Verder na ontrouw - deel 8

toevallig vroeg ik van de week aan mijn man of hij zichzelf kan vergeven wat hij ons aangedaan heeft... zijn antwoord hierop was een duidelijke nee... ik denk dat je deze gebeurtenissen nooit 100 procent kunt vergeven en vergeten en dat hoeft ook niet! Zeker niet als je van je partner weet dat hij zichzelf ook geen 100 procent vergeeft... zolang we beiden rond de 90 procent zitten is dat goed voor ons... die 10 procent zegt ervoor dat we beiden aan ons huwelijk willen blijven werken en samen oud willen worden.... 

Anna Cara schreef op 22-11-2023 om 11:34:

Nou, allereerst: ik moet niks 😊.

Voor jou geldt blijkbaar de neergeschreven theorie als een vereiste. Voor mij bleek dit in de praktijk dus anders. Sommige dingen die gebeurd zijn, keuzes die hubby ná het uitkomen maakte, zijn door mij als onvergeeflijk bestempeld. En ook dan blijkt dat een relatie verder gezet kan worden. Ieder verhaal is anders. Iedere heling ook. En vergeven en vergeten, dat ook.

tegen wie praat je AC?

GekkeHenkie100 schreef op 22-11-2023 om 12:25:

[..]

Zie ik anders. Vergeven is niet loslaten. Vergeven is een proces van accepteren wat er is gebeurd (het kan niet meer ongedaan gemaakt worden), erkennen wat de verschillende verantwoordelijkheden zijn (en daar boosheid en verdriet over voelen), erkennen dat het een blijvende plek van pijn is (waar de ene dag heel makkelijk en de ander dag moeilijk mee te leven valt) en de ander niet langer aanrekenen dat deze last er is.

Dat is waarom ik heel goed verder kan leven met mijn vrouw. De pijn is er nog geregeld. Dat hebben we beide niet gewild en we zijn er soms samen verdrietig om. Ik zou het maar wat graag meer willen loslaten, maar zou niet weten hoe. Ik heb het vergeven: ik hoef geen spijtbetuigingen te horen. Wel doet het me goed als ze mij soms bedankt voor het dragen van deze last.

Ja mooi hoor Henkie. Vaak wordt er maar gedaan of vergeven een daad van wilskracht is. Ik vind dat wat kortzichtig. Alsof je over gevoelens die er zijn kan heenstappen en maar besluiten dat je ze verder niet meer hebt. Ik denk eerder dat vergeving iets is wat je kan overkomen als alle gevoelens er mochten zijn: kwaadheid, razernij, verdriet, wantrouwen. Met de kanttekening dat je dat als bedrogen partij natuurlijk niet als een soort machtsmiddel in gaat zetten: "ja maar jij...." en ook reflecteert op je eigen rol. 

ToSweet...ik heb mijn man hetzelfde gevraagd. Hij zegt ook dat hij het zichzelf niet kan vergeven en dat hij beseft dat hij het daar de rest van zijn leven mee moet doen. Hij zei gisteren dat verdriet je kan verteren maar dat spijt en schuldgevoel ook aan je vreet. Wij hebben precies hetzelfde gezegd..de procenten die we niet zelf op kunnen lossen daar moeten we samen aan blijven werken. Wij willen ook samen oud worden alhoewel het bij tijd en wijle verrekte moeilijk is.

Anna Cara schreef op 22-11-2023 om 00:27:

Vergeven en vergeten. Ik ben soms verbaasd als ik hier lees hoe anders iemand kijkt naar dingen. Hoe kan iemand het vreemdgaan van zijn partner nou ooit vergeten? En waarom zou je uit elkaar moeten als vergeven je niet lukt?

Ik ga het nooit vergeten.
En een aaral dingen zijn onvergeeflijk.

En toch zijn we nog samen. En ben ik blij dat ik het een kans gaf.

Xxx

Mooi verwoord. Het is liefde. En ik kan je volgen. Waarschijnlijk begrijpen we onder “vergeven wel allemaal iets anders. Ik vroeg eens aan mijn vertrouwenspersoon hoe ik tot vergeving moest komen en die zei mij: “Maar meisje, dat heb je al lang gedaan. Als ik zie hoe jullie samen zijn”. Die woorden maakten me blij. Maar inderdaad, sommige daden moeten niet meer herhaald worden wegens onvergeeflijk. Aks ik daaraan terugdenk word ik ook weer boos. Maar ik uit dat eigenlijk nooit meer. Ook geen behoefte aan. Ik praat er wel over als ik iets voel wat mij een slecht gevoel geeft, ik zeg hoe ik me voel zonder aan te vallen. Mijn man heeft daar alle begrip voor. En het gebeurt nog zelden. 

Mijn man zei iets in dezelfde strekking: “Ik moet nu leven met het verdriet dat ik jou heb aangedaan” en ik zag dat die daar echt vanaf ziet.

GekkeHenkie100 schreef op 22-11-2023 om 12:25:

[..]

Zie ik anders. Vergeven is niet loslaten. Vergeven is een proces van accepteren wat er is gebeurd (het kan niet meer ongedaan gemaakt worden), erkennen wat de verschillende verantwoordelijkheden zijn (en daar boosheid en verdriet over voelen), erkennen dat het een blijvende plek van pijn is (waar de ene dag heel makkelijk en de ander dag moeilijk mee te leven valt) en de ander niet langer aanrekenen dat deze last er is.

Dat is waarom ik heel goed verder kan leven met mijn vrouw. De pijn is er nog geregeld. Dat hebben we beide niet gewild en we zijn er soms samen verdrietig om. Ik zou het maar wat graag meer willen loslaten, maar zou niet weten hoe. Ik heb het vergeven: ik hoef geen spijtbetuigingen te horen. Wel doet het me goed als ze mij soms bedankt voor het dragen van deze last.

Mooi. 

Voor mij was er uiteindelijk wel sprake van vergeving. Ondanks dat we besloten hebben te stoppen en ik een nieuw en (kan ik achteraf zeggen) beter leven ben begonnen. Heb het achter mij kunnen laten daardoor ook omdat er geen moeilijk proces meer was wat in de relatie wel was blijven bestaan. Geen jarenlang proces en moeten vechten en samen investeren met mogelijke triggers (en blijvendepijnpunten want dat herken ik wel). Het vreemdgaan was een duidelijk teken dat er wat niet goed zat. Of dat nu in de relatie of in hem als persoon zat maakt voor mij eigenlijk niet uit. Voor mij zou er altijd een bepaalde mate van ongelijkheid blijven bestaan. In een nieuwe relatie begin je weer fris zonder de ballast uit het verleden. Dat voelde zoveel beter. 

Ik heb ook lang nagedacht over vergeven. Het klinkt mooi als mensen zeggen dat je dat voor jezelf moet doen en niet voor de ander. Dat dat rust brengt, of zo. Ik vind alleen dat vergeven alleen kan bij oprecht berouw. Als dat er had geweest had ik er echt mijn best voor gedaan om te vergeven. Ik denk zelfs als we alsnog niet samen waren gebleven, dan ook. Ik heb alleen nooit gemerkt, niet in woorden en niet in daden, dat ex-man hier oprecht berouw had van het verdriet dat hij mij aangedaan heeft. Alleen een paar sociaal wenselijke reacties, het klonk niet oprecht richting mij. Ik denk te zien dat hij een soort spijt heeft van zijn acties, omdat hij zelf last heeft van de gevolgen. Dat heb ik laatst ook een keer zo uitgesproken naar hem, maar het landt niet. Hij begrijpt het denk ik niet. Krijg er amper inhoudelijk reactie op. Ik weet het niet, ik weet niet wat je wil horen, zei hij. En ik dan: ik ga het niet voor je uitspellen, als je het begreep zou je het weten.
Voor mij is het gevolg dat ik niet kan en wil vergeven en dat ik nul begrip op kan brengen voor hem in wat dan ook. 

Bir_F schreef op 23-11-2023 om 08:05:

Voor mij is het gevolg dat ik niet kan en wil vergeven en dat ik nul begrip op kan brengen voor hem in wat dan ook.

En wat er dan voor vergeving in de plaats komt, is onverschilligheid. Mijn ex-man heeft ook nooit spijt betuigd. In die eerste jaren was ik boos en verdrietig, totdat dat minder werd en ik nu oprecht kan zeggen dat de man en wat hij mij aangedaan heeft, mij volstrekt koud laten. Het heeft geen invloed meer op mijn leven en de manier waarop ik met andere mensen omga. Hij is iemand geworden die ik ooit gekend heb en voor wie ik nu geen enkel gevoel kan opbrengen; ik vind het zelfs moeilijk om me voor de geest te halen dat ik ooit intens van hem gehouden heb en 22 jaar met hem samen ben geweest. Dat was een ander leven, in mijn leven van nu gaan er weken voorbij zonder dat ik aan hem denk.

Als ik een ander iets vreselijks aangedaan zou hebben, zou ik overigens altijd vergeving willen in plaats van totale onverschilligheid.

Izza schreef op 23-11-2023 om 07:19:

Voor mij was er uiteindelijk wel sprake van vergeving. Ondanks dat we besloten hebben te stoppen en ik een nieuw en (kan ik achteraf zeggen) beter leven ben begonnen. Heb het achter mij kunnen laten daardoor ook omdat er geen moeilijk proces meer was wat in de relatie wel was blijven bestaan. Geen jarenlang proces en moeten vechten en samen investeren met mogelijke triggers (en blijvendepijnpunten want dat herken ik wel). Het vreemdgaan was een duidelijk teken dat er wat niet goed zat. Of dat nu in de relatie of in hem als persoon zat maakt voor mij eigenlijk niet uit. Voor mij zou er altijd een bepaalde mate van ongelijkheid blijven bestaan. In een nieuwe relatie begin je weer fris zonder de ballast uit het verleden. Dat voelde zoveel beter.

Ja dit herken ik heel sterk. De vergeving kwam toen ik niet meer bang hoefde te zijn voor herhaling, niet meer terugvallen in twijfel en verdriet, niet meer samen moeten vechten en investeren (zoals jij zegt) omdat we elkaar los lieten. Toen verdween de pijn en de kwaadheid en werd het 'schoon'. 

Niet dat ik hem binnen de relatie het vreemdgaan niet vergaf hoor. Althans het daadwerkelijk probeerde... Alleen bleef er altijd een soort angst tussen hangen. 

Overigens las ik ooit eens dat je een ander eigenlijk niet kunt vergeven... Je kunt alleen jezelf vergeven omdat je dacht dat je minder van waarde was om wat de ander deed. Daar moet ik nog vaak aan denken. 

Mooi gezegd MRI. Zo zie ik het ook. 

Voor mij was trouwens minder van belang of iemand berouw had. Of dat hij de juiste dingen zou zeggen. Want hoeveel waarde kan je daar nu aan hechten? Ik geloof dat je het ware verhaal waarschijnlijk ook nooit volledig zult horen. En ik zie vergeving iets vanuit mijzelf om het los te laten en verder te kunnen. Daar speelt de opstelling van die ander minder een rol in. Want hoe kan een ander nu precies begrijpen wat ik nodig heb of voel? Dat weet ik alleen zelf en die verwachtingen heb ik niet van anderen. Vergeving is een persoonlijk proces. Niet iets wat een ander moet verdienen.