Verder na ontrouw - deel 8

Soms kennen we het verhaal van de vreemdganger niet omdat er domweg geen verhaal is. Omdat de ontrouwe partner echt geen verhaal heeft. Soms is het zo dat vreemdgangers, eenmaal ze weer op aarde landen, met verdwazing naar zichzelf staan te kijken en nog later denken “Hoe was dat in godsnaam mogelijk, dat ik mij zo verloren heb, dat ik me zo heb kunnen laten gaan?” Achteraf blijkt voor sommigen het sop de kool niet waard. Wat ooit zo belangrijk was, lijkt nu zo triviaal. Een affaire, zoals er al miljoenen geweest zijn en nog zullen komen. Een vergaloppering. Die tijdelijk voor een roes heeft gezorgd. Want natuurlijk was het plezant, toen. 
Izza en MR jullie hebben een keuze gemaakt waar jullie blij mee zijn. Ik ben ook echt blij voor jullie. Maar de manier waarop jullie naar de mensen kijken die andere keuzes hebben gemaakt … mensen die de verbinding oprecht willen herstellen en daar ook in slagen… soms heb ik het gevoel dat dan de boodschap komt “geloof er niet in jongens, jullie maken jezelf blaasjes wijs en je doet het om de verkeerde reden. Je zult wel zien, jullie vergissen je” Ik weet niet of dat zo wordt bedoeld, maar vooral bij Izza komt dat constant zo over. 
Terwijl het dus perfect mogelijk is om de relatie op een evenwaardige manier te herstellen. 
Er wordt steeds het beeld opgehangen van eeuwig angstige, wantrouwige, ruziënde koppels met een machtsonevenwicht. Dit beeld is voor velen gewoon pertinent onjuist. 
Ik hoor toch ook doorschemeren dat jullie julie keuze gemaakt hebben uit een soort verwachting/vrees dat het opnieuw zou kunnen gebeuren. Alle respect voor en ook zeker herkenbaar. Izza zegt, “ik zorg ervoor nooit meer afhankelijk te zijn, want de partner is in principe altijd tijdelijk”. Dat is ook een soort zelfbescherming. Het wil ook zeggen dat je altijd rekening houdt met het feit dat het ooit en soms abrupt (of onverwacht) stopt. Ze houdt constant rekening met het feit dat elke relatie zomaar kan ophouden, dat is wat zij hier keer op keer verwoordt. Dus ik denk oprecht, eer je nu blijft of gaat, er altijd iets veranderd is in de manier waarop je in relaties staat. 
En bij de blijvers,  zal er af en toe wantrouwen de kop opsteken? Natuurlijk. Maar ik kan zeggen, nu, in mijn huidige relatie, dat die me zoveel goeds brengt dat ik het al zeer zou moeten treffen om een betere relatie te vinden of dat alleen zijn me gelukkiger zou maken. Het is niet zo dat ik mijn man nu nog constant lastigval of alle dagen droevig rondloop. Integendeel. We leven een heel normaal en vreugdevol leven. En we beseffen nu wel heel goed wat we hebben. Vroeger dachten we dat het allemaal vanzelfsprekend is. Nu weten we … dat is het zeker niet. We zijn weer een geschenk voor elkaar. 
Blijven of weggaan, elk maakt zijn keuze en de ene keuze is niet beter of slechter dan de andere.
Maakt weggaan je gelukkiger. Awel, doe dat dan. 
 Maakt blijven je gelukkiger, awel, doe dàt dan.
Allemaal geen probleem en binnen 100 jaar spreekt niemand nog over ons en zal nog steeds hetzelfde gebeuren 😄

Theekannetje schreef op 23-11-2023 om 14:36:

Soms kennen we het verhaal van de vreemdganger niet omdat er domweg geen verhaal is. Omdat de ontrouwe partner echt geen verhaal heeft. Soms is het zo dat vreemdgangers, eenmaal ze weer op aarde landen, met verdwazing naar zichzelf staan te kijken en nog later denken “Hoe was dat in godsnaam mogelijk, dat ik mij zo verloren heb, dat ik me zo heb kunnen laten gaan?” Achteraf blijkt voor sommigen het sop de kool niet waard. Wat ooit zo belangrijk was, lijkt nu zo triviaal. Een affaire, zoals er al miljoenen geweest zijn en nog zullen komen. Een vergaloppering. Die tijdelijk voor een roes heeft gezorgd. Want natuurlijk was het plezant, toen.
Izza en MR jullie hebben een keuze gemaakt waar jullie blij mee zijn. Ik ben ook echt blij voor jullie. Maar de manier waarop jullie naar de mensen kijken die andere keuzes hebben gemaakt … mensen die de verbinding oprecht willen herstellen en daar ook in slagen… soms heb ik het gevoel dat dan de boodschap komt “geloof er niet in jongens, jullie maken jezelf blaasjes wijs en je doet het om de verkeerde reden. Je zult wel zien, jullie vergissen je” Ik weet niet of dat zo wordt bedoeld, maar vooral bij Izza komt dat constant zo over.
Terwijl het dus perfect mogelijk is om de relatie op een evenwaardige manier te herstellen.
Er wordt steeds het beeld opgehangen van eeuwig angstige, wantrouwige, ruziënde koppels met een machtsonevenwicht. Dit beeld is voor velen gewoon pertinent onjuist.
Ik hoor toch ook doorschemeren dat jullie julie keuze gemaakt hebben uit een soort verwachting/vrees dat het opnieuw zou kunnen gebeuren. Alle respect voor en ook zeker herkenbaar. Izza zegt, “ik zorg ervoor nooit meer afhankelijk te zijn, want de partner is in principe altijd tijdelijk”. Dat is ook een soort zelfbescherming. Het wil ook zeggen dat je altijd rekening houdt met het feit dat het ooit en soms abrupt (of onverwacht) stopt. Ze houdt constant rekening met het feit dat elke relatie zomaar kan ophouden, dat is wat zij hier keer op keer verwoordt. Dus ik denk oprecht, eer je nu blijft of gaat, er altijd iets veranderd is in de manier waarop je in relaties staat.
En bij de blijvers, zal er af en toe wantrouwen de kop opsteken? Natuurlijk. Maar ik kan zeggen, nu, in mijn huidige relatie, dat die me zoveel goeds brengt dat ik het al zeer zou moeten treffen om een betere relatie te vinden of dat alleen zijn me gelukkiger zou maken. Het is niet zo dat ik mijn man nu nog constant lastigval of alle dagen droevig rondloop. Integendeel. We leven een heel normaal en vreugdevol leven. En we beseffen nu wel heel goed wat we hebben. Vroeger dachten we dat het allemaal vanzelfsprekend is. Nu weten we … dat is het zeker niet. We zijn weer een geschenk voor elkaar.
Blijven of weggaan, elk maakt zijn keuze en de ene keuze is niet beter of slechter dan de andere.
Maakt weggaan je gelukkiger. Awel, doe dat dan.
Maakt blijven je gelukkiger, awel, doe dàt dan.
Allemaal geen probleem en binnen 100 jaar spreekt niemand nog over ons en zal nog steeds hetzelfde gebeuren 😄

Laat ik voorop stellen dat ik het gevoel heb dat jij  niet weet waarom ik die keuze heb gemaakt (samen met ex overigens). Hij wist heel goed waarom hij vreemd was gegaan: een patriarchale wraakneming omdat hij vanuit zijn persoonlijkheidsstoornis een grote angst had voor vrouwen zoals ik: redelijk sterke autonome vrouwen met een besef van haar eigen seksualiteit. Daar werd hij bang van. Hij wilde een opblaaspop die over zich heen liet gaan zonder zelf iets seksueels te beleven. Natuurlijk kwam hij (en ik) daar pas jaren later na veel therapie achter. (dat hij die stoornis had en van daar uit handelde). Omdat hij ook een hele lieve man kon zijn met spijt en introspectie en de bereidheid naar therapeuten te gaan, hield ik het zo lang vol. 

Er wordt geen beeld opgehangen door mij hoor. Ik lees gewoon het draadje en zie terugkerende pijn, angst en kwaadheid. En natuurlijk is dat een zekere periode heel logisch menselijk en legitiem. Maar ik vind het wel rot, omdat ik het zelf jaren heb ondervondenn. En ik zie ook dat sommige mensen al jaren bezig zijn en dat het altijd als een schaduw over hen hangt, aangeschoten wild zijn. En tegelijkertijd  hun keuze willen verdedigen en Izza en mij zelf een beetje sneue types (met wellicht een kat haha) vinden.  Terwijl Izza zowel als ik zelf ons vrij voelen en niet meer getormenteerd worden door angst of kwaadheid... dus ja..

En er zullen natuurlijk ook zeker nieuwe mooie momenten binnen de relaties zijn anders zou men er wel mee ophouden. Maar afgezien van de mensen waar echt door veel werken van beide partijen (bv Miss en Pennestreek o.a.) een nieuw evenwicht is gevonden, kan er natuurlijk ook een double bind, een trauma bonding zijn ontstaan, Dat hoop ik voor niemand trouwens.

Haal gewoon je schouders op bij mijn kanttekeningen als ze voor jou niet gelden. Dan hoef je je ook niet te verdedigen. Prima dat je het goed hebt en wees er gelukkig mee. Fijn weekend!

Theekannetje schreef op 23-11-2023 om 16:03:

Ook jij hoeft je niet te verdedigen, MRI. Zoals ik zei … we maken allemaal de keuzes die ons het gelukkigst maken en dat is voor ieder anders. Dat was wat ik probeerde duidelijk te maken. Meer niet.

Nou... het was wel wat meer dan "iedereen moet maar doen waar ze gelukkig van wordt" he? laten we hier maar bij laten... fijn weekend

Ik geloof zeker dat er mensen zijn die de band kunnen herstellen. Voor mij was dat simpelweg geen optie. Wellicht met heel veel tijd en moeite. Maar zoals eerder beschreven had ik het dan nooit op deze manier kunnen afsluiten. Was er nooit zoveel sterker door geworden. Ik vond het gewoon zonde van mijn tijd, geld en energie om alles te steken in een jarenlang proces van, voor en door een ander. Die tijd heb ik beter kunnen besteden. 

Wat mij vaak opvalt is dat mensen samen doorgaan en zeggen nog gelukkig te zijn. Maar daarnaast nog een jaar of jaren later blijven hangen in boosheid, verdriet of triggers. Dat partners elkaar spijt betuigen, beiden een last dragen en er feitelijk niet van loskomen. Ik begrijp dat best maar dan ben je er dus nooit klaar mee. En in sommige gevallen berokken je jezelf echt schade. 

Izza schreef op 23-11-2023 om 23:00:

Ik geloof zeker dat er mensen zijn die de band kunnen herstellen. Voor mij was dat simpelweg geen optie. Wellicht met heel veel tijd en moeite. Maar zoals eerder beschreven had ik het dan nooit op deze manier kunnen afsluiten. Was er nooit zoveel sterker door geworden. Ik vond het gewoon zonde van mijn tijd, geld en energie om alles te steken in een jarenlang proces van, voor en door een ander. Die tijd heb ik beter kunnen besteden.

Wat mij vaak opvalt is dat mensen samen doorgaan en zeggen nog gelukkig te zijn. Maar daarnaast nog een jaar of jaren later blijven hangen in boosheid, verdriet of triggers. Dat partners elkaar spijt betuigen, beiden een last dragen en er feitelijk niet van loskomen. Ik begrijp dat best maar dan ben je er dus nooit klaar mee. En in sommige gevallen berokken je jezelf echt schade.

Het kan heel goed zijn dat je gelijk hebt Izza. Maar waar jij voor mijn gevoel steeds aan voorbij gaat: voor verschillende van ons wordt het niet beter als we bij onze partner weggaan. Blijven is leven met een stuk pijn. Maar weggaan bij degene waar we zoveel van houden, waar we compassie voor hebben, die zo zijn/haar best doet, waar we zoveel fijne herinneringen mee hebben, waar we zo graag nog oud mee worden is ook leven met een stuk pijn. Ik wil door met mijn vrouw. Zij is zichzelf op een verschrikkelijke manier verloren, heeft iets gedaan wat niets is voor haar en zo niet is wat zij is en op verschillende manier is het ook voor haar blijvende pijn. Ze verdient gewoon een tweede kans.

Misschien heb ik makkelijk praten, want naast de pijnlijke momenten is er ook gewoon veel vriendschap, verbondenheid en passie.

GekkeHenkie100 schreef op 24-11-2023 om 08:18:

[..]

Het kan heel goed zijn dat je gelijk hebt Izza. Maar waar jij voor mijn gevoel steeds aan voorbij gaat: voor verschillende van ons wordt het niet beter als we bij onze partner weggaan. Blijven is leven met een stuk pijn. Maar weggaan bij degene waar we zoveel van houden, waar we compassie voor hebben, die zo zijn/haar best doet, waar we zoveel fijne herinneringen mee hebben, waar we zo graag nog oud mee worden is ook leven met een stuk pijn. Ik wil door met mijn vrouw. Zij is zichzelf op een verschrikkelijke manier verloren, heeft iets gedaan wat niets is voor haar en zo niet is wat zij is en op verschillende manier is het ook voor haar blijvende pijn. Ze verdient gewoon een tweede kans.

Misschien heb ik makkelijk praten, want naast de pijnlijke momenten is er ook gewoon veel vriendschap, verbondenheid en passie.

Ja dat is helemaal waar Henkie, mij is dat enorm zwaar gevallen. Maar voor mij persoonlijk was dat wel een pijn die overgaat waardoor ik met meer rust en evenwicht in het leven sta. Met een litteken weliswaar maar niet meer met de open wond die er eerst was.

GekkeHenkie100 schreef op 24-11-2023 om 08:18:

[..]

Het kan heel goed zijn dat je gelijk hebt Izza. Maar waar jij voor mijn gevoel steeds aan voorbij gaat: voor verschillende van ons wordt het niet beter als we bij onze partner weggaan. Blijven is leven met een stuk pijn. Maar weggaan bij degene waar we zoveel van houden, waar we compassie voor hebben, die zo zijn/haar best doet, waar we zoveel fijne herinneringen mee hebben, waar we zo graag nog oud mee worden is ook leven met een stuk pijn. Ik wil door met mijn vrouw. Zij is zichzelf op een verschrikkelijke manier verloren, heeft iets gedaan wat niets is voor haar en zo niet is wat zij is en op verschillende manier is het ook voor haar blijvende pijn. Ze verdient gewoon een tweede kans.

Misschien heb ik makkelijk praten, want naast de pijnlijke momenten is er ook gewoon veel vriendschap, verbondenheid en passie.

Heel erg met je eens. En ook de pijn van wat er is gebeurd ebt na verloop van tijd weg. Ik kan er nu zonder heel veel emoties aan denken. Omdat de tijd heelt, omdat hij zo zijn best doet en heeft gedaan, onze relatie zo veranderd (en verbeterd) is, omdat hij spijt heeft van wat er is gebeurd en dat laat merken. We zijn gelukkig samen.

Je weet natuurlijk nooit hoe het anders geweest zou zijn, maar ik kan me niet voorstellen dat ik nu gelukkiger zou zijn als we destijds uit elkaar zouden zijn gegaan. En zeker gezien de situatie van een van de kinderen was het voor hun zeker niet beter geweest.

Maar dat is mijn verhaal. Ik kan me zeker goed voorstellen dat het voor een ander niet zo werkt. Ik zou alleen wel graag zien dat er ook ruimte is in dit draadje voor míjn werkelijkheid, zonder dat ik me hoef te verdedigen. En dat gevoel krijg ik soms wel.

Pennestreek schreef op 24-11-2023 om 11:34:

[..]

Heel erg met je eens. En ook de pijn van wat er is gebeurd ebt na verloop van tijd weg. Ik kan er nu zonder heel veel emoties aan denken. Omdat de tijd heelt, omdat hij zo zijn best doet en heeft gedaan, onze relatie zo veranderd (en verbeterd) is, omdat hij spijt heeft van wat er is gebeurd en dat laat merken. We zijn gelukkig samen.

Je weet natuurlijk nooit hoe het anders geweest zou zijn, maar ik kan me niet voorstellen dat ik nu gelukkiger zou zijn als we destijds uit elkaar zouden zijn gegaan. En zeker gezien de situatie van een van de kinderen was het voor hun zeker niet beter geweest.

Maar dat is mijn verhaal. Ik kan me zeker goed voorstellen dat het voor een ander niet zo werkt. Ik zou alleen wel graag zien dat er ook ruimte is in dit draadje voor míjn werkelijkheid, zonder dat ik me hoef te verdedigen. En dat gevoel krijg ik soms wel.

En dat geldt voor mij precies zo.

MRI schreef op 24-11-2023 om 11:58:

[..]

En dat geldt voor mij precies zo.

Idem. 

Ik krijg juist vaak het gevoel dat  iedereen verwacht dat je moet vechten voor je relatie. Dat een scheiding niet goed is voor de kinderen. Of dat als je maar hard genoeg je best doet de relatie wel weer goedkomt. Dat uit elkaar gaan altijd iets negatiefs is omdat je hebt opgegeven. En dat mensen in het algemeen veel te snel gaan scheiden. Terwijl mijn perspectief juist andersom is. Veel mensen blijven veel te lang hangen in ongezonde of liefdeloze relaties. Ik heb geleerd dat de duur van de relatie niets zegt over hoe goed die relatie daadwerkelijk is (terwijl veel mensen juist trots zijn al zoveel jaar bij elkaar te zijn. 

Ook zie ik vaak dat (met name mannen) slecht om kunnen gaan met vrouwen die bewust single zijn. En daarin volkomen gelukkig zijn. Sommige mensen hebben daar tal van verkeerde veronderstellingen over of zien dat soort sterke en zelfstandige vrouwen als een soort bedreiging. 

Voor mij zijn redenen als het was eenmalig, hij doet het vast niet meer of hij werkt zo hard aan zichzelf nietszeggend. Het maakt het gebeuren niet ongedaan. En leuk dat je nu spijt hebt maar dat had je eerder kunnen bedenken. En hoewel er nog absoluut liefde was heb ik gemerkt dat je dat ook weer met en bij iemand anders kunt vinden. Die mooie herinneringen samen blijven gewoon bestaan. Die veranderen verder niets aan een nieuw leven. Ik kijk er met een positief gevoel op terug (op die ene gebeurtenis na). Maar het nieuwe leven zonder een belast verleden werkt voor mij gewoon beter. 

MRI

Overigens las ik ooit eens dat je een ander eigenlijk niet kunt vergeven... Je kunt alleen jezelf vergeven omdat je dacht dat je minder van waarde was om wat de ander deed. Daar moet ik nog vaak aan denken.

Prachtige uitspraak!

Het is heel fijn voor je Izza dat het allemaal zo goed voor je uitpakt. Je benoemt het vaak in je berichten. Helaas zal jouw aanpak niet voor iedereen werken. Een affaire in je relatie geeft een storm aan hele heftige emoties en iedereen verwerkt dit anders. Hoe die verwerking verloopt is afhankelijk van veel factoren zoals je eigen karakter, waarom had partner affaire, hoe lang heeft affaire geduurd, was het met een bekende, weten de kinderen het, weet je veel details van de affaire. Er zijn zoveel ingrediënten die van invloed zijn op de duur van verwerking. Ook je stempel "belast verleden" geldt niet voor iedereen. Hard kunnen vechten voor iets wat je graag wil behouden, wil hebben of wil bereiken is een mooie eigenschap, veel schrijvers in dit draadje vechten op allerlei vlakken. Kunnen loslaten is ook een mooie eigenschap, veel schrijvers in dit draadje moeten loslaten of kunnen loslaten. 

Donderdag hier de bom toch gebarsten. Hield me al 2 weken in. Dacht laat ik niet meteen mijn wantrouwen. Gegrond of ongegrond voor zijn voeten gooien. Maar toen vertelde man dat hij de volgende avond een feestje had en week erna ook. Toen hield ik me niet meer in.
Waarom kon hij dat niet gewoon vertellen. Waarom durft hij dat niet. Waarom maakt hij er zo'n big deal van. Daar wordt ik juist getriggerd door. Vooral omdat het voor mij een deel van mijn verhaal is.
Dus verwijten heen en weer. Hij haalde er zelfs een vriend bij die vreemd was gegaan en alles weer kon doen. Weekendjes weg etc etc ..Denk dat dat mijn grootste struikelblok is. Het feit dat hij altijd alles kon doen. Nooit hield ik hem tegen. Het vertrouwen is denk ik toch te ernstig geschaad. Zal nooit meer zo worden zoals het was. Waar ik nog het meeste tegen aanloop is dat ik mijn twijfels niet uit. Mijn wantrouwen niet uit. Terwijl we over alles best goed kunnen praten. En ik er ook achter ben gekomen dat we heel goed bij elkaar passen en er veel verbinding is ..meer dan ooit. Behalve dan als ik getriggerd word. Dan sluit ik me weer af. 

Gister een kaartje getrokken op mijn werk. Doen we elke vrijdag. Daar staat dan een zin op. Nu had ik ' ik ben eerlijk tegen mezelf".