Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
Alysa, dat vind ik een menselijke reactie. Als de ontrouw vers is, vergelijk je jezelf nog met je rivale. Ik was ook opgelucht toen ik haar op een paar foto's zag. In mijn fantasie was ze bloedmooi. In het echt net zo doorsnee als ik 😉
Later begreep ik trouwens dat ze iedere vrouw had kunnen zijn die beschikbaar was en er niet al te lelijk uit zag. Hij miste iets in zichzelf, niet in mij en zocht dat bij een ander.
'Ja hoor ', hoe lang weet jij al dat je bedrogen bent? Een keuze maken over of je vergeven kunt of niet, daar heb je best lang voor nodig. Het neemt tijd om te verwerken wat er buiten jouw waarneming gebeurd is. Misschien is je liefde voor je man/vrouw nog sterk, maar het beeld wat je had van de ander, moet je bijstellen. Da's een heel proces. Dus haast je niet bij je beslissingen, alsjeblieft.
Ja hoor: ik heb veel gehad aan het forum. En vrouwen hier blijkbaar ook aan mijn bijdrage wordt soms geuit (gaat ook soms via privé chat). Laat je niet weerhouden om steun te zoeken hier.
Waar kunnen wij je mee helpen, wat wl je kwijt?
Xxx
MRI schreef op 14-12-2023 om 17:21:
Maar Pennestreek zie je dan niet dat doordat je zonodig elke keer een tegengeluid moet laten horen je in feite de boel weer polariseert?
Want op een geluid uit het midden ga je dan niet in. Hierop bijvoorbeeld:
Jij:Toch nog een vraag: als iemand bijvoorbeeld een ongeluk heeft gehad, of beroofd is, vind je dan dat er een einddatum moet zitten aan triggers, flashbacks, emotionele problemen? Of vind je dat iets anders? En zo ja, waarom dan?
IK: Interessante vraag dank je. Ja dat vind ik wat anders omdat dan er geen emotionele directe band met de veroorzaker van de triggers is. Ik vind er dan ook geen einddatum aan zitten. Dat vind ik ook niet bij triggers bij vreemdgaan. Waar ik een einddatum aan vind zitten, of althans een punt waar men moet gaan kijken of je dit nog zo wilt, is of je dan bij de trigger gever moet blijven.
Een vergelijking die een beetje mank gaat maar toch: als iemand een bepaalde hobby heeft waarbij ze een ongeluk heeft gehad, bergbeklimmen of motorrijden en ze wil dat blijven doen maar komt elke keer emotioneel zwaar getriggerd van de berg of de motor af, dan zeg je na drie jaar ook: maar lieverd, zou je niet eens gaan kijken of je dat maar een tijdje niet moet doen? Het eerste jaar (pin me niet vast op de tijdspanne) kan het nog helend zijn als een vorm van exposure en er doorheen werken, maar na drie of vijf jaar steeds weer volkomen de kluts kwijt zijn, gaat menige dierbaren toch denken: "maar Ria, waarom nog, je raakt er zo van ondersteboven?" (einde citaat)
Kijk en dan kan je ook zeggen: doordat je altijd maar blijft hameren op dat er nog kansen zijn met die partner loop je het gevaar dat mensen die niet zo'n meewerkende partner hebben als jij en in een toxische traumabonding zijn terecht gekomen, maar blijven hangen en in een cirkeltje rond draaien. En jij blijft hun hoop maar voeden want ja bij jullie is het ook goed gekomen. Maar in feite voedt je dan een toxische dynamiek...
Ja, er zijn stellen waar nog heling te halen valt, én er zijn stellen waarbij één van de partners zodanig langdurig gewond is geraakt en waarbij het vertrouwen niet hersteld kan worden door nalatigheid van de vreemdganger, waarbij je op een gegeven moment zo sterk moet zijn om afscheid te nemen. En alle schakeringen er tussen.
Inderdaad, hier had ik nog niet op gereageerd. Ik denk dat het vanaf hier heel lastig inschatten is hoe erg een 'trigger' is. Als je na 5 jaar nog dagelijks je kluts kwijt bent, dan lijkt me dat het niet reparabel is nee. Maar ik heb, ook na 5 jaar, wel degelijk nog 'triggers' in de zin van dat iets me herinnert aan toen. Dat ik emotioneel kan worden als ik me realiseer hoe weinig het gescheeld heeft bij ons. Kan ik nog de pijn voelen van toen. Bij een ongeluk waar je een litteken aan overgehouden hebt, bijvoorbeeld bij dat klimmen, kan dat ook. Dan word je er steeds aan herinnerd dat je dat ongeluk hebt gehad, misschien ben je zelfs fysiek wat beperkt. Maar je kunt desondanks nog steeds genieten van het uitzicht als je bovenop de berg staat. En misschien geniet je nog wel meer, omdat het bereiken van de top je meer moeite heeft gekost? Zo ben ik dus ontzettend blij dat we volgehouden hebben en er doorheen gekomen zijn. Dat kan allemaal prima naast elkaar bestaan. Het is ook gewoon onmogelijk om het te vergeten. En ik ook al heb ik echt 100 % zeker weten mijn man vergeven, dat wil niet zeggen dat de pijn helemaal weg is en dat er geen triggers meer zijn. Maar dat weegt echt bij lange na niet op tegen de pijn die ik zou voelen als we uit elkaar gegaan waren.
Zie je, er is geen harde grens te trekken. Dát is wat ik steeds probeer te zeggen. Maar als ik ergens nog ruimte zie voor verbetering en dat aangeef, krijg ik er steevast een reactie overheen van de mensen die uiteindelijk wel gescheiden zijn. Met iedere keer dat riedeltje over eigenwaarde, groei en kinderen en het goede voorbeeld. Waarmee IK me dus keer op keer weggezet voel als (vertegenwoordiger van de mensen die nog steeds vechten voor hun relatie, of daar in ieder geval hard aan werken, want vechten voor je relatie mag ook al niet) slecht voorbeeld voor mijn kinderen. En anderen kunnen echt niet (zeker niet vanaf een forum) bepalen wanneer de triggers te erg zijn en de relatie beter verbroken kan worden.
En tot slot zal ik het nog maar eens zeggen, wat ik schreef was zeker niet bedoeld als aanval op Persephone, en zeker niet persoonlijk. Als iemand anders die opmerking had gemaakt had ik er ook op gereageerd. Maar ik wil na alle commotie wel toegeven dat ik het niet handig verwoord heb. Dus Persephone, bij deze mijn oprechte excuses.
Pennestreek schreef op 15-12-2023 om 10:57:
Zie je, er is geen harde grens te trekken. Dát is wat ik steeds probeer te zeggen. Maar als ik ergens nog ruimte zie voor verbetering en dat aangeef, krijg ik er steevast een reactie overheen van de mensen die uiteindelijk wel gescheiden zijn. Met iedere keer dat riedeltje over eigenwaarde, groei en kinderen en het goede voorbeeld. Waarmee IK me dus keer op keer weggezet voel als (vertegenwoordiger van de mensen die nog steeds vechten voor hun relatie, of daar in ieder geval hard aan werken, want vechten voor je relatie mag ook al niet) slecht voorbeeld voor mijn kinderen. En anderen kunnen echt niet (zeker niet vanaf een forum) bepalen wanneer de triggers te erg zijn en de relatie beter verbroken kan worden.
En tot slot zal ik het nog maar eens zeggen, wat ik schreef was zeker niet bedoeld als aanval op Persephone, en zeker niet persoonlijk. Als iemand anders die opmerking had gemaakt had ik er ook op gereageerd. Maar ik wil na alle commotie wel toegeven dat ik het niet handig verwoord heb. Dus Persephone, bij deze mijn oprechte excuses.
Dank je, en uiteraard geaccepteerd - zand erover.
Het vetgedrukte had ikzelf al bedacht als reden voor jouw aanval (want zo heb ik het zeker wel ervaren) op mij. Ik reken mezelf -nogmaals - helemaal niet tot de al dan niet bestaande groep mensen die gescheiden zijn en DUS vinden dat iedereen dat na ontrouw maar moet doen. Sterker nog: dat vind ik helemaal niet, ik vind jouw verhaal altijd een mooi voorbeeld van hoe het uiteindelijk dus met veel liefde echt goed af kan lopen. Datzelfde vind ik bijvoorbeeld ook van Elpisto of GekkeHenkie. En soms lees ik hier verhalen waarvan ik denk: misschien is scheiden gewoon de beste optie. Dat heb ik volgens mij nog nooit letterlijk zo geschreven, maar als "tegengeluid" vertel ik dan soms mijn eigen verhaal, waarin een scheiding gewoon de verdrietige maar wel de beste oplossing was. Want ik ben een groot voorstander van nog eens kijken of iets te repareren valt, maar een even grote voorstander van op een gegeven moment de conclusie trekken dat er niets meer te redden valt.
Ik ben het met je eens dat je nooit voor een ander kunt bepalen wanneer dat moment gekomen is. Dat zal ik dan dus ook nooit doen. Maar soms is het ok om te zeggen: scheiden mag ook, je HOEFT niet te blijven. Aan de ander dan de keuze wat hij/zij daarmee doet.
Pennestreek bedankt voor je antwoord.
Je schrijft: Bij een ongeluk waar je een litteken aan overgehouden hebt, bijvoorbeeld bij dat klimmen, kan dat ook. Dan word je er steeds aan herinnerd dat je dat ongeluk hebt gehad, misschien ben je zelfs fysiek wat beperkt. Maar je kunt desondanks nog steeds genieten van het uitzicht als je bovenop de berg staat.
Maar ik beschrijf niet iemand met een litteken. Ik beschrijf iemand die volkomen de kluts kwijt is als ze weer van die berg komt. Als vergelijking met iemand in een relatie die nog steeds een wond heeft, waar misschien een dun vliesje opkomt maar die steeds weer open getrokken wordt en wellicht aan het etteren is. Nee een scherpe grens is niet te trekken maar op een gegeven moment kan je zien dat heling binnen de relatie niet meer lukt. Dan is afstand of scheiding nodig om de wond überhaupt te kunnen helen.
Ik vind het in zo'n geval niet aangaan om dan maar te blijven hameren op de kinderen of het toch nog kunnen redden van het huwelijk. Daar kan je oprecht schade mee aanrichten als iemand je advies opvolgt. En juist die mensen die hard aan een relatie willen werken zijn kwetsbaar voor zo'n advies: zij leven voornamelijk in de kloof van aan de ene kant de hoop dat het goed komt (want bij Pen lukte het toch ook) en aan de andere kant de realiteit van bijvoorbeeld een partner die nog steeds liegt en alles wil vergeten en hun eigen wanhoop en wantrouwen.
Ik zelf ben niet van meteen maar de handdoek in de ring gooien, integendeel ik ben juist iemand van veel te lang door willen gaan terwijl de ander al van alles geflikt heeft waaraan je kan zien dat hij al lang is afgehaakt. Ik ben helemaal van er alles aan doen. Maar ik kan ook zien dat je soms de harde feiten onder ogen moet zien.
Ik denk dat in de praktijk onze opvattingen niet eens heel ver uit elkaar liggen
Pennestreek schreef op 15-12-2023 om 10:57:
[..]
Inderdaad, hier had ik nog niet op gereageerd. Ik denk dat het vanaf hier heel lastig inschatten is hoe erg een 'trigger' is. Als je na 5 jaar nog dagelijks je kluts kwijt bent, dan lijkt me dat het niet reparabel is nee. Maar ik heb, ook na 5 jaar, wel degelijk nog 'triggers' in de zin van dat iets me herinnert aan toen. Dat ik emotioneel kan worden als ik me realiseer hoe weinig het gescheeld heeft bij ons. Kan ik nog de pijn voelen van toen. Bij een ongeluk waar je een litteken aan overgehouden hebt, bijvoorbeeld bij dat klimmen, kan dat ook. Dan word je er steeds aan herinnerd dat je dat ongeluk hebt gehad, misschien ben je zelfs fysiek wat beperkt. Maar je kunt desondanks nog steeds genieten van het uitzicht als je bovenop de berg staat. En misschien geniet je nog wel meer, omdat het bereiken van de top je meer moeite heeft gekost? Zo ben ik dus ontzettend blij dat we volgehouden hebben en er doorheen gekomen zijn. Dat kan allemaal prima naast elkaar bestaan. Het is ook gewoon onmogelijk om het te vergeten. En ik ook al heb ik echt 100 % zeker weten mijn man vergeven, dat wil niet zeggen dat de pijn helemaal weg is en dat er geen triggers meer zijn. Maar dat weegt echt bij lange na niet op tegen de pijn die ik zou voelen als we uit elkaar gegaan waren.
Zie je, er is geen harde grens te trekken. Dát is wat ik steeds probeer te zeggen. Maar als ik ergens nog ruimte zie voor verbetering en dat aangeef, krijg ik er steevast een reactie overheen van de mensen die uiteindelijk wel gescheiden zijn. Met iedere keer dat riedeltje over eigenwaarde, groei en kinderen en het goede voorbeeld. Waarmee IK me dus keer op keer weggezet voel als (vertegenwoordiger van de mensen die nog steeds vechten voor hun relatie, of daar in ieder geval hard aan werken, want vechten voor je relatie mag ook al niet) slecht voorbeeld voor mijn kinderen. En anderen kunnen echt niet (zeker niet vanaf een forum) bepalen wanneer de triggers te erg zijn en de relatie beter verbroken kan worden.
En tot slot zal ik het nog maar eens zeggen, wat ik schreef was zeker niet bedoeld als aanval op Persephone, en zeker niet persoonlijk. Als iemand anders die opmerking had gemaakt had ik er ook op gereageerd. Maar ik wil na alle commotie wel toegeven dat ik het niet handig verwoord heb. Dus Persephone, bij deze mijn oprechte excuses.
Ik ben langer gebleven. Ik wist al snel na de kinderen dat het fout ging. Na 15 jaar wist ik dat het zinloos was en ik ben pas na totaal 28 jaar weggegaan.
Mijn tegenreacties zijn geen riedeltje, enkel bedoelt om te laten horen dat er meer opties zijn dan enkel de jouwe.
Vechten voor je relatie mag niet? Dat hoor ik echt echt niemand zeggen.
Net zoals anderen niets te zeggen hebben of iemand móet weggaan, kan ook jij niet zeggen dat iemand móet vechten tot wanneer jij/wie dan ook het genoeg vindt.
Het is niet per se de boodschap, want je mag vinden wat je vindt en zeggen wat je zegt en ik ben het persoonlijk met iedereen hier best vaak eens; ik haal uit alle meningen wel iets waarvan ik zeg: ik begrijp het.
Het is vaak de manier waarop en de woordkeuze waar een oordeel uit klinkt naar mensen die gekozen hebben voor een scheiding: Ze zijn te makkelijk, ze geven op, blijven is harder vechten, na het overwinnen geniet je meer omdat het hard werken was, het zijn weglopers, het is de makkelijkste weg, ze maken hun kinderen kapotter, ze denken aan zichzelf en ga zo maar door.
En daar hoeft net zo min een oordeel over geveld te worden, want "je/we" kent/kennen het verhaal en het waarom niet en er wordt geen goedkeuring gevraagd.
Ik heb niets tegen mensen die blijven, ook niet tegen hen die tegen beter weten in blijven, maar wil omgekeerd ook absoluut van vreemden niet horen dat ik een riedel afsteek, een wegloper ben, of enig ander oordeel.
Mijn kind zit buiten de schuld in een (vecht)scheiding met een klein kindje en dat is net zo min makkelijk als dat blijven is en dat laat ik mijn kind echt niet vertellen door omstanders.
misschien een idee een apart forum te openen voor mensen die na ontrouw van hun partner besloten door te zijn gegaan met elkaar en welke nog bij elkaar zijn? Misschien dat dan de welles nietes verhalen stoppen?
prachtige post Max en sterkte met je kind 
RoodVruchtje schreef op 15-12-2023 om 16:50:
prachtige post Max en sterkte met je kind
eens en Sterkte Max! Heftig ook voor jou
RoodVruchtje schreef op 15-12-2023 om 16:50:
prachtige post Max en sterkte met je kind
eens en Sterkte Max! Heftig ook voor jou
Max88 schreef op 15-12-2023 om 12:20:
[..]
Ik ben langer gebleven. Ik wist al snel na de kinderen dat het fout ging. Na 15 jaar wist ik dat het zinloos was en ik ben pas na totaal 28 jaar weggegaan.
Mijn tegenreacties zijn geen riedeltje, enkel bedoelt om te laten horen dat er meer opties zijn dan enkel de jouwe.
Vechten voor je relatie mag niet? Dat hoor ik echt echt niemand zeggen.
Net zoals anderen niets te zeggen hebben of iemand móet weggaan, kan ook jij niet zeggen dat iemand móet vechten tot wanneer jij/wie dan ook het genoeg vindt.
Het is niet per se de boodschap, want je mag vinden wat je vindt en zeggen wat je zegt en ik ben het persoonlijk met iedereen hier best vaak eens; ik haal uit alle meningen wel iets waarvan ik zeg: ik begrijp het.
Het is vaak de manier waarop en de woordkeuze waar een oordeel uit klinkt naar mensen die gekozen hebben voor een scheiding: Ze zijn te makkelijk, ze geven op, blijven is harder vechten, na het overwinnen geniet je meer omdat het hard werken was, het zijn weglopers, het is de makkelijkste weg, ze maken hun kinderen kapotter, ze denken aan zichzelf en ga zo maar door.
En daar hoeft net zo min een oordeel over geveld te worden, want "je/we" kent/kennen het verhaal en het waarom niet en er wordt geen goedkeuring gevraagd.
Ik heb niets tegen mensen die blijven, ook niet tegen hen die tegen beter weten in blijven, maar wil omgekeerd ook absoluut van vreemden niet horen dat ik een riedel afsteek, een wegloper ben, of enig ander oordeel.
Mijn kind zit buiten de schuld in een (vecht)scheiding met een klein kindje en dat is net zo min makkelijk als dat blijven is en dat laat ik mijn kind echt niet vertellen door omstanders.
Izza zegt dat zeker wel, keer op keer. Voor/in een goede relatie hoef je niet te vechten. Dat is wat ze steeds verkondigt. En dat is soms gewoon niet waar, niet op het moment dat er zo'n enorme bom is ontploft. Natuurlijk is op dat moment de relatie niet goed, maar dat kan hij wel weer worden. Maar dan is vechten zeker wel nodig om de relatie weer op het goede spoor te krijgen.
Ik denk dat we allemaal op een bepaalde manier gevoelig blijven voor 'kritiek' vanuit mensen die een andere keuze hebben gemaakt. Mij is hier (recent o.a. weer door Izza, maar in het verleden ook door anderen) regelmatig gezegd dat blijven ten koste zou gaan van mijn eigenwaarde, dat ik bang zou zijn om alleen te zijn (staat hierboven nog ergens, dat ik niet weet wat het is om lang alleen te zijn staat niet gelijk aan het niet durven; ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk wel dat ik het kan). En ik zie dat ook gezegd worden tegen anderen, die nog worstelen met de vraag of het ooit nog goed kan komen. Ik vind het niet prettig dat iemand - al dan niet rechtstreeks tegen mij - oordeelt dat mensen die blijven dat doen omdat het zwakkelingen zijn die niet op eigen benen durven/kunnen staan.
Heel naar van/voor je kind. Ik hoop dat het uiteindelijk allemaal zijn weg vindt, zonder al teveel narigheid voor je kind en kleinkind. Er zelf in zitten is naar, maar als moeder en oma het moeten aanzien en weinig kunnen doen is ook heel pijnlijk en ingewikkeld. Sterkte.
Alsjeblieft stop met dit hakketakken op dit forum.
Dank jullie wel, heel heftig om mee te maken, ik had het liever zelf nog eens overgedaan.
Heeft één van jullie te maken gehad met een partner waarbij bleek dat hij/zij een hechtingsstoornis heeft? En welke hulp hebben jullie hiervoor gekregen.
blauwgeel schreef op 15-12-2023 om 20:44:
Heeft één van jullie te maken gehad met een partner waarbij bleek dat hij/zij een hechtingsstoornis heeft? En welke hulp hebben jullie hiervoor gekregen.
Wie heeft dat vastgesteld dan? Een erkende professional of jullie zelf.
Kijk uit dat je diagnoses niet als excuses voor gedrag gaat zien. Of als oplossing voor het probleem.
