Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
peet wat vreselijk dat het zo gelopen is. Je schrijft dat hij alles kon doen. Kan hij dat nu niet meer dan? Als je daadwerkelijk een doorstart wilt maken moet je ook weer kunnen vertrouwen dat iemand te vertrouwen is. Dat iemand vrij is om zijn eigen leven te hebben.
De situatie die jij beschrijft is een voorbeeld van wat ik voor mijzelf zag als ongelijkheid binnen de relatie. Een stempel die er altijd zal blijven. Zelfs na vergeving door mij. Dat je het nooit zeker zult weten. En een doorstart is ook aan de ene kant je gevoelens uitspreken. Maar aan de andere kant niet continu oude koeien uit de sloot halen. Je gaat immers verder en kunt het niet ongedaan maken. Al die gevoelens en dat hele proces achter mij kunnen laten gaf zo enorm veel rust. Zelfs in de open relatie die daarna kwam voelde ik meer rust en vertrouwen.
Izza schreef op 25-11-2023 om 15:48:
peet wat vreselijk dat het zo gelopen is. Je schrijft dat hij alles kon doen. Kan hij dat nu niet meer dan? Als je daadwerkelijk een doorstart wilt maken moet je ook weer kunnen vertrouwen dat iemand te vertrouwen is. Dat iemand vrij is om zijn eigen leven te hebben.
De situatie die jij beschrijft is een voorbeeld van wat ik voor mijzelf zag als ongelijkheid binnen de relatie. Een stempel die er altijd zal blijven. Zelfs na vergeving door mij. Dat je het nooit zeker zult weten. En een doorstart is ook aan de ene kant je gevoelens uitspreken. Maar aan de andere kant niet continu oude koeien uit de sloot halen. Je gaat immers verder en kunt het niet ongedaan maken. Al die gevoelens en dat hele proces achter mij kunnen laten gaf zo enorm veel rust. Zelfs in de open relatie die daarna kwam voelde ik meer rust en vertrouwen.
Ja..precies dit. Hij kon altijd alles...echt alles...zonder overleg. We waren beide zo vrij als ik weet niet wat. Uitgaande van een monogame relatie. En ja.....dat is nu wel degelijk veranderd .En wat ik altijd al gevreesd had blijkt nu toch zo te zijn. Ook al heb ik het hem vergeven...vergeten zal ik nooit. Echt zo afschuwelijk dit. Maar ja. Ik denk echt na over een leven zonder hem.
Ik heb nu weer een heerlijke avond achter de rug. Zonder hem. Met vriendinnen. Het zal niet makkelijk worden. Maar ook zonder hem ga ik het redden. Denk echt dat ik het nooit achter me kan laten. Het reist altijd met me mee als belast op mijn schouders. En dat geld voor ons beide. Hij heeft echt zijn best gedaan. Dat kan ik met 100 % zeggen. Maar het stukje over het vreemdgaan vond hij te moeilijk. Waar ik heel open over ben naar anderen was hij heel gelosloten naar mij toe en vica verca. En voor het verwerkings proces is dat mijn inziens het belangrijkste. Dat je je gevoel en twijfels bij elkaar kwijt kan. Hoe moeilijk dat ook is.
Heftig Peet, maar zo ontzettend menselijk je zo te voelen! Het overal samen over kunnen, en vooral durven, praten, dat zou zéker moeten kunnen, maar daarvoor heb je helaas ook 2 mensen nodig die beide werkelijk (kunnen) doorvoelen. Zo te lezen is daar die enorme ongelijkwaardigheid en dat zorgt steeds voor triggers bij jou, ongeacht of je man dit onbewust doet of niet.
Zo lang hij zich niet geroepen voelt (of mss niet veilig genoeg?) volledig open en transparant te zijn, zie ik dit niet snel veranderen. Een vriend van mij zei ooit “een aap van 40 kun je niet meer leren klimmen”, zo’n rake uitspraak!
Het is verdrietig Peet, maar soms is alleen houden van niet genoeg, ook zo’n uitspraak die ooit zo van toepassing was in mijn leven en ik best regelmatig aan terugdenk. Het maakt het er allemaal niet makkelijker op, maar je (of jullie) kunnen wel zeggen het geprobeerd te hebben, dus neem jezelf niets kwalijk. En natuurlijk ga ook jij het zonder hem redden en al kost het soms best wat tijd, die ‘rust’ die je dan krijgt is zo ontzettend fijn. 
Peet, zeg je hiermee dat je besloten hebt te scheiden?
Xxx
Herkenbaar rood vruchtje. Op een bepaalde leeftijd zijn mensen zoals ze zijn. Je moet dat niet willen of proberen te veranderen maar accepteren zoals het is. Ik zie heel vaak dat mensen hun partner willen aanpassen aan hun behoeftes. Maar dat zijn niet de behoeftes van een ander (anders was hij of zij niet zo). Voor jouw proces zijn bepaalde zaken belangrijk. Maar voor hem niet. Dit is wie hij is. Je hebt gemerkt dat hij dat niet kan veranderen. Dan kan je nogmaals aan hem gaan trekken maar waarom? Als jij hem niet kunt accepteren zoals hij is dan is het beter hem te accepteren . Kan je daar niet mee omgaan dan kan een nieuwe start veel rust geven.
Bedankt allen voor jullie mee levende reacties...pffff....scheiden...tja. ik neig heel sterk naar alleen verder gaan. Is ook al uitgesproken naar elkaar toe. Maar ja..dat is wel vaker benoemd de afgelopen 2.5 jaar. Ben zo wispelturig. Wil geen afscheid nemen van man. Maar zo verder....zie ik ook echt niet meer zitten.
Waar ik nu idd over aan het nadenken ben is waar ik 2.5 jaar geleden stond. Toen alles uitkwam en wij uit elkaar waren. Hoe ik me toen voelde. Tuurlijk was ik verdrietig en voelde me belazerd. Maar wat overheerste was dat ik regie had over mijn eigen leven. Ik voelde een vrijheid een lichtheid in mezelf.
Ook toen we net weer contact kregen voelde ik dat nog. Maar toen gingen we het proces aan..het verwerkings proces. En ik zag het als een kans. Wij beide zagen het als een kans. Maar wat is/ was het moeilijk. Maar ook heel veel mooie momenten waar ik heel mooi op terug kan kijken.
Nu ben ik op het punt dat ik terug kijk naar dat moment dat het uitkwam. En dat ik me voorgenomen had dat ik alleen nog maar dingen doe waar ik me goed bij voel. Ik ben 2 weken geleden echt overvallen door het gevoel van wantrouwen. Uit het niets..voor mijn gevoel dan. En dat ik me toen ook voorgenomen had nooit meer mijn mond te houden.
Merk dat ik dat weer aan het doen ben. Voor de lieve vrede..of kom op..en weer verder. Dingen verzwijgen..zoals dat ik afgelopen woensdag een huis aangeboden kreeg. Dat vertel ik dan niet. Dus ik houd ook dingen geheim. Nu was ik het ook vergeten dat ik op een huis gereageerd had. Was in September dus al een tijdje geleden. Maar ik heb niet verteld dat ik gebeld was.
Voel me weer wat meer gevangen in alles.
Ik ga nu even alles laten bezinken. Wil iedereen bedanken voor dit forum en dat het me enorm geholpen heeft. Ik ga het nu verlaten omdat ik een hoogst w.s een andere weg in ga slaan.
Xxx
Sterkte met alles Peet!
Ook vanuit hier heel veel sterkte gewenst Peet! 
Peet52! schreef op 27-11-2023 om 10:12:
Bedankt allen voor jullie mee levende reacties...pffff....scheiden...tja. ik neig heel sterk naar alleen verder gaan. Is ook al uitgesproken naar elkaar toe. Maar ja..dat is wel vaker benoemd de afgelopen 2.5 jaar. Ben zo wispelturig. Wil geen afscheid nemen van man. Maar zo verder....zie ik ook echt niet meer zitten.
Waar ik nu idd over aan het nadenken ben is waar ik 2.5 jaar geleden stond. Toen alles uitkwam en wij uit elkaar waren. Hoe ik me toen voelde. Tuurlijk was ik verdrietig en voelde me belazerd. Maar wat overheerste was dat ik regie had over mijn eigen leven. Ik voelde een vrijheid een lichtheid in mezelf.
Ook toen we net weer contact kregen voelde ik dat nog. Maar toen gingen we het proces aan..het verwerkings proces. En ik zag het als een kans. Wij beide zagen het als een kans. Maar wat is/ was het moeilijk. Maar ook heel veel mooie momenten waar ik heel mooi op terug kan kijken.
Nu ben ik op het punt dat ik terug kijk naar dat moment dat het uitkwam. En dat ik me voorgenomen had dat ik alleen nog maar dingen doe waar ik me goed bij voel. Ik ben 2 weken geleden echt overvallen door het gevoel van wantrouwen. Uit het niets..voor mijn gevoel dan. En dat ik me toen ook voorgenomen had nooit meer mijn mond te houden.
Merk dat ik dat weer aan het doen ben. Voor de lieve vrede..of kom op..en weer verder. Dingen verzwijgen..zoals dat ik afgelopen woensdag een huis aangeboden kreeg. Dat vertel ik dan niet. Dus ik houd ook dingen geheim. Nu was ik het ook vergeten dat ik op een huis gereageerd had. Was in September dus al een tijdje geleden. Maar ik heb niet verteld dat ik gebeld was.
Voel me weer wat meer gevangen in alles.
Ik ga nu even alles laten bezinken. Wil iedereen bedanken voor dit forum en dat het me enorm geholpen heeft. Ik ga het nu verlaten omdat ik een hoogst w.s een andere weg in ga slaan.
Xxx
Het valt me op dat je ineens aan het twijfelen slaat, nadat je een huis aangeboden hebt gekregen. Is denk ik geen toeval?
Waarom doe je niet de dingen waar je je goed bij voelt? Legt je man je iets in de weg, of doe je dat zelf? Waarom houd je je mond? Waarom zou de lieve vrede verdwijnen als jij wel vertelt dat je weer wantrouwen voelt? Hier kunnen we daar nog steeds goed over praten. Man vindt het vreselijk dat ik me af en toe zo voel, en neemt altijd de tijd om me gerust te stellen. Zegt desnoods een afspraak af om iets met mij te gaan doen. Komt gelukkig nog maar zelden voor, maar zo af en toe, als ik niet lekker in mijn vel zit, komt het nog wel eens boven.
Dus kom op, vertel je man van dat huis, en gooi het weer eens open of scheiden een oplossing zou zijn. Zoals ik je lees niet, is er 'gewoon' weer wat onderhoud nodig tussen jullie. Kunnen jullie misschien beter nog eens een sessie inplannen met een therapeut.
Sterkte meis.
pennestreek het is fijn dat jouw man zo is. Maar de partner van Peet zit duidelijk anders in elkaar. Ondanks alle hulp kan hij niet praten over het vreemdgaan en is heel gesloten. Peet heeft dat aangegeven (die therapie is niet voor niets) maar blijkbaar heeft dat niet geholpen. Logisch want therapie is geen wondermiddel dat een totaal ander mens van je maakt. Even wat onderhoud maakt van hem geen gevoelige begripvolle prater. Mensen veranderen niet meer. Dat moet Peet accepteren als ze verder wil met deze partner. Maar als je na 2,5 jaar er nog zo inzit vraag jezelf af waarom? Echt op een gegeven moment mag je ook voor jezelf en je eigen geluk kiezen ipv aan een ander gaan lopen duwen en trekken en weer naar de volgende therapeut.
Peet dat huis wacht waarschijnlijk niet terwijl jij blijft twijfelen en afwachten. Je kunt er ook voor kiezen een tijd apart te gaan wonen. Als de rust dan terugkeert weet je genoeg. Vreselijk om zo afhankelijk van een ander te moeten zijn.
Peet, ik merk dat ik tussen de meningen van Izza en Pennestreek inzit. Misschien zijn die meningen wel de stemmen die ook in jouw hoofd spelen: nee hij gaat nooit veranderen, ik bereik hem niet over dit deel, ik moet alleen verder versus: ik moet er alles aan gedaan hebben en wat als ik nou nog dit of dat doe. Hij is toch ook geen boeman etc.
Zou er een tussenvorm kunnen zijn? Bijvoorbeeld dat, juist doordat je voor jezelf kiest en een tijd op jezelf gaat wonen, hij wakker wordt en zich wel wil inzetten om zich open te tonen over dit stuk? Een deel van de mensen reageert nu eenmaal makkelijker op daden dan op woorden en vragen.
Peet52! schreef op 25-11-2023 om 14:12:
Donderdag hier de bom toch gebarsten. Hield me al 2 weken in. Dacht laat ik niet meteen mijn wantrouwen. Gegrond of ongegrond voor zijn voeten gooien. Maar toen vertelde man dat hij de volgende avond een feestje had en week erna ook. Toen hield ik me niet meer in.
Waarom kon hij dat niet gewoon vertellen. Waarom durft hij dat niet. Waarom maakt hij er zo'n big deal van. Daar wordt ik juist getriggerd door. Vooral omdat het voor mij een deel van mijn verhaal is.
Dus verwijten heen en weer. Hij haalde er zelfs een vriend bij die vreemd was gegaan en alles weer kon doen. Weekendjes weg etc etc ..Denk dat dat mijn grootste struikelblok is. Het feit dat hij altijd alles kon doen. Nooit hield ik hem tegen. Het vertrouwen is denk ik toch te ernstig geschaad. Zal nooit meer zo worden zoals het was. Waar ik nog het meeste tegen aanloop is dat ik mijn twijfels niet uit. Mijn wantrouwen niet uit. Terwijl we over alles best goed kunnen praten. En ik er ook achter ben gekomen dat we heel goed bij elkaar passen en er veel verbinding is ..meer dan ooit. Behalve dan als ik getriggerd word. Dan sluit ik me weer af.
Gister een kaartje getrokken op mijn werk. Doen we elke vrijdag. Daar staat dan een zin op. Nu had ik ' ik ben eerlijk tegen mezelf".
Peet, ik lees hier toch vooral jouw onvermogen om het erover te hebben met je man. Dat jij je afsluit. Kun je hier (maar meer voor jezelf) onder woorden brengen waar hem dat in zit? Wat vind jíj daar moeilijk aan?
Je schrijft elders dat hij 'open moet zijn over de ontrouw'. Wat bedoel je daar precies mee? Details moet je niet willen weten, daar is iedereen hier het wel over eens. Moet hij het met je hebben over zijn gevoelens destijds? Ik kan je zeggen, dat is niet zinvol. Je hoofd doet na verloop rare dingen met je herinneringen. Mijn man dacht (en zei) dat hij nooit van me gehouden had. Hij had díe waarheid nodig om zich los te kunnen maken van mij. Maar het was niet dé waarheid. Want die is, dat als hij nooit van me gehouden had, we nooit getrouwd waren. Nadat hij er zelf hard aan had gewerkt (op advies van de therapeut) om die gevoelens weer op te roepen/toe te laten snapte hij niet dat hij dat gevoel ooit kwijt was geraakt. En andersom, toen hij eenmaal over zijn verliefdheid heen was, snapte hij ook niet meer waarom hij ooit gevoelens voor haar had. Dus als je je man nu vraagt naar wat hij dan voelde, kán hij dat waarschijnlijk ook niet meer.
En dingen die me in die tijd ontzettend veel pijn deden, dingen waarvan ik dacht dat ik ze echt never nooit zou kunnen vergeten, blijken toch in de nevelen der tijd verdwenen te zijn.
Dus probeer voor jezelf eens op een rijtje te zetten wat je van je man nodig hebt om wel verder te kunnen. Misschien kun je hem, als je het voor jezelf helder hebt, beter uitleggen wat je wil. Rustig, zonder veel emotie. En als hem dat niet lukt, kun je misschien hem dezelfde opdracht geven, namelijk eens onderzoeken en op papier zetten waarom het hem niet lukt. Mijn advies voor een sessie met een therapeut is ook daarop gebaseerd, helder zien te krijgen waarom jullie op allerlei andere vlakken blijkbaar wel kunnen praten met elkaar, maar hier niet. Ik heb ervaren dat een therapeut daar een heel belangrijke rol bij kan spelen. Maar dat hoeft niet, als je daar geen vertrouwen in hebt of er geen zin in hebt.
Heb je het boek Houd me vast van Sue Johnson ooit gelezen? Zij biedt een mooie methode aan om uit die 'duivelse dans' te komen en aan elkaar duidelijk te kunnen maken wat je van elkaar nodig hebt om je veilig te voelen.
En de suggestie om een tijdje op jezelf te gaan wonen kan ook helpen. Ook voor jou om te ervaren of jou dat rust brengt, of dat je je man toch heel erg mist. En je kunt natuurlijk ook nog het een doen en het ander niet laten....
MRI schreef op 23-11-2023 om 16:34:
[..]
Nou... het was wel wat meer dan "iedereen moet maar doen waar ze gelukkig van wordt" he? laten we hier maar bij laten... fijn weekend
Ik denk echt dat je me voor een stuk verkeerd hebt begrepen MRI. Waarom zo vijandig? Het spijt me als ik je op één of andere manier gekwetst heb.
Theekannetje schreef op 28-11-2023 om 11:56:
[..]
Ik denk echt dat je me voor een stuk verkeerd hebt begrepen MRI. Waarom zo vijandig? Het spijt me als ik je op één of andere manier gekwetst heb.
laat het gewoon los
Hallo allemaal,
Ik lees al een tijdje mee en dacht: laat ik mijn verhaal delen. Anders dan de meeste van jullie, heb ik geen kinderen. Waarom dan toch op dit forum? Omdat ik denk dat hier mensen zitten met levenservaring die mij hopelijk begrijpen.
Ik ben 30 en heb al een relatie sinds mn 15e. Dit is een relatie geweest die zich logischerwijs door de jaren heen heeft ontwikkeld. Ik heb in al die jaren nooit aan onze liefde getwijfeld; hij ook niet. Nu ben ik er achtergekomen dat hij een jaar of 6/7 geleden vreemd is gedaan (godzijdank eenmalig). Hier ben ik achtergekomen door recente berichtjes tussen hen (ik heb haar ook gesproken). Mijn hart is - uiteraard - gebroken. Vooral omdat dat contact er door de jaren heen sporadisch is geweest (niet vaak of veel, maar eens in de zoveel maanden). We hebben er veel over gepraat, zijn uit elkaar geweest, en willen toch met elkaar verder. Wat het pijnlijk maakt is dat we in de fase zitten dat we aan kinderen willen beginnen. Ik merk echter dat ik zo gekwetst ben dat ik het nog niet kan loslaten. Alles is er wel een beetje over gezegd, het gaat nu meer om of ik mij eroverheen kan zetten. De verhalen die ik hier lees geven hoop, maar boezemen me ergens ook angst in; ik ben nog zo jong, ben ik sterk genoeg om door die pijn te gaan en moet ik wel aan kinderen beginnen als er al schade is. Ik ben overigens niet zo bang dat het nog een keer gebeurt, eerder dat ik nog meer niet weet. Soms voel ik ook compassie; wie begint er ook aan een relatie vanaf z’n 15e en misschien moet ik niet te hard zijn. Anderzijds weet ik niet of het ooit nog zal zakken dat rotgevoel doordat hij onze toekomst op het spel heeft gezet voor zoiets doms. Het is nu 4 maanden geleden; er zijn hele goede weken, maar ook heel slechte. Wat niet helpt is dat ik nogal slecht in mijn vel zit, ook qua werk/andere privé zaken. Anyway; alleen dit opschrijven is al even fijn.
