoekje.
Zijn psycholoog legde het zo uit dat hij de affaire is aangegaan omdat hij al een tijdje waardering, bewondering en tenslotte verliefdheid uitgesproken kreeg van mijn "vriendin" wat zijn ego streelde. Hij was in die tijd onzeker vanwege werk werd door zijn hele familie verstoten en leefde onder stress en daarbij was ik met mijzelf bezig en had weinig oog voor hem, wat hij absoluut niet als excuus wil gebruiken want zo gaat dat nu eenmaal soms een periode in een lange relatie. Dus de affaire gaf hem een goed gevoel maar daarna schuldgevoel waarvoor hij weer de affaire gebruikte om dat goede gevoel te krijgen. Een cirkel dus. Zoals dat bij verslaving werkt.

Maar dat snappen?

Hij snapt het zelf ook niet. En dan gaat het ook nog eens over zichzelf. Het is wetenschap naast gevoel volgens de psycholoog.. Dat staat naast elkaar. En de tijd verzacht hopelijk het gevoel....

Maar gaat de psycholoog ook zover om boven tafel te krijgen waarom je man het dan bij een ander zoekt in plaats van het met jou te communiceren of zelf hulp te zoeken voor zijn onzekerheid? 

Er wordt bij gezegd dat het geen excuus is, dus slechts een verklaring maar voor mij zou dat te magertjes zijn. Ik ben ook lichtelijk allergisch hoor voor therapeuten die zeggen 'ja maar hij is/ was onzeker, daarom moet hij die vervelende dingen van zichzelf doen'.  Dat is te lang een vraag om (te vroege) vergiffenis geweest aan slachtoffers van dat gedrag. Want als je onzeker bent, is dan rot maar dat werk je daar aan, dan ga je niet anderen pijn doen door lolletjes te zoeken imho

Hij vond van zichzelf toen niet dat hij onzeker was. Dat is ook het probleem. Ik heb dat wel eens tegen hem gezegd. En dan was dat niet zo. Werd er dan ook boos om. Hij wist ook alles beter en had bewijsdrang. Dat ziet hij nu achteraf in maar toen niet! Hij werd bewonderd door haar om zijn zelfverzekerdheid! Ze sprak vaak uit naar mij dat ze wilde dat haar man daar een paar procent van had en vond dat ik maar bofte met zo'n geweldige man en vader die er ook nog eens goed uit zag. (hij was al gewend aan bewondering, zij was nl niet de eerste) 
In onze relatie waren er regelmatig vrouwen verliefd op hem ook door zijn status (arts) en dat vertelde hij altijd aan mij, liet berichten lezen er waren ook wel eens collega's waarvan ik het niet fijn vond dat ze close met hem waren. Met 1 had hij daarom het contact verbroken bij de ander hield ik wel reserves maar weet ik aan mijn hormonen toen met zwangerschap, dat contact verwaterde. Omdat hij zei truus niet zijn type te vinden had ik ook geen wantrouwen. 

Later zei truus overigens ook  dat ze hem te "betweterig" en een te hoge dunk vanzichzelf vondbhebben en daar niet mee samen zou kunnen leven (ze gaf later toe dat het was om mij een rad voor ogen te draaien want ik vond dat natuurlijk verdacht dat ze hem zo adoreerde) 
Achteraf is zijn gedrag overschreeuwen van onzekerheid geweest. Mensen zien hem nu veranderen. Er is niets meer van zijn trots en waardigheid over. 
En ook niet te snappen voor mij omdat hij zelf jaren is bedrogen door zijn vrouw en beste vriend. 
Mijn rotsvaste vertrouwen in hem was in 1 klap vernietigd.... 

Ik geloof absoluut niets van mannen die zich "de pijn niet konden beseffen". Echt wat een onzin. Je weet heel goed dat je de ander intens verdriet zou doen. Anders had je het immers gewoon kunnen bespreken. Dan doe je er niet alles aan om het geheim te houden. Als je dat argument gebruikt wil je gewoon een excuus, ken je je partner niet zo goed of ben je niet al te intelligent wat mij betreft (dat je niet in staat bent je zoiets voor te kunnen stellen). 

LifeEvent! schreef op 18-01-2024 om 12:50:

[..]

Van Hem scheiden kan ook! Dat heeft mijn man ook gedaan. Hij is uit het 3 voudig snoer van ons huwelijk gestapt. En Hij zal zeker niet iedere zonde vergeven! Alleen bij oprecht berouw! Deze gebeurtenis is niet Gods Wil, dat geloof ik niet. We zijn zelf verantwoordelijk voor onze daden. Achteraf kan soms worden gezien dat hoe pijnlijk ook sommige gebeurtenissen die hebben plaatsgevonden meegewerkt hebben om tot het goede in het leven te komen. Dus Hij wil dat gebruiken. Maar oplossingen als bewust een open relatie, andere relatievormen, single maar wel de een na de ander in bed, zijn zeker niet naar Zijn Wil. Maar ik begrijp als je niet gelooft kan het een goede keuze lijken.

Misschien blijkt uiteindelijk scheiden wel Zijn bedoeling. Maar ik wil die keuze niet alleen maar 🙏 samen met Hem die keuze maken.

God bepaald het leven en iedere gebeurtenis is daarmee ook Zijn wil. Zowel van goede als minder goede zaken in het leven. En vergeving van zonden is volgens mij een van de basisbeginselen van het geloof. Of het oprecht is kan alleen Hij dus beoordelen. Nergens in de Bijbel staat single zijn trouwens beschreven als een zonde. In tegendeel zelfs. En dat je als single iedereen in bed zou nemen is natuurlijk grote onzin. Je kunt ook kiezen om geen relaties aan te gaan. 

Ik vind het trouwens opmerkelijk dat je iemand na de zonde van overspel binnen een heilig instituut van het huwelijk weer in genade neemt. Maar iemand die ervoor kiest zijn relatie te openen (in alle openheid zonder ontrouw) of die als single kiest om een keer met iemand te slapen leeft in zonde. Daarbij is immers geen sprake van ontrouw. Zoveel dubbele standaarden binnen het geloof. 

Izza schreef op 18-01-2024 om 18:38:

Ik geloof absoluut niets van mannen die zich "de pijn niet konden beseffen". Echt wat een onzin. Je weet heel goed dat je de ander intens verdriet zou doen. Anders had je het immers gewoon kunnen bespreken. Dan doe je er niet alles aan om het geheim te houden. Als je dat argument gebruikt wil je gewoon een excuus, ken je je partner niet zo goed of ben je niet al te intelligent wat mij betreft (dat je niet in staat bent je zoiets voor te kunnen stellen).

Kalmeer eens een beetje Izza. Wat ik schreef is absoluut geen onzin. Een mens is absoluut in staat om een ongemakkelijke waarheid voor zichzelf te verdringen en dat gebeurt niet eens bewust. Ik heb genoeg gegraven en doorwrocht bij mijn man en ik heb zijn grote ontnuchtering gezien. Ik ben niet gek. Jouw ervaringen zijn simpelweg de mijne niet. En de mijne zijn even echt als de jouwe. 

Theekannetje schreef op 18-01-2024 om 19:00:

[..]

Kalmeer eens een beetje Izza. Wat ik schreef is absoluut geen onzin. Een mens is absoluut in staat om een ongemakkelijke waarheid voor zichzelf te verdringen en dat gebeurt niet eens bewust. Ik heb genoeg gegraven en doorwrocht bij mijn man en ik heb zijn grote ontnuchtering gezien. Ik ben niet gek. Jouw ervaringen zijn simpelweg de mijne niet. En de mijne zijn even echt als de jouwe.

Ik schreef het al dikwijls en ik schrijf het nog eens… een verliefdheid werkt bewustzijnsvernauwend, en eenmaal een grens over wennen ook de leugens. Ik denk dat een bedrieger met een goed hart vooral zichzelf bedriegt. 

LifeEvent! schreef op 18-01-2024 om 18:07:

Hij vond van zichzelf toen niet dat hij onzeker was. Dat is ook het probleem. Ik heb dat wel eens tegen hem gezegd. En dan was dat niet zo. Werd er dan ook boos om. Hij wist ook alles beter en had bewijsdrang. Dat ziet hij nu achteraf in maar toen niet! 

En wat heeft er dan toe geleid dat hij achteraf inziet dat hij eigenlijk onzeker was? Het type man dat jij beschrijft verandert niet zo snel is mijn ervaring. Het verhaal kan wel makkelijk veranderen, zeker als hij er een bepaald belang bij heeft, zoals een huwelijk voort willen zetten. 
Dus welke interventies heeft de psycholoog voorgesteld om zelf zijn onzekerheid te kunnen voelen en er aan te werken? Ik denk dat velen hun voordeel ermee kunnen doen.