Verder na ontrouw - deel 8

Flanagan, nee ik ken er geen eentje 😊

elledoris schreef op 16-01-2024 om 19:20:

[..]

Een waarheid als een koe. Niet voor niets is het in allerlei gevallen zo belangrijk dat er excuses worden aangeboden om door te kunnen gaan en zaken te kunnen afsluiten. Twee extreme voorbeelden zijn bijvoorbeeld het slavernijverleden en de holocaust. En dat zijn dan niet eens de slachtoffers zelf die niet doorkunnen, maar nabestaanden.

Ik vind het verdraaid lastig dat mijn ex man op geen enkel vlak iets van begrip of sorry heeft laten zien. Nee, laatje dicht en hup naar de volgende en dan lullen dat ik in redelijkheid en billijkheid vrienden met hem zou moeten blijven. Gatver.

Sommige mannen lijken wel erg op elkaar.. Ik kan een heleboel andere woorden verzinnen dan gadver hiervoor. Maar echt?! Hóe dan? Hoe komt iemand erop? Je zo kwetsen en dan denken: en dan doen we nu weer mijn zin. Gewoon normaal doen hoor jij..

Je hebt gelijk wat betreft je voorbeelden. Daar had ik zelf niet bij stil gestaan, maar idd treffend.

Oprecht berouw is zo belangrijk. Hij heeft wel eens sorry gezegd, maar het was niet oprecht. Er was geen begrip. Het was niet voor mij. Het was spijt van de gevolgen, voornamelijk die voor hem. Dat ‘werkt’ natuurlijk niet.
Ik liep vervolgens helemaal vast in dat uitleggen aan hem, maar het werd niet begrepen. 🤷🏽‍♀️ ‘Wat wil je dan dat ik zeg..?’ 

Onbegrijpelijk hoe blind ik was alle jaren ervoor. En nog, hè.. Keer op keer kan ik zo stom zijn om toch te geloven dat hij dingen goed bedoeld. Er mijn sausje van blinde vlek en mantel der liefde overheen leggen om dingen goed te praten.
Hij vindt het maar ‘raar’ dat ik hem niet wil zien of spreken. Maar het is voor mij nodig als een soort zelfbescherming nu, omdat hij steeds iets uit mij weet te zuigen hoe hard ik ook probeer het niet te laten gebeuren. Ik kan er zelf niet eens de vinger op leggen hoe of wat het dan is, maar ik hou dan een leeg gevoel over dat hij iets van mij vraagt of neemt terwijl er niks terug is voor mij. 
Ik heb daar een enorm schuldgevoel over, omdat men zegt dat je als ouders altijd samen ouders blijft en dat het beter is voor de kinderen als je goed met elkaar om kunt gaan. Ik zie terugkijkend alleen maar dat ik eigenlijk alleen geouderd heb en dat hij soms erbij was. Ik begrijp dus werkelijk niet hoe dat dan nu zou moeten, met een mes in mijn rug. Hoe moet iemand dat te kunnen? Retorische vraag, denk ik. 

Ik gun hem empathie en zelfreflectie, daar zou hij wel even mee vooruit kunnen..

Izza schreef op 17-01-2024 om 11:02:

Ik moet zeggen dat ik het hele verhaal vanuit hem volledig heb losgelaten. Ben totaal niet (meer) bezig met excuses of berouw en of dat dan wel of niet oprecht is. Ik concentreer mij op mijzelf, mijn leven en de kinderen. Wat een ander heeft gedaan of nog gaat doen is voor mij niet meer relevant. Dat bedoel ik met jarenlang bezig zijn of blijven met je partner (of ex partner). Zonde van tijd en energie. Blijf je in de relatie dan blijft dit aspect altijd van belang. Ontrouw blijft immers een onderwerp (hopelijk op de achtergrond). En je partner moet levenslang daar op de voor jou juiste wijze mee omgaan. Het werkte voor mij heel bevrijdend om mijn eigen keuzes te maken los van wat hij wel of niet zou doen.

Ja dat is het grote voordeel van besluiten de relatie te verbreken. Maar het kan in een volgende relatie natuurlijk weer gebeuren. En dat kan je in je hoofd voor zijn door ervan uit te gaan dat het gebeurt of door een open relatie te hebben. Of er zo in te staan dat een relatie altijd maar voor even is. Maar... bereik je dan ooit nog de mate van overgave in vertrouwen die je kende van voor het vreemdgaan? Ik bedoel al die manieren om je kwetsbaarheid te beschermen zijn toch een soort overlevingsmechanismen geworden. En inderdaad, dat is het wantrouwen binnen een relatie ook maar geldt het niet voor elke weg na het vreemdgaan?

Bir_F schreef op 16-01-2024 om 22:52:

[..

Hij vindt het maar ‘raar’ dat ik hem niet wil zien of spreken. Maar het is voor mij nodig als een soort zelfbescherming nu, omdat hij steeds iets uit mij weet te zuigen hoe hard ik ook probeer het niet te laten gebeuren. Ik kan er zelf niet eens de vinger op leggen hoe of wat het dan is, maar ik hou dan een leeg gevoel over dat hij iets van mij vraagt of neemt terwijl er niks terug is voor mij.
Ik heb daar een enorm schuldgevoel over, omdat men zegt dat je als ouders altijd samen ouders blijft en dat het beter is voor de kinderen als je goed met elkaar om kunt gaan. Ik zie terugkijkend alleen maar dat ik eigenlijk alleen geouderd heb en dat hij soms erbij was. Ik begrijp dus werkelijk niet hoe dat dan nu zou moeten, met een mes in mijn rug. Hoe moet iemand dat te kunnen? Retorische vraag, denk ik.

Ik gun hem empathie en zelfreflectie, daar zou hij wel even mee vooruit kunnen..

Oh, houd alsjeblieft op er schuldgevoel over te hebben. He did you wrong! Wring je niet in bochten om maar leuk te doen voor de kinderen hoor. Die hebben dat toch door. Je kan beter echt zijn. sterkte

MRI schreef op 17-01-2024 om 11:26:

[..]

Ja dat is het grote voordeel van besluiten de relatie te verbreken. Maar het kan in een volgende relatie natuurlijk weer gebeuren. En dat kan je in je hoofd voor zijn door ervan uit te gaan dat het gebeurt of door een open relatie te hebben. Of er zo in te staan dat een relatie altijd maar voor even is. Maar... bereik je dan ooit nog de mate van overgave in vertrouwen die je kende van voor het vreemdgaan? Ik bedoel al die manieren om je kwetsbaarheid te beschermen zijn toch een soort overlevingsmechanismen geworden. En inderdaad, dat is het wantrouwen binnen een relatie ook maar geldt het niet voor elke weg na het vreemdgaan?

Het kan altijd weer gebeuren. Het leven geeft wat dat betreft geen garanties. In mijn geval heb ik gelukkig die mate van overgave en vertrouwen weer gevonden. Met een nieuwe persoon maak je een nieuwe start zonder ballast van eerdere ervaringen (met deze persoon). Maar natuurlijk wel met de ervaring uit het verleden. Dat hoeft elkaar niet in de weg te staan. Het maakt je juist sterker als persoon door heel bewust voor de relatie te kiezen (voor de persoon zonder andere redenen zoals kinderen, huis of financiën etc). Dus wantrouwen hoeft er zeker niet te zijn (ook geen goede basis voor een relatie volgens mij). 

Daarnaast is het leven als single of met andere relatievormen ook een prima optie. Er is zoveel meer mogelijk dan levenslang met 1 persoon samenzijn. Mooi als het kan maar geen voorwaarde voor geluk. 

Voor mij was het samen doormaken van verdriet (uit het ontrouw) in ieder geval niet iets dat mij uiteindelijk gelukkig maakte. Het kiezen van een eigen pad is dat veel meer. 

MRI schreef op 17-01-2024 om 11:26:

[..]

Ja dat is het grote voordeel van besluiten de relatie te verbreken. Maar het kan in een volgende relatie natuurlijk weer gebeuren. En dat kan je in je hoofd voor zijn door ervan uit te gaan dat het gebeurt of door een open relatie te hebben. Of er zo in te staan dat een relatie altijd maar voor even is. Maar... bereik je dan ooit nog de mate van overgave in vertrouwen die je kende van voor het vreemdgaan? Ik bedoel al die manieren om je kwetsbaarheid te beschermen zijn toch een soort overlevingsmechanismen geworden. En inderdaad, dat is het wantrouwen binnen een relatie ook maar geldt het niet voor elke weg na het vreemdgaan?

Dat is wat ik ook denk. Heel die ontrouw affaire heeft me gewoon veranderd als mens in al mijn relaties. Ik was nooit eerder door vertrouwenspersonen verraden. Liefhebbende ouders gehad, warme familie, trouwe vrienden … Eigenlijk was ik naïef (maar in positieve zin). Dat ben ik toch wel kwijtgeraakt. Jaja, het heeft er diep ingesneden. En toch blijf ik erin geloven. Niemand is perfect. 

sinds een paar dagen voel ik me weer erg futloos, gebrek aan motivatie om dingen te doen. Een soort wolk die om mij heen hangt en alles in mijn dagelijks leven zwaarder maakt. Vanavond mezelf sinds weken weer zover gekregen om te gaan sporten, kom ik Truus tegen. Bij thuiskomst merkte mij man natuurlijk op dat er wat was een kreeg hij de volle laag. Een soort vulkaanuitbarsting die ik al heel wat dagen in houdt.
Soms word ik er zo moe van dat het mijn gedachten dag in dag uit beheerst. 
Ik wil nu toch eens kijken naar hulp enkel voor mezelf. Zodat ik hopelijk weer wat luchtiger naar het leven kan kijken.. 

Bah blauwgeel! Dat gevoel dat je kilo’s extra meedraagt en dan Truus tegenkomen… Hopelijk brengt hulp je verder.

Voor wie het interessant vindt: er is een podcast ‘vreemdgaan met Anne en Tijs’. Zij is vreemdgegaan en ze ontdekken van alles over zichzelf en elkaar. Vijf maanden na het uitkomen nemen ze de luisteraar mee in hun zoektocht. Eenvoudig format: microfoon aan en praten. Heel puur en rauw. Ik vind het mooi twee mensen zo te horen zoeken naar herstel en alles wat daarbij komt kijken. Voor mijzelf ook prettig omdat ik weinig verhalen ken waar de vrouw is vreemdgegaan. Misschien dat de dames hier daardoor juist wat minder herkenning ervaren. Het overwegen waard om de podcasts met je partner te luisteren. Wel relevant: hier is geen sprake van een stoornis, verslaving of uitblijven van schuldbesef. Het kan niet anders dan dat het gesprek losmaakt. En zowel de pijn als liefde geraakt wordt.

@blauwgeel: ook ik kom Truus soms tegen in de sportschool. Zo naar is dat. Of ergens anders. Dag weer verpest. Boos naar man. Dat hij nou net een dorpsgenoot koos om mee het bed in te duiken. Een vriendin ook nog eens die ik kende. Dat ik last heb van zijn vg. Geconfronteerd worden met deze vrouw daar walgde ik van. Nu vind ik de vrouw in kwestie een verschrikkelijk achterbaks mens. En heeft ze zich behoorlijk gestoord gedragen naar mij toe. Dus veel nare herinneringen komen omhoog. Ze herinnert jou natuurlijk ook vol aan de zwarte bladzijdes. Een grote trigger. Toch neemt het mij af bij haar weer zien. En weer. En weer. Ik heb haar wel tijd terug toch keer aangesproken toen ik met haar geconfronteerd werd en het mij wat deed. Ik heb daarna bewust bedacht dat ik haar mijn tijd niet waard vind. Ik negeer haar sindsdien volledig. Heel bewust. Ik voel wel een steekje van he bah zij. Maar ga geen schone schijn ophangen. Ook geen boze blikken ofzo meer. Ze is geen vriendin meer. Dat is klip en klaar. 

Wat doe jij naar haar toe? 
En hoe reageert jouw man op jouw boosheid?

"Daarnaast is het leven als single of met andere relatievormen ook een prima optie. Er is zoveel meer mogelijk dan levenslang met 1 persoon samenzijn. Mooi als het kan maar geen voorwaarde voor geluk"
@izza 

Als je gelooft in God zoals ik, is bovenstaand zoals jij schrijft absoluut geen optie! 
Hij heeft het huwelijk als heilig verklaard en overspel als een gruwel wat gevolgen zal hebben. Vallen voor de verleiding is va het begin het ultieme kwaad in je leven laten. 
Berouw van deze zonde is essentieel voor God! 
Dan wil Hij vergeving schenken! Echter is overspel niet voor niets een Bijbelse reden om te scheiden. Maar ik voel wel dat ik alles moet onderzoeken samen met God en ook samen met hem en het de tijd moet geven om ook tot vergeving te komen. (Dat niet wil zeggen dat de uitkomst is dat we bij elkaar zullen blijven) Jouw adviezen om weer verder te gaan zoals je hierboven schrijft, zijn oplossingen die voor mij niet kunnen omdat God dat niet wil en "het kwaad alleen maar meer in de kaart zal spelen" ! 

Onderstaand is bv een video zoals ik geloof dat in deze gebroken wereld een 💔 huwelijk hersteld kan worden 

Link mag niet geplaatst worden helaas 

Maar op YouTube kan je zoeken naar Wilkin van de Kamp "als je partner is vreemdgegaan" 

Ik kom haar ook nog wel eens tegen. In het begin even beladen maar nu allang niet meer. De verantwoordelijkheid en schuld ligt bij de persoon in een relatie. Niet bij een derde wat mij betreft. Voor mij was het ongenoegen destijds een teken dat ik nog teveel bezig was met de relatie en verwerking nog niet volledig was. Met het loslaten van de relatie heb ik mijn gevoel naar haar ook los kunnen laten. In een goede relatie komt er niemand tussen. Er was dus blijkbaar een ruimte waar iemand in is gekomen. 

LifeEvent! schreef op 18-01-2024 om 08:23:

"Daarnaast is het leven als single of met andere relatievormen ook een prima optie. Er is zoveel meer mogelijk dan levenslang met 1 persoon samenzijn. Mooi als het kan maar geen voorwaarde voor geluk"
@izza

Als je gelooft in God zoals ik, is bovenstaand zoals jij schrijft absoluut geen optie!
Hij heeft het huwelijk als heilig verklaard en overspel als een gruwel wat gevolgen zal hebben. Vallen voor de verleiding is va het begin het ultieme kwaad in je leven laten.
Berouw van deze zonde is essentieel voor God!
Dan wil Hij vergeving schenken! Echter is overspel niet voor niets een Bijbelse reden om te scheiden. Maar ik voel wel dat ik alles moet onderzoeken samen met God en ook samen met hem en het de tijd moet geven om ook tot vergeving te komen. (Dat niet wil zeggen dat de uitkomst is dat we bij elkaar zullen blijven) Jouw adviezen om weer verder te gaan zoals je hierboven schrijft, zijn oplossingen die voor mij niet kunnen omdat God dat niet wil en "het kwaad alleen maar meer in de kaart zal spelen" !

Fijn dat je steun uit je geloof haalt. Maar als het huwelijk daadwerkelijk heilig is dan heb jij je antwoord toch. Hij bepaalt immers ieders leven. Dus ook deze gebeurtenis is Gods wil (zoals alles in het leven). En Hij zal iedere zonde vergeven zodat je met zijn steun weer verder kunt. Als je voor de kerk bent getrouwd staat hij immers boven jullie huwelijk en van Hem scheiden kan niet. 

GekkeHenkie100 schreef op 17-01-2024 om 22:58:

Bah blauwgeel! Dat gevoel dat je kilo’s extra meedraagt en dan Truus tegenkomen… Hopelijk brengt hulp je verder.

Voor wie het interessant vindt: er is een podcast ‘vreemdgaan met Anne en Tijs’. Zij is vreemdgegaan en ze ontdekken van alles over zichzelf en elkaar. Vijf maanden na het uitkomen nemen ze de luisteraar mee in hun zoektocht. Eenvoudig format: microfoon aan en praten. Heel puur en rauw. Ik vind het mooi twee mensen zo te horen zoeken naar herstel en alles wat daarbij komt kijken. Voor mijzelf ook prettig omdat ik weinig verhalen ken waar de vrouw is vreemdgegaan. Misschien dat de dames hier daardoor juist wat minder herkenning ervaren. Het overwegen waard om de podcasts met je partner te luisteren. Wel relevant: hier is geen sprake van een stoornis, verslaving of uitblijven van schuldbesef. Het kan niet anders dan dat het gesprek losmaakt. En zowel de pijn als liefde geraakt wordt

Bedankt voor de podcast tip. Ik heb nu twee en een halve aflevering geluisterd en vind het respect naar elkaar heel mooi. Maar ik vind het jammer dat Tijs zoń 70/80% van de tijd aan het woord is en Anne alleen maar dingen beaamt of wat toevoegt. Ik kan me voorstellen dat hij als bedrogen partij zijn ei kwijt moet maar ik had haar ook graag gehoord. Misschien verandert het nog. 
Er was ooit een podcast waar de beide partijen apart werden geinterviewd. Dat vond ik heel mooi. Ik kan alleen de naam niet meer herinneren.

Izza schreef op 18-01-2024 om 08:39:

[..]

Fijn dat je steun uit je geloof haalt. Maar als het huwelijk daadwerkelijk heilig is dan heb jij je antwoord toch. Hij bepaalt immers ieders leven. Dus ook deze gebeurtenis is Gods wil (zoals alles in het leven). En Hij zal iedere zonde vergeven zodat je met zijn steun weer verder kunt. Als je voor de kerk bent getrouwd staat hij immers boven jullie huwelijk en van Hem scheiden kan niet.

Van Hem scheiden kan ook! Dat heeft mijn man ook gedaan. Hij is uit het 3 voudig snoer van ons huwelijk gestapt. En Hij zal zeker niet iedere zonde vergeven! Alleen bij oprecht berouw! Deze gebeurtenis is niet Gods Wil, dat geloof ik niet. We zijn zelf verantwoordelijk voor onze daden. Achteraf kan soms worden gezien dat hoe pijnlijk ook sommige gebeurtenissen die hebben plaatsgevonden meegewerkt hebben om tot het goede in het leven te komen. Dus Hij wil dat gebruiken. Maar oplossingen als bewust een open relatie, andere relatievormen, single maar wel de een na de ander in bed, zijn zeker niet naar Zijn Wil. Maar ik begrijp als je niet gelooft kan het een goede keuze lijken. 

Misschien blijkt uiteindelijk scheiden wel Zijn bedoeling. Maar ik wil die keuze niet alleen maar 🙏 samen met Hem die keuze maken.