Verder na ontrouw - deel 8

Ik denk inderdaad dat wat je hier over het algemeen leest de moeilijke momenten zijn. Als het allemaal prima gaat kom je niet hier om daarover te jubelen, toch?
Ik ervaar hetzelfde als Henk, maar ik snap ook dat het in andere situaties anders zal zijn. Iedere situatie is sowieso anders, maar de mijne nog wat anders dan de verhalen hier, omdat het vreemdgaan het slot was van een lange periode van twijfels van man over de relatie (maar wel een heel erg complicerende factor. Ook al omdat de dame in kwestie voor mijn gevoel wel een bepalende rol heeft gespeeld in de gevoelens en keuzes van man. Hij trok al eerder wel heel erg veel met haar op, waar ik geen goed gevoel bij had). Gelukkig is er nu vooral het besef hoe blij we zijn met elkaar en ons gezin. Dat voert echt de boventoon.

Henk en Pennestreek, ik denk ook dat jullie verwerking van het vreemdgaan binnen de relatie ook voorbeelden zijn van hoe het ook mooi en goed kan gaan. Dat vraagt inderdaad erkenning van de vreemdgaande partner van het aangedane leed en tevens de bereidheid tot volledige openheid en er aan blijven werken, kortom er helemaal voor te gaan. En oprechte spijt van het gebeuren. Het is mooi hoe dat bij jullie tot juist een verdieping van de relatie heeft geleid. Dat is echter niet iedereen gegeven in dit draadje. En ik denk dat het zaak is dat ieder voor zich mag voelen of de vreemdgaande partner oprecht is in de herstelpogingen maar ook dat men zich niet (evt. nav jullie verhaal) voedt met valse hoop daar waar het eigenlijk van binnen niet goed voelt. Zoals bij mij. Een of twee weken geleden postte ik een video van een therapeut die heel mooi aangaf waaraan je kon zien dat je partner eigenlijk er niet echt voor ging.

Ik hoor vaak in mijn omgeving mensen volkomen terecht klagen over de wandaden of egoïsme van de partner om het af te sluiten met ' oh maar ergens kan hij ook heel lief zijn hoor'. Meer dan eens kan dat een teken zijn dat men in staat is veel shit te pikken voor een paar kruimels aandacht. 

Theekannetje schreef op 16-01-2024 om 16:11:

Beste allemaal, het klopt volledig dat bedrogenen meer komen piepen op dit forum in moeilijke momenten en het beeld dus enigszins vertekend wordt.
Er stelde iemand de belangrijke vraag of er die blij zijn dat ze verder gegaan zijn.
Daarom mijn ondubbelzinnig en duidelijk antwoord: ik ben daar heel blij om zelfs nadat mijn man drie jaar lang een affaire had en bovendien verliefd was toen.
Hij heeft zoveel over zichzelf geleerd. En hij heeft ook te kennen gegeven dat hij onvoldoende besef had van wat hij had met mij. Hij had het bijna-verlies van mij nodig om in te zien dat hij mij niet kwijt wil. Ik was vanzelfsprekend en nu niet meer. Hij bekijkt me met hernieuwde ogen en is terug verliefd. 5 jaar na de affaire kan ik zeggen dat we oprechte aandacht hebben voor elkaar en elkaar ook oprecht waarderen. Ja, dat heeft bloed, zweet en tranen gekost, maar het ligt achter ons. En ik ben ervan overtuigd dat anderen hier die nog in het traject zitten, hier ook zullen toe komen. Net zoals er ook zullen zijn die de even volwaardige keuze zullen maken om alleen verder te gaan en nog anderen die de even volwaardige keuze zullen maken om een minder gelukkig huwelijk verder te zetten. Dat mag namelijk. Dat kan allemaal en elk heeft zijn eigen redenen en persoonlijkheid. En dat is allemaal OK!

Ik wou nog even terugkomen op het feit dat sommigen het moeilijk vinden om niet alles te weten. Ik begrijp dat volledig. Ik heb ook detective gespeeld. Maar uiteindelijk zei ik het volgende tegen mijn man: “Het spijt me te moeten vaststellen dat je niet moedig genoeg bent om volledig open kaart te spelen. Dat maakt het herstel van vertrouwen moeilijker. Ik ga er dan ook vanuit dat je alles gedaan hebt wat ik me kan inbeelden en waarschijnlijk zal ik er niet ver naast zitten. Ik ken je beter dan je denkt.” Ik somde een paar dingen op en daar was hij niet goed van. Ik zei ook: “Dat liegen heeft je dus niets gebracht maar alleen in je nadeel gespeeld, want wat er nu in mijn gedachten zit is wat ik oprecht denk dat je uitgespookt hebt”.
Ik heb hem uiteindelijk dus ook de dingen vergeven die hij niet heeft “opgebiecht”. Hij schrok er wel van dat ik, eenmaal ik weer helder kon denken, hem zo goed kon zien. En hij schrok vooral van zichzelf.
Dat “zien”, dat had ik tijdens de affaire dus verwaarloosd. Ook hij was dus vanzelfsprekend geworden voor mij.
Nu zijn we dus beiden niet meer vanzelfsprekend voor elkaar. En als het vreemdgaan iets goeds opgeleverd heeft, is het wel dit: dat we elkaar terug als een geschenk zien en niet als het behang.

Dat was ik die die vraag stelde!

Herkenbaar wat je over je man schrijft! Hij ziet mij opeens met andere ogen omdat hij mij kwijt is en voelt zich weer verliefd. Net als jouw man. Ik begrijp echt wel de scepsis van izza en mri, vooral omdat zij dat niet geloofden van hun ontrouwe partners en niet met hun verraad konden leven. Ook ik weet niet wat de uitkomst van mijn zoektocht zal zijn. Wel weet ik dat ik alles wil weten en ik hem nu ook met andere ogen zie (niet meer als vanzelfsprekend, soms vol afschuw en dan weer zelfs momenten van ook verliefdheid voelen) Ik krijg de tijd van hem om dat te doorvoelen, afstand te nemen als het heftig voelt en ik dus twijfel of onze relatie wel kans van slagen heeft, vragen blijft beantwoorden ook al is het tig x dezelfde en is het antwoord steeds pijnlijk. Het doet mij goed dat hij  ook pijn heeft. Soms voel ik naast "net goed" ook compassie met zijn verdriet. 

Thera omschreef het mooi "samen de afgrond in kijken en de pijn doorstaan" 

Wat mij opvalt is dat izza en mri heel vaak reageren op een forum wat gaat over "verder na ontrouw" terwijl zij ermee gestopt zijn. Fascinerend eigenlijk. 

LifeEvent! schreef op 16-01-2024 om 16:35:

[..]

Dat was ik die die vraag stelde!

Herkenbaar wat je over je man schrijft! Hij ziet mij opeens met andere ogen omdat hij mij kwijt is en voelt zich weer verliefd. Net als jouw man. Ik begrijp echt wel de scepsis van izza en mri, vooral omdat zij dat niet geloofden van hun ontrouwe partners en er niet mee konden leven. Ook ik weet niet wat de uitkomst van mijn zoektocht zal zijn. Wel weet ik dat ik alles wil weten en ik hem nu ook met andere ogen zie (niet meer als vanzelfsprekend, soms vol afschuw en dan weer zelfs momenten van ook verliefdheid voelen) Ik krijg de tijd van hem om dat te doorvoelen, afstand te nemen als het heftig voelt en ik dus twijfel of onze relatie wel kans van slagen heeft, vragen blijft beantwoorden ook al is het tig x dezelfde en is het antwoord steeds pijnlijk. Het doet mij goed dat hij ook pijn heeft. Soms voel ik naast "net goed" ook compassie met zijn verdriet.

Thera omschreef het mooi "samen de afgrond in kijken en de pijn doorstaan"

Wat mij opvalt is dat izza en mri heel vaak reageren op een forum wat gaat over "verder na ontrouw" terwijl zij ermee gestopt zijn. Fascinerend eigenlijk.

Zoals je misschien weet, of niet, is dit een draadje dat al jarenlang loopt, ooit gestart is door Moederziel die verder wilde maar uiteindelijk ( toen in elk geval) gescheiden is. 

Verder gaan na ontrouw is niet per definitie blíjven. Het is hoe het leven verder gaat ná ontrouw en daarmee zijn alle meningen mijns inziens waardevol. Ik ben ook niet voor oeverloos doorgaan, ik ben gescheiden, maar heb respect voor anderen die blijven. Dat respect wil ik ook terug.  Je mag je eigen geluid laten horen, daar is het een discussieforum voor; het is geen besloten club slachtoffers, dan moet je privé gaan chatten, maar een openbaar forum. 

Max88 schreef op 16-01-2024 om 16:45:

[..]

Zoals je misschien weet, of niet, is dit een draadje dat al jarenlang loopt, ooit gestart is door Moederziel die verder wilde maar uiteindelijk ( toen in elk geval) gescheiden is.

Verder gaan na ontrouw is niet per definitie blíjven. Het is hoe het leven verder gaat ná ontrouw en daarmee zijn alle meningen mijns inziens waardevol. Ik ben ook niet voor oeverloos doorgaan, ik ben gescheiden, maar heb respect voor anderen die blijven. Dat respect wil ik ook terug. Je mag je eigen geluid laten horen, daar is het een discussieforum voor; het is geen besloten club slachtoffers, dan moet je privé gaan chatten, maar een openbaar forum.

Precies. En ik denk ook dat ik door mijn ervaring ook kan opmerken of per se willen doorgaan een toxische gebeuren tegen de klippen op is of een mooie gezamenlijke poging zaken weer door te starten. 

Het draadje is van niemand en dus van iedereen en iedereen mag schrijven. Er schreef ook hele lange tijd iemand mee die geen vreemdgaan van haar partner had meegemaakt maar een ander verraad. Kan ook. 

LifeEvent! schreef op 16-01-2024 om 16:35:

[..]

Dat was ik die die vraag stelde!

 1Ik begrijp echt wel de scepsis van izza en mri, vooral omdat zij dat niet geloofden van hun ontrouwe partners en niet met hun verraad konden leven.kOok i

2 mij opvalt is dat izza en mri heel vaak reageren op een forum wat gaat over "verder na ontrouw" terwijl zij ermee gestopt zijn. Fascinerend eigenlijk.

1 Nou,dat is een aanname over mij. Ik kon nog wel met het vreemdgaan leven maar het was verweven met een persoonlijkheidsstoornis bij mijn ex. 

2 Zie mijn reactie op Max88

Thera schreef op 16-01-2024 om 00:22:

Het trauma is er toch sowieso of je nu wel of niet doorgaat? Ik kan mij best voorstellen dat juist als dat trauma ontstaat na het uitkomen van (langdurig) vreemdgaan van een partner, dat juist het verdergaan met de partner een vorm van verwerken kan inhouden. In de situatie dan wel alleen dat de partner aanspreekbaar is op zijn gedrag en schuldbesef heeft en zelf het gezin en zijn partner niet wil opgeven en ook wil veranderen. Want trauma heeft ook vooral een element in zich van in nood er hulpeloos helemaal alleen voor staan. Juist degene die het dichtste bij je zou moeten staan heeft je verraden. Zo is de heel sterke drang om de vreemdgaande partner de kans te geven zich alsnog te laten kijken naar dat verraad en daar iets mee te doen ook te zien als een poging niet meer helemaal alleen in de afgrond te kijken, maar tot op zekere hoogte dat ook samen kunnen doen. Ik vind dat eigenlijk ook iets moois hebben. Het heeft iets heel krachtigs. En dit vind ik ook echt iets anders dan het beeld wat wel eens wordt geschetst van het maar gelaten in de relatie blijven omdat je het anders ook niet weet.

Een ander verhaal is het inderdaad als de partner helemaal niet in staat is tot reflectie of tot schuldbesef. Dan is het verhaal over het trauma ook anders. Het trauma is dan juist ook het besef dat je bij een partner met een persoonlijkheidsstoornis eigenlijk altijd ten diepste alleen geweest bent. Dat de relatie die er volgens jou was, er eigenlijk nooit geweest is. In dat geval is verder gaan ook een vergroten van het trauma.

Dit vind ik een hele mooie reactie. Ja, er is echt ook trauma als de vreemdgaande partner niet verder wil. Ik kan me niemand verder hier herinneren met de situatie zoals de mijne. Misschien in een vorige draadje? Iemand waarbij de vreemdgaande partner in een soort paniek vertrok en nooit meer terugkwam en ook nergens meer over wilde praten. 
Maar dat is wat ik zo graag wilde; niet alléén hiermee dealen. In míjn tijd van nood dat hij er voor mij zou zijn, voor mij zou gáán. Dat hij schuldbesef en gemeend berouw zou hebben. Dat hij verantwoordelijkheid zou nemen. Dat hij zou begrijpen hóe verraden ik me voelde en daar actie aan zou verbinden. Maar nee.. 

Ik probeerde uit te leggen hoe belangrijk ik ons gezin vind en dat ik daarom wilde proberen om eruit te komen samen. Om onze relatie goed te krijgen, voor beiden goed. En voor onze kinderen. Dat er echt sámen werk te verzetten zou zijn, ook voor mij, dat snapte ik echt. Dat er patronen waren ontstaan die aangepakt moesten worden. Maar er was geen mogelijkheid vanuit hem. Het had me duidelijk moeten zijn toen hij niet mijn verdriet en boosheid wilde horen. 

En nu zit ik dus alleen met mijn trauma en mijn afgebroken zelfvertrouwen naar patronen te kijken, maar dan alleen die ik van mezelf denk te zien. Voor mijn puberkinderen te proberen het zo goed mogelijk te doen, terwijl ik vol twijfel en schuldgevoel zit dat ik het niet beter heb gedaan. Me af te leiden met werk en mijn familie en wat vriendinnen. 

Je kunt geen moeilijk en moeilijk vergelijken. Iedereen zijn moeite weegt voor diegene zo zwaar als hij weegt. Maar als ik eerlijk ben, denk ik wel eens dat het me makkelijker verwerken lijkt als hij wel berouw had gehad van de pijn die hij me deed en als hij wel voor mij had gekozen. Of als ik zelf had gekozen niet met hem verder te willen. 

Bir_F schreef op 16-01-2024 om 19:03:

[..]

Dit vind ik een hele mooie reactie. Ja, er is echt ook trauma als de vreemdgaande partner niet verder wil. Ik kan me niemand verder hier herinneren met de situatie zoals de mijne. Misschien in een vorige draadje? Iemand waarbij de vreemdgaande partner in een soort paniek vertrok en nooit meer terugkwam en ook nergens meer over wilde praten.
Maar dat is wat ik zo graag wilde; niet alléén hiermee dealen. In míjn tijd van nood dat hij er voor mij zou zijn, voor mij zou gáán. Dat hij schuldbesef en gemeend berouw zou hebben. Dat hij verantwoordelijkheid zou nemen. Dat hij zou begrijpen hóe verraden ik me voelde en daar actie aan zou verbinden. Maar nee..

Ik probeerde uit te leggen hoe belangrijk ik ons gezin vind en dat ik daarom wilde proberen om eruit te komen samen. Om onze relatie goed te krijgen, voor beiden goed. En voor onze kinderen. Dat er echt sámen werk te verzetten zou zijn, ook voor mij, dat snapte ik echt. Dat er patronen waren ontstaan die aangepakt moesten worden. Maar er was geen mogelijkheid vanuit hem. Het had me duidelijk moeten zijn toen hij niet mijn verdriet en boosheid wilde horen.

En nu zit ik dus alleen met mijn trauma en mijn afgebroken zelfvertrouwen naar patronen te kijken, maar dan alleen die ik van mezelf denk te zien. Voor mijn puberkinderen te proberen het zo goed mogelijk te doen, terwijl ik vol twijfel en schuldgevoel zit dat ik het niet beter heb gedaan. Me af te leiden met werk en mijn familie en wat vriendinnen.

Je kunt geen moeilijk en moeilijk vergelijken. Iedereen zijn moeite weegt voor diegene zo zwaar als hij weegt. Maar als ik eerlijk ben, denk ik wel eens dat het me makkelijker verwerken lijkt als hij wel berouw had gehad van de pijn die hij me deed en als hij wel voor mij had gekozen. Of als ik zelf had gekozen niet met hem verder te willen.

Een waarheid als een koe. Niet voor niets is het in allerlei gevallen zo belangrijk dat er excuses worden aangeboden om door te kunnen gaan en zaken te kunnen afsluiten. Twee extreme voorbeelden zijn bijvoorbeeld het slavernijverleden en de holocaust. En dat zijn dan niet eens de slachtoffers zelf die niet doorkunnen, maar nabestaanden. 

Ik vind het verdraaid lastig dat mijn ex man op geen enkel vlak iets van begrip of sorry heeft laten zien. Nee, laatje dicht en hup naar de volgende en dan lullen dat ik in redelijkheid en billijkheid vrienden met hem zou moeten blijven. Gatver. 

Toen ik de affaire net ontdekt had stortte mijn wereld in. Niet alleen door mijn gevoelens over het vreemdgaan maar juist ook omdat ik dacht dat ik mijn man kwijt zou zijn. Omdat ik er niet mee om zou kunnen gaan met alles wat er is gebeurd en omdat ik mij ook niet voor kon stellen dat mijn man om zou kunnen gaan met de moeilijke tijd die voor ons zou volgen. Nu maanden later zijn we er nog steeds samen en werken we samen aan herstel. Hoe boos, verdrietig, gekwetst ik vaak nog ben, ben ik inderdaad ook dankbaar dat hij niet weggelopen is. Want ik geloof ook dat dat een hele andere impact op mijzelf had gehad.

Dit gun ik eigenlijk ook iedere bedrogen partner. Want als je er dan voor kiest om alsnog uit elkaar te gaan, is het de keuze die je zélf maakt. En ik lees en geloof ook dat je dan, na zo'n keuze, er net zo goed sterker uit kunt komen voor jezelf.

blauwgeel schreef op 16-01-2024 om 20:13:

Toen ik de affaire net ontdekt had stortte mijn wereld in. Niet alleen door mijn gevoelens over het vreemdgaan maar juist ook omdat ik dacht dat ik mijn man kwijt zou zijn. Omdat ik er niet mee om zou kunnen gaan met alles wat er is gebeurd en omdat ik mij ook niet voor kon stellen dat mijn man om zou kunnen gaan met de moeilijke tijd die voor ons zou volgen. Nu maanden later zijn we er nog steeds samen en werken we samen aan herstel. Hoe boos, verdrietig, gekwetst ik vaak nog ben, ben ik inderdaad ook dankbaar dat hij niet weggelopen is. Want ik geloof ook dat dat een hele andere impact op mijzelf had gehad.

Dit gun ik eigenlijk ook iedere bedrogen partner. Want als je er dan voor kiest om alsnog uit elkaar te gaan, is het de keuze die je zélf maakt. En ik lees en geloof ook dat je dan, na zo'n keuze, er net zo goed sterker uit kunt komen voor jezelf.

Precies dat! 

blauwgeel schreef op 16-01-2024 om 20:13:

Toen ik de affaire net ontdekt had stortte mijn wereld in. Niet alleen door mijn gevoelens over het vreemdgaan maar juist ook omdat ik dacht dat ik mijn man kwijt zou zijn. Omdat ik er niet mee om zou kunnen gaan met alles wat er is gebeurd en omdat ik mij ook niet voor kon stellen dat mijn man om zou kunnen gaan met de moeilijke tijd die voor ons zou volgen. Nu maanden later zijn we er nog steeds samen en werken we samen aan herstel. Hoe boos, verdrietig, gekwetst ik vaak nog ben, ben ik inderdaad ook dankbaar dat hij niet weggelopen is. Want ik geloof ook dat dat een hele andere impact op mijzelf had gehad.

Dit gun ik eigenlijk ook iedere bedrogen partner. Want als je er dan voor kiest om alsnog uit elkaar te gaan, is het de keuze die je zélf maakt. En ik lees en geloof ook dat je dan, na zo'n keuze, er net zo goed sterker uit kunt komen voor jezelf.

Nou inderdaad. Besluiten te stoppen is één ding, lang doorgaan en dan besluiten te stoppen een ander, doorgaan en het wordt weer goed, helemaal mooi, maar bedrogen worden en dan verlaten is natuurlijk wat we niemand toewensen. 

Anna Cara schreef op 16-01-2024 om 20:50:

Ik heb alle topics over vg hier gelezen. Toen ik het forum eindelijk vond was ik zo hongerig. Iets te laat gevonden overigens want ik heb alle beginnersfouten gemaakt (zijn woorden blind geloven bijvoorbeeld), maar alsnog zeer waardevol. Ik zocht ook hoop van kan het wel. Wie heeft het gered en waarom. Hoe. Doorgaan na ontrouw. Ik leerde veel. Zowel zij die verder zijn gegaan met hun partner. Of (later) uit elkaar zijn gegaan, heb ik veel aan gehad. Ik zag dit topic wel als verder gaan met je partner na ontrouw. En dat kan ook eindigen in een scheiding. Maar ook als hoop. Het kan.

Oh en volgens mij (nou ja voor mij) startte het topic met 'Stip'. In juni 2013. Die verder wilde na ontrouw. Dat het zo veel posts als vervolg kreeg zegt wel iets over hoe veel en heftig het is. Het hele vreemdgaan. Voor trouwe partners. Voor ontrouwe partners. Voor minnaressen. Voor kinderen van. Voor wie blijft. Of gaat...

Xxx

De topic kreeg ook veel vervolg omdat het irl vaak moeilijk is om je emoties met anderen te delen. Vaak betreffen de anderen mensen die het koppel kennen en erbuiten willen blijven. Het forum maakt in ieder geval dat je je ei kwijt kan. Het forum is openbaar maar voelt toch veiliger dan gesprekken met bekenden. Juist die veiligheid maakt dat je je eigen keuze kan maken en jezelf zoveel tijd kan geven als je nodig hebt. Juist als je vertrouwen in je partner is gedaald, heb je tijd nodig om voor jezelf uit te kunnen maken of je nog heil ziet in een toekomst of niet.

P.s. Ik ken geeneen echtpaar zonder een grijs wolkje in hun relatie. Jullie?

Anna, klopt dat was Stip. Ze is nog éénmaal terug gekomen nadat ze gestopt was met schrijven om op mij te reageren omdat ze een soort gelijk verhaal als mij had.