Verder na ontrouw - deel 8

Theekannetje schreef op 21-11-2023 om 14:09:

Kijk, als ik mijn partner laat weten dat ik een monogame relatie wil, dan verwacht ik een eerlijk antwoord. Als hij zegt dat ook te willen zonder dat hij het meent, word ik bedonderd. Het is mijn goed recht om dat te willen. Als hij dat niet kan bieden, moet hij mij vrij laten. En niet staan liegen omdat hij mij wil vasthouden. Ik vraag niet “lieg tegen me”. Ik vraag een eerlijk antwoord. Het is godverdomme mijn goed recht om geen driehoeksverhouding te willen. Door al dat bedrog verhindert hij dat ik vertrek. Dus ja, ik ben belangrijk voor hem. Dat weet ik. Hij wil van twee walletjes eten. Maar ik wil dat niet. Dus vertel me geen leugens. Ik laat hem graag vrij, om zonder door mij gehinderd te worden, elke relatie aan te gaan die hij maar wil. Alleen … ik wist godverdomme van niks. Echt fraai.

ja natuurlijk helemaal mee eens, met je hele stuk  hoor. Dat is natuurlijk de hele kwestie met vreemdgaan en er over liegen: je ontneemt de ander de kans een keuze te maken ogv de waarheid. Maar op een gegeven moment kun je kwaad blijven omdat hij niet gehandeld heeft naar jouw gelijk en dat nog steeds niet doet blijkens zijn zwijgen. Ik deed dat, ik bleef maar hameren op dat het niet eerlijk was en hoe kon je zo doen en waarom van twee walletjes eten. Maar je kan ook zelf de handdoek in de ring gooien bedacht ik me (veel te laat). 

MRI schreef op 21-11-2023 om 13:57:

[..]

Ik begrijp je hoor. Natuurlijk wil je het hele verhaal horen. Maar, en dat is ook menselijk, waarom we dat willen horen is voor ons zelf, omdat we chocola willen maken van iets wat onbegrijpelijk is. Het wordt een ander verhaal als de vreemdganger met tranen in zijn ogen en met veel emotie zou gaan vertellen hoe hij de dame/heer in kwestie mist. En misschien omdat hij weet dat hij die gevoelens heeft, zwijgt hij er liever over.

Overigens weet ik ook niet of je je jaren moet gaan lopen inhouden en in alle rust en weloverwogen en niet hysterisch dingen moet bepraten. (iets wat ik wel deed maar dat leidde ook nergens toe, hij kon nauwelijks antwoorden geven en ik bleef gefrustreerd)

Misschien is het wel effectiever om razend, pislink en volkomen kwaad te reageren aanvankelijk. Je bent bedrogen door iemand die je ten diepste vertrouwde. En als die woede er mag zijn tot hij uitgewoed is, kan je misschien wel oprechter tot vergeving komen.

Berichtjes hebben elkaar gekruist. Dit vind ik wel een mooi bericht. En ik denk echt dat ik mijn man vergeven heb. Hij was verliefd, dat zegt hij wel en dat weet ik ook. Dat kan ik zelfs begrijpen. Maar toch blijft de voorwaarde “lieg niet meer”. Dat liegen, dat is wat uiteindelijk het vertrouwen kapotmaakt, niet die verliefdheid. Ik zou hem laten gaan als hij denkt elders gelukkiger te zijn. Dat meen ik uit de grond van mijn hart. Liever dat dan nog eens door die lijdensweg te moeten gaan. Ik wil niet in een leugen leven. Dat weet hij.  Dus ga ik ervan uit dat hij uit vrije wil blijft. 

Theekannetje schreef op 21-11-2023 om 14:24:

[..]

Berichtjes hebben elkaar gekruist. Dit vind ik wel een mooi bericht. En ik denk echt dat ik mijn man vergeven heb. Hij was verliefd, dat zegt hij wel en dat weet ik ook. Dat kan ik zelfs begrijpen. Maar toch blijft de voorwaarde “lieg niet meer”. Dat liegen, dat is wat uiteindelijk het vertrouwen kapotmaakt, niet die verliefdheid. Ik zou hem laten gaan als hij denkt elders gelukkiger te zijn. Dat meen ik uit de grond van mijn hart. Liever dat dan nog eens door die lijdensweg te moeten gaan. Ik wil niet in een leugen leven. Dat weet hij. Dus ga ik ervan uit dat hij uit vrije wil blijft.

Ik hoop oprecht voor je dat je hem hebt kunnen vergeven want je klinkt nog vaak best boos. Ik herken mijzelf er in. Maar uit geschreven tekst kan je niet alles opmaken natuurlijk. 

Nou ja, als hij elders gelukkiger is, gaat iemand en is het niet aan ons hen te 'laten gaan' natuurlijk. 

Ik merk dat het mij uiteindelijk enorm veel rust heeft gegeven om te vertrekken. Heb het daarmee achter mij kunnen laten. Niet meer geconfronteerd worden met de persoon die dat gedaan heeft. Geen boosheid en achterdocht meer. Geen moeilijke gesprekken of vragen die terugkomen. We gaan nu prima met elkaar om omdat ik niets meer op dat gebied van hem hoef of verwacht. Het heeft mij zoveel sterker gemaakt om opnieuw te beginnen in een andere relatie waar deze geschiedenis niet aan kleeft. Wat daarbij heeft geholpen is alle tijd en energie in mijzelf en mijn gezin te steken ipv een jarenlang proces met een partner aan te gaan. Natuurlijk kan het altijd iedereen gebeuren. Ook de keuze om andere relatievormen te verkennen was erg fijn. Een frisse nieuwe start ipv te blijven hangen in het oude vertrouwde. En fijn om te ontdekken dat relaties ook (bijna) vanzelf kunnen gaan. Dat je helemaal niet hoeft te vechten (zonde van mijn tijd en energie). 

MRI schreef op 21-11-2023 om 14:41:

[..]

Ik hoop oprecht voor je dat je hem hebt kunnen vergeven want je klinkt nog vaak best boos. Ik herken mijzelf er in. Maar uit geschreven tekst kan je niet alles opmaken natuurlijk.

Nou ja, als hij elders gelukkiger is, gaat iemand en is het niet aan ons hen te 'laten gaan' natuurlijk.

Natuurlijk kan je iemand laten gaan. Dat is toch wat hier altijd geschreven wordt, dat je moet loslaten, niet mag vastklampen … Dat laten gaan slaat ook op wat je zelf voelt. Waarom altijd die muggenzifterij over woorden? 

En weet je… leugens maken mij inderdaad boos. Terecht. Staat dat op één of andere manier vergeving om wat vroeger gebeurde in de weg? 

Voorlopig ervaar ik geen leugens meer, dus ook geen reden om boos te zijn op mijn man nu. 

Ik vind het altijd heel vreemd als mensen je vertellen wat je zelf denkt. 

Die boosheid over leugens, dat is ok. Zo bewaak ik mijn grens. Ook iets wat hier altijd aangeraden wordt. Je grenzen aangeven 😄

Inderdaad, het geschreven woord. Moest je echt met mij praten, dan zou je zien dat ik zeker niet agressief ben, maar rustig. 

Izza schreef op 21-11-2023 om 15:36:

Ik merk dat het mij uiteindelijk enorm veel rust heeft gegeven om te vertrekken. Heb het daarmee achter mij kunnen laten. Niet meer geconfronteerd worden met de persoon die dat gedaan heeft. Geen boosheid en achterdocht meer. Geen moeilijke gesprekken of vragen die terugkomen. We gaan nu prima met elkaar om omdat ik niets meer op dat gebied van hem hoef of verwacht. Het heeft mij zoveel sterker gemaakt om opnieuw te beginnen in een andere relatie waar deze geschiedenis niet aan kleeft. Wat daarbij heeft geholpen is alle tijd en energie in mijzelf en mijn gezin te steken ipv een jarenlang proces met een partner aan te gaan. Natuurlijk kan het altijd iedereen gebeuren. Ook de keuze om andere relatievormen te verkennen was erg fijn. Een frisse nieuwe start ipv te blijven hangen in het oude vertrouwde. En fijn om te ontdekken dat relaties ook (bijna) vanzelf kunnen gaan. Dat je helemaal niet hoeft te vechten (zonde van mijn tijd en energie).

Ik ben oprecht blij voor jou. Dat meen ik. 

Izza schreef op 21-11-2023 om 15:36:

Ik merk dat het mij uiteindelijk enorm veel rust heeft gegeven om te vertrekken. Heb het daarmee achter mij kunnen laten. Niet meer geconfronteerd worden met de persoon die dat gedaan heeft. Geen boosheid en achterdocht meer. Geen moeilijke gesprekken of vragen die terugkomen. 

Herkenbaar. Ik realiseerde me, toen het bedrog van mijn ex-man uitkwam, al heel snel dat ik hem dit misschien ooit wel kon vergeven maar dat het erg moeilijk zou worden het te vergeten, en dat ik het hem waarschijnlijk toch altijd na zou gaan blijven dragen. Ik realiseerde me dat alle toekomstige discussies ongelijkwaardig zouden worden, want elke vorm van kritiek van hem zou ik pareren met "jij hebt helemaal niks te zeggen, want je staat 100-0 achter" - zelfreflectie is een groot goed .

Ik vond hem ook gelijk niet aantrekkelijk meer. Ik minachtte hem en zijn keuze om ons gezin op het spel te zetten - ik verwachtte meer van een partner. Hij zei me dat hij altijd voor mij zou kiezen en dat hij per direct met zijn minnares zou stoppen, en ik dacht: vuile slappeling, als je altijd al wist dat je voor mij zou kiezen als puntje bij paaltje zou komen, waarom heb je die affaire dan zo lang laten duren? Mijn respect voor hem was in 1 klap weg en ik bedacht me dat het me heel veel moeite zou gaan kosten dat respect en dat vertrouwen weer terug te winnen, en ik had gewoon geen zin in zoveel jaren werk.

Dat neemt niet weg dat het me enorm veel pijn heeft gedaan, natuurlijk - ook de beslissing om een huwelijk te verbreken is moeilijk. Maar ik heb er geen moment spijt van gehad.

Izza schreef op 21-11-2023 om 15:36:

Ik merk dat het mij uiteindelijk enorm veel rust heeft gegeven om te vertrekken. Heb het daarmee achter mij kunnen laten. Niet meer geconfronteerd worden met de persoon die dat gedaan heeft. Geen boosheid en achterdocht meer. Geen moeilijke gesprekken of vragen die terugkomen. We gaan nu prima met elkaar om omdat ik niets meer op dat gebied van hem hoef of verwacht. Het heeft mij zoveel sterker gemaakt om opnieuw te beginnen in een andere relatie waar deze geschiedenis niet aan kleeft. Wat daarbij heeft geholpen is alle tijd en energie in mijzelf en mijn gezin te steken ipv een jarenlang proces met een partner aan te gaan. Natuurlijk kan het altijd iedereen gebeuren. Ook de keuze om andere relatievormen te verkennen was erg fijn. Een frisse nieuwe start ipv te blijven hangen in het oude vertrouwde. En fijn om te ontdekken dat relaties ook (bijna) vanzelf kunnen gaan. Dat je helemaal niet hoeft te vechten (zonde van mijn tijd en energie).

Tja, kom ik weer met mijn kijk op deze kwestie: ik heb óók heel veel tijd en energie gestoken in mijzelf en in mijn gezin. En toevallig was mijn man ook deel van dat gezin. In mijn optiek zelfs een essentieel deel. Ik heb dus óók veel tijd en energie gestoken in mijn man en in onze relatie. En na verloop van tijd bleek die relatie ook (bijna) vanzelf te gaan. Daar had ik geen andere relatie voor nodig, om dat te kunnen ontdekken.

Jij blijft toch steeds uitersten beschrijven. Het is óf zwart, óf wit. Maar in het echte leven (mijn leven dan toch) is er geen zwart en wit, maar alleen maar heel veel tinten grijs. En mijn tint grijs is dus een hele fijne relatie met mijn man mede doordat we samen door dat pijnlijke proces zijn gegaan. Ik ben niet gebleven omdat ik niet alleen durf te zijn, of omdat ik financieel afhankelijk ben van hem. Ik ben gebleven omdat ik van hem hou en omdat ik voelde dat zijn probleem niet in onze relatie zat, maar in hemzelf. Hij heeft dat gelukkig op tijd zelf ook ontdekt. En met hulp van de therapeut we zijn weer naar elkaar toe gegroeid. Nu zijn we er niet meer dagelijks mee bezig, maar we zijn ons er wel nog steeds van bewust dat onderhoud noodzakelijk is bij elke relatie en dus ook bij de onze. Dat is dus wel iets anders dan vechten. Ik weet niet precies wat jij daarbij voor je ziet, maar ik krijg het gevoel dat alles dat meer is dan gewoon af en toe een goed gesprek in jouw optiek al teveel moeite zou zijn voor een goede relatie.

Theekannetje schreef op 21-11-2023 om 15:58:

[..]

Ik ben oprecht blij voor jou. Dat meen ik.

Bedankt! Het was absoluut geen makkelijke keuze. Heb het nog even geprobeerd en erover nagedacht. Het was ook niet dat alle liefde direct verdwenen was. Ik hoop dat jullie samen een gelukkige toekomst hebben. 

Izza schreef op 21-11-2023 om 18:27:

[..]

Bedankt! Het was absoluut geen makkelijke keuze. Heb het nog even geprobeerd en erover nagedacht. Het was ook niet dat alle liefde direct verdwenen was. Ik hoop dat jullie samen een gelukkige toekomst hebben.

We zijn al een tijdje weer heel blij met elkaar. Dus ik geloof er wel in. Op dit moment genieten we met volle teugen van het feit dat we elkaar teruggevonden hebben. Met de vlinders in de buik erbij 🦋😄! Dankjewel. 

Theekannetje schreef op 21-11-2023 om 15:56:

[..]

Natuurlijk kan je iemand laten gaan. Dat is toch wat hier altijd geschreven wordt, dat je moet loslaten, niet mag vastklampen … Dat laten gaan slaat ook op wat je zelf voelt. Waarom altijd die muggenzifterij over woorden?

En weet je… leugens maken mij inderdaad boos. Terecht. Staat dat op één of andere manier vergeving om wat vroeger gebeurde in de weg?

Voorlopig ervaar ik geen leugens meer, dus ook geen reden om boos te zijn op mijn man nu.

Ik vind het altijd heel vreemd als mensen je vertellen wat je zelf denkt.

Die boosheid over leugens, dat is ok. Zo bewaak ik mijn grens. Ook iets wat hier altijd aangeraden wordt. Je grenzen aangeven 😄

Inderdaad, het geschreven woord. Moest je echt met mij praten, dan zou je zien dat ik zeker niet agressief ben, maar rustig.

Prima dat je boos bent hoor. En fijn dat het nu goed gaat. 

Anna Cara schreef op 22-11-2023 om 00:27:

Vergeven en vergeten. Ik ben soms verbaasd als ik hier lees hoe anders iemand kijkt naar dingen. Hoe kan iemand het vreemdgaan van zijn partner nou ooit vergeten? En waarom zou je uit elkaar moeten als vergeven je niet lukt?

Ik ga het nooit vergeten.
En een aaral dingen zijn onvergeeflijk.

En toch zijn we nog samen. En ben ik blij dat ik het een kans gaf.

Xxx

Vergeten is wat mij betreft ook niet mogelijk. Je moet het een plek kunnen geven en verder gaan met je leven. Maar vergeving is dan wel essentieel wat mij betreft. Dat is nodig om weer een basis van gelijkwaardigheid te krijgen met vergeving geef je iemand een nieuwe kans. Hoe kan je verder gaan als er geen vergeving is en je dus blijft hangen in boosheid, verdriet en pijn? Vergeving is trouwens geen goedkeuring voor dat wat er geweest is. Vergeving is loslaten van wat er geweest is en de daarbij behorende emoties en daadwerkelijk af te kunnen sluiten. 

Maar niemand had het toch over vergeten? De berichten van de afgelopen dagen gingen toch over vergeven?