Verder na ontrouw - deel 8

Ik lees al een tijd mee maar probeer me uit de discussies te houden. Waarom meteen weer zo'n reactie als je geen antwoord hebt op m'n vraag. 

Als je het echt wilt weten; ja vastgesteld door een professional maar voor ons onbetaalbaar om een heel traject te volgen. En ik zie zo'n diagnose ook niet als een oplossing maar juist als een groot probleem. 

blauwgeel schreef op 15-12-2023 om 20:44:

Heeft één van jullie te maken gehad met een partner waarbij bleek dat hij/zij een hechtingsstoornis heeft? En welke hulp hebben jullie hiervoor gekregen.

Ja ik had een partner met een hechtingsstoornis. Hij heeft veel therapeuten bezocht maar uiteindelijk bleek het te diep te zitten en oorzaak van zijn Narcistische Persoonlijkheidsstoornis. Als het niet te erg is kan men goeds bereiken door nieuwe goede ervaringen. Vandaar uit ging ik helemaal alles er aan doen om hem te laten voelen dat hij nu wel geliefd was. Vergeefse moeite, het kwam in een bodemloze put. We zijn bij wel vijf of zes therapeuten geweest, die we allemaal wanhopig achterlieten. Daarna bij de Viersprong waar NPS werd vastgesteld. sterkte, als het een echte stoornis is, moet je echt goed op je grenzen letten als partner, als je het al aan wilt gaan. 

blauwgeel schreef op 15-12-2023 om 22:06:

Ik lees al een tijd mee maar probeer me uit de discussies te houden. Waarom meteen weer zo'n reactie als je geen antwoord hebt op m'n vraag.

Als je het echt wilt weten; ja vastgesteld door een professional maar voor ons onbetaalbaar om een heel traject te volgen. En ik zie zo'n diagnose ook niet als een oplossing maar juist als een groot probleem.

Omdat het van belang is of het echt is vastgesteld. Mensen strooien soms behoorlijk met labels. Maar alleen een erkende professional kan dat echt vaststellen. De vraag is dan hoe komt het dat hij daar geen behandeling voor heeft gehad? 

En nu moeten jullie dat samen gaan oplossen in combinatie met de nasleep van een affaire zonder relatietherapie of andere professionele hulp. Hoe dan? Kan je alleen maar veel sterkte wensen. 

Izza schreef op 16-12-2023 om 23:22:

[..]

Omdat het van belang is of het echt is vastgesteld. Mensen strooien soms behoorlijk met labels. Maar alleen een erkende professional kan dat echt vaststellen. De vraag is dan hoe komt het dat hij daar geen behandeling voor heeft gehad?

En nu moeten jullie dat samen gaan oplossen in combinatie met de nasleep van een affaire zonder relatietherapie of andere professionele hulp. Hoe dan? Kan je alleen maar veel sterkte wensen.

Het kan toch ook dat het is vastgesteld maar dat het behandeltraject nog moet beginnen. Of dat de therapeut heeft doorverwezen. 

Blijft dat een hechtingsstoornis in gradaties bestaat. De meeste mensen hebben wel een dingetje met hechting, maar bij sommigen is het echt tot een stoornis verworden. Als dat bij je partner het geval is en er is geen professionele hulp, moet je erg op gaan passen imho, dat ben ik met je eens Izza. Je komt heel makkelijk in de rol van enabler terecht, terwijl je de ander toch niet kan helpen. Hij of zij gebruikt je dan voor zover zijn stoornis het kan velen maar een echte verbinding is vaak te moeilijk. 

MRI schreef op 17-12-2023 om 10:42:

[..]

Het kan toch ook dat het is vastgesteld maar dat het behandeltraject nog moet beginnen. Of dat de therapeut heeft doorverwezen.

Blijft dat een hechtingsstoornis in gradaties bestaat. De meeste mensen hebben wel een dingetje met hechting, maar bij sommigen is het echt tot een stoornis verworden. Als dat bij je partner het geval is en er is geen professionele hulp, moet je erg op gaan passen imho, dat ben ik met je eens Izza. Je komt heel makkelijk in de rol van enabler terecht, terwijl je de ander toch niet kan helpen. Hij of zij gebruikt je dan voor zover zijn stoornis het kan velen maar een echte verbinding is vaak te moeilijk.

BG schrijft dat het is vastgesteld maar dat ze een behandeling niet kunnen betalen. Dus ik concludeer daaruit dat ze geen behandeling gaan of kunnen doen. Maar misschien heb ik dat verkeerd BG? 

Izza schreef op 17-12-2023 om 12:48:

[..]

BG schrijft dat het is vastgesteld maar dat ze een behandeling niet kunnen betalen. Dus ik concludeer daaruit dat ze geen behandeling gaan of kunnen doen. Maar misschien heb ik dat verkeerd BG?

Ja je hebt gelijk Izza dat schrijft ze. Blauwgeel, je zegt dat je de diagnose juist als een probleem ziet, hoe bedoel je dat?

MRI schreef op 15-12-2023 om 23:00:

[..]

Ja ik had een partner met een hechtingsstoornis. Hij heeft veel therapeuten bezocht maar uiteindelijk bleek het te diep te zitten en oorzaak van zijn Narcistische Persoonlijkheidsstoornis. Als het niet te erg is kan men goeds bereiken door nieuwe goede ervaringen. Vandaar uit ging ik helemaal alles er aan doen om hem te laten voelen dat hij nu wel geliefd was. Vergeefse moeite, het kwam in een bodemloze put. We zijn bij wel vijf of zes therapeuten geweest, die we allemaal wanhopig achterlieten. Daarna bij de Viersprong waar NPS werd vastgesteld. sterkte, als het een echte stoornis is, moet je echt goed op je grenzen letten als partner, als je het al aan wilt gaan.

Wauw wat heb jij veel geïnvesteerd. Met zoveel therapeuten. Hoe ben je daar terecht gekomen? En om wat voor therapieen ging het? Wat naar voor jullie beide het tevergeefs was. Maar volgens mij ben je nu gelukkiger zonder ex partner, begreep ik uit je posts. 

De relatietherapeut waar we een aantal keer geweest zijn heeft het vastgesteld. De therapeut kan EFT een CTG therapie aanbieden. Beide wordt maar voor een klein deel vergoed. We kunnen doorgaan met EFT, maar ik vraag me af of dat voldoende is. Daarnaast dus nog iets anders voor partner, maar wat? En is het niet lastig, verschillende therapeuten. Daarnaast heb ik zelf ook hulp nodig, ik merk dat het steeds lastiger wordt normaal te blijven functioneren met alles wat er speelt. 
Ik zie qua therapieen de bomen door het bos niet meer.. 

blauwgeel schreef op 15-12-2023 om 22:06:

Ik lees al een tijd mee maar probeer me uit de discussies te houden. Waarom meteen weer zo'n reactie als je geen antwoord hebt op m'n vraag.

Als je het echt wilt weten; ja vastgesteld door een professional maar voor ons onbetaalbaar om een heel traject te volgen. En ik zie zo'n diagnose ook niet als een oplossing maar juist als een groot probleem.

Blauwgeel maar als het een vastgestelde diagnose is dan wordt het toch vergoed. Tenminste bij ons wel . Snap dat je dit een groot probleem vind als je de hulp er niet voor kan krijgen 😔. 

blauwgeel schreef op 17-12-2023 om 17:35:

[..]

Wauw wat heb jij veel geïnvesteerd. Met zoveel therapeuten. Hoe ben je daar terecht gekomen? En om wat voor therapieen ging het? Wat naar voor jullie beide het tevergeefs was. Maar volgens mij ben je nu .gelukkiger zonder ex partner, begreep ik uit je posts

Hoi, nou we kwamen bij die therapeuten terecht omdat we allebei wel voelden en erkenden dat er iets was met hem. Mind you de therapieën die ik noem zijn vóór de diagnose hechtingsstoornis/ NPS. Dus toen we nog aan het zoeken waren. Het waren o.a. een relatietherapeut, een seksuologe, cognitieve gedragstherapie, een gestalt therapeut en systeem therapie. En nog meer dus, een gewone psycholoog etc. En uiteindelijk kwam hij bij de Viersprong terecht en bij die diagnose vielen er bij beiden een heleboel kwartjes. De therapeuten daarvoor hebben gewoon zijn narcisme niet doorgehad. Er werd toen ook nog nauwelijks aan gedacht hoor. Sterker nog ze lieten zich inpakken door hem. (gaf hij later zelf toe)
Hij kreeg bij de viersprong ook cgt en groepstherapie, maar hij kapte er weer mee en het deed ook niet veel met hem. Als iemand al zo lang met zijn narcistische persoonlijkheidsstoornis leeft, is dat niet meer te veranderen. Maar goed, bij jouw partner is er vooralsnog alleen sprake van een hechtingsstoornis, begrijp ik. 

GekkeHenkie100 schreef op 15-12-2023 om 23:14:

Nadat de affaire van mijn vrouw uitkwam zijn wij samen en zelf in therapie gegaan. Deels vergoed en deels zelf betaald. Heeft idd een hoop gekost, maar het is het ook heel erg waard geweest. Maar moet inderdaad wel kunnen.

In de therapie is veel aandacht geweest voor hechting. We zien nu dat voor ons beide geldt dat onze hechting van invloed is geweest op onze interactie met elkaar. En we ervaren nu dat het anders kan. Met vallen en opstaan. Maar het bijzondere is dat de hechting die je als kind hebt gemist voor een stuk hersteld kan worden, mede in een volwassen relatie. Behalve als het een stoornis is misschien.

Dat herstel is heel belangrijk, omdat daar het geloof ontstaat dat dit niet nog eens gaat gebeuren, de relatie sterker kan worden en ik iets zo iets van veiligheid terugkrijg. En als dat inzicht en herstel uitblijft dan lijkt het mij lastig vertrouwen en veiligheid te herstellen.

Heb jij geloof dat het hechtingsproblemen aangepakt kan worden? Met of zonder therapie?

Nu is dit stukje heel persoonlijk natuurlijk, omdat voor iedereen een andere basis geld qua vertrouwen en een herstelproces ook niet voor iedereen gelijk loopt.

Maar is dat überhaupt belangrijk? Ik vraag me dat namelijk zelf wel eens af. Vertrouw ik mijn partner er op dat het nooit weer gebeurd? Ik weet wel dat ik mijn vingers er niet meer voor in het vuur zou steken. Dat wel. Betekend dat dan automatisch dat ik mijn partner eigenlijk niet meer voor de volle 100% vertrouw? Of is dat een kwestie van realiteitszin. Volgens onderzoek, corrigeer me als ik het niet meer goed voor de bril heb, meende ik dat 6 a 7/10 vreemdgaanders het weer zullen doen.

Dan zou het wel heel toevallig zijn als we hier allemaal het geluk hebben bij die 4 a 3/10 te horen toch? 

Je merkt, alles wat er gebeurd is heeft me wellicht enigszins een beetje pessimistisch gemaakt. Gaat een partner echt niet meer vreemd, is die wens of dat verlangen echt niet meer aanwezig? Weet iemand dat te onderdrukken? Of is iemand gewoon beter geworden in het verbergen er van.

Ik weet wel: Als je het een beetje verstandig aan pakt, dan kun je alles verbergen. Ik denk niet dat ik ooit achter de waarheid was gekomen, als de andere partij niet een 1 essentieel onderdeel vergeten was: Zijn telefoon (Apple) Synchroniseerde met de computer, waardoor ook daar de filmpjes en foto's binnen kwamen. Daardoor kwam die partner er achter. Als ik vervolgens via via niet geheel toevallig erachter gekomen was dat partner van de tegenpartij op de hoogte was van wat er zich precies allemaal gebeurd was, en ik vervolgens na intensief onderzoek op 1 enkele nieuwsupdate gestuit was, waarin ze zich voorstelde als lid van een ouderraad met een mail-adres erbij, dan was ik voor altijd in het ongewisse gebleven. 

En dat gaat ver hoor: Telegram/Signal, apps waar vingerregistratie op zit voor je er in kunt, Snapchat die alles verwijderd nadat het gezien is, een fotobank vermomd als rekenmachine. Manipuleren van locatiegegevens. Ik had er niet eens bij stil gestaan, totdat partner besloot compleet open kaart te spelen over het hoe en waarom.

Dat heeft me wel de ogen geopend. Het is wat het is. Vertrouw ik mijn vrouw voor 100%? Dat denk ik eerlijk gezegd niet. Ik denk ook niet dat dat ooit weer helemaal komt. Maar beperkt ons dat in ons doen en laten? Ik zou zelf graag zeggen van niet. Ik leg haar in elk geval geen beperkingen op. Ze kan gewoon hetzelfde doen als voor de affaire. Maar ditmaal wel met een man die wat alerter is, en die zich niet meer met een kluitje het riet laat insturen. Ik heb me altijd geroemd om mijn inschattingsvermogen en ik snap zelf nog steeds niet hoe ik geen actie genomen heb toen datzelfde vermogen me al heel vroeg in de affaire ( nog voor er sexueel contact geweest was) al riep dat er iets niet in de haak was. Dat gebeurd me niet nog een keer.

Afijn, dat zijn dan de overdenkingen die ik hier nog wel eens wil delen. 

Oh en @Alysa een pagina of 2 terug: Nee hoor, dat is niet duf. Ik vind de man waar mijn vrouw de affaire mee gehad heeft ook in alles een lamzak 1e klas. Lelijk, oud, en een waardeloos figuur die op zijn 40e nog steeds drugs gebruikt, vreemd gaat bij het leven. Een beetje zoals die ook was toen die 18 was. Hij is niet half zoveel kerel als dat ik ben. Maar of het dat voor mezelf wat beter maakt? Ik ben geneigd te zeggen van niet. Uiteindelijk doet dat er ook niet zoveel toe. Maar voor je gevoel kan het wel lekker zijn, al is dat vaak maar kort. 

Ja, mooie vragen Elpisto. Ik lees: wat is vertrouwen en hoe belangrijk is het? 

Bang om het nog eens mee te maken ben ik op een manier niet. Dat ene ding dat ik nooit wilde meemaken is toch gebeurd. Nooit gedacht. Groter kan de schok en pijn een tweede keer niet zijn (houd ik mijzelf voor). Er is inderdaad een wereld opengegaan waar ik het bestaan niet van kende. Hoe doortrapt, weloverwogen en manipulatief. Het bestaat.

Ik heb het niet zo op mijzelf betrokken. Dat wil zeggen: ik zie wel dat ik een aandeel had in patronen tussen ons. Maar ik heb me niet afgevraagd of ik wel goed genoeg ben (zelfbeeld). De pijn was vooral dat ik voelde dat mijn vrouw mij niet genoeg en goed genoeg vond. Dat ik at the end er niet toe deed. Het is gewoon heel pijnlijk je zo als vloerkleed behandeld te voelen.

Heb ik garantie dat het nooit meer gebeurd? Nee. Houdt het me bezig? Niet echt, behalve dat ik wel wat meer gedachten heb als ze bv een weekend weg is. Gewoon triggers waardoor beelden en herinneringen zich opdringen. Maar inmiddels staan er ook weer een hoop fijne gedachten naast. Maar wat voor mij heel belangrijk is geweest: zij en wij zijn de omstandigheden waaronder dit is gebeurd goed gaan begrijpen. En daar is zij (en wij samen) mee aan de slag gegaan. Daar groeide bewondering dat ze alles heeft gedaan wat ze kon om dit nooit meer te laten gebeuren. Om nooit meer zo van zichzelf vervreemd te raken. En dat geeft mij houvast en vertrouwen: de overtuiging dat zij haar (en wij onze) problemen onder ogen zien en aanpakken. En: het is gebeurd, maar het is niet wie ze is. Ze had het maar wat graag niet gedaan en meegemaakt.

Lang verhaal kort: ik herken denk ik wat jij beschrijft. Vertrouwen is eigenlijk een begrip waar ik niet veel mee kan en wil. Ik wil niet zeggen dat ik er niet op vertrouw en ik wil niet zeggen dat ik er wel op vertrouw dat het nooit meer gebeurt. Ik verlang er wel naar om samen oud te worden en denk beter te weten wat daarvoor nodig is.

Weer mooi gezegd Henkie, je moet schrijver worden of misschien ben je dat wel.

Het vertrouwen waar jij het over hebt zo ervaar ik dat ook. Als ik zie hoe mijn man nu weer is, precies zoals hij altijd geweest was. Het is net alsof hij vorig jaar een compleet ander persoon was. Hij is toen (natuurlijk met volle verstand) overal in mee gegaan en heeft ons gezin uit het oog verloren. Hij dacht alleen maar aan zichzelf. Hij dacht ook niet aan Truus want hij heeft nooit een toekomst met haar gezien. Dat heeft hij haar ook steeds gezegd. Hij zegt dat het ieder ander had kunnen zijn want het was niet een vrouw waar hij zich normaal gesproken voor om zou draaien. Maar toch heeft hij zich zo in de hele situatie verloren en alles op het spel gezet.
We praten nu ook meer over dingen die ons dwars zitten. Hij geeft mij 100% steun en ik hem ook want hij zegt dat hij het hem pijn doet als hij mijn verdriet ziet maar dat hij ook pijn heeft omdat hij enorm veel spijt en schaamte heeft en ook verdriet om het feit dat hij ons huwelijk zo te grabbel heeft gegooid. En waarvoor? Dat vraagt hij zich ook steeds af. Zijn antwoord is dan....nergens voor, want het stelde niks voor. Het was gewoon puberaal gedrag. Niks geen liefde of verliefdheid.

@Alysia...ik zie haar gelukkig nooit meer, heb haar maar één keer gezien. Snap ook niet wat hij in haar zag, met heel veel rimpels en scheve tanden. Echt niet duf dat je het fijn vind dat ze er onflateus op stond.

blauwgeel schreef op 17-12-2023 om 17:35:

[..]

Wauw wat heb jij veel geïnvesteerd. Met zoveel therapeuten. Hoe ben je daar terecht gekomen? En om wat voor therapieen ging het? Wat naar voor jullie beide het tevergeefs was. Maar volgens mij ben je nu gelukkiger zonder ex partner, begreep ik uit je posts.

De investering kan natuurlijk ook opleveren dat er sprake is van een stoornis, je jezelf niet schuldig hoeft te voelen en je redelijkerwijs niet veel kunt doen om te zorgen dat het in de toekomst wel goed gaat.